ปมร้อนซ่อนรัก

ตอนที่ 37 : บทที่ 37 เดินทางกลับ (100%)

ตอนที่ 37

ในที่สุดรถบัสปรับอากาศก็ได้พาทุกคนมาถึงมหาวิทยาลัยในช่วงเย็นย่ำ  เมื่อนักศึกษาทุกคนพากันทยอยลงจารถพร้อมกับหยิบสัมภาระของตัวเองแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันแล้ว วีรภัฎที่กำลังจะเดินเอาของตัวเองไปเก็บที่รถ ก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อจู่ๆ สาวน้อยลูกคุณหนูลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองเดินดุ่มๆ ตรงมาขวางหน้าเขาเอาไว้ โดยทิ้งให้กานต์รวีกับปวีณ์กรยืนงงกันอยู่ด้านหลังเพียงสองคน

“อาจารย์คะ ขอรบกวนเวลาสักนิดได้ไหมคะ น้ำมีเรื่องจะปรึกษาค่ะ”

ชายหนุ่มเบือนสายตาไปมองหญิงสาวที่เขารักซึ่งยืนอยู่ข้างเด็กหนุ่มอีกคนอย่างสองจิตสองใจ ลังเลว่าจะตัดสินใจเลือกอะไรดีระหว่างหน้าที่กับความรัก แต่สีหน้าเคร่งเครียดของชลธิชาราวกับว่าเธอมีเรื่องทุกข์ร้อนใจ ที่ต้องการใครสักคนมารับฟังจริงๆ

“เอ่อ ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปส่งน้ำเองแล้วกัน”

สุดท้ายนายตำรวจหนุ่มในคราบอาจารย์ จึงได้แต่พยักหน้ารับคำ ก่อนจะผายมือเชิญให้หญิงสาวเดินนำหน้าไปก่อน แต่ยังไม่วายแอบหันมาชำเลืองมองคนที่เขารักอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะหันหน้ากลับไปพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ รอให้กลับไปที่บ้านก่อนเถิด เขาจะตระกองกอดเธอเสียให้หนำใจเลยเชียว วีรภัฎเดินตรงไปเปิดประตูรถให้สาวน้อย ก่อนที่จะพาตัวเองไปอีกฝั่ง อาจารย์หนุ่มละสายตาจากทั้งคู่แล้วเดินขึ้นรถไป

กานต์รวีมองตามคนทั้งสองไปจนกระทั่งรถยนต์สีดำมะเมื่อมคันโตแล่นหายลับไปจากสายตา หญิงสาวรู้ดีว่าเพื่อนของเธอมีเหตุผลบางอย่างที่จะต้องไปปรึกษาอาจารย์หนุ่ม แม้เธอจะรู้สึกไม่พอใจอยู่ลึกๆ ที่วีรภัฏต้องคอยดูแลเอาใจใส่ ตามที่ได้ลั่นวาจารับปากกับเด็กสาวเอาไว้ว่าจะช่วยแกล้งดึงความสนใจของเพื่อนชายกลับมาให้ หญิงสาวจึงต้องพยายามเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ในใจเพียงลำพัง

ต่อ

“กานต์ครับ ปอนด์ว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่าไหม นี่มันก็ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว กลับช้าหน่อยคงไม่เป็นไรนะครับ”

ปวีณ์กรเห็นชลธิชาขึ้นรถไปกับอาจารย์หนุ่มหน้าหวานแล้ว ก็รีบเอ่ยชวนเพื่อนสาวอีกคนให้ไปทานข้าวเย็นกับเขาทันที กานต์รวีเองก็คิดว่าชลธิชาคงจะมีเรื่องปรึกษาวีรภัฏนานพอดู ดีไม่ดีอาจจะไปหาที่รับประทานอาหารเย็นไปพลาง คุยกันไปพลาง คงไม่มีเวลารีบกลับมาทำกับข้าวให้เธอเหมือนอย่างเช่นเคย เธอจึงตัดสินใจไปกับเด็กหนุ่มอย่างไม่ลังเล

 “ก็ได้จ้ะ”

เด็กหนุ่มตัดสินใจพากานต์รวีไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารสไตลยุโรปที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของพวกเขานัก หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็งว่าเธอไม่อยากทานร้านอาหารแพงๆ เพราะรู้สึกเสียดายคุณค่าของเงินที่จะต้องมานั่งสูญเสียไปกับอะไรที่มันไม่คุ้มค่าเลยสักนิด แต่ปวีณ์กรกลับพูดขึ้นมาอย่างไม่ยี่หระ

“ไม่ต้องห่วงนะครับกานต์ ปอนด์เป็นคนชวน ปอนด์ก็ต้องเป็นคนเลี้ยงเองอยู่แล้ว”

“มันไม่ใช่เรื่องเลี้ยงหรือไม่เลี้ยงหรอกนะปอนด์ แต่เราว่ามันเกินเหตุไปหน่อย ก็แค่กินข้าวเย็น ไม่ใช่โอกาสพิเศษอะไรสักหน่อย แค่ร้านธรรมดาๆ ข้างทางก็พอ”

ปวีณ์กรหันมาสบตากับหญิงสาว เขาเอ่ยด้วยเสียงนุ่ม พร้อมกับส่งสายตาหวานซึ้งไปให้อีกฝ่ายอย่างจงใจ

“ใครบอกล่ะครับว่าไม่ใช่โอกาสพิเศษ ตรงกันข้ามนะ ทุกครั้งที่ได้อยู่กับกานต์แค่สองต่อสองแบบนี้ ปอนด์ก็รู้สึกว่ามันคือโอกาสพิเศษสุดๆ ที่ฟ้าประทานมาให้แล้วล่ะครับ”

“แต่ว่า...”

เสียงคัดค้านของกานต์รวีดังขึ้น หญิงสาวไม่ชอบการที่ต้องไปนั่งอึดอัดอยู่ในภัตตราคารหรูๆ คอยแต่คิดว่าจะมีใครมานั่งจับตาดูว่าเธอทำอะไรผิดมารยาทหรือกาลเทศะบนโต๊ะอาหารบ้างหรือเปล่า เธอจึงรู้สึกสบายใจมากกว่าที่จะได้นั่งทานอาหารง่ายๆ อยู่กับบ้าน แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มยังไม่ยอมแพ้ เขาพยายามคะยั้นคะยอพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนอย่างสุดฤทธิ์ให้เธอไปกับเขาให้ได้ หญิงสาวจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอตัดสินใจผิดไป แต่นั่นก็เหมือนจะสายไปเสียแล้ว

ต่อ

 “ถือซะว่าสักครั้งนะครับ”

กานต์รวีรู้ดีว่าหากมัวแต่จะทัดทานไป ก็รังแต่จะเสียทั้งเวลาและเสียน้ำใจของเด็กหนุ่ม เธอจึงยอมไปกับเขาโดยดี ปวีณ์กรยักคิ้วให้หญิงสาว ก่อนจะหันกลับไปมองทางข้างหน้าแล้วอมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข  ส่วนคนข้างๆ ได้แต่ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก เธอไม่น่าด่วนตกปากรับคำเขาไปก่อนเลยจริงๆ

ไม่นานรถคันหรูของปวีณ์กรก็มาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถหน้าร้านอาหารฝรั่งเศสแห่งหนึ่ง เขาดับเครื่องยนต์ก่อนจะรีบเปิดประตูลงมายืนเปิดประตูรถ พร้อมทั้งส่งมือให้หญิงสาวที่นั่งมาด้วยกันจับพลางประคองเดินลงมาจากรถ

“เชิญครับเจ้าหญิงแสนสวยของผม”

“ไม่เห็นจะต้องทำขนาดนี้เลยปอนด์”

กานต์รวีได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ กับท่าทีของเด็กหนุ่ม แต่เขากลับแย้มยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อเธอยอมให้เขาจับมือนุ่มนั้นไว้แต่โดยดี ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าร้านอาหารไป

เสียงเพลงแจ๊สที่เปิดคลอเบาๆ เมื่อผสมผสานเข้ากับแสงนวลของเทียนเล่มน้อยบนโต๊ะอาหารที่ส่องสว่างรำไร ทำให้บรรยากาศภายในร้านแห่งนั้นดูโรแมนติกยิ่งนัก เหมาะสำหรับคู่รักที่ต้องการมาเติมความหวานให้แก่กันและกัน แต่สำหรับกานต์รวีแล้ว เธอกลับมองสิ่งเหล่านั้นว่าเป็นเหมือนเพียงเปลือกนอกของผู้คน ที่ถูกปั้นเสริมเติมแต่งขึ้นมาเพื่อให้ภาพลักษณ์ของตนดูดีขึ้นเท่านั้น

หญิงสาวค่อยๆ ใช้มีดหั่นสเต็กเนื้อทีโบนเป็นชิ้นเล็กๆ พอดีคำ ก่อนจะใช้ส้อมจิ้มเข้าปากแล้วเคี้ยวเบาๆ อย่างสำรวม ปวีณ์กรเอาแต่จิบไวน์สีแดงม่วงไปพลาง มองหน้าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามไปพลางอย่างไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด ที่จริงแล้วต้องบอกว่า เพียงแค่มองใบหน้าของหญิงสาวเขาก็รู้สึกเหมือนอิ่มทิพย์จนไม่รู้สึกอยากอาหารใดๆ เลย

ต่อ

กานต์รวีเริ่มรู้สึกอึดอัดกับสายตานั้น เธอจึงวางมือจากอาหารตรงหน้า ก่อนจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา หญิงสาวอยากให้เด็กหนุ่มตรงหน้าตัดใจจากเธอเสียที เพราะขืนเขายังคงดึงดันที่จะปฏิบัติกับเธอต่อไปอย่างนี้ ดีไม่ดีตัวเธอเองอาจจะถูกสาวน้อยลูกคุณหนูเกลียดขี้หน้าขึ้นมา จนพาลทำให้แผนการล้วงข้อมูลความลับของเธอต้องล่มสลายลงอย่างไม่เป็นท่า

“กานต์คิดว่า กานต์ได้คำตอบที่ปอนด์เคยถามแล้วล่ะ กานต์อยากให้ความสัมพันธ์ของเราในวันนี้และต่อจากนี้ไป หยุดไว้อยู่แค่คำว่าเพื่อนจะดีกว่านะ กานต์ไม่ใช่คนที่ดีพอสำหรับปอนด์หรอก มีอีกอย่างหนึ่งที่ปอนด์อาจจะยังไม่รู้ แต่กานต์อยากให้ปอนด์รู้ไว้ว่า มีคนที่เขารักและก็หวังดีกับปอนด์จริงๆ อยู่ใกล้ๆ ตัวแล้วล่ะ แต่บางทีปอนด์อาจจะไม่เคยได้สังเกตความรู้สึกของเขาเลย”

“ทำไมกานต์พูดแบบนั้นล่ะครับ แล้วใครล่ะที่รักปอนด์ ปอนด์ไม่เข้าใจ”

ใบหน้าของชายหนุ่มสลดลงทันที รอยยิ้มที่เคยมีพลันหุบหายไปในดวงหน้าขาวใสนั้น เขาทำหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่กานต์รวีต้องการจะสื่อออกมา

“คนที่ใกล้ตัวปอนด์ที่สุด ปอนด์คิดดีๆ นะว่าปอนด์รักใครกันแน่ อย่าปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปโดยที่ไม่ได้ไตร่ตรองให้ดีก่อน ไม่อย่างนั้นปอนด์อาจจะต้องมาเสียใจภายหลังก็ได้นะ”

หญิงสาวกล่าวตอกย้ำคำพูดตัวเองในความหมายเดิมเพื่อให้เด็กหนุ่มได้คิดถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่านมา ว่าสิ่งไหนคือสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ และสิ่งไหนที่เขาควรจะเลือกที่สุด ปวีณ์กรพยายามครุ่นคิดสิ่งต่างๆ ตามที่เธอบอก แต่เขาก็ไม่เข้าใจมันเลยสักนิด ในที่สุดบทสนทนาของทั้งคู่ก็ได้จบลงเพียงเท่านั้น ต่างฝ่ายต่างได้แต่นั่งทานอาหารในจานของตนต่อไปอย่างเงียบเชียบ

ติดตามตอนต่อไปได้เร็วๆ นี้ค่ะ