ปมร้อนซ่อนรัก

ตอนที่ 24 : บทที่ 24 เริ่มออกเดินทาง (100%)

ตอนที่ 24

ระหว่างทางรถบัสคันโตวิ่งผ่านถนนเพชรเกษมช่วงที่มีการขุดเจาะพื้นถนนเพื่อวางท่อระบายน้ำ พื้นผิวการจราจรจึงกลายเป็นทางขรุขระมีหลุมมีบ่อน้อยใหญ่เต็มไปหมด ทำให้ศีรษะของคนที่นั่งหลับเอาเสื้อคลุมหน้าไว้ไปกระทบเข้ากับขอบหน้าต่างดังโป๊ก หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที เธอหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเป็นอาจารย์หนุ่มนั่นเอง

“อ้าว นาย เอ๊ย อาจารย์ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะคะ”

กานต์รวีมองชายหนุ่มที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้มด้วยความงุนงง พลางชะโงกหน้าไปมองอีกฝั่ง ก็เห็นว่าชลธิชานั่งหลับคอพับคออ่อนซบอยู่กับไหล่ของปวีณ์กรด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข

“พอดีผมมาช้าน่ะ ที่นั่งด้านล่างเลยเต็ม แล้วนี่กานต์เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า ถึงได้เอาเสื้อคลุมตัวเสียมิดชิดขนาดนั้นน่ะ”

วีรภัฏถามขึ้นบ้าง เขาเองก็ไม่คิดว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ จะเป็นกานต์รวี ที่จริงตั้งแต่ขึ้นรถมา เขาก็มองหาเธออยู่เหมือนกัน อาจารย์หนุ่มเห็นว่าใบหน้าของหญิงสาวดูอิดโรย ขอบตาก็คล้ำเหมือนคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน จึงเอ่ยถามต่ออย่างห่วงใย ทันทีที่หญิงสาวสบตากับเขาก็รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าชอร์ตเข้ามาที่หัวใจ จนมันเต้นถี่ระรัวแทบจับจังหวะไม่ได้และใบหน้าของเธอก็ร้อนวูบขึ้นมาอีกครั้ง

“เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร กานต์แค่ง่วงน่ะ ขอนอนก่อนนะคะ”

กานต์รวีรีบเบือนหน้าหนี ก่อนจะยกเสื้อขึ้นมาคลุมใบหน้าไว้เหมือนเดิม แล้วแกล้งทำเป็นหลับต่อ ทั้งที่ความจริงตอนนี้ความง่วงงุนนั้นหายไปเป็นปลิดทิ้งแล้ว ชายหนุ่มได้แต่มองคนข้างๆ ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เปลี่ยนไป อย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันก่อนที่จะใช้เวลานั้นพักสายตาของตัวเองบ้าง

วีรภัฎได้ตระเตรียมทุกอย่างสำหรับภารกิจนี้มาตั้งแต่เมื่อคืน แถมเมื่อเช้าก็ยังถูกเรียกประชุมด่วนอีก ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาจึงทำให้อาจารย์หนุ่มผล็อยหลับไปบ้าง โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดและการกระทำของเขาที่มีต่อเด็กสาวนั้นตกอยู่ในสายตาของเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งโดยตลอด

‘ทำไมนายอาจารย์แว่นถึงได้ดูสนิทสนมกับกานต์จัง ไหนบอกว่าสนใจน้ำไง ตกลงว่านายนี่คิดจะรวบสองสาวพร้อมกันทีเดียวเลยใช่ไหมเนี่ย’

ปวีณ์กรมองภาพของอาจารย์หนุ่มที่นั่งหลับสับปงกโยกหัวไปมา ก่อนจะไปวางแปะลงบนไหล่ของเพื่อนเขา และดูท่าทางว่ากานต์รวีจะไม่ปฏิเสธหรือผลักไสเขาเสียด้วย ความรู้สึกไม่ถูกชะตากับอาจารย์หนุ่มเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เด็กหนุ่มมองหน้าวีรภัฏด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ก่อนจะก้มลงมามองหน้าเพื่อนสนิทในวัยเด็กของตนที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ด้วยความข้องใจ ทำไมชลธิชาถึงไปหลงใหลได้ปลื้มกับคนเจ้าชู้เงียบแบบนี้ได้นะ เธอจะรู้หรือเปล่าว่าอาจารย์หนุ่มที่เธอว่าดีนักดีหนานั้นที่แท้ก็แค่หมาป่าเจ้าเล่ห์ดีๆ นี่เอง

มือของปวีณ์กรเลื่อนมาโอบไหล่ของเพื่อนสาวไว้โดยไม่รู้ตัว คนซื่อๆ อย่างเธอหากหลงคารมของเจ้าหมอนี่จนเผลอพลาดพลั้งอะไรขึ้นมา มีหวังได้เสียใจไปตลอดชีวิตแน่ เขาจะต้องทำทุกอย่างไม่ให้เพื่อนรักคนนี้ต้องถูกอาจารย์หนุ่มเอาเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว นอกจากนี้เขาก็อยากจะปกปองกานต์รวี หญิงสาวที่ทำให้เขาประทับใจแต่แรกเห็นด้วยอีกคน

วีรภัฏสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าตัวรถกำลังจะเลี้ยวเข้าสู่ที่พัก เขานึกโกรธตัวเองที่เผลอหลับไป หากเกิดอะไรขึ้นกับเป้าหมายในระหว่างที่เขาละเลยการปฏิบัติหน้าที่ล่ะก็ เขาคงจะต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ๆ แต่เขาไม่ทันได้มองว่าตอนที่เคลิ้มหลับไปนั้นคนใจดีที่ให้ยืมไหล่เป็นที่วางศีรษะ เอาแต่นั่งนิ่งตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ ใบหน้าแดงก่ำไปจนจะลามถึงใบหูอยู่แล้ว

อาจารย์หนุ่มรีบลุกขึ้นไปยืนแล้วเดินไปตรงส่วนหน้าสุดของรถ เขาหยิบกระดาษที่พับไว้เป็นใบเล็กๆ ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลัง มีรายละเอียดเกี่ยวกับกำหนดการทั้งหมดของกิจกรรมครั้งนี้ พลางตะโกนบอกนักศึกษาทุกคนให้เตรียมตัว

“เดี๋ยวพอรถจอดเรียบร้อยแล้ว ผมจะให้ทุกคนเอาสัมภาระไปเก็บไว้ที่บ้านพักหลังใหญ่ ซึ่งจะเป็นบ้านของอาจารย์ก่อนนะครับ แล้วพอทำพิธีเปิดกิจกรรมเรียบร้อยแล้ว ผมจะแจกกุญแจห้องพักให้กับนักศึกษาเป็นคู่ๆ ตามรายชื่อที่เขียนกันไว้อีกที ทุกคนเข้าใจตามนี้นะครับ มีใครจะสอบถามอะไรเพิ่มเติมไหม”

“ไม่มีค่ะ / ไม่มีครับ”

วีรภัฏอธิบายคร่าวๆ ก่อนจะถามย้ำในท้ายประโยค เผื่อว่าจะมีใครไม่ทันได้ฟังที่เขาพูด บรรดานักศึกษาตอบกลับมาเป็นเสียงเดียวกันอย่างพร้อมเพรียง ทุกคนดูตื่นเต้นกับภาพวิวทิวทัศน์ที่เป็นท้องทะเลกว้างใหญ่ จนไม่มีใครสนใจอาจารย์หนุ่มอีก เขาได้แต่ถอนหายใจยาวเด็กๆ พวกนี้เอาใจไม่ถูกเสียเลย ไม่นานนักรถบัสปรับอากาศก็มาจอดข้างบ้านพักขนาดใหญ่ นักศึกษาทั้งหมดก้าวลงจากรถซึ่งเวลาในตอนนี้เกือบสิบโมงแล้ว

ต่อ

กานต์รวีมองบรรยากาศรอบๆ ที่พักอย่างอดทึ่งในความสวยงามไม่ได้ เบื้องหน้าของเธอคือบ้านพักขนาดใหญ่สไตล์รีสอร์ตที่มีการตกแต่งและประดับประดาไว้ด้วยศิลปะแบบบาหลี แบ่งซอยเป็นห้องนอนเล็กๆ แต่อยู่ในอาณาเขตเดียวกันประมาณหกห้อง ข้างๆ กันนั้นเป็นอาคารโรงแรมสูงราวห้าชั้น ผนังด้านนอกทาไว้ด้วยสีเหลืองอมส้มดูสดใส ด้านหน้าของที่พักอยู่มีทางเดินทอดยาวลงไปถึงชายหาดที่กั้นเอาไว้จากผืนน้ำทะเลสีฟ้าครามกว้างใหญ่มองออกไปได้ไกลจนสุดลูกหูลูกตา ส่วนด้านหลังมีถนนกั้นเอาไว้ระหว่างตัวอาคารกับภูเขาขนาดย่อม ซึ่งมีพรรณไม้สีเขียวชะอุ่มนานาชนิดขึ้นอยู่เต็มไปหมด ให้ความรู้สึกร่มรื่นแลดูเป็นธรรมชาติมากทีเดียว

เนื่องด้วยรีสอร์ตแห่งนี้อยู่ในบริเวณที่ค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัว ไม่ใช่หาดที่มีคนทั่วไปพลุกพล่านมากนัก จึงมีจำนวนแขกผู้มาพักกลุ่มอื่นๆ เพียงจำนวนน้อยนิดเท่านั้น หญิงสาวมองไปที่ริมชายหาด ก็เห็นว่ามีคนเล่นน้ำทะเลอยู่จำนวนหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะเป็นครอบครัวของชาวต่างชาติที่รักในความเงียบสงบ

เมื่อมองไปรอบๆ ที่พัก ก็พบว่ามีบ้านชาวบ้านอยู่เต็มไปหมด ไม่มีโรงแรมหรือรีสอร์ตอื่นๆ อยู่แถวนี้เลยสักนิด เสียงตะโกนปาวๆ ของอาจารย์หนุ่ม เรียกสติของกานต์รวีกลับคืนมาอีกครั้ง หลังจากมัวแต่ดื่มดำอยู่กับความงามของธรรมชาติอยู่เป็นนานสองนาน หญิงสาวจึงเดินกลับมาที่รถพลางทำท่าจะหยิบสัมภาระของตัวเองขึ้นมาถือเอาไว้ แต่ปวีณ์กรยื่นมือเข้ามารับมันไว้เสียก่อน

“ตัวเล็กแค่นี้ ถือกระเป๋าใบโตเชียวนะครับกานต์ ให้ปอนด์ช่วยถือดีกว่านะ”

หญิงสาวมองหน้าเด็กหนุ่มผู้มีน้ำใจ เธอพบว่าในมือของเขามีกระเป๋าเดินทางแบบล้อเลื่อนอยู่ใบหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นของชลธิชาที่ยืนยิ้มหวานอยูข้างๆ กันนั้น แล้วด้านหลังของเขาก็ยังมีเป้ใบใหญ่พอๆ กับกระเป๋าของเธออีกใบ หากยอมให้เด็กหนุ่มถือไป เธอคงถูกหาว่าใช้แรงงานเด็กเป็นแน่

“ไม่เป็นไรปอนด์ แค่นี้เอง ฉันถือได้สบายอยู่แล้ว ขอบใจมากนะ”

กานต์รวีดึงกระเป๋าตัวเองในมือของเด็กหนุ่มกลับมา แล้วยกมันขึ้นสะพายบนหลัง พลางส่งยิ้มให้กับทั้งคู่ แล้วเดินเข้าไปยังบ้านพักหลังใหญ่เพื่อจัดเก็บสัมภาระเอาไว้ ก่อนเริ่มพิธีเปิดงานโดยอาจารย์หัวหน้าสาขา

“เก็บของเสร็จแล้วก็มารวมตัวกันที่ห้องโถงของบ้านพักเลยนะครับ เรามีเวลาไม่มากเท่าไร ถ้าทำกิจกรรมต่างๆ เสร็จเร็วเท่าไร อาจารย์ก็จะให้เวลาอิสระกับทุกคนเร็วขึ้นเท่านั้นนะครับ”

วีรภัฏหันไปตะโกนบอกบรรดาเด็กนักศึกษาที่กำลังจัดเรียงกระเป๋าของตัวเองไว้เป็นแถวอย่างหลอกล่อ ก่อนที่จะหยิบสัมภาระของตัวเองแล้วเดินตรงไปที่ห้องพักซึ่งอยู่ด้านในสุดของบ้านพักหลังใหญ่นี้

“อาจารย์ภัฏคะ ฝากเด็กๆ ด้วยนะคะ ร่างกายของฉันไม่ค่อยจะอำนวยสักเท่าไร แก่แล้วก็อย่างนี้แหล่ะค่ะ”

“รับทราบครับผม อาจารย์เองก็พักเถอะครับ เดี๋ยวผมจะเป็นคนดูแลกิจกรรมทั้งหมดให้เอง”

อาจารย์สาวสูงวัยที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดกิจกรรมครั้งนี้ เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของอาจารย์หนุ่ม ในขณะที่เขากำลังจะไขประตูเพื่อเปิดเข้าในห้องพัก เธอฝากให้เขาดูแลบรรดาเด็กนักศึกษาแทนเธอด้วย เพราะร่างกายของเธอไม่ค่อยอำนวยกับกิจกรรมต่างๆ เท่าใดนัก ชายหนุ่มรับคำก่อนที่จะบอกให้หญิงสาวสูงวัยพักตามต้องการ ส่วนเขาจะจัดการดูแลบรรดานักศึกษาเอง

หลังจากพิธีเปิดกิจกรรมอันน่าเบื่อหน่ายนั้นจบสิ้นลงแล้ว ในที่สุดก็ถึงเวลาสนุกสนานของพวกเด็กๆ เสียที วีรภัฏในคราบอาจารย์หนุ่มอ่านรายชื่อของนักศึกษา ก่อนจะแจกกุญแจห้องพักให้เป็นคู่ๆ ไปโดยแยกเป็นฝ่ายชายและหญิง

“เดี๋ยวอาจารย์จะแจกกุญแจตามรายชื่อนะครับ เพื่อไม่ให้รบกวนแขกคนอื่นๆ ที่มาพักด้วย ห้องพักของพวกเราจะอยู่ในบริเวณชั้นสองกับชั้นสามเท่านั้นนะครับ สำหรับผู้หญิงจะอยู่ชั้นสอง ส่วนผู้ชายจะอยู่ชั้นสาม แต่อย่างไรก็ตามบางห้องอาจจะมีแขกคนอื่นๆ ที่พักอยู่ก่อนแล้วบ้าง ดังนั้นในระหว่างที่อยู่ห้องพัก ต้องขอความกรุณาทุกคนงดใช้เสียงด้วยนะครับ”

กานต์รวีกับชลธิชานั้นได้พักอยู่ห้องเดียวกัน สองสาวรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ไม่ต้องถูกแยกกันไปคนละห้อง ส่วนชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มที่ถูกจัดให้พักที่ชั้นสามร่วมกับบรรดาเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ ในรุ่น ก็รู้สึกดีใจมากที่วันนี้มีคนไม่มาหนึ่งคน เขาจึงได้ใช้ห้องพักนั้นเพียงคนเดียวลำพัง เมื่อนักศึกษาทุกคนได้รับกุญแจห้องพักแล้ว ต่างก็ทยอยกันไปหยิบสัมภาระของตัวเองในห้องโถงบ้านพักสำหรับอาจารย์ แล้วก็แยกย้ายกันขึ้นไปเก็บของที่ห้องพักของตัวเอง

“จากนี้ผมให้เวลาสิบห้านาที เก็บของเสร็จแล้ว ขอให้ทุกคนรีบลงมารวมตัวกันที่บริเวณชายหาดด้านหน้ารีสอร์ตด่วนนะครับ ใครมาช้าจะต้องถูกลงโทษไม่ให้เข้าร่วมกิจกรรมในวันนี้ตลอดทั้งวันเลยนะครับ”

อาจารย์หนุ่มกล่าวทิ้งท้ายและไม่วายแอบขู่เพื่อกระตุ้นให้เหล่านักศึกษาไม่มัวแต้โอเอ้ทำให้ตารางเวลากิจกรรมต่างๆ ถูกเลื่อนออกไปด้วย

ติดตามตอนต่อไปเร็วๆ นี้ค่ะ