คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : {OS} Cookies & Cream
ทอลค์ : เป็นฟิคชั่ววูบเเละสั้นมากค่ะ
เเค่เห็นรูปนี้ของยูชอนเเล้วมือมันก็ไปเองเบยยยย
เอ็นจอยรีดดิ้งค่าาาา
_____________________________________________________________________________
มองพี่แจจุงกับจุนซูที่กำลังสุมหัวเล่นเกมส์ในไอแพดพร้อมกับหยอกล้อกันไปมาแล้วปาร์คยูชอนก็ได้แต่เบ้หน้าแล้วหันหนีไปมองทางอื่น
‘ก็จะอะไรซะอีกหล่ะถ้าไม่ใช่ว่าเขาอิจฉา’
ใช่ บอกตามตรงเลยว่าเขากำลังอิจฉาชีวิตรักสองคนนั้นอย่างมากมาย เวลาเห็นสองคนนั้นกุ๊กกิ๊กระหนุงกะหนิงหัวใจก็พลอยเจ็บปวด เปล่า ไม่ใช่ว่าเขาแอบรักใครสักคนในนั้นหรอก แค่เห็นแล้วก็พลอยนึกถึงคนรักของตัวเองขึ้นมาเท่านั้นเอง
ไม่รู้หายหน้าหายตาไปไหน กับชิมชางมินเขาก็ได้คุยบ้างอยู่หรอก ก็ในเมื่อรายนั้นติดเมาท์กับแจจุงและจุนซูจะตายไป ถึงจะชอบเล่นตัวไปบ้างแต่ก็ยังได้คุย
ไม่เหมือนชองยุนโฮที่ชอบทำให้เขาเอาแต่คิดถึงใจแทบขาด แล้วอยู่ดีไม่ว่าดีก็ชอบโผล่มาหาแบบลึกลับที่บ้านกลางดึก แล้วก็หายไปในเช้าวันถัดไปแบบลึกลับเช่นกัน
แต่ที่นีมันแวนคูเวอร์ ไม่ใช่โซลซักหน่อย แล้วชองยุนโฮจะโผล่มาได้ยังไงกันยูชอนกระชับผ้าพันคอ คว้ากระเป๋าสตางค์กับบีบีก่อนจะยืดตัวลุกจากโซฟาสีเนื้อตัวนุ่ม
“ไปไหน”
“อยากให้ฉันอยู่เป็นก้างพวกนายรึไง” มองสองร่างที่นอนเบียดกันอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วก็พูดออกมาตามที่เห็น คิมจุนซูเลยหุบปากฉับพร้อมกับทำหน้าเขินอายหน่อยๆ
น่ารักซะไม่มีหล่ะหน่ะ !
เสื้อคอเต่าสีขาวสลับครีมที่ใส่ออกมาตัวเดียวไม่ได้ทำให้ยูชอนเดือดร้อนกับอากาศที่เริ่มหนาวแถมยังมีหิมะเย็นๆโปรยลงมาบางๆแล้วเท่าไหร่ ทั้งยังเดินเลียไอติมคุ้กกี้แอนด์ครีมในโคนชอคโกแล๊ตเอื่อยๆท้าอากาสหนาวอีกต่างหาก
“อ้าว หกแฮะ” หัวเราะเล็กน้อยในความเบ๊อะของตัวเองก่อนจะยกแขนขึ้นมาแล้วดูดๆชายแขนเสื้อไหมพรมที่มีคุ้กกี้แอนครีมหยดติ๋งลงไปจนเกิดเป็นคราบสีน้ำตาลเขรอะๆติดอยู่
ก็อายหน่อยๆที่โดนชาวเมืองหลายคนมองมาด้วยสายตาแปลกๆ ผู้ชายเอเชียอายุไม่น้อยมาเดินถือไอติมโคน แถมยังมายืนดูดชายแขนเสื้อตัวเองจ๊วบๆทั้งๆที่อากาศหนาวเหน็บ ท่ามกลางหิมะโปรยปรายอย่างนี้ ท่าจะบ้าหรือเปล่า ?
ก็ท่าจะบ้าแหล่ะ แถมคงใกล้ฟั่นเฟือนแล้วด้วย ถึงได้เห็นชองยุนโฮมายืนถือโคนชอคโกแล็ตคุ้กกี้แอนด์ครีมแบบเดียวกับเขาอยู่ตรงหน้าเนี่ย แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงหล่ะ?
“ชิ” ยูชอนปาคุ้กกี้แอนด์ครีมที่เริ่มเหลวในมือลงถังขยะอย่างหัวเสีย แน่หล่ะว่ามันไม่ใช่รสที่เขาชอบ ไอคุ้กกี้แอนด์ครีมนั่นมันรสโปรดชองยุนโฮตั้งหาก แต่คาปูชิโนครั้นช์ที่เขาจะกินไม่มี ไม่สิ มีแต่ไม่ซื้อเพราะอยากกินรสที่ยุนโฮชอบต่างหาก
“บ้าไปแล้วยูชอน นี่มันแวนคูเวอร์นะ ! แวนคูเวอร์!” สะบัดมือที่เหนียวเหนอหนะเพราะคุ้กกี้แอนด์ครีมสองสามทีก่อนจะส่ายหน้า ไม่ไหวแฮะ สงสัยจะต้องไปซื้อหาน้ำเปล่ามาล้างมือก่อนที่จะไปไหนต่อ ไม่ก็เข้าห้างใกล้ๆไปล้างมือซะหน่อย แต่อย่างหลังน่าจะโอเคกว่า
เดินกางมือที่เหนียวหนุบหนับเข้าไปในตัวห้างพร้อมกับก้มหน้าเดินดุ่มๆตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล แต่ยังไม่ทันจะได้ยืนมือเข้าไปใต้ก๊อกน้ำที่มีเซนเซอร์สีแดงวิ่งไวๆยั่วให้แหย่มือเข้าออกเล่น เอวบางก็โดนตวัดหายเข้ามายืนอยู่ในห้องน้ำห้องแคบเสียก่อน
มือข้างที่เปื้อนถูกยกขึ้นมาในระดับสายตายของคนทั้งคู่ ก่อนนิ้วเรียวยาวจะจับนิ้วเขากางออกแล้วค่อยๆก้มหน้าลงมาเพื่อจะจรดปลายลิ้นลงบนโคนนิ้วของยูชอน
ปลายลิ้นที่ลากเชื้อช้าตั้งแต่โคนจรดปลาย ง่ามนิ้วที่อีกคนแลบลิ้นออกมาแล้วเร่งจังหวะเลียไวๆเหมือนลูกแมวที่กำลังตั้งอกตั้งใจเลียขนตัวเอง และฟันคมที่ครูดเบาๆอย่างจงใจบนปลายนิ้วสุดท้าย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“บ้า”
ขยับหนีร่างสูงที่เบียดตัวเข้ามาใกล้ แต่เพราะตอนนี้แผ่นหลังก็ชิดอยู่กับประตูพลาสติกสีเทานั่นแล้ว ก็เลยขยับไปไหนไม่ได้อีก เลยได้แต่กลั้นหายใจพร้อมกับหลับตาลงเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจที่รินรดอยู่บนแก้ม กับมือร้อนที่สอดเข้ามาในเสื้อ
“คิดถึง”
คำพูดสั้นๆพร้อมกับวงแขนอุ่นๆที่รัดเข้ามารอบเอวไม่รู้ทำไมถึงกระตุ้นให้ขอบตาร้อนผ่าวแถมยังแดงก่ำเสียได้ก็ไม่รู้ คนตัวโตกว่าหัวเราะเบาๆพร้อมกับจูบซํบเบาๆที่ขอบตารื้นน้ำ
“ขี้แยชะมัดเลย แฟนใคร”
“แฟนพี่นั่นแหล่ะ” โอบตอบอีกคนไว้เช่นกันพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ได้เจอกันอย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย ถึงจะไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เจอชองยุนโฮในแวนคูเวอร์ก็ตามที
“ครับ” ตอบรับเพียงเบาๆก่อนจะโอบร่างบางให้ออกมาจากห้องน้ำด้วยกัน ยืนจ้องยูชอนผ่านกระจกขณะที่เจ้าตัวกำลังล้างมือด้วยสบู่เหลวหอมฟุ้งผ่านกระจกด้วยสายตาชื่นชม
ไม่เจอกันนาน มาหาคราวนี้ยูชอนดูเป็นเด็กน้อยแถมยังน่ารักขึ้นเยอะแฮะ
“มองอะไรเล่า! เฮ้ยย” ร้องเสียงสูงด้วยความเขินเพราะมือที่กำลังอังอยู่ใต้ลมร้อนๆถูกคว้าไปหอมเสียเฉยๆ
“หอมจัง” คิดเอาเองว่ามันเป็นกลิ่น Cocoa Butter ที่แสนหอมหวานจนอดคิดว่าต้องไปหาซื้อสบู่อาบน้ำหรือครีมทาตัวกลิ่นนี้มาให้คนตรงหน้าใช้เสียหน่อย
“พี่ทำอะไรเนี่ย” บ่นอุบอิบพร้อมกับชักมือออก ยูชอนดึงคอเสื้อขึ้นมาปิดถึงปาก จิกตาใส่ชองยุนโฮที่เดินล้วงกระเป๋าตามมาสบายๆเพราะเจ้าตัวมีทั้งฮู้ด หมวกแก้ปและผ้าปิดปากพร้อมเรียบร้อยในขณะที่เขามีแค่คอเสื้อ
.............................
“ฮยอง อยากจับมืออ่ะ” พูดโพล่งออกมาในขณะที่เดินเคียงข้างกันหลังจากตกลงจะกลับไปที่อพาร์ทเมนท์เพราะยูชอนคิดว่าสองคิมนั่นก็คงคิดถึงแล้วก็อยากจะโถมตัวเข้ากอดยุนโฮพร้อมกับจูบแก้มซักฟอดด้วยความคิดถึงแน่ๆ
“จับสิ” ยืนมือข้างหนึ่งที่ล้วงอยู่ในกระเป่ากางเกงออกมาตรงหน้า ยูชอนก็ไม่ยอมจับ แถมยังทำเสียงจึ้กจั้กไม่พอใจอยู่ในลำคอ
“อ้า ! ดีมาก” ส่งเสียงร้องพร้อมกับยื่นหน้าไปจูบแก้มยุนโฮเบาๆก่อนจะคว้ามือใหญ่นั่นมาจับคลายหนาวหลั’จากร่างสูงจัดๆผมเขาก่อนจะถอดหมวกของตัวเองแล้วก็สวมลงมาบนหัวให้ ตอนนี้ยูชอนเลยเหลือแค่ลูกตาโผล่ออกมาใต้หมวกกับคอเสื้อเท่านั้น
อากาศหนาวแบบนี้หน่ะ มีมืออุ่นๆของฮยองแล้วดีที่สุดเลย.
......................................................................................
ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน แต่พอลืมตาอีกทีก็พบว่ากำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของยุนโฮที่นอนลืมตามองเขาอยู่บนเตียงหลังเดิมในในห้องนอนที่อพาร์ทเมนท์
“ง่วงก็นอนต่อสิ” กระซิบเบาๆกับกลุ่มผมหอมพร้อมกับเกลี่ยผมที่ปรกหน้าให้พ้นทางเพื่อจะประทับจูบลงไปบนผิวเนื้ออ่อนใส เพลงที่คลอเบาๆกับสัมผัสอ่อนโยนทำให้ยูชอนกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้งได้ไม่ยาก
ในเมื่อนานๆจะมีอกอุ่นๆมาให้ซุกซบ มีวงแขนอุ่นร้อนโอบล้อมรอบเอวแทนผ้าห่มผืนหนา เสียงทุ้มอุ่นเบาๆที่ปลอบประโลมพร้อมกับมืออุ่นที่ตบเบาๆบริเวณแผ่นหลัง ยูชอนก็ต้องหลับสบายเป็นธรรมดา ถูกไหม ?
ยูชอนลืมตาขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ท้องฟ้าด้านนอกมืดสนิทแล้ว แสงไฟนวลจากโคมหัวเตียงสาดลงบนพื้นที่ว่างเปล่าและเย็นชืดข้างตัว มองผ้าห่มสีขาวที่พาดอยู่เหนืออกแล้วก็ส่ายหัว
“ฝันเหรอ?”
“อะไรยูชอน?” หันไปตามเสียงคิมจุนซูที่กำลังนั่งตักคิมแจจุงอยู่บนโซฟาสีเนื้อตัวหนุ่ม ลังเลนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ถามออกไปจนได้
“พี่ยุนโฮหล่ะ?”
“คิดถึงมันมากขนาดนั้นเลยเหรอนายหน่ะ? ข่า;พึ่งออกว่าชางมินกับหมอนั่นลงเครื่องที่อลาสก้าเมื่อตะกี้นี้เอง” คิมแจจุงเพยิดหน้าไปทางทีวีที่เปิดทิ้งไว้
“สงสัยไปกินปูกันแหง”
“เฮอะ” พ่นลมออกมาเบาๆกับมุขตลกสุดขบขันของจุนซู ตวัดผ้าห่มออกจากตัว เหยียดเท้าไปสวมร้องเท้าแตะนุ่มๆก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องครัวเล็กๆ เปิดช่องแข็งดูกะว่าจะซดเบียร์เย็นๆซํกกระป๋อง แต่ควอทซ์ไอศครีมคุ้กกี้แอนด์ครีมกับคาปูชินโนครั้นช์ที่วางอยู่คู่กันทำให้ปาร์คยูชอนฉีกยิ้มแล้วก็รีบวิ่งตุบตับกับมาที่ห้องนอน
“พี่แจจุง ซื้อไอติมมาเหรอ?”
“พี่ไม่กินคุ้กกี้แอนด์ครีม ปัญญาอ่อนน่า”
“นายสิซื้อ พวกเรากลับมาก็เห็นมันแช่อยู่ในช่องฟรีซอยู่แล้ว ละเมอเหรอยูชอน นายเป็นอะไรรึเปล่า?” เอ่ยถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง นี่คงจะคิดถึงยุนโฮมากหล่ะสิท่า
“เหรอ เข้าใจแล้ว” ยูชอนเดิน เรียกว่ากระโดดบนปลายเท้าไปห้องครัวจะเหมาะเสียกว่า
“จริงสิ” ยกมือขึ้นมาดูชายแขนเสื้อที่เปื้อนครีมสีน้ำตาลอยู่ยิ่งทำให้ยิ้มกว้าง ลงมือตักคุ้กกี้แอนด์ครีมกับคาปูชิโนครั้นช์ใส่ถ้วยอย่างละครึ่ง เปิดตูเย็นหยิบน้ำผึงมาบีบราดๆลงบนไอติม ก่อนจะจ้วงกินอย่างเอร็ดอร่อย
ขอบคุณนะยุนโฮฮยอง ไอศครีมคุ้กกกี้แอนด์ครีมอร่อยขึ้นเยอะแยะเลย..
.
..
FIN
ความคิดเห็น