คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Part 31 I like you ..so much
ทอลค์คิดถึงทูยูจุงเบ๊ยยยยยยยยยยยยยเย่อะะะ !
เฮลโหลคนรักทูยูทุกท่าน คิดถึงทูยูเหมือนเค้ามั้ยอ่าาาา (เวิ่นอะไรของเมิ๊งงงง)
ก็ฝันไปเถอะค่ะว่าจะยอมให้พี่ยุนได้น้องไก้กุ๊กกของเราง่ายๆ
หมั่นไส้ เดี๋ยวนี้หมีอ้วนมวกก เกี่ยวอะไรฟระ - -
Just enjoy reading kaaa >_______________<
_________________________________________________________________
Part 31 I like you ..so much
ยุนโฮตวัดขาขึ้นคร่อมคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง ปลายนิ้วบรรจงเกลี่ยปลายผมสีอ่อนที่ระอยู่บนพวงแก้มอมชมพูเพราะพิษไข้ ริมฝีปากแดงจัดเผยอพรูลมร้อนที่ออกมาจากร่างกาย ยุนโฮไล้สายตาสำรวจทั่วร่าง ผิ้วเนื้อขาวกลายเป็นสีชมพูเพราะพิษไข้ หน้าอกที่ขยับหายใจไม่เป็นจังหวะพาเอายุนโฮกลืนน้ำลายอึกเล็กๆลงคอ
ถ้าคนป่วยจะชวนแกล้งขนาดนี้
มือหนึ่งสอดเข้าใต้ท้ายทอย ดันศรีษะยูชอนให้รับจูบ ปลายลิ้นชื้นแทรกแตะที่ริมฝีปากบาง ก่อนจะแทรกเข้าไปภายในวนเวียนเกี่ยวเก็บทุกหยาดหยด
จมูกโด่งไล่เฟ้นลงมาตามลำคอ ผิวเนื้อเนียนชวนให้ฟอนเฟ้นไปทุกสัดส่วนจนเผลอทำรอยแดงไปเสียหลายที่ ยุนโฮหยุดมองหน้ายูชอนพักหนึ่ง พอเห็นว่าคนป่วยยังหลับสนิทดี มีเพียงแค่เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาเพิ่มบนหน้าผาก ยุนโฮถึงได้ลงมือต่อ
ริมฝีปากบางจรดลงไปจูบเบาๆก่อนปลายลิ้นชื้นจะละเลงรุกราน ยุนโฮได้ยินเสียงคนใต้ร่างครางอย่างรำคาญ ร่างเพรียวบางเริ่มดิ้นไปมา ร่างสูงยกยิ้มเล็กน้อย พอยูชอนหยุดดิ้นรอบนี้ก็ไม่รอให้เสียเวลา มือใหญ่สอดเข้าที่ขอบกางเกง รั้งลงไปได้หมิ่นสะโพกโทรศัพท์ของยูชอนก็ดันสั่นครืดคราดกับโต๊ะหัวเตียงเสียจนคนป่วยสะดุ้งลืมตามอง
เพี๊ยะ !
“จะลักหลับเราเหรอ อะ เอามือออกไปนะ” ยูชอนฟาดลงมาเต็มแรงจนหน้าหล่อคมขึ้นรอยเป็นปื้น แถมยังก่นด่าต่อด้วยใบหน้าแดงเป็นปื้นน่าเอ็นดูจนยุนโฮได้แต่อมยิ้ม
“ทีหลังเราจะลักหลับนี่ต้องปิดมือถือเรากับนายก่อนสินะ ไอตัวยุ่ง ป่วยแล้วยังจะได้ยินเสียงโทรศัพท์อีก” เขากดจูบลงบนแก้มยูชอนที่กดรับโทรศัพท์แล้ว คนป่วยหันหนีด้วยนึกรำคาญ แต่ปกติแรงก็สู้ยุนโฮไม่ได้อยู่แล้ว ป่วยนี่ไม่ต้องพูดถึง
“เปล่าฮะ ยุนโฮเหรอ เดี๋ยวนะ” ยูชอนส่งแรงทั้งหมดที่มีตบโทรศัพท์ป้าบเข้ากับหูพ่อจอมยุ่ง เคลียร์คิวงานเองแล้วกัน แล้วคุยเสร็จแล้วจะแนบจะนาบจะจูบจะอะไรก็ทำไป อย่าลืมปิดมือถือให้เขาเป็นอันต้องสะดุ้งตื่นมาอีกพอ !
ยุนโฮพลิกตัวตะแคงนอนด้านข้าง คว้ามือถือตัวเองมาเช็คอีเวนท์ของอาทิตย์หน้าที่เปลี่ยนเวลาใหม่ทั้งหมดอยู่นานสองนาน พอหันมาอีกที ยูชอนก็นอนตะแคงกอดหมอนข้างห่มผ้ามิดคอเรียบร้อยซะแล้ว
ยุนโฮกดจูบลงบนเปลือกตาที่ขยับยุกยิก ร้อนแหล่ะ ....เชื่อเขาเลย ร่างสูงปรับอุณหภูมิแอร์ลงอีกนิด สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน ตวัดร่างอุ่นร้อนเพราะพิษไข้เข้ามาในอ้อมแขน เสียงอ่อนโยนกระซิบที่ข้างหู
“หายไวๆนะครับ”
......................................................................
ร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างดูหนังอยู่บนโซฟาเหลือบตามองร่างบางในชุดนอนตัวเอง ในมือถือลูกโป่งสีแดงลูกที่เจ้าตัวเอามาเมื่อวาน กำลังจะอ้าปากถามว่าเอามาด้วยทำไม แต่ยูชอนก็ดันมาทิ้งตัวนั่งบนตักเขาเสียก่อน แถมยังเอาลูกโป่งมาแปะที่ปากจนไม่มีสิทธิพูดอะไร
ปัง !
สัมผัสด้านๆรสปร่าถูกแทนที่ด้วยริมฝีปากนุ่มนิ่มที่เขาติดใจ เนื้ออุ่นๆที่บดเบียดลงมาพาลเอาสติแตกกระเจิง
มืออุ่นดันแผ่นหลังบางให้เขามาแนบตัว เชยคางเล็กหวังจะจูบให้ชื่นใจ แต่ยูชอนก็ปัดมือเขาออกแล้วยื่นหน้าเข้ามาบดจูบเสียเอง
ไม่รู้ว่าอยู่ในท่าล่อแหลมกันนี้นานเท่าไหร่ มือที่ลูบอยู่บนร่างกายเป็นมือของใคร สัมผัสอุ่นร้อนและเสียงหัวใจตึกตักเป็นของใครกันแน่ ยุนโฮมองร่างบนตักที่ปรือตาขึ้นหลังจากเขาถอนจูบออก แก้มใสแดงก่ำ ดวงตากลมฉ่ำน้ำ มือสั่นๆกำลังพยายามติดกระดุมเสื้อตัวเองที่ถูกคนมือไวปลดทั้งแถวกลับเข้าที่
“เล่นอะไร” ร่างสูงจูบซับน้ำใสๆที่ริมฝีปาก กระซิบถามร่างบางที่กำลังโกยอากาศเข้าปอด
หัวกลมส่ายพรืดก่อนแขนเรียวจะคว้าโอบรอบคอ ซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง
“ยูชอน” ยุนโฮพยายามแกะแขนนุ่มนิ่มที่โอบอยู่รอบคอ แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด คนที่อยู่ดีๆมาจู่โจมด้วยจูบจนเขาเกือบสติแตกก็ไม่ยอมเงยหน้ามาคุยกันดีๆ
“คุยกันก่อน”
“ไม่” ยูชอนตอบอู้อี้กับไหล่กว้าง
“มิคกี้ครับ”
“แค่อย่าถามอะไรเรา ตามใจหน่อยนะ แค่วันเดียวเอง”
“ค่ะ” มืออุ่นข้างหนึ่งยกขึ้นแตะที่ปลายคางก่อนจะกดจมูกที่แก้มเนียน ยังไม่ทันจะได้ผละออกมามือเล็กก็ทาบลงบนมือเขา ส่วนมืออีกข้างก็รั้งเข้าที่หลังคอ ริมฝีปากอิ่มประทับลงที่ข้างแก้ม ตามด้วยจุ๊บที่ริมฝีปากหยักอีกทีหนึ่ง
บทจะอ้อนจะน่ารักก็ไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัวเลยเชียว
มืออุ่นสอดเข้าใต้เสื้อนอน ลูบเบาที่แผ่นหลังเย็นลื่นมือ ไข้คงลดลงแล้ว ตัวถึงได้กลับมาเย็นเป็นปกติ แล้วก็มาเล่นอะไรประหลาดๆให้หัวใจเขาเต้นตึกตักแบบนี้
“หิวข้าว”
“แล้วยังไงครับ” ทัดผมสีอ่อนที่ข้างใบหู ก่อนจะบรรจงจูบลงบนแก้มเนียน
“ทำอะไรให้กินหน่อย...นะ”
“ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย”
“ไปซุปเปอร์ใกล้ๆก็ได้นี่ ..นะ...นะ”
“ได้ แต่นายต้องไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”
“โอเค”
..............................................
“จริงๆนะ วันนี้เป็นอะไร” ยุนโฮที่ยังไม่ได้หยุดคิดเรื่องยูชอนหันกลับมาทันทีจนจมูกแทบชนกับยูชอนที่แปลงร่างเป็นเด็กน้อย เดินเกาะชายเสื้อฮู้ดตามเขาต้อยๆเหมือนเด็กหลง
จะว่าไป...ตอนเจอกันครั้งแรกก็หลงมาจริงๆด้วย เขาอมยิ้มมองยูชอนที่ค่อยๆปล่อยมือจากชายเสื้อของตัวเอง ก่อนจะหันหลังเดินหายไปทางล๊อคประจำ
“มิคกี้” ยุนโฮแตะแขนคนที่ยืนจ้องขวดนมสีเหลืองๆบนชั้นตาแป๋ว
“หื้ม ? ”
“ยูชอน” เขาพลิกไหล่บางให้หันมามอง ถ้าคุยภาษาคนกันไม่ยอมตอบก็จะใช้ภาษากายกันหล่ะวะ เดี๋ยวพ่อจับจูบซะตรงนี้เผื่อจะหายดื้อ
“รับปากแล้วนะว่าจะตามใจ จะไม่ถาม”
“แค่พูดว่าค่ะเอง”
เพราะพูดจายียวนไม่เข้าหูนักเลยได้ค้อนวงเบ้อเริ่มกับกำปั้นหนักๆจากยูชอนมาให้จุกอกเล่น
“งอนแล้ว”
“แล้วเอาไปแค่นั้นพอเหรอ ปกติแพ๊คนึงอยู่ได้แค่กี่วันเอง” ยุนโฮถามยูชอนที่หิ้วนมรสกล้วยลงรถเข็นแค่แพ๊คเดียว ทั้งที่ปกติแม่คุณยกไม่ต่ำกว่าสาม
“พอ”
“อยากให้ตามใจก็ทำตัวน่ารักๆหน่อยสิ พูดเพราะๆ .. แบบเมื่อเช้า” ยุนโฮซ้อนที่ด้านหลัง แขนยาวสอดผ่านเอวไปจับบนมือที่กำลังเข็นรถเข็น ลมหายใจอุ่นๆที่เป่าอยู่ข้างแก้มพาลเอายูชอนมึน เดินเหยียบเท้าร่างสูงไปหลายที แต่วันแบบนี้มีหรือยุนโฮจะสนใจ
ปกติเคยทำตัวน่ารักแบบนี้ให้เขาเห็นซะเมื่อไหร่ มีแต่ยูชอนคนเก่ง ตัวแสบเถียงเขาคอเป็นเอ็นนั่นหล่ะ
“ก ใกล้ไปแล้ว !” ยูชอนว่าเสียงห้วน พอเขาเอื้อมหยิบของ มืออุ่นๆนั่นก็ลากผ่านเอว แล้วเลื่อนมาช่วยหยิบนู่นหยิบนี่ลงรถเข็นให้
“พูดเพราะๆสิคะ”
ยูชอนเขย่งตัวขึ้นจุมพิตที่แก้มร่างสูงแทนคำตอบ
“พลาดแล้ว” เจ้าตัวคงลืมไปว่าตัวเองอยู่ในวงแขนร่างสูงที่ล๊อคกับราวรถเข็นอย่างแน่นหนา ร่างสูงกว่าโน้มตัวลงไปใกล้ หมายจะสัมผัสริมฝีปากอิ่มน่าหมั่นเขี้ยวให้ชื่นใจซักที แต่กลับได้สัมผัสละอองน้ำชื้นๆจากผลแอปเปิ้ลที่วางอยู่ชั้นใกล้ๆแทน
“หน้าไม่อาย เราไม่ได้ใส่ฮู้ดมาเหมือนนายนะ”
“งั้นไม่ใส่แล้วกัน” เขาปลดฮู้ดสีเทาเข้มไปด้านหลัง วงแขนอุ่นตวัดเอวบางเข้ามาแนบตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากอิ่มช่างเบะ เรียวลิ้นไล่ไปบนริมฝีปากสีอ่อน แทรกเข้าไปตามกลีบนุ่มนิ่ม ดูดกลืนภายในจนพอใจ
มือขาวปล่อยแอปเปิ้ลลงพื้น ยกมือขึ้นยันหน้าอกกว้างที่ชักจะล่วงเกินมากเกินไป แขนเล็กดึกมือที่สอดอยู่ในเสื้อออกให้พ้นตัว ริมฝีปากแดงก่ำอ้าปากสูดอากาศเข้าปอด
เพี๊ยะ !
“ไอคนฉวยโอกาส พออ้อนหน่อยเอาใหญ่เลยนะ” มือบางฟาดเพี้ยะลงไปบนหน้าหล่อที่อมยิ้มกรุ้มกริ่มแบบไม่จริงจังนัก กระชากฮู้ดขึ้นมาสวมให้ยุนโฮเหมือนเดิมแล้วก้มหน้าก้มตาเดินดุ่มๆ ปล่อยให้ยุนโฮยืนจ่ายเงินอยู่คนเดียว
ก็พอลืมตาขึ้นมาจากจูบละลาบละล้วงนั่น คนมองอยู่น้อยซะทีไหนหล่ะ ถึงจะเป็นพวกคุณป้าก็เถอะ บิลบอร์ดก็มีรูปยุนโฮหราอยู่เยอะแยะ ต้องคุ้นหน้าบ้างหล่ะวะ
“เอ้า” ยุนโฮยื่นนมที่เจาะหลอดเรียบร้อยให้ยูชอนที่ยืนเรียบร้อยอยู่ข้างรถ ยูชอนรับไปดูดจนแก้มป่อง มือเย็นๆแตะเข้าที่แก้มที่ขึ้นรอยแดงเป็นปื้น แหงหล่ะ ถึงจะตบไปแบบไม่จริงจังแต่มันก็แรงผู้ชายอยู่ดี
“เจ็บมั้ยหล่ะ”
“อายมั้ยหล่ะ?” ยุนโฮหัวเราะในลำคอ มองยูชอนที่ดูดนมกล้วยค้างเติ่งจนนมรสโปรดของเจ้าตัวกระฉอกออกจากมุมปาก
“พ พอแล้ว” มือขาวยันอีกคนออกห่าง หลังจากถูกจูบซับที่มุมปากเพราะดันปล่อยเอ๋อ กินนมเลอะเทอะ จนยุนโฮต้องรีบฉวยโอกาสไว้อีกครั้ง
“พอก็ได้ ไว้ไปต่อที่ห้อง” ทิ้งระเบิดอีกหนึ่งตูมให้คนที่ดูดนมกล้วยแก้เก้อสำลักจนแสบจมูก เลยได้ค้อนจากยูชอนไปอีกวงเบ้อเริ่ม
ร่างสูงมองผู้จัดการส่วนตัวที่วันนี้ผันตัวมาอ้อนได้น่ารักน่าจูบนั่งดูดหลอดเสียงดังฟูดฟาด เป็นอันหมดไปอีกขวดแล้วอมยิ้ม ดีแค่ไหนที่เขาไหวตัวทัน หยิบลงรถเข็นมาอีกสองแพ๊ค
.................................
“แล้วอยากกินอะไร?” เขาถามยูชอนที่นั่งแกว่งขาอยู่บนเคานท์เตอร์ ดวงตากลมจ้องมองร่างสูงที่จัดของเข้าตู้เย็นอย่างคล่องแคล่ว
“อะไรก็ได้ เอาอร่อยๆ”
“จะไม่ช่วยกันเลยใช่มั้ย”
ยูชอนยื่นแขนไปข้างหน้า เขย่าๆจนยุนโฮต้องผละออกจากถุงซุปเปอร์มาดึงเจ้าตัวลงจากเคานท์เตอร์
“ให้ทำอะไรหล่ะ” ยูชอนสำรวจบนโต๊ะกลางครัว ว่าก็ว่าเถอะ ขอบคุณคุณแม่สุดที่รักที่ทำกับข้าวให้ทานมาตลอดชีวิต อย่าคิดจะฝากท้องกับเขาเลย ถึงทำมากินได้ แต่ไม่ย่ำแย่ก็ใกล้ตายหล่ะวะ
“มานั่งนี่เหอะ เขาจูงมือยูชอนมาที่เคานท์เตอร์ใกล้ๆ สองมืออุ่นประคองเอวบาง ยกทีเดียวยูชอนก็ลอยหวือขึ้นไปนั่งเหมือนเดิมแค่ให้ล้างผัก ยูชอนเล่นสู้กับก๊อกน้ำยังกับครัวจะแตก
“นั่งทำหน้าน่ารักไปเฉยๆเถอะ เดี๋ยววันนี้จะไม่เสร็จ” เขาปาดหยดน้ำที่เกาะอยู่บนแก้มเนียน กดจูบบนปากอิ่มช่างบึ้งไปที่หนึ่งก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
ใช้เวลาไม่นานกลิ่นหอมก็ลอยอวลห้องครัวจนยูชอนยิ้มออก
กว่าจะจัดการกับอาหารรสเลิศเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบบ่าย ยูชอนยืนประจำอ่างล้างจาน งึมงำเพลงเบาๆ ส่วนยุนโฮก็จัดการทำความสะอาดส่วนอื่น
ร่างสูงที่ทำความสะอาดเรียบร้อยหันมองหัวกลมที่โยกเบาๆในโลกของตัวเอง ขายาวก้าวไปซ้อนหลัง เรียวแขนสอดผ่านที่รอบเอว จับมือที่กำลังเช็ดชามให้แห้งก่อนเก็บเข้าชั้น
ผ้านุ่มสีขาวถูกปลดออกจากมือ ก่อนจะถูกพลิกให้หันมองหน้า
“มีเรื่องจะบอก”
“อย่าพูด”
“ไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งนั้น ไม่ใช่ตอนนี้” ยูชอนส่ายหน้า สองมือยกขึ้นปิดหูเป็นอันเข้าใจกันว่าไม่ฟังแน่ๆ
“ก็ไม่อยากให้เข้าใจไปเองคนเดียว”
“บอกว่าอย่าพูดไง ไหนบอกจะตามใจ”
“ไม่ก็ไม่”
“ดีมาก เช็ดจานต่อด้วยนะ” ยูชอนยัดผ้าใส่มือร่างสูง แต่ก็โดนคว้าข้อมือไว้ก่อน
“ไม่รู้ว่าเรียกว่ารักได้มั้ย แต่เราชอบนายมาก มากจริงๆนะ”
ยูชอนเผลอหลับตาลงเมื่อริมฝีปากบางแนบลงมาแผ่วเบาคล้ายยืนยันคำพูดเมื่อครู่
ยูชอนเงยหน้ามองคนที่อมยิ้มน้อยๆก่อนจะหันหลังให้ตัวเองเพื่อจัดการกับจานให้เสร็จ
แย่จริง...
ทำไมต้องมาทำให้หัวใจเต้นตึกตักในเวลาแบบนี้ด้วยนะ?
ความคิดเห็น