คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Part 22 He call me A Psycho.
Part 22 He call me A Psycho.
ชางมินยืนเคาะนิ้วกับเคาน์ทเตอร์ มองนาฬิกาที่บอกเวลาห้าโมงเย็น สองสามวันนี้เขาไม่เห้นวี่แววยูฮวานเลย ปกติจะจะพุ่งเข้าร้านมาตั้งแต่บ่ายสามโมง เพื่อนั่งเฝ้าเขาที่เคานท์เตอร์ แถมทำป่วนจนลูกค้าสาวๆเขาหายไปเสียหลายคน
“ก็ดี จะได้ไม่ต้องวุ่นวาย” ร่างสูงพึมพำ
“ไง คิดถึงเรามั้ย” ร่างขาวจัดยิ้มหวานให้ชางมินที่หุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นเขา
“ไม่”
“ใจร้ายเหมือนเดิม” ยูฮวานเบะปาก แต่ในเมื่อยูฮวานอยากได้ ก็ต้องได้ เขาอยากได้ชางมินไปอยู่ที่บ้าน คอยเอาใจเขาทุกอย่าง เสนอเงินก็แล้ว บ้านก็แล้ว รถก็แล้ว ตามเฝ้าตามตื้อมาเป็นอาทิตย์แล้ว สิ่งที่ออกจากปากก็ยังเป็นคำว่า ไม่
“เอาคืนไป ไม่เอาใบนี้ จะเอาใบเก่า” เขายื่นกล่องหมวกกันน็อคแสนแพงของญี่ปุ่นคืนให้
“นาย นี่มันแพงโคตรเลยนะ ไม่ถูกใจเหรอ งั้นฉันพาไปเลือกใบใหม่เอามั้ย เอาใบที่แพงที่สุดในร้านไปเลย”
“มีปัญญาหาเงินเองหรือยัง?” เขาถามเด็กเอาแต่ใจตรงหน้า นี่พ่อแม่คงตามใจจนเสียนิสัย ให้เดาคงเป็นเด็กเก็บกดมีปัญหา
“มีบัตร” ยูฮวานยักคิ้ว
“เก็บกดหรือยังไง ถึงได้เอาบัตรไปไล่รูดของแพงๆให้ชาวบ้าน รวยมากนักใช่มั้ย” เขายื่นหน้าเข้าไปกระซิบเพราะกลัวลูกค้าจะแตกตื่น
“อะไรของนาย”
“จำใส่สมองไว้นะ คนทุกคนไม่ได้ซื้อได้ด้วยของหรือเงิน ของบางอย่างมันก็มีคุณค่าทางจิตใจที่ซื้อกลับมาไม่ได้” ชางมินกดเสียงกระซิบลงต่ำ เข้มจนขนหลังคอตั้งชัน
“หมวกใบนั้นมันเก่าจะตาย ทิ้งไปเหอะ เดี๋ยวฉันซื้อ โอ๊ยย” ยูฮวานอ้าปากร้องเมื่อถูกบีบแขนจนเจ็บ
“เข้าใจยากนะ คนที่ไม่เคยหาตังค์เองอย่างนาย จะไปรู้อะไร หมวกนั่นฉันเก็บตังค์ซื้อด้วยเงินก้อนแรกจากการทำงาน มีค่ามากกว่าตัวนาย บ้านนาย รถนายด้วยซ้ำ ถ้าหาหมวกใบนั้นมาคืนฉันไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาให้เห็นอีก ไปให้พ้นพ้นซะ” ชางมินสะบัดแขนอีกคนออกจากมือแล้วเดินออกไปสูบบุหรี่ให้ใจร่มๆที่หลังร้าน
“หมวกนั่นมีค่ากว่าฉันเหรอ ? หามาคืนไม่ได้ก็ไม่ต้องมาให้เห็นอีกเหรอ ?” ยูฮวานเดินพึมพำประโยคที่ชางมินพูดแทบกระซิบแต่กับดังเซอร์ราวนด์ในความคิดออกจากร้าน มองเจ้าหมวกกันนอกแสนแพงในกล่องแล้วทุ่มลงขยะหน้าร้าน
“เลขาคิม”
“ครับ คุณหนู”
“บ้านเราส่งขยะไปทิ้งที่ไหน”
“เอ่อ ลานทำลายขยะแถวตลาดฮงแดครับ”
“ไปที่นั่นในสิบนาที ถ้าฉันไม่ได้ไปเห็นหน้าชางมินอีก เป็นเรื่องแน่ !”
................................................
กรุ๊งกริ๊ง
“ร้านปิดแล้วนะครับ” ชางมินที่หันหลังเช็ดจานอยู่หลังเคานท์เตอร์เอ่ยเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่ง
“ผมเลขาคิม เอาของมาส่งครับ” ชางมินรับหมวกกันน๊อคของเขาที่ถูกเช็ดขัดจนใหม่มาไว้ในมือ
“แล้ว...”
“คุณหนูเหรอครับ พักผ่อนอยู่ที่บ้านครับ รอคุณหมอมาตรวจอาการ” ชายวัยกลางคนยิ้มน้อยๆ ก้มหัวให้ก่อนจะหันหลังจากไป ชางมินก้มหัวให้ มองรอบๆร้าน เหลือแค่จานที่ยังไม่ได้เช็ดเท่านั้นแต่ก็ตัดสินใจวิ่งตามเลขาคนนั้นออกไป
“เดี๋ยวครับ ...”
..............................................................
โอเค ปาร์คยูฮวานนั้นสุดแสนจะหาเรื่อง หลังจากโดนเขาไล่ไปก็ สั่งให้เลขาคิมพาไปที่ลานกำจัดขยะ เพื่อที่จะหาหมวกกันน๊อคมาคืนเขา คุณเลขาห้ามแล้วก็ไม่ฟัง กว่าจะหาเจอก็ได้เรื่อง หอบกำเริบ ลมพิษขึ้น แถมยังเป็นลมลมพับให้ใจหาย
ชางมินเดินตามคุณเลขาขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ร่างสูงกวาดตามองรอบๆ บ้านไม้ทั้งหลังตกแต่งไสตล์ยุโรป โคมไฟระย้าแสนเลิศหรู พื้นไม้ปาร์เก้มันวาววับ เครื่องเรือนเครื่องใช้สวยงามทันสมัย
“นี่ห้องคุณหนูครับ”
ชางมินมองแม่บ้านสาวหลายคนยืนตัวสั่นอยู่หน้าประตู
“ท่านคะ คุณหนูไม่ยอมให้เขาไปเลยค่ะ” เธอพูดด้วยสีหน้าหวาดๆ เพราะตะกี้แค่โผล่หน้าเข้าไป โคมไฟสุดหรู ก็ลอยเฉียดศีรษะไปนิดเดียวเท่านั้น
“ปล่อยผมจัดการเองครับ” เขารับชุดปฐมพยาบาลมาจากแม่บ้านคนนึง
“ออกไป” เสียงหวานแหลมตะเพิดใส่เมื่อเขาแง้มประตูเปิด
เพล้งงง
ชางมินยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อกรอบรูปข้างเตียงลอยเฉียดหัวเขาไปกระแทกกำแพงแบบเส้นยาแดงผ่าแปดก่อนจะหล่นไปทักทายเพื่อนๆที่นอนเกลื่อนเต็มพื้นห้อง
“นายทักทายคนที่มาเยี่ยมด้วยวิธีนี้เหรอ ?” ชางมินปิดประตูลงกลอน ก้าวข้ามเศษโคมไฟ ซากนาฬิกา มือถือราคาแพงหูฉี่ เซษแจกันแตกละเอียด หน้าหนังสือที่ฉีกขาด
“ล๊อคทำไม? ฉันถามว่าล๊อคทำไม? ออกไปจากห้องฉันนะ!” ยูฮวานถอยหนี มือขาวจัดควานหาของที่หัวเตียง แต่มันไม่มีอะไรแล้ว มือถือเครื่องแพง โคมไฟ นาฬิกา หนังสือ แจกัน เขาปามันพังไปหมดแล้ว
ชางมินย่างเท้าเข้าไปใกล้ คว้าข้อเท้าขาวได้ก็ออกแรงลากให้เข้ามาใกล้
“ปล่อยฉัน ปล่อยนะ !” ร่างเล็กๆดิ้นหนี ปลายเท้าขาวทั้งเตะทั้งถีบ พอดึงเขามาใกล้ สองมือก็รุมตีหน้าอกร่างสูงจนชางมินเริ่มเจ็บและอารมณ์เสีย
“ฉันเจ็บนะ !” ชางมินตวาดเสียงดัง มือใหญ่ตวัดมือที่กำลังตบตีเขาแล้วบีบแน่น โถมร่างเล็กลงบนเตียงแล้วกดไว้ด้วยเข่า
“ปล่อย เจ็บ ปล่อยนะ ริคเจ็บ” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าพรั่งพรูออกจากดวงตาชื้นน้ำ มือเล็กๆพยายามบิดหนีออกจากการเกาะกุม ชางมินจับมือข้างหนึ่งขึ้นดู กลางฝ่ามือขาวจัดมือเลือดซึมออกมากจากรอยบาดสีแดงอมม่วงที่ยาวจากกลางมือถึงข้อมือ
“ขอโทษ”
“ฮึก” ยูฮวานกัดริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้น เมื่อร่างสูงเช็ดแผลด้วยแอลกอฮอลล์ที่ทำเอาแสบไปถึงกระดูก
“แสบแป๊บเดียว” เขาสบตายูฮวาน ที่มืออีกข้างจิกไหล่เขาแน่เมื่อเห็นทิงเจอร์ในมือ
“แสบ แสบบบบบบบบบ” ยูฮวานแหกปาก ร่างเล็กแทบนั่งไม่ติดพื้น อยากจะชักมือหนีแต่ชางมินก็จับไว้แน่นเหลือเกิน มือที่ว่างเลยทุบชางมินเอาทุบชางมินเอา
“รู้แล้ว แต่อดทนเป็นมั้ย” ชางมินเริ่มจะอารมณ์เสีย มีอะไรก็ร้องแหกปากใช้กำลังท่าเดียวเลยไอเด็กนี่
“ไม่เป็น ฉันไม่ชอบรอ ไม่ชอบอดทน”
“แต่อยู่กับฉันต้องอดทน” ชางมินเป่าลมเย็นๆที่แผล ก่อนจะติดผ้าก๊อซให้เรียบร้อย
“งั้นไม่อยู่ด้วยแล้ว เชิญกลับไปเลย !” ชางมินเป็นผู้ชายที่น่าสนใจก็จริง แต่จะอยู่ด้วยกันต้องตามใจเขาทุกอย่างและเอาใจเขาเท่านั้น ห้ามขัดใจเขาเด็ดขาด
“ไม่กลับ”
“ทำไมไม่กลับ”
“ฉันต้องรับผิดชอบที่นายเป็นแบบนี้”
“อ๋อ รู้ตัวด้วยสิว่าทำให้ฉันเป็นแบบนี้” ยูฮวานแค่นยิ้ม ที่แท้ก็มาเพราะสงสารเขายังงั้นสิ
“กฎข้อที่หนึ่ง นายเป็นน้อง เพราะฉะนั้น เรียกฉันว่าฮยอง”
“ไม่” เสียงหวานตวัดใส่ทันควัน หมอนใบโตถูกปาเข้าใส่จนชางมินหน้าแทบหงาย
“ข้อที่สอง อย่าผิดกฎข้อแรก เรียกซะ” ชางมินคว้าผ้าเช็ดตัวที่กองอยู่ปนกับของอย่างอื่นที่พื้น แล้วคลานขึ้นเตียง
“ลงไปนะ ไอบ้า ฉันจะไม่ยุ่งกับนายแล้ว จะไม่ไปที่ร้านแล้ว” ร่างขาวถอยหลังหนีจนติดหัวเตียง เขาไม่เคยเจอแบบนี้ ผู้ชายที่เข้าห้องเขามามีแต่พวก อ่อนโยน ทำตัวหวานๆ เอาใจเขาทุกอย่างเท่านั้น ไอพวกที่สั่งเขาปาวๆไม่มีได้มาเหยียบ
“มาเช็ดผม”เขาลากยูฮวานจนร่างเล็กกว่าขึ้นมาเกยบนตัก จะดิ้นหนีสายตานิ่งๆก็กดดันจนร่างเล็กได้แต่ตัวแข็งทื่อ ปล่อยให้ร่างสูงกว่าเช็ดผมให้
“ว่าง่ายๆก็ออกจะน่ารัก ดื้ออยู่ได้” เขาสบตากลมโตที่จ้องมอง
“เอ้า ถอดเสื้อ จะได้ทายา” ชางมินพยายามดึงหลังคอเสื้อยืดตัวโคร่งสีขาว แต่ยูฮวานก็กำชายเสื้อไว้แน่น
“นายไม่ต้องยุ่ง ฉันทาเองได้”
“กฎข้อหนึ่งว่ายังไง”
“.... ฮ ฮยอง เค้าทาเองได้” เสียงหวานสั่นเครือ แต่ชางมินก็บังคับถอดเสื้อยูอวานออกจนได้ ชางมินใจหายวาบ ผิวขาวเนียนถูกแต้มด้วยรอบแดงเป็นปื้นทั่วตัว อุ้งมืออุ่นลูบยาตามเนื้อตามตัวให้เบามือที่สุด
“เเสบ”
“เดี๋ยวเป่าให้” ชางมินเป่าลมอุ่นๆลงบนผิวนุ่มเเผ่วเบา ทายาที่หลังก็เป่าที่หลัง ทายาที่ต้นคอก็เป่าที่ต้นคอ ทายาที่อกเนียนก็เป่าที่อกเนียน ทายาที่หน้าท้อง ลมอุ่นๆก็ถูกเป่าที่หน้าท้อง
“อ อย่าเป่า”
“เป่าเเล้วก็ไม่เเสบไม่ใช่เหรอ”
“บอกว่าอย่าเป่าก็อย่าเป่าน่า !” ยูฮวานคว้าเสื้อมาสวม ดีนะเเค่ทาข้างบน ถ้าข้างล่างด้วยหล่ะก็
ชางมินดึงผ้าห่มออกจากขา เทยาใส่มือแล้วไล่ชโลมขึ้นไปตามข้อเท้าถึงต้นขา มือขาวกำผ้าปูที่นอนจนซีด สะดุ้งอีกครั้งเมื่อปลายนิ้วเย็นสอดผ่านกางเกงขาสั้น ลูบไล้ยาที่ต้นขาด้านใน
“อือ”
ยูฮวานครางในลำคอเมื่อร่างสูงยกเอวเขาจนสะโพกลอย ปลายนิ้วเย็นๆลูบไล้ยาลงบนสะโพกนวลเนียน
“ พอ เค้าทางเองได้" ได้” เสียงหวานตวัดใส่ ดึงปลายนิ้วที่ลูบไล้อยู่แถวจุดเสี่ยงออก
“อายเหรอ ?” เขาแทบจะกลั้นยิ้มไม้ไหว คนบนเตียงหน้าแดงจัด หายใจหอบไม่กล้าสบตาเขา
“ออกไปก่อน”
“ไม่ให้เป่าเหรอ ?” ชางมินอมยิ้มเมื่อเห็นยูฮวานหน้าแดงแทบระเบิด
“ฮยอง ออกไปก่อน .. ได้โปรด” ยูฮวานกลั้นใจกลืนคำหยาบลงคอ เพราะถ้าชางมินอยู่นานกว่านี้เขาคงระเบิดเป็นเสี่ยงๆเพราะความร้อนที่แผ่ออกมาจากชางมินแน่ๆ ฮ๊อตอะไรจะปาน
“บ้าจริง” ร่างเล็กครางในลำคอกับความอึดอัดที่เริ่มประทุ รู้สึกปวดหนึบไปทั่วท้องน้อย สัมผัสปลายนิ้วยังตราตรึงทุกอณุผิว ไม่ต้องสงสัยว่าชางมินต้องทำให้เขาละลายแน่ๆถ้าทำมากกว่านี้
ปลายเท้าขาวเขี่ยขาสั้นให้หลุดออกจากข้อเท้า สะโพกเนียนบิดเเนบกับฟูกนุ่ม ปลายนิ้วนุ่มเเนบลงบางส่วน ขยับรูดรั้งจนสุดความยาว
เท้าขาวสะอาดจิกลงกับฟูกนอนจนปลายเล็บซีดก่อนจะคลายออกเมื่อได้ปลดปล่อย ทิชชู่ข้างเตียงถูกเช็ดตามเนื้อตัวลวกๆก่อนจะคว้ากางเกงมาสวมได้ทันท่วงที
“เช็ดตัวอีกซักทีมั้ย เดี๋ยวจะไม่สบายตัว” ยูฮวานเหล่ร่างสูงที่เข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำและยาลดไข้ แต่เขาพึ่งจะอาบน้ำสระผมไปก่อนที่ชางมินจะมา
“น นาย หรือว่า?”
ชางมินมองทิชชู่ในถังขยะเเล้วไหวไหล่
“มันก็ไม่แปลกหรอกนะที่จะรู้สึก โดนจับไปทั่วตัวขนาดนั้น”
“อ ไอโรคจิต ! นาย นายเเอบ เเอบ”
“ถามหน่อยอายอะไร ตะกี้ตอนทายาให้ก็เห็นเกือบหมดเเล้วหล่ะน่า อันนี้ก็อัพเลเวลอีกนิดหน่อย”
ริมฝีปากแดงเรื่ออ้าพะงาบๆ แต่ไม่มีเสียงเล็ดรอด ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงลามไปถึงใบหู ดวงตากลมโตเตรียมจะบีบน้ำตาอีกรอบ
“มันก็เรื่องปกติของวัยรุ่นนี่ เฮ้ ! ทำไมทำท่าจะร้องไห้อย่างนั้นหล่ะ”
“อ๊ากกกกกกกกกกก นายมันโรคจิตตตต ” ยูฮวานแหกปากดังลั่น ใบหน้าแดงจัดซุกลงกับหมอน อาย อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“ริคกี้” ชางมินมองคนที่ตบตีหมอนแล้วดิ้นพราดพราดไปมาอยู่บนเตียง จะอายอะไรนักหนา มันก็แค่เอ่อ ช่วยตัวเองต่อหน้าเอ่อ คนที่แอบชอบ ?
“อย่ามาเรียกชื่อเรานะ อย่ามาจับเราด้วย กลับบ้านนายไปเลยไป”
“โอเค วางยาไว้ตรงนี้นะ” ชางมินวางยาไว้ที่หัวเตียง ถ้าไม่กลับมีหวังยูฮวานได้เป่าปี่บ่อน้ำตาท่วมบ้านเป็นแน่แท้ เฮ้อ ไอตัวแสบเอ้ย
ถือว่าเป็นการรับผิดชอบที่เขาพูดแรงไปแล้วกัน เฮ้อ
………………………………………………..
ถูกใจกันมั้ยคะ :) ?
รีบมาอัพให้เพราะว่าไรท์เตอร์จะกลับหอพรุ่งนี้เเล้ว
เเว่วมาจากเพื่อนว่าเน็ตกากมาก ต้องตื่นมาเล่นตอนตีสอง - -
ซึ่งตัวไรทเตอร์หลับเเล้วหลับเลยไม่มีรอบดึก 55555
อัพอีกทีคงเดือนเมษาปีหน้า เเต่ถ้ามีคอมเมนต์น่ารักๆก็คงจะไม่นานถึงเมษา
รักรีดเดอร์นะค้า จุ๊บๆ >3
ความคิดเห็น