คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Part 19 Fascinated by Yoochun
ผ่านไปเเป๊บเดียวฟิคนี้ก็อายุปีกว่าเเล้ว
ขอบคุณทั้ง 2,937 views
ขอบคุณเเฟนคลับทั้ง 12 คน เเละเเฟนฟิคทุกคนเลยนะคะ .
สัญญาว่าจะตั้งใจเเต่งฟิคดีๆให้รีดเดอร์ได้อ่านกันต่ออย่างเเน่นอน :-)
Part 19 Fascinated by Yoochun
“หืออ ?” ยูชอนงัวเงีย คิ้วสวยได้รวบขมวดมุ่น มือขาวควานสะเปะสะปะหาต้นเสียงที่รบกวนการนอนเสียเหลือเกิน
“ยูชอนพูดครับ”
[ยูชอนพี่รบกวนหน่อยได้มั้ย ? ]
“พี่จุนจินมีอะไรรึเปล่าครับ ?”
[จินซอนไม่สบาย ตัวร้อนจี๋เลย จะพาไปหาหมอก็ไม่ยอม งอแงจะหาหม่ะม๊าท่าเดียว พี่ไม่รู้จะ ]
“เดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” ยูชอนตัดบท สางผมลวกๆแล้ววิ่งลงไปเรียกแท็กซี่แทนที่จะปลุกยุนโฮ รายนั้นหลับยากตื่นง่าย ปล่อยนอนไปอีกหน่อยแล้วกัน
……………………….
“จินซอน ” ยูชอนปิดประตูรถดังปึง วิ่งมาหาสองพ่อลูกที่ยืนกันอยู่หน้าโรงพยาบาลไม่ยอมเข้าไปเสียที
“หม่ะม๊า” จินซอนร้องไห้จนตาแดง น้ำมูกน้ำตาเปื้อนไหล่เสื้อคุณพ่อจนเละเทะ
“ไม่เอา ไม่เข้า หมอไม่เอา” จินชอนร้องจนเสียงแหบ ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนจนจุนจินต้องขึ้นเสียง
“จินซอนไม่เคยดื้อกับป๊าแบบนี้เลยนะ ! ” จุนจินถอนหายใจ เมินหนีหน้าลูกที่ปากเริ่มเบะ อยากดุหรือก็เปล่า แต่ถ้าไม่หาหมอแล้วจะหายได้ยังไง
“ผมอุ้มเองดีกว่า” ยูชอนรับจินซอนมาแนบอก เช็ดน้ำมูกเขียวคลั่กไม่น่ามองบนสูทสีเข้มของจุนจิน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยส่งซัก” จุนจินยิ้มละไม เห็นยูชอนอุ้มจินซอนแล้วรู้สึกเหมือนคุณแม่อุ้มลูกชายไม่มีผิด
“ตัวร้อนจังเลยครับลูก ” ยูชอนเสยผมนุ่มไปทัดหู เป่าลมเย็นไล้หน้าผากชื้นเหงื่อแผ่วเบา
“ให้ยาแก้หวัดไปแล้ว แต่ไข้ยังไม่ลดเลย”
“เข้าไปหาอาหมอกันนะครับลูก”
“ไม่เอา ไม่ ” มือเล็กขยุ้มคอเสื้อหม่ะม๊าแน่น งอแงเสียงดังจนหม่ะม๊าคนสวยใจหายวูบ
“จินซอนปวดหัวมั้ยครับ ไม่อยากหายเหรอครับลูก” เจ้าตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก น้ำตาเปียกไหล่เสื้อหม่ะม๊าจนชุ่ม
“งั้นไปหาคุณหมอกันนะ นะครับ ” ยูชอนตามจุนจินไปยังห้องตรวจสีฟ้าสดใส ผนังปูลายก้อนเมขสีขาวสะอาด ล้อมรอบไปด้วยของเล่นสีสดใสสะดุดตา คงจะถูกใจเจ้าตัวเล็กไม่ใช่น้อยถ้าอารมณ์ดี
“ว่าไงคะจินซอน ” ยูชอนยิ้มให้คุณหมออายุน้อยหน้าตาใจดีกับพยาบาลหลังโต๊ะ เจ้าตัวเล็กไม่ยิ้มด้วย เมินหน้าหนีแถมกอดคอหม่ะม๊าเสียแน่น
“ไหนขออาหมอดูคอหน่อยนะ อ้าปากกว้างๆครับคนเก่ง” แต่เจ้าตัวเล็กหุบปากสนิท เดือดร้อนหม่ะม๊าต้องเกลี้ยกล่อมอยู่นานโขกว่าจะ ยอมอ้าปากดีๆ
“คอแดงจัง ไข้ก็สูงด้วยนะ” ยูชอนปล่อยให้จุนจินคุยเรื่องอาการกับคุณหมอ ดีที่เป็นแค่ไข้หวัดใหญ่ แต่ก็คงจะต้องฉีดยาซักเข็ม
“ไม่” มือเล็กปาของเล่นที่คุณหมอยื่นให้ลงพื้นเสียแตกกระจาย เธอหน้าเสียเล็กน้อย หันมองหน้าจุนจินเลิ่กลั่ก
“จินซอน พ่อไม่เคยสอนให้โยนของนะ !”
“พี่จุนจินใจเย็นๆสิครับ” ยูชอนยกมือปิดหูลูกชาย
“แป๊บเดียวเองครับลูก ไม่ต้องไปมองเข็มนะ” ยูชอนรั้งใบหน้ายุ้ยเข้าหา ถกแขนเสื้อลูกชายขึ้นมาถึงต้นแขน เจ้าตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยตอนแอลกอฮอล์เย็นๆแตะลงบนแขน
“ไม่เจ็บเลยใช่มั้ยครับ”
“เจ็บ” จินซอนร้องไห้จ้า แต่หยุดทันทีเมื่อยุนโฮโผล่หน้าเข้ามาในห้อง
“มาได้ไง , แล้วพี่จุนจินหล่ะ?”
“ไปประชุมแล้วสิ เหอะ , จินซอนกลับบ้านกับปะป๊านะครับ” ยุนโฮรับลูกชายมาจากยูชอน ลูบหลังลูบไหล่อยู่พัก เจ้าตัวน้อยก็หลับปุ๋ย
………………………..
ยุนโฮวางเจาตัวเล็กลงบนฟูกลายการ์ตูนตัวโปรด
“ตัวยังร้อนอยู่เลย คงต้องเช็ดตัวซักหน่อย”
“เราทำเอง นายจะนอนก็ได้นะ จุนจินเรียกออกไปซะเช้าแบบนั้น วันนี้อากาศออกจะน่านอน”
ยุนโฮต้มน้ำร้อน ดวงตาคู่เศร้าเหม่อมองท้องฟ้าครึ้ม เมฆสีเทาก่อตัวคลุมทั่วฟ้ากว้าง ปลายฝนต้นหนาว จะว่าไปจินซอนก็ไม่สบายเวลาอากาศแบบนี้เสมอ
จะว่าไป....คิดถึง
“นี่ ! เทน้ำร้อนดูมือตัวเองหน่อยสิ” ยุนโฮสะดุ้ง รู้สึกตัวกระทันหันว่าร้อนไปทั่วทั้งมือ
“มีสติรึเปล่าเนี่ย” ยูชอนจับมือแดงไล้ตายสายน้ำเย็นจัด อุ้งมือนุ่มนิ่มนวดคลึงให้แผ่วเบา ริมฝีปากอิ่มบ่นนู่นนี่กระปอดกระแปด แต่สุดท้ายก็เป็นคนเช็ดตัวจินซอนแทนยุนโฮ
“ยังกับเป็นแม่ลูกกันจริงๆงั้นแล่ะ” ยุนโฮพึมพำ มองลอดช่องประตูที่เปิดแง้ม ยูชอนเพิ่งจะกล่อมจินซอนให้นอนหลับสนิท ตาต่อไปก็คงจะเป็นเขาเอง
“มานี่สิ เราทายาให้” ยูชอนตบลงที่ว่างข้างๆตัว บีบเจลสีฟ้าเย็นๆใส่มือไว้รอ
“มีอะไร มองหน้าเราอย่างงั้น “ ยูชอนทายาจนทั่วรอยแดงเป็นปื้นแล้วดึงอีกคนให้ล้มตัวลงนอน
“กอดเราก็ได้นะ ถ้านอนไม่หลับอะ” ยูชอนพูดในคอ จะอะไรก็เอาเหอะ ขอนอนสักหน่อย ง่วงมากจริงๆ
………………….
แสงแดดจัดของเวลาเที่ยงวันสาดกระทบหน้าต่าง ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศจับกันจนเป็นฝ้าขาว ยูชอนมุ่นคิ้ว ขยุกขยิกเพราะปวดหนึบที่หัวจากการนอนผิดเวลา
ยูชอนปรือตาสู้แสง สะดุดกับใบหน้าคมที่อยู่ใกล้เพียงปลายนิ้ว ลมหายใจร้อนระอุรินรดแก้มนวล ยูชอนหนุนแขนยุนโฮต่างหมอน อีกคนกักตัวยูชอนไว้ในอ้อมแขนแทนหมอนข้างที่กระเด็นไปปลายเตียงตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
“ยุนโฮ” ยูชอนขยับตัว ได้คำตอบเป็นความอบอุ่นที่คล้องเอวอยู่กระชับแน่นกว่าเดิมเท่านั้น ยูชอนยกคอขึ้นมองร่างสูง ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมสีดำสนิท ถ้าลองทำสีดูจะเป็นยังไงนะ ?
“ยุนโฮ” เสียงหวานเรียกซ้ำ เขย่าลำแขนแข็งแรงที่คล้องอยู่รอบเอวเสียหลายที
“ยุนโฮ ชองงงยุ” ยูชอนเบิกตากว้างกับริมฝีปากร้อนฉ่าที่เข้ามาแนบ เนิ่นนาน ร้อนระอุ จนรู้สึกได้
“ขออีกห้านาทีนะครับ พี่ยังไม่อยากลืมตาเลย” ยูชอนนอนนิ่ง ปล่อยอีกคนกดจูบที่ลาดไหล่แล้วรั้งตัวเองเข้าไปแนบอก
“ละเมอ .. อีกเเล้วเหรอ ?”
.....................
“หม๊ะม๊าาาาา”
ยูชอนมองเจ้าตัวเล็กที่ปีนขึ้นมายืนหมิ่นเหม่อยู่ปลายเตียงแล้วก็เรียกให้เข้ามาหาเพราะกลัวจะตกลงไปได้แผล
“หม่าม๊าาา อุ้มหน่อย ”
“มะหม๊าลุกไม่ได้ครับ จินซอนต้องปลุกปะป๊าก่อนนะ ” เจ้าตัวยุ่งเดินตุปั๊ดตุ๊เป๋เข้ามาหาแล้วล้มคะมำอยู่ตรงปลายเท้า เสียงเล็กๆพยายามเรียกปะป๊าให้ตื่น
“ปะป๊า ปลุก ปลุกกกกได้เเล้ว”
ยูชอนหลุดหัวเราะ ลูกใครช่างเชื่อบอกให้ปลุกก็ปลุกจริงๆซะด้วย ปะป๊ายุนโฮก็ปล่อยให้ลูกเรียกจนเหนื่อยกว่าจะงัวเงียลืมตาได้
“กว่าจะตื่น เดี๋ยวกลางคืนก็นอนไม่หลับหรอก ” ยูชอนรั้งมือหนักที่คล้องเอวตัวเองออก แล้วรั้งลูกชายตัวน้อยขึ้นมาฟัดกันอยู่บนเตียง
ยุนโฮมองยูชอนนิ่ง เมื่อคืนเขาฝันดี ฝันว่าได้รั้งคนรักของเขาเข้ามาแนบ จูบไหล่หลาดแล้วหลับไปด้วยกัน
ถ้าเป็นยังงั้น จะมีใครอื่นอีก ? ยุนโฮมองยูชอนฟัดแก้มจินซอนด้วยความหมั่นเขี้ยว เสียงหัวเราะสดใสดังออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มที่มักจะมีแต่รอยยิ้มให้ปะป๊าอยู่เสมอ
ใช่ยูชอนหรือเปล่านะ ที่เขากอดทั้งคืน ริมฝีปากอิ่มของยูชอนหรือเปล่านะที่เขาเผลอจุมพิต ใช่ไหล่บางนั่นหรือเปล่าที่เขากดจูบลงไปแล้วซุกหน้าเข้าหา
“หิวรึยังครับจินซอน” เจ้าตัวเล็กพยักหน้าหงึก หัวเราะกับขาหม๊ะม๊าที่เล่นต่างเครื่องบิน
“งั้นมาจุ๊บทีนึงเร็ว”
“ทำไมถึงได้เหมือนแม่ลูกกันแบบนี้นะ” ยุนโฮว่าตามหลังแม่ลูกที่จูงมือกันหายเข้าไปทางห้องครัว ถ้าเกิดจินซอนติดยูชอนขึ้นมาจริงๆ จะเอาไงต่อดี ?
……………………………..
“ยูชอน”
“อะไรเหรอ ?”
“มองหน้าเรา” ยุนโฮย้ายตัวไปนั่งคั่นระหว่างยูชอนกับลูกชาย เพราะยูชอนเอาแต่มองไปทางเจ้าตัวเล็กที่ละเลงสลัดผักในจานใบโตไม่ละสายตา
“อะไรล่ะ หิวเหรอไง เดี๋ยวเราทำให้ก็ได้นี่”
“มาคุยกันหน่อย” เขาดึงมืออีกคนออกมานอกระเบียง ยูชอนขืนตัวเล็กน้อยเเต่พอเห็นเขาทำหน้าจริงจังก็ยอมเดินตามออกมาเเต่โดยดี
“คือ ..”
“เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ” มือนุ่มนิ่มเเตะที่หน้าผากยุนโฮ อีกคนสะดุ้งเล็กน้อย ยูชอนมือเย็นเจี๊ยบ
“มือเย็นนะ” เขาดึงมืออีกคนมาสอดลงในกระเป๋าเสื้อฮู้ด
“ไม่เคยได้ยินหรือไง คนมือเย็นจะจิตใจอบอุ่นนะ” ยูชอนยักคิ้ว
“มีอะไรหล่ะ มันหนาวรู้มั้ย” ยูชอนเริ่มสูดจมูกฟืดฟาด เดิมทีเขาก็ไม่ถูกกับอากาศหนาวอยู่เเล้ว เเล้วยิ่งช่วงอากาศเปลี่ยนเเบบนี้
ยุนโฮมองอีกคนที่ใส่เสื้อกล้ามเเล้วก็ยอมเอ่ยปาก
“ตอนนอนเราทำอะไรนายหรือเปล่า ” ยุนโฮมองอีกคนที่ยืนนิ่งแล้วขยับริมฝีปากตอบออกมาว่าเปล่า
“จริง ? ” เเขนยาวเเสอดเข้าที่ราวเอวแล้วรั้งยูชอนเข้ามาใกล้ จมูกโด่งแนบลงสูดกลิ่นหอมจางๆที่แก้มขาวแล้วก็รู้ว่าไม่ผิด
“ให้เราพิสูจน์เองมั้ย ” ฝ่ามือกร้านสอดมือเข้าใต้เสื้อนอน ลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียน
“ทะลึ่งน่า นายก็แค่ละเมอนี่” ยูชอนรั้งมือหยุกหยิกให้หยุดนิ่ง บ่นงึมว่าคนละเมอเขาไม่ถือสา
“ ทำอะไรลงไปบ้างน้า ทำเเบบนี้ด้วยรึเปล่า ? ” ยุนโฮเลิกชายเสื้อยูชอนขึ้น ปลายนิ้วจรดลงที่หน้าท้องขาวเนียน เเตะไล้เเล้วลาผ่านลงต่ำ
“ติดใจเราเเล้วอะเด้”
“สงสัยจะเป็นอย่างนั้นหล่ะ “ ริมฝีปากอุ่นเเนบลงทาบที่เเก้มเนียน แขนยาวสอดเข้าที่ราวเอวแล้วรั้งตัวยูชอนเข้ามาใกล้ แนบชิดจนลมหายใจอุ่นรินรดอยู่ข้างแก้ม
“ไม่ใช่ครั้งเเรกใช่มั้ย ที่เราทำเเบบนี้”
ยูชอนยืนนิ่ง จะให้บอกหรือไง ว่าวันดีคืนดียุนโฮก็ละเมอคว้าคอเขาไปจูบไปกอด ก็บอกเเล้วว่าละเมอ ไม่ถือสา
“ว่าไง” เขาทำท่าจะเเนบริมฝีปากลงอีกครั้ง
“นายทำแบบนี้” สองแขนรั้งใบหน้าอีกคนเข้ามาใกล้ แนบจุมพิตลงบนริมฝีปากบางเฉียบ
“แบบนี้” ยูชอนกดริมฝีปากอุ่นลงแนบไหล่กว้าง
“แล้วก็แบบนี้” เขาสอดแขนเข้าหลังคอ รั้งใบหน้าอีกคนลงมาซบอก
“แล้วก็แบบนี้เหรอ ?”
ยุนโฮจูบเฟ้นที่ลำคอขาว เเละคงจะเล่นไม่ยอมเลิกถ้าเจ้าลูกชายไม่โวยวายเสียงดังให้ไปเปิดประตูบ้าน
“ป๊าป๊าาาาาาา”
สองคนสะดุ้งสุดตัว ผละออกจากกันแล้ววิ่งกันเป็นหนูติดจั่น ยูชอนไปเปิดประตู ส่วนยุนโฮเดินไปชงกาแฟ ทั้งที่สายตามองตามร่างเพรียวไม่ยอมละ
“คุณพ่อมารับแล้วล่ะจินซอน” ยูชอนดึงแก้มยุ้ยด้วยความเอ็นดู เจ้าตัวเล็กยิ้มแฉ่ง สลัดครีมเลอะขึ้นไปถึงจมูกจิ้มลิ้ม สิบนิ้วก็เปรอะอย่างที่เคย
“บ้ายบายนะครับลูก” ยูชอนส่งถุงยาให้จุนจิน เอียงแก้มให้เจ้าตัวเล็กหอมเสียหลายที ยุนโฮถอนใจเพราะน้ำมูกเหลวเปื้อนแก้มยูชอนไปเต็มๆ
“คุณพ่อไม่หอมหม่ะม๊ามั่งเหรอ”
“บ้ายบายครับลูก” ยุนโฮปิดประตูดังปึง
“เสียมารยาท เอ๊ะนายนี่”
ยุนโฮยักไหล่ รับรองว่าถ้าไม่ปิดประตูยูชอนคงไม่รอดแค่หอมแก้ม เผลอๆจะแถมเฟรนช์คิสรึเปล่าไม่รู้
สายตาระยิบระยับขนาดนั้น
“มานี่ซิ ,” ยุนโฮยกชายเสื้อขึ้นเช็ดน้ำมูกบนแก้มขาว รู้สึกแปลกๆเพราะไม่ค่อยได้อะไรอย่างงี้กับใคร
“เร็วๆ เราหิว อยากกิน !” ยูชอนโวยวายเสียงดัง รู้สึกแก้มร้อนๆที่ยุนโฮยกเสื้อขึ้นเช็ดแก้มให้
“ไม่มีความเรียบร้อยเอาซะเลย” ยุนโฮส่ายหัว รุ้สึกว่ายูชอนไม่ใช่สเป็กเขาสักนิดเดียว แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไร
“คิดอะไรของเราอยู่วะ .. ไม่เข้าใจตัวเองเลย..”
“คงจะติดใจยูชอนเข้าอย่างที่เจ้าตัวว่าเเล้วจริงๆ”
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
ความคิดเห็น