ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Coffee Prince สื่อรักร้านกาเเฟ (2u)

    ลำดับตอนที่ #12 : Part 11 No chance

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 658
      4
      10 พ.ค. 53


    Part 11  No chance

    ฝนตก ....

     

    ยูชอนยืนกระพริบตาปริบ ลมแรงพัดกรรโชกประทะใบหน้า หลังจากส่งจินซอนกับยุนโฮขึ้นรถแล้ว

    ฝนก็เท่ลงมาซู่ใหญ่ สายฟ้าผ่ามาแว่บใหญ่ทำเอาอีกคนสะดุ้งวาบ ตัดสินใจยกมืออุดหูแล้ววิ่งฝ่าฝนไม่ลืมหูลืมตากลับบ้านกะเอารวดเดียวถึง

     

    เวลานี้มันไม่ควรจะมาวิ่งอยู่ตรงนี้เลย  เขาควรจะซุกตัวอยู่ที่เตียง หรือไม่ก็ฟังเพลงดังลั่นมากกว่า

     

    ………………………..

     

    ยูชอนยังไม่กลับเลย อยู่ไหนกันนะ?

     

    แจจุงมองฝ่าส่ายฝนออกไปยังท้องฟ้ามืด เขาไม่ได้เห็นหน้ายูชอนมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว เพราะมัวแต่ยุ่งๆอยู่กับการเทียวไปเทียวมาหาจุนซู

     

    “โอ๊ย หนาวสุดๆ” แจจุงหันตามเสียงโครมครามทางประตูหน้าห้อง พบว่าเป็นยูชอนกำลังยืนสั่นระริก ทั้งเนื้อทั้งตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำฝนเย็นเฉียบ

     

    อีกคนหันมาแล้วถึงกับผงะ ห้องสีน้ำตาลโทนวินเทจของเขาดันกลายเป็นห้องสีขาวซะนี่ แล้วนั่นก็พี่แจจุงนั่งอยู่บนเตียง เลยเตรียมจะกระชากประตูเปิดอีกหน เพราะอยู่นานกว่านี้พรมคงยิ่งเปียกชุ่ม

     

    “มานี่เลยยูชอน” ร่างสูงดึงอีกคนให้เข้ามาใกล้ ฟังริมฝีปากแดงบ่นมุบมิบว่าขอไปเปลี่ยนเสื้อก่อนได้ไหม แต่เพราะพี่ชายรั้งแขนไว้  แจจุงเห็นน้องชายสะดุ้งวาบตอนฟ้าผ่าเลยว่าคงยังให้ไปไหนไม่ได้

     

    “ถอดเสื้อสิ”

     

    “ห้ะ ? ” ยูชอนยื่นนิ่ง กระพริบตาปริบ ตะกี้พี่แจจุงว่าอะไรนะ ถอดเสื้อ

     

    “อยากปอดบวมตายหรือไง มานี่เร็วๆเข้า” แจจุงรั้งปลายเสื้อเปียกโชกของอีกคนขึ้น ยูชอนปัดมืออีกคนออก งึมงำว่าถอดเองได้แล้วถึงได้ดึงเสื้อออกทางหัว

     

    นี่ ทีหลังฝนมันตกโทรมาสิ พี่ไปรับก็ได้ แจจุงส่งฮู้ดกับขาสั้นพอดีเข่าให้ให้ รู้สึกผิดเล็กน้อยที่นอนหลับยาวเพราะอากาศกำลังสบาย  มาตื่นก็ตอนฟ้าผ่าเปรี้ยงใหญ่แล้วนึกขึ้นได้ว่ายูชอนกลัวฟ้าตอนฝนตกแค่ไหน

     

    พี่ชอบนอนอากาศแบบนี้นี่นา อีกอย่างมันแค่ตกปรอยๆ ฮัดดด ชิ่วว ยูชอนคราง หงุดหงิดตัวเองเพราะจามติดติดกันมันแสนจะน่ารำคาญ ฟังแจจุงบ่นอีกยาวว่าตกปรอยๆนั่นแล่ะทำให้ไม่สบาย แต่ก็โปะผ้าขนหนูผืนหอมบนผมชื้นแล้วเช็ดให้แผ่วเบา

     

    ยูชอนนั่งฟังแจจุงบ่นเงียบๆ เขาไม่ชอบให้คนอื่นบ่นหรือว่า ไม่ใช่ว่ารำคาญแต่มันเหมือนว่ารับผิดชอบตัวเองไม่เป็น เขาไม่ได้เจอพี่ชายตัวเองหนึ่งอาทิตย์ แจจุงมีผมทรงใหม่ ผมสีใหม่ หน้าตาก็ดูสดใสกว่าเดิม

     

    กำลังมีความสุขอะไรหนอ ?

     

    พี่เป็นห่วงนะ  ไม่ได้ให้กลับมาเกาหลีเพื่อนทำทุกอย่างคนเดียวซักหน่อย คนฟังรู้สึกอุ่นวาบนั่งข้างเตาผิงอุ่นที่ไฟเริ่มประทุ ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มน้อยๆ เอาเถอะ ถ้าเป็นพี่แจจุง เขายอมให้บ่นทั้งชีวิตก็ย่อมได้

                                                                                                    

    “อืม งั้นวันหลังผมจะใช้บริการสารถีคนนี้นะ” ยูชอนยิ้มกว้าง  หยิบเสื้อผ้าชื้นของตัวเองแล้วเตรียมจะกลับห้อง

     

    แจจุงหาวหวอด ดึงมือน้องไปที่เตียงแล้วบอกว่านอนด้วยกันที่นี่น่ะดีแล้ว แขนแข็งแรงรั้งเอวอีกคนให้ตกตุ๊บลงไปบนเตียงด้วยกัน ชี้ให้ดูเพดานที่มีดาวเรืองแสงดวงเล็กจ้อยติดอยู่เกลื่อน

     

    “ดาวทั้งหมดมันยังเป็นของนายนะ” แจจุงวาดมือโอบดาวในอากาศ ริมฝีปากบางเฉียบเผยยิ้มละมุน ถามอีกคนว่ายังจำได้ไหมว่าใครกันหนออยากมีดาวมากถึงขนาดเอาบันได้มาปีนหาเพดานแล้วตกลงมาจนหัวแทบแตก แถมวันนั้นไม่มีใครอยู่บ้าน แจจุงเลยต้องเป็นหมอจำเป็นซะได้

     

    “อะไร ผมซนขนาดนั้น” ยูชอนตะแคงข้างมองหน้าอีกคน แต่ก่อนเขาชอบมานอนกับแจจุง ตะแคงข้างมองดูพี่ชายหลับแล้วก็อมยิ้มคนเดียวเป็นบ้าเป็นหลัง

     

    “แล้วรอยที่ตกต้นไม้นี่อะไรล่ะ ซนอย่างกับลิงหน้าก็เหมือนกอริล่า” แจจุงเขี่ยผมนุ่มเซิงไปทัดใบหู เผยรอยแผลเป็นที่แก้มนุ่มแล้วหัวเราะขำ ยูชอนตัวเล็กขายาวเก้งก้าง วิ่งโร่ทั่วบ้านไม่ยอมกินข้าว

     

    “พี่ก็ใช่ย่อยมั้ง ทำเป็นโชว์เล่นชิงช้าสูงแต่ดันหงายหลังโครมลงไปได้”

     

    “อะไรเนี่ย ไม่จริงสักกะหน่อย” ร่างสูงยกตัวขึ้นพาดทับอีกคนแล้วเอามืออุดปากไว้ งึมงำว่ายูชอนเห็นได้ยังไงเพราะว่าเค้าอยู่กับพี่เลี้ยงสองคนไม่ใช่หรือ

     

    พี่เลี้ยงนั่นแล่ะตัวดี………

     

    “บอกมานะ “ ร่างสูงคว้าหมอนมาฟาดอีกคน กดตัวลงแนบเพราะยูชอนเริ่มดิ้นไม่หยุด

     

    “ไม่บอก ฮ่าฮ่าฮ่า ผมรู้อีกเยอะนะ อยากรู้มั้ยล่ะ” ยูชอนกวักมือเรียกให้อีกคนยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วได้ที่ฟาดหมอนใส่ไม่ยั้ง

     

    สองพี่น้องเล่นกันอยู่บนตียงแบบลืมอายุ ลืมไปว่าสู้มากแล้วจะเหนื่อยแค่ไหน ยูชอนหอบหายใจ ไม่ดีนักหรอกที่เค้าจะสูดกลิ่นฝุ่นฟุ้งพร้อมกับเปียกฝนในวันเดียวกัน ยูชอนเป็นหอบ

     

    “ขอโทษที พี่ลืมไป” แจจุงขว้างหมอนไปไกล แล้วรั้งคอขาวผ่องให้ซุกหน้าลงมาหายใจกับไหล่เขาแทน อย่างน้อยก็ไม่ต้องสูดอากาศโดยตรง ยูชอนสะดุ้งเฮือกใหญ่ตอนฟ้าสาดเปรี้ยงลงมาอีกรอบ แจจุงจึงกระชับกอดแน่นขึ้น

     

    ยังไงยูชอนก็ดูเป็นเด็กสำหรับเขาเสมอ เป็นเด็กที่ขี้กลัวขึ้นสมอง กลัวฟ้าผ่าบางล่ะ กลัวความสูงบ้างล่ะ กลัวลูกหมาก็ยังเอา แต่ทำไมมารวมกันเป็นยูชอนแล้วถึงน่ารักนักก็ไม่รู้ แจจุงรอยูชอนหายใจสม่ำเสมอแล้วถึงรั้งให้อีกคนลงมานอนด้วยกัน สอดแขนใต้คอขาวผ่องแล้วส่งหูฟังข้างหนึ่งให้

     

    “ชอบฟังเพลงก่อนนอนใช่มั้ยล่ะ?” แจจุงปล่อยให้อีกคนเลือกเพลงเบาๆมาฟังแล้วใช้เท้าเขี่ยผ้านวมนุ่มไปที่ปลายเตียง เขากับยูชอนไม่ต้องการผ้าห่ม เพราะขี้ร้อนเกินไปกันทั้งคู่มาแต่ไหนแต่ไร

     

    “กอดพี่ได้มั้ย ?”

     

    “คำถามอะไรของนายเนี่ย ยูชอน” เขากระชับเอวบางเข้าใกล้แล้วถามว่าผอมลงจากเมื่อต้นเดือนที่เจอกันหรือเปล่า อีกคนพยักหน้าหงึก ตอบว่าตอนนี้กินแต่เค้กกับกาแฟก็เลยน้ำหนักลดล่ะมั้ง

     

    “คุยกันได้หรือเปล่า ผมยังไม่ง่วง”

     

    “ได้สิ” แจจุงปล่อยให้ยูชอนตั้งคำถามแล้วตอบกลับทุกคำถาม ไม่ว่าจะเป็นคำถามเบสิคอย่างเช่น พี่แจจุงชอบสีอะไรตอนนี้ มีอะไรที่อยากได้มั้ย หรือแม้กระทั่งการทำซาวด์เบื้องหลังที่เขาคิดว่ายูชอนยังรู้มากกว่าเขาเสียอีก

     

    “คำถามสุดท้าย พี่รักเค้ามากมั้ย ? ” เพยิดหน้าไปยังคนในกรอบรูปหัวเตียง รอยยิ้มหวานดูหน้ามองกว่ากุหลาบสีสดเป็นไหนๆ

     

    “ มากสิ อยากรู้มั้ยทำไม ?” ความรักเต็มปรี่ดูท่าจะล้นออกทางสายตายามมองไปที่เจ้าของใบหน้าหวานละมุนในกรอบรูป

     

    “เดี๋ยวไว้พามาหานะ เค้าสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีแล้ว” แจจุงฉีกยิ้ม กระเซ้าถามว่าแล้วน้องล่ะ ไม่คิดจะหาแฟนบ้างหรือ เขาจ้องลงไปในดวงตาสีอ่อน หวังจะหาคำตอบ

     

    “ง่วง”  ยูชอนตอบคำเดียวแล้วหลับตา ทวนคำถามอีกคนแล้วตอบตัวเองในใจ

     

    คิด ผมคิดตลอดเวลาที่อยู่กับพี่นั่นแล่ะไม่รู้เหรอ ความรู้สึกรักเทิดทูนของน้องคนนี้เข้าไปไม่ถึงพี่ใช่ไหม ? ยูชอนหรี่ตามองอีกคนที่แนบริมฝีปากลงกับรูปผะแผ่วอย่างถนอม

     

    หลับตาปี๋แล้วเจอแต่คำถามมากมายในหัวก่อนจะผล็อยหลับ

     

    ไม่มีโอกาสเลยใช่มั้ย น้องคนนี้

     

    ไม่มีทางจะเทียบคนคนนั้นได้เลยหรือ ?

     

    ผมกอดพี่แต่ความรู้สึกไม่ผ่านไปถึงเลยใช่ไหม รับรู้สักนิดก็ไม่ได้เลยเหรอ ?

     

    แม่ฮะ ฝนหยุดตกแล้ว  แต่ทำไมน้ำตาไม่หยุดไหลซักทีล่ะครับ ?


    ...................................
    มาต่อกันพอหอมปากหอมคอ
    ไรท์เตอร์จะเปิดเทอม ไรท์เตอร์จะไปเข้าค่าย
    ฟิคจบเเล้ว จะทยอยมาอัพให้เเล้วกันเจ้าค่ะ .

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×