คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : Special Da Capo : Full Moon Night (ลอย ลอยกระทง!)
ผมหอบหิ้วข้าวของเป็นจำนวนมากเต็มสองมือฝ่าลมเย็นๆที่พัดโกรกไปมา ช่วงนี้ยังไม่เข้าหน้าหนาวเต็มที่แต่อากาศก็เริ่มเย็นพอควรแล้ว โดยเฉพาะลมงี้อย่างแรง แรงจนน่ารำคาญ นึกดีใจจริงๆที่ผมไม่ได้เกิดเป็นผู้หญิงไว้ผมยาวเหมือนเจ้ศา ไม่งั้นผมคงต้องไปโกนหัวเพราะรำคาญผมพัดเข้าหน้า - -
กรรมเวรอะไรของกูที่ต้องมาแบกของเป็นไอ้บ้าหอบฟาง...ก็ได้แต่บ่นๆแล้วสบถสาปแช่งไอ้พวกเพื่อนขี้เกียจที่ไม่ยอมไปหาร้านดอกไม้ร้านบ้าร้านบออะไรเอง แล้วก็นึกโทษตัวเองที่ปากซอยบ้านดันมีตลาดสด ทั้งกลุ่มมันเลยร่วมใจกันยกหน้าที่ให้ผมเป็นคนซื้ออย่างพร้อมเพรียง
ทั้งที่ไอ้ห่าแฝดตัว(มี)นอ(??)นั่นก็อยู่ซอยเดียวกันแถมยังเป็นบ้านตรงข้ามผมอีกต่างหาก!
ไอ้นิวไอ้เนมแม่งกวนตีน จะไปเรียกให้ไปช่วยกันถือพวกมันก็ดันรู้ทัน เสือกหนีไปโรงเรียนแต่เช้า เช้ากว่าผมที่ไปเช้าเป็นปกติอยู่แล้วด้วยซ้ำ!
ทีงี้ล่ะเสือกนกรู้...ผมได้แต่นึกด่าไอ้สองแฝดที่ไม่เคยทำความดีแถมยังมีแต่ก่อปัญหานั่น
“หือ?”ผมหยุดเดินเมื่อมีใครบางคนมาหยุดอยู่ตรงหน้า ที่เห็นก็เพราะเงาที่พื้นอ่ะนะ ผมก้มหน้าก้มตาเดินอยู่ไง ของมันหนักอ่ะ เต็มสองมือเลย ซึ่งพอเงยหน้า คนที่ยืนอยู่ก็เป็นคนที่ทำให้ผมอมยิ้มแก้มปริได้ทุกครั้ง
“ซี!”ผมยิ้มกว้าง ให้ตายเถอะ ไม่เคยรู้สึกรักไอ้ซีเท่านี้มาก่อน แฟนผมน่ารักใช่มั้ยล่ะคร้าบบบบบ “มาช่วยกูเหรอ”
แถมออฟชั่นด้วยประกายตาวิ้งๆ...นะๆ สงเคราะห์กูหน่อยเหอะ หนักจนแขนจะยาวถึงตาตุ่มแล้ว
ไอ้คุณแฟนที่น่ารักยิ้มมุมปากตอบนิดๆตามสไตล์มัน มันอยู่ในฟอร์มนักบาสครับ คงจะกำลังอยู่ในระหว่างซ้อมเช้าตามปกติ มันมองผมแล้วก็ยิ้มอยู่อย่างนั้น ดูน่าพิศวงจนผมเริ่มจะหายดีใจและกลายเป็นหงุดหงิดแทน
มันจะมาจ้องผมหาหวยรึไง ของมันหนักนะ ความเป็นสุภาพบุรุษน่ะมีมั้ย เห็นแฟนถือของหนักมหาโหด หนักเชี่ยๆขนาดนี้ไม่คิดจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือกันหน่อยเร้อออออออ!!
“มองห่าอะไรนัก ไม่คิดจะทำอย่างอื่นเรอะ!”ในที่สุดผมก็แหวออกไปด้วยความลืมตัว และก็ได้ผล(ร้าย)...เพราะไอ้ซียิ่งแสยะยิ้มโฉดชั่วแบบที่น่าเอานิ้วจิ้มลูกตาตี่ๆของมันให้บอดซะจริงๆ
“หน้ามึงตลกชิบ...กูเลยยืนจ้อง แปลกดี”โหแม่ง คำตอบน่าเอาบาจาถอดยัดปากแล้วตามด้วยนันยางในเครื่องแบบพละใส่เข้าไปอีกต่อจริงๆ
ไอ้พ่อมหาจำเริญ สรุปมึงไม่คิดจะช่วยกูเลยว่างั้นเหอะ แสรดดดดดดดด!!!
“อยากยืนจ้องก็จ้องไป! กูไปล่ะ!”ฮึ งอนครับ งอนสุดๆ คนอะไรใจร้ายใจดำ ไอ้คนไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ไอ้ตี๋ตาตี่ ไอ้มาเฟียโฉด ไอ้จอมเจ้าเล่ห์ ไอ้...
แขนผม(ที่ล้าจนชาอย่างเห็นได้ชัด)ถูกคว้าเอาไว้ก่อนที่จะเดินหนีไปไหนไกล ผมขมวดคิ้วแล้วเหลือบหางตามองเจ้าของมือคู่นั้น หน้าไอ้ซียังยิ้มอยู่ แต่คราวนี้เปลี่ยนเป็นยิ้มที่ติดจะขำๆ
“อะไร...กูยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ช่วย ทำขี้งอนนะมึง”มีการมาจิ้มหน้าผากผมอีกต่อครับ โห นี่ถ้ามันจิ้มแรงอีกนิดผมมีสิทธิ์หงายหลังได้เลยนะเนี่ย คือของมันหนักไง จิ้มหาหอกรึที่รัก...?
“ใครงอนมึงไม่ทราบ?”ผมยังไม่ยอม เถียงกับมันได้ปาวๆแม้จะมีหลักฐานมัดตัวติดตายว่าผมเพิ่งจะเดินหนีมันไปด้วยความงอนอยู่หยกๆ แล้วผมก็ประชดเสียงสูง “ใคร้มันจะกล้าโกรธกล้างอนมึงกันล่ะคร้าบบบบ ไอ้พ่อสุภาพบุรุษสุดกู่!”
ไอ้ซีไม่ยิ้มแล้ว แต่มันเล่นหัวเราะออกมาเลยครับ สีหน้ามันนอกจากจะไม่มีความรู้สึกผิดแล้วยังแลดูสะใจอย่างบอกไม่ถูก ดูน่าหมั่นไส้เสียจนผมอยากจะเอาไอ้ข้าวของในมือเขวี้ยงใส่หัวกบาลมันให้พังกันไปข้างเลยจริงๆ...แต่คิดอีกทีแล้วอย่าเพิ่งดีกว่า ตังค์ก็ยังไม่ได้เก็บจากใครเลย เดี๋ยวผมชวดเงิน - -
“มึงรู้ก็ดีว่ากูเป็นสุภาพบุรุษ นิสัยดีแบบที่หาไม่ได้อีกแล้วในโลก แถมยังประเสริฐเลิศเลอชนิดที่ว่าใครได้กูเป็นแฟนนี่โคตรโชคดีอ่ะ”
ผมหรี่ตามองไอ้ซีที่คว้าของในมือผมไปถือเองซะหมด อยากจะเถียงมันกลับจริงๆเลยว่ากูพูดแค่คำว่าสุภาพบุรุษ แถมพูดแบบประชดอีกต่างหาก ไอ้คำที่เหลือไม่ได้พูดออกมาเล้ย แม่งใส่ซับนรกชมตัวเองซะงั้น...เจริญจริงไอ้ห่านี่
ซีเดินเหมือนเวลาปกติที่ไม่มีของอะไรเลยทั้งที่ไอ้ที่อยู่ในมือนั่นร่วมหกเจ็ดถุงได้ แถมแต่ละอันน้ำหนักก็ไม่ใช่ย่อยๆโดยเฉพาะหยวกกล้วย...เอ๊ะ ผมบอกรึยังครับว่าผมซื้ออะไรมา...สงสัยจะยังล่ะมั้ง
วันนี้เป็นวันลอยกระทง วันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนสิบสอง น้ำนองเต็มตลิ่ง~ เอ่อ...พอเหอะ...เอาเป็นว่าเพราะวันนี้เป็นวันลอยกระทง ครูประจำชั้นจึงสั่งให้นักเรียนทุกคนเตรียมของมาทำกระทง...คิดดูสิครับ หน้าอย่างผมเนี่ยนะให้ไปนั่งพับใบตอง วะ กูจะบ้า!!
สืบเนื่องจากประเพณีอันเก่าแก่ตั้งแต่สมัยสุโขทัยนี้ ผมกับพรรคพวกจึงต้องก้มหน้าก้มตายอมรับชะตากรรม ไปหาซื้อของมาทำกระทงกันที่โรงเรียน และก็ตกเป็นกรรมของผมที่ต้องหอบทั้งใบตอง หยวกกล้วย และดอกไม้ธูปเทียนมาที่โรงเรียน ฟังดูเหมือนไม่หนักนะครับ แต่คุณลองมาแบกทั้งหมดนี่ซักแปดชุดสิ แล้วคุณจะรู้ว่าความรู้สึกของคนที่หอบต้นกล้วยมาโรงเรียนมันเป็นยังไง(ผมไม่ได้ยกมาเป็นต้นแล้วเอามาสับที่โรงเรียนนะ แต่หยวกกล้วยแปดอัน ใบตองอีกแปดพับนี่อ่ะ รวมๆแล้วเทียบเท่าต้นกล้วยต้นหนึ่งได้เลยมั้ง หนักค่อด)
“หนักปะซี”ผมชะโงกหน้าไปถามไอ้ตี๋มาเฟียที่เอาแต่เดินจ้ำอ้าวเหมือนไม่หนัก และมันก็ทำเพียงปรายหางตามามอง
“ขนาดมึงถือมาตลอดทางตั้งแต่บ้านถึงโรงเรียนนี่ยังไม่รู้อีกเรอะ?”
หูยยยยย กวนตีนว่ะคนเรา! ก็แค่ถามเพราะเป็นห่วงมันหรอก เห็นมันแบกหนักเลยคิดว่าถ้ามันยอมกะเทาะฟอร์มแล้วบอกว่าหนักจะได้ช่วยแบ่งมาถือ แต่ดันพูดแบบนี้ มีเรื่องกันเลยดีกว่า!
“ดี งั้นถือต่อไป!”ผมบอกห้วนๆ หมั่นไส้ครับ ฮึ่ย!! ไอ้ซีเหลือบมองผมแวบหนึ่งเหมือนมันกำลังยิ้ม แล้วก็ทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเดินต่อไป
“อันที่จริง มึงอยู่วงโยฯนี่ก็น่าจะชินกับการแบกอะไรหนักๆนะ”ซีเปรยขึ้นมาลอยๆ แต่ฟังดูแล้วเหมือนมันหลอกด่าว่าผมอ่อนแอยังไงก็ไม่รู้ว่ะ
“เครื่องกูมันทรัมเป็ตนะครับ เครื่องเล็กกระจิ๋วแค่นั้น ไว้กูไปเป่าทูบาแบบพี่เป้ก่อนเหอะ คราวนี้กูจะถือเองแบบไม่บ่นไม่อิดออดอะไรเลย”ผมอธิบายเซ็งๆ พูดถึงพี่เป้นั่นก็เป้เดียวกับพี่เป้จอมม่อเพื่อนพี่กานต์เขาแหละครับ ส่วนมากที่ผมเห็นคนเล่นทูบามักจะเป็นคนที่ตัวใหญ่(ค่อนไปทางอ้วนถึงอ้วนมาก)เพราะมันเป็นเครื่องที่ใหญ่ที่สุดและหนักที่สุดในวง(ผมยังยกไม่ขึ้นเลย หนักแค่ไหนก็ลองคิดดูเหอะ) น้ำหนักมวลรวมสามสิบกว่ากิโลฯโดยประมาณ ไม่รู้พี่เป้ยกเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาได้ไงทั้งที่ตัวพี่เขาก็ไม่ได้อ้วนใหญ่อะไร ออกไปทางสูงผอมด้วยซ้ำ(แต่รุ่นน้องอีกสามคนของพี่เป้อ่ะอ้วนจริง ตัวงี้อย่างบึ้ก)
ไอ้ซีไม่ได้ว่าอะไร มันแค่ฟังผมแล้วก็ยิ้มบ้างอือๆออๆบ้างไปตามประสา มันเป็นคนที่ชอบฟังมากกว่าพูด(อย่าให้มันพูดแหละดีแล้ว ไอ้ห่านี่บทจะพูดทีทำเอาสะอึกกันรอบวง) มันเคยบอกผมประมาณว่า...เสียงผมเวลาพูดมันเหมือนเสียงที่ฟังเรื่อยๆได้ไม่เบื่อ...ฟังแล้วก็เขินไปหลายตลบอยู่เหมือนกัน เหอๆ
เราขึ้นไปถึงชั้นสามอันเป็นห้องเรียนของพวกวิทย์(ห้องภาษาต้องขึ้นไปอีกชั้นเพราะมันสุดระเบียงพอดี) และผมก็อดหงุดหงิดไม่ได้เมื่อเข้าไปเก็บของในห้องวิทย์สองของซีแล้วเห็นไอ้นัทนั่งหน้าสลอนอยู่กับเพชรแฟนมัน
“ใช้กูซื้อแต่ไม่คิดจะลงไปช่วยกันหิ้วนะมึง ไอ้เพื่อนนรก!”ผมเริ่มฌาปนกิจไอ้นัทก่อนเป็นอันดับแรก แต่มันดันหันกลับมาทำตาแบ๊ว(แบบที่น่าจิ้มให้ตาบอด)ใส่ผม
“อ้าววว แล้วทำไมไม่บีบีมาบอกกันก่อนล่ะค้า~”
ไอ้นัทแม่งแรดดดดดดดดดดด ผมถึงกับอึ้งปนฮาที่มันมาทำเป็นจีบปากจีบคอกระแดะดัดเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ ฮาจนเพชรแฟนมันเกิดอาการรับไม่ได้ต้องฟาดแขนไอ้นัทไปหนึ่งเผียะเรียกให้มันกลับสู่เพศที่แท้จริง
ผมเดินไปวางถุงหยวกกล้วยกับใบตองและของอื่นๆในส่วนของมันกับเพชรลงบนโต๊ะ แล้วก็ไม่ลืมที่จะโบกกบาลมันไปหนึ่งที “บีบีกับพ่อมึงสิ กูมีกะเขาที่ไหน“
ไอ้นัทหัวเราะอย่างเสียสติจนผมเริ่มเอือม ซีมันก็เดินไปเก็บถุงของมันไว้ที่ข้างโต๊ะก่อนจะเดินกลับมา ผมเลยได้โอกาส
“จ่ายมาคนละสามสิบถ้วน ราคาคนกันเอง ใครมีปัญหาเจอกันหลังโรงเรียน”ผมแกล้งเท้าสะเอวตีหน้าดุ แต่ไอ้บ้านัทดันเสือกหัวเราะใส่
“มึงจะนัดให้พวกกูไปรุมโซรมมึงหลังโรงเรียนรึไง ตัวยังกะลูกหมาเสือกทำเบ่ง!”มันผลักหัวผมอย่างแรงจนผมงี้หน้าแทบหงาย แต่ก็ยังควักเงินมาจ่ายให้พร้อมกับบ่นอุบอิบๆ
“กูไปซ้อมต่อนะ”ซีบอกลอยๆไม่เจาะจงว่าพูดกับใคร ผมเลยหันขวับไปหามัน
“อะไร จะไปแล้วเหรอ”
เอ่อ...ก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่นี่มันยังไม่เจ็ดโมงเลยง่ะ คือผมกับไอ้นัท เพชร ซี เป็นคนมาโรงเรียนเช้าครับ ในวงผมแทบไม่เคยถูกทำโทษเรื่องมาสายเลย(แต่เรื่องอื่นนี่อีกเรื่อง) ตรงข้ามกับไอ้จูนที่มาแบบแตะเส้นเดธไลน์ฉิวเฉียด(และบางทีก็ไม่ทัน) โดนพี่อั๋นทำโทษประจำ ส่วนไอ้บอลบาสกับกรีนนี่ประเภทเดียวกัน มาแบบกลางๆเกือบๆ แต่โดยรวมแล้วก็เร็วกว่าไอ้จูนอยู่ดี ส่วนอีกหนึ่งหน่อที่เพิ่งมาเข้าปีนี้อย่างไอ้ไฟว์ก็เอาแน่ไม่ได้ทั้งที่บ้านมันอยู่ข้างๆโรงเรียนนี่เอง ไอ้ห่านั่นถ้าเวลาอารมณ์ดีก็มาเร็ว อารมณ์ขี้เกียจก็มาแบบเกือบๆ แต่แน่นอนว่าไม่เคยถูกทำโทษสายเช่นเดียวกัน
“มีแข่งปลายเดือนว่ะ พี่นนท์แม่งเร่งยิกๆให้ซ้อม”ไอ้ซีบ่น พี่นนท์เป็นกัปตันทีมสุดเฮี้ยบของมันครับ ไม่ได้เฮี้ยบแบบพี่อั๋นนะ แต่เป็นคนที่บ้าบาสแบบเข้ากระแสเลือด เรียกได้ว่าวันไหนไม่เห็นพี่แกอยู่ในสนามนี่วันนั้นหิมะต้องตกเมืองไทยแน่ “ไปล่ะ”
“อ๊ะ อือ โชคดีนะ”ผมยิ้ม โบกมือบ๊ายบาย “บาย”
“บาย”
สั้นๆจบไอ้ซีก็เดินไปแบบไม่มีพิธีรีตอง ผมก็ยืนมองมันจนลับตา และคงจะมองนานเกิน ไอ้ห่านัทเลยกระแอมลั่นห้อง
“โอ๊ยยยยย ทำแอ๊บแบ๊วนะมึง!”มันผลักหัวผมไปทีนึง ชักจะหลายรอบแล้วนะไอ้นี่ - - “ทำยังกะจะไม่เจอมันแล้ว เดี๋ยวเที่ยงมึงก็เจอ ไอ้เว่อร์!”
“ใครจะไปเหมือนพวกมึงที่อยู่ติดกันตลอดเป็นแฝดอินจัน แยกจากกันแล้วจะตายห่าล่ะ!”ผมกระแทกเสียงกลับ พ่วงเอาเพชรที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ให้ติดร่างแหไปด้วยจนเพชรได้แต่ทำหน้าเหรอหรา
“ก็แน่ล่ะ ในเมื่อกูกับเพชรมีอวัยวะเชื่อมสัมพันธ์ถึงกัน โอ๊ยเจ็บ! เพชรจะตีนัททำไมเนี่ย!?”ไอ้นัทโวยวายเมื่อมันโดนภรรเมียตบกบาลดังผัวะ หน้าเพชรดูแดงๆพิกลเหมือนกำลังคิดลึกอะไรสักอย่างอยู่จนผมได้แต่นึกขำ
“พูดจาน่าเกลียด!”แล้วเพชรก็ระดมฟาดลงไปอีกหลายตุ้บ...ดีเพชรดี คนอย่างไอ้นัทมันต้องเอาให้หนักๆ ทุบไปทีเดียวสมองหมาปัญญาไส้เดือนของมันอ่ะไม่มีทางจำหรอก 555+
“โอ๊ยยยย พอๆๆ นัทยังไม่ทันจะบอกเลยนะว่าอวัยวะอะไร เพชรลามกอ่ะ!”
“นัทบ้า!! เค้าไม่ได้คิดอะไรนะ!! >< “เอ่อ ถ้าไม่คิดแล้วจะหน้าแดงทำไมวะเพชร เอ็งคิดอะไรของเอ็งอยู่เนี่ยยยยยย...เฮ้อ ปล่อยมันไปเหอะครับ ไอ้เพื่อนผมคู่นี้
“วันนี้วาไปลอยกระทงที่ไหนเหรอ?”พี่กานต์ถามยิ้มๆระหว่างพักเบรกซ้อมเช้า ที่นั่งของผมกับพี่กานต์อยู่ติดกันครับ เราเลยได้คุยกันบ่อยๆ(แต่ต้องนอกเวลา ในเวลาซ้อมเดี๋ยวโดนด่า)
“ทำไมครับ พี่จะไปกับผมหรือ”ผมแหย่ยิ้มๆ ปลายหางตาเห็นไอ้หนูตะวันกำลังเหล่ๆมองมาทางนี้อยู่ ฮ่าๆๆ แกล้งเด็กแก้เซ็งหน่อยดีกว่า “เอาป่าว...ไปด้วยกันสองคนไง”
“เห๊ออออออ”พี่กานต์ลากเสียงยาวๆสูงๆพร้อมแอ็คชั่นประกอบเป็นอาการส่ายหน้า หน้าพี่แกก็ยังยิ้มนะครับ แต่ตัวงี้กระเถิบถอยไปไกลจากผมกว่าเดิมหลายนิ้วเลย
“ถ้าจะรังเกียจกันขนาดนี้นะพี่ - - “
“ฮ่าๆๆ ก็วาอยากจู่โจมพี่ก่อนทำไมล่ะ“หูยยยยย ดูเขาพูด!
“ใครจู่โจมใครวะพี่ พูดให้มันสวยๆหน่อยเด้ พูดแบบนี้ผมเสียนะเนี่ย”ผมแกล้งบ่นแบบไม่จริงจังนัก พี่กานต์แกเลยยิ่งขำหนัก
“มีแฟนก็ไปกับแฟนสิน้อง จะให้พี่ไปกับไอ้อั๋นมันเรอะ”
“เฮ้ย ลามปาม!”พี่กล้าที่นั่งอยู่แถวนั้นหันมาขู่แง่งๆใส่แบบไม่ยอมเด็ดขาด ผมเลยขำบ้าง ผมว่าพี่กานต์แกคงจงใจแหย่พี่กล้าแหงๆ ดูสีหน้าเฮียแกรื่นเริงขนาดนั้นก็รู้แล้ว พี่กานต์แม่งชอบตีหน้าเป็นคนดีแต่แอบโฉด(ผมเดาว่าตะวันมันคงยังไม่ระแคะระคายในความสุภาพบุรุษ ‘ปลอมๆ’ ของพี่แกหรอก เรื่องนี้ต้องถามซี ผมว่ามันต้องรู้ดีสุด!)
“ดีเนาะ...มีแฟนก็ไปกับแฟน”ผมลากเสียงสูง เน้นคำว่าแฟนชัดๆ “เฮ้ออออ ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่ตอบตกลงกับพี่กานต์นะ”
“เอ๊า”พี่แกอุทานแล้วก็ขำ “เกิดมาเสียดายอะไรเอาตอนนี้ ซีมันนิสัยไม่ดีขนาดนั้นเลยรึไง”
“ก็เปล่า”ผมตอบงึมงำได้ไม่เต็มปากนัก “...แต่ผมหมั่นไส้มัน“
“ฮ่าๆๆ”
“เฮ้ย ไม่ขำนะพี่”
“ก็พี่ขำ”
“ -*- “อย่าไปคุยกับพี่กานต์เขาเลย ความรักบังตาเห็นอะไรก็เป็น ‘ตัวเล็ก’ ไปหมด เชอะ! ทีงี้น้องนุ่งไม่มีเห็นหัวกันอ่ะ!
ชั่วโมงการทำกระทงเป็นอะไรที่ดูทรมานจิตใจของเหล่านักเรียนชายอย่างพวกผมเป็นอย่างมาก เสียงพวกผู้หญิงทั้งแท้และเทียมคุยกันหลังห้องดังจ้อกแจ้กๆไม่หยุด ดูพวกคุณเธอจะมีความสุขมากกับการประดิษฐ์ให้ไอ้ใบเขียวๆพวกนี้เป็นกลีบโค้งกลีบซ้อนกลีบแหลม กลีบห่ากลีบเหวทั้งหลายแหล่
“กูรู้สึกเหมือนตกนรกยังไงก็ไม่รู้ ทำไมที่โรงเรียนเก่ากูไม่เห็นต้องทำ”ไอ้นิวขมวดคิ้ว ปากบ่นอุบอิบหลังจากที่มันทำใบตองที่กำลังจะพับเป็นกลีบขาดเป็นแผ่นที่สี่ มันโยนซากใบตองทิ้งไปอย่างไม่ไยดี แล้วนั่งพิงกำแพงห้องแบบหมดแรง “แค่สิบคะแนนการงานอาชีพ กูไม่เอาก็ได้โว้ย!”
“มึงอย่ามาบ้า”ผมติงเรียบๆ เป็นอันรู้กันว่าหม่อมป้าที่สอนวิชานี้โคตรเฮี้ยบ เฮี้ยบแค่ไหนก็ลองคิดดูสิครับ เจ๊แกช่างคิดได้ที่เอานักเรียนชายแมนๆ(?)อย่างพวกผมมาพับกระทง!
เหตุผลของหม่อมป้าแกก็มีแค่อย่างเดียว ‘เป็นการอนุรักษ์วัฒนธรรมประเพณีไทยค่ะ’
ทำไมไม่ให้พวกผู้หญิงทำกระทง แล้วให้พวกผมมีหน้าที่เอาไปลอยอย่างเดียวฟะ...
ระหว่างที่พวกผู้หญิง(ทั้งประเภทหนึ่งและสอง)นั่งจับกลุ่มเม้าท์แตกกันอยู่หลังห้อง เหล่ากระทาชายทั้งหลายที่อยู่ซีกหน้าก็ต้องผจญเวรกรรมกันต่อไป ไอ้นิวถึงจะบ่นขนาดไหนแต่พอโดนรุมด่ามากๆเข้ามันก็จำต้องคว้าเอาใบตองมรณะ(สำหรับมัน)มานั่งพับต่อแบบไม่เต็มใจนัก แต่มันก็ยังไม่ใช่คนที่แย่ที่สุดครับ...ต้องไอ้เนมนู่น มันทำหน้าเหมือนถ้ากระทงเป็นชื่อคน มันจะยกพวกไปกระทืบเสียเดี๋ยวนั้น - -
“...ควาย...”มันสบถพึมพำพร้อมทั้งปักหมุดลงไปดังฉึกเหมือนจะทำการตอกหมุดสาปแช่งไม่ใช่ทำกระทง นี่ถ้ามันย้อนไปฆาตกรรมนางนพมาศได้ มันคงจะทำไปนานแล้ว
ผมยิ้มแหยๆ ก่อนจะหันไปเหล่อีกหนึ่งหนุ่มที่หน้าไม่ให้แต่ฝีมือกลับดีเข้าขั้นจนน่าตกตะลึง ไอ้ไฟว์พับใบตองเรียงเป็นชั้นอย่างสวยงามพร้อมห่มผ้าซะเรียบร้อย มองของมันแล้วรู้สึกว่าจะเป็นอันเดียวในกลุ่มผู้ชายที่ไม่ใช่กลีบจับจีบแบบเด็กประถมทำ ไอ้ห่านั่นทำสวยเว่อร์ซะจนผมล่ะงง จะยังไงก็เถอะ แต่ผมว่าไอ้ไฟว์กับกระทงมันไม่เข้ากันคร้าบบบบบบ!
“ทำไมมึงทำเก่งจังวะไฟว์?”ผมถามมัน ขณะมองไอ้ไฟว์หนีบแม็กเย็บใบตองอย่างคล่องแคล่ว
“ก็ที่โรงเรียนเก่ากูมีทำ”มันตอบแบบสบายๆ แต่นั่นกลับทำให้ผมหันขวับไปมองไอ้เนม
“ได้ข่าวว่าพวกมึงมาจากที่เดียวกัน...”
ไอ้เนมเงียบ ตอบคำถามผมด้วยการแทงหมุดลงไปดังฉึก แลดูน่าสยดสยองเสียจนผมไม่อยากคุยกับมันต่อ ไฟว์มันเลยหัวเราะแล้วช่วยตอบคำถามให้
“ก็ทุกทีกูทำให้มัน”
อ้อ กระจ่างแจ้ง กำลังคิดอยู่เลยว่าถ้าเขาบังคับทำแล้วไอ้เนมมันรอดตายมาได้ยังไง ไม่รู้หรอกว่าที่อื่นเป็นแบบไหน แต่ผมว่าครูสอนวิชาแบบนี้ต้องเป็นอาจารย์ป้าท่าทางเฮี้ยบๆโหดๆแหง
“มึงก็ทำให้กูบ้างสิ -o- “ไอ้นิวเริ่มงอแง มันกำลังพยายามงัดแงะหมุดออกจากฐานเพราะปักเบี้ยวจนติดอะไรไม่อยู่เลย
ไอ้ไฟว์ยิ้มเรื่อยเปื่อยเหมือนไม่คิดอะไร “ห้าสิบครับผม...นี่ราคากันเองเฉพาะมึงนะ เป็นคนอื่นกูคิดร้อยนึง”
“แพงสัด!”นิวอุทาน ทำตาโตปนอึ้ง “มึงกล้ากินเงินเพื่อนเรอะ”
“แล้วมึงกล้ากินแรงเพื่อนปะล่ะ”ไฟว์โต้กลับนิ่มๆยิ้มๆแต่ทำเอาไอ้นิวชะงัก สะอึกเอื๊อก มันก้มหน้าก้มตาบ่นอุบอิบแล้วจำใจนั่งพับใบตองต่อไปอย่างสงบเสงี่ยม ผิดกับไอ้เนมที่พอไฟว์พูดจบ มันก็ควักแบงค์ร้อยในกระเป๋าเสื้อมายัดใส่มือไฟว์ทันที
“เอาไป...แล้วเอากระทงมาให้กูอัน”
ผมตาโตมองไอ้เนม มันเอาจริงเหรอวะเนี่ย และพอหันกลับไปมองไอ้ไฟว์อีกที ผมก็รู้เลยว่าพวกมัน...เอาจริงแหง...
“ฮ่าๆๆ ขอบคุณที่อุดหนุนคร้าบบบบ”ไอ้ไฟว์หัวเราะร่าแล้วกวาดเอาเศษซากข้าวของของไอ้เนมมาแล้วลงมือทำให้มันทันที ผมมองแล้วก็ได้แต่อึ้ง และพอเห็นเนมมันทำแบบนี้ คนอื่นๆในห้องที่ไม่อาจรบราฆ่าฟันกับกระทงต่อไปได้ก็เริ่มเรียงคิวมาให้ไอ้ไฟว์ทำให้และยอมจ่ายเงินอย่างไม่มีอิดออด
ผมได้แต่ส่ายหน้าแบบปลงสังเวช “นี่มึงเปิดธุรกิจเฉพาะวันลอยกระทงเลยใช่มั้ยเนี่ย”
“แล้วมึงไม่สนจะทำธุรกิจกับกูบ้างเหรอ”มันแหย่กลับขณะปักหมุดตัวสุดท้ายให้ไอ้เนมเสร็จ สวยนิ้งชนิดที่ว่าต่อให้สิบเนมทำเองก็คงจะไม่ได้แบบนี้ เออนะ...ไฟว์มันคิดแพงก็จริงแต่มันก็ทำให้เพื่อนซะสวยสมราคา ไม่ได้ทำส่งๆแบบขอไปทีเลยซักอัน
ผมหรี่ตามองมัน ก่อนส่ายหน้า “เสียใจ แต่กูพอใจในสิ่งที่มีว่ะ”
“โอ้ น่าเสียดาย”มันเหลือบมองกระทงที่พับเป็นยอดแหลมของผม “ไม่นึกว่าอย่างมึงก็ทำเป็น”
“อย่างมึงยังทำเป็นเลย”ผมสวนเรียบๆ ไฟว์มันเลยขำใหญ่ ก่อนที่ผมจะเสริม “ทีแรกกูก็ทำไม่เป็นหรอก แต่พอเขาริเริ่มประเพณีกระทงมรณะแล้วมีคนสอน กูก็เลยทำเป็น”
“ใครสอนวาอ่ะ”คราวนี้นิวเป็นคนหันมาถาม ส่วนไอ้เนมเห็นมันเงียบๆแต่ก็ยังมีการมองมาเหมือนอยากรู้เช่นกัน
ผมยิ้มแหะๆ คิดแล้วก็ขำ “...ไอ้ซี...”
“พระเจ้า!!”ไอ้นิวอุทานเหมือนโลกกำลังล่มสลายลงต่อหน้า ตามันโตชวนฮาจนผมอดขำไม่ได้ ไอ้ห่านี่ตกใจเว่อร์ยิ่งกว่ายูเอฟโอบินมาชนหลังคาตึกใบหยกซะอีก “หน้าแบบไอ้ห่านั่นอ่ะนะจะมานั่งพับกระทง ได้ข่าวบ้านมันเป็นคนจีนไง!”
“เป็นคนจีนแล้วเกี่ยวอะไรกับลอยกระทงวะ”ผมเกาหัว แต่ก็จริงของมันว่าอย่างซีไม่น่าจะพับเป็น ไม่เข้ากับมาดดุๆของมันเลย “คือพี่สาวซีเขาชอบอะไรไทยๆไง เห็นมันเล่าว่าสมัยเจ้มันยังอยู่นี่ก็ชอบลากมันไปเป็นลูกมือช่วยพับ มันเลยทำเป็น”แล้วผมก็พยักพเยิดไปทางไฟว์ “ไม่แปลกหรอกที่ซีมันจะทำเป็น ทีหน้าอย่างไอ้ห่านี่ที่ไม่น่าจะทำเป็นยังพับได้เลย”
“วา มึงระวังกระทงมึงจะทะลุโดยไม่ทราบสาเหตุนะ”
“เลว - -“ผมหันไปสรรเสริญไอ้ไฟว์เข้าให้หนึ่งดอก แต่มันกลับเอาแต่หัวเราะแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“พวกมึงจะไปลอยกระทงกันปะ”ผมถามขึ้นมาหลังเงียบไปเพราะตั้งหน้าตั้งตาทำกระทงอยู่(ส่วนไอ้เนมที่เสร็จเรียบร้อย(ด้วยฝีมือไฟว์)ก็สบายแฮไปแล้วและกำลังก้มหน้าก้มตาง่วนกับการกดไอโฟนเล่นอย่างเมามัน) “หรือจะส่งแล้วโยนทิ้งวะ”
แหะๆ ปีไหนขี้เกียจผมยังทำเลยครับ ก็แบบว่ามันไม่รู้จะเอาไปลอยที่ไหนอ่ะ แถวบ้านผมมันไม่มีคลอง แถมไปลอยคนก็เยอะ อึดอัด กลัวเจอประทัดระเบิดแขนขาดด้วย - -
“ยืมน้องมึงได้มั้ยล่ะ”ไอ้เนมเปรยขึ้นมาลอยๆ ผมเลยหันไปถลึงตาใส่มัน
“น้องกูไม่ใช่สิ่งของ ไม่ต้องมายืม!”
“อ้อ”มันแสยะยิ้มกวนตีน “แปลว่ากูฉกไปได้เลยสินะ”
เชี่ยยยยยยย มันตีความหมายผิดเจตนาไปรึเปล่าเนี่ย โอ๊ยยยยย หมั่นไส้ไอ้ห่านี่จริง ไอ้วีก็อีกคน จะรักหรือจะเลิกก็รีบๆเลือกหน่อยสิฟะ!(เริ่มพาล)
“ปีนี้ไปลอยกันมั้ยล่ะ ไหนๆก็มีกระทงแล้ว ทิ้งไปเสียดายของ”ไฟว์เสนอขึ้นมา ผมจึงหันไปถามความเห็นนิวก่อน(ส่วนไอ้ห่าเนมช่างมันเหอะ หมั่นไส้!)
“เอาไงอ่ะนิว?”
“แล้วแต่วาอ่ะครับ...แต่นิวไปทุกปีอยู่แล้ว”พอพูดถึงตรงนี้มันก็หยุดไป ผมมองหน้ามันด้วยความสงสัย ไหนมันบอกโรงเรียนเก่าไม่มีให้ทำ แถมหน้าอย่างมันก็ไม่น่าจะเป็นคนที่ชอบอนุรักษ์ประเพณีอะไรนัก และท่าทางสายตาผมคงจะสื่อความหมายได้ นิวเลยตอบอ้อมแอ้ม “...ก็ไปกับไอ้ไฟว์อ่ะแหละ...โรงเรียนมันมีให้ทำ พอทำเสร็จคืนวันลอยมันก็มาลากกูให้ไปลอยด้วยกันทุกทีอ่ะ...”
เหอ? แต่ก่อนนิวกับไฟว์มันเรียนกันคนละที่ไม่ใช่เหรอฟะ แล้วไฟว์มันสนิทกับไอ้นิวขนาดไปลากมันมาลอยกระทงด้วยเลยเนี่ยนะ แถมยัง...เป็นการลอยกระทงกับ ‘ฝาแฝดที่เป็นผู้ชายของเพื่อนผู้ชาย’ อีกต่างหาก...ฟังแล้วน่าคิดว่ะ หึๆ
“อะไร ไม่เห็นจะเคยบอกว่าพวกมึงมีซัมธิงกันมาก่อน”ผมลองแหย่ไป และก็ได้ผล หน้าไอ้นิวขึ้นสีชมพูจางๆก่อนที่มันจะโวยวายลั่นกลบเกลื่อน
“เปล่านะครับวา!! นิวไม่ได้มีอะไรกับมันซะหน่อย!!”ไอ้นิวขยับหนีจากไอ้สูงเปรตไฟว์(ที่ผมเพิ่งจะสังเกตว่าทีแรกแม่งนั่งกันซะชิดแบบแทบจะไหล่ต่อไหล่) มันเข้ามากระแซะผมแบบอ้อนๆจนผมนึกอยากจะยันโครมเข้าให้เหลือหลาย “นิวรักแต่วาคนเดียวน้า~~”
“อุบาทว์...”เอ่อ ไม่ใช่เสียงผมครับ นี่เสียงไอ้เนม นิวมันตวัดหางตาไปมองแฝดน้องมันแบบเคืองๆ ก่อนจะกลายเป็นสงครามขนาดย่อยระหว่างฝาแฝด(และก็แน่นอนว่านิวต้องแพ้ แค่มันเจอตีนไอ้เนม(ข้างที่ไม่เดี้ยง)ไปเปรี้ยงเดียวก็ถึงกับจอด ยอมอยู่เฉยๆ(เพราะจุก)ทันที)
“ตอแหล”ส่วนนี่ก็เสียงไอ้ไฟว์ มันพึมพำด่าทั้งหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีแถมมือก็ยังทำกระทงไปด้วย ช่างเทพเหลือหลาย
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกมึงเนี่ยยยยยยยย!!?”ไอ้นิวโวยวาย ทำท่าเหมือนอยากเอาหมุดมาปักลงตุ๊กตาฟางแทนกระทงสาปแช่งไอ้ห่าสองตัวนั่นเสียเดี๋ยวนั้น “กูชอบของกู อย่าเสือก!”
“รักคนมีเจ้าของแอบมองอยู่เช้าเย็น~”นั่น ไอ้ไฟว์กวนตีนเข้าให้ ผมยิ้มแหยๆ แต่คำเถียงจากไอ้นิวกลับทำเอาผมสะอึก เขยิบออกจากมันแทบไม่ทัน
“มึงอย่ามามั่ว! กูไม่เคยแอบมอง! กูมองอย่างเปิดเผยต่างหาก!”แล้วมันก็หยุดไปนิด “แถมมึงยังพูดผิดอีกอย่าง ต้องเพิ่มด้วยว่าเช้า กลางวัน เย็น ทุกครั้งที่เจอกัน กูไม่ได้มองแค่เช้ากับเย็น!”
ไอ้ไฟว์ขำก๊ากกับคำเถียงประหลาดๆของมัน ส่วนผมน่ะเหรอ...เอ่อ...อ่ะนะ...อืม...ผมโนคอมเม้นท์ละกัน เหอๆ
“ปัญญาอ่อน...”แน่นอนว่านี่ย่อมเป็นคอมเม้นท์จากไอ้เนมที่ชอบชื่นชมพี่มันในทุกครั้งที่มีโอกาส นิวมันเลยถลึงตาใส่แล้วย้อน
“ปัญญามึงแข็งมากเลยว่างั้นเหอะ เอาเวลาด่ากูไปเคลียร์เรื่องของตัวเองก่อนดีกว่ามั้ย”
“...”ไอ้เนมเงียบ อะเมซซิ่งที่สุดครับ ผมมองเนมอย่างสงสัย นึกว่ามันจะด่ากลับทันทีที่เจอไอ้นิวย้อนอย่างเจ็บแสบซะอีก ที่ไหนได้มันกลับเงียบแล้วก็มองซ้ายมองขวา ก่อนจะแสยะยิ้มเหี้ยม
มันคว้าเอาอะไรซักอย่างขึ้นมาเร็วซะจนผมยังมองตามไม่ทัน แล้วไอ้วัตถุนั้นก็ถูกทิ้งลงกลางกบาลแฝดพี่มันอย่างแม่นยำ
“อ๊ากกกกกกกก!! ห่า!! อะไรวะ!!”ไอ้นิวร้องจ๊าก แต่พอไอ้วัตถุนั้นตกกระทบหัวมันและกลิ้งลงสู่พื้นให้เห็นหน้าค่าตา มันก็แทบจะร้องกรี๊ด “เฮ้ยยยยยยยยยย!!! กระทงกู!!!!!”
ครับ ที่ไอ้เนมมันหยิบมาโยนใส่หัวพี่มันคือกระทงที่ไอ้นิวอุตส่าห์ทุ่มเทแรงกายแรงใจ อดทนปักหมุดไปได้เกินครึ่งแล้วนั่นแหละ น่าสงสารมัน ไอ้ที่ปักลงไปหลุดออกมาหมดเลยอ่ะ...
“มึงมันไอ้น้องเลววววววว!!!”นิวมันแหกปากด่า สีหน้าเคืองแค้นอย่างหาที่สุดไม่ได้ แต่ไอ้เนมก็ไม่ได้สนใจอะไร กลับหยิบหูฟังขึ้นมาใส่แล้วเข้าสู่โลกส่วนตัว...อาเมนแด่ไอ้นิว ผมจะจำเอาไว้ว่าไอ้เชี่ยเนมเป็นบุคคลสงวนขึ้นแท่นที่ไม่น่าไปแหย่อะไรด้วย ไอ้ห่านี่ตัวบรรลัยชัดๆ ความเกรงใจนี่ไม่เคยจะมี นิสัยเสียชิบหาย ไม่รู้ไอ้วีเคยทนคบกับมันไปได้ยังไง
“ฮือออออ แล้วกูจะทำไงเนี่ย!!?”ไปถามพี่แอ๊ด คาราบาวเหอะว่ะเพื่อน เรื่องในครอบครัว กูไม่เกี่ยว...
“สุดท้ายไอ้ไฟว์เลยต้องทำกระทงให้นิวมันใหม่”ผมหัวเราะปิดท้ายหลังเล่าเรื่องในชั่วโมงทำกระทงให้ซีฟังจบ ซีมันก็ยิ้มๆแบบสะใจมหากาฬ เอ่อ...ผมรู้น่าว่ามันหมั่นไส้นิว แต่ขอนิดเหอะ สีหน้ามึงจะชั่วร้ายอะไรปานนั้นวะซี - -
“วา หยุดพูดถึงเรื่องนั้นซะทีเหอะครับ นิวขอร้อง”ไอ้นิวทำหน้าฮึดฮัด ตอนนี้พวกเรามากินข้าวกันที่โรงอาหารตอนพักเที่ยงตามปกติ ซึ่งไอ้นิวที่โดนนินทาระยะเผาขนก็นั่งถัดจากไอ้ซีไปแค่สองคนเอง “เชอะ...ไอ้เนม...ไอ้น้องชั่ว...”
“เอาน่า อย่างน้อยกูก็ไม่ได้เก็บเงินมึงละกัน”ไอ้ไฟว์ตบบ่านิวปุๆ และมันก็ถลึงตาใส่
“ถ้ามึงกล้าเก็บ กูเลิกคบจริงๆแน่!”
“เอ๊า เรายังไม่ทันจะคบกันเลย แล้วจะเลิกกันตอนไหนครับ”ไอ้ไฟว์เล่นมุกหน้าตายไม่เข้ากับตัวสูงเปรตและหน้าขรึมๆแบบมัน ทำเอาพวกผมฮาปนอึ้งกันยกใหญ่ที่เห็นนิวมันทำหน้าเอ๋อเต็มขั้น ก่อนสมองมันจะประมวลผลได้และร้องด่าลั่นโรงอาหาร
“ควายยยยยยย!!”
ผมนั่งกินข้าวเรื่อยๆโดยที่หูก็กระดิกฟังพวกเพื่อนคุยกันไปด้วย ซีมันก็นั่งข้างๆผมนี่แหละครับ และนั่งๆไปสักพักมันก็เอาศอกสะกิดผม
“หือ...อะไร”ผมหันไปสนใจมันบ้างหลังนั่งฟังไอ้บาสเล่าเรื่องตอนชั่วโมงทำกระทงในห้องมัน(ไอ้สองคนนี้อยู่ห้องวิทย์สาม)และไอ้บอลแฝดพี่มันโดนกะเทยในห้องจีบชวนให้ไปลอยกระทงด้วย ทำไมฟะ คนกำลังฟังเพลินๆอยู่เลย ไอ้แฝดนรกมีกะเทยหลงผิดมาชอบ 555+
“วันนี้ไปค้างบ้านกูมะ”
ผมหรี่ตา...ถ้าตอบตกลงไปกูจะเสียจิ้นมั้ยเนี่ย...แล้วผมก็กระซิบถามกลับ “ไปทำไมอ่ะ?”
มันไม่ตอบอะไร ทำเพียงยิ้มนิดๆตามสไตล์มัน ผมขมวดคิ้ว ไม่อยากจะบอกว่าหลังตกลงเป็นแฟนกันแล้วผมก็ไม่ค่อยอยากจะค้างที่ไหนกับมันเท่าไหร่ แบบว่าคนมันรักนวลสงวนตัวอ่ะครับ กร๊ากกกกกกกกกกกก
“เออน่า...กูมีสองตัวเลือก มึงจะไปค้างบ้านกู หรือไม่กูก็จะยอมไปค้างบ้านมึง”
เอ่อ...นั่นมันไม่ใช่ประเด็นนะที่รัก ปัญหาคือผมสงสัยว่าทำไมต้อง ‘ค้าง’ ตะหากเฟร้ย!!!
“คิดจะทำอะไรเนี่ย”ผมถามไปแบบไม่หวังคำตอบ และก็เดาถูก มันไม่ตอบอะไร ทำเพียงยิ้มเหมือนเดิม พอเห็นดังนั้นผมเลยถอนหายใจยาว “เอ่อ มึงมาบ้านกูละกัน เอาแบบนั้นดีกว่า”
...อย่างน้อยบ้านผมก็มีเจ้ศา ซีมันคงไม่กล้าทำอะไรแปลกๆหรอก...มั้ง...
“คิดอะไรของมึง กูแค่จะชวนไปลอยกระทง”มันยักคิ้วใส่ สีหน้าดูกวนตีนพิลึก “แล้วก็คิดว่าคงกลับดึก แถมพรุ่งนี้ก็เป็นวันเสาร์ด้วย กลับบ้านมืดๆค่ำๆมันอันตราย...ก็เท่านั้น”
มันหัวเราะหึๆอย่างรู้ทันเล่นเอาผมหน้าร้อนผ่าว เฮ้ย ผมไม่ได้คิดอะไรนะ เปล่าเลยเปล่า ผมเปล๊า!!!!(ปฏิเสธเสียงสูง)
“ก...ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่! -///- “
“หึๆๆ...”
เอิ่ม ผมว่าผมคงไม่ต้องพูดแล้วล่ะมั้งว่าซีมันรู้ทันผมรึเปล่า ให้ตายสิ เซ็งเป็ดว่ะ!
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจไปลอยที่วัดใกล้ๆบ้านผมที่มีท่าน้ำ แถวนี้มีคนเยอะพอสมควรเหมือนกันเพราะเป็นแหล่งชุมชน ไอ้ซีก็มากับผมด้วย หลังเลิกซ้อมวงโยฯและมันก็เลิกซ้อมบาสแม้จะเหนื่อยแทบชักแต่พอคิดว่าจะได้ไปลอยกระทงกับมัน ผมก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง(เว่อร์)
แต่ที่สำคัญ...
“ทำไมพวกมึงถึงมาด้วยเนี่ย!!!?”ผมหันไปว้ากใส่ไอ้แฝดหน้าไม่เหมือนที่คนหนึ่งเอาแต่ยืนทำตาแป๋วมองพวกผม ส่วนอีกคนก็ทำหน้ากวนตีนใส่ และพ่วงท้ายด้วยไอ้แว่นหน้าหล่อตัวโคตรสูง
“นิวก็มาลอยกับวาไงครับ~”ไอ้นิวตอบอย่างอารมณ์ดี ไม่สนใจซีที่กำลังสาดรังสีอำมหิตใส่มันแช้ดๆ นี่ถ้าตาไอ้ซีเป็นเลเซอร์ นิวมันคงโดนยิงไส้ทะลุไปแล้ว “แฟนกันก็ต้องลอยด้วยกันสิเน้อ~”
ผัวะ! ไอ้ซีไม่มองอย่างเดียวแล้วครับ มีการเอามือไปสะกิดหัวไอ้นิวเรียกสติอีกต่างหาก อย่าถามผมนะว่ามันสะกิดเบาแค่ไหน ก็แค่ไอ้นิวหัวทิ่มได้แค่นั้นแหละ เหอๆๆ
“ลามปามใหญ่ เห็นไม่พูดทำได้ใจนะมึง”มันขู่อาฆาต เนมกับไฟว์ก็ยิ้มสะใจเต็มที่ แหม ทุกคนช่างรักไอ้เหี้ยนิวจริงๆ(ประชด)
“ชิ...เอาไว้รอกูเป็นแฟนวาก่อนเหอะ ฟายเอ๊ย”ไอ้นิวคลำหัวป้อยๆพลางสบถพึมพำ ส่วนคำพูดของมันน่ะเหรอ...เอิ่ม ผมไม่ขอคอมเม้นท์ครับ - -
“ต่อให้มึงตายไปอีกสิบชาติก็ไม่ได้หรอก อย่าหวัง”ไอ้ไฟว์พูดหน้าตาเฉย พ่วงท้ายด้วยเนมที่สงเคราะห์พี่มันโดยการชื่นชมอย่างสุดจิตสุดใจพร้อมแค่นรอยยิ้มหึๆ
“ไม่รู้จักประมาณตัวเอง...”
นิวหันไปส่งสายตาอาฆาตแค้นใส่ไอ้เพื่อนตัวดีและน้องชายฝาแฝดของมันที่ไม่เคยคิดจะเข้าข้าง “กูไม่ได้ขอให้พวกมึงตามมาด้วยซะหน่อย กูจะมากับวาตะหาก!”
“ไม่ถามเขาหน่อยล่ะว่าเขาอยากมากับมึงรึเปล่า”บิงโก ถูกเผงตรงใจกูจริงไอ้เนม 555+
“โว้ยยยยยยยย กูเกลียดเมิ๊งงงงงงง!!!”
ผมฟังพวกมันเถียงกันแบบขำๆแล้วก็ชวนให้คิดว่าถึงจะตีกันบ่อยเป็นงานอดิเรก แต่นิวก็ดูสนิทกับน้องมันดี(น้องมันอ่ะแหละที่เชี่ยเกิน) ส่วนไฟว์ถึงจะไม่เข้าข้างใครออกหน้าแต่มันก็ชอบไปรวมหัวกับไอ้เนมแกล้งนิวมัน ทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่านิวมันเป็นที่รักของไอ้สองคนนี้สุดๆ ฮ่าๆๆ
วัดที่เรามาลอยเป็นวัดเล็กๆแห่งหนึ่งที่ไม่ได้เด่นดังอะไรนักในจังหวัด แต่อากาศก็โปร่งสบายและมีลมเย็นๆทำให้ไม่อึดอัดมาก(แต่หนาว) คนที่มาลอยก็มีเยอะพอสมควร ดีที่ว่าพวกผมมาตอนสามทุ่มกว่าเกือบสี่ทุ่มคนเลยเริ่มบางตาลงไปบ้างแล้ว
ท่าน้ำของวัดนี้มีอยู่สองที่แต่มีตลิ่งยาวเลียบตลอดด้านหลังวัด แต่ซีมันไม่อยากให้ผมไปลอยตรงตลิ่งเท่าไหร่เพราะมีตะไคร่ขึ้นเขียว แถมมืดๆแบบนี้มันกลัวผมเซ่อกลิ้งตกน้ำ(นี่มันพูด ผมเปล่า ไอ้ห่านี่กวนตีน!)
“กูจะไปลอยกระทงกับวา ห้ามใครตามไปนะเฟ้ย!”ไอ้นิวประกาศแบบไม่ดูสถานะว่าใครแฟนใคร และไฟว์ก็ตบหัวมันไปผัวะนึงทันที
“เดี๋ยวซีก็ฆ่ามึงตายหรอก ไปยุ่งอะไรกับคนมีเจ้าของวะ”
“อะไร! แทนที่มึงจะช่วยกู!”
“กูไม่อยากปีนต้นงิ้วกับมึง - - “
“โอ๊ย! ไอ้คนไร้ประโยชน์! เนม! มึงไม่คิดจะช่วยพี่มึงหน่อยเรอะ!”
“ก็เรื่องของมึง”
“ =[]= “
ซีดึงแขนผมเบาๆให้เดินตามไปทางหนึ่งในระหว่างที่ไอ้สามคนนั่นยังเล่น 3P กันไม่เลิก(??) ฮ่าๆ ปล่อยพวกมันเถียงกันต่อไปเถอะครับ กระทงที่ผมจะใช้ลอยไม่ใช่กระทงของผมเพราะผมยกให้ไอ้วีไปแล้ว มันบอกจะไปลอยกับพวกเพื่อนที่โรงเรียน(ผมลองถามมันเล่นๆแล้วนะว่าจะมาด้วยกันมั้ย แต่พอมันรู้ว่าไอ้เนมไปมันก็ชิ่งไปกับพวกเพื่อนทันที เพราะงี้แหละไอ้เนมเลยอารมณ์เสีย เฮอะ สม!!) ซีมันบอกใช้กระทงมันอันเดียวก็พอ...เอ่อ...ลอยกระทงกันสองต่อสอง งืม เขินว่ะ!
“ดีแล้วล่ะที่เอาของมึงให้วีไป ลอยคนละอันอาจจะแยกจากกันได้ แต่ถ้ามึงลอยกับกู ยังไงก็ไม่มีทางแยกจากกันแน่”
โอ๊ย ผมล่ะอยากจะกรี๊ดให้เป็นบ้ากันไปข้างดูซักครั้ง ไอ้ห่าซีนี่ช่างคิดได้เนอะ ตั้งแต่ดื่มชาสาบานตอนงานแต่งเจ้บีแล้ว แต่ละอย่างที่มันคิดนี่ทำเอาผมเขินจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคนประจำ
“แล้วไอ้สามคนนั้นล่ะ”ผมลองถามซีเล่นๆดูเพราะพวกมันเอามาคนละอัน(ก็อันที่ทำส่งในชั่วโมงนั่นแหละ) และพอถามออกไปซีมันก็หันขวับมา
“ทำไม มึงอยากไปลอยกับไอ้ห่านิวเรอะ?”
ผมหัวเราะ ทำเสียงห้วนเชียวนะมึง กูยังไม่ทันจะพูดอะไรเลย “เปล๊า นิวมันยังบอกเลยว่าแฟนกันก็ต้องลอยด้วยกัน แล้วกูจะไปอยากลอยกับมันทำไม”
สงสัยคำตอบจะถูกใจ ซีมันเลยยิ้มแล้วขยี้หัวผมเล่นเหมือนเห็นผมเป็นเด็กๆ มันเอาไฟแช็คขึ้นมาจุดเทียนจุดธูปในขณะที่ผมเป็นคนถือเอาไว้
“อธิษฐานสิ”มันกระซิบ เอามือมาประคองกระทงอีกด้าน ไม่รู้มันจงใจรึเปล่า แต่มือของมันกลับกุมอยู่บนหลังมือผมได้แบบพอดิบพอดี
ผมพยักหน้าหงึก(แม้จะเขินกับมือมันอยู่(ไม่)นิดหน่อยก็ตามที)
ขอให้ผมได้อยู่เคียงข้างซีตลอดไป...ไม่ว่าจะเป็นวันลอยกระทง...วันสงกรานต์...วันปีใหม่...หรือวันไหนๆก็ตาม
ผมเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มเมื่ออธิษฐานเสร็จ “มึงขออะไรอ่ะ?”
ก็ถามไปงั้น ผมว่าซีมันคงไม่ยอมบอกผมง่ายๆหรอก เหอๆ
แต่คราวนี้มันกลับยิ้ม “ให้ได้อยู่กับมึง 365 วันมั้ง”
“เฮ้ย...เอาจริงง่ะ!?”ผมตาโต ขำนิดๆเหมือนกันที่มันยอมบอกออกมา “แล้วถ้าปีไหนมี 366 วันล่ะ?”
“ฮ่าๆๆ”มันหัวเราะแทนคำตอบ เรานั่งยองๆข้างกัน ซีเป็นคนวางกระทงลงบนผืนน้ำที่เงียบสงบและสว่างไสวไปด้วยแสงเทียนจากกระทงนับร้อยของคนที่มาลอยก่อนหน้าเรา ผมแตะแขนมันเอาไว้จนถึงวินาทีสุดท้ายที่มันปล่อยให้กระทงลอยออกไปจากมือ ผมเห็นบางอันก็จมน้ำด้วยความหนัก บางอันก็เทียนดับก่อนจะลอยไปถึงไหน หรือบางอันก็ชนกับของคนอื่นแล้วพลิกคว่ำ...
แต่ผมเชื่อ...ว่ากระทงของผมกับมันจะต้องส่องแสงไปได้จนถึงสุดปลายทาง เหมือนกับที่ผมเชื่อว่าระหว่างผมกับมันจะต้องเต็มไปด้วยแสงสว่างสดใส
ฟิ้ววววววว!! บรึ้ม!!!
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า เห็นพลุสีแดงแตกกระจายออกเป็นวงกว้างอยู่ไกลๆซ้อนกับฉากหลังที่เป็นแม่น้ำสายนี้พอดี ไม่รู้ว่าใครเป็นคนจุดหรอก พลุอีกหลายลูกถูกยิงขึ้นฟ้าและแตกกระจายออกเป็นวงกว้าง เรียกให้ผมนิ่งค้างอยู่ตรงนั้นอย่างลืมตัว
“ปีหน้า...”ผมพึมพำ จับแขนคนข้างๆไว้แน่น “...มึงจะมาลอยกระทงกับกูอีกมั้ยอ่ะ?”
ผมหันไปมองหน้าซีอย่างจะเอาคำตอบ และมันก็ส่งยิ้มน้อยๆให้ ใบหน้าลดต่ำลงมาจนหูผมอยู่ชิดริมฝีปากมัน ก่อนที่มันจะกระซิบเสียงเบาจนเสียงพลุและเสียงคนรอบข้างแทบดังกลบ
แต่ถึงกระนั้น...เสียงของมันกลับชัดเจนที่สุดในใจผม
“...จะให้ลอยด้วยตลอดชีวิตเลยยังได้...”
คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ผมคงจะไม่มีวันลืม ได้มาลอยกระทงกับคนที่เรารัก ใช้เวลาอยู่ร่วมกัน และ...ผมจะถือว่านั่นคือคำสัญญาของมันนะ...คำสัญญาที่ว่าจะอยู่เคียงข้างผมไป ‘ตลอดชีวิต’
ให้ตายเถอะ ผมรักนางนพมาศจังครับ ขอบคุณที่ท่านคิดทำกระทงไปถวายกษัตริย์เรา ><
และถ้าจะให้ดีกว่านี้...’จารย์ป้าครับ ช่วยถอดคะแนนการทำกระทงออกไปจากใบคะแนนทีเหอะ มันช่างบั่นทอนสกอร์ผมเหลือเกิน...ฮืออออออ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แอร๊ยยยยย โนว์อัพช้ามหากาฬ ผิดไปแล้วค่ะ เอ่อ อย่าพึ่งท้วงนะว่าพี่กานต์กับน้องตะวันหายไปไหน คือแต่งอยู่ค่า แต่เห็นเป็นวันลอยกระทงเลยปั่นสเปเชียลมาให้เป็นพิเศษ แบบว่าอยากเห็นซีกับวาไปลอยกระทง 555 (แต่คู่อื่นเป็นต้นว่าอีตาเนมกับน้องวี คงต้องให้สองคนนี้เลิกตีกันก่อน หือ? ตานิวน่ะเหรอ? 5555 ยังหาแฟนไม่ได้ค่ะ!)
ขอให้เข้าใจตรงกันนิดนะคะว่านี่เป็นตอนพิเศษที่ไม่มีผลกับช่วงเวลา คืออยากแต่งเลยแต่งขึ้นมาสดๆ ไม่ได้ทานคำผิดไม่ได้อะไรเลย ด้นเอาล้วนๆ = = อย่าไปยึดติดกับเนื้อเรื่องจริงเน้อ นอกจากความสัมพันธ์ตัวละครที่คงเอาไว้ให้ตรงกับคอนเซปปัจจุบันน่ะค่ะ(ช่วงเวลาในเรื่องตอนนี้เป็นประมาณเดือนมิถุนากรกฎา แต่ลอยกระทงมันพฤศจิกานี่เนอะ เอาน่า อย่าคิดมาก!)
เอ่อ อีกเรื่องที่ต้องขอโทษ คือโนว์วิ่งมาแปะตอนพิเศษให้แล้วจะลาซักอาทิตย์หรือนานกว่านั้นค่ะ เพราะอาทิตย์หน้าโนว์สอบตรงรอบสุดท้ายแล้ว >< ติดข้อเขียนจนได้ค่ะ เย้ๆๆๆ ตอนนี้ก็แวบมาเฉยๆ รู้สึกผิดอ่ะ แต่คงไม่ว่างตอบคอมเม้นท์ ง่า ขออนุญาตยกเป็นตอนถัดไปเลยนะคะ TT^TT
เพื่อนๆพี่ๆน้องๆเห็นใจโนว์หน่อยน้าาาาาา ขอตอบคร่าวๆแบบรวมๆเลยละกันนะคะ
ปลล หนูวีเขาก็เป็นแบบนั้นล่ะค่ะ รักพี่ชาย ไม่อยากให้วาเป็นห่วง แต่ความรู้สึกจริงๆนี่ก็....ฮ่าๆๆ คิดว่าน่าจะรู้ๆกันเนอะ
ปลลล อลินจ๋า ขอบคุณสำหรับแฟนอาร์ตนะจ๊ะ >< อยากเห็นๆ
ปลลลล ที่คุณ
ปลลลลล รักทุกคนจ้า รักษาสุขภาพนะจ๊ะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น