คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : Da Capo 3 : Just one night
“อ้าว?”
แม่ผมทำหน้าประหลาดใจอย่างไม่ปิดบังเมื่อเห็นผมกลับมาบ้านโดยพยุงปีกอีกคนมาด้วย ไอ้ซีพยายามทรงตัวไหว้แม่ผมแบบเก้ๆกังๆ แม่ผมเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจจึงรีบเดินเข้ามาหา
“ไปทำอะไรมาจ๊ะซี? ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ?”
“เล่นบาสน่ะครับ อุบัติเหตุนิดหน่อย”มันยิ้มโคตรสุภาพเอาหน้า เฮอะ...อย่านึกนะว่ากูไม่รู้อ่ะ ไอ้บ้า อย่ามาทำเป็นจีบแม่กูให้เข้าเป็นพวกไปหน่อยเลย - -
“ตายละ ขาแพลงขนาดนี้ทำไมวาไม่พาซีเขาไปคลีนิคล่ะลูก”แม่ผมหันมาต่อว่า เอ่อ...ผมผิด? นี่ก็อุตส่าห์พามันมาบ้านแล้วไงครับแม่... “ใช้ไม่ได้เลยนะลูกคนนี้ มีอย่างที่ไหนเพื่อนบาดเจ็บแล้วยังไม่รีบพาไปหาหมอ เข้ามาลูก เดี๋ยวแม่หาน้ำแข็งกับยาให้”
ไอ้ซีหันมาส่งยิ้มกวนตีนให้ผม ในขณะที่ผมสบถอุบ โดนแม่สวดเป็นชุดเพราะไอ้มาดแสนดี(แบบเสแสร้ง)ของมัน ให้ตายดิ!
ผมพาซีไปที่ห้องนั่งเล่น ป๊ายังไม่กลับ ระหว่างนี้ไอ้วีที่นั่งๆนอนๆอ่านการ์ตูนอยู่บนโซฟาก็เหลือบมองพวกเรานิดๆแล้วยิ้มกับตัวเองอย่างไม่มีความหมาย แต่ในสายตาผมนั่นล่ะโคตรน่าถีบ มันกระซิบข้างหูผมในจังหวะที่แน่ใจว่าคงไม่มีใครเห็น
“ไปทำอะไรรุนแรงกันมาเหรอเฮีย...เฮียซีถึงกับขาแพลงเดินไม่ได้เลยเนี่ย”
ผมเขกกะโหลกไอ้วีดังโป๊ก “มันเล่นบาสเว้ย อย่ามาคิดพิเรนทร์”
“โห วียังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลย ซัดมาได้”มันบ่นอุบอิบๆยืดยาว แต่ผมไม่ได้นึกใส่ใจอะไร แม่เดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมผ้าห่อน้ำแข็งและกะละมัง บอกให้ผมช่วยประคบจนกว่าน้ำแข็งจะหมดแล้วค่อยทายา จากนั้นก็เอาผ้ายืดพันแบบไม่ต้องแน่นนัก
แม่ผมนี่ท่าจะเคยจบหมอมา...
ผมนั่งพื้นประคบน้ำแข็งให้ไอ้ซีในขณะที่ไอ้ซีนั่งกับน้องผมที่โซฟา มันนั่งดูทีวีอย่างสบายอารมณ์จนผมนึกหมั่นไส้ เลยแกล้งจี้น้ำแข็งลงไปจนมันสะดุ้ง ซีตวัดหางตามองผมเหมือนจะเคือง ผมเลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วหันมองทีวีบ้าง
“เฮ้ยๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ไม่เอาเว้ยยยย!!!”ไอ้ซีไม่ยอมแพ้ มันก้มลงมาจี้เอวผมจนดิ้นกระจาย ผมโคตรจะบ้าจี้ตรงเอว ใครแตะไม่ได้เป็นต้องดิ้นตายสถานเดียว และสงสัยจะดิ้นหนักไปหน่อยมือเลยไปปัดถูกเท้าไอ้ซีดังปั้ก ไอ้ซีหยุดเล่นทันทีแล้วทำหน้าเหยเกเหมือนโดนสิบล้อทุ่ม ก่อนที่มันจะผ่อนลมหายใจออกอย่างยากลำบากราวกับกำลังสะกดกลั้นความเจ็บ
ผมชะงัก หยุดดิ้นทันที “เฮ้ย...ขอโทษ...เจ็บมากปะ...”
หางตามันมองเคืองๆคล้ายจะพูดว่า ‘ลองมาโดนมั้ยล่ะ?’
ผมเลยจ้องมันตอบ ‘แล้วเล่นทำไมแต่แรก?’
พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันต่อ ป๊าผมกลับมาถึงบ้านแล้ว พวกเราสามคน ผม ซี ไอ้น้องวีไหว้ป๊าพร้อมกัน ซึ่งพอเห็นซีป๊าก็ถามเหมือนแม่เด๊ะ คุยกันไปคุยกันมาเลยกลายเป็นสนทนาว่าด้วยสูตรยาดี
“เนี่ย ป๊ามียาทาแก้เคล็ดพวกนี้อยู่ ของเขาดีมากเลยนะ เอาไปทาสิ”ป๊าบอกให้ไอ้วีวิ่งขึ้นไปหยิบมา มันบ่นนิดๆแต่ก็ยอมทำ เห็นท่าทีของป๊าแล้วผมก็อดคิดไม่ได้...ทำไมป๊าดูรักไอ้ซีจังวะ ลูกชายป๊านั่งทนโท่อยู่ทั้งคนไม่มีหันมาคุยอ่ะ เอาแต่ฝอยกะไอ้ซีอยู่ได้...
“เดี๋ยวคืนนี้ซีก็ค้างนี่สิ”ป๊าผมบอก แล้วก็เปลี่ยนไปพูดจีนอย่างฉับพลัน ผมไม่รู้หรอกว่าเขาพูดอะไรกัน แต่ไอ้ซีดันทำหน้าตึงไปแวบหนึ่งก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆแล้วตอบอะไรสักอย่างที่ทำให้ป๊าผมกระตุกยิ้มออก
“เออ จะว่าไปนะวา”ฮึ...ป๊านึกออกแล้วเหรอว่าตรงนี้มีลูกชายป๊านั่งอยู่อ่ะ เห็นคุยกันได้คุยกันดี...นึกว่าลืมลูกแล้ว...
“ไม่คุยกะไอ้ซีต่อล่ะป๊า“
ป๊าผมฟังแล้วก็ถึงกับหัวเราะร่า “อย่ามาขี้งอนเหมือนแม่แกไปหน่อยเลย แกเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง”
“นินทาใครน่ะป๊า แม่ได้ยินนะ!!”
ผมกลั้นหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงแม่ตะโกนออกมาจากในครัว ป๊าสะดุ้งนิดๆแล้วทำทีเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เรียกให้ทั้งผมทั้งซีอมยิ้มขำ
นี่ล่ะบ้านผม เราสนิทสนมกันดีแบบนี้เสมอ ไอ้วีวิ่งตึงๆลงมาจากข้างบน ได้ยินเสียงแม่บ่นว่าห้ามวิ่งเสียงดัง มันเอายาหลอดสรรพคุณเลิศเลอที่ป๊าโฆษณามายื่นส่งให้ ป๊าเลยหันไปฝอยกับไอ้ซีต่อ...เจริญ...ดี...คุยกันไปเลย...
ผมไม่ได้งอนนะเฟ้ย!
สักพักแม่ก็เรียกพวกเราให้ไปรวมกันที่โต๊ะกินข้าว ห้องทานข้าวบ้านผมจะอยู่ติดกับครัว เจ้ศาเพิ่งกลับมาถึง เจ้แกหอบเอาแบบภาพกลับมาบ้านเต็มมือ(พี่สาวผมเรียนสถาปัตย์ครับ) แต่พอเห็นพวกเราสีหน้าเหนื่อยๆก็หายวับไปทันที กลายเป็นสีหน้า...เจ้าเล่ห์...แบบที่ผมนึกกลัวแทน
เจ้บอกป๊ากับแม่ว่าเดี๋ยวขอเอาของขึ้นไปเก็บก่อนแล้วจะลงมากิน แต่...เจ้จะลากผมขึ้นไปด้วยเพื่ออะไรล่ะคร้าบบบบบ!!
“วา”เจ้เรียกผมที่กำลังยืนทำหน้าเซ็งอยู่ที่หน้าประตูห้อง “แกกับน้องซีถึงไหนกันแล้วอ่ะ?”
ผมแทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง “ถึงไหนอะไรของเจ้ล่ะ!”
ไม่กล้าสบตาวุ้ย...สายตาเจ้ผมแม่งทะลุทะลวงชิบเป๋ง...จำกันได้รึเปล่าครับว่าครั้งล่าสุดที่ซีมันมาค้างบ้านผมเจ้แกก่อหวอดอะไรไว้ คำขู่ที่มาพร้อมยิ้มหวานๆนั่นทำเอาผมต้องคายความจริงเล่าทุกอย่างให้เจ้แกฟังแบบหมดเปลือก จนถึงทุกวันนี้เจ้ศาเลยหัวเราะอย่างชั่วร้ายทุกครั้งที่เห็นหน้าผมกับไอ้ซีและบอกว่าจะเอาเรื่องของผมไปเขียนเป็นนิยายวายลงในเน็ตให้ได้ = =
“วาจ๋า~”
พึงรู้ไว้เถอะครับ...ว่าเมื่อใดก็ตามที่พี่สาวผมเรียกผมด้วยน้ำเสียงหวานกว่าปกติ สูงกว่าปกติหนึ่งออกเตป...นั่นคือลางอันตรายว่าผมควรจะรีบชิ่งไปให้ไกลๆ!!
“เอ่อ...วานึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ช่วยแม่จัดโต๊ะ...”ผมหันหลังเตรียมวิ่ง แต่...
หมับ!
ผมค่อยๆหันหน้ากลับไปแล้วส่งยิ้มเจื่อนๆให้เจ้ศาที่คว้าคอเสื้อผมเอาไว้ เจ้แกจับแน่นแบบกะไม่ปล่อยเต็มที่
“โต๊ะเดี๋ยวไอ้วีก็ช่วยจัดให้เองแหละ”
ผมพยายามนึกหาทางสว่างเอาตัวรอด สุดท้ายก็อ้างส่งมั่วๆ “เอ้อ...วาต้องไปดูซีมันอ่ะ...”
“ห่างกันไม่กี่นาทีไม่ตายหรอกย่ะ”เจ้ศายิ้มกริ่มแล้วลากคอเสื้อผมเข้าห้อง...อย่า...อย่าเพิ่งคิดอะไรอกุศล ยังไงซะยัยเจ้นี่ก็พี่สาวแท้ๆของผมนะ ถึงจะบ้าวาย บ้าชายรักชายขึ้นสมองก็เหอะ
เจ้ศาจับผมโยนลงบนเตียง...ไม่ใช่...จับผมโยนลงบนเก้าอี้หน้าคอม และเพียงคลิกไม่กี่ทีหน้าต่างไฟล์นิยายของเจ้แกก็เด้งผึงขึ้นมา
“อ่าน-ซะ”
คำสั่งสั้นๆที่ผมไม่กล้าแม้แต่จะขยับปากปฏิเสธ ผมเลื่อนสายตาอ่านทีละบรรทัด แรกๆมันก็เป็นชีวิตประจำวันปกติของเด็กนักเรียนชายโรงเรียนหนึ่งที่ก็ดูธรรมดาดี ในเรื่องพวกมันชวนกันไปเล่นบาส คนที่เป็น...นายเอก...เรียกแบบนี้แล้วกระดากปากว่ะ...ถูกฝ่ายตรงข้ามที่เป็นตัวร้าย(นางร้าย...)แกล้งจนคนที่แอบชอบนายเอกอยู่ต้องเข้ามาปกป้อง คนที่คบกับนายเอกคนนั้นอยู่เลยไม่พอใจ พาไปเคลียร์กันที่ห้องเก็บอุปกรณ์ จากนั้นก็...เฮ้ย!!
ร่างบางถูกดันติดกำแพงห้องเก็บอุปกรณ์ที่มีเพียงแสงสลัวส่องผ่านมาจากนอกหน้าต่าง กลิ่นอับๆของฝุ่นละอองแทบไม่มีผลเมื่อมีกลิ่นกายหอมๆของคนในอ้อมกอดอยู่ใกล้แบบที่เรียกได้ว่าแนบชิด คนตัวสูงที่เป็นฝ่ายคุกคามกอบกำข้อมือบางแน่นด้วยความโกรธ...โกรธที่คนตรงหน้าทำเหมือนเขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น!
“สนไอ้บ้านั่นมากกว่าฉันสินะ? ชอบให้มันปกป้องสินะ?”เสียงถามเย็นยะเยียบ และโดยไม่รอให้อีกฝ่ายแก้ตัว ริมฝีปากได้รูปร้อนผ่าวก็กดประทับอย่างลึกล้ำจนเรียกให้เสียงครางบางเบาเล็ดลอดออกมา มือกร้านล้วงเข้าไปในเสื้อสัมผัสแผ่นหลังเนียน ส่วนอีกข้างเลื่อนลงไปกอบ...กุม...
“นี่มันนิยายบ้าอะไรของเจ้วะเนี่ย!!!!”ผมไม่กล้าอ่านต่อ หันหน้าหนีจากหน้าจอคอมทันที นี่ถ้าแถวนี้มีกระจกผมว่าผมคงจะเห็นตัวเองกำลังหน้าแดงฉ่าแหง ให้ตายดิ ถึงจะรู้มาบ้างก็เหอะว่านิยายของเจ้ศาโคตรความนิยมดี แต่ว่า...มัน...ง่า...
“แหม ก็แค่เซอร์วิสนิดๆหน่อยๆ”ยัยเจ้เพี้ยนของผมยิ้มหวานแล้วหัวเราะไม่หยุดเหมือนคนโรคจิตเมายา “เจ้ก็เขียนถึงแถวๆนี้แหละ เลยอยากจะถามเรื่องต่อจากวาหน่อยอ่ะ”
“ชีวิตวาไม่มีเรื่องแบบนี้เฟ้ย!!”ผมแหกปากโวย แค่เจ้บอกว่านิยายที่แต่งอยู่ตอนนี้พระเอกเป็นคนชมรมบาสส่วน...นายเอก...เป็นเด็กวงโยฯผมก็แสลงจิตแสลงใจจนจะชิบหายแล้ว แต่นี่เจ้แกยังอุตส่าห์ใส่สีตีไข่ใส่ความพินาศลงไปในชีวิตผมอีกเป็นกระบุงโกย!!
ผมไม่เคยถูกใครดักตบด้วยเรื่อง ‘แย่งผู้ชาย’ ไม่เคยถูกแกล้งจนไอ้ใครหน้าไหนไม่รู้ต้องเข้ามาปกป้อง ไม่เคยอี๋อ๋อออเซาะไอ้ห่าซีจนน่าขนลุก แล้วก็...ไม่เคยมีอะไรกับมันด้วยโว้ยยย!!!!
“อะไร? อย่าบอกนะว่าพวกแกยังไม่เคยมีอะไรกัน?”เจ้ถามแบบไม่มีกระดากปาก ขณะที่ไอ้คนถูกถามอย่างผมได้แต่ปิดปากเงียบสนิท...ใครมันจะไปหน้าด้านเท่าเจ้ล่ะวะ “อ่าฮ่า...จริงง่ะ? แสดงว่าฉันคิดผิดถนัด อุตส่าห์นึกว่าพวกแกจะไวไฟกันมากกว่านี้ซะอีก”
“ช่วยคิดในแง่ดีกับน้องตัวเองหน่อยเหอะ”ผมถอนหายใจเซ็งๆแล้วลุกขึ้น “เอาเป็นว่าวาไม่มีอะไรจะเล่าเพราะมันไม่มีเรื่องพรรค์นั้น เข้าใจ๊? ถ้าเก็ทแล้วก็ช่วยลงไปกินข้าวทีเหอะ ป่านนี้ข้างล่างคงรอแย่แล้ว”
เจ้ศาหัวเราะคิกคักด้วยน้ำเสียงสุดโฉด ทำเอาผมขนหัวลุก เจ้าตัวยอมปิดคอมแล้วลงมากินข้าวก็จริง แต่ตอนเดินลงบันไดมาด้วยกันก็ยังไม่วายกระซิบ
“ถ้ามีเมื่อไหร่อย่าลืมมาเล่าให้เจ้ฟังด้วยนะว่าเขาทำอะไรยังไงท่าไหนตรงไหน เจ้จะได้เอาไปเซอร์วิสแฟนๆให้ถึงใจหน่อย เพราะยังไงซะ...ได้ฟังจากประสบการณ์ตรงมันก็น่าจะสมจริงกว่านั่งเทียนเขียนเอาเองแหละนะ~”
ผมรีบเดินหนียัยพี่สาวประสาทกลับ ไม่ยอมให้เจ้ศาเห็นว่าตอนนี้ผมหน้าแดงเถือกแค่ไหน
แม่งเอ๊ย...พูดออกมาได้...
แต่ถึงจะมี ‘ไอ้เรื่องแบบนั้น’ จริง หัวเด็ดตีนขาดผมก็ไม่เล่าโว้ยยยย!!!!
มื้ออาหารเย็นเป็นมื้อที่ครึกครื้นเสมอ วันนี้แม่ผมทำกับข้าวหลายอย่าง มีกุ้งผัดบร็อคโคลี่ของโปรดผม กุ้งชุบแป้งทอดแกงกะหรี่ของโปรดอีกอย่างผม แล้วก็กุ้งอบวุ้นเส้นของโปรดผม!
เอ่อ...เอาเป็นว่าผมชอบกินอะไรก็ตามที่ทำจากกุ้งน่ะนะ เหอๆ ไอ้วีตักเอาๆเหมือนมันจะแข่งกินเร็วไม่ก็แข่งยัดทะนาน พอๆกับเจ้ศาที่ดูเรื่อยๆแต่ก็ปาเข้าไปจานที่สองแล้ว คนที่กินเหมือนมนุษย์ที่สุดในรุ่นลูกเห็นทีจะมีแต่ไอ้ซี มันค่อยๆตักใส่ปาก เคี้ยวจนหมดแล้วค่อยตักต่อ มารยาทดีสมกับที่เป็นคุณชายตระกูลใหญ่
เฮอะ...ไอ้คุณชายมาดมาก!
“แอ้ก!”บร็อคโคลี่ติดคอเฉียบพลัน ผมทุบอกตัวเองแรงๆขณะที่แม่ผมตกอกตกใจหันซ้ายหันขวาเหมือนนึกไม่ออกว่าต้องทำยังไง และเหตุการณ์ทุกอย่างก็กลับสู่ภาวะปกติทันทีที่ไอ้ซียื่นน้ำให้ผมกรอกน้ำเข้าปากแบบด่วนๆ รอดตายได้อย่างฉิวเฉียด
“ตะกละจริง ค่อยๆกินก็ได้”ไอ้ซีดุ ง่า...ทำไมเจ้ศากับไอ้วีถึงต้องแอบอมยิ้มกันด้วยวะนั่น เฮ้ยๆๆ แล้วสายตาป๊าน่ะอะไร ป๊าทำเป็นหันหน้ามองไปทางอื่นแต่ลูกตาป๊าน่ะจ้องมาทางนี้เห็นๆเลยนะ!!!
ดูเหมือนว่า...คนที่ไม่เห็นความผิดปกติใดๆจะมีแต่แม่ผมเท่านั้น...เฮ้อ...
“ดีนะเนี่ยที่น้องซีอยู่”เจ้ศาพูดผ่าขึ้นมากลางวง “แหม มีน้องซีคอยดูน้องวาของเจ้แบบนี้เจ้ล่ะเบาใจขึ้นเยอะ”
ผมเหลือบมองพี่สาวแบบไม่ค่อยแน่ใจในสภาพหูตัวเองนัก ‘น้องวาของเจ้’? ทำไมเจ้แกใช้สำนวนชวนขนหัวลุกบรรลัยแบบนั้นวะ...
ก็รู้แหละว่าไอ้วีกับเจ้ศารู้เรื่องความสัมพันธ์ที่...ออกจะ ‘เกินเพื่อน’ ของผมกับไอ้ซี แต่ผมงงตรงป๊านี่แหละ ป๊าผม...รู้ด้วยงั้นเหรอ?
อยู่ๆป๊าก็พูดอะไรสักอย่างเป็นภาษาจีนขึ้นมาเล่นเอาผมสบถอุบ...อีกละ...จะแอบคุยอะไรกับไอ้ซีนี่ล่อจีนประจำเลยนะป๊า เฮอะ ถือว่าไม่มีใครฟังออกล่ะสิ...รึเปล่า...
ผมเริ่มไม่แน่ใจเมื่อเห็นเจ้ศาอมยิ้มขำ เอ่อ...ไอ้ที่ผมเคยบอกว่าบทสนทนาระหว่างป๊ากับซีจะไม่มีคนฟังออกเลยเนี่ย...ผมชักจะไม่แน่ใจขึ้นมาเสียแล้วสิว่ามันจะจริงแน่หรือเปล่า
ไอ้ซีตอบป๊าผมกลับด้วยภาษาเดียวกัน สีหน้าและน้ำเสียงออกโทนสุภาพแบบยิ้มๆ ซึ่งก็แน่นอน...พี่สาวผมยังคงแสยะยิ้มอย่างน่าหวาดหวั่นไม่ยอมหุบ
ผมกินข้าวต่อด้วยอารมณ์หนาวๆร้อนๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดไปเองหรืออะไร แต่ผมว่าเรื่องที่เขาคุยกันมันต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผมแหงมๆเลยว่ะ...
หลังหมดมื้อเย็นไอ้วีขออาสาแม่ล้างจาน ส่วนเจ้ศาขอตัวขึ้นไปทำแบบต่อแล้ว(ไม่รู้จะเชื่อดีไหม แต่ผมว่าเจ้แกน่าจะขึ้นไปหมกมุ่นกับนิยายวายมากกว่า) ทีแรกผมก็จะอยู่ช่วยไอ้วี แต่ไอ้น้องตัวดีกลับปัดความหวังดีของผมทิ้งด้วยประโยคที่ว่า
“ผมทำเองได้ เอาเวลาไปดูแลแฟนเฮียเหอะ”
ดูไอ้น้องรักนี่มันพูดสิครับ!!
สุดท้ายแล้วผมก็จำใจทำตามที่มันพูด(ดูแล...แฟน...แม่ง...คิดเองสยองเอง) ไอ้ซีขึ้นบันไดแบบทุลักทุเล ผมเองก็ต้องประคองมันไว้กันกลิ้งตก ดีนะที่บ้านผมมีแค่สองชั้นไม่ได้ล่อเข้าไปสามสี่ชั้นแบบบ้านมัน ห้องผมอยู่ห้องแรกนี่เองเลยไม่ต้องเดินไปไกลนัก ผมพาไอ้ซีเข้าไปในห้องแล้วบอกให้มันนั่งเฉยๆก่อน เดี๋ยวหาเสื้อผ้ามาให้อาบน้ำเปลี่ยน
“ชุดนักเรียนที่จะใช้เอาของกูไปใส่ก่อนละกันนะ”ผมบอกมันโดยไม่ได้หันไปมอง มือง่วนอยู่กับการคุ้ยหาเสื้อผ้าให้มันใส่คืนนี้
“กูบอกที่บ้านว่าจะอยู่บ้านมึงไปก่อนสักระยะ”
“อ่าฮ...หือ?”เกือบจะตอบรับมันไปอยู่แล้วครับแต่โชคดีว่าไหวตัวทัน ผมหันกลับไปมองหน้าซี มันยังคงทำหน้าเรียบๆ แต่ไอ้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตรงมุมปากนั่นมัน...อะไรอ่ะ
“นึกยังไงกันวะ?”
“จากบ้านมึงไปโรงเรียนนั่งรถแค่ต่อเดียวแต่บ้านกูมันหลายสาย เฮียกูบอกว่าอยู่นั่นไปได้เลย ถึงกลับมาบ้านก็ไม่มีคนว่างดูแล”มันตอบหน้าตาเฉย ผมเลยขมวดคิ้วมุ่น
“แล้วมึงเห็นกูว่างนักเรอะ?”
“กูรู้ว่ามึงมีเวลาว่างพอให้กูแน่”
ดูมัน...ไอ้คนหลงตัวเอง!!!
ผมสบถอุบแล้วโยนชุดเดิมที่มันเคยใส่คราวที่แล้วให้(แต่ซักแล้วนะ) “อ่ะ ให้อาบก่อนเลย”
มันมองหน้าผมนิ่ง นิ่งแบบนิ่งสนิท
“อ...อะไรล่ะวะ”จ้องกันซะแทบพรุน ผมก็เขินเป็นนะเว้ย...
“กูเดินไม่ได้”มันชี้ไปที่เท้าขวาของตัวเอง “แล้วกูจะเข้าไปอาบน้ำยังไง?”
ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงภูเขาไฟระเบิดในหัว
โว้ยยยยย!!!!!
ผมกำลังข่มกลั้นความอายสุดชีวิต ถึงจะเคยเห็นก็เถอะ แต่ว่า...สถานะตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกันนี่หว่า!
ผมพยุงไอ้ซีเดินเข้าไปในห้องน้ำหลังจากที่ทำใจได้แล้ว ห้องน้ำบ้านผมก็ธรรมดา ด้านนอกเป็นห้องน้ำด้านในมีม่านกั้นเป็นห้องอาบน้ำ ผมบอกให้ซีมันทำธุระด้านนอกให้เสร็จ ส่วนผมจะไปแอบอยู่หลังม่านข้างใน(นั่งหลบเฉยๆ...ไม่ได้แอบดูหรอกนะ...ไม่กล้า)
“เสร็จแล้ว”ซีเรียกผม ผมเลยเดินออกมาจากม่านจะพยุงมันเข้าไป แต่พอเห็นมันในสภาพที่...ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ผมก็เผลอหันหลังขวับ!
“ถ...ถอดเสื้อทำห่าไรวะ!”ผมโวย ข่มความอายแบบพยายามกระทืบๆมันเข้าไป จัญไรเอ๊ย อาบน้ำกับเพื่อนผู้ชายทั้งฝูงก็เคยมาแล้วไม่เห็นจะเคยรู้สึกอะไร แล้วทำไมทีกับไอ้บ้านี่คนเดียวผมแทบจะบ้าตายงี้ล่ะ!
ซีมันถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะบอกกลายๆว่ามึงบ้าหรือเปล่า “กูจะอาบน้ำไม่ได้จะซักผ้า เวลามึงอาบน้ำมึงไม่ได้ถอดเสื้อเรอะ?”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึก หันกลับไปและเดินเข้าไปพยุงมันอย่าง ‘พยายาม’ จะทำให้ดูเป็นปกติมากที่สุด
แล้วอยู่ๆไอ้ซีก็เปรยต่อลอยๆ
“กูไม่ถอดบ็อกเซอร์ออกก็บุญแล้ว...”
บรึ้ม!!!
ผมว่าผมคงต้องกำลังหน้าแดงแจ๊ดแหงเลยว่ะ...ร้อนวูบวาบอย่างที่รู้สึกได้ชัด ไอ้ห่าเอ๊ย!
“เว...เวลามึงคุยกับป๊าเป็นภาษาจีน มึงพูดเรื่องอะไรบ้างอ่ะ”ผมเปลี่ยนเรื่องคุยขณะพามันเดินเข้าไปหลังม่าน ก่อนจะชิ่งออกมาอย่างรวดเร็วให้มันอาบเอง(ซีมันยืนเฉยๆได้แต่เดินไม่ได้ครับ)
“อยากรู้ไปทำไม”ได้ยินเสียงมันถามปนมากับเสียงน้ำ ผมที่ขึ้นไปนั่งบนขอบเคาท์เตอร์ล้างหน้าใกล้ๆม่านเลยจำต้องเสมองไปทางอื่น...รู้สึกเขินหน่อยๆแฮะ
“ก็อยากรู้...”
“เรื่องทั่วๆไปนั่นแหละ”ซีมันตอบปัดๆ “ถ้าในห้องนั่งเล่นตอนนั้น...ป๊ามึงแค่เตือนกูเวลาจะนอนกับมึง”
ผมสะดุ้งเฮือก นิยายของยัยเจ้เพี้ยนลอยเข้ามาเป็นฉากๆ “ต...เตือนไรวะ...”
สาบานว่าผมได้ยินเสียงไอ้ซีหัวเราะ “เตือนว่า...มึงนอนดิ้น”
ผมถอนหายใจ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าโล่งอกหรือผิดหวัง...เฮ้ยๆๆๆ ผิดหวังห่าไรล่ะครับ ไม่มี้ไม่มี “แล้วที่โต๊ะล่ะ?”
“อันนั้น...”ไอ้ซีหยุดไปหน่อย “ป๊าแค่ทวนข้อตกลงที่กูพูดไว้ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่กูมาน่ะ”
“ข้อตกลงอะไร?”
ผมแอบลุ้น ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวกับผมรึเปล่า แต่ว่า...เอ้อ...รู้สึกเหมือน...อยากให้เกี่ยวแฮะ...
“มึงไม่ต้องรู้หรอก”มันตัดบทสั้นๆ เสียงน้ำหยุดไหลเป็นสัญญาณว่ามันอาบเสร็จแล้ว...เร็วนรก!! “เข้ามาดิ กูเสร็จแล้ว”
ผมกระโดดลงจากเคาท์เตอร์แล้วเปิดม่านออก แต่พอมองไปทางไอ้คนที่ยืนนิ่งอยู่ใต้ฝักบัวผมก็ต้องชะงักค้าง ผมที่ยาวหน่อยๆของมันเปียกน้ำหมาดๆ ตามร่างที่มีมัดกล้ามอย่างคนเล่นกีฬาเกาะพราวไปด้วยหยดน้ำ ยังดีที่มันใส่บ็อกเซอร์แล้ว แต่บ็อกเซอร์ตัวนั้นก็ชุ่มโชกพอกันเหมือนมันไม่ได้ใส่ใจจะเช็ดตัวให้แห้งก่อนนัก ซีมันเป็นคนสูงสง่า ไหล่กว้างดูแข็งแรง ถึงจะเคยเห็นมันเปลือยท่อนบนอยู่บ่อยๆก็เถอะ แต่...มันไม่ใช่ในสถานะ ‘แบบนี้’ นี่หว่า
ผมเดินเข้าไปหามันแบบสั่นนิดๆ อะไรวะ...ทำไมหัวใจมันเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมานอกอกแบบนี้ ผมยอมรับ...ไอ้ซีมันเท่...แต่...ผมก็น่าจะชินได้แล้วไม่ใช่เรอะ...ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นมันใส่แต่บ็อกเซอร์ซะหน่อย...
“ไป...กลับห้องกัน”ผมยื่นมือจะพยุงปีกมันให้เหมือนปกติ แต่แล้วอุ้งมือแข็งแรงก็จับข้อมือผมเอาไว้เสียก่อน ผมเงยหน้ามองซี กำลังจะถามว่ามีอะไรแต่พอเห็นหน้ามันผมก็ต้องหยุด สายตาของมันยังคงนิ่งสนิทแต่แฝงไปด้วยประกายกรุ่นแปลกๆที่ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว
อยู่ๆมันก็เกิดบ้าอะไรไม่รู้ มันก้มหน้าลงมาจูบผม ตกใจไปแว้บหนึ่งแต่ก็ดันเผลอสนองไปตามความเคยชิน ผมถูกไอ้บ้าซีรวบเข้าไปใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัวโดยเฉพาะส่วนที่มันสัมผัส
“อือ...”เฮ้ย!! ผมเผลอส่งเสียงห่าอะไรออกไปวะเนี่ย!!? ตัวหนังสือในนิยายบ้าบอของยัยเจ้ศาลอยเข้ามาในหัวจนประสาทมึนชาเหมือนโดนมอมยา ไอ้ซียังไม่เลิกจูบผม มันเริ่มซุกหน้าลงไปที่ซอกคอแล้วเม้มแรงๆจนรู้สึกเจ็บหน่อยๆ ให้ตายสิ...แรงมันมากกว่าผมชิบเป๋งขนาดนี้แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้กับมันวะ ไม่รู้ซีมันเอนไปพิงกำแพงตั้งแต่เมื่อไหร่ ขาข้างที่เจ็บมันปล่อยไว้เพราะมันเลือกที่จะเทน้ำหนักไปทางอีกข้างที่ไม่เป็นไรแทน ผมถูกมันกอดแน่นจนแทบจะรวมร่างกับมัน เสื้อผ้าถูกปลดลงไปทีละชิ้นๆ กว่าจะรู้สึกตัวอีกที กระดุมเสื้อนักเรียนผมก็ถูกถอดออกจนหมดแล้ว
ผมแหกปากกรีดร้องในใจ ไม่นึกว่าเรื่องที่เจ้ศาเพิ่งกรอกหูมาเมื่อตอนหัวค่ำจะเป็นจริงเร็วถึงเพียงนี้
กูยังไม่พร้อมโว้ยยยยย!!!!
“จะเอาตรงนี้...หรือที่ห้อง”
ถ้าเป็นอารมณ์ปกติผมคงละลายไม่ก็โคตรเคลิ้มกับเสียงเยือกเย็นแต่แฝงแววหวานของมัน แต่เผอิญว่าตอนนี้กำลังอยู่ในภาวะสติแตก ผมเลยได้แต่แหกปากร้อง
“ไม่เอ...!!!”
วลีไม่ครบคำเพราะมันมีอะไรบางอย่างไปปิดกั้นเอาไว้เสียก่อน ผมดิ้นอู้อี้ แต่ไอ้ซีมันก็จูบเก่งเหลือร้าย และ...ใช่...ผมแพ้มันครับ...
“ไม่ตอบ...งั้นตรงนี้เลยนะ”ไอ้ซีพึมพำกรอกหูแบบหน้าด้านๆ มันสอดมือเข้าไปใต้เสื้อ รู้สึกได้ชัดถึงสัมผัสที่ลูบไล้ไปมาอยู่บนแผ่นหลัง แล้วมันก็เลื่อนมือลงไปที่ขอบกางเกงผม
ฉากในนิยายวายของเจ้ศาผุดพรายอยู่ในหัว...มันชักจะเหมือนเกินไปหน่อยแล้วเฟ้ย! ถึงนี่จะเป็นห้องน้ำไม่ใช่ห้องเก็บอุปกรณ์ก็เหอะ!
“ซี...เดี๋ยวเว้ย...กู...อึก...”ผมหุบปากเงียบแทบไม่ทันเมื่อมือมันไปโดนอะไรสักอย่างที่อยู่ข้างล่างเข้า ผมมองหน้านิ่งๆของมันแบบพูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่มันก็เสือกทำไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเป็นเรื่อง...ปกติธรรมดา
“ย...อย่าสิเว้ย...ตรงนั้นมัน...อะ...”
“เฮ้ย! พวกเฮียจะสวีทกันอีกนานปะ! นั่นห้องน้ำนะเว้ยไม่ใช่ห้องนอน!”
ผมกระโดดออกมาจากตัวไอ้ซีทันทีเหมือนคนเพิ่งได้สติ มันเองก็กะพริบตางุนงง และพวกเราก็พร้อมใจกันหันขวับไปจ้องประตูโดยมิได้นัดหมาย
“ผมให้อีกห้านาทีนะเว้ย จะทำอะไรก็รีบๆทำซะ...แต่ห้านาทีคงไม่เสร็จมั้ง”ประโยคท้ายไอ้ห่าน้องรักเหมือนพูดพึมพำกับตัวเองแต่ไหงเสียงโคตรดังก็ไม่รู้ ผมร้อนวาบไปทั้งหน้า อายโคตรๆที่...มาทำอะไรแบบนี้ในห้องน้ำ...
ไม่เคยรู้สึกขอบคุณไอ้น้องวีพอๆกับที่อยากจะด่ามันเท่านี้มาก่อนเลย!
“เออ! จะออกแล้ว!”
ไอ้น้องชั่วหัวเราะคิกคัก เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่ามันคล้ายเจ้ศาชิบเป๋ง “อะไรออกหรือเฮีย?”
ผมสบถ ลบเลือนคำที่ชมมันในใจเมื่อกี้ออกไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ไอ้ซีเริ่มหัวเราะหึๆ มันโยนผ้าเช็ดตัวคลุมหัวผมทำเอาผมแหกปากโวยวายดังลั่น
“รีบๆไปอาบไป เดี๋ยวกูรอตรงอ่างล้างมือ”พูดจบมันก็เดินโขยกเขยกออกมาจากตรงฝักบัว...เฮ้ย! เดี๋ยวเดะ! มันมีอะไรผิดปกติไปรึเปล่าวะนั่น!
“ไหนมึงบอกมึงเดินไม่ได้!”ผมก้าวฉับๆไปหามัน กะเอาเรื่องเต็มที่ แต่มันดันทำเมินมองไปทางอื่น ทำทีเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“อืม...กูว่ามึงควรจะรีบๆไปอาบน้ำนะ”
“ไอ้ตอแหลเอ๊ย! ถ้าเดินเองได้ก็น่าจะบอกตั้งแต่แรก!”
“เอาน่า เรื่องมันแล้วไปแล้ว”
“กับพ่อมึงเดะ!!”
ผมโคตรหงุดหงิดที่โดนมันหลอก โดนมันต้มแล้วต้มอีก จน...เกือบจะเสียตัวในห้องน้ำ!! ไอ้บรรลัยเอ๊ย!!
เซ็งโว้ย!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฮาๆ ตาซีเอากำไรไปเต็มๆ แต่แหม....ถ้าคุณน้องไม่มาขัดนี่คงกำไรเยอะกว่านี้แน่(วาหันไปกราบไหว้ขอบคุณน้องวี) ซีนี่กวนประสาทแฮะ มีการมาแอ๊บเดินไม่ได้.....แต่ก็อย่างว่า หนูวาเองก็ซื่อ ลืมไปว่ามันแค่ขาแพลงไม่ได้ขาขาด 555555
ไม่รู้ว่าตอนหน้ามาเมื่อไหร่เพราะโควตาใช้คอมใกล้หมดละ แต่จะพยายามมาลงให้ได้เร็วๆนะคะ เหอๆๆ อาทิตย์หน้าเปิดเทอมแล้ววววววว ม่ายยยยยยยยยยย ทำไมตุลาสั้นเยี่ยงนี้ =[]=!!
อ่ะ เลิกบ้า มาตอบเม้นท์กันดีก่า
คุณ naminie - ขาค่ะ จมูก เอ๊ย สังหรณ์เจ๊นี่อย่างไวอ่ะ แต่เอาใหม่ "เกือบจะมี" ต่างหาก วะฮ่าๆๆๆ อยากโทษไปโทษน้องวีที่มาขัดและตาซีที่ทำอะไรไม่เลือกโลเกชั่นเต๊อะ(แหม ถ้ามันทำในห้องนอนก็คงไม่มีใครมาหยุดหรอก เอ๊ย!! เปล่านะ โนว์ไม่ได้พูดอะไร...) ว่าแต่....ทำไมเจ๊คิดว่านิวกับเนมจะเป็นรับล่ะจ๊ะ หึๆๆ บอกไว้ก่อนว่าไอ้แฝดคู่นี้สถานะต่างกัน กร๊ากกกกก เผื่อมันจะจิ้มกันเองว่างๆ เฮ้ยยยยย ไม่ใช่!!! 55555 เจ๊ก็รออ่านเหอะ ถามมากเดี๋ยวโนว์บ้าจี้ตอบจริงๆแล้วจะสปอยล์ไปใหญ่ ฮ่าๆๆๆ
ปล โอเช ถ้าว่างจะแต่งไว้ละกัน แต่ขอเชิญองค์ก่อนนะ มุมคู่แบบนั้นต้องใช้สมาธิเป็นอย่างสูง 555
ปลล เอียงหน้าหลบ จู่โจมกลับอย่างไว(เฮ้ยยย!!)
คุณ hahn - ดูแล้วเหมือนมันจะก่อกวนกันเองได้มากกว่ากวนซีกะวา 5555 นิวมันออกแนวติงต๊องเกิ๊นนนนน ไอ้เจ้าหมอนี่ดูไม่ค่อยน่าห่วงจริงๆเลย ไม่รู้มันจะออกมาทำไม(อ้าวเฮ้ย?) ฮ่าๆ ล้อเล่นนะเจ้าคะ มันออกมาก็แปลว่ามันต้องนำพาเรื่องยุ่งๆมาให้ ไม่งั้นชีวิตวามันก็นิ่งเกินไปน่ะสิ กร๊ากกกกกก
คุณ Nooferie - กร๊ากกกกกก มาแบบนี้โนว์ชอบค่ะ 55555 ดูจากเม้นท์แล้วเพิ่งเริ่มอ่าน(มั้ง) ขอกล่าวยินดีต้อนรับตามประเพณี(ของอีสโนว์)ก่อนค่า เจอเพื่อนละ ไม่ค่อยมีใครจะมาจิ้นคู่แปลกกะเรา แหม แต่ถ้าอ่านไม่ถึงล่าสุดโนว์ก็ไม่อยากสปอยล์อ่ะนะ คันปาก ฮึ่ม - -"
ปล ได้อ่านตอนพิเศษรึยังจ๊ะ มันอยูท้ายๆภาคหนึ่ง เป็นกานต์ซีนะเออ 555555555
คุณ yunjae-kyumin - โอ้วววว นิสัยตาคุณชายเป็นที่เลื่องลือทุกสารทิศ รีดเดอร์ทุกคนบ่นเป็นเสียงเดียวกันว่ามันต้องหากำไร!!!......แล้วก็จริงซะด้วย 555555 วานี่ขาดทุนย่อยยับทั้งปีทั้งชาติเลยเนอะ ไม่รู้ทำไม (นั่นสิ แกแต่งเองไม่ใช่เรอะ!! =[]= )
คุณ ki-bum-mi - นั่นสิ โนว์ก็งงๆเหมือนกันว่าสรุปแล้วใครจะได้กำไร? อ๊ะ ไม่งงนาน แน่นอนว่าต้องเป็นตาพระเอกมาเฟีย 55555 คิดๆดูนิวมันจะมาทำให้เขาแยกกันหรือสนิทกันมากขึ้นเนี่ย ถ้านิวมันรู้มันคงโหยหวนโวยวายว่าไม่น่าเลย น่าจะพาไอ้ซีกลับบ้านตัวเอง(=[]=!!!) 5555 ก็พูดไปงั้น...แต่ว่า.....พี่นุชอ่ะ!!! อย่าทำให้โนว์อยากอ่านจิค้าาาาาาา =W= หนูอากิน่ารักมากๆเลยง่ะ อยากอ่านต่ออออออ งอลลลพี่นุช มีการเอาหน้าปกมายั่วเราอีกแน่ะ เหอๆ
ปล มันเป็นฉบับญี่เหรอคะ พี่นุชอ่านญี่ปุ่นเง้อ?
ปลล ร้านมดดำ....อยู่ไหนค้า = =a เหอๆๆๆ
คุณ K_evil - อ่า ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ค่ะ 5555 รู้สึกช่วงนี้สมาชิกใหม่โผล่หน้าเยอะ(รึโนว์คิดไปเอง?) ฮาๆ เชียร์เจ้าซีอย่างออกนอกหน้า ขอให้สนุกกับนิยายเรื่องนี้นะคะ ถ้าอ่านต่อแล้วก็มาเม้นท์คุยกันนะ ^^
คุณ in my dream forever - โฮ่ๆๆ นั่นแหละค่ะตาซี พ่อพระเอกเรื่องนี้ เรื่องกำไรไม่มีพลาดสมเป็นลูกนักธุรกิจ(วาเถียง - ไว้รอพ่อตรูเลิกทำงานสำนักพิมพ์ไปเปิดบริษัทบ้างเหอะ!! =[]= ) เอานะ คบกันแล้วก็ต้องทำใจว่าคงต้องถูกหากำไรไปตลอดปีตลอดชาติ 555
คุณ TEAUTA' - อุ้ย มาใหม่ต่อจากกานต์ซี 5555 แต่ถ้าเป็นซีกับนิว คิดว่าซีคงเมะ โอ้วววว แสดงว่าความสัมพันธ์ในห่วงโซ่มันเป็นแบบนี้สินะ กานต์>ซี>นิว พี่กานต์เป็นสิ่งมีชีวิตลำดับสูงสูด =[]=!!! เอ่อ เลิกบ้าๆ ฮ่าๆๆ
คุณ Fay - ตาซียิ่งนานยิ่งหวานและยิ่งร้ายค่ะ หาเรื่องจับกดไม่เว้นว่าง 555 หนูวาเองก็ซื้อซื่อในบางกรณี ตามพ่อคุณเขาไม่ค่อยจะทันหรอก ฮาๆ นี่ก็เชื่อคน(อย่างซี)ง่ายจนเกือบถูกหลอก(หรือถูกหลอกไปแล้วหว่า?) ว่าแต่...โนว์คงไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม พี่สาวทั้งหลายของโนว์เซ้นส์ดีน่ากลัวทุกคนโดยเฉพาะถ้าเป็นพล็อตนิยาย หรือว่าโนว์เขียนให้เดาง่ายไปเองหว่า 55555 เหลือเจ้าเนมอีกคน ไว้รอดูละกันค่ะว่าพี่เฟย์จะคิดถูกมั้ย
คุณ Di NatcheSS~ - ฮาๆ อ่านเม้นท์นี้แล้วขำอ่ะ จริงค่ะ เขามารุมจีบซะขนาดนี้คงตีกันตายมากกว่าญาติดี ไม่รู้เจ้าวาจะมองโลกในแง่ดีไปไหน นิวมันไม่เหมาะกับการเป็นนาง(?)ร้ายเลยเนอะ แล้วตกลงมันออกมาเพื่ออะไรหว่า 5555 แต่ยังไงซะขึ้นชื่อว่าวนเวียนอยู่รอบตัวหนูวาก็คงไม่ทำให้ชีวิตวาเรียบง่ายหรอก(เอ๊ะยังไง?) ส่วนสำหรับตอนนี้ เอาเปรียบแค่ไหนก็อย่างที่รู้เห็นกันค่ะ ฮาๆ น่าจะแช่งให้วาโกรธมันซักชาติ แต่วาคงไม่ใจแข็งพอ เหอๆ
ปล วาแอบขำพี่กานต์ไปเรียบร้อยแล้วที่ตะวันไม่ยอมเลือกเครื่องเดียวกัน ถ้าสอนกันตัวต่อตัวยังไงมันก็คงมี อะจึ๊ย(?) ติ๊ดๆ ตื๊ดดดด(คืออะไรฟร้า =[]=!!) บ้างล่ะน่า นี่แหละพี่กานต์แกเลยเซ็งหน่อยๆ(แต่วาสมน้ำหน้า ฮ่าๆ)
ปลล สังหรณ์แม่นอีกคนละ สปอยล์นิดว่าเนมคนสุดท้ายเป็นคนที่โนว์ว่าเข้าใจยากที่สุดในเรื่องแล้วล่ะค่ะ เหอๆ
ปลลล อยากเรียกชื่อจัง ให้เรียกว่าอะไรดีเจ้าคะ เป็นพี่หรือเป็นน้องโนว์อ่ะ หรือเป็นเพื่อน???
คุณ a-fairy-tale-story - รับกรรมที่ไม่ได้ก่อไปตามเวรตามกรรมค่ะ(ยังไง??) 55555 ความจริงแล้วซีมันก็แค่หาเรื่องอ้างโน่นอ้างนี่ไปงั้นแหละค่ะ เจ้าหมอนี่แอบร้าย(รึไม่แอบ?) ส่วนหนูวาก็....เกือบไปละ ฮ่าๆๆๆ
คุณ ~คนไร้ค่า~ - ฮ่าๆๆ ถ้ามีคนรุมชอบวาขนาดนั้นคนที่ต้องความดันขึ้นปรอทแตกก่อนคงไม่พ้นพ่อมาเฟียซี แค่นี้ก็ปวดหัวจนพาลจะแย่แล้ว เกิดมีไฟว์โผล่มาอีกคนคงได้มีจับลาก(?) ขึง(??) หยดเทียน เฮ้ย ไม่ใช่!! 555 อันนี้ล้อเล่นนะจ๊ะ ท่าทางจะชอบพี่กานต์กับหนูตะวันมากเนอะ น่าเสียดายถ้าบทน้อยลง ฮาๆ โนว์ก็ชอบสองคนนี้นะ แต่ถ้าบทน้อยลงก็ว่าจะทำเป็นภาคแยกเหมือนภาคเสริมอ่ะ เหอๆ คิดๆเอาไว้เฉยๆนะ อย่าเพิ่งสครีมจ้ะ....(ดักก่อน) 5555 ขอบคุณที่มาเม้นท์ให้นะจ๊ะ ขนาดไม่ค่อยว่างก็ยังอุตส่าห์เม้นท์ ดีใจจัง ><
ปล เกาหลีหน่อยๆก็ได้ค่ะ แค่ไม่ขาวมากก็โอเค(แต่พี่แกก็ไม่ได้ดำโฮกขนาดน้านนนน แค่เข้มๆอ่ะ ฮาๆ) ถ้าเจอที่เข้าเค้าก็แปะได้เลย บอร์ดนี้อิสระ ^^
คุณ nonyya - ขอบคุณมากค่ะ กำลังใจล้นเหลือทุกตอน ฮ่าๆๆๆ มาต่อให้แล้วไม่ต้องรอนาน หวังว่าจะชอบกับการที่วาโดนหลอกต้มนะคะ กร๊ากกกกกก
คุณ RasberryAngel - 55555 เจ้านิวไม่เห็นวี่แววความร้าย มีแต่ความติงต๊องสถิตเต็มกระแสเลือด นึกภาพมันเป็นนาง(?)ร้าย ตบแย่ง เอ้ยยยย(จะบอกตบแย่งซี ไม่ใช่ๆ เอาใหม่ มันชอบวา) อะแฮ่ม แบบว่าไปฉุดวานี่นึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ ฮาๆๆ มันออกมาเพื่อป่วน แถมเจื๊อกป่วนให้เขารักกันมากขึ้น(หรือซีคิดไปเองคนเดียว ส่วนวาสยองขวัญเพราะกลัวถูกหลอกแบบตอนนี้อีก ฮาๆ)
คุณ sasipalm - ยินดีต้อนรับนะคะ เข้ามาอ่านใหม่ชิมิ? พี่กานต์นี่มีคนชอบพี่แกเยอะแยะ สุภาพบุรุษสุดกู่ แต่ตาพี่สุภาพบุรุษนี่ก็ยังเป็นผู้ชาย ดังนั้นหนูตะวันไม่ควรไว้ใจ 5555 มาอัพให้แล้วค่ะ ไม่ต้องรอนานเน้ออออ
คุณ bwk - ตาซีนิสัยเสียค่ะ เสียแบบแก้ไม่หายและถึงแก้ได้มันก็คงไม่แก้ 5555 ซีคงจะบอกว่าอยู่แบบนี้ก็ได้กำไรดีอยู่แล้วไม่รู้จะเปลี่ยนไปทำไม กรรมซวยจึงไปตกที่วา เอาเถอะลูก ชอบเขาก็ต้องรับกรรม(ที่ไม่ได้ก่อ)ไปเหอะ กร๊ากกกกก
ตอบหมดแล้ววววววว วันนี้โนว์มาเร็วนิดนึงเพราะไม่รู้ว่าตอนหน้าจะได้มาอัพเมื่อไหร่ เหอๆๆ โนว์สลับใช้กับพี่ค่ะ เวลาจะลงนิยายก็ต้องตอบเม้นท์ซึ่งต้องใช้เวลา โนว์ถึงลงได้ถ้าพี่ไม่อยู่เพราะไปยึดมันนานจะโดนด่าเปิง 5555 รักทุกคนนะจ๊ะ ขอให้มีความสุขมากๆกับนิยายเรื่องนี้ค่ะ ^^
(และความสุขในปิดเทอมอันน้อยนิดของโนว์กำลังจะหมดไปแล้ววววว อร๊ากกกซ์)
ความคิดเห็น