คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Rhythm 21 : How to...?
ผมกับมันเหลือเวลาอยู่อีกไม่ถึงเดือนแล้ว
ไอ้ซี...ไอ้บ้าซี...ถึงผมจะยอมพูดในสิ่งที่มันคาดคั้นผมมาตลอดสองสามเดือนที่ผ่านมานี้ออกไปแล้ว แต่ฝ่ายมันก็ดันไม่ยอมพูดเสียทีว่าจะเปลี่ยนใจไม่ไปฮ่องกง
อุตส่าห์ยอมเปลืองตัว เอ้ย! ยอมไม่อิดออด บอกมันไปตรงๆแล้วนะว่าชอบ แล้วมันมาทำงี้เนี่ยนะ!!?
มันบอกว่ามันเชื่อที่ผมบอกว่าชอบมัน แต่มันกลับไม่ยอมพูดถึงเรื่องที่มันจะไปฮ่องกง ทำเอารู้สึกได้เลยว่าไอ้จอมเจ้าเล่ห์นี่จะเอาทั้งขึ้นทั้งล่อง - -
คือผมเองก็ไมได้งี่เง่าขนาดไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าอะไรสำคัญไม่สำคัญนะครับ เรื่องของธุรกิจมันสำคัญผมก็รู้ แต่...จะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้ เพราะสำหรับผม สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือซีมันต้องการหรือเปล่าต่างหาก
ถ้านั่นเป็นความต้องการจากใจจริงของมัน ผมก็จะปล่อยมันไปโดยไม่มีข้อโต้แย้ง
แต่ถ้าไม่ใช่...ผมก็จะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันไปจากผม!!
ถึงมันจะพูดออกมาว่ามันต้องการแบบนั้นก็เถอะ แต่อย่าดูถูกกันสิไอ้เพื่อนยาก ก็มึงเล่นหลับตาพูด(รึลืมตาแต่หลบ? ไม่รู้สิ รัศมีตามันแคบเหลือเกิน)แบบนั้น ไอ้วาคนนี้รู้อยู่หรอกว่ามึงคงไม่ได้อยากไปจริง
ไม่ได้อยากจะคิดอะไรเข้าข้างตัวเองนะครับ...แต่...ผมก็น่าจะมีน้ำหนักกับมันบ้างสิ<<อ้าวนั่น...ไหนว่าไม่เข้าข้างตัวเองไงล่ะวะ...
ผมจะยื้อมันเอาไว้ด้วยวิธีไหนดีนะ?
“เฮ้ยยยยย ไอ้วาโว้ยยยย กูมีข่าวร้ายมาบอกกกก!!!”
ไอ้เชี่ยนัทแหกปากมาตั้งแต่หน้าทางเดินขึ้นตึกม.ต้น ทำเอาผมที่กำลังจะเดินไปเก็บของบนตึกทำหน้าเซ็ง ไอ้ห่านี่...อายน่ะสะกดเป็นมั้ย...
“อะไรของมึงวะ? แหกปากตั้งกะโน่น กลัวคนไม่ได้ยินกันทั่วตึกเรอะ”ผมกัดมันกลับแบบหงุดหงิดหน่อยๆ เรื่องไอ้ซีก็หนักหัวมากพอแล้ว ไอ้เพื่อนเวรนี่ก็ดันมาทำให้ปวดประสาทเพิ่มอีก...
“ก็มันข่าวใหญ่นี่หว่า!”ไอ้นัทยังคงยืนยันเสียงแข็ง “มันเกี่ยวกับไอ้ซีนะเว้ย!!”
ผมหันขวับ รู้สึกช่วงนี้ชื่อนี้มันสปาร์กผมได้ตลอดจริงๆ “ซีทำไม?”
“มันจะไปเรียนต่อฮ่องกง!”
..........................
..................
............
......
ผมมองหน้าไอ้เพื่อนบ้าซ้ำ แล้วก็ถอนหายใจ
“กูรู้แล้ว ไอ้ตกข่าว”
ไอ้สาดนัทอ้าปากค้าง “ได้ไงอ่ะ!!”มันทำหน้าไม่เชื่อ แล้วเขย่าแขนผมจนไหล่แทบหลุด “ซีมันจะไปถึงฮ่องกง...ฮ่องกงเชียวนะเฟ้ย! ถ้ารู้แล้วแล้วมึงมายืนทำใจเย็นอะไรอยู่ได้วะ!”
ผมขมวดคิ้ว ปรอทหงุดหงิดพุ่งปรี๊ดแบบกะทันหัน
แต่ไอ้นัทก็ยังไม่เลิก “มันเป็นเพื่อนสนิทมึงไม่ใช่เหรอ มันเองก็รักมึงมากไม่ใช่เหรอ เฮ้ย วา แล้วทำไมมึงถึง...!!”
“โว้ยยยย ก็แล้วจะให้กูทำยังไงเล่า!!!!!”
ผมแหกปากโวยวายใส่หน้ามัน ไม่อายว่าใครจะได้ยินอีกแล้ว
“อย่างกูจะไปทำอะไรได้ล่ะ!! กูไม่รู้แล้วด้วยซ้ำว่าตอนนี้ควรทำอะไรหรือต้องทำยังไงไม่ให้มันไป!! แล้วงี้มึงจะให้กูทำยังไง!!!!”
ไอ้นัทเงียบเหมือนจะอึ้ง ผมเองก็เงียบ รอบข้างก็เงียบ ผมว่าผมตะโกนดังเกินไปแล้วล่ะ พอได้สติผมเลยรีบเดินหนีออกมาจากตรงนั้นเป็นการด่วน...อายครับ - -“
แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวไอ้นัทก็วิ่งตามมา “เฮ้ย วา กูขอโทษ กูไม่รู้ว่ามึงก็เครียดเรื่องนี้อยู่”
ผมหันขวับกลับไป นานปีมีหนนะเนี่ยที่จะได้ยินไอ้นัทพูดอะไรเหมือนที่คนเขาพูดกัน แต่คงเพราะลึกๆแล้วผมก็ไม่อยากให้มันรู้ว่าผมเครียดอยู่ผมเลยกวนมันกลับ
“กูเคยบอกไปแล้วนี่ เอาเวลายุ่งเรื่องกูไปเคลียร์เรื่องไอ้เพชรเหอะ”
คำตอบของไอ้นัทผิดคาดมากครับ “กูเคลียร์แล้ว แถมตอนนี้กูกับเพชรก็คบกันอยู่ด้วย”
โห...ข่าวใหม่อัพเดทด่วนโดยไอ้เจ้าของเรื่องเอง นี่ล่ะมั้งจุดแตกต่างระหว่างผมกับนัท ผมไม่เคยกล้าเล่าให้ใครฟังสักทีว่าผมกับไอ้ซีเป็นยังไงถึงไหนกันแล้ว(แต่รู้สึกเหมือนยังไม่ถึงไหนว่ะ...จริงๆนะ)
ผมหัวเราะออกมาได้ในที่สุด “กูล่ะดีใจแทนพ่อแม่มึงที่ในที่สุดก็มีคนเอาปลอกคอแมวมาใส่หัวเสืออย่างมึงจนได้”
“เอาเวลายุ่งเรื่องกูไปเคลียร์เรื่องไอ้ซีเหอะ”
ผมปิดปากเงียบทันที...ไอ้ห่านี่...เสือกเอาคำพูดของผมมาย้อนศรกันแบบนี้ได้ไงวะ
ผมกับไอ้นัทเดินขึ้นตึกไปเก็บของด้วยกัน ระหว่างทางไอ้นัทก็พยายามเซ้าซี้ซอกแซกถามเรื่องผมกับซีตลอด ผมเองก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง(เขินครับ ผมไม่ได้หน้าด้านเหมือนมัน - -) จนท้ายที่สุดแล้วไอ้นัทก็บอกว่าแล้วมันจะลองช่วยหาวิธีดู
“มันต้องมีสักทางเว้ย”มันบอกอย่างมาดมั่น “เท่าที่กูเห็น...ไอ้ซีมันรักมึงจะตาย อย่าดูถูกสายตาของไอ้มนัสคนนี้เลย ถ้าจะมีใครสักคนที่ทำให้มันไม่ไปโน่นได้กูว่าก็มีแต่มึงเท่านั้นแหละ”
ผมฟังแล้วก็รู้สึกดีใจนิดๆแฮะ แต่แหม...มันจะเป็นอย่างงั้นแน่เร้อ...ชักไม่มั่นใจ...
นัทตบไหล่ผมสองสามที “สู้ๆเว้ยวา มันต้องมีทาง แล้วกูจะช่วยคิดหาทางออกให้อีกแรง”
เพิ่งมีหนนี้ล่ะมั้งที่ผมรู้สึกว่าดีใจเหลือเกินที่มีมันเป็นเพื่อน ไอ้นัทเพื่อนรัก...เพื่อน...กูรักมึงว่ะ<<<<เฮ้ยยย ไม่ช่ายยยยย อย่าเพิ่งเข้าใจผิดกันนะครับ อันนี้ผมแหย่เล่น ฮ่าๆ
ลืมกันไปหรือยังอ่ะครับว่าตอนนี้พวกผมยังอยู่ในระหว่างเข้าค่าย แต่ถึงงั้นเราก็ยังต้องเข้าเรียนกันตามปกติ สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คงเป็นการซ้อมรวมภาคค่ำแล้วก็ตื่นมาวอร์มด้วยกันตอนเช้า นอกนั้นเราก็ต้องใส่ชุดนักเรียนขึ้นไปเรียนกันเหมือนเดิม
ผมกับนัทมาที่ห้องซ้อมหลังจากเอากระเป๋านักเรียนไปที่ห้องกันเรียบร้อยแล้ว และพอโผล่หน้าเข้ามา สิ่งแรกที่พี่กานต์ถามก็คือ
“เมื่อวานเป็นไงบ้าง”
ก็รู้อ่ะว่าพี่เขาแค่เป็นห่วง...แต่มันจึ้กนี่ครับ ฮ่าๆ(หัวเราะประชดชีวิต)
“มันก็เหมือนจะดีหรอก...แต่วาว่าเหลว”ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “นี่เลยยังไม่รู้จะทำไงดี”
พี่กานต์เงียบไป ท่าทีครุ่นคิดหนัก ผมเลยปล่อยให้พี่เขาคิดต่อไป(ไม่ได้กินแรงนะ แต่ผมเองก็คิดไม่ออกนี่หว่า - -) เอ้อใช่ ผมว่าผมเห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่างแหละ พี่กานต์...ไม่ค่อยมาคุยเล่นกับผมเหมือนเก่า ไม่ใช่สิ...จะว่าไม่คุยเล่นก็ไม่ถูก แต่คงเป็นที่...บรรยากาศล่ะมั้ง?
บรรยากาศระหว่างเราเปลี่ยนไปนิดหน่อย แต่มันก็ทำให้สนิทใจ คุยกันง่ายขึ้น และสายตาของพี่เขาก็ไม่ใช่สายตาที่ตั้งความหวังกับผมอีกแล้ว
ทำไมกันน้า...?
“เข้ามาสิครับน้องตะวัน มาดูข้างในก็ได้ สำหรับน้องพี่อนุญาตให้เป็นกรณีพิเศษ ><”
ผมหันกลับไปมองทางประตู แล้วก็เห็นเจ้าเด็กกวนประสาทตะวันกำลังถูกพี่เป้ทูบาลากเข้าห้อง...ไม่ใช่ห้องอย่างง้าน...ห้องวงนี่แหละครับ เจ้าหนูตะวันดูอึกอักแกมเกรงใจสายตาหลายสิบคู่ที่มองมาที่ตัวเองไม่น้อยจึงเกาะขอบประตูไว้สุดชีวิต
“ไม่เป็นไรฮะ! ผมว่าผมอยู่ข้างนอกดีกว่า”ผมว่ามันเป็นภาพที่ตลกดี มือหนึ่งของตะวันถูกพี่เป้ลากจะให้เข้า แต่อีกมือมันก็เกาะขอบประตูไว้จะอัญเชิญตัวเองออกจนผมล่ะกลัวไอ้หนูจะขาดครึ่งท่อนจริงๆ
“ไม่เป็นไรน่า พี่อนุญาต เข้าได้~”พี่เป้บอกด้วยสีหน้ารื่นรมย์ แต่ดูท่าจะมองข้ามอะไรบางอย่างไป
ก็มีพญายมเดินไปทางนั้นแล้วน่ะสิครับ!
ตะวันพยายามดิ้นรนเป็นอิสระ แต่พี่เป้ก็บ้าไม่เลิก
“ไม่เอาๆๆ! ผมจะอยู่ข้างนอกกกกก!”
“แหม ไม่ต้องเขินไม่ต้องเกรงใจ บอกแล้วไงว่าพี่ให้ อยู่ข้างในก็ได้”
“ไอ้ห่าเป้ ได้ข่าวว่าหัวหน้าวงมันกูนะ - -^”
ไม่ต้องเดากันหรอกครับ ผมว่าคงเดากันถูก พี่อั๋นเจ้าเก่านั่นแหละ ไม่มีคนอื่นหรอก พี่เป้หันกลับมาหาท่านประธานวงด้วยสีหน้าหลอนสุดจิต ผมมองหน้าพี่อั๋นแวบเดียวก็รู้...เดือด...นี่เป็นนิยามคำเดียวที่สมองคิดได้ คงจะเพราะรำคาญนั่นแหละ...ไม่มีเหตุผลอื่นหรอก
“เอ่อ...หวัดดีตอนเช้าอั๋น”พี่เป้ยิ้มสู้เสือ แต่พี่เสือกลับไม่สะทก แถมยังเอ่ยเสียงเรียบ
“เป้ มึงลงไปเลยห้าสิบ ข้อหาส่งเสียงรบกวนการซ้อม”
เป็นภาพที่ขำยิ่งกว่าเดิม สุดท้ายพี่เป้ก็โดนลุกนั่งโดยที่ไม่วายแหกปาก “มึงมันไอ้ประธานใจโหดดดด!!”
พี่อั๋นไม่สนใจ ซึ่งนั่นก็แน่อยู่แล้ว คนอย่างพี่อั๋นซะอย่าง...ผมเห็นตะวันมันสะดุ้งเฮือกตอนที่พี่อั๋นหันขวับไปมอง ก็น่าให้สะดุ้งอยู่หรอก พี่อั๋นน่ะถึงไม่ได้ตัวสูงใหญ่ดุดันหน้าตาน่ากลัว แต่ลำพังสายตาของพี่แกก็ฆ่าคนได้แล้วครับ! ตาของพี่อั๋นเทียบกับซีผมยังนึกไม่ออกเลยว่าใครตาดุกว่ากัน
“ข...ขอโทษครับ! ผมจะออกไปแล้ว!!”ไอ้หนูตะวันทำท่าจะวิ่ง ดีแล้วน้อง เป็นพี่พี่ก็วิ่ง...แต่ก็ผิดคาดที่พี่อั๋นกลับเอ่ยขึ้นมาห้วนๆ
“เดี๋ยว”ตะวันแทบจะแข็งเป็นหิน แถมยังหยุดกึกทันทีตามคำบัญชา “ไปอยู่ข้างๆไอ้กานต์โน่นไป อยู่ตรงประตูมันเกะกะขวางทาง”
พูดจบพี่อั๋นก็เดินอาดๆกลับไปฝั่งคลาริเน็ต ทำเอาตะวันยืนเอ๋อ ผมเองก็เอ๋อ พร้อมกันนั้นก็เริ่มนึกสงสัยอะไรบางอย่างตงิดๆ
“พี่กานต์”ผมหันขวับไปหาลีดเดอร์ของผม พร้อมกับยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุด “ดูเหมือนว่าวาจะตกข่าวอะไรไปสักอย่างนะครับ...ว่าไง...อยากเล่าอะไรให้น้องชายคนนี้ฟังมั้ย?”
“แหม...ก็นะ”พี่กานต์หัวเราะ แต่ดูก็รู้ว่าหัวเราะกลบเกลื่อนเห็นๆ ให้ตายเถอะ! ผมอุทานทึ่งๆ พี่กานต์ที่ไม่เคยจะทำหน้าแบบไหนนอกจากยิ้มทำหน้าเขินเว้ยเฮ้ย!
ผมไม่ได้เห็นหน้าแบบนี้ของพี่เขานับตั้งแต่ที่ เอ่อ...พี่เขาขอคบกับผมที่สยามแล้ว...งั้นก็แปลว่าไอ้ที่ผมคิดเอาไว้ในใจก็เป็นเรื่องจริงอ่ะเดะ...
ตะวันเดินมาทางนี้พอดี หมอนั่นทักทายผมเก้อๆเหมือนไม่รู้จะเอาตัวเองไปวางไว้ตรงไหน ผมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ตะวันสลับกับพี่กานต์ ก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ
“ถ้าพี่ไม่พูด...วาถามเอาจากตะวันก็ได้นะฮะ”
ตะวันทำหน้าสงสัยเหมือนไม่รู้ว่าเราคุยอะไรกัน ขณะที่พี่กานต์เริ่มกุมขมับนิ่งอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
“...โอเค พี่ยอมแพ้แล้ววา ตะวันเป็นแฟนพี่ครับ”
โป๊ะเชะ ตรงกับที่คิดเอาไว้จริงๆ แต่สงสัยจริงแฮะว่าเขาไปทำกันอีท่าไหน ผมล่ะขำที่เห็นตะวันมันหันขวับมองหน้าพี่กานต์แบบ ‘จะประกาศให้เขารู้ทั่วห้องเลยเหรอครับ!’ เออ ดูๆไปตะวันมันก็น่ารักดีแฮะ ผิวขาว(กว่าผม)ตัวก็เล็กๆ(กว่าผมอีกนั่นแหละ) แถมยังน่ารัก(เอาไปเลย อันนี้ยกให้ ผมไม่ได้อยากน่ารักหรอกนะ) ดูแล้วก็เหมาะกับพี่กานต์ที่ชอบเลี้ยงต้อย เอ้ย...มาดให้เหมาะกับการดูแลคนอายุน้อยกว่าดี
แต่ที่สำคัญ...เพราะว่าผมจะได้ไม่ต้องประสาทเสียมากนักเวลาเห็นไอ้เจ้านี่ไปคุยกับซี เอ่อ...แต่ผมไม่ได้หึงซีหรอกนะ เชื่อผมกันหน่อยเหอะ...ผมไม่ได้หึงมันเลยจริงๆ
ผมตบบ่ารุ่นน้องคนนี้ไปสองสามทีอย่างเริ่มจะถูกชะตากับมันนิดๆแล้ว “ตะวันนี่โชคดีนะ”
ตะวันยิ้มตอบ แต่ไอ้ที่ออกจากปากกลับทำเอาผมแทบอยากเปลี่ยนใจไม่ญาติดีกะมันเหมือนเดิม
“ผมรู้หรอกว่าที่ญาติดีกับผมก็เพราะผมไม่เล็งพี่ซีแล้วอ่ะดิ”
ไอ้เด็ก...ปากเฉีย!!!
ถอนคำพูดแบบด่วนๆ ไอ้นี่มันไม่เหมาะกับพี่กานต์หรอกครับ ไม่เหมาะกับคนดีๆแบบนั้นเด็ดๆ!
“ไปไหนก็ไปเลยปะ“ผมโบกมือไล่แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรนัก เล่นกันขำๆ(รึว่าจริงจังนิดๆ?) หนอย หน้าตาก็ดีแต่ไหงวอนตีนงี้วะ “พี่กานต์ วาขอเลยนะ ถ้าจะพูดกันแบบนี้ก็ช่วยเอาแฟนพี่ไปเก็บทีเหอะ เด็กอะไร - -”
“ยังกะพี่วาโตกว่าผมนักแหละ ก็แค่ปีเดียวเอง”
โห!! มาต่อยกันเลยมา!!
“ไม่เอาน่า”คนห้ามทัพเป็นพี่กานต์ครับ แต่เชอะ...ยังไงพี่กานต์ก็คงเข้าข้างแฟนตัวเองอยู่แล้วอ่ะ โด่! “ตัวเล็กก็อย่าเพิ่งไปกวนวาสิครับ วาเขากำลังกลุ้มเรื่องแฟนอยู่นะ”
เอ่อ...อันที่จริงก็ไม่เชิงว่าเป็นแฟนหรอกครับพี่กานต์...คือผมกับไอ้ซีอยู่ในข่าย ‘ไม่อาจระบุสถานะได้’ ต่างหาก แต่ก็...วุ้ย...เหมือนจะดีใจนิดๆเหมือนกัน เฮะ? ดีใจ? โอ๊ยยย ลืมที่ผมพึมพำไปตะกี้เถอะครับท่านผู้อ่านนนน
“เข้าข้างกันจริง แน่ใจนะที่บอกว่าคิดแค่น้อง?”ตะวันหันไปมองพี่กานต์แบบจิกหน่อยๆแต่ทำเอาผมฮา ฮ่าๆ มันหึงเว้ย แล้วอยู่ๆไอ้เจ้าตะวันมันก็เปลี่ยนเรื่องแบบโคตรเร็ว “ว่าแต่ที่ว่ากลุ้มอยู่นี่หมายถึงเรื่องพี่ซีอ่ะเหรอ?”
“อือ...แฟนวาที่อยู่ทีมบาสนั่นแหละ”
เฮ้ย...ไม่เคยจะฟังกันเลยอ่ะพี่กานต์ ก็บอกว่ายังไม่ช่ายยยย
ผมพยายามทำไม่รู้ไม่ชี้ ซ้อมเป่าไปเรื่อยๆระหว่างที่หูกระดิกฟังพี่กานต์เล่าเรื่องแบบย่อๆให้ตะวันฟัง...ผมว่าผมคิดผิดชะมัด วันนั้นไม่น่าไปหลวมตัวเล่าให้พี่กานต์ฟังแบบหมดเปลือกเลย เลยกลายเป็นว่าเรื่องลับๆสุดขั้วของผมต้องมีไอ้เด็กกวนประสาทนี่รับรู้ไปด้วยอีกคน...ห่านจิก
“แค่เนี้ย?“
ให้ตายเถอะโรบิน...ผมอยากหันไปตบกบาลแฟนพี่กานต์ให้มันเตี้ยลงอีกนิดชะมัด พูดซะเป็นเรื่องเล็กกระจ้อย เด็กบ้า~~~!!!
“ก็เข้าใจที่ตัวเล็กหมั่นไส้วาเขา แต่เราก็อย่าไปกวนวามากนักเลยนะ”พี่กานต์เองก็ปรามซะไม่เหมือนจะปราม ถามจริง นี่พยายามจะช่วยหรือพยายามจะฆ่ากันทางอ้อมครับ - - นี่ถ้ารู้ว่าพี่กานต์จะเป็นคนเอาใจแฟนเว่อร์แบบนี้วันนั้นผมตอบตกลงไปซะก็ดีสิ...อ้าวเฮ้ย ชักไม่ใช่ละ ลืมๆที่ผมพล่ามๆเมื่อกี้ไปเถอะครับ ผมยังไม่อยากถูกลูกบาสปาหัวหรือถูกรังสีอะไรก็ไม่รู้สาดจนพรุนตาย
“อืม...”ไอ้หนูตะวันทำท่าคิด...คิดอยู่นาน
“พี่ซีนี่ทำเหมือนไม่ได้รักพี่วาเลยสักนิดเนาะ ^^”
......................
..................
.............
..........
.......
...
เอามีด...แทงผมตรงนี้ซะเหอะ!! TT^TT แทงข้างหลังทะลุถึงหัวจายยยย<<เริ่มไปไกลแล้ว กลับมาลูกกลับมา
“ตัวเล็ก - -“พี่กานต์ส่ายหัว เอาเลยครับ ฆ่ากันให้ตายด้วยคำพูดอีกสิ ฮือ...ผมไปทำอะไรให้เจ้าเด็กบ้านี่กันวะ ทำไมแม่งกัดได้กัดเอาแถมกัดแต่ละคำเจ็บๆทั้งนั้นเลยอ่ะ! แงงงงงงง
“จะไม่พูดซ้ำแล้วนะว่าผมชื่อตะวัน”ไอ้เปี๊ยก(เริ่มโมโห)สวนพี่กานต์เรียบๆ แม่งเอ๊ยยยย พี่กานต์ตาบอดไปคว้ามันมาจากไหนกันเนี่ย เอาวาไปแทนมั้ย?(อ้าวเฮ้ย หยุดๆๆ) เห็นแล้วเจ็บใจ ไอ้เด็กแสบนี่...
จะพูดให้ยิ่งคิดทำบ้าอะไรล่ะฟะ!!!
ดูเหมือนสีหน้ากับสภาพผมจะซีดเซียวย่ำแย่จริงๆ พี่กานต์ถึงได้รีบช่วย
“ถ้าตัวเล็กยังดื้ออีกพี่จะโกรธจริงๆแล้วนะครับ”ดี พี่กานต์ โกรธแม่งเลย ตีก้นมันด้วย เอาให้ตายยยยย เด็กแบบนี้ต้องฆ่าเท่านั้นนนนน
“ยังกะผมกลัว - -“โห...นิสัย แต่มันก็ยอมหยุดครับ เอ่อ...มันก็เชื่องดีอยู่หรอก แต่พี่กานต์น่าจะฝึกไม่ให้มันเห่าคนแปลกหน้าด้วย โอ้ ตะวันมันกลายเป็นตัวอะไรไปแล้วนะ หึๆๆ(ยังโมโหอยู่ เด็กผี!) “ผมเองก็ไม่ได้สนิทกับพี่ซีมากนักหรอกนะ แต่พี่ซีเป็นคนไม่ชอบพูด ต้องหาวิธีให้พูดเองเท่านั้นแหละ”
หืม? ตะวันมันเริ่มจะพูดจามีสาระแล้วแฮะ ผมจึงหันขวับไปถามทันที “ยังไงอ่ะ?”
ไอ้หนูจอมกวนแสยะยิ้มใส่ผม เอาอีกและ แม่งจะหาเรื่องด่าผมอีกแหงๆ โอย...ชีวิต
“คิดเองไม่เป็น?”นั่นไง แต่ผมก็อดขำไม่ได้ที่พี่กานต์เริ่มเสียงเย็นใส่มัน
“ตัวเล็ก“
“ชิ...”เฮ้ยๆ ได้ยินนะเว้ย มีชิด้วย เดี๊ยะหลังแหวน “ก็ถ้าบอกว่าชอบไปแล้วเขาไม่สน งั้นก็ลองไม่ชอบดูบ้างสิ”
หา???
“เอ่อ...โทษนะ...แต่งงว่ะ”เอ้า ยอมควายครับ ตะวันมันคงคิดอะไรดีๆได้ล่ะมั้ง เอาเถอะ ผมยอมให้มันนัดหนึ่ง ยังไม่อยากเป็นศัตรูกับมันสมอง เอ๊ะ...ว่าแต่กูไม่มีสมองรึไงนะ ควายจริง!!
ตะวันมันมองผมกลับเหมือนจะบอกประโยคเดียวกับที่ผมด่าตัวเองในใจเมื่อครู่ เฮ้ยๆๆ กูดูออกนะว่ามึงคิดอะไรอยู่อ่ะไอ้เด็กบ้า พี่กานต์นี่ไม่อบรมเด็กพี่เลย...หรือทำแต่มันไม่จำก็เอาเหอะ...
“ตัวเล็กจะให้วาทำเป็นห่างๆเหรอ”พี่กานต์ถามไอ้ตะวัน แล้วทำไมถึงคุยกันรู้เรื่องแค่สองคนล่ะวะ ไอ้ทิวา...ทำไมมึงโง่แบบนี้หนอ “แบบนั้นจะได้ผลเร้อ เดี๋ยวเล่นมากไปจนเขางอนบินไปเร็วกว่าเดิมจะฮาไม่ออกเอานา”
หือ? คิดแผนอะไรกันอยู่อ่ะ อะไรทำไมยังไงซีจะบินไปไหน?? งงงงงงงง
“ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะสมน้ำหน้า”เดี๋ยวววว มึงคิดว่ากูไม่ได้อยู่ตรงนี้เรอะตะวัน กูได้ยินที่มึงพูดนะ มึงจะคิดแผนอะไรมาไม่ว่าหรอก แต่ถ้าไอ้ซีมันประชดบินไปเร็วกว่าเดิมอย่างที่มึงบอกขึ้นมาจริงๆคอยดูเหอะ กูจะสาปแช่งให้มึงกลิ้งตกบันไดเสียโฉมเลย!!<<<เกี่ยว?
“ตัวเล็ก“พี่กานต์เริ่มเสียงดุ เอาเลย ด่ามันเลย ดุมันเลย เอาเลยคร้าบบบบบ ผมเชียร์!!
“ครับๆ รู้แล้ว...แต่ผมว่าพี่ซีไม่ทำงั้นหรอก ถ้าดูจากท่าทางแล้วอ่ะนะ”
ท่าทางซีมันเป็นยังไงเหรอครับท่านผู้ชม? ผมว่ามันก็แค่ไอ้คุณชายหัวดื้อ ดื้อเงียบ เงียบใบ้ ใบ้กิน กิน...กินอะไรต่อดี พอเหอะ ทุเรศตัวเอง วันนี้ผมจิตหลุดชะมัดเลยแฮะ
“งั้นลองดูก็ได้”พี่กานต์พยักหน้าเห็นด้วย แต่แล้วเรื่องมันก็มาถึงจุดไคลแม็กซ์ที่เป็นปัญหาใหญ่สุด
“แล้ว...จะให้ใครทำหน้าที่นั้นล่ะ??”
พี่กานต์กับตะวันมองหน้ากัน ส่วนผมมองทั้งสองคนสลับกันไปมา คือคุยอะไรไม่ว่าหรอกนะ แต่ช่วยอธิบายกันด้วยเดะ เครียดนะเฟ้ย!
เหมือนตะวันมันจะรู้ครับ มันเลยช่วยสงเคราะห์หันมาอธิบายให้ผมฟังแบบหน้าโคตรจำใจ
“เมื่อกี้ผมบอกไปว่า...ถ้าบอกว่าชอบแล้วพี่ซีไม่สน งั้นพี่วาก็ต้องเปลี่ยนเป็นบอกว่าไม่ชอบแทนสิ”
“จะให้พี่ไปแก้คำพูดกับมันเหรอว่าตอนนี้กูเกลียดมึงแล้ว - -“
“นี่พี่โง่หรือบ้ากันแน่เนี่ย?”
จึ้กเลยครับ จึ้ก ฉึก ตาย เป็นชื่อหนังดังแห่งปีได้เลยนะ ดังแบบดูแล้วหลอนนอนไม่หลับ ดับ ตายอนาถอะไรประมาณนั้น...
ผมเหนื่อยหน่ายเกินกว่าจะเถียงกับไอ้หนูนี่ต่อแล้วครับ ตะวันเองก็คงเซ็ง มันเลยพูดต่อ
“คือ...ผมหมายถึงว่า...ทำไมพี่วาไม่ลองหาใครสักคนคบด้วยแทนพี่ซีล่ะ?”
เอ่อ...ก็ไม่ได้อยากจะทำหน้าเอ๋อหรอกนะ แต่มันคงหลุดไปแล้วล่ะ
“ความคิดตัวเล็กพี่ว่าใช้ได้นะ แต่ในเชิงปฏิบัติพี่ว่ามันคงดูไม่ดีเท่าไหร่”
“แล้วทำไมจะต้องดูดี ถ้าจะทุ่มทั้งทีมันต้องให้สุดๆสิ อยากจะยื้อเขาไว้จริงหรือเปล่า”
“แหม...นั่นมันก็...แต่คนที่จะทำหน้านี้นั้นมันใครล่ะ?”
อ๋อ ผมเพิ่งเก็ทก็ตอนที่วนมาที่คำถามนี้อีกครั้งนั่นแหละ สรุปง่ายๆคือตะวันมันอยากให้ผมหาแฟน เย้ยยยยยย ผมไม่คิดว่าตัวเองจะใจเต้นกับใครที่ไม่ใช่มันได้อ่ะ เอ้อ เอาง่ายๆนะ คือ...
ผม...ง่า...ผมรู้สึกไม่อยากทรยศมันเลย...ถ้าทำงั้นก็แปลว่าผมหักหลังซีมันน่ะสิครับ - -
“มันไม่ใช่การทรยศสักหน่อย อย่าคิดมากเดะ ก็แค่ไซโคนิดๆหน่อยๆเอง”ไอ้ตะวันมันก็พูดเหมือนอ่านใจผมออกแฮะ ผมเลยได้แต่สะอึกเอื๊อก พูดไม่ออกบอกไม่ถูกทันใด “อยากจะให้พี่ซีอยู่หรือไปล่ะ?”
อย่าบังคับกันสิเว้ยยยยยยย
“...โอเค”ผมถอนหายใจ ยอมตกกระไดพลอยโจนร่วมหัวจมท้าย ร่วมมือกับไอ้เด็กบ้านี่จนได้ “แต่...ปุบปับแบบนี้จะให้ไปหาแฟนจากไหนล่ะ??”
พี่กานต์กับตะวันมองหน้ากัน แล้วตะวันมันก็หรี่ตาเหมือนไม่ชอบใจในอะไรบางอย่างขั้นรุนแรง
“...ผมชักไม่อยากใช้แผนนี้แล้วสิ”
“อย่าเพิ่งงอนสิตัวเล็ก มันก็แค่ชั่วคราวเองน่า”
“งั้นผมก็จะไปหาคนคบเล่นแบบนั้นบ้าง เราจะได้เท่าเทียมกันหน่อย”
“ตัวเล็ก อย่าแม้แต่จะคิดทำให้พี่โกรธนะ - -“
อ้าว แล้วทีนี้มันคุยอะไรกันอีกล่ะเนี่ย พี่กานต์ไหงทำสายตาดุขนาดนั้น โหย ผมไม่เคยเห็นเลยนะนั่น ขนาดตอนผมเป่าผิดยังไม่เคยโดนมองงั้นเลย
“ถ้าแค่แป๊บเดียวจริงๆล่ะก็...โอเค”พูดจบตะวันมันก็หันหน้าไปอีกทาง ไม่มองกลับมาทางนี้เลย ประมาณว่างอนเฟ้ย งอนสุดๆ งอนรุนแรงด้วย
โห...แม่งช่าง...
ผมเพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่าไอ้เด็กนี่เป็นโรคเอาแต่ใจและขี้งอนร้ายกาจพอๆกับที่ชอบปากบอนวอนโดนกระทืบ
พี่กานต์ส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย แต่แล้วก็หันมายิ้มให้ผม
“วาไม่ต้องไปหาที่ไหนไกลหรอก พี่นี่แหละจะเป็นแฟนให้วาเอง”
แผนชั่วร้ายอุบัติ เอิ่ม ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าแผนนี้จะไปได้สวย หรือหนูวาจะเลือดสาดแทน...
ตอนแรกว่าจะตอบเม้นท์แต่หมดเวลาแล้ว แปะสองตอนแล้วขอติดไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยววิ่งกลับมาแปะให้ใหม่แล้วตอนหน้าตอบให้แน่ๆ แบบว่ารีบมากมาย
กราบงามๆสามที ยกโทษให้ข้าน้อยที่ช้าด้วยนะคะ TT^TT
ความคิดเห็น