คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เทียบเชิญ
พระพี่เลี้ยรมีย์ลัวเอิเริึพานาพระำนัลิามมาถึป่าสนเพียสอน
และาว่าถ้าไม่พบเ้าหิธิษามีลายเป็น ‘เรื่อให่’ ให้ทหารไ้ระายำลัันออามหา
าป่าสนลัเลาะออมารู่ให่ึพบลานหินเ่าแ่บาส่วนับราบเียวล้ำ
เ้าฟ้าหิธิษามีทรพระำเนินนำอย่าไม่ทรอิออเหมือนทุที
ในพระหทัยอยัวลแ่
‘ทูลหม่อมพ่อะมีรับสั่ว่าอย่าไร’
ึไม่ทันทรสัเอาารัวสั่นันอผู้ามเส็ระทั่ทรไ้ยินเสียฟันระทบันัึัน่าลัวฟันะร่วหมปา
ทรเบือนพระพัร์มารับสั่ถามพระสุรเสียัน
“ไ้สัมผัสหิมะแร
ะโีทั้สามนเทียวนะ”
“โอย”
นาพระำนัลแ่ันโอโอย “โีแบบนี้ไม่ไหวเพะ
หม่อมันะแ็”
ทูลอบพลาลูบเนื้อัวเปียื้น
สายพระเนรเ้าฟ้าหิทรับ้อุระโปริัน ลาแ้ในวันหิมะ่อให้ินับอาาศหนาวอย่าไร็วรสวมเสื้อผ้าหนาเ้าไว้
“ทำไมถึไม่สวมเสื้อหนาว่านี้”
าวเมธัสิน่ออาาศหนาวและภายในพระราานอุหภูมิอบอุ่นว่า้านนอ้วยระบบทำวามร้อนึ่มีมาแ่โบรา
้นฤูหนาวึแ่ให้วามรู้สึเย็นัระทั่หิมะหนานั่นล่ะึไ้ออปาว่าหนาว
“รีบเส็เถอะเพะ
ใล้เวลาเสวยพระระยาหารเ็มที”
พระพี่เลี้ยทูลเร่ปาอสั่น เมื่อสาว
ๆ ยัพอทน แ่ลนี่ิถึรู้สึว่าอาาศหนาวมัน่าทารุ่อร่าายนเหลือทน
เส้นทาเส็ลับ่ายายเพราะราวแร้อทรลัเลาะหลบหลีาสายานาพระำนัลและทหาร
ลึเ้ามาถึำแพรอบในึเห็นัว ‘ปราสาทฤูหนาว’ ัเน
ปราสาทแห่นี้สร้ามาว่าแปสิบปี ั้อยู่บนพื้นที่เหนือสุอแว้น
ัวปราสาทสีาวสลับทอและเทาอ่อนบริเวเสาหินลมแะสลัาม่อเป็นึทึบเพื่อป้อันลมหนาว
ราาแว้นเมธัสทุพระอ์ทรปิบัิสืบทอ่อันมาือะเส็แปรพระราานมายัปราสาทแห่นี้ทุ่วฤูหนาวเพื่อเส็เยี่ยมราษรพื้นที่ใล้เียเพื่อบำบัทุ์บำรุสุผู้ประสบภัยหนาวทั้ทา้านาราแลนอาหารและเ็บไ้
เ้าหิธิษามีเส็ึ้นบันไทา้าน้ายรสู่ที่ประทับ้วยพระอิริยาบถอ่อนเนือย
ารามเส็ทุหนแห่ใ่ว่าะไ้ทรทำสิ่ใเพิ่มมาึ้นว่ายามประทับที่พระราวัหลว
พระบิาทรออพระโอษ์เสมอว่าหน้าที่อผู้หิือเป็นเมียและแม่อย่าไ้ยุ่เี่ยวับิารานเมือึ่วรเป็นภาระอผู้าย
ฟัูีแุ่่นพระทัยทุทีที่มีพระำริถึ
เมื่อไม่ให้ทำานึเที่ยวเส็ามแ่พระทัยไปเรื่อย
พระอาารเียบผิเยอยู่ในสายาพระพี่เลี้ยโยลอ
ุรมีย์เอ่อน้าลัลุ้มแทนนาย ิไป่า ๆ นานาถึพระบัาอ์ราา
แล้ว็เิหวั่นใว่าหรือทรริ้วพระธิาถึับรับสั่หาเพื่อะทรำหนิ
‘โถทูลระหม่อมแ้ว…เท่านี้็อาภัพมาแล้วอย่าให้มีเรื่อใเิึ้นอีเลย’
ที่ประทับส่วนพระอ์เป็นเอเทศห่าาที่ประทับอ์ราาราินีและเ้าฟ้าายปิยัูร
พระอนุา่าพระมารา เ้าหิธิษามีเส็เ้าห้อพระบรรทมึ่แ่้วยสีเหลือนวลสลับาว
พระแท่นสี่เสาแหวพระวิสูรรวบไว้้วยเือสีทอ นโทแ้วบนั่เี้ย้าพระแท่นปัอไม้หลาสีละล้วน้วยนิที่อามีในสภาพอาาศเย็นั
“สร่อนให้สบายพระวราย่อยเ้าโ๊ะเสวยนะเพะ”
พระพี่เลี้ยทูลเสนอ
เ้าหิธิษามีส่ายพระเศียร
“ไม่ทันมั๊ะรมีย์
ล้าหน้าเสียหน่อย็พอ”
รับสั่อย่านี้แสว่านอาไม่สรและะทรลอพระอ์เิม
ุรมีย์นิ่วหน้า บ่นแมทูลอร้อ
“พอมีเวลาอีนินี่เพะ
หม่อมันว่าน่าะเปลี่ยนลอพระอ์...”
“รมีย์” ระแสรับสั่ลพระสุรเสียหนั “ุันนี่เลอะเทอะนัหรือ
ปัายเสียหน่อย็ใ้ไ้ระมั”
“ทรื้ออย่านี้ล่ะน้า”
ร่าผอมระวีระวาสั่นาพระำนัลยอ่าน้ำพร้อมผ้าับพระพัร์
และัแ่วยันแปรทำวามสะอาายระโปรระหว่าเ้าหิทรสรพระพัร์
“อบใ้ะ”
วรอ์บาทรยืน
สีพระพัร์รึมแสถึ้อั้อพระทัย พระพี่เลี้ยรมีย์ส่าไล่นอื่นออาห้อ
ย่อัวลบีบพระหัถ์
“ไม่มีอะไรหรอเพะอย่าทรัวลเลย”
ทูลปลอบทั้็รู้ีแ่ใ นับแ่อ์ราาอภิเษราินีพระอ์ใหม่
เ้าหิพระธิาทรอยู่ในวามูแลอนา วามสนิทสนมระหว่า ‘พ่อลู’ ลอยหายทีละน้อย แทบนับรั้ไ้ระมัที่อ์ราามีรับสั่เพาะพระอ์ับพระธิาึเป็นธรรมาที่เ้าหิธิษามีะทรหวั่นไหวไม่แน่พระทัย
นัยน์เนรามายรอยรุ่นิอยู่พั่อน่อยสว่าใสเป็นปิัเิมพร้อมับรอยแย้มสรวล
โน้มพระวรายอรัพระพี่เลี้ยผู้หนึ่เสมือนมารานที่สอ่อนเส็พระอ์รสีพระพัร์แ่มระ่าราวับไม่ทรมีเรื่อิ้าพระทัยโยไม่อาทรทราบว่า้อที่ทรัวลับ
‘วามริ’
้าหน้านั้นเป็นนละเรื่อันอย่าสิ้นเิ
ห้อเสวยอปราสาทฤูหนาวเล็ว่าที่พระราวัหลวสัรึ่หนึ่หาแ่วามามหาไ้ย่อหย่อนว่าันสัมาน้อย
ผนัระทั้บานอยู่ร้ามทวารเ้าออมอเห็นป่าสนสุสายพระเนรถูพร่าพรม้วยปุยหิมะสีาวอันเป็นภาพสวยามและให้แ่มื่นพระทัยยิ่
โ๊ะเสวยนาพอเหมาะับห้อปูทับ้วยผ้าสีรีมลิบทอ
อัลับแ้วูิ่รับ้านเทียนเหนือึ่ลาโ๊ะส่อประายวับแวม
เ้าหิธิษามีหมุนพระวราย
ยอบพระอ์่ำเมื่อราารัสิภารและราินีุามาสเส็ถึห้อเสวยพร้อม้วยเ้าฟ้าายปิยัูร
“พี่หิไม่สบายหรือะ”
เ้าายพระอ์ผอมเ้้าพระวีาวััวเนรนิลลับพระนมายุสิบสอพรรษารับสั่ถามอย่าทร่าสัเ
เ้าหิธิษามีทรรออ์ราาอ์ราินีประทับเรียบร้อย่อนึประทับลร้ามพระอนุา
รับสั่อบ้วยระแสรับสั่ถามลับ
“ทำไมายิว่าพี่ไม่สบาย”
“็พระพัร์พี่หิไม่แ่มใสเหมือนเยนี่ะ”
้อั้สัเ่อพระสุรเสียสรวลเปี่ยมท้นเสน่หาาพระมาราและพระบิาที่เ้าหิธิษามีแทบทรลืมเสียแล้วว่ารั้สุท้ายที่
‘ทูลหม่อมพ่อ’
ทรแสทีท่าเ่นนี้่อพระอ์ือเมื่อไหร่
“นั่นิ หิให่สีหน้าไม่่อยีเลย” ระแสรับสั่อ์ราินีอ่อนหวานเป็นนิหา็ฟัห่าเหินเรื่อยมา
ท้ายรับสั่ทรหันไปราบทูลอ์ราา “หม่อมันว่าให้หมอหลวมารวหน่อยีว่านะเพะ”
สายพระเนรราารัสิภารเลื่อนมาทอพระเนรพระธิาอย่าริั็รั้นี้
“หิไม่่อยถูับหมอ” ถ้อยรับสั่แสถึวามเอาพระทัยใส่ื้นเ็มพระหทัยเ้าหิพระธิา “แ่ให้หมอรวูะีว่า อาาศเย็นเร็วว่าทุปีอาทำให้ร่าายรับไม่ไหว”
“อบพระทัยเพะแ่หิ...”
็หมอมัวินิัยพระโราเบาเป็นหนัทุรั้และนั่นหมายถึยาสารพันานึ่ล้วนแ่มิพระิวหาพานเสวยพระระยาหารฝืเฝื่อนหมทุอย่า
พนัานาวที่ยพระระยาหารเ้ามาถ้อยรับสั่ึหยุล
ราารัสิภารทรเ้มวมารยาทบนโ๊ะอาหาร ไม่โปรให้พูุยระหว่าเสวย
เ้าหิธิษามีทรลืม้อสสัย่อนเส็มาถึเพราะทริแ่ะรีบเส็หนีลับเ้าที่ประทับถึอนนั้นหมอหลวอเ้าเฝ้ารวพระอาาระทรบ่ายเบี่ยไ้ไม่ยา
ันั้นเมื่อเสวยเสร็เ้าหิธิษามีึรีบทูลลาและะเส็พระอ์ปลิวลับห้อหาไม่เพราะพระบิาทรัึ้น
“เี๋ยวหิ
อยูุ่ยับพ่อ่อน”
วรอ์บาึทรหยุ
ยอบพระอ์ให้อ์ราินีเส็ูพระรเ้าายปิยัูรผ่านไปราวับทรทราบมา่อนว่าอ์ราามีพระราประส์ะรับสั่ับพระอ์เพียลำพั
“ปีนี้อาาศหนาวเร็ว”
วพัร์ประับรอยย่นามวัยแหนึ้นนิ
ๆ ไว้พระหัถ์ไว้เบื้อพระปฤษา์
เ้าหิธิษามีทรเ้าพระทัยว่าพระบิาทรเปรยึทรฟัเียบ
้าวพระบาทามผ่านห้อ่า ๆ
มายัห้อพระสำราอบอุ่น้วยเาผิและหมู่พระเ้าอี้สีแปัลวลาย
สีร้อนแร่วยให้วามรู้สึอบอุ่นไ้ีในฤูหนาว วรอ์ผอมทว่าแ็แรทรุพระอ์ประทับบนพระเ้าอี้ใล้พระบัรสู
เ้าหิธิษามีประทับนั่พับเพียบบนพื้นพรมหนา
“นั่้าบนิลู”
เพราะถ้อยรับสั่อ่อนโยนระมั
เ้าหิธิษามีึทรรู้สึอยาลับเป็นเ้าหิพระอ์น้อยที่อบประทับบนพื้น เพื่อเยพระเศียรหนุนพระเพลาพระบิา
ทริและทรทำทันที
ไออุ่นาพระวรายไหลบ่าเ้ามาในพระหทัยและยิ่ท่วมท้นเมื่อพระหัถ์หนัลูบไล้พระเศาแผ่วเบา
“โแล้วยัทำเหมือนเ็อบุนไปทั่ว”
ถ้อยรับสั่แสว่าไม่มีสิ่ใลอพ้นาพระเนรพระรร่อพระสุรเสียอุทาน
วพัร์ามผึ้น
“ทูลหม่อมพ่อทรทราบ”
“ทราบิ
ลูทำอะไรพ่อะไม่รู้ไ้ยัไ”
แววพระเนรลึล้ำไหววูบนิหนึ่ “อบท่อเที่ยวนัราวนี้พ่อะให้เ้าสมใธิษามี”
“ะ?”
ทรอุทานหลาพระทัย
เบิพระเนรว้าื่นเ้น ราารัสิภารทอพระเนรพระธิาแล้วแย้มพระสรวล
โยพระเศียรเล็
“แว้นโปษัะัานเลี้ยให่และไ้ส่สาส์นมาเิแว้นเรา
พ่อะให้ลูไปเป็นัวแทนอยู่ที่ลูล้าเินทานเียวหรือไม่เท่านั้น”
A FC K a .
ความคิดเห็น