คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : แค่หัตถ์เอื้อม
ลมหนาวอเหมันฤูผะแผ่วผ่านพระวิสูรเ้ามาทาพระบัรไม่อาลทอนเพลิเสน่หาลแม้แ่น้อย
ราาวัุวรรธน์เพิ่หยั่ถึวามปรารถนาอันหลาล้น้วยวามอัศรรย์พระทัย
นอาไม่เยทรมีสนมนาใน
พระอ์อยู่ในสถานาร์ยาหัห้ามพระทัยรั้นี้เป็นราแร
แสสว่านวลาาอัลับแ้วระย้าย้อยระยิบพรายับสอพระวราย
ห้อพระบรรทมสว่าไสว่วยให้สายพระเนรมเห็นพระวรายามทุส่วนสััเน
ราินีธิษามียามปราศาอาภร์เหมือนอัปสรผู้ผุเิึ้นในสับลาสวนสวรร์ไม่มีผิ
พระวีนวลเนียน เรียบลื่นยามสัมผัสเล้า
พระวรายเ็มึื้นพระเสโท ับพระโอษ์อิ่มหอมหวาน
ราวับอปรึ้นามนราแห่เสน่ห์ร่ายให้ทรลุ่มหล เฝ้าวนเวียนเพียรุมพิมิรู้เบื่อ
“ธิษามี”
สุรเสียพร่าพร่ำเพรียพลาุมพิประทับทั่วพระปรา้ายวา
เปลือพระเนร พระนาสิ านพระศอ รู้สึถึัหวะเ้นระริบริเวนั้นพระหทัย็ยิ่ไหวสั่นำ้อสูพระอัสสาสะเ้าลึแรเสียทีหนึ่
วามนุ่มนวลทั่ววรอ์อ้อนแอ้นนำมาึ่วามหวแหนิ่ลึในห้วอารม์บุรุษเพศนแทบเหมือนภุมรินห่าารื่มินน้ำหวานมาเนิ่นนาน
โอษ์ร้อนละไล่เลื้อยลาลถึพระถันแล้วเล้าเลียื่ม่ำพานให้พระวรายเล็ว่าสะุ้ไหว
ราาวัุวรรธน์้อนพระเนรึ้นเพียนิ
หวัสบเนรสีลูหว้าสวย็เพิ่ทรประัษ์ว่าแ่้นนับาทรพลัลสู่ห้วปรารถนา
อีพระอ์อยู่ในสถานาร์ใ
พระวรายเนียนาไร้ภูษาามปิป้อที่บรรทมอ่อนระทวยใ้พระอ์นั้น
แท้ริทรทำพระอ์แ็ราวท่อนไม้หาทรสัเให้ีะเห็นว่าสั่นราวับลูน้อลมหนาว
สอหัถ์ำภูษาลุมพระแท่นแน่น เม้มพระโอษ์ทั้ยัหลับพระเนรปี๋
พระหทัยอ์ราาหล่นวูบอย่าทรรู้สึผิ ลายามน์ปรารถนาแทบทันที
“ฝ่าบาท”
รัสเรียแล้วอีพระอ์ยัไม่ทรไ้ยิน
ทำเหมือนลมหายพระทัยใล้หยุ้วยวามื่นลัวระนั้น ราาวัุวรรธน์ทรลุึ้น
ยับประทับิพลาปลพระหัถ์เนียนสอ้า่อนเป็นสิ่แรแล้วลี่พระภูษาลุมบรรทมห่อพันพระวรายแน่น้อย
ราินีธิษามีทรไ้พระสิในอนนั้น
่อยลืมพระเนรึ้นอวรอยวูบไหวสีม่วเ้มภายใน
ราาวัุวรรธน์ทอพระเนรมออยู่่อนทำให้ไม่ล้าสบสายพระเนรโยร
เสมอทาอื่นโยพระหทัยยัเ้นระรัว
ษัริย์หนุ่มพยายามถอนสายพระเนรออาวพัร์ามอย่ายาเย็น
รัสถามพระอ์เออย่าุน
‘นี่เราเป็นอะไร
ทำไมถึไ้...’
เป็นสิทธิ์โยอบธรรมอพระอ์อย่าแน่นอนในารเยมพระอัรมเหสี
แ่พระอ์เอไม่ใ่หรือที่ให้สัย์สัาามำทูลอที่ว่า
“หลัพระราพิธี
หม่อมันอแยห้อนอนับฝ่าบาทและอฝ่าบาทโปรอย่าทรเร่รัหม่อมันในเรื่อ...นั้น
นว่าหม่อมันะพร้อมไ้ไหมเพะ”
เรื่อแยห้อบรรทมอย่าไรเสีย็ไม่ทรยอม
เพราะหาทำเ่นนั้นย่อมมีเวลาที่อ์ราินีอยู่ห่าาพระอ์มาว่าวรเป็นึ่เป็นโอาสอันีให้ใร็ามที่ประส์ร้าย่อารอีรั้
หาแ่อย่าหลั...ทรทำให้อีพระอ์ใลัวแน่แล้ว
แรสั่นน้อย ๆ
ยัพอมีให้ทรเห็นหาไ้ทำให้ริ้ว แ่ทรสำนึผิับเอ็นูเสียมาว่า
ไม่เยมีใรถวายารสอนเี่ยวับเรื่อราวหลัอภิเษสมรส
ไม่เยไ้เรียมพระอ์สำหรับารใล้ิสนิทแนบ พระนหนาเริ่มผูปมยุ่ึ้นเรื่อย
ๆ ระหว่าทริว่าเผลอปล่อยพระอารม์แห่บุรุษรุนแรเินไปหรือไม่
ไม่...ทรไ้ำอบ
แ่อีพระอ์ทรวัเสียไปเสียแล้ว
วามเียบที่มิใ่เพราะอึอัหาแ่เป็นเ้อระาั้นวาระหว่าสอพระอ์
รู่ให่ว่าอ์ราาะทรปรับพระอารม์สู่ปิ ้อนพระวรายห่อพัน้วยพระภูษาลุมบรรทมึ้น้อนพระเพลา
ประทับอ พระเศียรเล็แนบสนิทบนพระอัสาพลารัสระิบ
“อโทษที่ทำให้ใ”
“....”
ารไม่มีถ้อยรับสั่อบอาหมายถึอีพระอ์ไม่พอพระทัย
สีพระพัร์อ์ราาเร่เรีย
ลายอ้อมพระร่อนทรอุ้มให้ประทับห้อยพระบาทบนพระแท่น
“น้ำร้อนในห้อสรทำให้สบายพระวราย
เส็เถอะ”
น้ำร้อนในอ่าสรนาให่แทบเรียไ้ว่าสระทำให้รู้สึสบายพระวรายึ้นมาริั่อ์ราารับสั่
พระวรายเปลือยเปล่าทอนิ่ ทิ้พระศออิอบอ่า อยู่นานหลายนาทีแล้ว
้วยำลัทรทบทวนถึเหุาร์ที่ราวับวามฝันเมื่อรู่วนไปมา้วยหทัยระรัว
พระอัรมเหสีในพระราาธิบีวัุวรรธน์...พระยศย่อมแสถึหน้าที่
อ์ราาหามีวามำเป็น้อรัสอโทษ พระอ์เสียอีที่บพร่อ
นาทีที่พระหัถ์ร้อนทาบลบนพระวีนำมาึ่วามพระทัย้วยไม่เยถูายใแะ้อเนื้อนวลมา่อน
่อมาเมื่อสัมผัสนั้นิใล้แนบเนาว์ยิ่ึ้น็ให้สับสนนไม่รู้ว่าในอนนั้นทรรู้สึอย่าไรแน่
ไ้แ่ทอพระอ์นิ่อย่าทรทราบว่านั่นือรรลออันถู้อแล้ว
พระอ์่าหาทรผาแผลทูลอในสิ่ไม่วร
ุมพิร้อนเือลิ่นอายวนลุ่มหลทำให้ทรเลิบเลิ้มึ่เ้อระาและพอวามร้อนนั้นเปลี่ยนำแหน่ไปยัพระถันพระสิ็ระเิหายทันที
เป็นสิ่แปลใหม่ยาอธิบายที่สุในพระนม์ีพ
เนื่อา้อารประทับลำพั
อ์ราาึทรสั่ไม่ให้นาพระำนัลเ้ามาถวายารูแล หัถ์บาลูบไล้ัพระวี
น้มลทอพระเนรหว่าพระถัน็ให้พัร์แ่ำแ่ับรอยประทับสอสามแห่ที่ปราึ้นฟ้อยืนยันถึเหุาร์วนหวามเมื่อรู่
เพียทอพระเนรรอย็เหมือนเห็นวพัร์มายประับ้วยเนรุ
พระปราร้อนผ่าวึ้นราวับอัไฟ
‘รู้สึอย่าไรหนอธิษามี’
ทรทบทวนพระหทัยที่มี่อพระสวามี
เลียนั้นไม่มีแน่เพราะไม่ทรมีเรื่อบาหมาพระทัย่อันมา่อนหาะว่ารั็ยัไม่ใ่
เพียแ่อุ่นใที่อ์ราาพระทัยีว่าท่าทีภายนอแล้วยัถ้อยรับสั่อโทษที่ไม่ำเป็นนั่นอี
วเนรสีลูหว้าหลับล
สูลมหายพระทัยลึ
เถิ...เมื่อเป็นเ่นนี้แสว่าทรไ้เวลาาม้อทูลอ
เวลาประทานำอบทั้หมให้ในไม่้า...
วรอ์อ้อนแอ้นเส็ออาห้อสร้วยลอพระอ์ใหม่มิิแนยาวถึ้อพระหัถ์
ายยาวรอมพระบาท สีเียวอ่อนเ้าันับวพัร์สใสไร้เรื่อพระสำอา
“ทร่วหรือยั ประทับุยัน่อน”
อ์ราาทรบพระแท่น้าพระอ์
สีพระพัร์เรียบทำให้อีพระอ์ยาาเาถึพระอารม์
ลึแล้วอ์ราินีทรริ่เรไม่น้อยว่าะทำให้ทรริ้ว
ารามพระทัยไว้่อนน่าะีึเส็มาประทับลโยีไม่ไ้ทรทราบสันิว่าลิ่นรุ่นาพระวรายทรมานพระสวามีเพียใ
“ามธรรมเนียมแล้วหม่อมันวรมีอวัให้ฝ่าบาท”
อันไ้แ่อวัส่วนพระอ์ึ่ทรละไว้
พระอัรมเหสีไม่ไ้ทรำ้วย้ำ หาพอมีารทวนวามึ้นมาึทรนึออ
ะรับสั่ว่าไม่้อารอาไม่ีนัึทรเียบไว้
“ทำไมเียบ ไม่ทรอยาไ้หรอหรือ”
ระแสรับสั่ถาม่อน้าประหลาพระทัย
โยปิทั่วไปแล้วถ้าพระอ์ทรเริ่นึ้นมา
ผู้รับน่าะีใรีบวยโอาสอ้อนอพระราทานมาว่าอย่าอื่น
“หามิไ้เพะ หม่อมันแล้วแ่พระรุา”
เพราะทุอย่าเหนือวามาหมายเสียหมนับาานพระราทานเลี้ยเพื่อเลือู่วบึ้นเถลิพระยศอ์ราินี
ับอวัพระราทานึยัทริไม่ออว่าวรทำอย่าไร โล่พระทัยนิรทีู่ท่าะไม่ถูริ้วเพราะเหุาร์หวามพระทัยเท่านั้น
“เพิ่ทราบว่าทรมัน้อย”
ทรสัพยอพระอารม์ี โอบพระพาหารั้พระอัรมเหสีเ้าแนบ “หม่อมันไม่ไ้ลืม แ่มีอวัอย่าหนึ่ะให้”
ท่าทาลับลมมนัย่อวามเลือบแลแ่ผู้ฟั
“เพะ?”
“าภูมิศาสร์ที่เยศึษา
พื้นที่ส่วนให่อแว้นเมธัสเป็นที่ราบสู ไม่มีพรมแนใิายฝั่ทะเล
หม่อมันอเาว่ายัไม่ทรเยเห็นทะเล”
ทีนี้พระเนรามเบิโเป็นไ่ห่าน ีพระทัยออนอหน้า
“ฝ่าบาท...ะทรพาหม่อมันไปหรือเพะ”
พระอาาร ‘ีในเนื้อเ้น’ เหมือนพระนิษาัวน้อย่อรอยแย้มพระโอษ์า
“ใ่ หวัว่าะโปร”
“มาที่สุเลยเพะ” นัยน์เนรามพราวระยับราวหมู่าว
ทรราบลเหนือพระเพลาพระสวามี “อบพระทัยเพะ”
อีพระอ์เ้าพระทัยว่าเป็นิริยาอออ้อนอันน่ารัยามไ้อวัถูใโยไม่ทรทราบ
ารราบไม่ใ่สำหรับอวัหาแ่เป็นอีสิ่ที่ยิ่ให่ว่าือพระรุาที่ไม่ริ้วทั้ยัทรให้โอาสามำทูลอ
ราาวัุวรรธน์ทรเปลี่ยนลอพระอ์เรียบร้อยหลัลสร
ห้อพระบรรทมเหลือแ่แสสลัวยาม่ำืนในอนเส็าห้อสรลับมาหยุทรยืนิพระแท่น
วรอ์เล็ใ้พระภูษาลุมบรรทมหายพระทัยสม่ำเสมอ
บรรทมสนิทแล้ว
อ์ราาทอพระเนรอยู่รู่่อนสอพระอ์แนบิแล้วรีบัพระหัถ์ออาท่าที่ะโอบบั้นพระอ์วาเหนือพระอุระเพื่อำัไม่ให้เินเลยหาไม่า
‘อแ่อ’ อาเผลอไผลทำามใอ์เออี
ในห้อพระบรรทมท่ามลาแสแห่รัิาล
ราาวัุวรรธน์ลืมพระเนรโพล ถอนพระทัยอยู่หลายรั้
ทรมานับวามหอมหวานื่นพระนาสิ
อยู่ใล้แ่หัถ์เอื้อมแ่้วยำสัย์ับพระอาารระหนสั่นเทาทำให้้อทนอยู่เ่นนี้
“อให้าวโปษัใ้ร่มพระบารมีฝ่าบาทเป็นสุ
ให้ฝ่าบาทมีพระพลานามัยแ็แร และ...ทรพบรัเร็ว ๆ นะพระเ้า่ะ!”
ถ้อยรับสั่พระนิษภรรา่อนเส็ลับแว้นธันยาหวนลับมา้อในพระรร
ประโยสุท้ายฟัเผินเหมือนอวยพรหาลึแล้วแฝรอยเยาะหยอ อย่านี้เรียรัไหมไม่ทรทราบหาแ่วามทรมานนี่สิริแท้
แน่ทีเียว
เพราะทรเยันท่าพระนิษภรราไว้มา รรมึามอย่ารวเร็ว
ลลาบ่อมธุรสแ่ไม่อาทรื่มินไ้
ทรถอนพระอัสสาสะ-ปัสสาสะรั้แล้วรั้เล่า
แทบไม่ไ้บรรทมเลยทั้ืน...
โปริามอน่อไป...
ความคิดเห็น