คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : อุบัติเหตุ
เ้าายหรรษธรประทับเบื้อพระหัถ์วาราาวัุวรรธน์ในที่ประุมะเสนาบีทรละพระหัถ์าารบันทึรายละเอียสำัำเลือพระเษาเป็นรั้ที่สอหลัทรสัเเห็นสีพระพัร์เร่อปรับพระอาารระสับระส่ายผิปิ
ะว่า้วยเพราะารประุมยืเยื้อ็ไม่น่าเป็นไปไ้ในเมื่อพระเษาทรสามารถประทับเป็นประธานในารประุมทั้ยัโ้แย้รวมถึพระราทานวามเห็นส่วนพระอ์ลอ้นนบอย่าหามีสิ่ใรอพระรรไ้ทุรั้
“มีอะไรหรือพระเ้า่ะ”
ทรเอนพระอ์ระิบถาม
ราาวัุวรรธน์ไม่ทริว่ามีผู้ใสัเเห็นสีพระพัร์ึแสว่าแปลพระทัย
“ไม่รู้
รู้แ่ไม่สบายใึ้นมาเย ๆ”
ปัหาเรื้อรัทำให้เิารรวสอบรั้ให่ไ้แ่าร้อราษร์บัหลว
สายส่วนพระอ์ราบบัมทูลเ้ามาว่ามีุนนาามเมือ่า ๆ
ำนวนไม่น้อยเอารัเอาเปรียบูรีราษร
ราาวัุวรรธน์ทรสั่ให้มีารรวสอบเสนาบีทุนเพื่อไล่เบี้ยามสายานลไป
ทำให้ระทรว่า ๆ ร้อนรนาเอสารรายานวามโปร่ใสอพวนยให่
วามไม่สบายพระทัยอพระเษามีผลระทบ่อเ้าายหรรษธรโยร้วยทรสนิทสนมเ้าพระทัยันเป็นอย่าี
หรือมีเรื่อไม่ีเิึ้น...ทรเาพลาลัลุ้มพระทัยแทน
ารประุมยัำเนิน่อโยเ้าุลัึ่ำลัแแบัีรายรับราย่าย
ราาวัุวรรธน์ยัสามารถทรฟัอย่าอทน
และเป็นรั้แรทีเียวที่ทรถอนพระทัยเมื่อารประุมสิ้นสุลเสียที
“หมู่นี้ทำไมไม่่อยเห็นหน้า”
นอาเวลาทรานที่สอพระอ์ทรานในห้อเียวันนั้น
เ้าายหรรษธรมัปลีพระอ์ไม่ร่วมโ๊ะเสวยอย่าเย
“ระหม่อมน่ะหรือ
็เอเ้าพี่อยู่ทุวันทำไมว่าไม่ทรเห็น”
ทรอบ
สายพระเนรยัับอยู่ับัวเลในสมุบันทึระหว่าทรพระำเนินเียพระเษาออาห้อประุม
“เวลาอาหารล่ะ”
“อ้อ”
วพัร์เบือนมาประอบ้วยพระเนรระยับพระอารม์ี “ระหม่อมไม่อยาเป็น้าวาอ
เ้าพี่เสวยับเ้าหิพระายาสอพระอ์น่ะีแล้วพระเ้า่ะ ะไ้ ‘รู้ั’ ันมายิ่ึ้น”
อันที่ริอ์ราาทริว่าพระอ์ะออพระโอษ์้านหาลับทรเียบเหมือนสนับสนุนว่า...ถ้าอย่านั้น็ีแล้ว
สอพระอ์เส็าพระราวัส่วนหน้าเ้าสู่้านใน
ผ่านโถโล่ ผนั้านหนึ่แทนที่้วยพระบัรระสู
เปิทาให้ลำแสนวลาออาทิย์ยามเย็นทอผ่านเ้ามาย้อมภายในพระราวัให้เป็นสีมพูอมแ
“มื้อนี้อย่าหลบอีล่ะ
ทาน้วยันสิ”
อ์ราาทรวน
เ้าายหรรษธรำลัั่พระทัยมีอัน้อทรหยุเพราะมหาเล็นายหนึ่วิ่หน้าื่นรมา
“ฝ่...ฝ่าบาท”
สอพระอ์สบพระเนรันแวบหนึ่
และเป็นอ์ราาที่มีรับสั่ถาม
“มีอะไร”
“พระายาพระเ้า่ะ”
สีหน้าท่าทานรายานไม่ทำให้ทรเาในทาีไ้
พระหทัยราาวัุวรรธน์ระุ สาวพระบาทแมหาเล็พลารัสถามสุรเสียเรีย
“ว่ามา...เร็ว ๆ”
ทำไมนะ
วามั้พระทัยึพัทลายลทุอย่า ใล้วันอภิเษเ้ามา
ทรหมายว่าะพยายามทำวามรู้ัว่าที่พระายาให้มา
ะทรสอนเ้าหิธิษามีทรม้า ะ... แ่พระราภาระมาเหลือ
ำลัทริอยู่ทีเียวว่าหาเ้าหิทรอนอธิบายไม่เ้าใะทรทำอย่าไร
พระำริวุ่นวายราวับทรทราบว่าำอบไม่ีนั
“เ้าหิพระายาทรมน้ำพระเ้า่ะ
ท่านหมอำลัไปรวพระอาาร ะนี้ยัไม่ทรฟื้น”
ธิษามี!
เ้าายหรรษธรไม่เยทรเห็นพระเษาริ้วมาเท่านี้มา่อน
ทันทีที่ทรฟับ
วรอ์สูให่ทรพระำเนินลิ่วสู่ที่ประทับส่วนพระอ์เ้าหิธิษามี
เั้นระหว่าฝ่ายหน้าและฝ่ายในมีนอออยู่ำนวนมาทั้ทหาร
นาพระำนัล เสียอื้ออึเียบลในบัลพร้อม ๆ ราาวัุวรรธน์เส็ถึ
สายพระเนรร้อนุเพลิแลราทั่วอย่าาโทษมาหยุอยู่ที่วหน้าสุท้าย...ราอรัษ์โภิน
“หรรษธร”
“ระหม่อมะรอ
รีบเส็เถอะ”
เ้าายหรรษธรรับสั่อย่ารู้พระทัย
เหุาร์ราวนี้ย่อมนำมาึ่วามเือร้อน่อใรหลายนั้แ่นาพระำนัลลไปถึเ้าพนัานห้อเรื่อ...ถ้าแพทย์หลววินิัยออมาว่ามีสิ่ผิปิ
วพัร์ีาวราวระาษบนพระเนยระทบพระหทัยราาวัุวรรธน์
นาพระำนัลนั่รวมันอยู่สุมุมหนึ่้มหน้าัวสั่นเทา
พระพี่เลี้ยรมีย์พับเพียบ้าพระแท่นบรรทมไม่ห่าน้ำาปริ่ม
มีเพียวายุอมุนยัทำหน้าเหลอไม่รู้อิโหน่อิเหน่
มือเล็ำพระันีเ้าหิธิษามีไม่ยอมปล่อย ปาพร่ำเรียให้รู้สึพระอ์
“หม่อมื่นนะ ๆ”
แ่เมื่อเรียเท่าไหร่
หม่อมอวายุไม่ยอมื่น วหน้าเล็ ๆ ึเริ่มเหยเเหมือนะร้อไห้ สมอน้อย ๆ
อเ็วัยสอวบเศษเริ่มรำลึถึารสูเสีย วันนั้นเาเรียแม่เหมือนอย่านี้แล้วแม่ที่ไม่ยอมื่นมามอัน็ไม่มาให้เาเห็นอีเลย
ราาวัุวรรธน์ทอพระเนรเ็ายรู่หนึ่
ทรเอ็นูึ้นอีหลายเท่า รวบร่านั้นึ้นในพระพาหา ระิบบอสุรเสียมั่น
“ทูลระหม่อมอเราแ่หลับ
ไม่เป็นไร ประเี๋ยว็พาไปเล่นไ้เหมือนเิม”
ถ้อยรับสั่้าั่อย ๆ
ึมับลเป็นวามเ้าใทีละน้อยทำให้สีหน้าวายุีึ้น
วัแนึ้นโอบรอบพระศอยึไว้เป็นหลัแทนนบนพระแท่น
หาไม่ใ่เวลาหน้าสิ่วหน้าวาน
พระพี่เลี้ยรมีย์ไ้ยิ้มน้อยยิ้มให่ับภาพรหน้าทีู่อย่าไร็ละม้ายพ่อแม่ลู...รอบรัวอบอุ่น
ทว่าเมื่อทูลระหม่อมยัไม่ทรไ้พระสินาึหาไ้สนใสิ่อื่น
เฝ้าภาวนา่อสิ่ศัิ์ให้เ้าหิธิษามีทรปลอภัย
“พาวายุออไป่อน”
ทรสั่
นาพระำนัลสอนรีบพาวายุออาห้อ้วยวามโล่ใ
เพราะถ้าเลือไ้ไม่มีใรอยาอยู่รับพระพัร์
“เล่าิ”
เพราะไม่มีพระประส์รบวนะแพทย์หลวรวพระอาารึมีรับสั่ให้พระพี่เลี้ยและนาพระำนัลทั้หมามเส็ออมา้านนอสมทบับเ้าายหรรษธร
รัสถามพระพี่เลี้ยรมีย์เป็นนแร พระพี่เลี้ยยผ้าเ็หน้าับน้ำา
ราบทูลอบเสียเรือถึวามเป็นไปาเ้าระทั่เส็เ้าห้อสร
“หม่อมันผิสัเเห็นไม่เส็ออาห้อสรเสียทีึเ้าไปูเพะถึพบว่าทูลระหม่อม...หมพระสิอยู่ในอ่าสรเสียแล้ว”
“่อนหน้านี้ทรมีอาารประวรไหม”
เ้าายหรรษธรรัสถามอย่าทรสสัย
วามลึออ่าสรส่วนให่น้ำะเท่าระับพระอุระ
ารมเป็นไ้สอรีือถูน้ำหรือหมพระสิเท่านั้น
ึ่ทั้สอนั้นเิึ้นไ้ยาหามีนาพระำนัลถวายารปรนนิบัิามปิ
เมื่อพระพี่เลี้ยเล่าถวายว่าสรเพียลำพัหาเิสิ่ใึ้นเ้าหิน่าะทรร้ออวาม่วยเหลือมาว่า
“มีรับสั่บ่นว่าเพลียอยาบรรทมเพะ”
“ทรเพลียึ้นมาเย ๆ
น่ะหรือ” พระนอ์ราามวแน่น “พระระยาหารทุมื้อเธอไ้ิม่อนหรือเปล่า”
“เพะ
หม่อมันและราอรัษ์โภินทสอบพิษ่อนทุรั้”
แ่ทั้สอยัปิี...ทำไมัน
เป็นไปไ้ที่เ้าหิธิษามีทรพระประวระทันหันหาอี้านหนึ่ราาวัุวรรธน์ไม่อาั้อเลือบแลพระทัยทิ้เ่นัน
หาไม่เพราะพระพลานามัย...อุบัิเหุ....็้อเป็น ฝีมืออใรบาน
“อสนี”
รัสเรียราอรัษ์ส่วนพระอ์ที่มัามเส็ุเาโยไม่ปราัวให้เห็น
“นำำสั่ันลไป สอบวามและรว้นที่พัทุนที่เี่ยว้อทุารานิ้ว”
“พระเ้า่ะ”
“ระหม่อมะ่วยอีแร”
เ้าายหรรษธรทรรับอาสา
“หรรษธร”
“ระหม่อมไม่สบายใ”
ทรสารภาพ “ถ้าสาเหุไม่ใ่เพราะเ้าหิทรพระประวรแ่เป็นฝีมือใรบาน
เรว่าเป้าหมาย่อไปะเป็นเ้าพี่”
หัถ์หนาแะเหนือพระอัสาเ้าายหรรษธร
“อบใ”
“รวไม่พบพิษ้า
สาเหุหมพระสิเพราะพระพลานามัยอ่อนแอ
ระหม่อมิว่าทรพัผ่อนไม่เพียพอพระเ้า่ะ”
หลัทรัถามโยละเอีย
แพทย์หลวสรุปให้ฟัันั้น
ลุ้มพระทัยสิ่ในัหนา
หรือเพราะำฝืนเ้าพิธีอภิเษสมรส...พระหัถ์ราาวัุวรรธน์ทีุ่มหัถ์เล็ะั
ถอนพระปัสสาสะ ทอพระเนรวพัร์ับพระโลหิมาึ้น้วยพระหทัยเ็บปววูบหนึ่
“เพราะหม่อมันไม่รู้อะไรเลย
ทั้ฝ่าบาท...และวามรั”
ทรนึถึเหุผลสนับสนุนำราบทูลอในบาเื่อนไพร้อมับโน้มพระวรายรปลายพระนาสิบนพระปราพลาระิบ
“หม่อมัน็ไม่รู้สัอย่า
ทั้วามรู้สึทั้หมอฝ่าบาทและ...วามรั
ไม่รู้ระทั่ว่าที่ัวเอรู้สึอนนี้ืออะไร”
ที่ทุ์ทรมานเหมือนลมหายพระทัยะาเมื่อทราบ่าว
ริ้วแทบสั่ประหารทุนโทษานทำหน้าที่อารัาบพร่อ
ร้อนรนัวลและเฝ้าภาวนาให้ฟื้นืนพระสิ
วามห่วใยทั้มวลนั่นเพราะรั...ใ่หรือเปล่า
“ะเป็นเพราะอะไร็่า
ื่นเถอะธิษามี”
ไถลพระพัร์่ำอีนิเพื่อประทับพระโอษ์เหนือเรียวโอษ์อิ่มราวับมีแ่วิธีนี้เท่านั้นสามารถปลุเ้าหิพระายาไ้
โปริามอน่อไป...
ความคิดเห็น