[Fic SJ] อลวนรัก หอพักสุดเพี้ยน (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12 : กีฬาหอพัก

 Chapter12  :  กีฬาหอพัก

            เช้าวันนี้นี้ดูเหมือนจะหม่นหมองสำหรับใครหลายๆคน เยซองที่ตื่นขึ้นมาแต่เตียงข้างๆก็ยังคงว่างเปล่าไร้วี่แววของรูมเมทตัวเล็กที่เคยนอนด้วยกันทุกวัน เลยทำได้แค่ถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป สงสัยงานนี้เรียวอุกจะโกรธจริงจัง เหตุเกิดเพราะความอิจฉาเจ้าเต่าตังโกมานั้นแท้ๆ

                เป็นวันที่สองแล้วที่ดงแฮไม่ได้ยินเสียงของรูมเมทคอยปลุกตอนเช้า และก็ไม่เห็นเจ้าตัวอยู่ในห้องตอนตื่นมาอีกเช่นเคย แต่ที่หน้าแปลกใจก็คือ หมอนกับผ้าห่มมันมาอยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อคืนเขาจำได้ว่านอนเตียงเปล่าๆนี่นา บางทีคิบอมอาจจะเอามาวางไว้บนเตียงก่อนจะออกจากห้องไปและที่หน้าแปลกคือ หมอนมันหนุนหัวเขาอยู่แถมผ้าห่มยังห่มให้ไว้อย่างดีด้วย หรือว่า...

                “ไม่หรอกมั้ง” ดงแฮรีบส่ายหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไปทันที ก็คิบอมกำลังโกรธเขาอยู่จะมาทำดีด้วยทำไมกัน

                “เรียวอุกก็คงกลับห้องไปแล้วล่ะมั้ง” เมื่อดงแฮหันไปมองเตียงของตัวเองที่เหลือแต่ความว่างเปล่าจึงคิดว่าเรียวอุกคงจะกลับห้องไปแล้ว และก็ไม่รู้ว่าเมื่อวานมีเรื่องอะไรกันแน่ถึงได้มานอนที่เขาห้องแบบนี้

                เมื่อหันหน้าไปมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้ก็ใกล้จะแปดโมงครึ่งแล้ว ดงแฮจึงรีบเด้งตัวจากที่นอนวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ให้ตายสิ เมื่อคืนนอนร่วมห้องกันตั้งสามคน ไม่มีใครคิดจะปลุกเขาเลยหรือไงนะ น่าน้อยใจชะมัด ชีวิตลีดงแฮช่างน่าเศร้าจริงๆ

                ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยนั้นยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ สำหรับเด็กหอนั้น ตอนเช้าไปเรียนตอนเย็นก็กลับมาที่หอ วนเวียนเป็นกิจวัติประจำวัน จะมีบ้างที่ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ แต่ชีวิตก็มีเวลาเป็นตัวกำหนด ไม่อิสระเหมือนอย่างนักศึกษาทั่วๆไป

                ซองมินกับคยูฮยอนที่โดนคำสั่งของคิงอีทึกให้เป็นแฟนกันหนึ่งสัปดาห์ก็ยังคงปฏิบัติตามคำสั่งของคิงอย่างเคร่งครัดจนเหมือนจะติดเป็นนิสัยไปเสียแล้ว ตอนนี้ซองมินไปไหนก็จะเห็นคยูฮยอนติดสอยห้อยตามไปด้วยตลอด เช่นเดียวกันเวลาคยูฮยอนไปไหนก็จะเห็นซองมินอยู่ด้วยตลอด จะยกเว้นก็เวลาเรียนเท่านั้น

                “ให้ตาย! ฉันอิจฉานายชะมัดซองมิน” เรียวอุกที่กำลังจะเดินเข้าตึกคณะไปหันมาเห็นคยูฮยอนเดินมาส่งเรียวอุกก็อดจะแซวไม่ได้

                “เป็นอะไรเรียวอุกหน้ามุ่ยเชียว” ซองมินทักด้วยสีหน้าสงสัยเดินเข้าไปหาเรียวอุกที่ยืนกอดอกทำหน้าบึ้งตึงอยู่ สงสัยจะอารมณ์ไม่ดี

                “งั้นฉันไปก่อนนะ” เอ่ยบอกแฟนจำเป็นก่อนจะเดินหันหลังมุ่งตรงไปยังคณะของตัวเอง ซองมินได้แต่ยกมือขึ้นโบกลาเบาๆก่อนจะหันกลับมาสนใจเรียวอุกต่อ

                แต่เมื่อหันกลับมาอีกทีซองมินก็ไม่เห็นเรียวอุกยืนอยู่ตรงนี้เสียแล้ว เพราะเจ้าตัวเล็กเล่นเดินดุ่มๆเข้าตึกไปโดยไม่สนใจใครซะแล้ว

                “เป็นอะไรของเขาล่ะเนี่ย” พึมพำขึ้นกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินเข้าคณะไปบ้าง

                ในเย็นของวันนี้เด็กหอทุกคนต่างถูกหัวหน้าหอแต่ละหอเรียกมารวมตัวกันเพื่อพูดคุยถึงเรื่องกีฬาประจำหอที่จะถูกจัดขึ้นในอาทิตย์หน้านี้ ซึ่งเป็นการกิจกรรมเชื่อมสัมพันธ์ของแต่ละหอ โดยมีรางวัลเป็นสิทธิพิเศษในการเข้าออกหอนอกเวลาที่กำหนดเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ด้วยกัน

                “น้องๆทุกคนคงรู้แล้วนะว่าสัปดาห์หน้าเราจะมีการแข่งขันกีฬาหอกัน” รุ่นพี่ร่างยักษ์ของหอสิบสามที่หลายๆคนต่างเกรงกลัวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม ขาทั้งสองข้างก้าวเดินไปเดินมาอยู่ด้านหน้าของเหล่ารุ่นน้องที่นั่งฟังกันอย่างตั้งใจ

                “เกมส่วนใหญ่ที่เราจะแข่งกันนั้นเป็นเกมคู่ เพื่อความยุติธรรมพี่จะใช้วิธีจับฉลากเพื่อสุ่มหานักกีฬา น้องๆที่เป็นรูมเมทพี่คิดว่าคงมีความสนิทชิดเชื้อกันมากที่สุด เพราะฉะนั้นถ้าพี่จับได้หมายเลขห้องของใครสองคนที่พักอยู่ห้องนั้นต้องลงแข่ง ใครไม่ให้ความร่วมมือคงรู้นะว่าจะโดนอะไร” พูดจบรุ่นพี่ร่างยักก็หัวเราะในลำคอทำเอาเหล่ารุ่นน้องแอบกลืนน้ำลายกันเป็นแทบๆ

                “ส่วนเกมที่ต้องเล่นคนเดียวนั้นมีไม่กี่เกม เอาเป็นว่าพี่จับได้หมายเลขห้องไหนก็ให้ตกลงกันว่าใครจะเป็นคนลงแข่ง โอเคมั้ย” เว้นจังหวะให้น้องๆ เมื่อได้คำตอบเป็นการพยักหน้าหงึกหงักๆก็เริ่มพูดต่อ

                “งั้นพี่จะเริ่มจับฉลากแล้วนะ” รุ่นพี่ร่างยักษ์เดินไปที่กล่องฉลาก และการสุ่มหานักกีฬาของหอสิบสามก็ได้เริ่มขึ้น

                เสียงโห่ร้องของเหล่ารุ่นน้องรุ่นพี่ดังมาเป็นระลอกเมื่อรู้ว่าใครได้ลงกีฬาชนิดไหน เกมแต่ละอย่างที่ทางหอได้คิดขึ้นก็ไม่ใช่ธรรมดาซะด้วย เพราะฟังแค่ชื่อก็เรียกเสียงฮือฮาได้อย่างถล่มทลาย และหมายเลขห้องที่ถูกสุ่มเลือกได้ก็ต้องเดินออกไปเซ็นชื่อที่โต๊ะด้านหน้า

                “วิ่งสามขา ห้อง 1349” สิ้นเสียงประกาศของรุ่นพี่เหล่ารุ่นน้องในหอก็พากันมองหาเจ้าของห้องเป็นการใหญ่ หลังจากที่ประกาศไปได้ประมาณสี่ถึงห้าเกมแล้ว

                “ดงแฮห้องนายไม่ใช่เหรอ” ฮยอกแจที่นั่งอยู่ข้างๆดงแฮสะกิดบอกเพื่อนเบาๆ เพราะเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าที่รุ่นพี่ประกาศออกมานั้นเป็นห้องของตัวเอง

                “หา! ห้องฉันเหรอ” ตอบกลับหน้าหลอหลาพร้อมชี้ที่หน้าอกตัวเอง

                “ก็ห้องนายนั่นแหละ ออกไปเซ็นชื่อสิ คิบอมเดินไปนู้นแล้ว เดี๋ยวก็โดนรุ่นพี่ด่าเอาหรอก” ฮยอกแจเบ้ปากไปที่คิบอมซึ่งเดินออกไปที่โต๊ะด้านหน้าเรียบร้อยแล้ว ดงแฮเลยต้องรีบลุกตามออกไปทันที

                “ทำไมต้องเป็นห้องเราด้วยเนี่ย คิบอมยังโกรธอยู่แบบนี้แล้วจะเล่นได้เหรอ” เดินไปปากก็บ่นไป ถึงเกมวิ่งสามขามันจะดูธรรมดาแต่มันต้องใช้ความสามัคคีสูงมาก อย่างเขากับคิบอมตอนนี้อาจจะเล่นได้ไม่ดีก็เป็นได้

                “ขี่ม้าชิงเมือง ห้อง 1342” ผ่านไปสองเกมหมายเลขห้องที่ถูกจับได้ก็วนมาที่ชั้นสี่อีกครั้ง เจ้าของห้องอย่างฮีชอลกับซีวอนได้แต่เบ้ปาก สามัคคีกันเป็นเลิศอย่างเขาสองคนคงพาให้หอชนะได้หรอกนะ

                “เกมต่อไป ตามองตา ห้อง 1341” ประกาศจบเหล่ารุ่นน้องก็มองหาเจ้าของหมายเลขห้องอีกเช่นเคย

                “ชั้นเราโดนอีกแล้วเหรอเนี่ย” อีทึกออกแนวบ่นเพราะต่อจากห้องของฮีชอลกับซีวอนก็เป็นห้องของตัวเองเลย สรุปแล้วตอนนี้ชั้นสี่โดนสุ่มไปแล้วสามห้องด้วยกัน

                แต่ดูเหมือนว่าคนที่ปลื้มสุดจะเป็นคังอิน เพราะพอโดนสุ่มได้ปั๊บก็ยิ้มหน้าบ้านทันที ได้เล่นเกมกับนางฟ้าของตัวเองทั้งที ไม่ดีใจได้ยังไงกันล่ะ

                หลังจากนั้นรุ่นพี่ก็ทำการจับสุ่มเกมต่างๆไป จนมาถึงเกมยอดฮิตสองเกมสุดท้ายที่ถูกจับตามองเป็นพิเศษ เพราะทุกๆปีที่ผ่านมาสองเกมนี้มักจะเรียกเสียงฮือฮาได้อย่างมากมาย

                “help me please! ห้อง 1348” สิ้นคำพูดของรุ่นพี่ ทุกคนต่างชะเง้อมองหาผู้โชคดีไม่เว้นแม้กระทั่งรุ่นพี่เอง

                “help me please! เกมบ้าอะไรของมันวะ” ฮยอกแจบ่นอุบอิบออกมาเมื่อได้ฟังชื่อเกมเพราะไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน แถมยังเป็นตัวเองที่ต้องเล่นเกมนี้อีก

                “จะเกมอะไรก็ช่างเถอะ ออกไปเซ็นชื่อก่อน” ฮันคยองฉุดแขนฮยอกแจให้ลุกขึ้นเพื่อเดินออกไปเซ็นชื่อเดินหน้า

                “คู่นี้ท่าทางจะไปได้สวยนะ” รุ่นพี่พูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของฮันคยองกับฮยอกแจ เพราะดูหน้าตาแล้วน่าจะฉลาดและดูแข็งแรงน่าจะผ่านเกมนี้ได้อย่างสบายๆ

                “เกมคู่เกมสุดท้ายนะ we got married ห้อง 1347”

                “ห้องนายหนิซองมิน ได้เกมนี้ซะด้วย” พูดจบอีทึกก็หัวเราะเบาๆ นอกจากเกมที่ฮันคยองกับฮยอกแจได้แล้ว เกมนี้ก็เป็นอีกเกมที่มีคนพูดถึงมากที่สุด แถมยังสร้างความฮาได้ทุกปีอีกด้วย

                “มันเป็นเกมยังไงเหรออีทึก”

                “ไปเซ็นชื่อก่อน” ยังไม่ทันจะได้คำตอบกลับมาจากอีทึกซองมินก็โดนคยูฮยอนจึงให้ลุกขึ้นเดินไปเซ็นชื่อซะก่อน แถมตลอดทางที่เดินออกไปก็ถูกสายตาของเพื่อนจับจ้องเป็นตาเดียว

                “คู่นี้ก็ดูจะเข้าท่าแฮะ” รุ่นพี่ร่างยักษ์ลูบคางตัวเองไปมาเมื่อพิจารณาคู่ซองมินกับคยูอยอนนี้แล้วว่าเหมาะกับเกมนี้มากที่สุด งานนี้มีหวังหอสิบสามต้องกวาดชัยชนะมาเพียบแน่

                “ต่อไปเป็นเกมเดี่ยวนะ” พูดจบรุ่นพี่ก็ทำการจับฉลากอีกครั้ง จนได้นักกีฬาในสามเกมแรกเรียบร้อย จนมาถึงเกมสุดท้าย

                “ชิงธง ห้อง 1346 เลือกได้ว่าใครเป็นคนเล่นก็ออกมาเซ็นชื่อได้เลย”

                “งานนี้ฉันลุยเอง” ชินดงหันไปบอกรูมเมทตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างก่อนจะลุกไปเซ็นชื่อด้านหน้า เกมนี้เขาลุยได้อย่างไม่มีปัญหาแน่นอน มั่นใจเต็มร้อย

                หลังจากที่จัดการเรื่องนักกีฬาเรียบร้อยรุ่นพี่ก็ปล่อยให้น้องๆได้ไปพักผ่อนและเตรียมตัวฝึกซ้อมกับงานที่จะจัดขึ้นในสัปดาห์หน้า เพื่อชัยชนะกับสิทธิพิเศษที่ไม่ว่าใครก็อยากได้มันมาครอบครองทั้งนั้น

                “ชั้นเรานี่โดนเกือบหมดเลยนะ เว้นแต่ห้องนาย” ขณะที่กำลังเดินขึ้นบันไดอีทึกพูดพร้อมกับชี้ไปที่เยซองกับเรียวอุกที่เดินตามหลังมา แล้วก็ต้องแปลกใจที่เห็นสองคนที่เดินห่างกันเป็นเมตร เพราะปกติเยซองจะเดินไม่ยอมห่างเรียวอุกเลย

                “ก็ดีอแล้วหนิ” เรียวอุกพูดขึ้นมาเบาๆโดยไม่มองหน้าเพื่อนคนไหนเลยซักคน

ซองมินที่ได้ฟังแบบนี้เลยหันไปมองทันที เพราะรู้สึกว่าเรียวอุกมีอาการแปลกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ส่วนดงแฮก็มองด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่ที่เรียวอุกมาแย่งเตียงเขานอนก็ยังไม่ได้ถามถึงเหตุผลเลย

“เรียวอุกเป็นอะไรหรือเปล่า แปลกๆตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ” ซองมินเดินลงมาอยู่ขั้นเดียวกับเรียวอุกถามด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นห่วง เพราะดูเรียวอุกไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่

“เปล่าหรอก” พูดจบก็เดินนำหน้าเพื่อนๆไปทันที ทำเอาคนที่เหลืออยู่หันไปมองเยซองกันเป็นตาเดียว

“อย่ามาจ้องฉันแบบนี้นะ” พูดไปก็หลบตาเพื่อนๆไป ถ้าทุกคนรู้ว่าเขาทำอะไรกับเรียวอุกไว้คงโดนเล่นงานเอาแน่ๆ

“ให้ตายสิไม่น่าไว้ใจเลย” ฮีชอลพูดขึ้น สีหน้าที่แสดงออกมานั้นบ่งบอกได้ชัดเจนว่าไม่ไว้ใจในตัวเยซองเลยแม้แต่น้อย

“ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย” ปฏิเสธเสร็จก็เดินนำเพื่อนๆขึ้นห้องไปทันทีมาโดนจับผิดแบบนี้มันน่าอึดอัดชะมัด สงสัยต้องรีบกลับไปง้อเรียวอุกซะแล้วล่ะงานนี้

“ฉันว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรแน่ๆเลย” ฮยอกแจตั้งข้อสงสัย

“แถมเมื่อวานเรียวอุกยังไปขอนอนห้องฉันด้วย หรือว่าจะทะเลาะกัน” ดงแฮเสริม นึกถึงเรื่องเมื่อคืนวานไม่รู้จะเคืองหรือจะเขินดี จะเคืองที่คิบอมงกไม่ยอมแบ่งหมอนกับผ้าห่มให้เขาแต่พอนึกถึงกลับเขินเรื่องที่ล้มลงไปทับคิบอมทุกที

“ทะเลาะกันชัวร์ ฟันธง!” ว่าแล้วอีทึกก็ทำการสรุปทันที โดยมีเพื่อนพยักหน้าหงึกหงักตามอย่างเห็นด้วย

“แล้วเราจะทำไงกันดี” ซองมินพูด

“ไม่ต้องทำอะไรหรอก ปล่อยให้สองคนนั้นจัดการเอง ถ้าเรื่องมันใหญ่จริงๆเราค่อยเข้าไปช่วย ส่วนตอนนี้ก็กลับห้องกันไปได้แล้ว” ฮีชอลพูดก่อนจะเดินนำหน้าขึ้นห้องไปบ้าง ต้องกลับไปคิดแผนการเพื่อให้ชนะเกมนี้ให้ได้ ซีวอนก็ซีวอนเถอะถึงจะเถียงทุกวัน แต่วันแข่งขอพักยก ของรางวัลล่อตาล่อใจแบบนั้นใครไม่อยากล่ะจริงมั้ย

อีกไม่กี่วันเท่านั้นก็จะได้เวลาแข่งขันกีฬาประจำหอ วันหยุดแบบนี้นักกีฬาแต่ละหอต่างพากันฝึกซ้อมเป็นการใหญ่เพื่อคว้าชัยชนะมาครอบครองให้ได้

แต่สำหรับนักกีฬาของหอสิบสามชั้นสี่วันหยุดทั้งทีแทนที่จะฝึกซ้อม แต่สายตะวันโด่งป่านนี้หลายคนกลับยังไม่ตื่น มีเพียงซองมิน เรียวอุก ดงแฮเท่านั้นที่ลงมาทานข้าวด้วยกันอยู่ข้างล่าง เพราะรูมเมทของตัวเองต่างนอนสลบไสลกันอยู่บนห้อง

“นี่เรียวอุก ตกลงนายกับเยซองทะเลาะเรื่องอะไรเหรอ” ซองมินถามขึ้นเมื่ออาหารในจานหมดลง แต่ถามไปก็เปล่าประโยชน์เหมือนทุกๆครั้ง เพราะเรียวอุกไม่ยอมปริปากตอบเลยแม้แต่น้อยว่าทะเลาะกับเยซองเรื่องอะไร

“ก็คนมันจิตใจไม่ดีน่าโกรธไหมล่ะ” เรียวอุกนั้นดูใส่อารมณ์กับการตอบคำถามนี้พอสมควร นึกถึงทีไรอารมณ์โมโหมันพุ่งขึ้นสมองทุกที

“ตกลงเยซองทำอะไรนายกันแน่ ทำไมไปว่าเค้าจิตใจไม่ดีล่ะ” ดงแฮถามต่อ

“หยุดพูดเรื่องนี้เลยนะ” ว่าเสียงเข้มพร้อมกับทำหน้าโหดทำเอาเพื่อนทั้งสองต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที เวลาเรียวอุกโกรธนี่น่ากลัวใช่เล่นเลย

“จริงสิซองมิน ครบหนึ่งสัปดาห์แล้วนี่ นายกับคยูฮยอนก็ไม่ต้องเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย” ดงแฮเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นว่าเรียวอุกทำท่าจะโมโหใส่และเรื่องที่เปลี่ยนนั้นไม่ใช่คนไกลตัวเลย

“อืม” ซองมินพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ เขาเกือบลืมไปแล้วว่าคำสั่งของคิงอีทึกสิ้นสุดลงแล้ว

“เสียใจมั้ย” ดงแอฮแกล้งถาม เพราะดูสีหน้าซองมินดูหมองลงเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

“ทำไมต้องเสียใจด้วยเล่า ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับคยูฮยอนจริงๆซักหน่อย” รีบปฏิเสธเสียงสูงออกมาทันที แถมใบหน้าขาวใสนั่นกลับเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาซะเฉยๆ

“เป็นแฟนกันตั้งหนึ่งสัปดาห์ไม่รู้สึกหวั่นไหวอะไรเลยเหรอ” ดงแฮยังคงแกล้งซองมินไม่เลิก ส่วนเรียวอุกก็ได้แต่นั่งมองยิ้มๆ

“อย่ามาล้อฉันนะดงแฮ ไม่งั้นฉันจะล้อเรื่องนายกับคิบอมบ้าง” ขู่กลับทำเอาดงแฮเงียบไปทันที เรียวอุกที่มองดูอยู่ก็เลยหัวเราะออกมาดังลั่นเมื่อเห็นปฏิกิริยาโต้ตอบอันเงียบกริบของดงแฮ ซองมินนี่จี้ถูกจุดจริงๆ

เงียบได้ไม่นานโทรศัพท์ของซองมินที่วางอยู่บนโต๊ะก็ร้องลั่น ตัวเครื่องสั่นครืดๆอยู่บนโต๊ะ ดงแฮชะเง้อไปดูก่อนเจ้าของเครื่องว่าใครโทรมา ก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์เครื่องจิ๋วมาไว้ในมือทันที

“นายเอามือถือฉันไปทำไมดงแฮ เอาคืนมา” ซองมินเอื้อมมือจะไปคว้าโทรศัพท์ของตัวเองคืน เพราะอยู่ๆดงแฮก็หยิบมันไปซะเฉยๆ เขามันความรู้สึกช้ากว่าเลยคว้าเอาไว้ไม่ทัน

“สวัสดีครับ” ด้วยความสงสัยดงแฮเลยกดรับทันที เพราะเขาไม่แน่ใจว่าคนที่โทรจะใช่คนที่เขาคิดว่าหรือเปล่า ไม่แน่บางทีซองมินอาจจะมีใครอื่นซ่อนอยู่ก็ได้ ได้เวลาที่ลีดงแฮจะเอาคืนแล้ว

“อ้าว! คยูฮยอนเองเหรอ นี่ฉันดงแฮนะ” พูดตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงร่าเริงเมื่อใช่คนที่ตนเองคิดไว้จริงๆ ทำเอาซองมินรีบลุกขึ้นจะมาแย่งโทรศัพท์มือถือคืนทันที เขาก็เพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่าซองมินเมมชื่อคยูฮยอนว่าที่รัก แล้วก็ไม่รู้ว่าคยูฮยอนจะเมมไว้แบบเดียวกันหรือเปล่า

“เอาคืนมานะดงแฮ” ซองมินลุกขึ้นเดินอ้อมไปหาดงแฮเพื่อแย่งโทรศัพท์กลับคืนมา ดงแฮเห็นแล้วแบบนี้ต้องโดนล้อแน่เลย เขาก็ลืมคิดถึงเรื่องชื่อที่โดนอีทึกสั่งให้เมมไว้เสียสนิท

สุดท้ายดงแฮจำต้องคืนโทรศัพท์มือถือให้กับซองมินไม่งั้นเขาคงโดนจับหักกระดูกแน่ถ้าไม่ยอมคืน ก่อนจะเอาแต่นั่งยิ้มอยู่กับเรียวอุกเมื่อซองมินเดินเลี่ยงออกไปคุย

“ตื่นแล้วเหรอ” ถามออกไปเบาๆพลางหันไปมองเพื่อนตัวแสบทั้งสองคนที่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้

(อืม แล้วตอนนี้นายอยู่ไหน) เสียงปลายสายถามกลับมา ที่จริงคยูฮยอนตื่นได้ซักพักแล้ว แต่ไม่เห็นซองมินอยู่ในห้องเลยโทรมาหา

“ที่โรงอาหารชั้นล่างน่ะ นายจะกินอะไรมั้ยเดี๋ยวฉันซื้อไปให้”

(ซื้ออะไรขึ้นมาก็ได้ งั้นแค่นี้นะ)

“อืม” พูดจบก็ตัดสายไปก่อนจะเดินกลับมาหาเพื่อนทั้งสองที่นั่งยิ้มแป้นให้อยู่

“แหมๆ เลิกกันแล้วทำไมยังเมมว่าที่รักอยู่อีกล่ะ หรือว่ายังมีเยื้อใยต่อกันอยู่” เมื่อซองมินเดินกลับมาถึงโต๊ะดงแฮก็ออกปากแซวทันที ทำเอาซองมินปั้นหน้าบึ้งใส่

“ไม่คุยกับนายสองคนแล้ว ฉันขึ้นห้องดีกว่า” ว่าแล้วก็เดินไปซื้อข้าวให้คยูฮยอน แต่ก็ไม่วายมีเสียงแซวตามหลังมาจนได้

“ซื้อข้าวไปให้แฟนเหรอจ๊ะ” ดงแฮตะโกนออกเสียงดังอย่างอารมณ์ดี จากที่ตอนแรกโดนขู่เรื่องคิบอมแต่ตอนนี้กลับลืมไปเสียสนิทแล้ว ในหัวมีแต่เรื่องของซองมินกับคยูฮยอนเท่านั้น

ซองมินได้แต่หันมามองด้วยสายตาเคืองๆ เมื่อซื้อข้าวเสร็จก็รีบเดินขึ้นหอไปทันที ทำเอาดงแฮกับเรียวอุกนั่งหัวเราะชอบใจกันอยู่สองคน

“ฉันว่านะคู่นี้ไม่จบกันแค่หนึ่งสัปดาห์นี้แน่เลย” เรียวอุกแสดงความคิดเห็นบ้างหลังจากที่ฟังดงแฮแซวซองมินมาซักพักใหญ่

“เห็นด้วย” ตอบกลับด้วยรอยยิ้มกว้าง ทั้งดงแฮและเรียวอุกต่างมองตามซองมินที่เดินจ้ำขึ้นบันไดไปแล้วก็หันกลับมานั่งยิ้มกันอยู่สองคน

เรื่องของเพื่อนดูท่าจะไปได้สวยแต่เรื่องของตัวเองนี่สิ ต้องคิดหนัก

-------------------------------------------------------

 kr...Talk
สวัสดีจ้าเพื่อนๆทุกคน ห่างหายไปนานเหมือนกันนะเนี่ยไรเตอร์
หลังจากบ้านเมืองของเราเริ่มกลับมาสงบสุขอีกครั้ง ก็เลยมาอัพ(เกี่ยว?)
จะมีแข่งกีฬาแล้ว หลายคนอาจจะเริ่มสงสัยว่าชื่อเกมแต่ละชื่อเล่นอย่างไง
ก็ต้องอดใจรอกันหน่อยนะจ๊ะ ไม่นานเกินรอจริงๆ

ความคิดเห็นที่ 1755 (จากตอนที่ 11)

บอมอะ ใจร้าย ย T T

เรียวงอนเลย ง้อเลยเย่

ไรเตอร์ ถ้า เป็นวอนฮยอกเรา ! ไม่ อ่าน น่ะ ! ...

Name : HH38 [ IP : 115.87.143.147 ]
Email / Msn: -
วันที่: 9 มิถุนายน 2553 / 19:11

ความคิดเห็นที่ 1744 (จากตอนที่ 11)

ไม่อ่านนะถ้าเป็นวอนฮยอก

---

PS.  ฮันฮยอก*_*เยเรียว+_+จงเจริญ^_^-_-

Name : you^_^< My.iD > [ IP : 114.128.44.169 ]
Email / Msn: -
วันที่: 7 มิถุนายน 2553 / 17:41

สำหรับเม้นที่ไรเตอร์เอามาขึ้นครั้งนี้
ก็เพราะว่าพวกคุณกำลังขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ไรเตอร์อยู่ (ล้อเล่นสนุกๆ)
เราพูดกันตามตรงนะ ไม่ว่าฟิคนี้จะเป็นวอนฮยอก ฮันชอล หรือคู่อื่นที่คุณจะคิดว่ามันจะเป็น
แต่สุดท้ายก็ตอนจบก็ต้องฮันฮยอก และวอนชอลอยู่ดี
เราไม่กลัวว่าคุณจะไม่อ่านฟิคของเรา แต่แค่จะบอกว่าถ้าไม่อ่านก็จะไม่รู้เรื่อง
ก็จะไม่สนุก ก็จะไม่รู้อะไร 3เรื่องที่ไรเตอร์แต่งมาไม่เคยเปลี่ยนเมนเลย
รักคู่ไหนก็เป็นคู่นั้นมาตลอด ฮันมิน ซีฮัน หรือคู่อื่นๆก็มีให้เห็นในรักวุ่นๆ คุณยังอ่านกันได้
เพราะคุณก็รู้ว่าไม่ว่าอย่างไรตอนจบก็ต้องคยูมิน
ไรเตอร์แนะนำตัวละครเด่นชัดขนาดนั้น ถ้ายังเดาไม่ได้ว่าตอนจบเป็นคู่ไหนก็ไม่รู้จะต้องทำไงแล้ว
หากคำพูดเหล่านี้ของไรเตอร์ดูแรงไปก็ขอโทษด้วยนะจ๊ะ แต่ไรเตอร์ก็แค่ไม่อยากให้คุณข้ามตอนไหนในฟิคไปเท่านั้น
มันอาจจะไม่ใช่วอนฮยอกที่หวานชื่นก็ได้นะ แต่สำหรับคนที่ชอบวอนฮยอก มันก็อาจจะไม่ได้ขมไป
แล้วคุณจะเห็นว่าฮยอกของเรามันไม่ธรรมดา... ชักพูดมากไป ไปดีกว่า
อย่าลืมอ่าน+เม้น+โหวต+ป่าวประกาศนะจ๊ะ
เจอกันตอนหน้าจ้า