คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 3.3 ธเนศวร รีไรท์
 |
|
 |
|
ท่านายธเนศวรทรแย้มพระโอษ์
มอท่าทาอนายรัอย่าพึพอพระทัยเมื่อไม่เห็นท่าทีว่าอีฝ่ายะำไ้ว่าท่านไม่ใ่เษา ันั้นหาท่านะสวมรอยแ่านับินานาแทน
นายรั็ไม่มีวันรู้ว่าท่านายธนศวร่าหาที่เป็นเ้าบ่าวหาใ่ท่านายนเรศไม่
ถึเวลานั้นทุอย่า็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลอะไรไ้อีแล้วและนั่นทำให้ทรรู้สึสบายพระทัยพลาิถึใบหน้าหวานับเรือนร่าโปร่ระหอแม่สาวหยิ่
หาเธอรู้ว่า้อแ่านับท่านแทน เธอะทำหน้าอย่าไร แ่ที่แน่ ๆ
เธอไม่มีวันแ้ไเหุาร์ให้เปลี่ยนแปลไปาที่ท่านทรเป็นผู้ำหนไว้ไ้อย่าแน่นอน
ท่านายธเนศวรทรออาัหวัเพรบูร์โยไม่ทรแวะที่ใเลยแม้แ่พระำหนัั้แ่บ่ายสอโมมานถึบ้านพระพายในเวลาทุ่มว่าเพราะทริถึใบหน้าหวานเิหยิ่อหิสาวที่ยัไม่แน่พระทัยว่าเพราะเหุใึสะุาในัวเธอทันทีที่ไ้พบรั้แรนามิเธอเรื่อยมา
“ไม่ทราบว่าุมาพบใระ” เอมอรแม่บ้านอพระพายถาม
“ไปเรียนุินานาว่าัน หม่อมเ้านเรศมาอพบ” ท่านายทรรับสั่
“เพ..เพะ ท่านายนเรศหรือเพะ” เอมอระพริบาปริบ ๆ อย่าทำอะไรไม่ถู
“ใ่ ไปบอุพระนาว่าันมาอพบ” ท่านายรับสั่ย้ำสุรเสียเ้ม
“เิเส็ไปรอ้านใน่อนเถิเพะ” เอมอรรีบเปิประูให้ท่านายเส็เ้าไป้านใน
๊อ ๊อ ๊อ...เสียเาะประูหน้าห้อเบรัหวะ้าวเินอโิรสที่เพิ่อาบน้ำเรียบร้อยและอยู่ในุนอนสีหวานราาแพที่เธอโปรปาน แมุ้นอนนี้ะไม่โป๊นัแ่ผ้าเนื้อนิ่ม็แนบไปทุสัส่วน เธอหมุนัวเินลับมาเปิประูและยหัวิ้วแสวามแปลใเมื่อเห็นท่าทาอเอมอร แ่สิ่ที่รับฟัลับยิ่ทำให้เธอรู้สึแปลใมาึ้นไปอีเมื่อแม่บ้านร่าท้วมรายานว่าใร้อารพบเธอในยาม่ำืนเ่นนี้
นที่มาอพบเธอนั้นเป็นถึหนุ่มในฝันอสาว
ๆ อย่าหม่อมเ้านเรศ วิษุรัสรร์
แ่ท่านำลัทำให้เธอเหนื่อยใน้อระบายลมหายใแร่อนะหมุนัวลับไปว้าเสื้อลุมเนื้อนุ่มึ้นสวมแทนเสื้อลุมบาเบาที่ใ้เป็นประำ
และหันลับมาสำรวัวเออีรั้ว่าเรียบร้อยพอที่ะลไปรับเส็ท่านายไ้หรือไม่
เพราะรพระทัยท่านายะ้ออยนานเินวามำเป็น
“ถวายบัมเพะฝ่าบาท” โิรสล่าวพร้อมทำวามเารพหม่อมเ้าหนุ่ม
“ผมมารบวนุสินะ”
ท่านายธเนศวรทรทอเนรมอหิสาวในุลุมเนื้อนุ่มที่ทรแน่พระทัยว่าภายใุ้ลุมนั้น้อเป็นุนอนเนื้อบาอย่าแน่นอน
หิสาวรหน้า่าามราวรูปปั้นนาอัปสร เอวเล็อิ่วเหมาะับร่าบอบบาน่าถนอมอเธอ
ผิวนวลเนียนสีน้ำผึ้รับับวาลมโสวยึ้
ยิ่พินิท่านายยิ่ทรหลใหลหิสาวรหน้านไม่อยาะห้ามพระทัยไม่ให้ึร่าแน่น้อยเ้ามาอในอ้อมพระร
“ฝ่าบาทเส็มาถึบ้านหม่อมันในเวลา่ำเ่นนี้ ไม่ทราบว่าทรมีธุระสำัอะไรับหม่อมันหรือเปล่าเพะ”โิรสไม่อบแ่ลับเป็นฝ่ายั้ำถามท่านาย้วยวามแปลใแทน
เพราะไม่ิว่าะเส็มาพบเธอถึบ้านในเวลาเ่นนี้
“ผมอยาะมาบอับุว่าเือนหน้าเราะแ่านันที่วัวิษุรัสรร์” ท่านายทรรับสั่
“เือนหน้า! เป็นไปไม่ไ้เพะ
หม่อมันยัไม่พร้อม”
โิรสปิเสธเสียสู ใบหน้าหวานีเผือ้วยระหนับรับสั่อท่าน
“แ่ผมพร้อมและูเหมือนุรัเอ็ไม่ั้อ” ท่านายธเนศวรทรรับสั่พร้อมลั้นสรวล
“ฝ่าบาททรทราบไ้อย่าไรเพะ ว่าพ่ออหม่อมันะไม่ั้อ” โิรสเิหน้าถามเสียแ็
“เพราะวันนี้ผมไปพบุรัมา และไม่เห็นว่าพ่ออุะปิเสธหรือั้ออะไรนี่” ท่านายรับสั่เบา ๆ
“ฝ่าบาทเส็ไปพบพ่ออหม่อมันมาเหรอเพะ” เธอถามเหมือนไม่เื่อถือ
“ใ่ ลับาเพรบูร์ผม็แวะมาหาุเลยนี่แหละ
ทำไมล่ะมีปัหาอะไรอย่านั้นเหรอ” ท่านายทรเลิพระน
“ทำไมฝ่าบาทไม่ทรให้เวลาหม่อมันบ้า” โิรสเม้มริมฝีปาแน่น
“เวลาอะไร
็ในเมื่อุพ่ออุเอที่เร่ให้ผมแ่านับุ ทั้ที่รั้แรผมปิเสธไปแล้วและุ็ไม่สามารถทำใหุ้พ่ออุเปลี่ยนใยเลิสัาามพินัยรรมที่ท่านพ่ออผมทำไว้ับพ่ออุไ้เอ
อนนี้ผมเบื่อเรื่อพวนี้เ็มทน็ิว่าทำให้มันบ ๆ ไป็แ่นั้น” ท่านายธันทรรับสั่ราวับไม่แร์
“แ่หม่อมันไม่ยอมเพะ ยัไหม่อมัน็ไม่ยอมให้มีานแ่านในเือนหน้าแน่นอนเพะ” โิรสเถียเสียั
“อย่านั้นเรามาพนันันไหมว่าุ้อยอม้วยวามเ็มใ” ท่านายธเนศวรทรแย้มพระโอษ์
“เอาแ่พระทัย” โิรส้อนใส่ท่าน้วยวามัเือใ
“ใรว่าผมเอาแ่ใ
เพราะถ้าผมเอาแ่ใริผมะุุไปทะเบียนสมรสับผมพรุ่นี้เลย่าหา”
“หม่อมันไม่มีวันยอม” โิรสล่าวอย่ามั่นใ
“ฮึๆ ุท้าผมหรือเปล่านะลูแมวน้อย” ท่านายธันทรสรวลเสียเบา
“หม่อมันไม่ล้าท้าทายฝ่าบาทหรอเพะ” โิรสอบเสียสะบัแม้ะไม่อบสรรพนามที่ท่านายเรียานเธอแ่โิรส็ไม่อยา่อปา่อำับท่านายนั
“ผมไม่เยิว่าะแ่านับุเลยนะลูแมวน้อยอผม ระทั่ไ้พบุ
ผม็รู้ทันทีว่าไม่สามารถปล่อยใหุ้หลุมือไปอย่าแน่นอน” ท่านายธเนศวรทรแย้มพระโอษ์เ้าเล่ห์นัในสายาอโิรส
“หม่อมัน็ไม่ิว่าะ้อแ่านับฝ่าบาทเพราะทรเ้าเล่ห์และเ้าู้ยิ่ว่าผู้ายนไหนที่หม่อมันเยพบ”
“ฮึๆ เป็นเพราะบุพเพสันนิวาสถึทำให้ผมไ้พบและหลุมเสน่ห์อุั้แ่วันแรที่ไ้เอ”
“หม่อมันไม่แน่ใว่าฝ่าบาททรหลุมรัแรพบมาแล้วี่รั้ันแน่”
ท่านายธเนศวรทรสืบพระบาทเ้ามานิร่าบาระหอโิรส
ปลายพระหัถ์ยึ้นเยามนแหนหายเพื่อสบาลมพลาแย้มพระสรวลว้า รับสั่สุรเสียทุ้มหวานทำเอาโิรสไ้แ่ยืนมึนเพราะไม่ทันั้ัว
เธอไม่ิว่าท่านายะทรเ้าประิัวไวนานี้
“ุเป็นนแรที่ผมหลุมรั ลูแมวน้อย”
ทรรับสั่พร้อมแนบพระโอษ์หนาประทานุมพิหวามไหวับเรียวปาอิ่มอโิรสที่ำลัอยู่ในภวั์นเผลอเผยอริมฝีปาึ้นึล้ายเธอเ็มใอบรับพระโอษ์ร้อนที่รอบรอเรียวปาอิ่มอนเออยู่ในะนี้
พระหัถ์แ็แรประอเอวบารั้ัวเธอแนบพระวรายนออวบเบียิพระอุระและทรสัมผัสไ้ถึแรเ้นา้อนเนื้อใ้อนุ่มนั้น พระิวหาล่วล้ำเ้าหยอล้อในโพรปาหวานประหนึ่หลอล่อให้หัวใวน้อยสะท้านไปับสัมผัสอท่าน
ทรหวัเพียะสามารถทำให้เธอพลั้ลมาในหลุมเสน่ห์ออ์เอไ้บ้า
ูบ ใริว่าไม่สำั อยู่ี ๆ
เพลรัยุพระเ้าเหาที่นทั้ประเทศยัำไ้ิหู็ั้ออยู่ในหัวที่ำลัหมุนโรเรอโิรส
ูเหมือนโลทั้ใบสะุหยุนิ่นเธอรู้สึเหมือนำลั้อมน์สะ ร่าายอ่อนแรทำให้้อยึพระรแร่ึ่โอบระับรอบเอวอเธอไว้เป็นที่พึ่
วาลมหรี่ลรู่หนึ่่อนะพริ้มหลับปล่อยให้ท่านายธเนศวรทรเป็นผู้นำทาโยเธอทำไ้แ่เป็นผู้ามที่ไม่รู้ประสีประสาเท่านั้น
ไม่ว่าะทรพาเธอไปที่ใในเวลานี้ โิรสไร้แรที่ะัืน แม้เมื่อแผ่นหลับอบบาสัมผัสไ้ถึวามนุ่มอโฟาัวให่ลาห้อรับแ
เธอ็ยัไม่สามารถเรียสิลับืนมาไ้เลย
สัมผัสอท่านายทรนิ่มนวลแฝไป้วยวามเว้าวอนเสียนใสาวเ้นไม่เป็นส่ำ
โิรสไ้แ่ภาวนาให้นเอมีำลัใและุรั้สิลับืนมาให้ไ้โยเร็วเพราะเวลานี้สมอเธอาวโพลนิอะไรไม่่อยะออเลยริ
ๆ แม้ท่านายธเนศวระทรละพระโอษ์าริมฝีปาอเธอแล้ว แ่พระอัุที่โลมไล้บาเบาับริมฝีปาอวบอิ่มและสุรเสียทุ้มรับสั่เ็ี่้าหูเธอะนี้็ร้ายาไม่แพ้พระโอษ์ร้อนผ่าวอท่านเลยแม้แ่น้อย
“ลูแมวน้อย๋า ุรู้ไหมว่าุทำให้ผมแทบลั่แ่ไู้บเียวอุ
ผมแทบวบุมัวเอไม่ให้สัมผัสุไม่ไหวแล้ว ุรู้ไหมลูแมว เป็นไปไ้ผมอยาให้พรุ่นี้เป็นวันแ่านอเราะเลย”
พระสุรเสียแผ่วเบาที่ไ้ยินทำให้โิรสถึลับ้อแอบระบายลมหายใ
ะพริบาปริบ ๆ มึนไปับสถานาร์รหน้า ใหนึ่อยา่อ้านเมื่อถูทรระทำาบ้วเหมือนไม่ให้เียริันแ่แปลที่ร่าายลับยินยอมพร้อมใเพียแ่ไ้อยู่แนบิพระวรายล่ำสันเ่นที่เป็นอยู่
ร่าายเหมือนะไร้เรี่ยวแรไม่สามารถ้านเสน่ห์แห่บุรุษเพศอท่านายอ์นี้ไ้เลย
“ปล่อยหม่อมันเถิเพะ
เราเพิ่ไ้พบันเพียไม่ี่วัน ฝ่าบาท็ทรหัหาหม่อมันไ้ถึเพียนี้”
“ลูแมวน้อยนี ผมไม่ิะล่วเินุมาไปว่านี้เลยริ ๆ
แ่ะห้ามไม่ให้ผมแะ้อุบ้า ผมทำไม่ไ้ริ ๆ ั้แ่รั้แรที่พบัน ผม็ฝันเห็นแ่หน้าุ
อยาอ อยาสัมผัสุ ผมหลุมเสน่ห์อุเ้าแล้วโิรส” ท่านายทรอ้อนรำพัน
“พระโอษ์หวานแบบนี้ละสิ หม่อมันึเห็นผู้หิที่ฝ่าบาทวในวัน่อนทำราวะาใายเมื่อถูฝ่าบาทหมาเมินใส่แบบนั้น”
“่อไปผมะไม่มีใรนอาลูแมวน้อยนนี้”
“และถ้าหม่อมันไม่ใ่ินานา อัรเุ ฝ่าบาทะทรทำเ่นไร”
“ไม่ว่าุะเป็นใร ผม็ะมีแุ่นเียว”
“หม่อมันะอยูว่านเ้าู้อย่าฝ่าบาทะทำไ้อย่าที่รับสั่หรือไม่”
“ผมทำไ้เสมอยอรั และผม็ไม่ใ่นเ้าู้อย่าทีุ่เ้าใ” ทรแย้มพระโอษ์่อนะ้มลหอมแ้มนวลอีรั้
“ปล่อยเพะฝ่าบาท เี๋ยวใรมาเห็นเ้า
หม่อมันไม่รู้ะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” โิรสผลัพระอุระว้าแร
ๆ
“ุไว้ที่อผม็ไ้พระนา”
“ทรรับสั่สมับเป็นหนุ่มสัมริ ๆ เพะ” โิรสส่้อนให้ท่านายพร้อมับออแรผลัพระอุระอีรั้
“สัาับผม่อนว่าุะแ่านับผมเือนหน้า ไม่อย่านั้นผมไม่มีวันปล่อยุไปแน่
ๆ ลูแมวน้อย”
“ไม่สัาเพะ ทรเอาแ่พระทัยเินไปแล้ว
ให้เวลาหม่อมันเพียแ่เือนเียวทั้ที่หม่อมันเพิ่ไ้พบฝ่าบาทเพียแ่สี่รั้
หม่อมันไม่เยเห็นใรเอาแ่ทัยเท่าฝ่าบาทมา่อน” โิรสอบเสียุ
“โธ่ ลูแมวน้อย ผู้ายอื่นไม่ไ้หลุมรัุแบบผมนี่” ท่านายไม่ทรยอมลายพระรออาเอวบา ทรอเธอไว้แนบพระอุระ
“ถ้าไม่ทรปล่อยหม่อมัน่อน หม่อมันะหนีฝ่าบาทไปให้ไลทีเียวและหม่อมัน็ะไม่สนใำสั่อพ่อเรื่อารแ่านในรั้นี้อย่าเ็า” โิรสเม้มริมฝีปาแน่น
“ผมิว่าุอยาเป็นหม่อมอผมเสียอีลูแมวน้อย” ท่านายทร้มพระพัร์นพระนาสิสัมผัสแ้มนวล
“หม่อมันไม่เยิอยาเป็นายาอฝ่าบาท
ที่หม่อมัน้อารพบฝ่าบาทในรั้นี้ ริ ๆ
แล้วหม่อมันแ่อยาะมาลับฝ่าบาทให้ยเลิพิธีอภิเษสมรสเสียมาว่า”
“ลูแมวน้อย๋า ผมะยเลิไ้ยัไัน
ผมิพันธะสัาาพินัยรรมอท่านพ่ออย่านั้น”
“ถ้าหม่อมันอให้เป็นแ่ารแ่านในนามเพื่อปลพันธะสัานั้นเสียล่ะเพะ
ฝ่าบาทะว่าอย่าไร”
“ฮึฮึ
ถ้าุเป็นผู้หิอื่นที่ไม่ใ่ลูแมวน้อยี้อ้อนแบบนี้ผมยินยอมทำาม้อลทีุ่เสนอ
แ่นี่เพราะเป็นุ ผมยินยอมทำามำสั่ท่านพ่อทุประารไม่มีบิพลิ้วแน่นอน” ท่านายทรพระสรวลเบา ๆ
“ฮึ ทรไ้เปรียบหม่อมันทุทา” โิรสส่้อนมให้ท่านายที่ทรำลัแย้มโอษ์พระเนรพราวูรุ้มริ่ม
“หลัแ่านผมยอมใหุ้ไ้เปรียบผมทุทาแทน็ไ้ลูแมวน้อยนี”
ท่านธเนศวรทรยอมลายพระรพร้อมุรั้ร่าเพรียวนั่ลเียวรายสูส่าบนโฟาัวให่
พระหัถ์หนายัระับอยู่ับมือเรียวอเธอ พระเนรม้อมอวาลมหวานนั้นอย่าหลใหล
เพียรั้แรที่พบัน็ยัไม่มีสัวินาทีที่ะทรลืมเธอไ้ล โีที่ทรัสินพระทัยที่ะเ้าพิธีอภิเษสมรสับเธอแทนพระเษา
เพราะหา้อพบันในืนวันอภิเษอเธอับพระเษา ท่านยัไม่รู้เลยว่าะ้อทำเ่นไร
แ่ที่แน่ ๆ ท่านไม่มีวันปล่อยให้โิรสเป็นายาอท่านนัแน่ มีหวัท่าน้อแย่เ้าหอแทนพระเษาแน่นอน
“หม่อมันไ้่าวว่าฝ่าบาทมีพระอนุาฝาแฝ
นี่ถ้าหม่อมันไ้พบพระอนุาอฝ่าบาทหม่อมันะแยออหรือไม่นะว่าอ์ไหนือท่านายนั
อ์ไหนือท่านายธัน”
โิรสถามเมื่อท่านายทรยอมให้เธอนั่ี ๆ
“ไม่ยาเลยลูแมวน้อย เพราะผมะอยู่ไม่ห่าุแบบนี้
ส่วนู่แฝผมไม่มีวันะไ้อยู่ใลุ้” ท่านายรับสั่
“ฝ่าบาทับพระอนุาทรเหมือนันมาเพียใเพะ” โิรสไม่สนใำอบส่อแววเ้าู้นั้น เธอเอียอเล็น้อยพร้อมเพ่พิศพระพัร์มอย่าสำรวหาำหนิที่พอะสัเไ้
“ะว่าเหมือน็เหมือน แ่ผมับู่แฝ่าันที่นิสัยมาว่า”
“ยัไเพะ”
“ถ้าุพบเาุะรู้ว่าผมหมายวามว่าอย่าไร
แ่อีนานเพราะอนนี้เาไม่อยู่” ท่านายทรสรวล
“พระอนุาเส็ไหนล่ะเพะ”
“เาไปทำไร่อเา และผมไม่อบใหุ้พูถึผู้ายอื่นแม้น ๆ
นั้นะเป็นฝาแฝอผม็าม”
ท่านายธเนศวรทรรวบเอวบาึ้น้อนพระเพลารวเร็วนโิรสั้ัวไม่ทัน
“ปล่อยหม่อมันลนั่ี ๆ เพะหม่อมันอึอั” โิรสประท้ว
“นั่ัผมนี่แหละีแล้วลูแมวน้อย”
“ไม่เพะ พระหัถ์ไวนั ับนั่นแะนี่นหม่อมันหวั่นใ
นาเพิ่ไ้พบันหม่อมันยัเสียเปรียบฝ่าบาทนานี้”
“ุเป็นนแรที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้”
“เื่อยาเหลือเินเพะ
หม่อมันว่าอยู่ับหิอื่นฝ่าบาท็อ้อนพวเธอแบบนี้เ่นัน”
“ใส่ไล้ผมแบบนี้้อทำโทษ”
เสีย่อล้อ่อเถียอโิรสเียบหายไปเมื่อพระโอษ์ร้อนประบทับริมฝีปานุ่มประทานุมพิแ่เธออย่าูื่ม
พระหัถ์หนาที่เธอ่อนอไว้เมื่อสัรู่ว่าไวนัปัผ่านอยู่แถวทรวอสาวพานทำให้หัวใอเธอสั่นสะท้านนอ่อนลุันไปทั้ัว
เสื้อลุมเนื้อหนาหลุร่วาบ่าเลื่อนหล่นลออยู่บนโฟา
พระหัถ์ลูบไล้เว้าวอนนเธอสั่นไปทั้ัว
“พอเถิเพะฝ่าบาท ให้หม่อมันไ้เหลือวามภูมิใไว้บ้า” โิรสประท้วเสียพร่า ยัพยายามืนัวออา
พระรที่โอบรัเธอไว้แน่นเท่าที่เรี่ยวแรที่เหลืออยู่อเธอะทำไ้
“ุทำผมแทบลั่ริ ๆ ลูแมวน้อย”
 |
|
ความคิดเห็น