คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : 10 ปิดประตูตีแมว
สายาพนัานหลายน้อมอท่านายและหม่อม้วยวามื่นมแม้วันนี้หม่อมอท่านะอยู่ในุเรียบ
ๆ ธรรมาแ่ลับูโเ่นวนมอ้วยรูปร่าลมลึาม
รอยยิ้มที่หม่อมมีให้ท่านายับสายเนรอ่อนโยนที่ส่ถึหม่อมทำให้บรราพนัานทุน่าพูันเป็นเสียเียวว่าทัู้่สมันราวิ่ทอใบหย
“ุะว่ายัไถ้าผมะวนไปฮันนีมูนที่วัพนาลี”
ท่านนัรัสถามหิสาวเบา ๆ หลัาที่เธอนั่ลบนโฟาัวยาวริมห้อทำานอท่าน
“ไปไ้เหรอเพะ”
ินานาถามวาพราวทันที
“ไ้สิ
แ่ผม้อเลียร์านอีสัอาทิย์เพราะนายธันเาลาไปเที่ยวยาวเลยราวนี้”
“ท่านายธันไม่อยู่เหรอเพะ”
“รับ”
เรือสำราลำนำทราย
ท่านายธเนศวรำลัทรวุ่นวายอยู่ับหิสาวในอ้อมพระรหลัาที่ทรวาแผนลัพาัวเธอมาาานเสสมรสอพระเษาั้แ่เมื่อืนโยไม่มีใรสสัยเพราะท่านทรเป็นผู้ที่เินไปบอับนายรับิาอหิสาว้วยอ์เอว่าโิรสฝาเรียนท่านว่าเธอลับพร้อมเพื่อนและะเินทาไปูาวันะธรรมที่เพิ่้นพบใหม่
ทำใหุ้รัไม่ไ้สสัยอันใเนื่อาบุรสาวอท่านมัื่นเ้นทุรั้เมื่อไ้ยินเรื่อราวเี่ยวับาวันะธรรมทีุ่้นพบใหม่
ๆ อีทั้ท่านำลัให้วามสำัับพิธีส่ัวบ่าวสาวหลับานเลี้ยลอเสสมรสทำให้ท่านายถือโอาสำเนินามแผนที่ะลัพาัวโิรสไ้อย่าสะว
หิสาวเอ็ิไม่ถึว่าท่านะทรทำเ่นนี้ึไม่ทันไ้ระวััว
าิลแล ีทีเอส
รถีานสุหรูที่ท่านายธันทรให้มหาเล็นสนิทนำมาส่ท่านและโิรสเพื่อลเรือส่วนอ์อท่านที่ท่าเรือและแล่นาไปเมื่อท่านทรอุ้มร่าไร้สิอหิสาวึ้นมาถึบนเรือเหล็ลำให่
ท่านายทรื่นอบที่ะเินทาท่อเที่ยว้วยารับเรือออทะเลบ่อยรั้
เรือลำให่นี้ึถูแ่ให้เพียบพร้อมทั้ห้อโยสารที่ถูปรับเปลี่ยนเป็นห้อบรรทมิแอร์อำนวยวามสะว ห้อรัวว้าที่มีอุปร์ทันสมัย
ห้อเ็บน้ำืนาให่รวมทั้เรื่อปั่นไฟ าวน์เอร์
าวเทียมที่ะทำให้ท่านไม่้อึ้นฝั่ไ้นานหลายวันทีเียว
ทรวาร่าบาลบนฟูที่นอน่อนะนำเรือออาฝั่แล่นออสู่ท้อทะเลว้า
ทรปล่อยให้เรือลอยอยู่บนพื้นน้ำลาทะเลหลัาแล่นออาฝั่มานานว่าหนึ่ั่วโม
านั้นึเส็มาทิ้พระวรายลเีย้าหิสาวที่ำลัหลับอย่ามีวามสุ
ทรทอมอเธอเียบ ๆ อยู่อย่านั้น่อนะบรรทมหลับไปพร้อมับหิสาว
่อานั้นอีเพียหนึ่ั่วโมโิรส็ะพริบา้า ๆ เปิเปลือาึ้นเบา ๆ เมื่อสัมผัสไ้ถึวามอึอัที่โอบรัรึัวเธอให้ยับไ้อย่าลำบา
ภาพเพานไมุ่้นาบวับวามมึนหลัาที่เธอพยายามลืมาื่นทำให้โิรสเริ่มลัว
ร่าายอเธอยัไม่สามารถยับไ้อย่าใิแ่หัวใลับเ้นรัว
“ทำไมถึเป็นแบบนี้”
โิรสรำพันเบา ๆ
เสียราเบา ๆ อหิ้าพระวรายบวับอาารยับัวอเธอปลุให้ท่านายทรลืมพระเนร
มือเรียวที่พยายามผลัไสพระรอท่านออาารโอบไว้รอบเอวอเธอออสร้ารอยแย้มสรวลเ้าเล่ห์ให้เิบนพัร์มเมื่อยิ่ทรรัพระรแน่นึายเธอิพระอุระ
พระโอษ์หยอเย้าที่ใบหูนุ่มสร้าวามใและหวาผวาให้ับร่าบาที่ยัอ่อนแรเพราะฤทธิ์ยา
“ใร!! ปล่อยนะ” เสียห้ามเบา ๆ
ไร้ำลััืนัผ่านริมฝีปาอิ่มเบา ๆ
“ื่นแล้วเหรอลูแมวน้อย”
ทรระิบเสียพร่า
“ใรน่ะ!! ทำไมันไม่มีแรยับเลยนะ”
โิรสพยายามืนัวทั้ที่ทำไ้ยาเย็นเหลือเิน
“ทายสินเ่” ทรระิบทั้ที่ยัุพระพัร์ับออาวหอมอหิสาวที่พยายามืนัวออาอ้อมพระรแู่เหมือนเธอะไร้เรี่ยวแร
าที่ทริะแล้เธอเล่นแ่เมื่อไ้เริ่ม็ยาที่ะทรหัห้ามพระทัยไม่ให้ำเนิน่อ
พระหัถ์หนาเริ่มรุราน้วยารปลิปุแัวสวยและรั้สายเส้นเล็ที่ล้อบ่าเธอไว้ลเปิทาให้พระพัร์มและพระโอษ์ที่ลาไล้ไปามพระอารม์ที่เหมือนลาวาำลัเือรอวันปะทุพวยพุ่ระเบิท่วมาปล่อภูเาไฟ
มือเรียวพยายามผลัไสสัมผัสเปียื้นที่ไ่ไปามลาไหล่นถึเนินเนื้ออ
เธอสะุ้นิ ๆ เมื่อรู้สึเย็นวาบและสัมผัสไ้ถึารถูปละอบรา้านหน้าเพราะเธอใส่บราไร้สายะอหน้าึ่นั่นทำให้ท่านายธันทรพอพระทัยที่ะใ้พระโอษ์ำัเพื่อปลปล่อยวามามอเธอให้ทรทอพระเนร
ทรเยพระพัร์ึ้น้อายสาวไร้พันธนาาราบราที่โอบประอปทุมถันอย่าื่นม่อนะ้มพระพัร์ลไปนพระโอษ์ื้นสัมผัสเบา
ๆ และวนเวียนลิ้มรสเสรปทุมสีอ่อน้วยวามหลใหลในะที่เ้าอบัวู่ามหยัายแอ่นึ้นามแรเล้าอท่านายอย่าไร้ำลั่อ้าน
ใบหน้าหวานแหนเยนแผ่นหลัหยัโ้
หน้าออิ่มแนบสนิทับพระพัร์มที่เฝ้าื่นมผิวเนียนอเธอไม่ยอมถอยห่า
พระโอษ์ลา่ำเรื่อยไล้ไปนถึหน้าท้อแบนเรียบ ทรหยุพระโอษ์หยอล้ออยู่ับหลุมสะือสวยอเธออีรู่ให่ล้ายแล้ให้ใสาวสั่น
ปลายพระิวหาที่ทำท่าะุนลาล่ำไปไหน่อไหนหยุะัอยู่ับแพนี้ัวน้อยในะที่พระหัถ์ยัอบุมปทุมู่ามอย่าย่ามใ
“ไม่!! ไ้โปรอย่าทำอย่านี้”
เสียราวระิบัลอผ่านริมฝีปาบาอิ่มเบา ๆ
“แบบไหนลูแมว”
ทรระิบเสียพร่าพร้อมับวนพระโอษ์ึ้นมาสัมผัสปทุมามแทน
“ท่านายธัน!!”
โิรสพยายามเยใบหน้าึ้นสบพระเนรู่ม
สอมือที่พยายามผลัันนระทั่เห็นัว่าายที่ำลัล่วเินเธออยู่ือท่านธเนศวร
วามลัวในอน้นลายเป็นวามโล่ใปะปนับวามโรธที่เ้ามาแทนที่
รวมถึวามเินอายเมื่อร่าายอเธอไร้เรี่ยวแรผลัไสน้อปล่อยให้พระโอษ์ื้นหาำไราเนื้อนวลอเธอ้วยวามำยอม
“ฝ่าบาททำอะไรับหม่อมัน”
โิรสพยายามถามแม้เสียอเธอะเบา็ามที
“อื้ม..นั่นสิทำอะไรีนะ”
ท่านายทรเลิพระนพร้อมยริมพระโอษ์เล็น้อย
“ปล่อยหม่อมัน
ะทรทำับหม่อมันอย่านี้ไม่ไ้นะเพะ”
“แบบนี้น่ะแบบไหน
หรือว่าะเป็น...”
พระสุรเสียยั่วเย้าหยุลเมื่อพระหัถ์ลาไล้ายสาวาลาไหล่่ำลมาถึเนินออิ่ม
พระอัุสัมผัสแผ่ว ๆ ับยอทรวพาหัวใอเธอระุหวามไหวเผลอเปล่เสียรววาบหวิว
แม้ะอยาถอยหนีแ่ร่าายลับไม่เอื้ออำนวยทำให้ท่านายทรพระสรวลเสียั่อนะึพระหัถ์ล่ำไปนถึแพนี้ัวเล็ที่เี่ยวอยู่ับสะโพมนและทรทำท่าะึมันลนโิรส้อร้อห้ามเสียรัว
“ไม่เพะฝ่าบาท
ไ้โปรพอเสียทีเถอะอย่าทรหยามัน้วยารทำอย่านี้ับหม่อมันเลยเพะ”
น้ำาอเธอไหลาทาหาา่อนที่เสียะลายเป็นเสียสะอื้น้วยวามื่นลัว
“ลูแมวน้อย ัวสั่นหมแล้ว”
ท่านายทรึร่าบาเ้าแนบพระอุระ
“อย่าทำับหม่อมันแบบนี้เลยเพะฝ่าบาท
ไ้โปรรุาปล่อยหม่อมันเถอะเพะ”
“ไม่มีวันลูแมว
ุใมายั่วเย้าให้ผมหลและะมาีาัน่าย ๆ ราวับผมไร้วามรู้สึ
ุิว่าผมะยอมปล่อยุไปอย่านั้นเหรอพระพาย”
“ทรริ้วหม่อมันถึนา้อทำารหยามเียริให้หม่อมันไ้อับอายนานี้
หม่อมันอยาทราบนัว่าวามผิที่หม่อมันไม่ั้ใ่อมันสมวรแล้วริ ๆ
หรือเพะที่ะไ้รับโทษทั์รุนแราฝ่าบาท” โิรสถอนสะอื้นพร้อมับถามท่านาย้วยน้ำเสียสั่นพร้อมับึผ้าห่มึ้นลุมายเมื่อท่านายทรยอมปล่อยเธอ
“ุิว่าารเป็นผู้หิอผมเป็นโทษทั์รุนแรเหรอโิรส”
ท่านายทรทอเนรหิสาวนิ่
“สำหรับผู้หินอื่นอารู้สึเป็นเียริที่ไ้รับวามรุาาฝ่าบาท
แ่หม่อมันไม่้อารเพะ ถ้า้อเป็นหนึ่ในผู้หิอฝ่าบาท”
โิรสอบพร้อมับเิใบหน้านอน้ำานั้นึ้นเล็น้อย
“แล้วถ้าเป็นผู้หิเพียนเียวอผมล่ะพระพาย
ุะยอมอยู่ับผมมั้ย”
“นานแ่ไหนเพะ หนึ่ปี สอปี
หรือว่าสามปี ่อนที่ะทรทอทิ้หม่อมันและทรลับไปมอผู้หิอื่นที่ถูา้อทัยฝ่าบาทรายใหม่”
โิรสถามเสียเยาะหยัน
“ทีุ่ปิเสธและหนีผมเพราะเรื่อนี้อย่านั้นเหรอพระพาย”
พระนเลิึ้นเล็น้อย
“...”
โิรสสะบัหน้าหลบวเนรม
ท่านายทรยื่นพระหัถ์ออไปสัมผัสเบา
ๆ
ับามนอเธอพร้อมับยึ้นเล็น้อยเพื่อบัับให้วาลมหวานหันลับมาสบเนรับท่าน
ทรทอเนรสบาอเธอนิ่ราวับพยายาม้นหาสิ่ที่อยู่้าใน
“ฟัผมนะพระพาย
ผมไม่เยิริัับผู้หินไหนนระทั่ไ้พบุ
แุ่ลับทำเหมือนผมไม่มีวามหมายในสายา ิะหนีาันไปท่าเียวแล้วุ็เินาไปเสียเย
ๆ อย่านั้นะให้ผมยอมปล่อยุไป่าย ๆ โยไม่ทำอะไรเลยอย่านั้นเหรอพระพาย
ในเมื่อุเลือที่ะหนี ผม็เลือที่ะามับุลับมา
และผมสัาว่าะัุไว้แบบนี้นว่าุะยอมเลิหนีผมเสียที” ทรรับสั่ริั
“แล้วทรเอาู่วอฝ่าบาทไปไว้เสียที่ไหนล่ะเพะ
หม่อมันยัไม่เห็นเธอ” โิรสลับถามไปอีเรื่อ
“ทำไม้อเห็นในเมื่อบนนี้มีเพียุและผมเท่านั้น”
“เราอยู่ในเรือใ่ไหมเพะ”
“รับ
แถมยัอยู่ันามลำพัลาทะเลเสีย้วยสิลูแมวน้อย”
“ลาทะเล!!” โิรสทวนำเสียัึ้นอีนิ
“ใ่
บาทีุอาะอยาแ่ัวให้เรียบร้อย่อนที่เราะุยันมาว่านะพระพาย”
“อุ๊ย! เพะ” โิรสร้ออุทานเสียัเมื่อสบเนรที่ำลัับ้อมอออิ่มู่อท้าทายสายพระเนรผ่านผ้าห่มเนื้อบาเบานเธอ้อุัวและหันหลัให้ท่านพร้อมอบรับ
 |
|
ความคิดเห็น