คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 7.2 ห้าร้อยเล่มเกวียน
ท่านายนเรศทรหยิบโทรศัพท์ิ่อนรัเพื่อนนัเวลาไปพบเธอ ท่านอยาทราบว่านาถนารีมีธุระสำัอะไรแ่ถึะเป็นเรื่ออะไร็ไม่สำัเท่าับทริถึเธอเพราะไม่ไ้พบันว่ารึ่เือนแล้ว
เสียหวาน ๆ อเธอทำให้ท่านลืมวามัวลทุอย่าในพระทัยไปั่วระยะเวลาหนึ่
“สวัสีรับนาถ” ทรรับสั่สุรเสียนุ่ม
“ฝ่าบาท!...อนนี้ฝ่าบาทประทับที่ใเพะ”
นาถนารีส่เสียหวานผ่านมาามสาย
“ผมอยู่ที่วิษุรัสรร์
นาถว่าหรือเปล่ารับ ผมะไปหา”
“ว่าเพะ สำหรับฝ่าบาท
หม่อมันว่าเสมอเพะ หม่อมันิถึฝ่าบาทเหลือเิน”
“ผม็ิถึุรับนาถ” พระเนรอ่อนโยนเมื่อิถึใบหน้านรั
พระสุรเสียเปี่ยมไป้วยวามเษมสำรา ทรรับสั่พลาเส็ไปพบหิสาวที่บ้านุรร
พระพัร์อ่อนโยนยามไ้รับสั่ับนาถนารี พระสุรเสียทุ้มัวานฟัแ่มื่น
ท่านนัทรนำรถเ้าอเทียบหน้าึทรยุโรปแบบโบราทีู่ทรุโทรมไปามารเวลาอรอบรัวุรร
หาไม่ทรเห็นเป็นเรื่อสำัหรืออุปสรรระหว่าท่านับนาถนารีเลยที่ะรััน
ถ้าทรเป็นแ่นายนเรศ ไม่ใ่หม่อมเ้านเรศ วิษุรัสรร์ที่มีพันธะรับผิอบภาระหนี้สินามหน้าที่หัวหน้าราสุล
“บัมเพะฝ่าบาท” นาถนารีถอนสายบัวถวายบัมพร้อมับโปรยยิ้มที่ปรุแ่ให้หวานเ็มที่เมื่อพบท่านายึ่ประทับรอเธออยู่ในห้อรับแอบ้านุรร
“ิถึเหลือเิน” ท่านายนัทรลุาที่ประทับทันทีที่นรัเินเ้ามา
ทรับมือเธอึ้นพร้อมับ้มพระพัร์ลประทับุมพิบนหลัมือเรียว
“พระโอษ์หวานนัเียวเพะ ไม่รู้ว่าลับหลัหม่อมันฝ่าบาททรเยรับสั่ับสาวใแบบนี้อีบ้าหรือเปล่า”
“ผมไม่สามารถหวานับใรไ้อีแล้วในเมื่อหัวใทั้วอผมมอบใหุ้ไปนหมแล้วรับนาถ” ทรแย้มพระโอษ์ทรเสน่ห์ให้เธอ
“หม่อมันลัวเหลือเินเพะว่าหาฝ่าบาททรเสสมรสแล้วะลืมหม่อมัน”
เธอ่อนหน้าบีบน้ำาที่ไหลไ้่ายายราวเปิ๊อแ่เพียเธอะพริบาสอสามรั้ น้ำา็ไหลเอ่อลอวาทั้สอ ทำให้ทรรู้สึสสารเธอโยไม่รู้เลยว่าน้ำาอนาถนารีนั้นสั่ให้ไหลไ้ั่ใและหยุไ้ทันที่ายายนแทบไม่น่าเื่อเลยทีเียว
“ผมสัารับว่าผมะไม่มีวันลืมุเ็า
หยุร้อไห้เถอะนะรับนี” ทรโอบหิสาวไว้ในอ้อมพระร
“สัาับหม่อมันไ้ไหมเพะ
ว่าฝ่าบาทะไม่รัผู้หินนั้น” นาถนารีเยหน้าึ้นสบเนรท่านายนั้วยวาเศร้าึ้นท่านาย้อพยัพัร์พร้อมแนบพระโอษ์ลบนหน้าผามนเบา
ๆ
“ไหนุบอว่ามีเรื่ออยาุยับผมไรับ”
“หม่อมันลัวเหลือเินว่าหาทรทราบเรื่อที่หม่อมันะบอฝ่าบาทในวันนี้
ฝ่าบาทะทรริ้วและเลียหม่อมัน”
เธอ้มหน้า่อนน้ำาอีรั้ หยน้ำเม็ใส ๆ
่อย ๆ ไหลอาบแ้ม้วยท่าทาที่ฝึมาแล้วเป็นอย่าีทำให้เธอร้อไห้ไ้สวยามวนมอมาว่าะูเศร้า
แ่มัน็ยัสามารถทำให้ท่านายทรรู้สึสสารเธอไ้มามายเมื่อเห็นเธอ้อเสียน้ำา
“ไม่มีเรื่ออะไรที่ะทำให้ผมเลียุไ้หรอรับนาถ” ทรโอบหิสาวแนบพระอุระพร้อมับรับสั่ปลอบโยน
“ทรสัานะเพะว่าะฟัหม่อมันอธิบาย....อย่าเพิ่ทรริ้วหม่อมันนั”
“รับ บอผมเถอะรับว่ามีปัหาอะไรที่ทำใหุ้เศร้าไ้นานี้” ทรไล้พระันีเบา
ๆ เ็น้ำาาแ้มนวล
“หม่อมัน....ถูุพ่อบัับให้แ่านเพื่อ่วยรอบรัวเพะ”
ำอบอนรัทำให้ทรทิ้พระรล้าพระวราย
พระหัถ์ยึ้นันบ่าเล็อเธอออนิหนึ่สบาลมลอหยน้ำใสที่พาให้พระหทัยปวร้าวเมื่อ้อรับรู้ว่าเธอำลัะลายเป็นอายอื่น
ทรบพระทน์แน่น่มั้นวามรวร้าวพระทัย
“ทำไม...”
“ฝ่าบาททรทราบว่าบ้านุรรอหม่อมันนั้นเหลือแ่เพียเปลือนอที่ใล้พัทลาย
หม่อมันำเป็น้อ่วยรอบรัวเ่นเียวับที่ฝ่าบาท้อทำเพื่อราสุลวิษุรัสรร์เ่นันเพะ”
น้ำาอนาถนารีทำให้ท่านายทรรู้สึเ็บปว
แม้ะทรเ้าพระทัยว่า้อเสียเธอไปเมื่อทรเลือที่ะเสสมรสเพื่อพยุวิษุรัสรร์ไว้
แ่ไม่ทรนึว่า้อสูเสียเธอให้ับายอื่นและแ่เพียิพระหทัย็ร้าวรานยิ่ว่ารั้ใ
“ใร...ผู้ายทีุ่้อแ่าน้วยือใรรับนาถ” ทรเม้มพระโอษ์่อนะลายออแล้วึรับสั่ถาม
“ุิิศัิ์เพะ
ิิศัิ์ รเียริ” นาถนารีแล้ส่เสียสะอื้นไห้
“โธ่ นาถ...”
เสียสะอื้นอนรัยิ่ทำให้ทรเศร้าพระทัยและเห็นใเธอยิ่ึ้น
ทรทราบีว่า ิิศัิ์ รเียริ เป็นนัธุริรูปร่าอ้วนลม
ใบหน้าอูมหาวามส่าามไม่ไ้
นาถนารีไม่ยินีในารแ่านรั้นี้แน่ถ้าไม่ใ่เพราะ้อาร่วยพยุานะอรอบรัว ถ้าเป็นเมื่อ่อนท่านิูถูนรัที่เลือารแ่านเพราะเินมาว่าะยอมั้อนเลือินับท่าน
แ่อนนี้ทรเ้าพระทัยและรู้สึเห็นใเธอมาเหลือเิน เพราะท่าน็ไม่ไ้แ่าานาถนารีที่้อำใเษสมรสเพื่อราสุล
นายิิศัิ์เป็นนัธุริที่ึ้นื่อว่าเ็มและเี้ยวที่สุนหนึ่
ทำให้เาเป็นเศรษีแนวหน้าอประเทศ และที่ทรเห็นใหิสาวที่สุ็เป็นเพราะนายิิศัิ์นั้นอายุมาว่านาถนารีมาว่าสอรอบ
ถ้าะเปรียบเทียบวามมื่นอท่านับหิสาว เธอรู้สึมื่นยิ่ว่าเพราะวามเป็นหิที่มีแ่เสียเปรียบ
ท่านนั้นทรเป็นาย ารที่้อเสสมรสแล้วหย่าในภายหลัถ้าหาประับประอีวิู่ที่ไร้รันั้นไว้ไม่ไ้
ไม่ใ่เรื่อเสียหายอันใ แ่นาถนารีเมื่อ้อแ่านเพื่อรอบรัว แล้วในอนาเิารหย่าร้า
นรัอท่านย่อมเสียหายมาว่าัวท่านที่ทรเป็นายแน่แท้
“หม่อมันเสียใเหลือเินเพะฝ่าบาท หาเลือไ้หม่อมันไม่มีวันทำเ่นนี้”
“อย่าร้อไห้อีเลยรับ” ทรโอบนรัแนบพระอุระพลาปิพระเนรลไม่ปรารถนาะเห็นน้ำาแสวามเ็บปวอเธอ
“สัาับหม่อมันไ้ไหมเพะว่าหาวันใที่หม่อมันหย่า ฝ่าบาทะไม่ทอทิ้หม่อมัน” นาถนารีันพระอุระพร้อมับเยหน้าึ้นสบเนรท่านาย
“ผมไม่มีวันทิุ้แน่นอนรับนาถ
ไม่ว่าะเิอะไรึ้น ผมะรัุเสมอ”
“ทรสัาับหม่อมันแล้วนะเพะ”
นาถนารีบหน้าับพระอุระพร้อมรอยยิ้มสาสมใ
พระหทัยรัอท่านายะเป็นอเธอลอไป ่อให้ร่าายอท่านะอยู่ับผู้หิที่ทรำใเสสมรส้วยแ่พระหทัยอท่าน็ะเป็นอเธอเสมอ
หาเธออบโยผลประโยน์าารแ่านับนายิิศัิ์ในรั้นี้ไ้มาพอ เธอ็ะหย่าโยทันที
และเมื่อถึวันนั้นเธอ็ะใ้มารยาหิอเธออออ้อนอให้ท่านทรหย่าับหม่อมเพื่อมารอู่ับเธอให้ไ้
 |
|
ความคิดเห็น