คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 'shut up :p chapter.five {ร้อยสิบเปอร์เซ็นต์!}
'shut up :p chapter.five
“คืนนี้ต้องฝันดีแน่ๆเลย >_<”
“หึ! มีความสุขเหลือเกินนะ” สิ้นเสียงของหวานของไอซ์ก็มีอีกเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา
หญิงสาวร่างเพรียวที่อยู่ในชุดนักศึกษารัดรูปจนเห็นสัดส่วนของร่างกายอย่างชัดเจน เจ้าหล่อนเดินเข้ามาพร้อมกับมองด้วยสายตาเรียบเฉย และไม่มีใครรู้ว่าเจ้าของนัยน์คู่นั้นคิดอะไรอยู่
“ธ…เธอเป็นใคร”
“ฉันเป็นแฟนปอง”
“ห๊ะ!??”
“เธอได้ยินไม่ผิดหรอก…ฉันเป็นแฟนของปิงปอง หึ!”
“อย่ามาโกหก ปิงปองคุงยังไม่มีแฟน!!”
“ฉันก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากหรอกนะ เอานี่ไปดูซะ! จะได้หายโง่!” คนตรงหน้าส่งรูปถ่ายหนึ่งใบมาให้ไอซ์
กลัว…กลัวเหลือเกิน
กลัวว่าสิ่งที่คนตรงหน้าพูดมันจะเป็นความจริง…
รูปถ่ายที่แสดงถึงความรักของคนทั้งคู่ หนึ่งคนที่มีใบหน้าหล่อเหลาและอีกคนที่มีใบหน้าอันอ่อนหวาน ทั้งสองกำลังถ่ายทอดความรักซึ่งกันและกันโดยการจูบ พวกเขาจูบกัน…
PINGPONG&MAE forever…
เห็นแล้วน้ำตาก็พาจะไหล
ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเขา
แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะ…น้อยใจ
ไหนบอกว่าไม่มีแฟน
แล้วคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่มันใคร
“ถ้าเธอไม่เชื่อ…เธอก็ลองไปถามอีฟหรือไม่ก็กวาดูก็ได้”
“เธอรู้จักพวกเขาด้วยเหรอ”
“หึ! ฉันเป็นแฟนของปิงปอง ฉะนั้นเพื่อนของปองก็เหมือนเพื่อนของฉันนั้นแหละ”
“…”
“ดูเหมือนเธอจะเข้าใจทุกอย่างดีแล้วนะ…เลิกยุ่งกับปิงปองซะ”
“แล้วทำไมก่อนหน้านี้เธอ…”
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้!...จำไว้แค่ว่า ฉันกลับมาแล้ว…กลับมาทวงคนของฉันคืน!!”
เช้าวันรุ่งขึ้น
RrrrRrrrrRrr~
“มีอะไรไอ้ปอง โทรหากูแต่เช้า”
[มึงไปหาหนังสือให้กูหน่อยดิ กูลืมไว้ที่มหาลัย]
“มึงใช้กูอีกแล้วเร๊อะ! TT!!”
[อย่าพูดมาก รีบไปหาหนังสือให้กู ก่อนกูจะไปถึงที่มหาลัย]
“แล้วมึงลืมไว้ที่ไหน”
[ไม่รู้ กูลืม]
“สัด!!!!!!!! =[]=!!!!!!”
“ป่านนี้ ยัยตุ๊กตาผีจะแต่งตัวเสร็จหรือยัง”
“หรือว่ายัยนั้นยังหลับอยู่”
“คงไม่หรอกมั้ง -_-”
หลังจากที่ตกลงกับตัวเองเสร็จ(?) รถสีขาวคันหรูก็ออกตัวตรงไปยังบ้านของยัยรุ่นน้องตัวแสบ เพื่อที่จะมารับไปมหาลัยด้วยกัน เพราะข้อตกลงของเมื่อวาน
เมื่อถึงหน้าบ้านอันคุ้นตาแล้ว ร่างสูงก็ลงจากรถ เพื่อกดกริ่ง แต่ก็มีเสียงคนเปิดประตูขัดขึ้นมาเสียก่อน ร่างเล็กเดินออกมา ใบหน้าซีดเซียว ตาบวมแดง
“นี่…ทำไมโทรมจัง”
“นอนไม่หลับน่ะค่ะรุ่นพี่” ไอซ์ตอบมาอย่างเอื่อยๆ
“ทำไมเธอเรียกฉันว่ารุ่นพี่ ไม่เรียกปิงปองคุงแล้วรึไง หืมม์?”
“…”
เป็นอะไรของเขาน่ะ
ดูแปลกไป…
แต่ก็คงไม่เป็นไรหรอก…มั้ง
“มีเพื่อนอย่างมึงกูจะมีดีไหมวะ - - แม่ งเช้ามาก็สั่งงาน เที่ยงหน่อยก็สั่งข้าว เดี๋ยวเย็นๆสั่งกูทำการบ้านให้ - -.... แล้วกูจะเอาเวลาไหนไปหลีสาววะเนี่ย” ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสียนิดๆแต่ทำไงได้นั่นมันลูกหัวหน้ามาเฟีย กวาส่องกระจกเซ็ตทรงผมก่อนจะคว้ากุญแจรถและเตรียมตัวสตาร์ทรถออกจากบ้าน
RrrrrRrrrr~
“ว่าไง?”
[มึงอยู่ไหนวะ?!]
“กำลังออกจากบ้าน มีอะไรวะไอ้อีฟ..เสียงมึงนี่อย่างกับมีใครตาย”
[ไม่กูก็มึงนี่ล่ะ....ไอ้ปองแม่ งโทร.มาปลุกกูบอกให้มาคุมมึงหาหนังสือ - -]
“=[]=!!!...ไอ้เพื่อน”
[อย่าหลุดด่ามันเชียวนะ....กูฟ้องมันนะเว้ย - -]
“เออๆ...กูกำลังจะไปว่าแต่มันให้กูหาหนังสือไรวะ?”
[ไม่รู้มึงโทร.ถามเองแล้วกัน...กูง่วง]
“เอ้า! แล้วนี่มึงอยู่ไหน?”
[บ้าน...แค่นี้แหละ บาย]
ตู๊ดๆๆๆ
“ไอ้เวร!!!....พวกมึงนิ เห็นกูเป็นอะไรวะ T^T”
มหาวิทยาลัย xxx
“ไอ้ปอง!!”
[อะไรของมึง...?]
“-.- คือว่า...หนังสืออะไรที่มึงให้กูหา?”
“ก็หนังสือนั่นแหละ ....”
“=[]=!! ไอ้เวร แล้วหนังสืออะไรวะ? ขอชื่อมันหน่อยดิ”
[ไม่รู้ว่ะ....ไม่เคยจำ]
“=[]=!!....แล้วมีอะไรที่กูพอจะรู้ไหมว่าเป็นของมึง”
[มันมีปก - -]
“=[]=!!! หนังสือบ้านพ่ อมึงรึไงมีปก หนังสือแม่ งมีปกเป็นร้อยนะเว้ย!!”
[บ้านพ่อกูไงมีปก!! ถ้ามึงหาไม่เจอนะกูจะไปบ้านแ ม่มึง!! แล้วเผาทิ้งซะ!]
ตู๊ดๆ
“T^T บ้านกู....แม่ งคราวที่แล้วก็เกือบเล่นรถกูพัง สาธุ~ ขอให้หาเจอด้วยเถอะ คนหล่อไม่อยากซื้อบ้านใหม่ T^T”
“พวกเด็กศิล์ป ต้องชอบไปที่แปลก....ไอ้ปองชอบโลกสันโดษ ที่เงียบๆ...ไอ้นี่ชอบลักขึ้นตึกแพทย์ประจำเพราะเงียบและวังเวง =[]=!!....งั้น ไปห้องทดลองสารละกัน!!”
ตึกแพทย์ ห้องทดลอง
“กูละเกลียดตึกนี้จริงๆ - - แม่ งเด็กวิทย์เด็กแพทย์ชอบอวดภูมิ...” กวาบ่นพร้อมเดินตรงไปยังห้องสุดทางเดิน
“คงต้องค้นทีละห้อง - - ถ้ากูไม่เจอ คงต้องหาดูแคตตาล็อกขายบ้านแล้วละ T^T” ร่างโปร่งพูดพร้อมเปิดประตูห้องทดลอง ก่อนจะเดินเข้าไปและก้มหาตามโต๊ะต่างๆ จนผ่านไป 20นาที
“เวร - -....อยู่ไหนวะเนี่ย? รึว่าไม่อยู่ในห้องนี้”กวาพูดก่อนจะเดินออกมาข้างนอก
“ห้อง ..ดับจิต เอ่อ ห้องนี้เก็บอาจารย์ใหญ่ใช่มั้ย T-T...” ร่างโปร่งอ่านชื่อห้องตรงหน้าด้วยความกล้าๆกลัวๆ
“ไอ้ปองมันเป็นคนแปลก - -;; ถ้ามันคึกมานอนในนี้....ลองเสี่ยงดูวะ! T^T” มือหนาเปิดประตูห้องก็พบกับเตียงที่ตั้งอยู่เป็นสิบยี่สิบเตียงก็กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอทันที
“วังเวงชิบหาย T-T....”
“นั่นหนังสือ!!”กวาตะโกนขึ้นด้วยความดีใจเมื่อเห็นรูปวาดภายในหนังสือนั่นก็จำได้ว่าเป็นของเพื่อนตนเอง
“ฟู่วว~ นึกว่าต้องซื้อบ้านใหม่ซะแล้ว.... - - เดินหาตั้งนานเชือกรองเท้าหลุดซะได้”ร่างโปร่งเอ่ยก่อนจะก้มลงมาผูกเชื่อรองเท้า
“เชื้อเพลิง.... เชื้อเพลิง ต้องหาเชื้อเพลิง การทดลองแบบใหม่สไตล์หนูนิวคราวนี้ล่ะ ^^ หึๆ”
“เชื้อเพลิง....โอ๊ะ!! O_O!! เศษกระดาษเหล่านั้นช่างน่าสนใจ เหมาะแก่การเป็นเชื้อเพลิง ไม่มีใครเป็นเจ้าของ นิวขอละนะ >.,<”มือบางเตรียมหยิบหนังสือบนโต๊ะแต่ทว่ากลับมีมารมาแทรก
“ทำอะไรครับ?”
“=[]=!! คะ คะ คุณเป็นใคร?”
“......ผม? ไม่ต้องสนใจหรอกครับ” ร่างโปร่งเอ่ยอย่างเรียบๆก่อนจะหยิบหนังสือบนโต๊ะ
“ของฉันนะ!!!”
“เหอ?...ของเพื่อนผมๆ”
“ไม่จริง!!! นี่มัน...เอ่อ สูตรเคมีของฉันนะ!!”
“คุณเพี้ยนรึเปล่า!...ของเพื่อนผมจริงๆครับ”
“ของฉัน!! นั่นมันตำราที่ฉันจดมาค่อนปี!! เอามานะ!!” ไม่พูดเปล่ามือบางกระชากหนังสือนั้นมาไว้กับตัวทันทีโดยที่กวานั้นไม่ทันตั้งตัว
“คุณ...ของเพื่อนผมจริงๆ!...งั้นมาพิสูจน์ดีกว่า ลองเปิดดูถ้าเป็นของคุณผมจะขอโทษและเลี้ยงข้าวเลย...แต่ถ้าของเพื่อนผม ผมจะให้เกียตริไม่ทำอะไรคุณปล่อยคุณไป คิดซะว่าเรื่องน่าอายแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นแฟร์ดีไหมครับ?”
“เอ่อ....ก็ได้ๆ”ร่างบางวางหนังสือลงบนโต๊ะก่อนจะเปิดหนังสือเล่มนั้นด้วยความกังวลเล็กๆพอเปิดมาร่างเล็กก็หน้าแดงทันที
“บอกแล้วว่าของเพื่อนผม - -….รูปการ์ตูนโดเรม่อนมีมันคนเดียวแหละที่วาดให้โดเรม่อนใส่กางเกงในสีแดงลายช้างเผือก(?)ไม่มีสูตรเคมีของคุณเลยสักนิด =3=” กวาพูดกวนๆก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู ใบหน้าขาวบวกกับแก้มสีชมพูอ่อนๆที่แสดงถึงความอาย ดวงตาคู่หวานกลมโตกรอกไปมาอย่างสับสน คนตรงหน้านี้ทำให้กวาแทบคลั่ง
อ้ากก ก…น่ารักเกินไปแล้ว =.,=
“เออ…ขอโทษๆ...ไปละ”
“เดี๋ยวๆ...เรียนแพทย์หรอครับ?”
“เออ...ทำไม - -;;”
“เปล่า…แค่สงสัยนักเรียนหมอ มีน่ารักแบบคุณด้วย....ผมไปละ อ้อ!! ผมชื่อกวานะ ^^ ไปละครับ นิวแม่ของลูกผมในอนาคต =3=”
“อ๊ายยย!!! ไอ้บ้า!! เชื้อเพลิงฉัน T^T!!”
++++++++++++++++++++++++++
อัพแล้วนะจ๊ะ รีดเดอร์
ขอโทษที่อัพช้า
พอดีไรท์เตอร์ขรี้หักใน (เกี่ยว-_-?)
รักทุกคน เคี๊ยก~ (=[]=!)
ไว้วันว่างจะมาแฉหน้าของอีฟ กวาและนิวนะ หึๆ
=_=~
ความคิดเห็น