Love Acid รักต้องห้ามของนายตัวร้ายกับยัยจอมตื๊อ

ตอนที่ 9 : Love Acid 4: Gentle Touch [Part II]

❤Mocca : Dream


href="file:///C:\DOKUME~1\ELFENK~1\LOKALE~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_filelist.xml" /> href="file:///C:\DOKUME~1\ELFENK~1\LOKALE~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_themedata.thmx" /> href="file:///C:\DOKUME~1\ELFENK~1\LOKALE~1\Temp\msohtmlclip1\01\clip_colorschememapping.xml" />

เจ้าชายอัศวิน:::

>///< น่ารักจัง นาตโดนแมลงต่อยเข่ามา บวมเป่ง วันนี้ไม่มีแรงบ่น สาวๆ บ่นแทนแล้วกันนะ >o< รักทุกคนค่ะ ดีใจที่เพื่อนๆ มีความสุขกับการอ่านนิยายเรื่องนี้และอื่นๆ ขอไม่ไล่ วันนี้เลอะเลือนจำไรไม่ค่อยได้ >o<

Love Acid 4: Gentle Touch [Part II]

“มีอะไรคะพี่อนาคิน”

“ไม่มี เสร็จก็ดีแล้ว =///=” ผมมองไปข้างหน้า แต่หางตากลับรอดูว่าเมื่อไหร่เธอจะเดินผ่านไปแล้ววนกลับเข้าห้อง แต่ที่ไหนได้เจ้าตัวกลับเดินเข้าครัว จนผมอดแขวะไม่ได้ “ไปทำบ้าอะไรอยู่นั่น”

“แค่จะหานมดื่มเท่านั้น -O-” พูดจบก็เปิดตู้เย็นออกก่อนจะค่อยๆ เลื่อนตัวลงต่ำจนหายลับไปหลังเคาท์เตอร์

“หานมดื่มบ้าอะไรของเธอ ถึงได้ไปนั่งอยู่ตรงนั้น” ผมเดินตามมาดู

“อ้อ ^O^ เมื่อกี้เห็นอะไรแวบๆ อยู่ที่พื้น ก็เลยหาดู” เธอเอามือกวาดพื้นไปรอบๆ แต่ท่าทางเชื่อได้เสียที่ไหน

“ปวดท้องอีกแล้วใช่ไหม”

“เปล้า =O= หาของจริงๆ นี่เห็นไหม เจอแล้ว...เส้นผมอเล็กซ์ไง” ทำเป็นอวด ก็ผมเห็นอยู่ว่าเธอแอบใช่มืออีกข้างดึงผมที่ติดเสื้ออยู่ออกมา “ไม่ดีเลยเนอะ ไว้ผมยาวเนี่ย ชอบร่วงบ่อยทุกที ^~^”

“ฉันถาม...ก็ตอบมาว่าปวดรึเปล่า (^_ _)” ผมขึ้นเสียงสูงอย่างหมดความอดทนกับความขี้เล่นของเธอ

“ปวดก็ได้ T^T”

“ฉันไม่ได้สั่งให้เธอปวดท้อง ไม่ต้องมาพูดว่าปวดก็ได้ ถ้าปวดก็บอกว่าปวด”

“ก็ปวด...แต่แค่นิดเดียวเอง T~T”

“แม่เธอบอกฉันว่าเธอปวดท้องหนักมากทุกสามวันแรกที่ประจำเดือนมา”

“อู้ย...คุณแม่นี่นะ (=/\=)” ยัยตัวเล็กค่อยๆ ดันประตูตู้เย็นปิดแล้วเอามือมากอดเข่าทำหน้างอง้ำ “พูดทำไมไม่รู้”

“ถ้าไม่พูดแล้วเธอจะบอกอะไรฉันไหมห๊ะ ฉันไม่มีทางรู้ได้หรอกว่าเธอมีอะไรอยู่ในตัวเธอบ้างน่ะ หรือแม้แต่ในหัวเธอ ^-_-”

“อเล็กซ์ไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นเรื่องรายแรงอะไรนี่นา T^T”

“ถ้าไม่ร้ายแรงก็ลุกขึ้นมา แล้วไปกินอาหารที่ฉันเตรียมไว้”

“ฮือ...พี่อนาคินอ้า...ทำไมต้องดุด้วยล่ะ =^=”

“ลุกสิ ลุกขึ้นมา ไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ ลุกขึ้นมาเลย -O-”

อย่างกับท้าต่อยมวย ^=O=

“ลุกไม่ไหวแล้ว T/\T” ยอมรับออกมาสักที

ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมา

“ไม่เห็นต้องอุ้มเลย T_T” ปากเธอว่าอย่างนั้น แต่แขนน่ะล็อคคอผมไว้เรียบร้อยแล้ว

“งั้นก็ปล่อยมือออกจากคอฉันสิ ฉันจะได้โยนเธอลง”

“จะบ้าเหรอ พี่โยนลงฉันก็เจ็บตัวน่ะสิ (!!>~<)”

“งั้นก็หุบปากไป =..=” ผมสั่งขณะอุ้มเธอไปที่โต๊ะกินข้าว

“หุบปากไม่ได้ เดี๋ยวพี่เหงา ^^”

“ฉันเหงาเพราะไม่ได้ยินเสียงเธอหนึ่งวัน อายุฉันจะยืนยาวไปอีกร้อยปี ^-_-” อยากจะจับโยนลงบนเก้าอี้แรงๆ แต่ต้องค่อยวางลงอย่างถนอม

ผมทำไปเพื่ออะไรกัน (^-_-)

กลัวพ่อขายคอนโดทิ้งเหรอ (?..?)

งงตัวเอง (-_-!!)

ประสาทมากเลยว่าไหม (-_-^)(^_ _)

“พี่ไม่อยากอยู่ไปถึงร้อยปีโดยไม่มีฉันหรอก ^^”

“หุบปากแล้วกินอาหารเธอได้แล้ว ^-_-”

ยัยอเล็กซิสกินอาหารไปได้แค่ไม่กี่คำ ก็วางช้อนกับส้อมลงไว้ตามเดิม

“แม่เธอบอกว่าเธอชอบกินข้าว นี่ฉันอุตส่าห์ไปซื้อหมอกับข้าวมาหุง ทำกับข้าวให้แล้วทำไมไม่กินเข้าไปเยอะๆ”

“ขอบคุณมากนะคะ ^^”

นั่นเหรอคำตอบ...

“ฉันถามว่าทำไมไม่กินเยอะๆ ไม่ได้ให้ขอบคุณ”

“คุณแม่คงไม่ได้บอกพี่ใช่ไหมคะว่า ปกติแล้วอเล็กซิสทานอะไรไม่ค่อยได้ช่วงวันนั้นของเดือน”

“เธอคิดว่าฉันจะสนใจถามรึไง ^-_-”

แอบนอกประเด็นเหมือนกันนะเนี่ย...

เป็นอะไรเหรอ...

“เปล่าค่ะ ^^ ไม่ใช่อย่างนั้น แค่อยากรู้ว่าคุณแม่บอกหรือไม่ได้บอกก็เท่านั้นเอง ไม่ได้เกี่ยวกับว่าพี่อนาคินอยากรู้หรือไม่อยากรู้เลย”

“แม่เธอไม่ได้บอก (^_ _)” ผมก้มหน้าก้มตากินอย่างหัวเสีย ไม่มีอะไรที่ผมชอบสักอย่าง ผัดผักเหรอ เกลียดเข้าไส้ ต้มจืดเหรอ รสชาติไม่ได้เรื่องเลย

(ได้ข่าวว่าทำอาหารไทยครั้งแรก แอบดูจากหนังสือมาด้วยนะ)

“ถ้าพี่อนาคินอยากให้ฉันกินเยอะๆ น่ะนะ ฉันจะลองทานต้มจืดให้หมดเลยแล้วกัน ขอนะคะ” ยกไปทั้งที่ผมกำลังจะเอาช้อนลงไปตัก พลางกินล้อหน้าล้อตาผมท่าทางผะอืดผะอม

ตลกตายล่ะ ยัยเด็กประสาท (^- -) แต่ผมก็แอบนึกขำอยู่ในใจเหมือนกัน คิดจะกวนประสาทผมเองนี่

“ไม่ไหวแล้วTOT” ในที่สุด

“ฮ่าๆๆๆ” ผมระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ “สมน้ำหน้า อยากแย่งฉันกินดีนัก กินไม่หมดก็เอาไว้นั่น เอาจานเธอไปเก็บด้วย ^-_-”

“แต่ว่า...ฉัน...”

“เออ ไม่สบายนี่ =..=” ผมนึกขึ้นได้ “งั้นเข้าไปนอนได้แล้วไป๊”

ขับไล่เลย ชักรำคาญแล้ว...

“แต่อเล็กซ์ T~T”

“อะไร ชอบทำตัวมีปัญหามากนักรึไง^=_=” น้ำเสียงหาเรื่องสุดๆ

“อเล็กซ์ลุกไม่ไหวนะคะพี่อนาคิน ปกติคุณแม่จะนำข้าวต้มไปให้ที่ห้องตลอด ไม่เคยต้องออกมาจากห้องเลยยกเว้นเวลาเข้าห้องน้ำ TOT”

“นี่ตกลงฉันต้องเอาอาหารไปประเคนเธอที่ห้องใช่ไหม (=O=^)”

“ไม่ใช่สักหน่อย T[]T ก็เพราะแบบนี้ไงอเล็กซ์ถึงไม่อยากบอกพี่อนาคิน ไม่ได้อยากทำตัวเป็นภาระเลยนะคะ ถ้าปล่อยให้อเล็กซ์ไว้ในห้องก็คงไม่ต้องลำบากพี่อนาคินมากขนาดนี้หรอก”

จะพูดให้ผมรู้สึกผิดทำไม...เอาเถอะ ไหนๆ ก็กินอะไรไม่ค่อยจะลงเหมือนกัน

“จะให้อุ้มหรือจะขี่หลัง ^-_-”

“แล้วแต่พี่จะสะดวกเถอะค่ะ TOT”

ผมอุ้มเธอเข้าไปในห้อง พอจะเดินหนีก็ถูกยัยเพี้ยนดึงชายเสื้อเอาไว้อีก

“อะไรอีก (+- -)“

“นั่งอยู่ตรงนี้ก่อนสักพักจนกว่าฉันจะหลับได้ไหม”

“ฉันมีความจำเป็นต้องทำแบบนั้นด้วยเหรอ (+_ _)”

“Please… stay with me…” เสียงอ่อนเสียงหวาน

“เธอคิดว่าฉันจะใจอ่อนรึไงห๊ะ =[]=” แหกปากลั่น

บทสรุป...

สองชั่วโมงแล้วยัยฟันน้ำนมยังนอนไม่หลับเลย ผมเลยต้องนั่งอ่านเทพนิยายที่เธอพกติดมาด้วยให้ฟัง

“นี่เธออายุ 15 จริงรึเปล่าเนี่ย” ผมถามอย่างอดไม่ได้

“อายุจริงก็ 15 ค่ะ แต่อายุสมองพี่จะบอกว่าอเล็กซ์ 6 ขวบก็ได้”

ยัยเด็กสยองที่ขโมยจูบผมนั่น...ไม่อยากจะนึกถึงเลย

ก็คนเดียวกันกับยัยเด็กคนนี้ไม่ใช่เหรอ (^-_-)

“เจ้าชายมารึยังคะ” เลื่อนมือมากอดเอวผมพลางนอนตะแคงข้าง ทำตัวเหมือนน้องชายฝาแฝดของผมตอนอายุสามขวบเด๊ะ

ผมพ่นลมออกจมูกอย่างระอาแล้วเริ่มอ่านต่อ อ่านไปอ่านมาผมเลยง่วงเสียเอง พอจะแกะมือยัยเด็กเพี้ยนออกเธอกลับครางหงุงหงิงเหมือนหมาขอร้องไม่ให้ผมไปซะงั้น ผมเลยเอาหัวอิงหมอนแล้วหลับตาลง

:::เจ้าชายอัศวิน