Love Acid รักต้องห้ามของนายตัวร้ายกับยัยจอมตื๊อ

ตอนที่ 7 : Love Acid 3: ตีนกาขึ้นหน้าเพราะยัยฟันน้ำนม [Part II]

❤Lenka : Anything I'm Not

/> /> />

เจ้าชายอัศวิน:::

ตอนนี้กำลังแต่งหลุยส์อยู่ ดีแลน ดันแคน อัพไปแล้ว พอดีมีอนาคินตุน ส่วนโนอาห์แต่งอยู่ >O< เดี๋ยวนี้ไม่บ่นมาก รู้สึกว่าเวลาบ่นลดน้อยลงตามจำนวนนิยายที่เพิ่มขึ้น แต่มันแสล๋นไปบ่นในกล่องคอมเม้นท์แทน 555 รีบอัพก่อน มีสาวก NC -20 รออยู่เยอะแยะไปหมด (รึเปล่า 555)

ดูดีๆ นะคะ เวปนี้ NC -20 ไม่ใช่ NC +20 สำหรับเด็กใสๆ หัวใจไร้เดียงสา (ตรงไหนมิทราบ ดูแต่ละคอมเม้นท์แล้วไม่น่าจะบอกว่า ไร้เดียงสา ได้เลย) 5555

นอกจากนั้นแล้วขอบคุณน้องไฮซ์ Macize สำหรับคำปรึกษาเรื่องที่อยู่ค่ะ >O< ฝากขอบคุณคุณพ่อด้วยนะคะ

Love Acid 3: ตีนกาขึ้นหน้าเพราะยัยฟันน้ำนม [Part II]

เช้าวันต่อมา

“พี่อนาคิน”

แต่เช้าเลยพระเจ้า...เอาเข็มมาเย็บปากยัยนี่ได้ไหม

“มีอะไร” ผมกระแทกเสียงใส่แล้วตรงไปที่ห้องทำงาน เตรียมเอกสารไปเรียน ส่วนยัยฟันน้ำนมยังนอนตีพุงอยู่ที่นี่อีกสองอาทิตย์เก็บพลังไว้กวนใจผมได้อีกหลายปีเลย

“ฮือ...” ครางหงุงหงิงอยู่ในห้อง

“ฉันไม่ใช่หมานะ จะได้ฟังภาษาเธอรู้เรื่องน่ะ ^-_-”

“ฉันก็ไม่ใช่หมานะ” ตะโกนบอกน้ำเสียงเอื่อยๆ

“มีอะไรก็รีบๆ พูด ฉันจะออกไปเรียน วันนี้ฉันไม่ได้ทำอาหาร หิวอะไรก็หากินเองแล้วกัน ถ้าจะออกไปที่ไหน ก็อย่าลืมทิ้งข้อความ ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์สำหรับติดต่อได้เอาไว้ให้ด้วย เผื่อมีใครฉุดเธอไปฆ่าทิ้งฉันจะได้มีเบาะแสสำหรับออกตามหาศพเธอได้ถูก”

“ก็ได้...พี่เข้ามาในห้องก่อนได้ไหม”

“ฉันต้องรีบออกไปข้างนอก ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง หรือว่าต้องให้ฉันไปเรียนภาษาหมามาก่อนน่ะ”

ผมขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเพราะหัวเสียแล้วครับ หาของไม่เจอด้วย หงุดหงิดชะมัด ตั้งแต่ยัยนี่โผล่มาผมลืมหน้าลืมหลัง จะหยิบจับวางอะไรจำที่ไม่ค่อยได้สักที

(ได้ข่าวว่าเพิ่งมาได้ไม่กี่วันเอง)

“พี่อนาคินไม่ต้องไปเรียนภาษาหมามาพูดกับน้องหรอกค่ะ เดี๋ยวอเล็กซ์พูดภาษาคนกับพี่เอง”

ดูเขาย้อนมาสิ

“ยัยเด็กนี่ ^=*=” ผมพึมพำเสียงเครียด วางของไว้ข้างโซฟา แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องของอเล็กซิส ที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะจงใจไม่ล็อคเอาไว้

อเล็กซิสนั่งเอาหัวพิงตู้เสื้อผ้าที่เปิดทิ้งไว้ด้านหนึ่ง เบื้องหน้าเธอมีกระเป๋าเล็กๆ เหมือนกระเป๋าเครื่องสำอางค์ตั้งอยู่ แต่เมื่อผมสอดส่องสายตามองดูแล้วไม่เห็นจะมีเครื่องสำอางค์สักชิ้น มีแต่ชั้นในลายลูกไม้ที่ถูกควักออกมากระจายอยู่รอบด้าน บ่งบอกว่ายัยคนรื้อจิตวุ่นวายเต็มที่ แต่ผมไม่แปลกใจเลย เพราะนั่นถือว่าน่าจะปกติดีสำหรับคนอย่างเธอ มีเพียงอย่างเดียวที่ผมคิดว่าไม่ปกติมากๆ ในตอนนี้ก็คือ สีหน้าที่เคยสดใส พวงแก้มที่เคยเป็นสีชมพูในวันแรก ซึ่งเปลี่ยนเป็นซีดเซียวในตอนกลางคืน และวันต่อๆ มา แต่วันนี้กลับซีดหนักกว่าเดิม

จืดกว่าเก่าเสียอีก มีใครมาดูดเลือดยัยนี่ออกไปหมดตัวรึเปล่า

“อ๊ะ ที่ตายของอเล็กซ์ T_T” เธอส่งกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้ผม ซึ่งเจ้าตัวพยายามเขียนขยุกขยิกเมื่อก่อนหน้านี้

ผมเดินเข้าไปใกล้ยัยเด็กประหลาด ใช้เท้าเขี่ยชุดชั้นในเธอออกจากทางแล้วนั่งลงใกล้ๆ รับแผ่นกระดาษมา จะว่าไปแล้วยัยฟันน้ำนมก็ยังมีอะไรดีเหมือนกับชาวบ้านเขาอยู่เหมือนกัน

ลายมือสวย -_-

INLOVE upon the Thames Condominium

Room on the 3rd Floor

London

1LOV3 U

Tel. +44 (0)871 xxx xxx

แต่นี่มันที่อยู่คอนโดกับเบอร์โทรศัพท์ผมนี่นา =_=

“เล่นบ้าอะไรของเธอ”

“กำลังจะตายแล้ว (T_T)”

โป๊ก!

เอาหัวโขกตู้ขนาดนี้ (-__-) สงสัยยัยนี่กำลังจะตายจริงๆ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะสาบานได้ แค่คิดว่าจะทำยังไงดีก็เท่านั้น

“ฉันคิดว่าเตรียมทุกอย่างมาพร้อมแล้วนะ TOT แต่ก่อนเดินทางสติแตกไปหน่อย”

“รู้ตัวด้วยเหรอ ^-..-”

“เพราะมัวแต่ดีใจ ไม่คิดว่าจะได้มาอยู่กับพี่อนาคินจริงๆ T~T”

“(=..=!!) อย่าพูดอะไรชวนอ้วกได้ไหม”

“ฉันเลยหยิบกระเป๋ามาผิดน่ะสิ ได้แต่ชุดชั้นในมาเต็มเลย เอาไปขายทิ้งฉันยังไม่เดือดร้อน ทั้งยังมีใส่เพียงพออีกด้วยซ้ำ T[]T”

เริ่มงอแง เป็นบ้าอะไรของเธอ =O=

“ใครเขาจะอยากได้ชุดชั้นในเธอ -_- ยัยประสาท”

“ตอนที่ฉันเอาผ้าอ้อมเด็กข้างบ้านไปบอกพวกผู้ชายที่โรงเรียนว่าเป็นของฉันนะ พวกนั้นแทบฉีกกระเป๋าแย่งกันซื้อผ้าอ้อมผืนนั้นไปเก็บไว้เลย พอเพื่อนสนิทฉันบอกว่าทำไมไม่ซื้อชุดชั้นในของฉันไปเลยล่ะ พวกเขานี่แทบจะไปรูดเงินหมดธนาคารเพื่อเอาแลกกับชุดชั้นในฉันด้วยซ้ำ ^~^”

อธิบายเหมือนจะภาคภูมิใจหรือไม่ก็ต้องการลบคำหมิ่นประหม่าของผม แต่สีหน้าที่แสดงออกมาก่ำกึ่งเหมือนจะยิ้มกับร้องไห้ เธอมีอารมณ์แบบไหนกันแน่

“พวกนั้นโรคจิตรึเปล่าเนี่ย ^=_=”

ผมกวาดตามองชุดชั้นในสีขาวของยัยเด็กเพี้ยนแล้วถอดใจ ให้ฟรียังไม่อยากได้เลย (ผมจะเอามาทำไม) แม้ว่ามันจะแอบแฝงความเซ็กซี่ก็เถอะ แต่ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมรู้สึกว่าพวกเธอเซ็กซี่หรือใจสะเทือนหวั่นไหวได้เลยเวลาพวกสวมชุดชั้นในลายลูกไม้แบบนี้มาอวด ต่างกับเพื่อนผู้ชายของผมที่พากันเลือดกำเดาไหลเป็นทาง พวกมันถึงได้เสียเวอร์จิ้นให้กับสาวง่ายๆ พวกนั้นไง

อ่อนชะมัด!

ผมสิ...ที่ใจแข็ง ไม่รู้สึกอะไรสักอย่างเวลามอง (แน่ใจเหรอว่าดี) แม้ว่าจะพยายามทดสอบมาหลายครั้งแล้วก็เถอะ รึว่าผมจะเป็นเกย์ แต่จะว่าไปผมก็ใคร่อยากจะออกเดทสาวตลอดเวลานี่นา หากจะสรุปว่าผมเป็นเกย์นั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ แค่ยังไม่มีใครทำให้ผมหวั่นไหวได้ก็เท่านั้นเอง ผมเลยต้องหาเธอคนนั้นโดยการลองคบผู้หญิงทุกประเภทยังไงล่ะ แต่ถ้าเดทแรกไม่ได้สร้างความประทับใจให้ผมแล้ว ผมก็จะบอกพวกเธอไปเลยว่าอย่ามาเจอกันหรือคาดหวังอะไรจากผมอีก

“บอกตามตรง” อเล็กซิสครางแผ่วเบา เธอหลับตาลงเอาหัวพิงตู้ก่อนจะลืมขึ้นแล้วหันมายิ้มให้ผมหน้าซีดเซียว “พวกนั้นโรคจิตจริงๆ แหละ ฮา...ฮา...”

เสียงหัวเราะเหมือนเทปยาน กินอะไรผิดรึเปล่า กลไกส่วนไหนของยัยนี่ทำงานผิดปกติ หรือว่าเครื่องช็อต ^-_-

“แล้วเรียกฉันเข้ามาที่นี่ทำไม”

“แค่จะบอกว่าผ้าอนามัย กับยาแก้ปวดท้องหมดแล้ว T/\T”  เจ้าตัวฝืนยิ้ม แต่มุมปากกลับหักลงข้างล่างเสียงั้น “ช่วยไปซื้อให้หน่อยได้ไหมคะ T~T”

“ซื้ออะไร (^=*=)”

“ผ้าอนามัยกับยาแก้ปวด TOT”

“ไปซื้อเองไม่ได้รึไง ฉันเป็นผู้ชายนะ จะไปซื้อของแบบนั้น เดี๋ยวฉันจีบพนักงานขายไม่ได้อีกหรอก(-_-+)”

“พี่อนาคินก็ เดี๋ยวพาไปจีบสาวร้านอื่นก็ได้ TOT แถมให้เป็นไทอีกหนึ่งวัน ฉันจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่าพี่ไปเดทใครบ้าง แต่ว่า...ได้โปรด...” เธอคลานเข้ามาหาผม

หมับ!

เกาะแขนผมยังไม่พอ ยังเอาหัวซุกลงในอกผม แล้วยังมีหน้ามาอ้อนผมอีก ^-_-

“ออกไปซื้อยากับผ้าอนามัยให้อเล็กซ์ทีนะคะพี่อนาคิน” เธอครางน้ำเสียงอู้อี้

“เธอนี่จะเอาความบริสุทธิ์ของฉันไปให้ได้ใช่ไหม” ผมดันตัวเธอออก ประคองไหล่บางไว้ กะจะมองหน้าให้ชัดๆ แต่เจ้าตัวกลับนั่งคอพับเป็นตุ๊กตาผ้าไปได้

“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย TOT” เงยหน้าขึ้นมาในที่สุด

“แซวเฉยๆ ^O^” ผมอดขำสภาพไม่ได้

ตลกชะมัด ผู้หญิงอะไรเนี่ย!

“ฮิฮิ >_<” เธอยิ้มจนตาจะปิด ปากจะฉีกไปถึงใบหู

เกินไปแล้ว มีวิธีไหนบ้างที่ผมจะทำให้ยัยเด็กนี่หยุดยิ้มได้ ไม่น่าเล่นด้วยเลย เปลี่ยนโหมดโดยด่วน

 “จะเอาแบบไหน สอด บางเฉียบ มีปีก จะได้เหาะได้ หรือว่าอย่างหนาเท่าฟูก”

“เอาแบบหนาเท่าฟูกก็ดี ขี้เกียจลุกขึ้นมาเปลี่ยน เป็นทีไรลุกไม่ค่อยจะขึ้นทุกที >o<”

เธอเลิกเล่นไม่ได้เลยจริงๆ

“เอาแบบลูกฟูก -_-?”

“พี่เอาจริงเหรอ อเล็กซ์ล้อเล่นเฉยๆ ^^” เอียงหัวเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มให้ผมอย่างเริงร่า แม้ว่าหน้าจะเหมือนผีเต็มสตรีม “ขอแบบมีปีก ทั้งกลางวันและกลางคืนนะคะ กลางวันจะสั้นกว่าหน่อย ส่วนกลางคืนจะยาว ข้างห่อจะมีระบุว่าสำหรับวันมามากหรือน้อย พี่เลือกเอาแค่วันธรรมดาก็พอ”

แล้วเธอจะอธิบายถึง ‘วันมามากมาน้อย‘ ให้ผู้ชายอย่างผมเกิดความรู้สึกสับสนกับชีวิตไปเพื่ออะไรกัน หากเธอจะให้ผมซื้อแบบ ‘วันธรรมดา‘ อยู่แล้ว

“ส่วนยาแก้ปวดนั้น ตามปกติแล้วอเล็กซ์ต้องทานเฉพาะที่หมอกำหนดให้เท่านั้น ต้องรับจากคุณหมอโดยตรง แต่วันนี้คงต้องผิดสัญญากับคุณหมอไปก่อน พี่เลือกแบบไหนมาก็ได้ค่ะ ที่มันจะไม่ทำให้อาการหอบหืดหรือภูมิแพ้ของอเล็กซ์กำเริบก็พอ”

ขี้โรคได้อีก ทั้งยังสั่งผมอย่างกับสั่งคนใช้ ^-_-

“พี่อนาคินจะเอาตัวอย่างยาไปด้วยก็ได้นะคะ พี่หาซื้อตามร้านขายยาทั่วไปไม่ได้หรอก แต่มันน่าจะใช้เปรียบเทียบตัวยาที่จะแทนกันได้”

“เป็นประโยชน์มาก เอาตัวอย่างยาที่ซื้อตามร้านขายยาไม่ได้เนี่ย” ผมบ่นพึมพำ “แล้วทำไมเธอไม่ลุกไปเอามาให้ฉันเองละ”

“ต้องเก็บของให้เรียบร้อยซะก่อน พี่อนาคินไม่ชอบความไม่มีระเบียบไม่ใช่เหรอคะ ^^” ยิ้มอีกแล้ว

เพื่ออะไร =_=

“ถ้าหากไม่อยากจับพวกมันล่ะก็ ช่วยเอาเท้าเขี่ยพวกมันกลับมาด้วยนะคะ” เธอหมายถึงชุดชั้นใน

จะใช้เท้าเขี่ยอีกรอบก็เหมือนจะไม่ให้เกียรติผู้หญิงเกินไป (ตอนแรกยังทำ --> ตอนนั้นมันเซ็ง) ผมเลยเอามือกวาดๆ เลือนกองชุดชั้นในไปรวมกันไว้เบื้องหน้าเธอ แล้วก็รีบมุดออกจากห้องนั้นมาทันที

“ประสาทจะกิน” ผมยืนกุมขมับก้มหน้าลงมองดูกระดาษแผ่นเล็กซึ่งมีที่อยู่ของผมปรากฏอยู่บนนั้นแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้

ผมจะยิ้มไปเพื่ออะไร...

ผมหงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว มีอย่างที่ไหนมาใช้ให้ผมไปซื้อของใช้ส่วนตัวผู้หญิง ถ้าผมออกไปซื้อให้เธอตอนนี้ก็จะคลาดคลาสเรียนอีก เยี่ยมไปเลย (ประชด)

ยัยฟันน้ำนมตัวแสบ!

กร๊ากก ท้องแข็ง ไม่ไหวแล้วบทนี้ รับไม่ได้ >O<

:::เจ้าชายอัศวิน