ประสบการณ์ลดน้ำหนักด้วยตัวเอง เดือนละ 10 กิโลฯ

ลำดับตอนที่ #59 : ความรู้สึกตอนคัดเลือกรูปลงหนังสือ

                           หมายเหตุ  เขียนวันที่ 17 มิ.ย. 48                 หนัก 74 กิโลกรัม





                           หลังจากส่งต้นฉบับหมดแล้ว และถ่ายรูปหลังลดไปแล้วประมาณ 70 รูปเพื่อให้ทางสำนักพิมพ์คัดไปลงในหนังสือ ก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องคัดรูปตอนอ้วนเพื่อเอาไปเป็นภาพประกอบในหนังสือด้วย เมื่อวานผมถือโอกาสคัดและดูรูปตั้งแต่ผมยังผอมอยู่จนถึงวันที่ผมอ้วนมากที่สุด นับรวมเบ็ดเสร็จแล้วนั้นใช้เวลาถึง 16 ปี โดย 6 ปีแรกยังไม่ถือว่าอ้วน แค่ผมท้วมนิดๆ ส่วนอีก 10 ปีนั้นอ้วนครับ ผมค่อยๆอ้วนขึ้นเรื่อยๆ



                           เมื่อผมใช้เวลา 16 ปีพัฒนาน้ำหนักจาก 67 เป็น 107 กิโลกรัม ผมก็เลยคัดรูปมาทั้งหมด 16 ใบเพื่อดูพัฒนาการในแต่ละปี พอเอารูปทั้งหมดมาเรียงต่อกันนั้น นับว่าชัดเจนมากๆครับ เพราะเหมือนผมจะเจ้าเนื้อมากขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามนึกว่าทำไม 16 ปีที่ผ่านมาผมจึงอ้วนมากขึ้นเรื่อยๆได้ พอนึกย้อนดูผมก็พบคำตอบบางอย่างที่ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยครับ



                           ตอนเรียนปี 1 ผมหนัก 67 กก. หลังจากนั้นผมก็อ้วนขึ้นๆ การที่ผมอ้วนขึ้นในสมัยนั้น หลายคนก็บอกว่า\"ไม่เห็นเป็นไรเลย เป็นผู้ชายท้วมนิดท้วมหน่อยมันจะเป็นอะไรไป เอ้า กินๆเข้าไป เป็นผู้ชายต้องกินให้มันเยอะๆ\"   มานึกดูแล้วก็ขำครับ ไอ้ผมก็เป็นผู้ชายที่วันๆก็ไม่ได้ใช้แรงมากนัก นักกีฬาก็ไม่ได้เป็น วันๆส่วนใหญ่ก็อ่านหนังสือกับดูหนัง ก็แค่นั้น แต่พอบ้าจี้ตามคนยุ เราก็เลยยิ่งกินมากเข้าไปใหญ่



                          พอหลายปีผ่านไปน้ำหนักตัวของผมก็ขึ้นไปถึงประมาณ 87 กก. ตอนนั้นมันก็เผะแล้วล่ะครับ แต่หลายๆคนก็ยังบอกว่า \"เหมือนลูกอาเสี่ย ดูภูมิฐานดี\" ผมก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก ก็ตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป แต่พอหนักประมาณ 92 กก. หลายคนก็บอกว่า \"เอาไว้แค่นี้แหละพอแล้ว หนักเท่านี้แหละมันถึงจะดูดี\"  จะดูดีหรือไม่ดีนั้นผมก็ตอบไม่ได้ ตอบได้เพียงอย่างเดียวว่า ถึงวันนั้นผมก็เริ่มเคยชินกับพฤติกรรมของตัวเองแบบกู่ไม่กลับแล้ว เพราะมันมีการพัฒนาและก้าวหน้าไปอย่างเต็มที่จนเริ่มติดเป็นนิสัยและกลายเป็นพฤติกรรมการกินที่เคยชิน



                          บางคนก็บอกว่า \"บอกให้หยุดได้แล้ว\" แต่เรื่องพฤติกรรมเคยชินนี่มันก็พูดลำบากนะครับ เพราะอยากให้หยุดก็ใช่ว่ามันจะหยุดกันได้ง่ายๆ แถมมันยังจะพัฒนาให้เกิดการกินมากขึ้นเข้าไปอีก ปัญหาต่างๆจึงเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ดูจากรูปแล้วก็สรุปได้แต่เพียงว่า เราเองนั่นแหละที่เพาะพฤติกรรมการกินที่เคยชินขึ้นมาโดยมีฝ่ายสนับสนุนที่ไม่ค่อยจะเข้าใจเรื่องพฤติกรรมมนุษย์สักเท่าไหร่เป็นผู้ยุยงโดยที่เขาเองก็ไม่เคยรู้เนื้อรู้ตัวมาก่อนว่าเขาได้ทำอะไรลงไป ปัญหาจึงได้เกิดขึ้นกับเราจนได้ ตอนปี 1 ผมหนัก 67 พอผ่านไป 16 ปีผมก็หนักประมาณ 107 กก. จากคนผอมกลายเป็นคนตุ้ยนุ้ย (เพื่อนผมบางคนใช้คำว่า โคตรอ้วน)ไปเลยครับ



                        ผมก็เลยคิดว่าหนังสือของผมอาจไม่ได้เหมาะเฉพาะกับคนอ้วน แต่คนผอมก็ควรอ่าน จะได้เตือนสติไว้บ้างและไม่ประมาทไงครับ