คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ขัดขืน ( 50% )
ตอนที่ 6 : ขัดขืน
ใบหน้าของยูริยามนี้ซีดขาวจนแทบไม่มีสีเลือดเมื่อพบว่าใครกำลังยืนอยู่บริเวณหน้าประตูบ้าน ผิดกับเจ้าของชื่อที่ถูกเรียกเพราะหน้าตาของจียงยังคงเรียบเฉย ไม่ได้สะทกสะท้านกับสายตาอาฆาตที่ส่งมานั้นเลยสักนิดเดียว แต่กลับจับจ้องไปยังอีกคนซึ่งไม่น่าจะอยู่ที่นี่ได้
“เอ่อ...คุณริวยะ...” ยูริเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นก่อน เนื่องจากบรรยากาศที่เป็นอยู่ตอนนี้มันน่าอึดอัดยิ่งนัก
“เธอเข้าบ้านไปซะ!” ริวยะตวาดลั่น
ในใจเขาทั้งโกรธทั้งเดือดดาล อุตส่าห์เฝ้าเป็นห่วงว่าเธอไปไหนทำไมถึงได้กลับช้าจนนอนไม่หลับ กังวลว่าเธอจะได้รับอันตรายจนหัวใจมันว้าวุ่นอยู่ตลอดเวลา แล้วนี่น่ะหรือ...ค่าที่เขาเป็นห่วง
“คุณริวยะคะ คือว่า...”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันสั่งให้เธอเข้าบ้านไปไง ไม่ได้ยินเหรอ!!” ริวยะตวาดเสียงดัง พร้อมตรงเข้าไปกระชากต้นแขนหญิงสาวเพื่อดึงให้เดินเข้าบ้าน
หมับ!!!
ลีจียงจับข้อมือเขาก่อนกระชากออกจากต้นแขนของยูริอย่างแรง
“แกอย่าบังอาจมาทำร้ายผู้หญิงของฉันนะโว้ย...ไอ้เท็นโนะ”
“ผู้หญิงของแก! เอาอะไรมาพูด ยัยนี่เป็น...คนของฉัน และเป็นเด็กคามิ เด็กจิเตกิอย่างแกต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง!”
ริวยะผลักจียงอย่างแรงพร้อมง้างหมัดขึ้นกลางอากาศ อารมณ์โกรธปะทุจนยั้งอะไรไม่อยู่อีกแล้ว
พลัวะ!!!
หมัดที่ริวยะปล่อยออกมาถูกบล็อกเอาไว้ได้กลางอากาศโดยฝ่ายตรงข้ามที่ทำท่าไม่ทุกข์ร้อนแถมยังยิ้มเยาะให้อีกต่างหาก ผลที่ได้ก็คือ หน้าแข้งของริวยะฟาดเข้าเต็มๆที่หน้าท้องจนจียงเซถลาทำให้รู้สึกจุกจนแทบพูดอะไรไม่ออก
“กรี๊ดดดด” ยูริร้องเสียงหลงเมื่อเห็นจียงพลาดท่า เธอรีบเข้าไปยืนขวางหน้าพี่ชายเมื่อริวยะคิดจะเดินไปซ้ำอีก
“ถอยไป!” สองหนุ่มพูดพร้อมกัน จียงนั้นเอื้อมมือคว้าแขนของยูริและดึงให้มาอยู่ด้านหลังของตัวเอง แม้เขาจะรู้สึกจุกอยู่แต่ไม่มีวันให้ผู้หญิงตัวเล็กๆมาปกป้องแน่นอน เพราะทำให้เสียชื่อกันพอดี
ส่วนอลิซาเบธได้แต่ยืนเฉยๆเพราะยังมึนและแฮงค์อยู่นิดหน่อย อีกอย่างหญิงสาวเชื่อว่าคนอย่างจียง คงไม่มีวันแพ้ง่ายๆเป็นแน่
“เข้ามาไอ้เท็นโนะ!!!”
“วันนี้ฉันจะทำให้แกสิ้นชื่อ ลีจียง!”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงหวีดร้องของยูริหยุดหมัดของสองหนุ่มไว้กลางอากาศ
หญิงสาววิ่งเข้ามาขวางกลางและใช้มือผลักทั้งคู่ให้แยกจากกัน พลางส่งสายตาอ้อนวอนไปยังจียง เพราะคิดว่าเขาน่าจะขอร้องได้ง่ายกว่า ก่อนหันกลับมามองพี่ชายต่างสายเลือด
“พอเถอะนะคะคุณริวยะ”
“อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน!!!”
“ฉันแค่ไม่อยากให้ทั้งสองคนมีเรื่องกัน”
ริวยะเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อความโกรธพุ่งขึ้นสูง...เธอปกป้องมัน เธอขอร้องเขาเพราะต้องการปกป้องมัน ไอ้ลีจียง!
ทันใดนั้นเองแสงไฟก็สาดส่องมายังทั้งสี่คน ก่อนที่รถยุโรปหรูราคาแพงจะค่อยๆเลี้ยวจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ คนที่ก้าวลงมาจากรถ คือ ฮินาชิมะ คิมูระ และ ฮินาชิมะ ยูกิโกะ ผู้เป็นภรรยา
“มีเรื่องอะไรกัน?” ประมุขของบ้านเอ่ยถามทันทีที่เห็นทั้งสี่คนยืนอยู่
บรรยากาศตอนนี้เต็มไปด้วยความอึดอัด ยูริได้แต่มองชายหนุ่มสองคนอย่างหวั่นๆเพราะริวยะและจียงยืนมองหน้ากันนิ่งราวอยากแลกหมัดกับอีกฝ่ายเหลือเกิน อลิซาเบธเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินไปยืนข้างเพื่อนชาย
“จียง...ฉันปวดหัวอยากกลับบ้านแล้ว”
แต่จียงยังคงไม่ละสายตาจากริวยะ ทำให้หญิงสาวต้องกระตุกแขนเสื้อและกระซิบขู่
“ถ้านายยอมกลับ...ฉันจะถือว่าเรื่องที่นายทิ้งฉันไว้ที่ผับไม่เคยเกิดขึ้น”
ชายหนุ่มชะงักเบนสายตามามองหน้าเพื่อนสาวคนสนิทนิดหน่อยก่อนหันไปมองหน้าริวยะต่อ ทำให้อลิซาเบธต้องงัดไม้ตายสุดท้ายออกมาใช้
“ถ้าไม่กลับฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อนาย”
ร่างสูงชะงักกึกทันที หันมองเพื่อนสาวแล้วเอ่ยว่า
“เธอ...ไม่กล้าหรอกอลิซ”
“ลองดูก็ได้” หญิงสาวยิ้มเหยียดเป็นเชิงข่มขวัญ ซึ่งมันก็ทำให้จียงถึงกับกัดฟันแน่น
ให้ตายเหอะ!! ทำไมยัยนี่ต้องรู้จุดอ่อนเขาด้วย ถ้าขืนหล่อนเอาเรื่องที่เขามีเรื่องวิวาทไปบอกผู้ชายคนนั้นล่ะก็...แค่คิดจียงก็ต้องลอบกลืนน้ำลายเอื๊อก
“เท็นโนะ...เอาไว้เจอกันวันหลัง” สุดท้ายจียงก็จำยอมกัดฟันพูด
สายตาชายหนุ่มสองคนที่มองสบกันรับรู้ความนัยของอีกฝ่าย ริวยะพยักหน้ารับเบาๆเพราะเขาเองก็ไม่อยากมีเรื่องต่อหน้าคนในครอบครัวเหมือนกัน
จียงและอลิซาเบธหันไปโค้งศีรษะให้ผู้อาวุโสกว่าแล้วเดินออกไป และเมื่อพ้นประตูคฤหาสน์จียงก็หันไปถามเพื่อนสาวคนสนิททันที
“ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้?”
อลิซาเบธทำหน้ายุ่งเมื่อเจอคำถามนั้น
“ก็เพราะนายนั่นล่ะ”
“เกี่ยวอะไร...ฉันไม่ได้นัดให้เธอไปเจอที่บ้านหลังนั้นซะหน่อย?”
หญิงสาวเหลือบมองเพื่อนชายอย่างเซ็งๆ น่าจะถีบมันส่งไปอยู่บนดาวอังคารจริงๆ
“อ๊ะ...ช่างมันเถอะ แต่สาบานเลยว่าครั้งหน้าฉันจะไม่ปล่อยไอ้เท็นโนะ ริวยะไปแน่!!!” จียงกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด เพราะทุกครั้งที่เขามีเรื่องกับไอ้หมอนั่นทีไรมันต้องมีอะไรมาขัดทุกที!
อลิซาเบธไม่ตอบพลางครวญคิดถึงเรื่องของตัวเอง สิ่งที่ริวยะพูดยังชัดเจนทุกประโยค ทุกถ้อยคำ รวมทั้งท่าทางและสายตาที่ใช้มองราวกับเห็นเธอเป็นสิ่งน่ารังเกียจไม่อยากแตะต้อง
“แล้วทำไมยูริต้องเป็นน้องของไอ้หมอนั่นด้วยวะ!!!” จียงตะโกนลั่นถนนทำให้พวกที่เดินอยู่ใกล้ๆ หันมามองทันที แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจเตะถังขยะที่อยู่ใกล้ๆจนมันล้มกลิ้งไปไกลเพื่อระบายความหงุดหงิด
ประโยคนั้นสำหรับจียงอาจเป็นเพียงการระบายอารมณ์ที่อัดอั้น แต่สำหรับอลิซาเบธแล้วมันทำให้ริมฝีปากบางสวยคลี่ยิ้มออกมาทันทีเมื่อสมองคิดแผนอะไรบางอย่างออก
เท็นโนะ ริวยะ ฉันจะทำให้นายกระอักเลือดแทบอยากตายเชียวล่ะ
“นี่จียง...ฉันมีแผนจะบอก...”
“เมื่อสักครู่มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า?” ชายสูงวัยเอ่ยถามลูกชายที่ทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องรับแขกด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...พอดีเพื่อนๆหนูแวะมาเยี่ยมที่บ้านเท่านั้น” ยูริเอ่ยปกป้องเพราะไม่ต้องการให้พี่ชายมีปัญหานั่นเอง
“งั้นเหรอ...?” ประมุขของบ้านขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่วางใจ จนผู้เป็นภรรยาต้องรีบเข้ามาเอ่ยบอก
“อย่าไปใส่ใจเรื่องของเด็กๆเลยค่ะ คุณเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆรีบไปพักผ่อนดีกว่า ฉันสั่งให้ป้าฮินาโกะเตรียมน้ำอุ่นไว้ในอ่างแล้ว”
การเอาอกเอาใจของ ฮินาชิมะ ยูกิโกะ ทำให้ชายสูงวัยคลี่ยิ้มแล้วผ่อนปรนเรื่องทั้งหมดตามภรรยาสุดที่รักไป ท่ามกลางความโล่งอกของหญิงสาว
“เอ่อ...นี่ก็ดึกแล้ว เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะคะคุณริวยะ” ยูริโค้งศีรษะน้อยๆให้ชายหนุ่ม
หมับ!!!
ริวยะคว้าข้อมือเธอไว้แล้วดึงรั้งไม่ให้ไป
“เธอต้องเคลียร์กับฉันก่อน ว่าไปอยู่กับไอ้ลีจียงได้ยังไง?” น้ำเสียงเคร่งขรึมที่เอ่ยถามทำให้ยูริถึงกับหน้าถอดสี เพราะรู้ดีว่าพี่ชายไม่ชอบขี้หน้าของอีกฝ่าย
“เอ่อ...พอดีเขามาช่วยฉันไว้น่ะค่ะ”
“ช่วย...ช่วยอะไร?” ริวยะร้องถาม
“ฉันโดนพวกวัยรุ่นชายกลุ่มหนึ่งรังแกอยู่ริมถนนตอนหลังเลิกเรียน แล้วเขาก็เข้ามาช่วยเอาไว้...”
“จากนั้นเธอก็เลยไปเริงร่ากับมันจนกลับดึกดื่นงั้นสิ” ริวยะทายถูกจุดทีเดียว
“ค่ะ...แต่แค่ไปศูนย์เกมเซ็นเตอร์เท่านั้น” หญิงสาวสารภาพอย่างไม่ปิดบังพลางกอดตุ๊กตาหมีที่ได้มาไว้แน่น
“เธอไม่รู้หรือไงว่าไอ้หมอนั่นมันเป็นจิ้งจอกอันตรายเที่ยวหลอกล่อสาวๆเป็นเหยื่อ แล้วผู้หญิงอ่อนโลกอย่างเธอจะตามทันเหรอ...หรือว่าเสร็จมันไปแล้วล่ะ!” ชายหนุ่มโวยวายเพราะกดดันกับความรู้สึกที่แอบซ่อนอยู่ภายใน เขาหวงและห่วงเธอจนแทบบ้า
หากแต่คำพูดของริวยะก็บาดลึกในหัวใจยูริเช่นกัน จนใบหน้าขาวใสเงยขึ้นสบดวงตาสีนิลแข็งกร้าวนั้น
“ลีจียงไม่ได้เป็นผู้ชายแบบที่คุณริวยะพูดสักหน่อย เขาแค่มาช่วยฉันเท่านั้นและไม่ได้ทำตัวเกินเลยอะไรด้วย”
“เธอปกป้องมัน?” ริวยะตวาดถามทันที
“ไม่ได้ปกป้อง แต่คุณริวยะไม่ยอมรับฟังและเปิดกว้างเองต่างหาก!!!” ยูริตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มพลางวิ่งขึ้นห้องไปทันทีท่ามกลางความอึ้งของริวยะ...
ไม่เคยมีครั้งไหนที่หญิงสาวกล้าเถียงเขา
ไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอกล้าดื้อดึงกับเขา...ทั้งหมดนี้เป็นเพราะมันคนเดียว ไอ้ลีจียง!!!
เพราะเรื่องยูริกับจียงทำให้ริวยะข่มตาไม่หลับทั้งคืน ในอกเขาร้อนรนจนอยากแหวกมันให้ตายกันไปข้างด้วยซ้ำ! ยิ่งพอตื่นขึ้นมายังเจอคนที่มีศักดิ์เป็นน้องสาวบุญธรรมทำหน้าตาบอกบุญไม่รับแถมไม่ยอมพูดคุยกับเขาทั้งวันเพราะโกรธเรื่องเมื่อคืนก็ยิ่งทำให้เขาคิดแค้นไอ้บ้าหน้าหม้อจียงเข้าไปใหญ่
เช้าวันจันทร์ที่น่าเบื่อเลยยิ่งน่าเบื่อมากกว่าเดิม โต๊ะอาหารที่เคยมีแสงสว่างเล็กๆดูอบอุ่นท่ามกลางหมอกควันวันนี้กลับดูกลืนหายไปด้วยเมื่อยูริยังคงมีท่าทางเฉยเมยกับริวยะ
“ยูริ...ทำไมวันนี้ลูกทานข้าวน้อยจัง?” คุณนายฮินาชิมะเอ่ยถามบุตรสาวหลังจากเธอวางช้อนลงบนจานกระเบื้องเมื่อทานข้าวเช้าไปได้ไม่กี่คำ
“หนูไม่หิวเท่าไรค่ะ...เอ่อ...ขอตัวไปโรงเรียนก่อนนะคะ” เธอพูดพลางหลบตาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วลุกขึ้นยืน
“ขยันรีบไปโรงเรียนแบบนี้คงได้เกรดดีๆมาฝากตอนหมดเทอมแน่ๆ...จริงสิ...หนูไม่ไปพร้อมริวยะล่ะ?” ประมุขของบ้านทักท้วงเพราะเห็นว่าปกติแล้วเธอจะไปกับริวยะนั่นเอง
“ไม่เป็นไรค่ะ...หนูเกรงใจ!” เธอลงท้ายเสียงหนักแน่นพลางคว้ากระเป๋าแล้วหันมายิ้มให้กับผู้เป็นพ่อเลี้ยงและแม่ตัวเอง
“หนูไปก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็เดินออกไป นั่นทำให้ริวยะวางช้อนลงบนจานเสียงดังแล้วลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเดินตามออกไปโดยไม่ล่ำลาใครสักคน
เขาขี่มอเตอร์ไซค์ตามหญิงสาวที่ก้าวฉับๆบนฟุตบาทริมถนนพลางเร่งเครื่องแล้วจอดขนาบข้างพลางคว้าต้นแขนเธอไว้
“ขึ้นมา!”
“ไม่ค่ะ...ฉันไปเองได้”
“ตราบใดที่เธอยังเป็นเด็กคามิก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหรือเถียงฉัน ถ้าไม่พอใจก็หนีตามไอ้จียงไปอยู่จิเตกิเลยสิ!” คำพูดของริวยะทำเอาหญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ใช่ว่าเธอโกรธหรืออยากไปอยู่จิเตกิแต่สับสนและมึนงงไปหมด ไม่เข้าใจว่าริวยะประชดประชันแบบนี้ทำไมต่างหาก
“ถ้าคุณริวยะต้องการแบบนั้นฉันก็ไม่ปฏิเสธ” คำพูดของเธอทำให้ชายหนุ่มกัดฟันแน่นพลางบีบต้นแขนเล็กๆนั่นอย่างแรง
“เธอจะขึ้นมาดีๆหรือให้ฉันกระชากขึ้นมา!”
นัยน์ตากลมโตของยูริสบกับดวงตาสีนิลของริวยะที่แข็งกร้าว เขาเอาจริงแน่! เธอรู้จักนิสัยพี่ชายดีพอเลยจำยอมขึ้นไปซ้อนทั้งที่ไม่เต็มใจ แต่นั่นก็ทำให้ริวยะพึงพอใจแล้วขี่ออกไปทันที
ความคิดเห็น