ตอนที่ 2 : ตอนที่ 2
ตอนที่ 2
“ ชื่อปิ่นหทัย ไชยนิยมค่ะ “ เจ้าหล่อนรายงานตัวเสียงเจื้อยแจ้วกับบรรดารุ่นพี่ในวอร์ด…หมอชี้ปังลงมาว่าความงามระดับมิตรภาพของหล่อนน่าจะไปยิ้มรับแขกอยู่ตรงหน้า โอพีดี หรือจุดรับผู้ป่วยนอกเท่านั้น
“ ปิ่นหทัย…หนูนั่งตรงหน้าห้องตรวจนะ “ อรุณรุ่งพยาบาลสาวรุ่นพี่บอก
“ ค่ะ “ เจ้าหล่อนรับคำแข็งขัน
“ อ้อ! โรงพยาบาลเราเป็นโรงพยาบาลระดับห้าดาว ที่ได้รับการรับรองมาตรฐานบริการชั้นเยี่ยม…ผ่านหมดแล้วทั้งคิวซี…และไอโซฯ…พี่จึงหวังว่าหนูคงจะสนองรับนโยบายอันดีของโรงพยาบาลเราอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องนะจ๊ะ” อรุณรุ่งบอกหล่อนเสียงอ่อนเสียงหวาน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เจ้าหล่อนก็เป็นอีกหนึ่งเป้าหมาย…ที่ผมต้องช่วยให้ลงคานในเร็ววัน
ในรายของอรุณรุ่งคงไม่ยากนักหรอก …เพราะเธอมีแฟนแล้วเป็นดีเทลขายยาชื่อว่า…อีตาเสวก…แต่นายนี่ไม่ใช่คู่แท้ของเจ้าหล่อนหรอก…ผมเอาหัวตัวเองเป็นประกันสิ
“ ค่ะ “ ปิ่นหทัยเธอสนองรับนโยบายอย่างแข็งขัน ด้วยยิ้มหวานๆบนใบหน้า
อรุณรุ่งพยักหน้าอย่างพอใจ มีรุ่นพี่สาวอีกคนที่หล่อนยังไม่รู้จักเดินเข้ามาพอดีพอดิบ เธอเป็นสาวร่างอวบ ผิวขาวปานหยวก สไตล์หมวยๆ หากเป็นหมวยที่ตาโตชะมัด
“ ปิ่นหทัยจ๊ะ…นี่พี่ขุมพลอยจ๊ะ…” อรุณรุ่งแนะนำรุ่นพี่คนสวยซึ่งกำลังบ่นเป็นหมีกินผึ้งเข้ามาไม่ได้สนใจว่าวันนี้มีสมาชิกใหม่นั่งหน้าใสอยู่ตรงนี้อีกหนึ่งคน
“ สวัสดีค่ะ “ เจ้าหล่อนพนมมือไหว้ชดช้อยงดงาม…ผมยกตำแหน่งนางงามมิตรภาพให้เธอเลยครับ
“ อ้อ…สวัสดี…แหว่…” พี่สาวคนสวยรับไหว้ แล้วแลบลิ้นใส่หล่อน ปิ่นหทัยถึงกับชะงักว่านี่มันเป็นการทักทายอย่างใหม่ของที่นี่หรือไง
“ อ้อ! ไม่ต้องตกใจหรอกหนูปิ่น…พอดีว่าช่วงนี้ตาแดงระบาด พี่ก็เลยกันไว้ก่อน “ ขุมพลอยให้เหตุผลถึงการทักทายของหล่อน
ขณะที่ปิ่นหทัยกำลังนึกสะอึกอยู่ในใจ ว่ามันอะไรกันนี่…ขุมพลอยพยาบาลสาวเจ้าหล่อนยังเชื่อว่าการแลบลิ้นจะทำให้ไม่ติดตาแดงได้จริงๆหรือ…ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นคนในแวดวงการแพทย์แท้ๆ
“ เดี๋ยวว่างๆ พี่มาคุยนะจ๊ะ…ขอตัวไปเช็คหุ้นก่อน “ ขุมพลอยยิ้มหวานหยดย้อยส่งท้ายพลางขอตัวกับปิ่นหทัย ผู้ที่ยืนงงค้างเนิ่นนาน จึงได้นั่งสงบลงเสียที
“ ที่นี่มีอะไรแปลกๆอีกเยอะจ๊ะหนู ทำใจหน่อยนะจ๊ะ “ อรุณรุ่งบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ในขณะที่ปิ่นหทัยกำลังคิดว่า เธอคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่เลือกมาอยู่ที่นี่…แต่ในเมื่อเลือกแล้วก็คือเลือกเลย…อย่างน้อยหล่อนอาจจะต้องปรับตัวอีกสักระยะ เพื่อให้คุ้นชินกับที่นี่
โรงพยาบาลเอกชนหรูระดับห้าดาวใหญ่ที่สุดในจังหวัด…คนเข้ามารับบริการล้วนแต่คนมีเงินมีทองทั้งนั้น…ที่หล่อนต้องทำแน่ๆก็คือ…ทำใจ…
มันก็คงดีกว่าทำงานงกๆอยู่ในโรงพยาบาลรัฐบาลที่ปัจจุบันสวัสดิการแทบไม่แตกต่างจากการทำงานโรงพยาบาลเอกชนอย่างนี้…
จะดีกว่าหน่อยตรงโรงพยาบาลเอกชนจะมีแอร์คอนดิชันเนอร์และอุปกรณ์เครื่องมือที่แสนจะทันสมัย…ซึ่งก็แลกกับค่ารักษาที่แพงหูฉี่ ทำให้อะไรๆที่ดูเหนื่อยหนัก น่าหน่ายคลี่คลายลงนิด...เพียงนิดเท่านั้น
แต่งานหนักไม่แพ้กับโรงพยาบาลรัฐบาล…ยิ่งอยู่ในรูปธุรกิจ…การจ้างงานยิ่งต้องใช้ให้คุ้มค่าเหนื่อย…ว่ายังงั้นเหอะ
คนที่พอจะมีเงินหน่อยก็เลือกที่จะใช้บริการของโรงพยาบาลเอกชนมากกว่าโรงพยาบาลของรัฐบาลเพราะมันสะดวกกว่าหลายร้อยเท่า
“ ปิ่นหทัยจ๊ะ…หนูต้องเช็คคนไข้ก่อนเข้าพบคุณหมอว่าแต่ละเคสมาตรวจด้วยอาการของโรคใด..จะได้ส่งแพทย์เฉพาะทางได้ถูก…” อรุณรุ่งแนะ เจ้าหล่อนพยักหน้ารับคำ
“ และแน่นอนเมื่อคนไข้ออกมาถามถึงรายละเอียดของอาการที่เขาเป็น…หนูต้องมีคำตอบที่ดีและเป็นที่น่าพึงพอใจให้กับคนไข้นะจ๊ะ” นาริสา พยาบาลสาวใหญ่รุ่นพี่ผู้เป็นหัวหน้าพยาบาลทั้งหมดแนะนำย้ำกับหล่อน
“ ค่ะ…” เจ้าตัวรับคำอย่างแข็งขัน
ก่อนจะนั่งปั้นหน้าสวย เพราะถึงเวลาที่ต้องเริ่มงานแล้ว เช้านี้หล่อนได้นั่งหน้าห้องตรวจหมายเลขหนึ่งของหมอมิ้ง หรือชื่อเต็มๆคือนายแพทย์น้ำมนต์…หมอหนุ่มที่ดูท่าว่าโสด..แท้จริงในใจกลับมีใครเข้าไปครอบครองแล้ว เขายิ้มแย้มทักทายเจ้าหล่อนอย่างอารมณ์ดี
และหล่อนก็ยิ้มให้เขาเช่นกัน…เอ! ผมว่าหรือจะเล็งศรรักปักอกปิ่นหทัยกับนายหมอคนนี้ดี…เอาน่าดูไปอีกพักหนึ่ง อย่างน้อยสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ในลูกศรที่ผมยิง…คือการร้าวฉานภายหลัง…ดังนั้นก็ต้องมีการตรวจสอบ…วิเคราะห์…สังเคราะห์ให้ดี…ว่าทั้งคู่จะไปกันรอด…ก่อนที่ผมจะเล็งศรรักไปปักอกพวกเขา
เพราะงานที่พบปะผู้คนมากมาย คงจะมีคนไข้หลายรายเชียวล่ะที่มาตกหลุมเสน่ห์ของใบหน้างามๆ รอยยิ้มหวานๆและตาโตๆของเธอได้
นั่นไงหนุ่มคนแรกมาแล้ว…ท่าทางหมอนี่ไม่เลวเลยแหละ…ดูเขาก่อนดีกว่า
“ มาพบหมอเป็นอะไรคะ?” เจ้าหล่อนถาม มือวางแป้นคอมพิวเตอร์พร้อมคีย์ข้อมูลเข้าสู่ระบบ
นี่! ก็อีกเรื่องที่ผมออกจะหนักใจ…ยุคนี้อะไรๆก็เป็นไอทีไปเสียโหม้ด…ไอ้การตรวจสอบมาตรฐานและคุณภาพการทำงานของกามเทพอย่างผมก็ไม่ละไม่เว้น
ต้องมีการรายงานความคืบหน้าเป็นระยะๆ…เช็คผลงานทุกไตรมาส…และภาระกิจทั้งหมดทั้งมวลของผมจะต้องจบภายในหนึ่งปี…ก่อนที่ขุมพลอย…สาวหมวยคนดุจะอายุครบสามสิบปี…เลขอันตรายที่สาวๆเขากลัวกัน
โลกมนุษย์เขาถือกันนักกันหนากับอาถรรพ์เลขสามของสาวๆ …ว่าผ่านพ้นไปแล้ว…จะหาทางลงคานลำบากยากเย็นนักแล…และถ้าภาระกิจนี้ของผมไม่ผ่านพีเอสี่ในห้าคู่…ร่างแมนๆ…ใบหน้าแสนหล่อเหลาของผม..คงต้องสูญสลายไปตามธรรมชาติแน่ๆ…
“ ผมจะมาปรึกษาหมอครับ “ เขาบอก ก้มหน้าเล็กน้อยอย่างเขินอาย
“ เรื่องอะไรคะ? “ เจ้าหล่อนถาม นัยตาใสแป๋วจ้องมองอมยิ้มอย่างเป็นมิตร
“ เดี๋ยวผมคุยกับหมอเองดีกว่า “ เขาบอก ยังคงก้มหน้างุดอยู่
“ อืม! งั้นก็ไม่ทราบจะให้พบคุณหมอท่านไหน…ต้องแจ้งประวัติอาการเบื้องต้นก่อน” เจ้าหล่อนอธิบาย หนุ่มขี้อายที่ก้มหน้างุดไม่ยอมเงยสักที
“ เอ่อ..คือ…ผม…” เขาชักลังเล เงยหน้ามาสบตาโตๆของพยาบาลสาวแว๊บหนึ่ง ก่อนหลบวูบอีกที
“ บอกมาเถอะคะ…ไม่ต้องกลัว” หล่อนย้ำกับเขา ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร
“ คือ…ผมพึ่งทำหมันมานะครับ…” เขาบอก…ยิ้มเจื่อนๆ
“อ้อ! …ค่ะ…แล้วไงคะ? “ เจ้าหล่อนพยายามดันความเขินอายลงไป ยังยิ้มเย็นๆให้กำลังใจคนไข้หนุ่มผู้ซึ่งแบกใบหน้ามีปัญหามาขอคำปรึกษา…Service Mind หล่อนพยายามท่องคำนี้ไว้ให้ขึ้นใจเป็นแม่นมั่น
“ แต่มีปัญหาคือผมคิดว่าหมอทำไม่ค่อยดีนะครับ …เพราะว่าเอ้อ! ไอ้นั่นของผมนะ…ผมรู้สึกว่ามัน…ไม่ค่อยจะ…”
ครานี้หนุ่มขี้อายตั้งหน้ามาเล่าเป็นชุดๆ…หยุดความอายของตัวเองลงในบัดดล … เป็นพยาบาลสาวมือใหม่เสียเองที่นั่งหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก
และก่อนที่หน้าเธอจะแดงจนกลายเป็นแม่สีไป…ปิ่นหทัยรีบผายมือเชิญชายหนุ่มเข้าห้องตรวจ
“ เชิญห้องเบอร์หนึ่งค่ะ” เจ้าตัวรีบบอกระรัวเร็ว…ขณะที่หนุ่มนั่นชะงัก…ค้างมือค้างไม้ที่ยกประกอบคำอธิบาย
“ เอ่อ…ผมยังเล่าอาการเบื้องต้นไม่หมด…คือว่ามันมีอาการ” เขาทำท่าจะเล่าต่อ
“ เชิญพบหมอค่ะ…” เจ้าหล่อนย้ำคำเดิมด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนเลื่อนไป
“ พบหมอได้เหรอครับ…ผมยังเล่าอาการไม่หมดเลย… “ เขาถามเจ้าหล่อนสีหน้ายังไม่หายคลางแคลงใจ…ก็เธอบอกให้เขาเล่าไง
“ เชิญคุยกับคุณหมอเองดีกว่าค่ะ” เจ้าหล่อนยังยืนยันคำเดิม หนุ่มนั่นจึงลุกขึ้นเดินไปอย่างงงงัน ตกลงเธอจะไม่ให้เขาเล่าจริงหรือ?…อุตส่าห์ข่มความอายสุดฤทธิ์แล้วนะนี่…
เฮ้อ!…ไม่ได้เรื่องเลยมาดูหนุ่มคนต่อไปดีกว่า…ท่าทางหมอนี่คมเข้มดีแฮะ…ผมชอบ…ใส่แว่นตาดำ…สวมหมวกแก๊ป…เอ๊ะ!น่าสงสัย…หวังว่าหมอคงไม่ได้มาปล้นหรอกนะ เพราะนี่เป็นโรงพยาบาลไม่ใช่ธนาคารนะครับ
ปิ่นหทัยเองเธอก็คงสงสัยไม่แตกต่างจากผมเท่าไร…เจ้าหล่อนเบิ่งตาโตพยายามมองให้ชัดๆ…ว่าหนุ่มคนนี้เป็นอะไรกัน…เหตุใดต้องปิดบังอำพรางตนถึงขนาดนี้ด้วย
“ มาหาหมอเป็นอะไรคะ? “ เจ้าหล่อนเจื้อยแจ้วเสียงหวาน
“ ตาแดงครับ “ อ้อ!…เห็นลักษณะที่ใส่แว่นดำมาจึงคลายสงสัย …
และเพื่อหลีกเลี่ยงการติดต่อ…เมื่อมันเป็นโรคระบาด…หล่อนจึงจัดการให้คนไข้ได้พบกับคุณหมอโดยตรง…กำลังนึกในใจว่าหล่อนควรจะแลบลิ้นใส่เขาอย่างที่ขุมพลอยทำกับหล่อนดีหรือไม่?
“เชิญห้องเบอร์สองค่ะ” …ครานี้ไม่ต้องซักไซ้ให้ยุ่งยาก
หากในหูเองก็ได้ยินเสียงดังล้งเล้งของหนุ่มในห้องเบอร์หนึ่งคุยกับหมอเรื่องการทำหมันของเขา..เพราะกังวลว่าการทำหมันจะไม่ได้ผล…และทำให้ภรรยาตนเองตั้งครรภ์อีก…
แม้จะเรียนกายวิภาคศาสตร์มาหลายปีดีดัก…หากแต่ถ้อยคำในเชิงลึกที่คุณพี่ขุดขึ้นมาปรึกษากับคุณหมอ…ทำเอาเจ้าหล่อนอายม้วนต้วนหน้าแดงอยู่นอกห้องตรวจเพียงลำพัง
จิตใจสาวโสดวัยยี่สิบสี่ของปิ่นหทัย ผู้กำลังจดจ่ออย่างตั้งใจในการปฎิบัติหน้าที่ตามที่นาริสากำชับนักกำชับหนา
หากว่าหล่อนต้องกลายเป็นคุณหมอ แล้วคุณพี่มาเอ่ยถ้อยคำที่เรียกว่า ไม่รู้ไปสรรหาความช่างสงสัยเช่นนี้มาจากไหนมาถามหล่อน หล่อนจะตอบอย่างไรกัน?
จะมีหมอผู้หญิงสักกี่คนที่เลือกที่จะเรียนมาทางด้านนี้ …คงจะเพราะกลัวที่จะเจอะเจอกับคนไข้ขี้สงสัยประเภทนี้เป็นแน่
ให้เป็นหล่อน … หล่อนเองก็ทำหน้าไม่ถูก …แม้จะบอกตัวเองรอบแล้วรอบเล่า…ว่านี่มันเป็นหน้าที่…หล่อนเรียนรู้มาแล้ว…และได้รับความไว้วางใจ…ถึงขนาดที่เรื่องอย่างนี้คนไข้อุตส่าห์มาเล่าให้ฟัง
หล่อนต้องเป็นที่ปรึกษาที่ดี…และมีคำตอบที่เหมาะสมให้กับคนไข้…ได้คลายความกังวลใจ…ซึ่งมันเป็นเรื่องของจิตวิทยามากกว่าการรักษาโดยตรง
มันเป็นอาชีพ…มันเป็นเรื่องธรรมชาติ…ต้องชินนะจ๊ะ…ปิ่นหทัย…ทำใจจ๊ะ…ทำใจ…เรื่องธรรมชาตินะจ๊ะ…เจ้าหล่อนพยายามบอกกับตัวเอง...ก่อนจะดันความอายลงไป พยายามไม่ฟังมาก ก้มหน้าก้มตาเขียนรายงานบันทึกเพื่อให้นาริสาตรวจสอบภายหลัง…
เสียงประตูห้องตรวจเปิดออก หล่อนไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นไปกลัวว่าคุณพี่จะยังปรึกษาคุณหมอมาไม่กระจ่าง … และนั่นต้องเป็นหน้าที่ของหล่อนที่ต้องอธิบายเชิงลึก…กลัวการซักถามคุณพี่ผู้กังวลกับการทำหมัน… ด้วยเขินอาย …หล่อนก้มหน้า …หลบสายตา…ภาวนาอย่าให้เขาสงสัยอะไรอีก…เขาได้ความกระจ่างมาแล้ว…จากผู้เชี่ยวชาญมากกว่าหล่อน
ออกไปสิคะ…คงไม่มีอะไรต้องคุยกับฉันแล้ว…เจ้าหล่อนนึกภาวนาในใจ..ก้มหน้างุดๆอยู่กับสมุดรายงานตรงหน้า…หากในรัศมีสายตา…คุณพี่เดินมาหยุดตรงหน้าเจ้าหล่อน
“คุณพยาบาลครับ…” เสียงเรียกทำเอาปิ่นหทัยสะดุ้งเฮือก…ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำตัวยุ่งๆเข้าไว้
“ มีอะไรหรือคะ? “ หล่อนหลบตา…เหนียมอายกระมิดกระเมี้ยน ถามเขาไปใจคอไม่ค่อยดีเลย
“ อืม!…ผมกลัวติดลูกจะทำอย่างไรดี?” คุณพี่เอ่ยสิ่งที่ค้างคาใจและสงสัย
…โอ้…มายก็อด…นี่มาถามหล่อนอย่างนี้ได้อย่างไร…หล่อนเป็นสาวเป็นนางนะ…แล้วที่ปรึกษาหมอมาตั้งนาน…ไม่ได้ความกระจ่างเลยหรือไรพี่เอ๋ย…หากด้วยจรรยาบรรณ
“ ควรใช้ถุงยางอนามัยนะคะ “ แนะนำไป หากยังก้มหน้างุดๆไป ไม่กล้ามองหน้าสบตาคุณพี่เลย
“ อะไรนะครับ?..คุณพยาบาล..” เขาถามหล่อนเสียงดังแทบเป็นตะโกน…โง่หรือแกล้งโง่กันนี่…เจ้าหล่อนนึกบริภาษในใจ…
“ เอ่อ…ก็ใช้ถุงยางอนามัยไงคะ …” ตอบเสียงเข้มขึ้น อย่างน้อยถ้าเขาคิดจะมาลองดีหรือล้อเล่นเอากับหล่อนเขาจะได้เกรงใจ
“ ถุงยางอนามัยนี่นะครับ…ป้องกันได้…” น้ำเสียงสูง..ยังเจือแววสงสัยคลางแคลงใจไม่หาย
ขณะที่ปิ่นหทัยชักเลือดขึ้นหน้า…นี่เขาคิดจะมาลองภูมิกับหล่อนเช่นนั้นหรือ…แล้วคำถามที่ถามนี่…ถามมาได้ยังไง…ในเมื่อเขาปรึกษากับหมอเรื่องนี้ตั้งเนิ่นนาน
ไม่รู้จริงๆเลยหรือไง…คิดจะแกล้งอะไรหล่อนอย่างนั้นหรือ…อ๋อ! เห็นหน้าใสๆเป็นเด็กคิดจะล้อเล่นกับหล่อนหรือไง?…ปิ่นหทัยตั้งสติ…คนไข้ลามปาม …เขาไม่เกรงใจหล่อน…แล้วหล่อนควรจะเกรงใจเขาอยู่หรือไง?…ต้องการคำอธิบายอะไรกันอีก
“ เอ๊ะ…คุณนี่….ไม่รู้เลยหรือไงว่า…” เจ้าหล่อนเงยหน้าขึ้นมา ด้วยโมโหโกรธาเล็กๆ
ตาโตๆของเจ้าหล่อนเบิกขึ้นด้วยความโมโห…ถ้าคุณคิดจะลองดีกับฉันล่ะก็…คุณก็จะได้เจอดีอย่างที่คุณต้องการ… หล่อนนึกในใจ…แต่ก็ต้องชะงักงันคำพูดทั้งหมดทั้งมวล
…หากจะว่าอะไรได้เล่า เพราะเมื่อเงยหน้าขึ้นมามองชัดๆ หล่อนไม่เห็นหรอกว่าไอ้สายตาภายใต้แว่นดำของคุณพี่นั้น…ฉงนฉงายเพียงใด…ว่าถุงยางอนามัยป้องกันการติดตาแดงได้จริงหรือ?
…ปิ่นหทัยเหมือนจะลืมหายใจ…แทบมุดดินหนีอาย…หากเท่าที่ทำได้คือยิ้มแหยๆ ก่อนจะบอกคุณพี่ว่า
“ เชิญรอรับยาด้านนอกค่ะ “
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
