Vampire Beauty เสน่ห์รักร้ายแวมไพร์สาวเจ้าเล่ห์

ตอนที่ 10 : Vampire Beauty 4: หญิงชรากับหนุ่มน้อยแห่งรัตติกาล [Part I]

 
Taylor Swift : I'd Lie

ตอนนี้กำลังชอบเพลงของ Taylor Swift

เพื่อนๆ ก็ทนฟังกันไปนะคะ 55555

Vampire Beauty 4: หญิงชรากับหนุ่มน้อยแห่งรัตติกาล [Part I]

เจ้าเด็กประสาทลากข้าออกมาจากห้องพัก หลังจากที่ข้าเริ่มฟื้นตัวได้บ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่แข็งแรงพอที่จะจับเขาฆ่าทิ้ง ทั้งยังปล้ำจับข้าใส่เสื้อผ้าหนาๆ โดยให้เหตุผลว่าเพื่อป้องกันแสงแดด เพราะเขากำลังจะพาข้าออกไปสูดอากาศด้านนอก

“ข้าบอกว่าไม่ไป เจ้าฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึยังไง เจ้าเด็กดื้อ”

“รู้เรื่องครับคุณยาย แต่ผมมันหัวดื้อนี่ คุณยายจะคาดหวังเอาอะไรจากผมล่ะ” เขายิ้มออกมาท่าทางทะเล้น แต่มันทำให้ข้ารู้สึกโมโหเกินจะทนไหว จึงเอื้อมมือไปบีบคอเขา

“ข้าอยากฆ่าเจ้า”

“ฮ่าๆๆ หยุดเถอะครับ มือเหี่ยวๆ ของคุณยายทำผมบ้าจี้นะ ถ้าเป็นจุมพิตจากสาวสวยๆ ก็ว่าไปอย่าง ยายอย่าเล่นแบบนี้สิ เอาไว้ยายกลับไปเป็นมิสบิวตี้สุดสวยได้เมื่อไหร่ จะฆ่าผมด้วยจุมพิตผมจะไม่ปฏิเสธเลย”

“ไอ้เด็กทะลึ่ง” ยิ่งเขาอารมณ์ดีมากเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งอารมณ์เสียมากเท่านั้น การบีบรัดของข้าทำได้แค่ให้เขารู้สึกจักจี้ มันช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี เกิดอะไรขึ้นกับร่างของข้ากันแน่

“คุณยายนี่ใจร้ายจังนะครับ ผมอุตส่าห์อ้อนวอนขออนุญาตพี่ชายตั้งสองวันสองคืน กว่าเขาจะยอมให้ผมนำคุณยายมารักษาตัวในบ้านของอลิซาเบธ ไหนจะต้องค้นหาสูตรยา สำหรับรักษาพิษจากแผลอีก ไหนจะต้องนอนกอดไม่ให้คุณยายรู้สึกหนาวเกือบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ทั้งหมดนี้ยังไม่เพียงพออีกหรือครับ ผมออกจะน่ารักและมีจิตใจดีงามแบบนี้ คุณยายฆ่าผมได้ลงคอหรือ”

“จูบข้าแล้วยังไม่พอ นี่เจ้าฉวยโอกาสกอดข้าอีกรึไงเจ้าเด็กบ้า ข้าเกลียดเจ้าเข้าไส้ ไอ้เด็กสามหาว” ข้าพยายามออกแรงบีบเขา แต่ตัวข้าดันสั่นสะท้านอย่างบ้าคลั่ง

“ใจเย็นๆ สิครับ เดี๋ยวความดันขึ้น” เจ้าเด็กน้อยหัวเราะสนุกสนาน ไม่ถือสาการกระทำของข้าก่อนจะแกะมือข้าออกอย่างง่ายดาย

“คุณนี่แกล้งได้แม้กระทั่งคนแก่นะคะดันแคน”

น้ำเสียงสดใสที่เอ่ยขึ้นช่างคุ้นหูจนข้าอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง เด็กสาวเรือนผมสีทองกำลังส่งยิ้มให้เจ้าเด็กแก่แดดที่อยู่ข้างข้า นัยน์ตาของเธอเป็นสีฟ้าอ่อน ขนตาเจ้าตัวงอนยาวทำให้ใบหน้าของเธอดูสวยและอ่อนหวาน และเธอก็คือบุคคลที่ข้ารู้จักเป็นอย่างดี

“ไดอาน่า” ข้าเรียกชื่อเธอน้ำเสียงแหบแห้ง

“คุณยายครับ นั่นคืออลิซาเบธ เจ้าของบ้านหลังนี้ ไม่ใช่ไดอาน่า” เจ้าเด็กแก่แดดริบังอาจสะกิดแขนข้าทั้งยังหัวเราะเยาะข้าอีกต่างหาก

“หุบปากเจ้าไปเลย” ข้าแผดเสียงอันแหบพร่าใส่เขาก่อนจะหันไปทางหญิงสาว “เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วชุดที่เจ้าสวมอยู่อาจจะทำให้เด็กในท้องอึดอัดได้” ข้ารีบเดินเข้าไปหานาง หวังจะประคองร่างนางไว้แต่ทว่านางกลับประคองร่างข้าเอาไว้แทน

“ฉันชื่ออลิซาเบธ แล้วก็ไม่ได้ตั้งครรภ์ด้วย”

ข้าก้มมองดูมือเรียวสวยที่กุมมือข้าเอาไว้ หากแต่มือข้ากลับเหี่ยวย่น เป็นไปได้อย่างไร ที่เราสองคนกลับแตกต่างกันแบบนี้ ทั้งที่มาจากเราต่างมาจากภพเดียวกัน

“หรือว่าเจ้า...”

“ฉันบอกให้นายดูแลคนของนายดีๆ ไม่ใช่ปล่อยให้เธอมาคลอเคลียอลิซาเบธ เราไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะหิวขึ้นมาเมื่อไหร่” เสียงหนึ่งที่ขัดขึ้นแฝงแววไม่พอใจ โดยที่ข้าไม่ทันพูดจบ

“โธ่ลูคัสคะ เธอก็แค่หญิงชรา จะทำอะไรฉันได้ล่ะคะ”

“ถึงจะเป็นหญิงชรา เราก็ไม่ควรไว้วางใจคนแปลกหน้าในร่างแวมไพร์”

ข้าหมุนตัวหาคนพูดอย่างยากลำบาก จึงได้เผชิญหน้ากับช่ายร่างสูงเรือนผมสีทองนัยน์ตาของเขาเปล่งประกายเป็นสีทองดุจดวงดาวหกแฉก สีหน้าเคร่งขรึมท่าทางไม่ไว้วางใจข้า แต่เมื่อข้ามองดูหน้าเขาอย่างชัดๆ ก็ทำให้หัวใจข้าเต้นแรง

“คาร์เมน” ข้าพึมพำมองดูพี่ชายของข้าที่มีทรงผมแตกต่างไป “เจ้าก็มาอยู่ที่นี่ แล้วทำไมเจ้าจึงตัดผมสั้นแบบนั้น เจ้าโปรดปรานการไว้ผมยาวไม่ใช่หรือ”

คนตรงหน้าขมวดคิ้วมอง ขณะที่ข้ากำลังเครียด เสียงหัวเราะของใครบางคนก็ดังขึ้น

“ฮ่าๆๆๆ เลอะเลือนขนาดนี้ พี่ยังคิดว่าเธอจะไปทำร้ายใครได้อยู่หรือท่านลูคัส”

“ข้าไม่ได้เลอะเลือนนะเจ้าเด็กแก่แดด พี่ชายของข้า ข้าจำได้ว่าเขาเป็นยังไง” ข้าหันไปตวาดเจ้าเด็กบ้านั่น แต่เสียงกลับแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

“คุณยายครับ นั่นน่ะพี่ชายผม ไม่ใช่พี่ชายของคุณยาย ส่วนผู้หญิงที่คุณยายเรียกว่าไดอาน่าน่ะ เธอชื่ออลิซาเบธ เป็นแฟนของลูคัส”

“เจ้าอย่ามาเถียงข้า ไดอาน่าเป็นชายาของพี่ชายข้าต่างหาก”

“เห็นไหมลูคัส” เจ้าเด็กแก่แดดพยายามตีสีหน้าจริงจังแต่มันดูทะเล้นเสียมากกว่า “เธอหลงหน้าหลงหลังจนแต่งนิทานได้เป็นเรื่องขนาดนี้ จะเอาปัญญาที่ไหนมากินเลือดพวกเรา”

เจ้าเด็กน้อยเรียกพี่ชายข้าว่าลูคัส และเรียกชายาของเขาว่าอลิซาเบธ แถมยังบอกอีกว่าลูคัสเป็นพี่ชายเขา ทั้งที่เขาหน้าตาเหมือนคาร์เมนพี่ชายข้าอย่างกับแกะ ข้าสับสนไปหมดแล้ว ทำไมไม่มีใครในสองคนนี้จำข้าได้เลย เกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่ แล้วเจ้าเด็กแก่แดดนี่เป็นใครกัน เขาเป็นใคร...ทำไมข้าจำอะไรไม่ได้ เป็นไปได้ไหมว่าเขาอาจจะมาจากยุคเดียวกันกับข้า และมาอยู่ในยุคแห่งอนาคต โดยที่พวกเขาหลังลืมความทรงจำทั้งหมด ส่วนข้าที่ยังคงจดจำเรื่องราวทั้งหมดได้นั้นเป็นเพราะว่าร่างกายข้าเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ขณะที่พวกเขายังอยู่ในวัยหนุ่มสาว

“อลิซาเบธ อยู่ห่างเธอเข้าไว้” คาร์เมน หรืออาจจะเป็นลูคัสดึงร่างไดอาน่าที่พวกเขาเรียกว่าอลิซาเบธออกห่างจากข้าไป

“คุณนี่ใจร้ายจัง จำไม่ได้รึไงคะว่าครั้งหนึ่งคุณก็เคยเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันเหมือนกัน ตอนนั้นคุณยังจับฉันไปไว้ที่ปราสาทคุณเลย”

“แต่ผมรู้ว่าตัวเองน่าไว้วางใจกว่าคนอื่น”

“หากพวกเจ้าจำไม่ได้ว่าข้าเป็นใคร ข้าจะไม่ขอให้พวกเจ้าเชื่อใจข้าหรอก แต่ข้าขอรับปากว่าข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าสองคน แต่ไม่นับรวมเจ้าเด็กนี่” ข้าชี้มือใส่เจ้าเด็กแก่แดด เจ้าตัวถึงกับผงะ

“ทำไมเป็นแบบนั้นได้ล่ะครับคุณยาย ผมเป็นคนช่วยชีวิตคุณไว้นะ”

“ก็เจ้ามันแก่แดดกะล่อน ทั้งยังล่วงเกินข้าอีกต่างหาก มิหนำซ้ำยังทำตัวเป็นเด็กเลี้ยงแกะโกหกข้าว่าเจ้าคือหนุ่มน้อยแห่งรัตติกาล ไม่ยอมบอกว่าแท้จริงแล้วเจ้าชื่อดันแคน”

“โธ่...ผมไม่คิดนี่ครับว่าคุณยายจะอยากรู้ชื่อจริงของผมน่ะ”

“ข้าไม่ได้อยากรู้ แต่ข้าบอกชื่อจริงของข้ากับเจ้า เจ้าก็ควรบอกชื่อจริงกับข้าเช่นกัน”

“อ๋อ นั่นก็หมายความว่าอยากรู้อยู่นั่นแหละครับ”

“ข้าบอกว่าไม่อยากรู้ไอ้เด็กทะเล้น เจ้าอย่ามามั่วซั่ว ข้าบอกตามธรรมเนียม”

“ก็ได้ครับ ผมยอมคุณยายแล้ว ผมกลัวความดันคุณยายขึ้นเฉยๆ หรอกนะ”

“ดันแคน คุณนี่จริงๆ เลย” อลิซาเบธตีหน้าดุ แต่นางกลับขำเจ้าเด็กนามว่าดันแคน ลูคัสกอดไหล่นางไว้แน่น เขายังมองข้าตาขวาง

บางที...เขาสองคนอาจจะไม่ใช่พี่ชายและพี่สะใภ้ของข้าก็ได้ ข้าควรจะทำความเข้าใจสักทีว่าตนมาจากที่ใดและกำลังใช้ชีวิตอยู่ยุคไหน

“ไปกันเถอะครับคุณยาย ก่อนที่พี่ชายผมจะฆ่าคุณด้วยสายตาของเขา”

หมับ!

มือหนารวบมือข้าอย่างอ่อนโยน แต่ข้าสะบัดมือเขาออกแล้วหันหลังให้พวกเขาทั้งสามคน

“ข้าเดินเองได้ เจ้าไม่ต้องมาแตะต้องตัวข้า” ข้าสวมหมวกที่ทำจากฟาง ที่เจ้าเด็กแก่แดดหามาให้ไว้ใส่ป้องกันแดดอย่างจำใจ ก่อนจะค่อยๆ งมทางเดินจากพวกเขามา โดยมีเจ้าเด็กบ้าเดินตามอย่างเว้นระยะห่างเพราะเห็นที่ท่าว่าข้าอารมณ์ไม่ดี แต่ขนาดนั้นข้ายังได้ยินเสียงเขาหัวเราะคิกคักได้น่าจับมาหักคอยิ่งนัก

หวังว่าจะยังโปรดปรานน้องดันแคนอยู่นะคะ 555 ดันแคนทำไมชอบรังแกคนแก่ แต่ถึงอย่างนั้นแม่ก็หลงลูกชายคนนี้เหมือนเดิม หรือมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ >3<

:::เจ้าชายอัศวิน

เจ้าชายอัศวิน:::

ขอโทษนะคะที่มาอัพช้า พอดีเพิ่งแก้ไขลูคัสอีกรอบจบ (รอบที่ 3) ตอนแรกคิดว่าจะแก้แค่ 2 รอบ แต่ดันเจอคำตกหล่น คำผิดเลยแก้ใหม่หมดเลย แล้วก็รีบปั่นน้องดันแคนมาให้อ่านกัน เอาแค่พาร์ทแรกไปก่อน อีกพาร์ทหลังจะพยยามเร่งปั่นมาให้อ่านกันนะคะ อย่าทิ้งดันแคนกันไปนะคะ >O< หลายคนเปิดเทอม แอบรู้สึกว่าเวปเงียบเหงา อยากให้โรงเรียนหยุดอีกจังเลย 555 จะได้เฮฮาปาร์ตี้กันเหมือนเดิม

ปล. พักหลังนี้นาตก็ไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน TOT น่าเศร้า