Crackers Family รักรสซ่า...ครอบครัวหรรษา x 3²

ตอนที่ 7 : 5.บ้านสุดป่วน...ก๊วนหนึ่งคูณสามยกกำลังสอง

/> /> />

5.

บ้านสุดป่วน...ก๊วนหนึ่งคูณสามยกกำลังสอง

วันเสาร์...ช่วงเวลาแห่งการเดินผ่านสู่ประตูนรก

ครอบครัวฉันเข้าประตูหน้าบ้านไปแล้ว ทั้งพ่อแม่ต้นหลิวและพี่ฮยอนจุน แต่ฉันกลับโดนเด็กสองตัวลากมาด้านหลัง บอกว่าจะพาผ่านประตูพิเศษ ซึ่งฉันนึกไม่ออกเลยว่าประตูพิเศษของเด็กเปรตสองคนนี้จะมีหน้าตาเป็นยังไง ตราบจนกระทั่งฉันมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูที่ว่านั่นแหละ

กรงไม้ขนาดใหญ่พอที่ฉันจะเอาก้นและลำตัวยัดเข้าไปข้างในได้ พร้อมกับเด็กอีกสองคน วางนิ่งสงบอยู่ตรงหน้า มุมทั้งสี่ด้านมีเชือกขนาดใหญ่ที่มักใช้กันในหมู่ทหารเรือสมัยเก่าแก่ดึกดำบรรพ์ผูกอยู่แล้วไปรวมอยู่กึ่งกลาง เมื่อฉันแหงนหน้าขึ้นไปบนชั้นสี่ของบ้านก็เห็นว่ามันเป็นของเล่นสำหรับเด็กจินตนาการสูงส่ง ซึ่งต้องอาศัยแรงงานใครสักคนสำหรับดึงกรงที่บรรจุพวกเขาเอาไว้ขึ้นไปด้าน

“พี่เข้าไปในนั้นสิ” มูนบีมว่า แต่แคมปัสพลักฉันเข้าไปในกรงแล้ว “พี่มูนไชน์ครับ พี่มูนไชน์ ช่วยดึงพวกเราขึ้นไปที”

เมื่อได้ยินว่าพี่มูนไชน์จะต้องเป็นคนดึง ฉันก็พยายามจะตะเกียกตะกายออกจากกรงทันที แต่เด็กลิงที่อ่อนกว่าฉันห้าปีตรงหน้าดันไวเสียกว่า

“ไม่” เสียงพี่มูนไชน์ประกาศลั่น เด็จเดี่ยวแบบตัดเป็นตัดตาย “ทำไมถึงไม่เข้าประตูหน้าบ้านกัน”

“โธ่พี่ก็ ช่วยเติมความสุขให้พวกเราหน่อยไม่ได้” มูนบีมบ่น

ฉันกำลังพยายามคิดอย่างเคร่งเครียดว่าจะทำยังไงกับตัวเองดี ประตูก็ล็อก ออกไปก็ไม่ได้ โชคดีที่พี่มูนไชน์ไม่ดึงกรงขึ้นสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องนั่งจับสั่นจนขาดใจตายในกรงไม้บ้าบอนี่แน่

“มูนบีม ปล่อยพี่ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นพี่จะไปฟ้องพ่อให้ตีก้นลาย”

“พี่รู้เหรอว่าพ่อเราคนไหน ผมว่าพี่ไม่รู้หรอก”

“มูนบีม”

“พี่ต้นข้าวอยู่ในนั้น เหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายเลย ตอนโดนขังยังไงคะ ที่เหลือก็รอแต่ให้ตัวร้ายมากลั่นแกล้ง หรือไม่ก็เจ้าชายมาช่วยเหลือ”

ตัวร้ายก็อยู่ตรงหน้าพี่นี่ยังไงละคะน้องแคมปัส ก็หนูกับพี่ชายหนูไง ส่วนเจ้าชายพี่คงหาไม่ได้ เพราะไปเป็นศัตรูกับเขาไว้รอบเมือง โอ้อนิจจาปลงสังขาร ตอนแรกฉันก็คิดอยู่แล้วแหละว่า...จู่ๆ มารร้ายอย่างฉันจะมากลายเป็นที่รักของเด็กๆ ได้ยังไง

ไอ้แผนการผู้เยาว์กักขังผู้เยาว์แบบนี้ หัวสมองฉลาดๆ แบบเด็กประหลาดๆ ตรงหน้าทำได้อยู่แล้ว ส่วนผู้เยาว์ที่ตัวใหญ่กว่าแต่ความรู้สึกช้าแบบฉันก็ตกเป็นเหยื่อไป ทั้งที่ไม่เคยเสียท่าให้ใคร แต่ตอนท้ายมาตายคามือเด็ก เอาไงล่ะทีนี้ ฉันควรจะถีบกรงไม้นี่ให้พังเลยดีไหม

“ต้นข้าว”

ฉันเงยหน้าขึ้นเห็นพี่มูนไชน์เกาะระเบียงมองฉันราวกับว่าฉันเป็นเด็กที่ทำอะไรให้เขาไม่พอใจ หรือไม่ก็ทำตัวเหมือนน้องทั้งสองคนของเขา

“เธอไปทำอะไรในนั้น”  

“ฉะ...ฉันกำลังลังนั่งเล่น มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงและกำลังรอเจ้าชายมาช่วย”

“ต้นข้าว นั่นเธอทำอะไร”

พอเห็นมูนนี่ชะเง้อคอออกมาแล้วฉันอยากกัดลิ้นตาย ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องพูดออกไปแบบนั้น ดูสิเจ้าลิงสองตัวหัวเราะเยาะฉันใหญ่โต ฉันภาวนาอย่าให้ลูกพี่ลูกน้องหรือแม้แต่พี่น้องที่เหลือของมูนนี่มาเห็นฉันเลย แถมพี่ฮยอนจุนกับคนในครอบครัวด้วยก็ได้ ไม่ต้องให้ใครมาเห็นทั้งนั้น

“แย่แล้ว”

พอเห็นเด็กๆ วิ่งหนี ฉันก็เงยหน้าขึ้นข้างบนอีกครั้ง พี่มูนไชน์ไม่ได้อยู่ตรงนั้น ให้เดาได้เลยว่าเขาอาจจะไปเรียกคนอื่นๆ มาดูฉันตอนจนตรอก สาบานได้เลยว่า...ถ้าฉันออกไปได้เมื่อไหร่ ฉันจะจับเด็กสองคนนั้นถ่วงน้ำทันที

“โอ้ยยย เบาๆ” ฉันปัดมือใหญ่ออกจากคิ้วทันที เมื่อเขาพยายามจะกดผ้าก๊อตลงบนนั้น

ไม่ต้องถามนะว่าเกิดอะไรขึ้น มันเลวร้ายมาก นอกจากจะเลวร้ายยังไม่พอ เขายังทำให้ฉันหมดความเคารพในตัวเขาทันที แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่านี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาช่วยฉันเอาไว้ได้ แต่ขอทีเหอะ ทำไมเขาถึงไม่วิ่งตามเด็กสองคนนั้นไปเพื่อเอากุญแจมาไขออกนะ เล่นเอาขวานมาฟันกรงแบบนี้ไม้มันถึงได้กระเด็นมาดีดคิ้วฉันแตกยังไงล่ะ

“ถ้าพี่เอากุญแจมาไข ฉันก็ไม่ต้องเจ็บตัวหรอก”

“ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”

ปากว่าไม่ได้ตั้งใจ มือก็แปะสก็อตเทปลงมาบนหัวฉันอย่างไม่บันยะบันยังจนเจ็บ

“โอ๊ย พอแล้ว ต้นข้าวเจ็บนะ”

ฉันยกมือขึ้นกำแขนเขาเอาไว้แล้วหลับตาลง แผลมันเจ็บจนทำฉันหมดแรง

“นอนหลับอีกสามครั้ง เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว มาเถอะ คนอื่นๆ คงรออยู่”

พี่มูนไชน์หัวเราะหน่อยๆ แต่ก็ยังพูดกับฉันอย่างใจดี เล่นเอาหมัดและกำปั้นที่ฉันตั้งท่าจะลงฑัณเขาทีเผลอยักกลับไปที่เดิมทันที

ผมเห็นมูนลิทลากมูนบีมขึ้นไปชั้นสองได้สำเร็จ ส่วนเจ้าตัวเล็กจอมแก่นน้องสาวตัวแสบอาจจะโดนมูนไรส์จับไปลงโทษ จะด้วยวิธีไหนก็ตามที อาจจะเป็นนั่งคัดไทยสามสิบบรรทัด หรือนั่งสมาธิสามสิบนาที ซึ่งเป็นกฏเหล็กที่คุณแม่ตั้งขึ้นมา และเจ้าตัวเล็กมักไม่ชอบใจเท่าไหร่

ต้นข้าวเดินตามหลังผม เธอยังบ่นเรื่องบาทแผลกับความผิดพลาดของผมไม่เลิก เสียงรองเท้าที่ดังต๊อกแต๊กอยู่เบื้องหลังผมและเงากระโปรงยาว ที่พริ้วไหวทำให้เธอหงุดหงิดและหยิบยกขึ้นมาบ่นสลับกับต่อว่าผมเช่นกัน ผมไม่อยากมองเธอในแง่ร้าย และเคยบอกฮยอนจุนแล้วว่าเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่กำลังผิดหวังเท่านั้น และยังไม่รู้วิธีที่จะจัดการกับหัวใจตัวเอง ทำให้ควบคุมอารมณ์ได้ยาก แต่ตอนนี้...ผมเข้าใจแล้วว่า...สาวน้อยคนนี้ ‚ต้องการใครมาบำบัดสภาพจิตใจอย่างเร่งด่วน’

“โอ้พระเจ้า”

น้ำเสียงตกตะลึงทำให้ผมอดหันกลับไปมองไม่ได้ ต้นข้าวยืนเอามือกุมปากมองดูแผนผังครอบครัวที่อยู่ระหว่างช่วงพักขั้นบันใดต่อระหว่างชั้นที่สามไปยังชั้นที่สี่ ผมเดินย้อนกลับลงไปยืนอยู่ข้างเธอ มองดูแผนผังกับสีหน้าเธอแล้วก็ต้องยิ้มออกมา

“หนึ่ง สอง สาม... บ้านนี้มีคนชื่อขึ้นต้นด้วยมูนอย่างกับเลขสามยกกำลังสองแหนะ แค่พ่อห้าคนก็ปวดหัวจะแย่ ไม่เห็นมีความจำเป็นเลยสักนิดที่จะต้องตั้งชื่อลูกให้คล้ายกัน”

“เป็นข้อเสนอของคุณลุงน่ะ กลัวคนไม่รู้ว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”

ผมแกล้งพูดเล่นไปอย่างนั้น น้องต้นข้าวหันมามองหน้าผมเหมือนเชื่อสนิท แล้วเธอก็หันกลับไปไล่รายชื่อของทุกคนจนละเอียดยิบ

1.      ซันไรส์ คู่ ปีโป้

ผลผลิตที่ได้

- มูนไรส์ ( 17 ปี ) ชาย

- มูนไนท์ (13 ปี ) ชาย

2.   ซันไชน์ คู่ คอนเน่

ผลผลิตที่ได้

      - มูนไชน์ ( 17 ปี ) ชาย

      - มูนบีม ( 10 ปี ) ชาย

      - แคมปัส ( 5 ปี ) หญิง

3.   ซันนี่ คู่ ไอริส

ผลผลิตที่ได้

      - มูนลิท ฝาแฝด ( 15 ปี ) ชาย

      - มูนนี่ ฝาแฝด ( 15 ปี ) หญิง

4.   ซันเดย์ คู่ แมรี่

ผลผลิตที่ได้

      - มูนเดย์ ฝาแฝด ( 16 ปี ) ชาย

      - มูนเลส ฝาแฝด ( 16 ปี ) ชาย

5.   ซันเซ็ต คู่ คูก้า

ผลผลิตที่ได้

      - มูนเซ็ต (14 ปี ) ชาย

      - คุ๊กกี้ (เด็กทารก) หญิง

“เฮ้อ...ปวดหัว” เธอกล่าวเดินโซเซ

ผมจึงเอื้อมมือออกไปขวางบันไดไว้เกรงว่าเธอจะเดินพลัดตกลงไป แล้วเธอก็ถอยหลังไปตรงนั้นพอดี ผมจึงกุมไหล่เธอเอาไว้ ลองทายดูสิว่าเด็กคนนี้จะมีปฏิกิริยาแบบไหนต่อผม

“จับทำไม ต้นข้าวไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” สาวน้อยตรงหน้าจ้องผมตาเขียวปั๊ด “แค่บ่นว่าปวดหัว ทำอย่างกับว่าฉันจะเป็นลมไปได้”

คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ แล้วก็เดินขึ้นบันไดไปโดยปราศจากคำขอบคุณ ประจวบเหมาะกับฮยอนจุนที่วิ่งสวนลงมาไม่ละสายตาไปจากน้องสาวก่อนจะมองมาที่ผม

“ทำดีนี่มูนไชน์ นายน่าจะเอาเลือดบ้าของน้องฉันออกอีกเยอะๆ จะได้จับง่ายๆ หน่อย”

สัญญาณไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมว่าต้นข้าวได้ยินแน่ๆ

“พี่ว่าอะไรนะ” ต้นข้าวหันกลับมา

“ฉันบอกว่าน่าจะเอาเลือดบ้าของแกออกเยอะๆ จะได้จับง่ายๆ เหมือนจีบทำเป็นแฟนนั่นแหละ”

ดูเขายังปากดี ผมล่ะระอาเขาจริงๆ

“พี่ฮยอนจุน” เธอวิ่งลงมาเหมือนพายุเข้า แล้วฟาดไหล่ฮยอนจุนซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนหลายๆ ครั้งที่ผมเคยเจอ

“โอ้ยๆ พอๆ ต้นข้าว แกนี่อะไรนักหนา มูนไชน์เขาไม่สนเด็กประถมแบบแกหรอกน่า”

“พี่เป็นคนที่ปากเสียที่สุด” เธองอนตุ๊บป่องไปโน่นแล้ว

“ขอโทษที ยัยนี่เป็นน้องสาวคนเดียวที่กำลังอยู่ในวัยน่าแกล้งนี่หว่า นายเห็นตอนเขางอนไหม แก้มแดงแจ๋เลย โชคดีวันนี้ที่เจ้าตัวไปพองลมแบบนี้” อธิบายไปก็ทำแก้มป่องตัวกลม

ต้นข้าวน่าจะกลับลงมาอีกรอบแล้วถล่มเขาให้จมพื้นไปเลย เป็นพี่ชายประสาอะไร แกล้งน้องอยู่ได้ ผมหมายถึงว่า...มันก็จริงอยู่ที่น้องสาวเขาน่าแกล้ง แต่น่าจะให้ระยะเวลาเธอสงบจิตสงบใจเสียบ้าง และอีกอย่าง...การที่เขาพูดออกไปแบบนั้น แบบที่มีผมไปเอี่ยวด้วย มันเหมือนกับว่าเขากำลังจะพยายามทำให้น้องตัวเองเกลียดผมแบบไม่รู้ตัว ทั้งที่ผมก็ไม่ได้อะไรด้วยเลย และที่แน่ๆ ผมไม่ได้เห็นเธอเป็นเด็กประถมอย่างที่เขาพูดด้วย

โต๊ะอาหารบ้านเราค่อนข้างจะยาว หรือจะว่าไปแล้วคือยาวมาก จนอาจจะทำให้คุณนึกถึงโต๊ะอาหารของพระราชวังแวร์ซายน์ก็เป็นได้ แต่เรามีความจำเป็นต้องใช้โต๊ะแบบนี้ ก็เฉพาะสมาชิกในครอบครัวของบ้านหลังนี้รวมกันแล้วก็ปาเข้าไปยี่สิบเอ็ดคนแล้ว แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเราก็ยังมีที่เพียงพอสำหรับสมาชิกทั้งห้าคนของครอบครัวฮยอนจุน

หากจะถามว่าสมาชิกเยอะแบบนี้ แล้วความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้นล่ะ ไม่มีความเป็นไปได้สูงกว่าปกติเหรอ ผมสามารถตอบได้อย่างชัดเจนและแจ่มแจ้งเลยว่า แน่นอน! ส่วนมากความวุ่นวายมักเกิดจากพวกเด็กๆ วัยซนเสียมากกว่า เพราะภายในบ้านของพวกเราหลายคนเริ่มโตๆ กันแล้ว เห็นจะมีก็แต่มูนบีมและแคมปัส ที่ยังทำตัวป่วนสมองคนทั้งบ้านได้อย่างไม่ลดลาวาศอก อาทิเช่นวันนี้ หลังจากเหตุการณ์ที่เด็กทั้งสองคนกักขังน้องต้นข้าวไว้ในกรงไม้ ที่ตามมาด้วยการช่วยเหลือที่ไม่ค่อยจะประสบผลสำเร็จเท่าที่ควรจากผม พวกผู้ใหญ่ค่อนข้างปวดหัวพอตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณพ่อกับคุณแม่ ที่มีท่าทางวิตกกังวลกับบาดแผลบนหัวคิ้วของน้องต้นข้าวเสียเหลือเกิน จากที่ผมไม่เคยถูกตำหนิจากพวกท่านเลยสักครั้งตั้งแต่เกิดมา ก็ต้องมาโดนตำหนิในวันนี้

อาหารในวันนี้เป็นเมนูค่อนข้างเป็นกลางสำหรับหลายๆ ฝ่าย แม้ว่าพ่อและแม่ของผมรวมถึงคุณลุงคุณอาผู้หญิงส่วนใหญ่แล้วไม่ใช่เยอรมันแท้เสียส่วนใหญ่ แต่เมนูที่ถูกเลือกมาก็เป็นอาหารเยอรมัน ที่พวกเราคิดว่า...ทุกคนจะทานได้

หลังจากที่สมาชิกทุกคนภายในบ้านทำความรู้จักกับครอบครัวของฮยอนจุนเรียบร้อยแล้ว พวกเราทุกคนที่ถือว่าเป็นลูกจะต้องช่วยกันนำอาหารมาวางไว้บนโต๊ะตามธรรมเนียมของบ้าน

“ต้นหลิว ทำไมไปนั่งอยู่ตรงนั้นละคะ”

ผมมองหาเด็กน้อยเจ้าของชื่อที่สร้างความว้าวุ่นใจให้ผู้เป็นแม่เมื่อกลับออกมาเจอกับเหตุการณ์พอดี น้องสาวคนเล็กของฮยอนจุนกำลังนั่งอยู่บนตักมูนบีมน้องชายผม คุณพ่อคุณรวมทั้งคนอื่นๆ ต่างนั่งมองพวกเขาอย่างเอ็นดู มูนบีมกอดต้นหลิวไว้แน่น แตกต่างจากแคมปัสที่เขามักจะแกล้งเสียมากว่า ผมเองยังอดยิ้มไม่ได้เลย ไม่เคยรู้มาก่อนเลยจริงๆ ว่ามูนบีมจะชอบเล่นกับเด็กเล็ก สงสัยแคมปัสจะอายุไล่เลี่ยกันมากเกินไป

“นั่งนี่กับพี่บีม” ต้นหลิวเอี้ยวไปกอดคอมูนบีมแน่น

“มูนบีมครับ” น้องชายผมทำตัวน่ารักขึ้นเป็นกอง

“พิมูบีม” ต้นหลิวพูดเร็วๆ ไม่ชัดถ้อยชัดคำ “นั่งด้วย”

“แม่ครับ ให้น้องนั่งตักผมนะคร๊าบ” เจ้าตัวร้ายหันไปอ้อนคุณแม่ ท่านทำหน้าลำบากใจก่อนจะหันไปมองน้าต้นกล้าอย่างขอความเห็น สุดท้ายท่าออดอ้อนกับคำสัญญาว่า ‚ผมจะเป็นเด็กดี’ ของตาจอมกวนก็ทำให้คุณแม่และคุณน้าใจอ่อนจนได้ ดูเหมือนเขาจะรักษาคำพูดได้ดีเสียด้วยสิ เพราะอย่างน้อยน้องต้นหลิวก็ไม่บาดเจ็บและต้นข้าวยังไม่โดนเด็กลวงไปรังแกอีกด้วย แต่สังเกตดูต้นข้าวตอนนี้แล้ว คงจะกำลังปวดหัวกับจำนวนสมาชิกในครอบครัวผมเอามากๆ เพราะว่าหนุ่มๆ ต่างพากันซักถามเธอเหมือนกับไม่เคยพบเจอผู้หญิงมาก่อน เห็นจะมีแต่เจ้าพี่ชาย...ที่เอาแต่นั่งจ้องลูกพี่ลูกน้องคนสวยของผมจนลูกตาจะกระเด็น ทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย ทั้งยังกินข้าวต่อไปแถมยังช่วยบอกปัดไม่ให้คนอื่นๆ ซักถามต้นข้าวเกินความจำเป็นอีกต่างหาก

กว่านังคนเขียนจะมาอัพให้ แฟนนิยายเหงือกแห้งเจ้าค่ะ 555 ขออภัยอย่างร้ายกาจ จะพยายามแต่งต่อให้เสร็จนะคะ TOT ตอนนี้ติดพันตระกูลคลีฟ แถมยังโดนมิสเตอร์แคร์โรเวลรั้งไว้อีก เขาแอบกระซิบข้างหูว่า “อยากลวนลามลิลี่ต่อ ช่วยแต่งดันแคนให้จบเร็วๆ สิ จะได้ถึงคิวผมสักที” ไม่ค่อยเลยนะคะท่านเอิร์ล

ปล. คนแต่งโรคจิตเองค่ะ 555

:::เจ้าชายอัศวิน