คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ' idols___: Introduce ( 90% )
.. ความรักเปรียบเหมือนหนังสือเล่มหนึ่งที่เราอ่าน
มีรสชาติของหนังสือที่แตกต่างกันไป เหมือนกับชีวิตคนที่พบ
เจอในสิ่งต่าง ๆ มากมาย อยู่ที่ว่าเราจะเปิดอ่านเจอหนังสือ
หน้าไหน แล้วรับรสชาติชีวิตอย่างไรก็เท่านั้นเอง ..
Intro ♥
บริเวณตรอกซอยเปลี่ยว
“ ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้งเดียว ถ้าแกไม่ลุกขึ้น นั่นก็หมายถึง แกมันน่าสมเพช ! ”
กลุ่มนักเรียนชาย ม.ปลายประมาณสองสามคน กำลังยืนล้อมรอบเด็กหนุ่มที่นอนดิ้นด้นอยู่บนพื้นอย่างเจ็บปวด สภาพของเด็กหนุ่มคนนั้นแทบจะดูไม่ได้เลยสักนิด เสื้อผ้าที่ใส่นั้นมีรอยเลือดเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ตาบวมเป่ง เข่าขาถลอก แถมยังมีรอยช้ำดำปื้นตามเนื้อตัวอีกด้วย ดูจากอาการแล้วใกล้เคียงกับคำว่า ‘รอดยาก’ เสีย จริงๆ ทว่านักเรียนกลุ่มนี้กลับดูไม่ใส่ใจหรือสงสารเด็กหนุ่มคนนั้นแม้แต่น้อยนิด
“ ผมขอโทษครับรุ่นพี่ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ยกโทษให้ด้วยครับ เถอะครับรุ่นพี่ !!!! ” เด็กหนุ่มขอร้องวิงวอนให้อีกฝ่ายยกโทษให้ แต่มันกลับไม่ง่ายอย่างนั้น
“ ยกโทษงั้นเราะ! ถ้าตอนนั้นปากแกสว่างขึ้นมาอีกนิดละก็ ป่านนี้พวกฉันคงเอามีดกรีดปากแกไปแล้ว แกยังรู้จักพวกฉันน้อยไป ไอ้ลูกหมา !!! ”
นักเรียนชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นก้าวเท้ายาวออกมาข้างหน้าพร้อมสบถคำหยาบออกมาเสียงดัง เขามีร่างสูงที่ดูโดดเด่น ผิวขาว ปากสวยเป็นกระจับ จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตานัยน์สีน้ำตาลเข้มเป็นประกาย และมีผมสีน้ำตาลแดง ข้าง ๆ เขาคือนักเรียนชายสวมฮู้ดสีแดง ผมสั้นสีดำสนิทส่วนอีกคนนั้น ผมสีน้ำตาลเข้มเป็นเอกลักษณ์ สวมเสื้อสีขาวแขนยาวกับกางเกงยีนส์สีซีดดูสุภาพและสะอาดตาเลยทีเดียว ชายร่างสูงมองเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นอย่างพินิจพิจารณาอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะ ..
พลั่วววว !!!
เขาเตะเด็กหนุ่มคนนั้นซ้ำเข้าที่หน้าท้องอีกครั้ง สีหน้าบ่งบอกได้ถึงความพึงพอใจแล้ว
“ ไอ้พาย ไอ้ชาร์ล ปล่อยมันให้เดี้ยงตรงนี้ น่าเบื่อชะมัดไปกันเถอะ -,- ” เขาพูดเหมือนคนไม่มีเหตุผล ก่อนจะหันหลังเดินจากไป พร้อมกับผิวปากเบา ๆ โดยมีเพื่อนอีกสองคนเดินตามหลัง
“ ยกโทษให้มันแล้วหรือไง จะจบแบบนี้เนี่ยนะ ? ” หนุ่มฮู้ดสีแดงถาม
“ อือ แค่นี้ก็สาสมแล้ว ”
ผมนั่งกระดกไวน์แก้วนี้เข้าปากเป็นแก้วที่สามกับเพื่อนของผมอีกสองคนในบาร์ย่านดังแห่งหนึ่ง ให้ตายเหอะ
ผมโดนฟ้องไล่ออกจากโรงเรียน เพราะไอ้ลูกหมาที่ผมกระทืบปางตายมาเมื่อกี้มันปากมอมบอกฝ่ายปกครองว่าผมกับเพื่อนใช้ไม้วิ่งไล่ตีประธานนักเรียน ซึ่งนั่นมันก็จริง ! แต่ขอโทษทีผมไม่แคร์ ~
' เปอร์ซัว ' นี่คือชื่อของผม ไม่มีใครไม่รู้จักผมหรอกนะ ผมเป็น ' หนุ่มอันตรายระดับแนวหน้าของโรงเรียน ' หลายคนคงมองว่าผมกับเพื่อนเป็นพวกหัวรุนแรง ก้าวร้าว นิสัยไม่ดี เสือผู้หญิง ซึ่งนั้นมันก็เป็นความจริง ( ส่วนหนึ่ง ) ที่ยากจะเถียงเลยทีเดียว อีกด้านของผมคือขี้เล่น ใจดี(กับบางคน) อ๋อ! ผมรำคาญพวกอายุอ่อนกว่า ผมไม่อยากวุ่นวายกับใครและไม่ต้องการให้ใครมาวุ่นวายกับผมนัก ติดอยู่ก็แค่พวกผู้หญิงบางกลุ่มที่คอยติดพวกผมเป็นขบวน แค่นี้ผมกับเพื่อนก็เบื่อจนต้องเอายาเบื่อหนูกินกันแล้ว ( นั่นมันไม่ใช่ -,- ) ก็ช่วยไมได้นิ พระมารดาดันเกิดผมมาให้หล่อลากไส้ เท่ห์ ดูดี ร่ำรวยมีเงินมีทองใช้ได้ไปทั้งชาติ ใครบ้างที่จะไม่สนใจผม แน่นอนเพื่อนของผม ‘ไอ้พาย’ กับ ‘ไอ้ชาร์ล’ ก็เหมือนกัน
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
“ เปอร์ซัวของฉันดื่มมากไปแล้ว มาม้ะ! พี่จะพาไปพักผ่อนน้า ~~ ^^ ”
เสียงของยัยป้าหน้าเห็ดหอมเจ้าของบาร์พยายามฉุดแขนผมให้ลุกขึ้น ผมดื่มหนักเป็นกิจวัตรล่ะ
“ เดี๋ยวผมจัดการเองครับคุณป้า ”
“ ตายแล้วชาร์ลหยาบคาย อย่าเรียกป้าเชียวนะต้องเรียกพี่สิจ้ะ ” ยัยป้าหน้าเห็ดหอมพูดพร้อมยิ้มอย่างกระแนะกระแหน
“ ขอโทษครับ ผมแค่เรียกตามที่ผมเห็นก็เท่านั้น ขอทางด้วยครับ ”
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ~ ”
ชาร์ลพยายามลากผมไปอีกโต๊ะหนึ่งที่มันนั่ง ส่วนไอ้พายก็นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยไม่รู้มันทำอะไรของมัน
เห็นเรียกบ๋อยมาคุยด้วยแหะ แต่นั่นมันก็แค่ภาพเบลอ ๆ เท่านั้นที่ผมเห็น ส่วนยัยป้าหน้าเห็ดหอมก็ส่งเสียงดังลั่นไม่พอใจที่ไอชาร์ลเรียกว่า ‘ป้า’ โถ่! เพื่อนผมมันพูดถูกแล้วนะครับคุณป้า ~
“ เมาตลอดเลยนะไอ้หน้าแมว -,- ” คำพูดไม่เข้าหูของไอ้พาย ทำให้ผมอย่างต่ายมันจริง ๆ แต่ก็นะสภาพร่างกายองผมตอนนี้มันไม่เอื้ออำนวยจริงๆ
“ เรียกบ๋อยมาทำไมวะพาย ” ชาร์ลถาม
“ เห็นพวกผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะนั้นมั้ย ? น่ารักเป็นบ้าไปเลยว่ะ ”
ไอ้พายชี้นิ้วไปที่โต๊ะหมายเลขสิบแปด ที่โต๊ะมีผู้หญิงทั้งสวยทั้งน่ารัก เต็มโต๊ะ แต่ละคนนุ่งสั้น ประหยัดเนื้อผ้า
ขอบคุณสวรรค์ผมหิวมากเลยล่ะตอนนี้ อยากกินเนื้อขาวๆ แผล่บบ ~0~!! ส่วนไอ้ชาร์ลไม่ต้องพูดถึงมันหรอก มันไม่เสือผู้หญิงเหมือนพวกผมสองคน ผมรู้สึกกระอักกระอวนยังไงไม่รู้แหะ อยากอ้วก !!! จู่ ๆ ผมก็อยากอ้วก
ขึ้นมาในบัดดลครับท่านผู้อ่าน
ฮั่วะ อั่วะ ~
“ เฮ้ยไอ้เปอร์ เป็นอะไรไปว่ะ ” ไอ้ชาร์ลที่นั่งข้าง ๆ ผมถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ จะ..จะ..อะอ้วก…โวะโว้ยยยย ~ ”
“ ถุง ๆ ขอถุงหน่อย ” ชาร์ลหันไปขอความช่วยเหลือไอ้พาย
“ ถุง ถุงไรว่ะชาร์ล ? ”
“ ถุง -,- ! ”
“ อ๋อถุง ถุง! รอสักครู่ตรงนี้ อย่าเพิ่งอ้วกนะไอหน้าแมว ”
โถ่~ มาเรียกผมไอ้หน้าแมว หาที่สำรอกให้ผมให้ได้ก่อนเถอะ กูจะอ้วกออกมาคาตีนไอ้ชาร์ลมันอยู่แล้วนะโว้ย >[]<
‘ อ้วกกกกกกกกกกกก !!! ’ มันคงไม่ทันแล้วจริง ๆ
สิบนาทีผ่านไป พายมันหายไปไหนแล้วครับท่าน เหลือผมกับไอ้ชาร์ลแล้วก็ อะ..เอ่อ..ผู้หญิงอีกคนที่ผมได้สร้างรอยตำหนิบนเสื้อของเธอเข้าให้ คือผมอ้วกใส่เธอ !!! และแล้วเสียงชะนีก็แวดใส่หูผมเข้าจนได้
“ นี่นาย! ฉันอุตส่าห์หวังดีหาถุงมาให้นายสำรอกใส่ แต่นายกลับมาอ้วกใส่ฉันอย่างนั้นเราะ! อิตาบ้า >[]< ”
ใช่ครับยัยเอ๋อนี่หวังดีกับผม แต่คนมันจะอ้วกให้มันอั้นเหมือนตอนก่อนเข้าห้องน้ำหรือยังกันเล่า ผมก็มีความถี่ของตัวเองนะเฟ้ย ~ ถึงมันจะช่วยให้ผมดีขึ้นบ้างก็เถอะ ส่วนชาร์ลช่วยมองฉันดี ๆ กว่านี้หน่อยได้มั้ย
“ >p< ” <<< สีหน้าชาร์ล
“ >[]< ” <<< สีหน้าของยัยเอ๋อขี้โวยนั่น T T
“ ฉันซื้อชุดมาแพงมากเลยนายรู้มั้ย ? เฮ้ ! ชดใช้ด้วย ชดใช้ !!!!! >< ”
เอ่อ..ผมไม่สามารถบอกลักษณะชุดที่ยัยเอ๋อนี่ใส่ได้ โดยรวมจัดว่าทุเรศนิด ๆ เห่ยหน่อย ๆ ไม่สั้น ไม่แหวก ไม่เหวอ และคงจะไม่หวอ -0- ~ มันแพงขนาดไหนเชียวนะถึงได้มาแวดใส่หูผม ชุดยังกะชุดลิเกแถวคลองเตย
“ แล้วไง ”
“ แล้วไงงั้นเราะ >[]< ฉันเก็บเงินซื้อชุดนี้ตั้งหลายเดือน นายรู้มั้ยมันเท่าไหร่ ”
“ ไม่อยากรู้ ” ฉันจะหลับอยู่แล้วนะยัยบ๋องเอ้ยยยย ZzzzZZZzz z ..
“ สามพันบาทเชียวนะ!!!! เฮ้จ่ายมาด้วย ”
ดูเธอจะโกรธผมเป็นฟืนเป็นไป ก็บอกแล้วไงไม่อยากรู้นี่ ยังจะมาบอกอีก! คุณครับผมเข้าใจแล้วว่าผู้หญิงเข้าใจยากขนาดหนักเลยทีเดียว แล้วอีกอย่างมันแค่ ‘ สามพัน ’ เท่านั่น เห้อ ~~
“ แค่สามพัน ไม่ต้องมาอ้างนักหรอกฉันมีปัญญาจ่าย อยากได้เงินมากละซิท่า! ”
“ นี่นาย ! ”
“ ยังจะอะไรอีกเดี๋ยวให้สามแสนจะเอาไม่เอา รำคาญ ~ ”
“ สะ…สาม…แสนเลยงะ..งั้นเราะ ! O_O! ”
“ อือ ”
“ นายพูดจริงนะ ! อย่าคืนคำเข้าใจมั้ย !!!! ”
ยัยเอ๋อนี่ท่าจะบ้าไปแล้ว ผมหายสร่างเมาก็เพราะยัยนี่ น่าขอบคุณในบางเรื่องอยู่หรอก จริงมั้ย ?
แต่ดูเหมือนผมจะหาคนขี้รำคาญเป็นเพื่อนผมได้แล้ว
“ หุบปากหน่อยได้มั้ย ถึงไอ้เปอร์มันคืนคำฉันก็จะจ่ายให้เธอเอง โอเคมั้ยครับคุณบาร์บี้ ” ชาร์ลบอกกับยัยเอ๋อนั่น แถมยังเรียกยัยนั่นว่า ‘คุณบาร์บี้’ อีกต่างหากเรียกซะดูดีกว่าหน้าเลยนะไอ้ชาร์ล ~
“ สามแสน ลูกแม่สามแสน สามแสนอยู่ในมือลูก ยู้โฮ่ว ๆ ๆ ~~ ^^ ”
“ …. ” ผมกำลังสับสนกับความรู้สึกของยัยนี่จริง ๆ
“ ฉันไม่หวงแล้วไอ้ชุดนี่ แล้วฉันจะเลี้ยงไอศกรีมพวกนาย ไอศกรีมที่อร่อยที่สุดในโลก ”
“ -0-/ -_-!!! ”
“ โอเค! นี่นามบัตรของฉัน ฉันไปล่ะหนุ่ม ๆ อะ..เอ่อหนุ่ม ๆ ที่น่าตาเกือบดีน่ะ ~ ^^ ”
หนอย ~ บอกผมว่าหน้าตาเกือบดี อย่างเราเค้าเรียกดีขึ้นเทพต่างหากเล่า ว่าแต่จะเลี้ยงไอศกรีมเราะ ผมชอบกินมากเลยรู้มั้ย ฮู่ววววว ~ และแล้วยัยเอ๋อนั่นก็เดินหายไปตรงประตูทางออก ผมไม่อยากรู้จักยัยนี่เลยให้ตาย สามแสนของผมหรอ ? ผมไปสัญญาะไรกับยัยสติฟั่นเฟือรนั่นไว้น่ะ โอ้ยยยยยยย พระเจ้าครับเปอร์ซัวอยากตาย >[]<
“ มาแล้วไอ้เปอร์ เป็นไงบ้างว่ะ ”
“ หาย – หัว – ไป – ไหน – มา – ห้ะไอ้พาย !! ” ผมสบถใส่มันเสียงดัง หายไปเกือบสิบปีโขได้ !
“ ไปหาซื้อถุงไงเล่า ”
“ หาซื้อ ? ” ผมกับไอ้ชาร์ลถามพร้อมกันมองหน้ากันอย่างสงสัย ซื้อถุง ถุงอะไรของมัน ..
ในมือไอ้พายมีกล่องเล็ก ๆ ด้วยแหะ ผมคิดว่ามันคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกว่ามันจะเป็นไอ้นั่นนะ แต่เหมือนไอ้ชาร์ลจะรู้ทันว่าผมก็สงสัย
“ อะไรอยู่ในมือแก ไอ้พาย ” ไอ้ชาร์ลถามอย่างสงสัย
“ อ๋อ ~ ถุงยางอนามัย !!! ^^ ”
“ ห้ะ !! / ห้ะ!! ”
“ อ้าว! ก็นี่ไงถุง ไม่ได้บอกนี่หว่า ว่าถุงอะไร ถุงยางเอาไปใช้ได้นะเว้ย ~ ”
“ ซื่อหรือโง่ว่ะไอ้พาย ใครจะใช้ถุงยางรองอ้วก - []- ! ” ผมถาม
“ ฉลาดต่างหากเล่า อีกอย่างพวกแกไม่ได้บอกสักหน่อยว่าถุงอะไร ^O^ ”
“ อือ ดูท่าจะฉลาดมากไปหน่อยนะ - - ~ ” ชาร์ลบอกบ้างหลังจากที่เงียบมานาน
“ ฉันก็ว่างั้นว่ะ ~_~ ‘”
เริ่มแล้วกับบทนำกว่าจะรีไรท์ + แต่งใหม่ให้เสร็จสมบูรณ์ก็เล่นจนฟ้าซ์หัวหมุนเลยทีเดียว
ไม่รู้จะชอบกันบ้างมั้ย ? ฟ้าซ์เขียนผิดตรงไหน ยังไงช่วยเมนท์บอกด้วยนะคะ
ถ้าผิดพลาดยังไงต้องขอโทษด้วยน้า หวังว่าคงชอบกันนะ เฮือกกกก >[]< ‘
เหนื่อย เมื่อย ปวดหลัง อย่าเป็นนักอ่านเงานะคะ เมนท์โหวตเป็นกำลังใจกันบ้าง :)
ช่วยกันติดตามผลงานด้วยน้า ขอบคุณที่เข้าใจคะ ..
ปอลอ } อย่าทิ้งกันไปไหนนะ รอฟ้าซ์ก่อน T T '
สามารถติดต่อและพูดคุยได้ที่ ipowzyy.m@hotmail.com
หรือไปที่ my id.ของฟ้าซ์ นะเอิงเอิ้งเอยยยย ~~
ความคิดเห็น