คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : :: Chapter 18 : Don't get me wrong ::
18
Don’t get me wrong.
“ลีอาห์ พาชั้นมาที่นี่ทำไมเหรอ” ดงเฮถามงงๆหลังถูกลีอาห์จูงมือมายังสวนหลังโรงเรียน ...สถานที่บอกรักยอดฮิตของเด็กม.ปลาย
สวนสวย บรรยากาศดี มีดอกไม้สีหวานเป็นแบ็คกราวน์ จุดที่ก่อนหน้านี้ไอ้โหดกับน้องอ่อนแอก็ใช้มัน... สารภาพความรู้สึกต่อกัน
“ดงเฮ ชั้นมีเรื่องจะบอก” ลีอาห์รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เรียกให้ดงเฮหันมาฟังอย่างตั้งใจในสิ่งที่เธอกำลังจะพูด
“บอกอะไรเหรอ?”
“เรา... รู้จักกันมาได้สองปีแล้วนะ ตอนที่ชั้นเพิ่งย้ายมาอยู่เกาหลี นายเป็นคนเดียวที่เข้ามาพูดกับชั้น นายจำได้มั้ย”
“จำได้สิ ใครจะไปลืมล่ะ ชั้นสอนเธอพูดภาษาเกาหลีด้วยนี่นา” ดงเฮพูดเสียงร่า ท่าทางมีความสุขตลอดเวลานั้นเองที่ฉุดให้หัวใจของลีอาห์ตกบ่วงรักอย่างเสียไม่ได้
คนที่แอบรัก จะมีสัญชาตญาณของคนแอบรัก เมื่อรู้สึกว่าจะสูญเสียไปหรือจะเฝ้ามองเหมือนเดิมไม่ได้อีก สิ่งนั้นเองจะเป็นแรงกระตุ้นให้กล้าบอก กล้าพูด ก่อนที่จะเสียไป
สิ่งที่ลีอาห์สัมผัสได้ด้วยความรู้สึกว่าหากไม่พูดมันออกไป คงจะไม่มีโอกาสนั้นอีก เพราะอีกไม่นาน... คนที่เธอรัก ก็คงจะมีคนที่ตนรักเหมือนกัน
“ดงเฮ นายเคยรู้สึกอะไรแบบนี้มั้ย” ลีอาห์เงียบไป ก่อนพูดทุกอย่างออกมาช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไป “...นายเขินอายเวลาใกล้ชิดกับใครคนนึง มีเรื่องของใครบางคนให้คิดอยู่ในหัวตลอดเวลา บางครั้งที่เผลอก็อาจจะเรียกชื่อคนๆนั้นออกมาโดยไม่รู้ตัว และที่สำคัญ... นายเคยใจเต้นแรงเวลาอยู่ต่อหน้าใครบ้างหรือเปล่า”
แม้น้ำเสียงที่ฟังจะดูปกติ แต่มันก็ปิดความเขินอายไว้ไม่มิด ดงเฮคิดไปไกลกับคำถามของลีอาห์ที่ถามเขาเมื่อครู่
...เขินอายเวลาใกล้ชิดกับใครคนนึง
เขินอาย... เขาเคยเป็น.. ในเวลาที่ใกล้ชิดกับใครคนนึง
...มีเรื่องของใครบางคนให้คิดอยู่ในหัวตลอดเวลา
ดงเฮปฏิเสธคำถามนี้ไม่ได้ เพราะวันนี้ เมื่อคืน เมื่อวาน ในหัวของเขาก็มีแต่เรื่องของคนเดิมๆซ้ำซากเต็มไปหมด คิดไม่ตกจนวุ่นวายใจ
...บางครั้งที่เผลอก็อาจจะเรียกชื่อคนๆนั้นออกมาโดยไม่รู้ตัว
คิบอม...
...และที่สำคัญ นายเคยใจเต้นแรงเวลาอยู่ต่อหน้าใครบ้างหรือเปล่า
เวลาอยู่กับเขานั้นแล้วดงเฮมักจะเขินอาย แต่ซ่อนกริยานั้นไว้ใต้หน้ากากที่จำต้องสวมใส่ เฝ้าคิดว่าตอนนี้เขาคนนั้นจะเป็นยังไง แอบยิ้มทุกครั้งที่ได้กลั่นแกล้งคนหน้าตึง เวลาเหม่อลอยชื่อของเขาก็ดังก้องในหัวซ้ำไปซ้ำมา สลัดยังไงก็สลัดไม่หลุด และที่สำคัญ ดงเฮไร้ข้อปฏิเสธในคำถามข้อสุดท้าย
...เขาใจเต้นแรงเวลาอยู่ต่อหน้าคิมคิบอม...
มันเต้นแรง จนกลัวว่าใครคนนั้นจะได้ยิน
“ดงเฮ ชั้น..ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ชั้นใจเต้นแรง ชั้นเขินอายเวลาได้ใกล้ชิดกับเขา ชั้นมีเรื่องของเขาให้คิดในหัวอยู่ตลอดเวลา บางครั้งชั้นก็เผลอเรียกชื่อของเค้าออกมา... มันเป็นความรู้สึกแรกของชั้นเลย ที่ชั้นรู้สึกแบบนี้ก็เพราะว่า...”
เสียงของลีอาห์ปลุกให้ดงเฮกลับมายังโลกแห่งความเป็นจริงหลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิดมาเนิ่นนานเพื่อตอบคำถาม... ตอนนี้คนหน้าหวานใคร่รู้แล้วว่า ที่รู้สึกแบบนั้นมันคืออะไร
เขารู้สึกยังไงกันแน่...
...เขารู้สึกยังไงกับคิบอม...
“ชั้นรักนายดงเฮ”
“ล..ลีอาห์” ดงเฮได้แต่คราง เขาอยากจะถามซ้ำๆอีกหลายๆรอบเพื่อให้แน่ชัด ว่าความรู้สึกนั้นมันเรียกว่ารักแน่แล้วเหรอ ถ้าไม่ใช่... ถ้าไม่ใช่ว่าคนตรงหน้าก็เพิ่งจะบอกรักเขาไป
“นาย... คบกับชั้นได้มั้ย...”
“นะ เราคบกันเถอะนะ ได้โปรด ชั้นรักนายจริงๆ”
ดงเฮลังเล รักกับสงสาร... รู้ดีว่ามันแทนที่กันไม่ได้ เขาไม่ได้รักลีอาห์ เขาแค่สงสาร สงสารที่เธอกำลังร้องไห้และอ้อนวอนให้เขารับรัก
แต่จะให้เขาทำร้ายเธอ...
เขาก็ทำไม่ลง...
- - - - My Sweetheart.. You’re Everything. - - - -
ฮันกยองปาดเหงื่อลวกๆอย่างเคย แต่เพราะเสียงใสๆแหลมๆของใครบางคนดังเข้ามาในหัวซะก่อน เขาจึงเลือกที่จะไปควานหาผ้าขนหนูในกระเป๋าแทน
“อะไรเนี่ย” ฮันกยองชูขวดน้ำเกลือแร่สีเหลืองขึ้นมาหมุนไปมา แล้วฉีกยิ้มกว้างเพราะ Post it สีชมพูหวานที่แปะเอาไว้
‘รออยู่ที่ห้องพยาบาล ดื่มให้หมดแล้วรีบมาหาชั้นนะ ...ฮยอกแจ’
“น่ารักจริงๆน้องอ่อนแอของผม”
ฮันกยองพูดยิ้มๆแล้วดื่มน้ำในขวด ...จนหมด
“ฮยอกแจ ที่รักคร้าบ คุณอยู่ไหนเนี่ย” ฮันกยองเดินเข้ามาในห้องพยาบาลที่ไม่มีใคร กว่าเขาจะซ้อมเสร็จก็ปาไปหกโมงกว่าแล้ว ใครที่ไม่มีกิจกรรมอะไรที่โรงเรียนต่างก็กลับบ้านกันไปหมดแล้ว
ฮันกยองขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าคมสันเริ่มขึ้นสีเรื่อ เขากำลังรู้สึกถึงความผิดปกติในตัวเอง...
ตึง!
ร่างสูงเซไปจนม่านกั้นระหว่างเตียงจนมันล้มลงไปเสียงดัง ฮันกยองกุมขมับแล้วส่ายหัวไล่ความรู้สึกปั่นป่วนออกไป ทรุดตัวลงกับเตียง อาการมึนหัวและความร้อนมันพุ่งขึ้นสูง
เขาต้องการที่ระบาย...
ฮันกยองกระแทกหลังของเขาลงกับเตียงแรงๆแล้วบิดกายไปมา เหงื่อกาฬผุดพรายอาบไปทั้งตัว ฮันกยองกระชากเสื้อออกอย่างแรงจนกระดุมหลุดไปทั้งแผง หอบหายใจเหนื่อยถ่ายเทอากาศร้อนๆที่พุ่งสูงในกายเขา หูตาอื้ออึงไปหมด มือไม้วางอำนาจปัดป่ายจนม่านกั้นอีกอันล้มตึงตามลงไป
“ฮันกยอง...”
ยุนอาที่ซ่อนตัวอยู่ในฉากกั้นเตียงสุดท้ายเอ่ยเรียกเขาเสียงหวาน ร่างบางๆเล็กๆของเธอค่อยๆสาวเท้ามาใกล้ สติสัมปชัญญะที่หลุดลอยเต็มทีของฮันกยองทำให้เขามองเห็นอีกฝ่ายเป็นใครอีกคน
“ฮยอกแจ... อา.. ฮยอก..แจ..” ฮันกยองรีบรุดกายไปไขว่คว้าคนในมโนภาพด้วยความรุนแรงพอควร “ฮยอกแจ... ผมต้องการ..คุณ ฮยอกแจ”
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ฮันกยองกระชากเสื้อของยุนอาออกในบัดดล กดให้เธอล้มลงกับเตียงโดยไร้ท่าทีขัดขืนจากหญิงสาว ฮันกยองย่ามใจว่าน้องอ่อนแอของเขาคงเข้าใจความร้อนรุ่มที่ขจัดไม่ได้นี้ จึงกระซิบรักแล้วประกบจูบอย่างรวดเร็ว
“ผมรักคุณ... ฮยอกแจ”
ยุนอาอยากจะกรีดร้องแล้วตะโกนลั่นว่าเธอไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น! แต่ในเมื่อทางเดียวที่จะได้ครอบครองฮันกยองคือให้ความมึนเมาในสติช่วยให้เขาต้องการเธอ ยุนอาจะอดทน และตัดสินใจจูบตอบฮันกยองอย่างเร่าร้อนพอกัน
“นี่ มือน่ะ อย่ามาหื่นนักจะได้มะ”
คนหน้าสวยพูดเสียงขุ่นอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อมือของใครบางคนที่ทำหน้าที่เป็นตากล้องดันมาลูบไล้กอบกุมบั้นท้ายของเขาไม่ปล่อย มือหนึ่งถือกล้อง อีกมือถือก้น ตาหื่นๆนั่นก็จ้องริมฝีปากเขาเหมือนอยากจะเขมือบมันเสียตรงนี้
“โถ่ ฮีซอล พี่ไม่สงสารผมเลยเหรอ” ซีวอนทำเป็นน้อยใจ
“ไม่” ฮีซอลตอบกลับไร้เยื่อใย
“แต่พี่ทำให้ผมเป็นแบบนี้นะ” ผู้ลอบสังเกตการณ์และจับภาพทั้งสองเริ่มจะถกเถียงกัน แบบนี้ของซีวอนคงจะไม่พ้นเรื่องบางอย่างแบบที่กล้องกำลังจับภาพอยู่แน่ๆ
“บ้านนายสิ ฮันกยองกับยัยหน้ากันกระแทกนั่นต่างหาก”
“นั่นแค่ส่วนเดียว ฮันกยองเค้าทำให้ผมนึกถึงตอนที่จับพี่แก้ผ้า” ซีวอนพูดมีเลศนัย ในใจคิดไปเล่นๆว่าวันนี้คนสวยของเขาอาจจะใส่ Red Underwear แทน Red Speedo ก็เป็นได้
เห็นชอบสีแดงนัก...
“งั้นจะให้ชั้นสร้างความทรงจำใหม่ให้นายมั้ยล่ะ” คนสวยยิ้มโหด แต่เพราะรู้จักนิสัยคนรักดี ซีวอนจึงขอตะล่อมเอากำไรเข้าตัวก่อนอย่างไม่เกรงกลัว
“คืนนี้เป็นไงครับ ถือเป็นค่าเหนื่อยที่ผมไปเอากล้อง เป็นคนถ่าย แล้วเดี๋ยวต้องเป็นคนทำแผนขั้นต่อไปอีกเนี่ย” ซีวอนเริ่มลำเลิกบุญคุณ ทั้งๆที่แผนการที่วางเอาไว้ยังไม่เสร็จดี
ราชสีห์จะขย้ำเจ้าหญิง
...ใครจะทำไม
“หนอย ไอ้ซิมบ้า อย่ามาทวงบุญุคุณนะ อย่าเผลอก็แล้วกัน ชั้นจะจับนายกด”
“หา ไม่ดีมั้งครับ พี่ให้ผมทำน่ะดีแล้ว บทนี้ไม่ไหว” ซีวอนแทบจะปาดเหงื่อกับความคิดของฮีซอล คิดยังไงมาจับเขากด “ถ้าจับผม On Top จะไม่บ่นซักคำ”
‘ก็น่าลอง...’
ฮีซอลตาโตกับความคิดของตัวเองที่ดันเผลอไปกับข้อเสนอชวนเสียตัว ตีแขนซีวอนแรงๆไปที
“ฝันเหอะ เฮ้ย อิทึกมาแล้ว นายถ่ายต่อไปนะ” ฮีซอลรีบบอกแล้วตบๆที่ไหล่เบาๆก่อนรีบวิ่งออกไปสมทบกับเพื่อนผู้เป็นคนวางแผนซ้อนแผนทั้งหมดของยุนอา ทิ้งให้คนหน้าหล่อมองตามไปยิ้มๆ
- - - - My Sweetheart.. You’re Everything. - - - -
“ชั้นไม่อยากทำร้ายเธอ ลีอาห์ ชั้น... ไม่ได้รักเธอ ขอโทษนะ ชั้นคบกับเธอไม่ได้”
ดงเฮกล่าวอย่างเสียใจที่ตอบรับความรู้สึกของเพื่อนไม่ได้ แต่ที่เขาทำ เพราะเขาไม่อยากให้ความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริงนี้ ดงเฮรู้ดีว่าคงไม่มีวันที่เขาจะรัก...
ลีอาห์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบได้พังมลายลงไปแล้ว
...การแตกสลายของหัวใจ หาได้ส่งเสียงดังราวกับระเบิด บางครั้งมันอาจเงียบเชียบ ราวขนนกที่ร่วงหล่น และสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือ ...ไม่มีใครได้ยินมันยกเว้นเธอ...
ลีอาห์ฝืนยิ้มทั้งน้ำตา อยากจะให้ดงเฮเชื่อว่าเธอไม่เป็นไร “ชั้น..ไม่เป็นไรหรอกนะดงเฮ ฮึก ไม่เป็นไร” หญิงสาวสะอื้น ดงเฮเอื้อมมือไปกอดลีอาห์เบาๆ ส่วนสูงที่ไม่ต่างกันมากนักทำให้ลีอาห์ซบหน้าลงกับไหล่บางๆนั่น
“ดงเฮ.. จูบชั้นได้มั้ย อย่างน้อย ชั้นก็อยากให้จูบแรกของชั้นเป็นนาย”
ลีอาห์บอกเสียงอู้อี้เพราะยังซุกตัวลงในอ้อมกอดเล็กๆของดงเฮ มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน น่าเสียดาย... ที่มันไม่ใช่ของเธอ
“ลีอาห์..” ดงเฮคราง ไม่ได้รังเกียจเพื่อนสาว แต่เขามีเหตุผล
“เก็บไว้ให้คนที่เขาคู่ควรกับเธอมากกว่าชั้นไม่ดีเหรอ คนที่เขารักเธอหมดใจ ไม่ใช่คนที่ทำให้เธอร้องไห้แบบชั้น” ดงเฮเองก็เริ่มร้องไห้ เขาลำบากใจและรู้สึกผิดอย่างมากต่อเพื่อนของเขา แต่เขาก็ทรยศหัวใจตัวเองไม่ได้ เขาไม่ได้รักลีอาห์
“สำหรับชั้น นายคู่ควรมากที่สุดดงเฮ แต่ถ้านายรู้สึกแย่ที่จะทำ ก็ไม่เป็น...”
ริมฝีปากบางทั้งสองประกบเข้าด้วยกัน ดงเฮมอบจุมพิตให้โดยไม่ลังเล จูบที่ริมฝีปากไม่มีการรุกล้ำมากไปกว่านั้น นี่อาจเป็นสิ่งเดียว... ที่เขาจะทำได้เพื่อขอโทษ
ขอโทษ... ที่ไม่ได้รัก
ขอโทษ... ที่ให้ใจกับคนอื่นไปแล้ว
ลีอาห์โอบสองมือไว้รอบคอเล็ก เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสร่างกายของดงเฮอย่างใกล้ชิดแบบนี้ ตัวบางๆ เอวคอด ริมฝีปากเล็กรูปกระจับ...
ไม่สมควรที่จะเป็นร่างกายของชายเลย...
เธอไม่เคยรักใครมาก่อน เนื่องจากบิดาที่ทิ้งเธอกับแม่ไปแต่เด็กได้แสดงให้เธอเห็นว่าบุรุษเพศนั้นไม่น่าเข้าใกล้และไม่น่าไว้ใจ แต่เธอก็ยังคงรัก... ยังคงรักดงเฮ
คนที่อ่อนโยน...
คนที่อ่อนหวาน...
คนที่เข้าใจเธอ...
- - - - My Sweetheart.. You’re Everything. - - - -
คิบอมยืนกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ข้างๆคือทิฟฟานี่ที่มีใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหยัน
ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ที่เหลือก็รอให้คิบอมเปิดฉากวาจารุนแรงตามที่ทิฟฟานี่คาดการณ์ไว้ และถ้าเดาไม่ผิด... มันก็จะไม่พ้นทะเลาะกันเอง
สติคิบอมขาดผึง เห็นเต็มๆตาว่าดงเฮเป็นฝ่ายโน้มหน้าลงไปจูบลีอาห์
ร่างสูงปรี่ตรงเข้าไปคว้าหมับเข้าที่แขนบางโดยแรงเพราะอารมณ์หึงหวงมันทำงาน กระชากออกให้พ้นจากสถานการณ์บ้าๆนี่โดยเร็ว ลีอาห์ยังไม่ทันเรียบเรียงความคิดอะไรได้ทันคิบอมกับดงเฮก็หายตัวไปเสียแล้ว
“โอ๊ย! ชั้นเจ็บนะ!! ปล่อยชั้น!”
ดงเฮดิ้นแล้วสะบัดแขนแรงๆให้หลุดพ้นจากพันธนาการที่รุนแรงนี้โดยเร็ว แต่ยิ่งทำมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น คิบอมไม่มีท่าทีว่าจะยอมปล่อยดงเฮเลยสักนิด
“คิมคิบอม! ปล่อยนะ นายจะพาชั้นไปไหน ปล่อย!”
ดงเฮประท้วง แต่คิบอมไม่สนใจ ผลักประตูห้องหนึ่งที่ใกล้ที่สุดแล้วเหวี่ยงร่างบางเข้าไป กดล็อกประตูจากด้านในใช้เท้าเตะมันให้ปิดดังปัง!
“คนบ้า! เป็นบ้าอะไรของนายฮะ ถอยออกไปนะ ชั้นจะกลับบ้าน!” ดงเฮตะโกนใส่หน้าคิบอมแล้วเบี่ยงกายจะเดินออกไป และคงได้ทำอย่างนั้นถ้าข้อมือของเขาไม่ถูกกระชากไปอีกครั้งจนแดงก่ำ
“ทั้งนิชคุณทั้งผู้หญิงคนนั้น หึ ร่านไม่เลือกเลยหรือไง” คิบอมเอ่ยเสียงเย็น วาจาดูถูกร้ายกาจอย่างไม่น่าให้อภัย
“แล้วไปทำอีท่าไหนล่ะ เค้าถึงยอมลดตัวลงมาเกลือกกลั้วด้วยน่ะ” น้ำเสียงสมเพชเผยชัด คิบอมอยากจะทำให้ดงเฮเจ็บปวดใจอย่างที่เขาเป็น ความโกรธเคืองที่มีทำให้คิบอมไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น ภาพที่ดงเฮไปจูบกับคนอื่นมันทำให้เขาทรมานและเจ็บปวดหัวใจ และเขาจะไม่ยอมเจ็บฝ่ายเดียว!
ไอ้ที่หนีหน้าไม่ยอมพบเขา ก็คงเพราะผู้หญิงคนนั้นสินะ
ดงเฮแทบไม่เชื่อหูกับคำพูดดูแคลนนี้ มันอึดอัดคับใจจนอยากจะร้องไห้ออกมาเสียเดี๋ยวนั้น ดงเฮไม่เข้าใจว่าทำไมคิบอมต้องพูดจาทำร้ายเขาแบบนี้ จะให้ชั้นเจ็บไปถึงไหนถึงจะพอใจนาย...
แม้ในใจจะรวดร้าวพอกันทั้งคู่ แต่ทิฐิก็เป็นเหมือนป้อมปราการอันสูงชันที่สั่งให้ทั้งสองประหัตประหารกันด้วยวาจา ทิ่มแทงหัวใจตนให้ปวดร้าวไม่แพ้กัน
กัดฟันเถียงไปทั้งที่น้ำตามันท่วมหัวใจ...
“นั่นมันเรื่องของชั้น ทำไมล่ะ ชั้นจูบลีอาห์ ชั้นยั่วนิชคุณ ชั้นจะร่านไม่เลือกแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับนาย!”
“ลีดงเฮ!” คิบอมกัดฟันกรอดแล้วบีบข้อมือบางให้แน่นกว่าเดิมจนมันสั่น ดงเฮเจ็บจนอยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นใจทน ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ฟังเขาอธิบายบ้าง ทำไมคิบอมถึงต้องพูดแบบนั้น ทำไมต้องทำร้ายเขา ไม่แม้แต่จะถามเขาด้วยซ้ำ...
อยากจะบอกว่ากำลังเข้าใจเขาผิด...
แต่คำๆนั้นคิบอมคงไม่ต้องการ
อ่อนโยนกับชั้นบ้างจะได้มั้ย..
ชั้นเกลียดนาย
ชั้นเกลียดคนแบบนายที่สุด
คนที่ชั้นเพิ่งจะรู้ตัวว่ารัก...
“แต่รู้เอาไว้เลยนะ คนๆเดียวที่ชั้นรังเกียจที่สุดในโลกก็คือนาย!! ต่อให้ชั้นจะร่านขนาดไหนก็ไม่มีวันเลือกนาย!!! ได้ยินมั้ย! ชั้นเกลียดนายคิบอม ชั้นเกลียดนาย!”
คิบอมหยุดคำพูดที่ทำร้ายหัวใจเขาอย่างไม่ปรานีด้วยจุมพิตรุนแรง บดขยี้จนเรียวปากบางบวมเจ่อด้วยแรงโกรธา แต่มันยังไม่สาแก่ใจเขา มือเล็กที่ทุบตีและกายที่ดิ้นรนมันยิ่งตอกย้ำให้ชายหนุ่มอยากจะยัดเยียดสิ่งที่ร่างบางไม่ต้องการไปให้ลึกล้ำที่สุด ลิ้นหนาสัมผัสอุกอาจอย่างจาบจ้วงไม่ลดละ
สัมผัสให้รู้ว่าเขาก็มีความรู้สึก
สัมผัสให้รู้ว่าเขาไม่ชอบใจ
สัมผัสให้รู้ว่าเขาไม่ต้องการเป็นคนที่ถูกเกลียด
เพี๊ยะ!!!
มือเล็กตวัดปะทะใบหน้าคมคายเต็มแรง สองตาจ้องสู้ไม่ยอมแพ้ทั้งที่ใจอยากจะยอมให้คนตรงหน้า คิบอมตัดสินใจกระชากดงเฮเข้ามาแล้วกดจูบลงไปใหม่
เพี๊ยะ!!!
กี่คราวไม่รู้ที่คิบอมถูกตบและดงเฮถูกจูบ... เรียวปากอิ่มเริ่มบวมช้ำ แต่คิบอมก็ยังไม่พอใจ...
ดงเฮหยุดดิ้น มือเล็กตกลงข้างกายอย่างไร้เรี่ยวแรง ไม่ได้อ่อนไหวเผลอไผลไปกับรสจูบนี้ แต่เขาเหนื่อย... ดิ้นรนไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้คิบอมกระทำจนหนำใจ เบื่อเมื่อไหร่ก็หยุดทำร้ายเขาไปเอง...
เมื่อร่างเล็กหยุดผลักไส คิบอมจึงย่ามใจค่อยๆละเลียดจุมพิตสัมผัสวาบหวามส่งให้ ความโกรธโมโหยังมีอยู่ แต่บัดนี้มันถูกกลบและบดบังด้วยความหวานที่เขากำลังยึดครอง
ดงเฮยังนิ่งเฉย ปล่อยให้มือหนาทั้งสองเลื่อนจากท้ายทอยของเขามาประกบที่แก้มบางๆแล้วยึดโครงหน้าเล็กๆไม่ให้หนีไปไหน ความทรงจำแทรกผ่านเข้ามาในความคิดดงเฮ จูบอ่อนหวานที่เคยทำให้เคลิบเคลิ้มนั้นบัดนี้มันกลับทำให้เขารู้สึกขมขื่น
ทำไมต้องจูบเขา... ทำไมต้องโกรธเขามากมายขนาดนี้... ตกลงนายกำลังรู้สึกยังไงกันแน่ เมื่อกี้เพิ่งดูถูกชั้นว่าร่านไม่เลือก แล้วนี่มันอะไร...
ดงเฮปวดร้าวถูกหักหาญหัวใจอย่างไม่ใยดี คิบอมเห็นเขาเป็นตัวอะไรกันแน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ถ้าเกลียดกันนักทำไมต้องมาคอยวนเวียนอยู่ใกล้เขาแบบนี้ ทำไม...
มันเจ็บนะรู้มั้ย รู้บ้างมั้ย..
“อืม..”
คิบอมครางอย่างพอใจที่ร่างบางไม่ปฏิเสธสัมผัสของเขาอีก ถอนใบหน้าออกแล้วปรับองศาใหม่ก่อนประกบจูบลงอีกครั้ง และมันคงจะยาวนานไม่รู้จบถ้าสายตาไม่เหลือบไปเห็นหยดน้ำใสที่คลอเบ้าอยู่เสียก่อน
“หยุดทำไมล่ะ” ดงเฮตวัดสายตามอง อารมณ์ยากคาดเดานัก
“ร้องไห้ทำไม” นิ้วยาวป้ายน้ำตาออกจากใบหน้าหวานเบาๆ แต่ถูกปัดออกอย่างไม่ต้องการ
“ไม่ต้องสนใจชั้น นายจะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องสนว่าชั้นจะรู้สึกยังไงหรอก จะทำอะไรก็ทำเลยสิ!” ดงเฮตะโกนทั้งน้ำตา “นายเห็นชั้นเป็นอะไรกันแน่คิบอม คิดจะทำอะไรก็ทำ ชั้นเป็นตัวอะไร ชั้นก็มีหัวใจนะ ชั้นเจ็บเป็น หัวใจชั้นไม่ได้ด้านชาแบบนาย!”
“คุณหยุดดูถูกผมเดี๋ยวนี้นะดงเฮ!”
“ทำไมล่ะ ชั้นพูดผิดตรงไหน นายมันคนใจร้าย!” ดงเฮร้องไห้ ร้องอย่างไม่อาย ให้คิบอมรู้ไปซะทีว่าเป็นต้นเหตุทำให้เค้าร้องไห้แบบนี้
คิบอมนึกอยากจะบดขยี้ปากที่บวมช้ำนั่นอีกครั้ง แต่เพราะน้ำตาของดงเฮมันทำให้เขาทำไม่ลง เห็นน้ำตาของคนที่เขาเคยปฏิเสธรักมามากมาย แต่มันไม่ยักเจ็บเหมือนตอนนี้ ...เขาแพ้น้ำตาของลีดงเฮ
คิบอมปล่อยมือจากร่างบางแล้วเดินออกไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว กระแทกประตูปิดเสียงดังให้มันก้องไปทั้งหัวใจที่ร้าวรานของคนหน้าหวาน ร่างบางทรุดตัวลงไปกองกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ปล่อยโฮร่ำไห้อยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง...
“หึ พวกหน้าโง่” ทิฟฟานี่ยิ้มร้าย มองตามหลังคิบอมที่เดินออกไปไกลอย่างมีความสุข “ชั้นบอกแล้วไง ชั้นไม่ยอมให้นายทิ้งชั้นอีกแน่ แล้วก็ไม่ยอมให้ใครมาแย่งไปด้วย!”
- - - - My Sweetheart.. You’re Everything. - - - -
ฮีซอลใช้ปลายนิ้วโป้งกับนิ้วชี้มาชนกันเป็นท่าโอเค อิทึกพยักหน้ารับแล้วรีบดันฮยอกแจไปต่อทันที
“พี่ทึกกี๊~ ค่อยๆเดินก็ได้มั้งคร้าบ พี่คังอินไม่หนีไปไหนหรอกน่า”
“ได้ซะที่ไหนเล่า รีบๆน่ะดีแล้ว เดี๋ยวมันเกินแผน”
“หืม แผนอะไรอ่า” ฮยอกแจสงสัยแต่สองขาก็ต้องก้าวต่อไป ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงถูกอิทึกลากมาที่นี่
“แผน.. เอ่อ แผนเซอร์ไพรส์แบลร์ของพี่ไง อ่าแหะ รีบๆเดินเหอะเนอะ” อิทึกตีเนียนไปเรื่อยแต่ฮยอกแจก็ไม่ได้สงสัยอะไร ยังไงพี่สาว เอ๊ย พี่ชายของเขาก็ไว้ใจได้อยู่แล้ว
ช่วงบนของฮันกยองเปลือยเปล่า สายตาพร่ามัวของเขาจับภาพอะไรได้ไม่ชัดเจนนัก เขารู้แต่เพียงว่าต้องการ... ต้องการเท่านั้น
เสื้อนักเรียนของยุนอาลงไปกองอยู่ข้างเตียง ฮันกยองซุกไซร้ร่างกายคนที่เขาคิดว่าเป็นฮยอกแจต่อไปอย่างเร่าร้อน สติที่กำลังเลือนรางของเขามันจับได้ถึงความผิดปกติของอาภรณ์ที่คนรักไม่จำเป็นต้องสวมใส่มาเป็นตัวกีดขวางเขากับเรือนร่าง
บราเซีย...
“เธอ.. เธอไม่ใช่ฮยอกแจ” ฮันกยองผุดลุกขึ้นในบัดดล
“ฮันกยอง!” ยุนอารีบตามมาคว้าร่างสูง ใจฮันกยองคิดอยากจะปัดป้องแล้วรีบหนีไปจัดการตัวเอง แต่ร่างกายมันเผลอไปตวัดรัดร่างที่เข้ามานัวเนียไว้เสียแล้ว
เขาไม่อยากทรยศฮยอกแจ
แต่เขาสั่งตัวเองไม่ได้...
สำหรับยุนอา เธอถือว่าลงทุนขนาดนี้ไม่ว่าฮันกยองต้องการเธอหรือไม่ก็ตาม แต่ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ ทั้งร่างกายที่เขาพรากไป และในกรณีที่เธออาจตั้งท้องลูกของเขา
แผนจะสกปรกแค่ไหนยุนอาไม่แคร์ ขอแค่ได้ฮันกยองมาเป็นพอ...
“ฮัน...” ฮยอกแจครางเสียงแผ่ว ไม่มีแรงจะหยัดกายเมื่อภาพที่เห็นมันบั่นทอนเรี่ยวแรงให้หายไปแทบหมดสิ้น อิทึกประคองร่างน้องชายที่เกิดอาการเข่าอ่อนไว้ได้อย่างทันเวลา
ร่างกายของยุนอาเปลือยเปล่าภายใต้ร่างของฮันกยองที่กำลังปลดซิบกางเกง สายตาของหญิงสาวหันมาตามเสียงของฮยอกแจแล้วต้องเบิกตากว้างกับบุคคลทั้งหมดที่เป็นผู้ชาย..
“ก..กรี๊ดดดดดดดด”
อิทึก คังอิน ฮยอกแจกำลังยืนมองภาพเบื้องหน้า และคนที่เจ็บปวดหัวใจที่สุดก็คงไม่พ้นน้องอ่อนแอ...
คนที่บอกว่าจะปกป้อง
คนที่บอกว่าจะไม่ทำให้เขาเสียใจ
บัดนี้ได้ทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็น
ทำลายความรักความเชื่อใจของเขาจนหมดสิ้น
จะให้ยุนอาแก้ผ้าต่อคนมากมายก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะใจกล้าขนาดนั้น หญิงสาวผลักฮันกยองที่กำลังคลุ้มคลั่งแล้วรีบไปหลบหลังฉากกั้นที่เตียงสุดท้าย
เมื่อที่ระบายวิ่งหนีไปอีกทาง ฮันกยองจึงรีบตามไปคว้าในทันที หญิงสาวเปลือยอยู่ในอ้อมแขนของฮันกยองที่กำลังก้มลงซุกไซร้เนินอกอวบ อ้อมกอดที่มันเป็นของฮยอกแจ...
คนอ่อนแอไม่สามารถทนเห็นภาพนั้นได้อีกต่อไป สมองสั่งการให้ร่างกายพาตัวเองออกไปจากที่นี่โดยไว หลีกหนีจากความเจ็บปวดให้พ้นโดยเร็ว
“แบลร์ ฮยอกจี้ไปแล้ว จัดการซะทีสิ อย่ามัวแต่มอง” อิทึกตวัดสายตามาสั่งการคนที่กำลังตาค้างกับภาพที่เห็น
“ค..ครับๆ”
คังอินหายไปประมาณสิบวินาทีได้ก็กลับมาพร้อมถังน้ำ ก่อนร่างหนาจะจัดการสาดไปเต็มๆที่ตัวฮันกยอง
ฮันกยองปล่อยตัวยุนอาออกทันทีพร้อมบิดตัวอย่างทรมานด้วยฤทธิ์ยา ความทรมานที่ไม่ได้ปลดปล่อยเมื่อความต้องการถึงสุดขีดน่ะไม่มีใครรู้หรอกว่ามันย่ำแย่ขนาดไหน
“ฮยอกแจ...!!!”
“ขนาดนี้ยังเรียกชื่อฮยอกจี้อีก” อิทึกพูดอย่างพอใจ อย่างน้อยฮยอกแจก็ยังคงเป็นหนึ่งในใจฮันกยอง
คังอินลากฮันกยองให้เข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อกจากด้านนอก ให้จัดการอะไรๆให้เสร็จไปด้วยตัวเอง ในขณะที่อิทึกเดินไปหายุนอาที่กำลังใส่เสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ
“เธอทำอะไรฮันกยอง” อิทึกแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทำตามแผนที่วางเอาไว้ทุกอย่าง
“ไม่ใช่เรื่องของแก แต่แกก็เห็นแล้วนี่ว่าเค้าต้องการชั้นขนาดไหน ผู้ชายอย่างพวกแกน่ะมันก็แค่ทำให้เค้าหลงงมงายไปชั่ววูบเท่านั้นแหละ ไอ้พวกวิปริต”
หากเป็นฮีซอล ยุนอาคงไม่มีปากได้พูดไปอีกหลายวันหากเอ่ยประโยคนี้จบ แต่นี่เป็นอิทึก นางฟ้าคนสวยใช้ความเงียบนิ่งอยู่เหนือแผนการมานักต่อนักแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีวันหยุดคังอินได้หรอก
“แกคงเห็นแล้วสินะว่าอะไรเป็นอะไร ฝากไปบอกไอ้หมอนั่นด้วยล่ะ ไม่ว่ายังไง ฮันกยองก็ต้องเป็นของชั้น!!”
พูดจบยุนอาก็สะบัดหน้าเดินออกไป อีกหนึ่งนาทีให้หลังซีวอนก็เดินเข้ามา
“เป็นไงมั่ง”
“เรียบร้อยครับ คมชัดทั้งภาพและเสียง ผมกำลังคิดๆอยู่เลยว่าถ้าช้ากว่านี้อีกนิดป่านนี้ฮันกยองเสร็จผู้หญิงคนนั้นไปนานแล้ว” ซีวอนหมุนกล้องไปมาระหว่างตอบคำถามญาติผู้พี่
“แล้วพี่ฮีซอลล่ะครับ”
“ห่างเป็นไม่ได้เชียวนะ” อิทึกแซวให้รุ่นน้องหน้าหล่อหน้าแดงเล่นๆ “ก็คงไปบอกให้จุนกิตามไปปลอบฮยอกแจนั่นแหละ แต่ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับมาอีกล่ะ ช่างเหอะๆ ยังไงก็ต้องไปรวมกันที่บ้านซอลลี่อยู่แล้ว นายไปหาตัวแฟนนายแล้วกันวอนนี่ เดี๋ยวพอจัดการกับฮันกยองแล้วพี่จะตามไปนะ”
“เอางั้นเหรอครับ ก็ได้ งั้นผมไปก่อนนะ” ซีวอนรีบบอกลาแล้วออกตามหาคนรักทันที
ฝ่ายคนที่กำลังถูกตามหายืนจ้องหญิงสาวคนหนึ่งด้วยความโกรธเคือง หลังจากบอกจุนกิให้เตรียมตัววิ่งตามฮยอกแจไปก็กำลังจะกลับไปหาซีวอน ถ้าเผอิญเขาไม่เหลือบไปเห็นคิบอมเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่งเสียก่อน
ไม่ต้องสงสัย ฮีซอลเห็นทุกภาพชัดทุกช็อตว่าคิบอมฉุดกระชากลากดงเฮไปในห้อง ได้ยินทุกเสียงของสองฝีปากที่ทะเลาะกันจนถึงขั้นประกบปาก...
เห็นแม้กระทั่งตอนที่ผู้หญิงคนนั้นพึมพำอะไรคนเดียว
“หล่อนนี่เอง ทิฟฟานี่... หึๆ”
- - - - My Sweetheart.. You’re Everything. - - - -
วันพฤหัสบดีที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2552
ความคิดเห็น