คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #100 : :: Chapter 65 : โหยหา ::
คนที่เคยเห็นหน้าและพูดคุยกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเวลานี้กลับไม่มี แม้จะทำใจให ้เข้มแข็งเมื่อครั้งที่เคยพูดด้วยถ้อยคำหว่านล้อมจนเขายอมอ่อนใจให้ห่างกันสักพักแต่วันนี้กลับเป็นตัวคนพูดเสียเองที่รู้สึกเจ็บปวดและห่วงหา จากที่เคยทำเป็นเก่งพูดจาเป็นผู้ใหญ ่วันนี้ต้องแอบนั่งร้องไห้กอดเข่าตัวเองสะอื้นอยู่ที่มุมตู้ไม่ต่างอะไรกับเด็กอมมือ
ไม่มีคิบอมแล้วดงเฮก็ทำอะไรไม่ถูก จะยิ้มก็ยังยาก ไม่ได้ยินเสียงแล้วก็เหมือน อยู่ตัวคนเดียว จะทำอะไรไม่มีเขาคอยห้ามนู่นสอนนี่แล้วก็ผิดพลาดไปหมด
คิดถึงคำว่าคนดีที่คิบอมมักใช้เวลาบอกรัก คิดถึงคำว่าหนูด๊องที่มักถูกเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงหวานๆจากปากเจ้าชายไร้หัวใจคนนั้น คิดถึงสัมผัสที่เคยโอบกอด คิดถึงรอยจูบที่คอยประทับลงบนร่าง คิดถึงความอ่อนโยนที่เคยฝังเข้ามาในกายพร้อมเสียงกระซิบที่บอกว่ารักเขามากแค่ไหน
คิดถึงคิมคิบอม
ลิ้มบอมของหนูด๊องคนดี
“หนูด๊อง”
มือเล็กป้ายน้ำตาออกรวดเร็ว นิสัยเสียที่ชอบใช้แขนเสื้อซับสิ่งเปรอะเปื้อนบนใบหน้าเสมอๆ กลับมาอีกครั้งเมื่อไม่มีคิบอมคอยเอ็ดเหมือนทุกที ดงเฮเช็ดคราบน้ำตาให ้
เกลี้ยงเกลา ปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ “อะไรฮะ”
“แซจินชวนไปช็อปปิ้งน่ะจ้ะ จะไปหรือเปล่า”
“ด๊อง.. ไม่ค่อยอยาก” ดงเฮทำสีหน้าลำบากใจ
“ไปกับพี่เค้าหน่อยเถอะจ้ะ ใกล้ๆ แค่นี้เอง แต่งตัวซะนะจ๊ะ”
มินอาพูดจบก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม ท่าทีซึมเศร้าและไม่ร่าเริงเหมือนเก่ามัน ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่คนเป็นแม่ผู้เลี้ยงดูลูกชายคนนี้มาแต่อ้อนแต่ออดจะดูไม่ออก เพียงแต ่หล่อนไม่เคยซักไซ้ให้ดงเฮได้ลำบากใจที่จะตอบ ไม่อยากให้ลูกชายหน้าหวานคนนี้ต้อง โกหกเพราะอาจเป็นเรื่องที่บอกไม่ได้ รอให้เจ้าตัวพูดเองนั่นถึงจะดีที่สุด
ช่วงเย็นดงเฮกลับมาพร้อมกับแซจินด้วยข้าวของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือ มอง จากแบรนด์บนถุงแล้วคงไม่ต้องถามว่าหลานสาวคนนี้พาหนูด๊องของตัวเองไปช่วยหิ้วซะ มากกว่า ลูกชายหน้าหวานเข้าไปทานอาหารเย็นในห้องครัวเงียบๆ จากนั้นก็ขึ้นห้องไม่พูด อะไร แม้แต่ดงฮวาที่กลับมาจากทำงานก็ทำเพียงกล่าวทักทายและไม่สนใจอะไรอีก
“มันเป็นอะไรของมัน” พี่ชายพึมพำ ตั้งแต่กลับมานี่ก็เกือบจะเดือนนึงแล้วที่ น้องชายช่างเจรจาเอาแต่เก็บตัวเงียบไม่ค่อยพูดจาหรือทำตัวป่วนให้บ้านวุ่นเหมือนแต่ก่อน มองท่าทีของแม่กับพ่อแล้วก็คงไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเพราะเคยประคบประหงมกันมายังไงก ็ไม่อยากทำให้ลูกชายสุดที่รักลำบากใจอยู่อย่างนั้น จะมีก็แต่เขาเท่านั้นที่ทำไม่สนใจและ ไม่อยากก้าวก่ายชีวิตน้อง แต่แบบนี้มันก็ชักจะเกินไป
“ดงเฮ มาคุยกันหน่อยสิ”
ดงฮวาแง้มประตูเรียก สิ่งที่พบกลับเป็นเจ้าน้องชายหน้าหวานรีบซับน้ำตาและ กลบเกลื่อนร่องรอยของความเสียใจ “ร้องไห้ทำไมน่ะ”
“ป..เปล่า ก็แค่...”
“มุกฝุ่นเข้าตามันเชยไปแล้วนะเจ้าเตี้ย”
ถูกดักทางไว้ก่อนใบหน้าแสนสวยจึงปั้นปึ่งเง้างอดใส่พี่ชาย สมัยดงเฮอายุสัก สิบสามก็ชอบทำค้อนงอนให้ง้อมาแต่ไหนแต่ไร แรกๆ ก็น่ารักน่าเอ็นด ูแต่พอโตมาแล้ว มันก็น่าถีบได้เหมือนกันในสายตาพี่น้องท้องเดียวกัน
“อกหักหรือไง”
“เปล่า” ตอบไปก็ซับน้ำตาด้วยแขนเสื้อไป “แค่คิดถึงคนๆ นึง”
“แฟน?”
“อือ” เสียงสั่นเปล่งออกมาพร้อมสะอื้นไม่หยุด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พูดถึงค ิบอมกับคนในครอบครัว ช่วงเวลาที่อ่อนแอและไม่แน่ใจลีดงฮวาพี่ชายคนเก่งของเขาคือที่ พึ่งที่ดีแสนดี
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
ลมหายใจติดขัดพร้อมกับมวลลมที่พวยพุ่งตีกันอยู่ในช่องท้อง ดงเฮปั้นหน้ายุ่ง สายตาเลิกลั่ก ฝ่ามือทั้งสองเย็ยเฉียบไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคู่เรียวที่จ้องมองมา
“ไม่ตอบก็คงเป็นอย่างหลัง”
“ช..ชั้น...”
“ไม่ต้องอะไรกับพี่หรอกน่า พี่ไม่ได้จะต่อต้านเรื่องพรรค์นี้สักหน่อย” ดงฮวา ขยับแว่นด้วยท่าทางเฉยๆ เหมือนรู้ดีอยู่แล้วว่าสักวันมันต้องเกิดเรื่องราวแบบนีขึน เอะใจมาตั้งแต่งานวันเกิดน้องชายครั้งนั้น อีกทั้งจรรยาบรรณจิตแพทย์ที่มีอยู่เต็มเปี่ยมนั้น ทำให้ดงฮวารู้จักที่จะเข้าใจตัวตนและความต้องการของคนรอบข้างโดยอาศัยหลักจิตวิทยา เป็นตัวแปร
“ถึงนายจะไม่เห็นด้วยแต่นายก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามชั้นอยู่แล้ว” เด็กหนุ่มผู้ไม่ ต้องการให้พี่ชายมาสั่งสอนตัวเองมากมายเหมือนวัยรุ่นทั่วไปตีปีกประกาศความแข็งแกร่ง บ้าง แต่ดูเหมือนลีดงเฮจะไม่มีส่วนไหนที่สามารถเอาชนะลีดงฮวาได ้
“ลีดงเฮ ถ้าชั้นเห็นว่าผู้ชายคนนั้นมันดูแลนายไม่ได ้ต่อให้นายสองคนรักกันแค ่ไหนก็อย่าหวังว่าชั้นจะยอม”
ดงฮวาต้องพูดเสียงดุใส่เด็กไม่รู้จักโตคนนี้ซะบ้าง อยู่เกาหลีไม่มีใครกำราบบ้าง หรือไงนะถึงได้ปากดีแบบนี้ น่าจับมาตีก้นซะให้เข็ด
“พ่อครับ ผมมีเรื่องจะคุย...”
“ไว้ทีหลัง”
แล้วคิบอมก็ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของบิดาที่ทำทีเป็นเดินจากไปทำงาน ในตอนเช้า กระทั่งกลับมาจากบริษัทดึกๆ ดื่นๆ ก็อยู่แต่ในห้องทำงานไม่โผล่มาดูหน้าลูกที่ รอคอยอยู่ด้านนอกเพื่อพูดคุย
จองฮวานรู้ดีว่าคิบอมจะพูดกับเขาเรื่องอะไรถึงไม่เคยเปิดโอกาสให้ลูกชายคนน ีพ่อเป็นยังไงลูกก็เป็นอย่างนั้น มีแต่คนหัวแข็งดื้อรั้นและเอาแต่ใจ ฝ่ายลูกชายเริ่ม หงุดหงิดและหัวเสียกับการกระทำเฉยเมยแบบนี้เต็มทีแต่ก็ทำอะไรไม่ได ้นี่ไม่ใช่ละครที่นึก จะละทิ้งทุกสิ่งและจากไปอยู่กับคนที่ตนรัก คิบอมยังมีคนข้างหลังให้นึกถึง ยังมีแม่ให ้
เป็นห่วงและภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบในอนาคต ไม่ใช่ว่านึกอยากจะทิ้งขว้างก็ทิ้งไปได ้ง่ายๆ
คิมยูรินเฝ้ามองการกระทำของสามีตัวเองต่อลูกชายด้วยสายตาหงุดหงิด ไม่ ชอบใจกับนิสัยพ่อลูกคู่นี้เลยจริงๆ เห็นทีว่าเธอคงต้องจัดการอะไรสักอย่างแล้วกระมัง
จะดีจะชั่วก็ลูกของตัวตัดไม่ขาด อีกทั้งคิบอมไม่ดื้อรั้นและตกลงใจที่จะคิด ไตร่ตรองทุกอย่างตามที่เธอต้องการโดยไม่พบหน้ากับเด็กคนนั้นเพื่อเธอขนาดนี้แล้ว ไม่ว่า ลูกชายจะตัดสินใจจะพูดคุยกับพ่อของเขาอย่างไรเธอก็จะไม่คัดค้าน ถ้าลูกชายเธอรัก เธอก็จะรักเด็กคนนั้นด้วย
แต่ดูจากท่าทีแล้ว คิบอมคงไม่มีวันปล่อยให้หนูดงเฮคนนั้นจากไปแน่นอน
“ก่อนที่แม่จะตัดสินใจ คงต้องขอพิสูจน์กันก่อนว่าเขารักลูกชายแม่มากเท่าที่ คิบอมรักเขาหรือเปล่า”
ถึงแม้การคบกันของซองมินและคยูฮยอนจะไม่มีการคัดค้านอะไรจากมารดาของ ซองมินแล้วแต่ความสัมพันธ์ที่เคยหวานหยดก็ยังคงความมึนตึงไว้ไม่หาย คยูฮยอนเทียว เช้าเทียวเย็นมานั่งเอาใจซองมินไม่เว้นวัน ถึงกระนั้นก็ยังไม่สามารถกู้คืนความน่ารักที่เคย มีกลับมาได ้
คนปั้นปึ่งไม่ยอมแม้แต่จะให้คยูฮยอนกอดหรือสัมผัส จากที่เคยนัวเนียกันอยู่ทุกวันตอนนี้กลับไม่มีร่างนุ่มนิ่มให้ได้จับนู่นนี่แล้วเจ้าหมาป่าทิ้งลายก็รู้สึกเหมือนจะลงแดง ซองมินยังไม่ยอมให้อภัยเขาจริงๆ
ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ไม่สามารถกระดิกตัวไปไหนได้เพราะซองมินยื่นคำขาด เอาไว้และเขาก็กลัวจนหัวหด คาสโนว่าสิ้นลายก็คราวน ีไม่กล้าคิดบิดเบือนหัวใจและ เอาส่วนนั้นไปใช้กับใครนอกจากลีซองมินอีกต่อไปในเมื่อโอกาสของเขาได้หมดสิ้นแล้ว
“มินมิน” คยูฮยอนป้อนฟักทองต้มให้อีกคำ ซองมินหยิบชิ้นอื่นขึ้นมากินแทน เป็นการตัดบทการกระทำของคยูฮยอนเสียอย่างนั้น ชายหนุ่มถอนหายใจยาว “เมื่อไหร ่นายจะเลิกบึ้งตึงกับชั้นซะทีเนี่ย คุยกับชั้นบ้างสิ” ซองมินปรายตามอง ไม่พูดอะไร “ก็ ได้ เงียบก็เงียบให้ตลอดนะมินมิน”
คยูฮยอนกล่าวเท่านั้นก็ผลักร่างอวบให้นอนแผ่ไปกับพื้นเย็นเฉียบ ฝ่ามือหนา
กดไหล่บอบบางไว้นิ่ง สองสายตาประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ลุกออกไป”
“นายเลิกทำเฉยใส่ชั้นสักทีเถอะมินมิน ชั้นสำนึกผิดแล้ว”
“มันไม่ได้หายกันง่ายๆ หรอกนะคยูฮยอน” ซองมินตอบทันควัน “ถึงแม้ชั้นจะอยากคุยอยากเล่นกับนายแต่มันก็หงุดหงิดทุกครั้งที่คิดได้ว่านายไปทำอะไรๆ อย่างที่เคย ทำให้ชั้นกับผู้หญิงคนอื่นแบบนั้น” “มันพลาดไปแล้วนี่ซองมิน จะให้กลับไปแก้อะไรได้อ่ะ ชั้นจะไม่ทำอีกแล้วไง
สัญญาเลยเอ้า” “อย่ามาทำปากดี ดีแต่ปากมากี่ครั้งแล้ว...” คยูฮยอนก้มลงจูบปิดปากร่างอวบที่พูดเหน็บแนมเขาซํ้าๆ มาหลายวัน ซองมิน
ปิดปากแน่นไม่ยอมให้เจ้าตัวร้ายแทรกซึมเรียวลิ้นผ่านริมฝีปากมาอย่างที่ต้องการได ้สอง มือหยิกจิกตีเนื้อคยูฮยอนให้เขียวเป็นจ้ำไม่ปรานีจนชายหนุ่มต้องคว้าข้อมือมากดไว้แน่น เหมือนสมัยที่เคยต้องใช้กำลังบังคับฝืนใจให้ร่างเล็กจำยอมอยู่ในอ้อมกอด
“อย่ามา.. จ๊วบบบ ทำ.. จ๊วบบบ อื้ม.... กับชั้นแบบนี้นะ อื้อ...!!”
อยากจะกัดให้ลิ้นขาดนัก แต่ก็สงสาร
อยากจะถีบให้กระเด็น แต่ก็กลัวคยูฮยอนจะเจ็บตัว
อยากจะไล่ไปให้ไกลๆ แต่ก็กลัวเขาจะเสียใจ
ชั้นรักนายมากขนาดนี้แต่นายกลับทำแบบนั้นกับชั้นได้ลงคอ คิดแล้วมันน่าโมโหจริงๆ
คอยด ูชั้นจะทำให้นายไม่กล้าเจ้าชู้อีกจนชั่วชีวิตเลยคยูฮยอน ถ้ายังมีปัญหากับมันนักชั้นก็จะเฉือนมันให้เป็ดกิน ไม่ต้องช้งต้องใช้มันแล้ว ไอ้หล่อบรรลัยเอ๊ย!!!
“แต่ชั้นไม่เคยจูบผู้หญิงคนอื่นแบบนี้นะ” กลีบปากหนาบดขยี้ลงมาด้วยความอ่อนโยนปนร้อนแรงอย่างที่ทำให้ซองมินระทวยได้ทุกครั้ง ยิ่งคยูฮยอนเล็มเลียและบรรจงดุนดันเกลียวลิ้นเล็กในโพรงปากหวานนี้มากเท่าไหร่ซองมินก็ยิ่งอ่อนใจให้คำพูดนั้นและการกระทำนี้มากเท่านั้น
“ไม่เคยบอกว่ารัก” รังดุมถูกไล่ปลดลงมาจากด้านล่าง ดวงตากรุ้มกริ่มผสม กับความรู้สึกที่แท้จริงของคยูฮยอนยับยั้งการจลาจลของหัวใจซองมินไม่ให้ขัดขืนได้ระยะ หนึ่ง “ไม่มีใครแทนที่นายได้นะมินมิน”
คำหวานที่ฟังแล้วรับรู้ได้ว่ามาจากความรู้สึกของคยูฮยอนจริงๆ กำลังทำให ้ซองมินยอมแพ้ให้เขาอีกครั้ง ชายหนุ่มระดมจูบบนแผ่นอกนุ่มนิ่มสีขาวสะอาดจนร่างอวบ รู้สึกสั่นไหวและร้อนรุ่ม
“ทุกครั้งที่ทำผิดไป ละอายใจเสมอ”
คำสารภาพความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดถูกเปล่งออกมาในขณะที่ริมฝีปากหนาละ จากยอดอกมากระซิบข้างใบห ูซองมินรับรู้ถึงความชื้นแฉะบนยอดอกสีเข้มของตัวเองที่ เพิ่งถูกดูดดื่มไปเมื่อครู่แต่จะให้ยกโทษให้เขาตอนนี้และสมยอมกันง่ายๆ ก็ดูจะเป็นการ เสียฟอร์มจนเกินไป
บางทีความฉลาดก็คือการแกล้งโง่ เหตุผลข้อเดียวที่ซองมินยกโทษให้คยูฮยอน ทั้งที่รู้ดีว่าผู้ชายคนนี้มันไว้ใจอะไรไม่ได้ก็เพราะคำๆ เดียว รักเกินกว่าจะปล่อยให้ใครหน้า ไหนมาแย่งเขาไป ตราบใดที่ยังเป็นที่หนึ่งจะอีกกี่ครั้งกี่หนก็ต้องผูกขาดเขาไว้กับตัวไม่ให ้ใครมาช่วงชิง
“ถ้านายกล้าอีกแค่ครั้งเดียว”
ซองมินกดน้ำเสียงเด็ดขาด มือขาวเอื้อมลงกำสิ่งนั้นของคยูฮยอนไว้ด้วยแรงพอสมควรจนชายหนุ่มรู้สึกอึดอัด
“อย่าหวังว่าจะได้ใช้ไอ้นี่อีก”
ฉับพลันฝ่ามือนุ่มเลื่อนจากด้านหน้า...มาเป็นด้านหลัง ทั้งบีบทั้งขยำ ซองมิน ขยี้ก้นคยูฮยอนจนคนถูกทำทนแทบไม่ไหว สะดุ้งสุดตัวตะครุบมือนั้นทันที
“นายทำบ้าอะไรเนี่ยมินมิน” คนถูกขยำก้นโวยวาย
“แล้วแต่จะคิด” ซองมินไม่แยแส
“แต่ถ้ากล้าหักหลังชั้นอีกเป็นครั้งที่สอง ชั้นเอานายคืนแน่!!!”
ดงเฮรื้อกระเป๋าควานหาเสื้อผ้าที่ดูเรียบร้อยมากกว่าพวกเสื้อยืดสำหรับใส่ไป ช่วยงานที่คลินิกของดงฮวา ใจจริงก็ไม่ค่อยอยากจะออกไปไหนเพราะใจมันหดหู่ไปหมด แต่คัดค้านอะไรไม่ได้เหตุว่าต้องตามใจดงฮวาบ้างหากต้องการให้เขาช่วยเป็นแบ็คอัพ เข้าข้างตัวเองเรื่องหาลูกเขยมาให้แม่แทนที่จะเป็นลูกสะใภ้
้
ร่างบางไม่ได้จัดเสื้อผ้าใส่ตู้แต่แรกเพราะเชื่อใจว่าคิบอมจะมาหาเขาในเร็ววัน เลยไม่มีความจำเป็นอะไร แต่เนิ่นนานจนล่วงเข้ามาเดือนที่สองแล้วก็ยังไม่มีวี่แวว คนปาก ดีที่เคยพูดว่าไม่เป็นไรในวันนี้กลับกลัวแสนกลัวว่าจะเป็นคนที่ถูกทิ้ง
“เอ๊ะ” อุทานเบาๆ เพราะพบกล้องดิจิตอลของคิบอมที่กระเป๋าภายในอีกชั้น ตอนยัดผ้าลงกระเป๋าก็ไม่ทันได้สังเกตเห็น มือบางหยิบมันขึ้นดูอย่างแปลกใจว่ากล้องตัว นี้มาอยู่นี่ได้ยังไง ความทรงจำเมื่อสมัยที่คิบอมยืมกระเป๋าไปขนของจากบ้านมาคอนโด รอบที่สามก็วกเข้ามา
ดงเฮกดเปิดเมมโมรี่การ์ดดูไฟล์ภายใน รูปที่เคยถ่ายด้วยกันและครั้งที่ถูกถ่าย เวลานอนหลับเป็นภาพล่อแหลมสุดๆ คิบอมจงใจถ่ายแต่ไอ้รอยรักสีแดงๆ ที่ประดับตาม เนื้อตัวเขาในทุกเช้าประหนึ่งว่าภูมิใจกับมันเสียเหลือเกิน ดวงหน้าขาวขึ้นสีปลั่งแดงระเรื่อ อย่างเขินอาย
ดงเฮย้ายไฟล์จากการ์ดลงคอมพิวเตอร์ทั้งหมดและฟอร์แมตการ์ดนั้นเสร็จ เรียบร้อยกลัวว่าจะมีใครที่ไม่ใช่ตัวเองหรือคิบอมได้เห็นมัน ไฟล ์JPG มีทั้งหมดประมาณ ร้อยไฟล์ในขณะที่มีไฟล ์MOV อยู่ไฟล์เดียว นิ้วเรียวคลิกไฟล์ที่จำได้ว่าไม่เคยอัดวีดิโอ ด้วยกันด้วยกล้องนี้ รอมันฉายภาพอย่างใจจดใจจ่อและคิดถึงเขาสุดหัวใจ
คลิปเริ่มเล่น ภาพบนจอเคลื่อนไหว ดงเฮเห็นตัวเองกำลังสัปหงกอยู่บนอ่าง ล้างหน้าในคอนโดของคิบอม ครั้งเดียวที่เคยทำแบบนั้นคือคืนแรกที่เขาได้นอนค้างที่นั่น นี่คิบอมถ่ายมันเอาไว้ด้วยเหรอ ?
ดงเฮมองร่างตัวเองที่ถูกถ่ายซํ้าๆ ไปมาอยู่อย่างนั้น ว่ากันว่าช่างภาพมักจะหลง รักนางแบบที่ตนถ่ายภาพให ้งั้นก็คงจะจริงที่พอมองคลิปที่คิบอมเป็นคนบรรจงจับภาพ แล้วมันรู้สึกโหยหาเขามากกว่าเดิม อยากได้ยินเสียงและอยากพบหน้าเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
‘อะแฮ่ม..’ มีเสียงกระแอมนิดหน่อย ดงเฮคิดถึงน้ำเสียงนี้จับใจ ‘นี่คือปลานีโม ่เวอร์ชั่นอืดน้ำ ดูสิครับ สงสัยปลาตัวนี้เป็นประเภทกินมากก็นอนมาก บึ้บบั้บขึ้นทุกวัน แต่น่ารักนะ’
คนถูกชมหน้าแดงซ่าน ‘ช่วงนี้มีคนมาวุ่นวายกับเค้าเยอะแยะเลย ทั้งซอนยีทั้งนิชคุณ ผมหวงมาก แต่ทำอะไรไม่ได ้พูดแล้วก็...’ คิบอมบีบจมูกคนถูกถ่ายแกล้งๆ ประหนึ่งว่าทำโทษ ชายหนุ่มบ่นงึมงำคนเดียว ‘ไม่อยากให้ใครมาแตะตัวเลย’
หยาดน้ำตาไหลซึมและร่วงผล็อยลงมาตามผิวแก้ม ความคิดถึงและความรัก อัดอั้นอยู่เต็มหัวใจจนบรรยายความรู้สึกออกมาแทบไม่ได ้หัวใจที่แห้งเหี่ยวเหมือนได้รับ น้ำเย็นๆ มาชโลมให้สดชื่นและมีชีวิตชีวา แม้จะเป็นเรื่องที่ผ่านมานานแต่เมื่อได้รับรู้ว่า ช่วงเวลาหนึ่งนั้นคิบอมมีความรู้สึกยังไงมันก็สุขเหลือคณนา
คิบอมโคลสอัพไปที่ใบหน้าแสนสวยอีกครั้ง เสียงเบาเหมือนกระซิบของชาย หนุ่มคลอออกมา
‘ยิ่งมีคนเข้ามาในชีวิตเรามากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรู้สึกหวั่นๆ ฮันกยองมันบอกให้ผม รวบหัวรวบหางคุณซะ ...นี่ถ้าหนูด๊องรู้ว่าผมคิดทะลึ่งกับคุณเกือบตลอดเวลาแล้วจะ โวยมั๊ยเนี่ย แต่ก็รู้ใช่มั๊ย... ผมฝืนใจคุณไม่ได้หรอก เฮ่อ ไอ้เรารักเค้ามากขนาดน ีแล้วเค้าจะรักเรามากเหมือนที่เรารักเค้าหรือเปล่าวะ คิมคิบอมนายนี่มันเวิ่นเว้อจริงๆ’
ภาพตัดไปแค่นั้น คนร้องไห้สะอื้นเงียบๆ อยู่หน้าจอภาพ ความรู้สึกในตอนนั้นของคิบอมคงจะกังวลว่าที่เขาไม่พร้อมจะมอบร่างกายให้ครอบครองนั้นคงเป็นเพราะเขาไม่ รักคิบอมมากพอ ตอนแรกก็รู้สึกผิดที่ทำให้คิบอมรู้สึกแบบนั้น แต่เจอประโยคสุดท้ายที่ ชายหนุ่มเอ่ยก่อนคลิปจะจบลงก็อยากจะโทรไปว๊ากใส่ให้สักที ยังมีหน้ามาหัวเราะชอบใจ อีกนะลิ้มบอมบ้า!!!
‘คิๆ คนอะไรนอนไม่มีคอ’
ดงฮวาเข้ามาตามเห็นน้องชายนั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ก็ไล่ให้เจ้าตัวดีไปอาบน้ำ ดงเฮยิ้มแฉล้มใส่พี่ชายด้วยความรู้สึกสดชื่นจนดงฮวาแปลกใจ คิดอยู่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับ น้องชายตัวเองถึงได้ออกอาการล้ลลาซะขนาดนั้น ไหวพริบส่วนตัวสั่งให้ตนยุ่มย่ามกับ คอมพิวเตอร์วิเศษที่เปลี่ยนให้น้ำตากลายเป็นเสียงหัวเราะได้ในชั่วพริบตา
และภาพความทรงจำของคู่ทูลิ้มก็ไหลเข้าสู่การรับรู้ของหมอหนุ่มในทันที บาง ภาพที่เห็นน้องชายของตัวเองเปลือยอกหลับตาพริ้มทำเอาพี่ชายอย่างเขาแทบสะอึกและ นึกโกรธคิบอมในใจ คนนี้เองหรอกเหรอ ผู้ชายที่ดงเฮเคยบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทในตอนนั้น
คนมีวุฒิภาวะทางความคิดประสาผู้ใหญ่คนหนึ่งไม่พอใจคิบอมเข้าซะแล้วที่กล้า ถ่ายรูปน้องเขาในอิริยาบถถูกแอบถ่ายแบบน ีแต่ความคิดที่มีเกี่ยวกับตัวคิบอมทั้งหมดก ็ต้องถูกหักล้างไปเมื่อได้ดูคลิปของน้องชายตัวเองและรับฟังคำพูดของคิบอมเหล่านั้น
“ชั้นคงต้องมองนายใหม่ซะแล้วคิมคิบอม ไอ้น้องเขย”
ดงฮวาพาดงเฮมาช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ที่คลินิกอย่างการต้อนรับคนไข้และลงชื่อ ผู้ป่วย อยากหางานให้ดงเฮทำเพื่อจะได้ไม่มีเวลาคิดถึงคนที่ทำให้ใบหน้าร่าเริงนั้นมีความเศร้ามากไปกว่านี้ แม้จะเป็นคิบอมที่ทำให้ดงเฮร้องไห้แต่ก็เป็นเขาอีกเหมือนกันที่ทำให ้น้องชายตัวดีกลับมายิ้มอย่างมีความสุขได้อีกครั้ง
“แล้วคุณรู้สึกยังไง” ดงเฮมองพี่ชายที่กำลังทำงานอยู่กับคนไข้ผู้หญิงคนหนึ่ง ก่อนเดินออกมาหน้าเคาน์เตอร ์คัดลอกรายชื่อในรายการลงคอมพิวเตอร์อย่างคล่องแคล่ว เพราะเป็นงานง่ายๆ ที่เรียนรู้แป๊บเดียวก็ทำได้จึงไม่ยุ่งยาก
“เอ่อ ผมนัดหมอไว้ตอนบ่ายโมงครับ”
เสียงนุ่มของผู้มาติดต่อที่เคาน์เตอร์เรียกความสนใจของคนที่กำลังลงนิ้ว เต๊าะแต๊ะกับแป้นพิมพ์ไปมา เพราะป้ายหน้าร้านมีภาษาเกาหลีเขียนอยู่จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนักหากคนไข้หลายรายที่นี่จะเป็นคนเกาหลี
“ชื่ออะไรครับ” ดงเฮเอ่ยถามชื่อคนไข้ทั้งที่ไม่เงยหน้ามาจากจอคอมพิวเตอร์ ์
“คิบอมครับ ผมชื่อคิมคิบอม”
หรือคิจะเป็นของขวัญสำหรับคิเฮเดย์???
ตอนที่แล้วตอนที่ 99 ของเฮพอดี
ดีใจกับวันนี้
ที่สองคนยังเหมือนเดิม
ยังรักกันเหมือนเดิม
Hey Guy นายมันร่าน อัพแล้วนะคะ >>> คลิก!!
Not me Not I ตราบจนหัวใจหยุดเต้นก็อัพแล้วค่ะ > > คลิก!!
ความคิดเห็น