[End] Trick.o.treaT จะรักจะหลอกช่วยบอกหน่อย (yaoi)

ลำดับตอนที่ #11 : 11.face to face

11

พระเอก ฮามาโนะทาดาโยชิ
    นายเอก นากามารุ ไทกิ
    เเฝดพระ อากิโมโตะ คาโงะ vs ไคโตะ
    แฝดนาย  ฟุคุดะ นาโอซึมิ vs มาซาฮิโระ

   
    ทุกคนรู้ใช่มั้ยครับว่าผมเป็นคนตรง ไม่ชอบเลี้ยวไปทางซ้ายหรือขวา มีอะไรก็พูดออกมา ไม่ชอบให้มันคาอยู่ในใจ ที่ผมเกริ่นมาเนี่ยก็เพื่อจะบอกว่า ตอนนี้ผมกำลังยืนแหงนหน้าคอตั้งบ่าอยู่หน้าตึกสูงลิบที่คนมีกะตังเขาชอบอยู่กัน

   

และแน่นนอนหนึ่งในนั้นคือคุณชาย ฮามาโนะ ทาดาโยชิ ไอคนบ้าที่ทำให้ผมไม่เป็นผู้เป็นคนไปหลายวัน


    อย่าคิดว่าผมเปรี้ยวนะครับที่กล้ามาหากันซึ่งๆ หน้า แต่วันนี้มันเป็นวันเปิดเทอมแล้วต่างหาก
ผมปล่อยเวลาผ่านมาเป็นเดือนโดยไม่ไดทำอะไรเลย ผมคิดในใจอยู่เสมอว่าวันแรกของการเปิดเทอมผมจะเห็นใครยืนรอรับอยู่หน้าโรงเรียน ผมหวังว่าจะได้วิ่งเข้าไปบอกคะแนนที่ผมได้

    คุณรู้มั้ย ผลจากการอ่านโน๊ตของไอบ้าบางคนทำให้คะแนนผมดีชะมัด ผมขยับเข้ามาอยู่ในลำดับที่สิบนิดๆ

    มันน่าภูมิใจใช่มั้ย แล้วคนที่ควรจะยินดีกับผมเป็นที่สุด ก็ต้องเป็น ... เอ่อ... พี่โยชิ ..ใช่มั้ย
   

    ผมเดินวนไปวนมาอยู่ประมาณห้ารอบครึ่งก็ชูมือสองข้างขึ้นเหมือนในการ์ตูนฮีโร่ ผมเรียกกำลังใจให้ตัวเองแล้วก็เดินดุ่มเข้าไปในตึก ทำหน้าหล่อใส่ประชาสัมพันธ์หนึ่งที ก๋อนจะมึน เนียนเข้าลิฟต์ไปแบบไร้กุญแจห้อง

    ผมจำได้ว่าห้องสุดหล่อที่ผมเคยมากบดานอยู่ชั้นไหน และเลขห้องอะไร

    แต่... ทำไมกดกริ่งแล้วไม่มีคนมาเปิดหละ
   

    ผมสบถคำหยาบออกมาสองครั้งเพราะมันไม่มีวี่แววว่าจะมีสิ่งมีชีวิตหลังประตูเลย

    ผมรอแล้วรออีก ก็ยังเงียบ

    เย็นๆ แบบนี้มันหนาวนะ


    ยังโกรธกันอยู่หรอ

    ทำไม..
    ใจร้ายจัง





    ผมปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
    ไม่หล่อเลยเรา
    น้ำมูกก็ไหลด้วย
   
ผมกอดอกตัวเองแน่น เพราะไหล่กำลังสั่นกึก
   
ทรุดตัวลงนั่งพิงประตูแล้วก็ซบหน้าลงกับเข่า
   
มาทำอะไรตรงนี้กันนะ

   
   

“มาสะ ฉัน...ไม่ไหวแล้ว” ผมกรอกเสียงลงไปตามสายเมื่อรู้ว่าอีกคนกำลังฟังอยู่
   
ผมกลับถึงบ้านเกือบเที่ยงคืนด้วยตัวเย็นเฉียบ แม่ที่น่ารักที่สุดรีบเตรียมน้ำอุ่นให้อาบ
   
ผมได้แต่ขอบคุณ แล้วลากซากตัวเองขึ้นมานอนนิ่งบนเตียงก่อนจะคว้าโทรศัพท์กดหาเจ้ามาสะฮิโระโดยไม่มีความเกรงใจ
   
“ไทกิ นายเป็นอะไร!” เสียงตื่นๆ นั้นทำให้ผมหลุดยิ้มนิดนึง หน้าตาน่ารักของเจ้าแฝดคงกำลังตื่นมากทีเดียว
   
“ฉันไปหา .. มาแล้ว แต่เค้าไม่ยอมเปิดประตูให้”
   
“นายไปหาใคร ... พี่โยชิหรอ”
   
“อืม” ผมครางในคอ รู้สึกเหมือนตาตัวเองจะร้อนผ่าวๆ ขึ้นมาอีกรอบ
   
“ไทกิจัง...” เสียงเพื่อนรักละห้อยตามผมทันที “ฟังดีๆ นะ ฉันมีอะไรจะบอก”
   
มาสะฮิโระทำให้ผมอยากรู้อีกแล้ว
   
“ว่ามา..”
   
“พี่โยชิฮิโระ กำลังจะไปเมืองนอก เอ่อ หมายถึงไปแล้วไม่กลับมาเลยหนะ”
   
“วะ ว่าไงนะ”
   
“ก็ๆ ..ไคจังบอกว่า พี่เค้ายื่นเรื่องไปเรียนต่อที่อเมริกา.. จะไม่กลับมาอีกแล้วนะ”
   
“แล้วไปเมื่อไหร่”
   
“ไม่รู้”
   
“วันนี้ฉันไปที่ห้องแล้วไม่เจอ ... หรือว่าเค้าจะไปแล้วจริงๆ” ผมเจ็บจี๊ดที่หัวใจเมื่อพูดประโยคนี้จบ น้
ำตาหยดแรกหล่นลงมากระทบหลังมือโดยไม่รู้ตัว
   

“นายโอเคมั้ย ..!? เฮ้... ไทกิ.” เสียงมาสะฮิโระ ลอยมาตามสาย เเต่มันก็แค่ผ่านหู ผมปล่อยโทรศัพท์หลุดมือไปตั้งนานแล้ว
   
   


ทำไมถึงเป็นแบบนี้
   
ทำไมจะไปแล้วไม่บอก
   

   
เราไม่มีอะไรที่เชื่อมต่อกันซักนิด
   ผม...ไม่มีอะไร...ที่จะรั้ง ...พี่โยชิ....ไว้...ได้...เลย


   


เช้าวันรุ่งขึ้น ไม่ซิ สายๆ มากกว่า แม่ขึ้นมาถามว่าผมจะไปโรงเรียนมั้ย ผมก็ส่ายหน้าดิกแถมยังบอกแม่อีกว่าช่วยยกอะไรขึ้นมาให้กินหน่อย ผมไม่อยากขยับตัว
   
แม่พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย คงเห็นว่าสภาพผมใกล้เคียงกับคำว่าศพเลยยอมตามใจ
   
เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย เพราะผู้ชายคนนั้น คนเดียว

   
แม่ยกข้าวต้มหมูสับหอมฉัยขึ้นมาให้พร้อมน้ำส้มคั้นเเล้วก็น้ำเปล่า แถมยังสั่งอีกว่าถ้าอยากได้อะไรก็โทรเรียกได้ตลอดเวลา เพราะแม่ต้องลงไปเฝ้าร้าน อาจจะยุ่งจนไม่ได้ขึ้นมาดู
   
ผมรักแม่จัง ผมยันตัวขึ้นแล้วกอดแม่เเน่นๆ หนึ่งที
   
แม่ลูบผมผมแล้วก็จูบที่หน้าผาก น้ำตาผมจะไหลอีกรอบ ทำไมอ่อนแอแบบนี้

   
    “มาสะ นายพอจะหาที่อยู่ของพี่โยชิให้ฉันหน่อยได้มั้ย” ผมพูดประโยคนี้กับเพื่อนแฝดในวันรุ่งขึ้นที่จะไปโรงเรียน
    “จะส่งจดหมายไปหาหรอ” เจ้านั่นถาม
    ผมเลยพยักหน้าตอบกลับไป

   

อีกสองวันกระดาษที่จดที่อยู่ของพี่โยชิมนอเมริกาก็เข้ามาอยู่ในกระเป๋ากางเกงผม
แถมยังได้รับคำยืนยันจากแฟนเจ้าแฝดอีกว่าบินไปถึงนู่นประมาณอาทิตย์นึงเเล้ว

    คืนนั้นผมเดินเข้าไปกอดแม่เเล้วขอในสิ่งที่ไม่น่าจะออกจากผมได้มากที่สุด

    “ผมขอไปเม’กานะฮะ”

    แม่ยกมือทาบอก แล้วก็พยักหน้าง่ายๆ จนผมยังแปลกใจ

    “ไปเถอะ ไปทำให้ตัวเองยิ้มได้นะ เห็นไทกิซึมๆ แล้วเเม่ก็โหวงๆ ในใจพิลึก”
    ผมรักแม่ที่สุด คืนนั้นผมอ้อนขอนอนกับแม่ กอดเอวแม่ไว้ทั้งคืน ทำตัวอย่างกับเด็กไม่ยอมโต




    บ่ายๆ วันถัดมาผมก็มาถึงสนามบินด้วยกระเป๋าเป้ใบเดียวกับหนังสือนำไกด์บุ๊คนิวยอร์คภาคภาษาญี่ปุ่น
    ผมไม่รู้ว่าจะเจอ พี่โยชิมั้ย แต่ผมจะทำให้มันสุดทางซักครั้งหนึ่ง!!
   
   




 to be continue!!









สวัสดีค่ะ หายยจากเรื่องนี้ไปนานมากเลย ต้องขอโทษนักอ่านทุกๆ คนด้วยค่ะ
ขอโทษอีกครั้งนะค่ะ รู้ตัวว่าทำให้ใครหลายคนต้องหงุดหงิด


ตอนนี้ไทจังก็รู้ใจตัวเองเเล้วเนาะ เรามาลุ้นกันว่าตอนหน้า หนุ่มน้อยของเราจะไปเจอกับโยชิสุดหล่อรึเปล่า
ขอกำลังใจเสร้มให้ทั้งนายเอกและคนเเต่งหน่อยนะค่ะ
ขอบคุณ




แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ
ps อย่าลืมใส่หน้ากากเวลาอยู่ในที่คนเยอะๆ นะค่ะ ล้างมือให้สะอาดตลอดเวลาด้วยค่ะ


<3