[FIC SJ] รักวุ่นๆ ชุลมุนยกแก๊ง[KYUMIN]

ลำดับตอนที่ #31 : Part 2 : สิ่งที่ได้มากที่สุด ภาค 2

Part 2 : สิ่งที่ได้มากที่สุด

 

 

ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยเหล่าแม่บ้านคนใช้ เด็กหนุ่มรูปร่างหน้าตาละม้ายคล้ายเด็กผู้หญิงกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการดูรายการทีวีสุดโปรด แต่เมื่อเห็นคนที่กำลังเดินเข้ามาภายในบ้าน สายตาเรียวเล็กก็ตวัดหันไปมองโดยทันที

“มินโฮ” เสียงเล็กดังขึ้น ทำให้มินโฮต้องเดินเข้ามาหาในทันที

 “ได้เรื่องหรือเปล่า” เสียงเจื้อยแจ้วยังคงถามต่อ หากว่ามินโฮแสดงสีหน้าไม่พอใจอะไรออกมาจากการที่โดนใช้ จากเสียงใสๆคงกลายเป็นเสียงตวาดภายในทันที

 “ได้สิ”

 “ไหนล่ะ” ดูคนถามท่าทางจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ พลางมองหาสิ่งของที่ต้องการ

 “อยู่นี่ไง ขึ้นมาบนห้องก็แล้วกัน” มินโฮชูแฟลชไดรฟ์ที่บรรจุข้อมูลอยู่มากมายขึ้นมา ก่อนจะเดินนำหน้าขึ้นไปบนห้อง

 “รอด้วยสิ”

 “คุณหนูแทมินคะ ปิดทีวีก่อนสิคะ” แม่นมประจำบ้านที่เดินเข้ามาพอดี เห็นคุณหนูของตัวเองลุกออกไปโดยไปปิดทีวีเลยตะโกนเรียก แต่คงไม่ทันเสียแล้ว เลยทำได้แต่ส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจและดื้อรั้นของคุณหนูคนนี้

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 “ฮยอกแจไปกินข้าวกัน” คิบอมที่นั่งอยู่ด้านหลังฮยอกแจสะกิดเพื่อนหลังจากที่หมดคาบสุดท้ายของภาคเช้าแล้ว

 “แป๊ปนะ เดี๋ยวเก็บของก่อน” ฮยอกแจหันมาตอบ

 “คยู ไปกินข้าว ตื่นเว้ย!~” หลังจากชวนฮยอกแจเสร็จก็หันไปชวนเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่หลับไปตั้งแต่ต้นชั่วโมง โชคดีที่นั่งด้านหลังอาจารย์เลยไม่สังเกตเห็น

 “อืม~” คยูฮยอนสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นว่าหมดคาบแล้วเลยเก็บของ เตรียมตัวไปกินข้าว

เมื่อสามหนุ่มมาถึงโรงอาหารก็พบกับกองทัพนักเรียนที่ต่างมาสร้างความวุ่นวายกันที่โรงอาหาร แต่ยังโชคดีที่มีหนุ่มหน้าหวานจองโต๊ะกันไว้เรียบร้อยแล้ว

 “เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำก่อนนะ” ฮยอกแจบอกเพื่อนๆที่โต๊ะก่อนจะเดินออกมาเพื่อไปซื้อน้ำ สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เขา บุคคลที่เข้าแก๊งได้โดยไม่ต้องผ่านรับการคัดเลือก

 “คนเยอะชะมัด” เสียงบ่นของฮยอกแจดังขึ้นเป็นระยะ เนื่องจากมีคนยืนอออยู่หน้าร้านเต็มไปหมด

  “ลีฮยอกแจ”

ฮยอกแจหันซ้ายหันขวาเมื่อได้ยินเสียงเหมือนมีใครเรียกชื่อตัวเอง แต่แถวนั้นก็ไม่มีคนรู้จักซักคน

 

 “หูฝาดมั้ง” พึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปต่อแถวเพื่อซื้อน้ำ

 “อ๊ะ!”

 “เฮ้ย!” ฮยอกแจสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆก็มีคนทำน้ำเย็นหกใส่เขา ยังดีที่เป็นแค่น้ำเปล่า

 “เอ่อ...ขอโทษนะฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจ” คนที่ทำน้ำหกใส่ฮยอกแจตอบกลับมา

 “ไม่ได้ตั้งใจหรอ แต่นี่มันเหมือนจะ....จง...ใจ....ชัดๆ” เสียงของฮยอกแจค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอคู่กรณี

 “พี่ฮยอกแจอย่าโกรธผมเลยนะฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” เด็กปีหนึ่งที่ทำน้ำหกใส่ฮยอกแจ เมื่อเห็นฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมาด่าตัวเอง ก็เอาแต่ก้มหน้าขอโทษขอโพย

  “ไม่เป็นครับ พี่ไม่โกรธแล้ว” ฮยอกแจรีบเข้าไปหารุ่นน้องทันที เมื่อเห็นท่าทางเหมือนจะร้องไห้ แถมเมื่อกี้ยังแอบตะลึงในความน่ารักของน้องเขาด้วย ทำคนน่ารักร้องไห้ไม่ใช่คนอย่างฮยอกแจแน่นอน

 “พี่ฮยอกแจไม่โกรธผมใช่มั้ยฮะ” เด็กปีหนึ่งเงยหน้าขึ้นมา หน้าใสๆ ตากลมๆ ใบหน้าหวานๆ น่ารักน่าเอ็นดู ทำให้ฮยอกแจอ่อนยวบในทันที

 “ไม่โกรธครับ ไม่โกรธ เดี๋ยวพี่ซื้อน้ำให้ใหม่แล้วกันนะครับ ไม่เป็นไรนะรอพี่อยู่ตรงนี้ก่อนนะ” ฮยอกแจบอกรุ่นน้องก่อนจะเดินไปซื้อน้ำ

 “นี่ครับน้อง...”

 “แทมินฮะ ขอบคุณมากเลยนะฮะที่ไม่โกรธผม แถมยังซื้อน้ำให้อีก” แทมินก้มหัวให้ฮยอกแจอย่างขอบคุณ

 “น้องแทมินชื่อน่ารักจังเลยนะครับ” ฮยอกแจเริ่มออกลายเมื่อเจอคนที่ถูกใจ ปากมันก็พาชวนคุยไปเรื่อย โดยลืมไปเลยว่า ตัวเองมาทำอะไรที่นี่

 “ขอบคุณฮะ” แทมินยิ้มเขินๆ

 “ตอนยิ้มยิ่งน่ารัก” ฮยอกแจออกปากชมอีกครั้ง ทำเอาแทมินเขินยิ่งกว่าเดิม

 “พี่พูดเกินไปแล้วฮะ ผมไม่ได้น่ารักอะไรหรอก”

 “แทมินรู้มั้ยว่าแทมินหน้าเหมือนใคร”

 “ใครหรอฮะ”

 “รู้จักพี่ฮีชอลมั้ย แทมินหน้าคล้ายพี่ฮีชอล” ฮยอกแจพูดยิ้มๆ พูดแล้วก็คิดถึง อิจฉาซีวอนที่ได้ซินเดลเรลล่าของเขาไปครอง

 “หน้าคล้ายกันหรอ” แทมินทวนคำของฮยอกแจก่อนจะเอามือลูบๆคลำๆใบหน้าตัวเอง

 “ไอ้ฮยอกแจ! ซื้อน้ำเป็นชาติเลยนะแก” คยูฮยอนที่เดินมากับซองมินเพื่อมาซื้อน้ำเห็นฮยอกแจที่ยืนม่อใส่เด็กปีหนึ่งเลยแอบกัดเพื่อนเล็กๆน้อยๆ เพราะคนอื่นในแก๊งทานข้าวกลางวันกันเรียบร้อยหมดแล้ว เหลือก็แต่ ฮยอกแจคนเดียว

 “เออ! ลืมไปเลย คุยเพลินไปหน่อย งั้นพี่ขอตัวไปทานข้าวก่อนนะครับ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ” ฮยอกแจเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองควรจะกลับไปทานข้าวกลางวันได้แล้วก็เลยหันมาบอกลากับแทมินแล้วจึงเดินออกไป ส่วนแทมินยังคงยืนยิ้มให้กับคยูฮยอนและซองมินที่มองฮยอกแจเดินไปอย่างเอือมๆ

 “น้องอย่าไปไว้ใจไอ้ฮยอกแจมันนะ ไอ้นี่ไว้ใจไม่ค่อยได้” คยูฮยอนหันไปพูดกับแทมิน

 

 “ไปว่าเพื่อนทำไม นิสัยเสีย” ซองมินว่าคยูฮยอนเสร็จก็เดินนำหน้าไป คยูฮยอนเลยต้องรีบเดินตามไป

 “ลีฮยอกแจ....คิดอะไรดีๆออกแล้วสิ” หน้าตาใสซื่อเมื่อกี้นี้กลายเป็นอีกแบบในทันทีเมื่อประโยคนี้หลุดออกมาจากปาก ก่อนจะปรับสีหน้าให้มาอยู่ในโหมดปกติเหมือนเดิม

 

               

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

หลังจากทานอาหารเที่ยงกันเสร็จคยูฮยอน คิบอมและฮยอกแจก็มานั่งคุยเล่นอยู่กับซีวอนที่โต๊ะม้าหิน ส่วนซองมิน ดงเฮและเรียวอุกก็แยกย้ายไปเรียน เพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะหมดคาบพักแล้ว

 “ให้ตายสิ! น่าเบื่อชะมัด เย็นนี้ก็ต้องเข้าไปประชุมอีก เช้าก็ประชุมเย็นก็ประชุม มันกะไม่ให้ฉันมีเวลาว่างเลยหรือไง” มาถึงซีวอนก็บ่นออกมาเป็นชุด

 “ก็เป็นประธานนักเรียนไม่ใช่หรอ งานก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา” ฮยอกแจบอก

 “มันก็ใช่อยู่ แต่ฉันไม่ได้อยากเป็นซักหน่อยไอ้ประธานนักเรียนเนี่ย มีแต่คนยัดเยียดให้ทั้งนั้น”

 “ก็ลาออกไปสิ สิ้นเรื่อง” คยูฮยอนบอก

 “ออกได้ออกไปนานแล้ว เออ!จริงสิ! อีกสองอาทิตย์จะมีงานเชื่อมสัมพันธ์กับโรงเรียนดงนาเห็นว่าจะเชิญศิษย์เก่ามาด้วย” ซีวอนนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่ประชุมกันเมื่อเช้า เลยรีบบอกน้องๆ

 “แล้วยังไง” คิบอมถาม

 “เราจะจัดแสดงดนตรีโดยมีศิษย์เก่ามาร่วมแสดงด้วย ว่าแต่มีใครเล่นดนตรีอะไรเป็นบ้าง” ซีวอนแจงรายละเอียดก่อนจะถามต่อ

 “....”

 “....”

 “....”

ไร้เสียงตอบรับใดๆเมื่อทุกคนได้ฟังคำถามของซีวอน คยูฮยอนเปลี่ยนจากการนั่งฟังเฉยๆไปเล่นเกมในโทรศัพท์แทน คิบอมหันหน้าไปมองทางอื่น ส่วนฮยอกแจฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

 “นี่พวกนายอยากช่วยฉันขนาดนี้เลยหรอ เงียบกันหมดเลย ขอบคุณมาก” ซีวอนทำได้แค่พูดประชดประชัน เพราะไม่รู้จะทำยังไง

 “ก็ไปขอร้องพวกนักดนตรีสิ” คยูฮยอนพูดแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอมือถือ

 “พวกคณะกรรมการอยากให้พวกนายเป็นคนแสดงเพราะมันดึงดูดคนดูได้มากกว่า”

 “พวกเราเล่นดนตรีไม่เป็น” คิบอมหันมาตอบ

 “รู้สึกว่าซองมินจะเล่นกีตาร์เป็นนะ” คยูฮยอนบอก

 “เรียวอุกเคยเล่นเปียโนตอนอยู่ปีหนึ่ง ถ้าให้เล่นคีบอร์ดก็คงได้ล่ะมั้ง” ซีวอนทำท่านึกนี่พวกเขาต้องคอยให้พวกแก๊งหน้าหวานหน้าช่วยเหลือทุกอย่างเลยหรอเนี่ย เพราะเด็กที่เลือกมาใช้ไม่ได้เลยซักคนทั้งคิบอมและคยูฮยอน

 

ติ๊งต่อง~

  “คาบต่อไปภาษาอังกฤษใช่มั้ย” คยูฮยอนหันไปถามคิบอม

 “อืม” คิบอมพยักหน้ารับ

 “ขี้เกียจ” ฮยอกแจที่ฟุบหน้าอยู่พูดขึ้น

 “อีกซักห้าหรือสิบนาทีค่อยขึ้นก็ได้ ไม่สายมากหรอก” ซีวอนบอกเพราะว่าตัวเองไม่ค่อยอยากจะขึ้นเท่าไหร่นัก

หลังจากนั้นทุกคนก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ แต่ฟุบได้ไม่นานนักเสียงที่ไม่พึงประสงค์ได้ยินก็ดังขึ้น

 “ชเวซีวอน โจคยูฮยอน คิมคิบอม ลีฮยอกแจ” เสียงที่ไม่บ่งบอกว่าตัวเองยังสาวอยู่เท่าไหร่นัก ทำเอาทั้งสี่คนสะดุ้งขึ้นมาในทันที

 “อาจารย์มิยอง!!” ซีวอนอุทานขึ้นมาเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เรียกตัวเองเมื่อกี้

 “ทำไมพวกเธอไม่ขึ้นเรียน ห๊ะ!”

ชื่อเสียงเรียงนามของอาจารย์คนนี้ไม่ค่อยไปทางที่ดีเท่าไหร่สำหรับพวกเขา โหด เข้มเรื่องกฎระเบียบ อยู่ฝ่ายปกครองและที่สำคัญชอบคิดบทลงโทษแปลกๆที่ทำเอานักเรียนอายขายขี้หน้าไปสามวันเจ็ดวัน

 “เพิ่งหมดเวลาพักไม่กี่นาทีเองนะครับอาจารย์ เดี๋ยวพวกผมก็จะขึ้นเรียนกันแล้ว” ซีวอนตอบ

 “นี่มันเลยมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว พวกเธอหนิ! ไปเดินเป็ดรอบสนามหนึ่งรอบเลยไป!” อาจารย์มิยองสั่งพร้อมกับชี้ไปที่สนามที่ตอนนี้มีนักเรียนห้องหนึ่งกำลังเรียนพละอยู่ 

“หา!~” ทั้งสี่คนอุทานออกมาพร้อมกัน 

“อาจารย์จะบ้าหรอครับ ให้พวกผมไปเดินเป็ดเนี่ยนะ” ซีวอนขมวดคิ้วเป็นปม เดินเป็ด คิดมาได้ไง  สมกับที่เป็นอาจารย์มิยองจริงๆ

 “ฉันไม่บ้าหรอก เธอเป็นประธานนักเรียนนะ หัดทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับรุ่นน้องหน่อยสิ! พวกเธอก็เหมือนกัน! ดีแต่ทำหน้าตาหล่อไปวันๆ หัดใส่ใจการเรียนซะบ้าง!!” อาจารย์มิยองสวดใส่เป็นชุดจนทั้งสี่คนเถียงอะไรไม่ออก

 “โธ่~ อาจารย์ ลงโทษแบบอื่นไม่ได้หรอครับ” ซีวอนขอร้องอาจารย์พร้อมกับมองไปที่สนามที่มีนักเรียนกำลังเรียนอยู่

 “เฮ้ย! นั่นมันห้องซองมินนี่นา!” คยูฮยอนหันไปกระซิบกับคิบอม ถ้าโดนทำโทษแบบนี้แถมแฟนยังเห็นอีก ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วงานนี้

 “ซวยแล้วไง”

 “ไปเดี๋ยวนี้เลย!” อาจารย์มิยองชี้ไปที่กลางสนามทำเอาสี่หนุ่มหน้าซีด เคยขัดอาจารย์คนนี้ได้ซักครั้งที่ไหนกัน ถึงจะใหญ่มาจากไหนก็เถอะ เจออาจารย์มิยองทีไรหงอทุกคน

 “อาจารย์ครับ ให้ผมขัดส้วมก็ได้ แต่แบบนี้ผมไม่เอา” คยูฮยอนพูดขึ้นขณะที่อาจารย์กำลังคุมพวกเขาเดินไปยังข้างสนาม

 “รอบสนามหนึ่งรอบ ไป!~” อาจารย์ที่ไปที่สนามอีกครั้ง

 “โธ่~ อาจารย์” ทั้งสี่คนพูดพร้อมกัน

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

“มิน นั่นมัน...” เรียวอุกสะกิดซองมินให้หันไปดูที่ข้างสนาม

 “คยูนี่นา มาทำอะไรกันน่ะ....นั่นอาจารย์มิยองนี่” ซองมินมองดูดีๆก็เห็นอาจารย์มิยองกำลังยืนชี้นิ้วแล้วบ่นๆอะไรซักอย่างอยู่

 “โดนลงโทษอะไรซักอย่างล่ะมั้ง”

 “อาจารย์มิยองชอบคิดอะไรแปลกๆอยู่ด้วย จะโดนอะไรล่ะคราวนี้” ซองมินพูดยิ้มๆ นึกสนุกขึ้นมาว่าถ้าพวกนั้นโดนทำโทษอะไรแปลกๆคงจะตลกน่าดู

 “เอ๋?...พวกนั้นทำท่าอะไรกันน่ะ” พอเรียวอุกเห็นสี่หนุ่มเดินท่าทางแปลกๆก็ถามขึ้นทันที

 “เดินเป็ดหรอ....555555555+” ซองมินหยุดคิดซักพักก็หัวเราะออกมา

 “เหมือนพวกนั้นจะเห็นเราแล้วนะ ก้มหน้าก้มตาเดินกันใหญ่เลย” เรียวอุกพูดไปหัวเราะไป

เมื่อซีวอน ฮยอกแจ คิบอมและคยูฮยอนเดินมาใกล้นักเรียนปีสามที่กำลังเรียนพละกันอยู่ทุกคนต่างหันไปมองกันเป็นตาเดียว แถมบางคนยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปไว้อีกต่างหาก รวมไปถึงซองมินกับเรียวอุกด้วย

 “ไอ้พวกเวร! ถ้าฉันรู้ว่าใครเอาคลิปไปเผยแพร่ล่ะก็ ไม่ตายดีแน่!” ซีวอนกัดฟันพูด ทำเอาทุกคนเก็บโทรศัพท์มือถือลงในทันที เว้นก็แต่ซองมินกับเรียวอุก

 “พี่ฮีชอลคงได้เห็นเย็นนี้แหละซีวอน” เมื่อทั้งสี่คนเดินผ่านไป ซองมินที่บันทึกคลิปวิดีโอเรียบร้อยแล้วจึงตะโกนตามหลังไปให้ซีวอนได้ยิน

 “ฉันจะฆ่านายซองมิน!!” ซีวอนตะโกนกลับมา

 “กลัวตายล่ะ” ซองมินทำหน้าทำตาล้อเลียนก่อนที่อาจารย์ประจำวิชาจะเรียกรวมตัวเพราะอาจารย์เองก็มัวแต่ขำอยู่เหมือน

 “กลับบ้านไปเจอดีแน่” คยูฮยอนกัดฟันพูด หลังจากที่ก้มหน้าก้มตาเดินเงียบมาตลอดทางแสบนักนะแฟนใครวะ

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

หลังเลิกเรียนเยซองมารับเรียวอุกตามปกติ คิบอมเองก็มารับดงเฮเช่นกัน เว้นก็แต่คยูฮยอนที่กลับบ้านไปก่อนแล้ว

 “กลับบ้านไปแล้วหรอ ทำไมไม่รอกันเลยล่ะ” ซองมินบ่นหน้าง้ำหน้างอ เพราะคิบอมมาบอกว่า

คยูฮยอนกลับไปก่อนแล้ว

“มันคงอายมั้ง” คิบมอตอบตามที่ตัวเองคิด เพราะตัวเองก็อายไม่น้อยไปกว่าเพื่อนเท่าไหร่นัก

 “น่าโมโหจริงๆเลย” ซองมินบ่นก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป

 “อายเรื่องอะไรกันหรอ” ดงเฮที่ไม่รู้ถามขึ้นเมื่อซองมินเดินออกไปแล้ว

 “ด๊องไม่ต้องรู้ก็ได้เรื่องนี้น่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก” คิบอมบอกปัดไป ก่อนจะเดินจูงมือกันกลับบ้าน

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

เมื่อซองมินกลับมาถึงบ้านก็ตรงไปหาคยูฮยอนที่ห้องทันทีและก็พบคนที่ไม่ยอมรอนั่งเล่นเกมอยู่อย่างสบายอารมณ์

 “คยู!” ซองมินเดินไปนั่งข้างๆคยูฮยอนพร้อมกับดึงจอยกมที่อยู่ในมือเขาออก

“อะไรของนาย” คยูฮยอนหันมาขมวดคิ้วใส่ คนกำลังมันมาขัดจังหวะแบบนี้เสียอารมณ์หมด

 “ทำไมวันนี้นายไม่รอฉัน”

 “...” ไร้คำตอบใดจากปากของคยูฮยอนก่อนที่เจ้าตัวจะดึงจอยเกมคืนแล้วเล่นต่อไปเหมือนไม่ได้สนใจคนที่ถามเลย

 “หรือว่านายอายที่โดนอาจารย์มิยองทำโทษแบบนั้น ท่านายก็ตลกใช่ย่อยเลยนะ” ซองมินพูดไปก็หัวเราะไป ทำให้คนที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการเล่นเกมหันมาทำตาขวางใส่เพราะจี้ถูกจุดเต็มๆ

 “ต้องให้ฉันทำท่าให้ดูด้วยมั้ย” ซองมินถามหน้าตาทะเล้นก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่โดนคยูฮยอนดึงแขนไว้ซะก่อนทำให้ล้มลงมานั่งในท่าเดิม

 “กวนประสาทนักนะนาย” คยูฮยอนดึงซองมินเข้ามาหาตัวเองก่อนจะกดลงกับเตียงนอนแล้วขึ้นคร่อมไว้ทันที

 “คยู แบบนี้ฉันไม่เล่นกับนายนะ” ซองมินพยายามดึงข้อมือที่ถูกกดไว้ออก ดูท่าคยูฮยอนจะโกรธเขาแล้วล่ะมั้งเนี่ย

 “รู้ด้วยหรอว่าฉันจะเล่นอะไร” คยูฮยอนถามออกไปเสียงเรียบ สายตาคมจ้องไปที่ใบหน้าหวานอย่างกับจะกินเอาให้ได้

 “ปล่อยเถอะนะ ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ล้อนายแล้วคยู”

 “แต่นายล้อไปแล้ว มันไม่ทันแล้วล่ะ”

คยูฮยอนก้มลงไปกดจูบอย่างรุนแรง ซองมินที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ทำได้แต่ดิ้นไปมาเท่านั้น ลิ้นร้อนชื้นของคนที่ตัวใหญ่กว่าดุนดันเข้าไปในโพรงปากอย่างจาบจ้วง ตะหวัดเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กจนพอใจจึงถอนริมฝีปากออกมา

ไม่รอให้คนใต้ร่างได้พูดอะไร คยูฮยอนก้มลงไซร้ซอกคอขาวต่อทันที ดูดเม้มจนเกิดร่องรอยบางๆ ก่อนจะปลดกระดมเสื้อนักเรียนเม็ดบนของซองมินออก

 “คยู! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!~” ซองมินทำได้แค่ดิ้นไปมาเท่านั้นเพราะยังไงก็สู้แรงอีกคนไม่ได้อยู่แล้ว

ถึงซองมินจะบอกหรือพูดอะไรคยูฮยอนก็ไม่สนใจเลยซักนิด ร่างสูงปลดกระดุมเสื้อออกจนหมดก่อนจะก้มลงไปดูดเม้มยอดอกสีชมพูดที่ตั้งชูชันอยู่ ส่วนมืออีกข้างก็เลื่อนต่ำลงไปปลดตะขอกางเกงนักเรียนของซองมินออก

 “อื้อ~ คยู...นายไปเก็บเกมก่อนได้มั้ย....คือ...อืม...มันเกะกะ” ซองมินพูดแทบจะจับใจความไม่ได้ เพราะโดนร่างสูงปลุกเร้าอารมณ์อยู่ ขาที่ปัดป่ายไปโดนเกมที่คยูฮยอนเล่นทิ้งไว้เข้าเลยร้องบอกร่างสูงออกไป

 “เรื่องมากจังนะ” คยูฮยอนหยุดการกระทำลุกขึ้นจ้องหน้าซองมินที่ขึ้นสีระเรื่อบวกกับอาการหอบเล็กน้อย

 “นายเก็บมันก่อนสิ เมื่อกี้ขาฉันปัดไปโดนมัน” ซองมินบอกเสียงอ่อยๆ ก่อนจะค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็โดนคยูฮยอนดันให้กลับลงไปนอนท่าเดิม

 “ขัดอารมณ์จริงๆ” คยูฮยอนไม่ได้สนใจในสิ่งที่ซองมินพูด ไม่ได้คิดจะเก็บมัน แต่ก้มลงไปหมายจะกดจูบที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง

 “ถ้านายเก็บฉันจะยอมนายก็ได้” ซองมินรีบชิงพูดขึ้นก่อนที่คยูฮยอนจะปิดปากของตัวเอง ใบหน้าหวานเบี่ยงหนีไปอีกทาง

 “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ” คยูฮยอนจับใบหน้าหวานให้หันกลับมาพูดด้วยกันตรงๆ

 “ถ้านายเก็บเกมที่นายเล่นเมื่อกี้...ฉัน-จะ-ยอม-นาย-ดีๆ...มันเกะกะน่ะเข้าใจมั้ย” ซองมินพูดเน้นๆให้ได้ยินกันชัดๆไปเลย พูดจบใบหน้าหวานที่แดงขึ้นกว่าเดิมก็หันหนีเหมือนเดิม

 “จะหลอกฉันหรือไง” คยูฮยอนเลิกคิ้วถาม ถ้าเขาลุกไปซองมินก็ต้องหนีสิ

 “ก็แล้วแต่นายจะคิดแล้วกัน” ซองมินแสร้งบอกเสียงเศร้าๆ คยูฮยอนจึงยอมลุกขึ้นไปเก็บเกมที่เล่นค้างไว้เมื่อกี้นี้

เมื่อได้โอกาสซองมินจึงรีบลุกขึ้นวิ่งหนีออกไปทันที คยูฮยอนเองก็ใช่ว่าจะไม่เห็นแต่ไม่คิดจะวิ่งตามออกไปหรือเข้าไปรั้งเอาไว้ ได้ทำแค่นี้ก็ถือเป็นโชคดีของคยูฮยอนแค่ไหนแล้ว ถ้าเจ้าตัวไม่พร้อมเขาก็ไม่คิดจะบังคับอยู่แล้ว

 “กวนประสาทดีจริงๆ” คยูฮยอนบ่นออกมา จากที่จะเก็บก็เอามันมาเล่นต่อนั่นแหละ เล่นไปก็ยิ้มไป ก็เพราะที่ทำไปเมื่อกี้น่ะ มากที่สุดที่คยูฮยอนคนนี้เคยได้จากซองมินเลยล่ะ

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 


kr...Talk

สวัสดีเพื่อนๆทุกคน วันนี้เรามาโหลดคลิปsjไปดูพอดี
ก้อเลยมาอัพให้หน่อย เห็นว่ามันก้อนานพอควรแล้วเหมือนกันนะเนี่ย

เราคิดถึงพี่ๆทุกคนจังเลย โดยเฉพาะคิมคิ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับมารวมตัวซักที
ONLY=13
ไปแล้วนะอย่าลืมล่ะ 1 ตอน ต่อ 30 เม้น
หรือจนกว่าจะพอใจ