ลำดับตอนที่ #30
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : [SF] Summer, Remember You - kyumin
Title :: Summer, Remember You
Character :: Kyuhyun + Sungmin
Author :: “kr…”
******* Summer, Remember You *******
ทำไมฤดูร้อนปีนี้มันถึงได้น่าเบื่อเสียเหลือเกิน ทั้งๆที่เป็นฤดูร้อนแต่ทำไมฝนมันถึงไม่ตก คุณคงคิดว่าผมบ้าไปแล้วล่ะสิ ฝนที่ไหนมันจะมาตกฤดูร้อนกัน จริงมั้ย...ผมคงจะบ้าไปแล้วจริงๆ
-------------------------
เสียงของสายฝนที่พร่ำตกมาตั้งแต่ตอนเลิกเรียนโดยไม่ทีท่าว่าจะหยุด หากแต่ทางโรงเรียนได้ประกาศบอกแล้วว่าฝนจะตกอีกสิบห้านาทีข้างหน้านี้ให้นักเรียนรีบกลับบ้านโดยเร็ว แต่คนดื้อด้านอย่างเขาคงจะไม่เชื่อฟังโดยง่าย และไม่นานฝนก็ตก ตกโดยไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไหร่ และไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านเมื่อไหร่เช่นกัน
“นี่มันฤดูร้อนไม่ใช่หรอ” ชายหนุ่มนั่งมองสายฝนที่ตกไม่บันยะบังยังอยู่นานแล้วล่ะ ทั้งๆที่เป็นฤดูร้อนแท้ๆ จะเป็นเพราะลมมรสุมหรือพายุอะไรมันมาเข้าเกาหลีตอนนี้เขาก็ไม่สนใจทั้งนั้น รู้แค่ว่าตอนนี้เขาอยากกลับบ้านเต็มทน
“ไม่ว่าฤดูไหนฝนมันก็ตกได้ทั้งนั่นแหละ” เสียงหวานๆที่ดังอยู่ด้านหลังของชายหนุ่มทำให้เขาต้องหันไปมองโดยทันที ผู้ชายตัวเล็กหน้าตาน่ารักอย่างกับเด็กผู้หญิงยืนยิ้มให้เขาอยู่ เธอหยิบร่มสีชมพูขึ้นมากางแล้วดวงตากลมๆเธอก็จ้องมาที่เขา
“กลับด้วยกันมั้ย” เธอเอ่ยชวนเสียงสดใส
ชายหนุ่มจ้องหน้าเธอตาไม่กระพริบ ใบหน้าหวานๆนั่นไม่อาจทำให้เขาละสายตาไปได้เลย กลีบปากบางฉีกยิ้มขึ้นอีกครั้ง ก่อนใบหน้าหวานๆนั้นจะเคลื่อนเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม
“ฉันถามไม่ได้ยินหรอ” เธอทวนคำถามอีกครั้งแล้วยิ้มหวาน หน้าหวานเงยขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มเข้าอย่างจัง
“อ่ะ ครับ” ชายหนุ่มตอบออกไปเสียงตะกุกตะกัก รู้สึกหัวใจมันเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาเอาให้ได้
เธอยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะจับมือชายหนุ่มแล้วพาเดินออกไปกางสายฝน เธอยกร่มขึ้นสูงมากคงเป็นเพราะความสูงของชายหนุ่ม
“ผมถือให้” ชายหนุ่มแย่งร่มมาจากมือของเธอโดยไม่ต้องให้เธอได้พูดหรือตอบอะไร เธอหันไปมองหน้าเขาแล้วยิ้ม รอยยิ้มของเธอทำให้โลกสดใสจริงๆ ถึงแม้ตอนนี้ฝนจะตกไหนแค่ไหนก็เถอะ
“บ้านนายอยู่ไหนหรอ ฉันจะได้ไปส่งถูก”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับให้ผมไปส่งเธอดีกว่า” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธคำชวนของเธอเพราะมันคงจะดูไม่เหมาะเท่าไหร่ สุภาพบุรุษอย่างเขาควรจะไปส่งเธอมากกว่า
“เธอหรอ?” เธอหันมาขมวดคิ้วใส่ชายหนุ่ม นี่เขาพูดอะไรผิดไปงั้นหรอ
“ฉันเป็นผู้ชายนะ”
“ครับ ผมรู้” ดูท่าเธอจะไม่ชอบให้เรียกแบบนี้สินะ แต่คำว่า ‘เธอ’ มันดูเหมาะกว่าที่จะให้เรียกว่า ‘นาย’ หรือ ‘คุณ’ ซะอีก
“ฉันชื่อซองมินเรียกชื่อฉันสิ” เธอยิ้มให้ชายหนุ่มอีกครั้ง
“ครับซองมิน ผมคยูฮยอน เรียกคยูก็ได้”
“บ้านคยูอยู่ไหน” ซองมินถามคำถามเดิมอีกครั้ง
“ให้ผมไปส่งซองมินดีกว่าครับ” คยูฮยอนก็เลือกที่จะตอบเหมือนเดิมเช่นกัน
“อย่าขัดใจฉันสิ” ซองมินพูดเสียงเรียบหน้าตาที่ยิ้มแย้มเมื่อกี้กลับมีแต่ความเรียบเฉยจะว่าน่ากลัวบอกได้เลยว่าไม่ คยูฮยอนไม่เข้าใจอารมณ์ของเธอเลย ดูท่าทางแล้วเธอน่าจะเป็นเด็กที่เอาแต่ใจอยู่พอสมควร
“ไม่ขัดก็ได้ครับ” คยูฮยอนพยายามทำตามใจซองมิน ยังไงซะเขาก็ไม่ใช่เจ้าของร่ม
คยูฮยอนบอกทางไปบ้านของเขากับซองมินซึ่งมันไม่ได้อยู่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่นัก ระหว่างทางทั้งสองคุยอะไรกันมากมาย ซองมินนั้นเป็นรุ่นพี่ของคยูฮยอน เธอบังคับให้คยูฮยอนเรียกเธอว่าพี่ แต่เขาปฏิเสธ เธอเลยขู่ว่าจะไม่ยอมคุยด้วยอีก เพียงเท่านี้คยูฮยอนก็ยอมแต่โดยดี
ไม่รู้หน้าหวานๆตาโตๆนั้นมีอิทธิพลกับคยูฮยอนตั้งแต่เมื่อไหร่ เพียงแค่เจอหน้ากันวันเดียวเท่านั้น มันแทบจะตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ที่ในหัวของคยูฮยอนมีแต่คนที่ชื่อ ซองมิน
ในคาบพักกลางวันของวันแรกที่ต้องมาโรงเรียน คยูฮยอนตรงไปยังห้องสมุดโดยที่ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเพื่อมาหาหนังสือที่ต้องใช้ทำรายงานวิชาสังคมศึกษาของอาจารย์จองซูสุดโหด เพราะหมดเขตส่งวันศุกร์ที่จะถึงนี้
“บุคคลสำคัญของเกาหลี...อยู่ไหนล่ะเนี่ย” คยูฮยอนพูดกับตัวเองพลางหาหนังสือไปตามชั้น จริงแล้วเขาไม่ชอบเลยล่ะวิชาพวกนี้ เขาถนัดดนตรีกับคณิตศาสตร์มากกว่า
“หาเล่มนี้อยู่หรอ” เสียงหวานๆดังขึ้นด้านหลังคยูฮยอน ทำให้เขาต้องหันไปมองโดยทันที
“พี่ซองมิน” คยูฮยอนแบบหุบไม่ได้เมื่อรู้ว่าเป็นใคร ไม่ได้สนใจแล้วหนังสือจะหา ตอนนี้เขาเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกใหม่ตามที่ซองมินบอก แต่จริงๆแล้วเขาอยากเรียกชื่อซองมินเฉยๆมากกว่า
“ก็ฉันไง หาหนังสือนี่อยู่หรอ” ซองมินยื่นหนังสือมาตรงหน้าคยูฮยอน
“ครับ...หาอยู่ เล่มนี่แหละ”
“ทำรายงานของอาจารย์จองซูหรอ ถ้าไม่ว่าอะไรให้ฉันช่วยมั้ย เรื่องนี้ฉันชอบ”
“ครับ เต็มใจอย่างยิ่งเลย”คยูฮยอนได้แต่ยิ้ม ยิ้ม แล้วะก็ยิ้ม
“ส่งวันไหนล่ะ”
“วันศุกร์ครับ”
“งั้นวันพรุ่งนี้ฉันจะเอาข้อมูลมาเพิ่มให้นะ มาบวกกับในหนังสือ รายงานเล่มหนาๆน่ะ อาจารย์จองซูชอบจะตาย...ไปเอาที่ชมรมฉันแล้วกันนะ ฉันอยู่ชมรมวาดรูป” ซองมินชี้แจงเรื่องต่างๆให้คยูฮยอนได้ฟัง
“ครับ”
“ตั้งใจทำล่ะ” ซองมินอวยพรก่อนจะยิ้มหวานแล้วเดินจากไปปล่อยให้คยูฮยอนยืนโบกมือแล้วยิ้มค้างอยู่คนเดียว
ถ้าเขาจะคิดเข้าข้างตัวเองบ้างคงไม่ผิดใช่มั้ย ว่าพี่ซองมินชอบคยูฮยอนคนนี้ ไม่งั้นคงไม่อาสามาช่วยทำรายงานหรอก จริงมั้ย...แต่มันเป็นเพียงแค่การให้ความหวังกับตัวเองเท่านั้น รู้มั้ยคยูฮยอนหลงรักซองมินเข้าซะแล้วล่ะ
“นี่ข้อมูลที่เหลือนะ แยกเป็นคนๆให้แล้ว ส่วนรูปอยู่ในนี้ ที่เหลือคยูก็ไปจัดเรียงแล้วก็รวมเล่ม” ซองมินหยิบข้อมูลแต่ละปึกให้คยูฮยอนดู แล้วยืนให้
“ขอบคุณครับ”
“แล้วก็ส่งให้ทันเวลาด้วยนะ” ซองมินย้ำอีกรอบ
“ทราบแล้วครับ...พี่ซองมินนี่วาดรูปสวยจังเลยนะครับ” คยูฮยอนเก็บข้อมูลทั้งหมดที่ซองมินให้มาใส่กระเป๋า แล้วหันไปสนใจที่อยู่ด้านหน้าซองมินแทน
ภาพสเกตของหุ่นปูนปั้นที่ซองมินกำลังวาดอยู่ตอนที่คยูฮยอนเข้ามาหา เธอเพียงแค่ยิ้มให้เขาก่อนจะกลับไปสเกตภาพตรงหน้าต่อ
ซองมินดูมีความสุขมากขณะที่ลากดินสอไปมาบนกระดาษ ทำให้คยูฮยอนยิ้มตามไปด้วยโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้สนใจภาพที่เธอวาด แต่สนใจคนวาดซะมากกว่า
“อยากเป็นหุ่นให้มั้ย” ซองมินหันมาถามคยูฮยอนที่ยังคงยิ้มอยู่ ทำให้หน้าทั้งสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ แต่เธอก็ไม่ได้ถอยหนีแต่อย่างไร กลับยิ้มให้คนที่เหมือนยังล่องลอยอยู่ซะอีก
“อ่ะครับ...เมื่อกี้พี่ว่าอะไรหรอ” คยูฮยอนตกใจเมื่อได้เห็นหน้าหวานๆนั้นใกล้ๆ ถามออกไป เมื่อกี้เขาไม่ได้ฟังที่ซองมินพูดเลยซักนิด
“อยากเป็นหุ่นให้มั้ย”
“หุ่นหรอ แล้วมันต้องทำยังไงครับ”
“ก็แค่นั่งเฉยๆแล้วฉันก็จะสเกตภาพคยูไง”
“พี่จะวาดรูปผมหรอ เอาสิครับ” คยูฮยอนบอกอย่างดีใจ
“งั้นไปที่สวนกัน” ซองมินลุกขึ้นหยิบดินสอกับกระดาษวาดรูปแผ่นใหญ่เดินนำออกไป
คยูฮยอนกับซองมินมาที่สวนของโรงเรียนบรรยากาศที่นี่ร่มรื่นมากทีเดียว คยูฮยอนนั่งหันหน้าให้ซองมินที่นั่งพิงต้นไม้วางกระดาษตั้งอยู่ด้านหน้า พอหามุมได้ซองมินก็เริ่มลงมือสเกตภาพ แต่คนอย่างคยูฮยอนน่ะอยู่นิ่งได้นานๆซะทีไหน ขยับตัวอยู่ตลอดเวลาจนซองมินต้องคอยเตือน แต่ดูท่าทางซองมินจะไม่ได้โกรธคยูฮยอนเท่าไหร่นัก เตือนไปยิ้มไปดูมีความสุขมากกว่า
“เสร็จแล้ว” ซองมินพลิกแผ่นกระดาษด้านที่เพิ่งวาดเสร็จมาทางคยูฮยอนที่นั่งหน้าหงิกอยู่เพราะความเมื่อยแถมเหน็บยังกินขาอีก
“ไหนครับๆ”
“เป็นไงชอบมั้ย”
“ผมหล่อขนาดนี้เลยหรอเนี่ย” คยูฮยอนพูดชมตัวเอง ทำเอาซองมินหัวเราะชอบใจ แต่คิดดูมันก็คุ้มนะได้นั่งมองหน้าซองมินตั้งหลายชั่วโมงแถมยังได้เห็นรูปตัวเองในแบบภาพวาดที่ซองมินเป็นคนวาดอีกด้วย
“ฉันให้” ซองมินยื่นแผ่นกระดาษที่มีรูปของคยูฮยอนให้เจ้าของที่เขาตั้งใจจะให้ไว้อยู่แล้ว
“ให้ผมจริงหรอ”
“จริงสิ”
“ผมอยากได้รูปพี่ซองมินบ้างจัง” คยูฮยอนรับมันมา มองภาพวาดฝีมือคนที่รักแล้วก็ยิ้มออก
“งั้นฉันจะเป็นแบบให้คยู แต่ก่อนอื่นคยูก็ต้องวาดรูปให้เป็นก่อน ไม่งั้นรูปฉันออกมามันคง...ไม่อยากจะคิดเลย” ซองมินทำท่านึกแล้วส่ายหัวเบาๆ
“พี่ซองมินก็สอนผมสิ”
“มันต้องขึ้นอยู่กับความชอบด้วย ถ้าไม่ชอบฝึกให้ตายก็ทำไม่ได้หรอก แต่เอาไว้ว่างๆจะสอนให้แล้วกันนะ เวลาของเด็กปีสุดท้ายมันไม่ได้สบายเหมือนปีอื่น” ซองมินล้มตัวลงนอนราบกับพื้นหญ้า มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ยังดีที่มีใบของต้นไม้ช่วยบังแสงแดด ฤดูร้อนแบบนี้ไม่อยากจะทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
“แต่ถ้าเรามีความพยายามมันก็ต้องได้อยู่แล้วล่ะครับ” ผมนอนลงข้างๆซองมิน ตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“งั้นก็มาพยายามด้วยกันนะ....แล้วฉันจะหาเวลาว่างให้”
“ครับๆ ผมจะรอ”
คยูฮยอนกับซองมินนอนคุยเล่นกันไปเรื่อยเปื่อยจนเกือบเย็น แสงแดดที่เคยสาดส่องหายไปหมดแล้วตอนนี้ เขาลุกขึ้นนั้งมองไปที่หน้าหวานของเธอที่หลับตาพริ้มอยู่
‘ผมรักซองมินนะครับ’
คยูฮยอนได้แต่บอกกับตัวเองในใจ นั่งมองหน้าหวานจนเธอลืมตาขึ้นมา ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง ซองมินยิ้มก่อนจะลุกขึ้นนั่งข้างๆคยูฮยอน
“พี่ซองมินครับ” คยูฮยอนเรียกซองมินด้วยเสียงและสีหน้าที่ดูจริงจัง วันนี้แหละเขาจะพูดคำๆนั้นกับคนที่เขารัก
“ถ้าฉันให้คยูขออะไรได้อย่างนึงคยูจะขออะไร” ซองมินไม่ได้รอฟังคำพูดจากคยูฮยอนแต่ตั้งคำถามขึ้นมาเอง
“ขออะไรล่ะครับ ขอกับพี่งั้นหรอ” คยูฮยอนเลยต้องจำใจเก็บคำๆนั้นเอาไว้ก่อน สีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจังอ่อนลงทันที
“อืม”
“ผมขอให้พี่รักผม...ได้มั้ย”
ความเงียบปกคลุมทันทีที่คยูฮยอนพูดออกไป เขาใช้เวลาคิดมันอยู่นานกว่าจะพูดมันออกมา มันคือคือสิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาต้องการจากเธอ ไม่ว่าคำตอบมันจะออกมาในรูปแบบไหนก็ตาม เขายินดีที่จะรับฟัง
“ฉันรักใครไม่ได้ทั้งนั้นแหละคยู ฉันรักนายไม่ได้จริงๆ” ซองมินตอบออกมาเสียงเศร้า ถ้าเลือกได้ ก็อยากเลือกที่จะรัก แต่เพราะเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ต้องตอบออกไปแบบนั้น
“ผมคงขอมากไปสินะครับ” ใบหน้าของคยูฮยอนเซื่องซึมลงทันที เขาคงจะขอมากไปจริงๆ
“เรากลับบ้านกันเถอะ นี่ก็ใกล้จะเย็นแล้ว” ซองมินเลือกที่จะจบบทสนทนานี้ซะ ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วหันกลับมายิ้ม ยื่นมือไปให้คนที่ยังนั่งอยู่
คยูฮยอนเอื้อมมือไปจับมือซองมินไว้ แต่เลือกที่จะดันตังเองให้ลุกขึ้นเอง ทั้งสองเดินออกจากโรงเรียนพร้อมกัน คยูฮยอนกุมมือซองมินไว้ตลอดเวลา แต่เมื่อถึงเวลาก็ต้องปล่อยมือ เมื่อซองมินปฏิเสธเรื่องที่คยูฮยอนจะขอเดินไปส่ง หน้าหวานหันมายิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้หัวใจที่เจ็บปวดของคยูฮยอนได้คิดทบทวน
‘ฉันรักใครไม่ได้ทั้งนั้นแหละคยู ฉันรักนายไม่ได้จริงๆ’
หลายสัปดาห์มานี้คยูฮยอนกับซองมินดูสนิทสนมกันมากขึ้น ซองมินไปไหนก็มักจะเห็นคยูฮยอนตามไปด้วยตลอด จนหลายคนคิดว่าทั้งสองคนคบกัน หากแต่ว่าซองมินกลับไม่ยอมรับความสัมพันธ์แบบนั้น หลายต่อหลายครั้งที่เขาปฏิเสธความรักจากคนอื่นรวมไปถึงคยูฮยอน ไม่ใช่ว่าไม่อยากยอมรับแต่ไม่รับไม่ได้จริงๆ
เย็นของวันนี้ซองมินสัญญาว่าจะสอนคยูฮยอนสเกตภาพ ด้วยความตื่นเต้นและดีใจพอเลิกเรียนคยูฮยอนก็ตรงไปที่ชมรมวาดภาพทันที แต่คำตอบที่ได้คือซองมินเรียนแค่เพียงคาบเช้าแล้วก็กลับบ้านไป เพราะอะไรคนที่บอกเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน
คยูฮยอนเฝ้าโทรศัพท์หาซองมินแต่ซองมินปิดโทรศัพท์ตั้งแต่วันนั้นและไม่มีใครสามารถติดต่อได้อีกเลย หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาไร้วี่แววของคนน่ารักที่โรงเรียน คยูฮยอนไปที่หน้าห้องของซองมินทุกวันแต่มันก็เปล่าประโยชน์
“พี่ไม่รู้หรอครับว่าพี่ซองมินเป็นอะไร ไปไหนถึงไม่มาโรงเรียน” คยูฮยอนเฝ้าถามเพื่อนในห้องของซองมินเป็นประจำและที่คำตอบที่ได้ก็เหมือนกันทุกวัน
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันโทรไปก็ปิดเครื่อง ขนาดอาจารย์ประจำชั้นยังไม่รู้เลย”
“แล้วพี่พอจะรู้ทางไปบ้านพี่ซองมินหรือเปล่าครับ” คยูฮยอนยิงคำถามที่ยังไม่เคยถามใครออกมา เมื่อไม่รู้ว่าพี่ซองมินของเขาไปไหน หรือเป็นอะไร ทางออกที่ดีที่สุดคือต้องไปหา เขาเป็นห่วงซองมินจนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วตอนนี้
“ประมาณนี้แหละ พี่ก็จำไม่ค่อยได้เหมือนกัน” เพื่อนร่วมห้องของซองมินร่างแผนที่ให้คยูฮยอน ดูๆแล้วมันก็อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก
“ขอบคุณครับ” คยูฮยอนกล่าวอย่างสุภาพแล้วเดินจากไป
คยูฮยอนมาหาซองมินในเช้าของอีกวันเพราะเมื่อเย็นวานเขาต้องอยู่ซ้อมดนตรีจนดึก อีกอย่างถ้ามาตอนเช้าเผลอๆอาจจะได้ไปโรงเรียนพร้อมกันซะด้วยซ้ำ ยังไงพี่ซองมินของเขาก็คงไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว เพียงแค่อาจจะไปเที่ยวกับครอบครัวเลยติดต่อไม่ได้ก็เท่านั้นเอง นี่คือการให้กำลังของคยูฮยอนที่พร่ำบอกกับตัวเองเสมอมา
คยูฮยอนเดินไปกดกริ่งที่หน้าบ้านหลังที่คิดว่าน่าจะเป็นบ้านของซองมิน ไม่นานร่างที่คุ้นตาก็เดินออกมาในชุดนักเรียน คยูฮยอนคิดถึงจนแทบจะกระโดดเข้าไปกอดเมื่อเห็นว่าเป็นใคร แต่ติดที่ว่ามีอีกคนเดินตามมาข้างหลัง
“อ้าว! คยู” ซองมินทักขึ้นเสียงสดใสพร้อมกับรอยยิ้มที่น่ารักเหมือนเคยแต่แปลกไปก็ตรงที่ใบหน้ากลับดูซีดเซียวไร้เลือดฝาดเหมือนอย่างเคย
“สวัสดีครับพี่ซองมิน สวัสดีครับ” คยูฮยอนทักกลับด้วยรอยยิ้มสดใสไม่แพ้กันก่อนจะก้มหัวให้คนที่ยืนอยู่ด้านหลังของซองมิน ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นคุณแม่ของเธอ
หญิงที่ใกล้จะย่างเข้าสู่วัยทองหันไปยิ้มให้คยูฮยอนก่อนจะยื่นถึงสีขาวใส่มือลูกชาย แล้วกำชับถึงสิ่งที่ต้องทำ ซองมินรับถุงสีขาวนั้นมาแล้วได้แต่พยักหน้ารับฟัง ก่อนที่จะเก็บมันใส่กระเป๋า
“อย่าลืมที่แม่สั่งล่ะ” ผู้เป็นแม่บอกด้วยความเป็นห่วง
“ครับผม” ซองมินหันมายิ้มให้แม่แล้วเดินออกไปหาคยูฮยอนที่ยืนอยู่หน้าประตูรั่ว
คยูฮยอนก้มหัวให้ผู้ใหญ่อีกครั้งก่อนจะโดนซองมินดึงให้เดินตามมา ส่วนคนเป็นแม่ก็ได้แต่มองตามลูกชายไปจนสุดสายตา รู้สึกห่วงจนไม่อยากให้จากไปไหนแม้กระทั่งแค่โรงเรียน นับวันอาการของซองมินก็ยิ่งหนักขึ้น ยิ่งซองมินไม่ค่อยยอมทานยาการรักษามันก็ยากขึ้นเท่านั้น
“ทำไมพี่ไม่ไปโรงเรียนล่ะครับ ผมโทรหาก็ปิดเครื่องรู้มั้ยผมเป็นห่วงขนาดไหน” คยูฮยอนจับมือซองมินแน่นพร้อมกับก้าวเดินไปพร้อมๆกัน
“ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ” ซองมินตอบแล้วยิ้มหวานเหมือนเช่นเคย
“พี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” คยูฮยอนยกมือข้างที่ว่างไปสัมผัสผิวหน้าของซองมินเบาๆ พอรู้ว่าไม่สบายก็ยิ่งทำให้เป็นห่วง ไม่สบายนิดหน่อยทำไมถึงได้หยุดเรียนเป็นอาทิตย์กัน
“ไม่เป็นอะไรหรอกน่า คยูฮยอนก็คิดมากไป” ซองมินจับมือคยูฮยอกออก ยิ้มแล้วแกว่งที่มือจับกันอยู่ไปมา
“ดูพี่อารมณ์ดีจัง”
“อารมณ์ดีหรอ มันก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ต้องอารมณ์ดีให้ได้ทุกวัน ใช่ ต้องอารมณ์ดี” ซองมินพูดไปพร้อมกับพยักหน้าไป
....รู้สึกอะไรมั้ย วันนี้พี่ซองมินของคยูฮยอนพูดวกไปวนมา เหมือนกับพูดอยู่กับตัวเอง...
“แล้ววันนี้พี่จะสอนผมวาดรูปใช่มั้ย”
“ได้สิ วันนี้ฉันจะโดดเรียนเสริมตอนเย็นมาสอนคยูเลยเอามั้ย”
....รู้สึกอะไรมั้ย วันนี้พี่ซองมินของคยูฮยอนกลายเป็นเด็กไม่ดีไปเสียแล้ว ทั้งๆที่เป็นเด็กเรียนมาตลอด...
“พี่ซองมินครับ...”
“คยู ฉันให้นายขอได้นึงอย่างนายจะขออะไร”
“ผมขอพี่ก็ให้ผมไม่ได้หรอก”
“แล้วถ้าฉันจะขอคยูล่ะ”
“ว่ามาสิครับ”
“จูบฉันหน่อยสิ”
คยูฮยอนอิ้งกับคำตอบที่ได้รับ เขาทำอะไรไม่ถูก พี่ซองมินที่น่ารักของเขาเป็นอะไรกัน
“พี่ต้องไม่สบายมากแน่ๆเลย” คยูฮยอนหัวเราะแห้งๆออกมา
“ฉันคงขอมากไปสินะ”
คยูฮยอนได้ยินดังนั้นก็หน้าเจือนลงทันที ดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้หลวมๆก่อนก้มลงจูบเบาๆที่รีบฝีปาก แต่ซองมินกลับรั้งท้ายทอยคยูฮยอนไว้ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีเหตุผล มันเนิ่นกว่าทั้งสองจะผละออกจากกัน ถึงจะไม่ได้ร่ำลึก เป็นแค่เพียงการจูบธรรมดา แต่มันก็ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
“พี่ซองมินร้องไห้ทำไมครับ”คยูฮยอนตกใจเมื่อเห็นซองมินร้องไห้ จนทำอะไรไม่ถูก นี่เขาทำอะไรผิดไปงั้นหรอ
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก ช่างมันเถอะ” ซองมินปาดน้ำออกลวกๆ ก่อนจะยิ้มออกมา ดึงมามือคยูฮยอนให้เดินตามา โดยไม่พูดอะไรอีกเลย
....รู้สึกอะไรมั้ย วันนี้พี่ซองมินของคยูฮยอนดูแปลกไป...
“ตอนเย็นเจอกันที่ห้องชมรมนะ” ซองมินบอกลาคยูฮยอนก่อนจะหันหลังให้
“คยู...”
“อ่ะ...ครับ” คยูฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ๆซองมินก็หันกลับมาอีกครั้ง
“ฉันอยากให้คยูเก็บความทรงจำดีๆระหว่างเราเอาไว้นะ ถึงฉันจะตอบรับความรู้สึกของคยูไม่ได้ แต่คยูรับรู้เอาไว้ก็พอว่าฉันก็รู้สึกแบบเดียวกัน” ซองมินยิ้มขณะพูดแต่ดวงตากลับดูเศร้าหมองจนคยูฮยอนสังเกตได้
“ผมรักซองมินนะ” ครั้งแรกที่คยูฮยอนไม่เรียกซองมินว่าพี่ เขาไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเขากับซองมินเป็นแค่เพียงพี่น้องกัน
ซองมินหัวเราะกับตัวเองอย่างไม่มีเหตุผล เพราะอะไรที่ทำให้เขาไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของตัวเองได้ เพราะอะไร...ไม่รู้ว่าจะมีความสุขแบบนี้ไปได้ถึงเมื่อไหร่ ความสุขมันจะหายไปตอนไหนเขาเองก็ไม่รู้ อาจจะเป็นวันนี้ พรุ่งนี้ หรือตอนนี้
“เจอกันตอนเย็นนะ” ซองมินพูดจบก็หันหลังแล้วเดินไป
“พี่ซองมินครับ ตอนเที่ยงผมไปรับที่ห้องนะ” คยูฮยอนตะโกนบอกซองมินไล่หลัง เธอหันมายิ้มแล้วพยักหน้าให้เป็นคำตอบ
ซองมินเข้ามาในห้องเรียนท่ามกลางความประหลาดใจและดีใจของเพื่อนๆ ซองมินที่เป็นเด็กดี ขยันเรียนขาดเรียนไปหนึ่งสัปดาห์โดยที่ไม่มีใครสามารถติดต่อได้ ย่อมเป็นธรรมดาที่จะโดนเพื่อนๆรุมล้อมสอบถามสอบถามถึงสิ่งที่สงสัย ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ที่เข้ามาสอน และคำตอบที่ทุกคนได้รับคือ ความเจ็บเรื้อรังที่ทำให้ไม่สามารถมาโรงเรียนได้
หลังจากคาบเรียนในภาคเช้าจบลง ซองมินนั่งรอคยูฮยอนอยู่ในห้องหลังจากที่เพื่อนๆทุกคนออกไปหมดแล้ว ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นเดินยืนรับลมริมหน้าต่าง
“โอ๊ย!” ซองมินร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บที่หน้าอก เธอทุบหน้าอกเบาๆก่อนที่ความเจ็บมันจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างเล็กทรุดลงกับพื้น ตะเกียดตะกายตัวเองเพื่อที่จะไปเอายาที่กระเป๋า สองมือพยายามดึงรั้งกระเป๋าตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะจนตกลงมา มือบางเปิดกระเป๋าแล้วค้นมันอย่างยากลำบาก เพราะความเจ็บปวดที่มันทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
“เฮ้ย!ซองมิน!” เพื่อนร่วมห้องของซองมินที่ขึ้นมาเอาของที่ลืมไว้บนห้องเห็นเพื่อนนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นก็รีบเข้าไปดูทันที สองมือช้อนตัวซองมินขึ้นก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
ขณะเดียวกันที่คยูฮยอนกำลังเดินขึ้นมา เขาเห็นเพียงแค่แวบเดียวเมื่อมีคนวิ่งผ่านหน้าเขาไปเหมือนจะอุ้มใครอีกคนหนึ่ง แต่เพราะก้มหน้าอยู่ทำให้เห็นได้ไม่ถนัดนัก คยูฮยอนไม่ได้สนใจสิ่งที่ผ่านหน้าเขาไปแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้เขาต้องไปรับซองมินที่ห้องเรียน
คยูฮยอนมาถึงห้องเรียนของซองมินแต่สิ่งที่พบคือความว่างเปล่ากับโต๊ะเก้าอี้ที่ดูกระจัดกระจายเล็กน้อยแถวๆริมหน้าต่าง สองขาก้าวเข้าไปในห้องตรงไปยังโต๊ะของซองมิน คยูฮยอนก้มลงเก็บกระเป๋าของซองมินที่ตกอยู่ ถุงสีขาวที่เห็นเมื่อเช้าหล่นลงมาจากกระเป๋าก่อนที่เขาก้มลงไปเก็บมันขึ้นมาอีกครั้ง
ถุงยามากมายปรากฏต่อสายตาของคยูฮยอน ยาสำหรับคนเป็นโรคหัวใจ ถุงทั้งใบตกลงสู่พื้นอีกครั้ง ขายาววิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็วมันสั่งให้วิ่งตามสิ่งที่เขาไม่ได้สนใจเมื่อกี้นี้ แต่มันคงช้าไปสำหรับเขา รถพยาบาลแล่นออกไปจากโรงเรียนพร้อมกับร่างอันเป็นที่รัก
-------------------------
หนึ่งปีแล้วกับเหตุการณ์ร้ายๆที่ผ่านไป ตอนนี้คยูฮยอนเรียนอยู่ชั้นปีสุดท้าย เขาทิ้งดนตรีที่เขารักแล้วเลือกเรียนในชมรมวาดภาพ มันยากมากทีเดียวกับคนที่ไม่เคยวาดภาพอย่างเขา แต่ในที่สุดเขาก็ทำมันได้
คยูฮยอนไปที่บ้านซองมินอีกครั้งหลังจากคนที่เขารักจากไปอย่างไม่มีวันกลับ คุณแม่ของซองมินมอบจดหมายฉบับหนึ่งให้เขา บอกว่าเจอมันวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ จ่าหน้าซองถึงคยูฮยอน
‘ฉันจะรอดูรูปที่นายวาดนะคยู นายสัญญาแล้วว่าจะวาดรูปฉัน
คยูคงไม่โกรธฉันใช่มั้ยที่ฉันผิดสัญญา
ฉันไม่รู้ว่าชีวิตของฉันจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน แต่ฉันมีความสุขมากเลยนะ
ฉันมีความสุขมากเวลาได้อยู่กับคยู
ขอบคุณนะ...ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณที่คยูรักฉัน...ขอบคุณ..
ซองมินรักคยูฮยอน’
คยูฮยอนได้แต่นึกโกรธคนที่ผิดสัญญาบอกว่าจะสอนเขาวาดภาพแต่นี่ผ่านมาเป็นปีแล้ว แต่ถึงยังไงเขาก็โกรธได้ไม่นาน...เชื่อมั้ย เขาไม่เคยโกรธซองมินได้ซักครั้ง
“พี่ครับ ผมวาดรูปพี่ได้แล้วนะ พี่เห็นหรือเปล่าครับ เย็นนี้ผมจะเอาไปให้พี่ที่บ้านนะครับ ผมรักพี่นะ” คยูฮยอนพูดกับรูปภาพสเกตจากจินตนาการของเขา รูปของซองมินมันสวยเสมอไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม
...เป็นรูปที่ไม่เคยลบเลือนไม่ว่ามันจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม มันยังคงอยู่ในความทรงจำเสมอมา..
“ผมอยากได้ยินคำนั้นของพี่จัง” ถ้อยคำที่ดูเหมือนเพ้อฝันถูกเปล่งออกมาเป็นประจำระหว่างที่คยูฮยอนกำลังตั้งใจวาดรูปของคนที่รักมากที่สุด
“พี่บอกผมสิครับ ว่า ซองมินรักคยูฮยอน” มือหนาลูบแผ่นกระดาษเบาๆ น้ำตาหยดเล็กๆ หยดลงใส่แผ่นกระดาษจนเกิดเป็นรอยด่าง
“ให้ตายสิ ผมทำอะไรลงไปเนี่ย” คยูฮยอนหัวเราะกับความน่าสมเพศของตัวเอง เช็ดหยาดน้ำตาของตัวเองที่เปื้อนบนภาพวาดเบาๆ
“กลับบ้านกันนะครับ พี่ซองมิน” คยูฮยอนเก็บของทั้งหมดลงกระเป๋า หยิบภาพวาดที่เขาตั้งใจวาดมันมาตลอดเวลาเกือบหนึ่งปีเดินออกมาจากห้องชมรมวาดภาพ ที่ๆเขากับซองมินเคยอยู่ด้วยกัน
“ฤดูร้อนปีนี้มันน่าเบื่อจังเลยนะครับพี่...ผมอยากให้ฝนตกจัง”
“แล้วท่าฝนตกพี่จะกางร่มแล้วไปส่งผมที่บ้านอีกหรือเปล่าครับ”
“ผมรักฤดูร้อนจังครับพี่”
“ผมคิดถึงพี่จังเลย พี่คิดถึงผมบ้างหรือเปล่าครับ...พี่ซองมิน”
“ผมรักพี่นะครับ...โจคยูฮยอนรักลีซองมิน”
*************** THE END ****************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น