ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : Love at first sight!
Chapter 2 : Love at first sight!
-- ด้านคยูฮยอน –
“จีบผู้ชายๆ...ไม่เห็นจะมีใครน่าสนใจเลย” คยูฮยอนกวาดสายตาไปทั่วโรงเรียนแต่ยังไม่มีใครถูกใจซักคน
“อ๊ะ!” คยูฮยอนมองไปที่ผู้ชายคนหนึ่งแล้วอุทานออกมา เค้าแน่ใจรึป่าวนะว่าเค้าเป็นผู้ชาย คยูฮยอนคิดในใจก่อนจะวิ่งออกไป คยูฮยอนรีบมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายที่กำลังหยอกล้อกับเพื่อน ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มมันช่างน่าหลงใหลเสียจริง บวกกับดวงตาคู่สวยที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์
“ซองมิน นายรอฉันอยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวฉันเอางานไปส่งอาจารย์ก่อน” เรียวอุกบอกซองมินก่อนจะยกสมุดหลายเล่มที่เพื่อนๆฝากไปส่งอาจารย์
“ให้ฉันช่วยถือนะ ดูแล้วท่าจะหนักนายจะไหวหรอ”
“ไม่ต้องหรอกน่า นายรอฉันอยู่นี่แหละ ห้ามไปไหนนะ เดี๋ยวฉันมา แป๊บเดียว” เรียวอุกพูดก่อนจะเดินออกไป
“จะเริ่มยังไงดีน้า” คยูฮยอนที่มาถึงเป้าหมายก็ได้แต่มองดูอยู่ด้านหลัง เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
ด้านซองมินที่หันไปเห็นคยูฮยอนที่ทำท่าทางแปลกๆอยู่ซักพัก จึงตัดสินใจเดินเข้าไปถาม
“คือขอโทษนะครับ เป็นอะไรรึป่าว” ซองมินทักขึ้นที่ด้านหลังของคยูฮยอน
“คะ...คือ” คยูฮยอนที่หันหน้ามาเจอซองมินก็เกิดอาการตกใจเล็กน้อย ดูใกล้ๆยิ่งน่ารักนะหมอนี่ ผู้ชายอะไรเหมือนผู้หญิงชะมัด
“กำลังคุยกับใครอยู่น่ะ” เรียวอุกที่ส่งงานอาจารย์เสร็จเดินเข้ามาทัก
“ป่าว ไม่มีอะไรหรอก เห็นเค้าท่าทางแปลกๆเลยเข้ามาทักดู”
“ถ้าไม่มีอะไร ก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวโดนเจ๊ฮีชอลบ่นอีก” เรียวอุกจับมือซองมินก่อนจะพาเดินออกไป
“ฮีชอล? ชื่อคุ้นๆนะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน” คยูฮยอนพึมพำกับตัวเองเบาๆ
คยูฮยอนนั้นไม่รู้เลยว่าซองมินเป็นสมาชิกแก๊งหน้าหวาน เท่าที่เขารู้จักเกี่ยวกับแก๊งหน้าหวานคือ มีปาร์คซองจูหรือลีทึกเป็นหัวหน้าแก๊ง ส่วนสมาชิกแก๊งที่คยูฮยอนรู้จักคือ ผู้ชายหน้าสวยที่ทุกคนต่างเกรงขามและรู้จักในนาม ‘ซินเดอเรลล่า’ สำหรับชื่อจริงนั้นเขาไม่รู้ และสมาชิกอีกคนที่เขาแสนเกลียดคือลีดงเฮ คนที่เพื่อนสนิทของเขาอย่างคิบอมปลื้มนักปลื้มหนา
-- วันที่ 3 ของการคัดเลือก --
“ฮยอกแจ ช่วงนี้นายเป็นอะไร ดูไม่ร่าเริงเลย” คิบอมถามฮยอกแจด้วยความเป็นห่วง
“....” ไร้คำตอบใดๆจากปากฮยอกแจ
“ป่าวประโยชน์น่าคิบอม ฉันว่าหมอนี่อาการหนักเอาการเลยนะ ตั้งแต่โดนประทับรอยเท้าที่หน้าน่ะ” ฮยอกแจหันมามองค้อนใส่คยูฮยอนยกใหญ่ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยประโยคใดออกมา
“เป็นไงล่ะซินเดอเรลล่าของนายน่ะ 555+”
คิบอมกับคยูฮยอนปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ ฮยอกแจที่ทนฟังไม่ได้จึงเดินออกจากห้องไป แต่ไม่วายที่จะปาข้าวของใส่เพื่อนของตนก่อนจะเดินหนี
“คิบอมมีคนมาหาน่ะ” เสียงของเพื่อนร่วมห้องตะโกนบอก
“เดี๋ยวมานะ” คิบอมบอกกับคยูฮยอนก่อนจะเดินไปที่ประตูหน้าห้องเรียน คิบอมยืนคุยกับใครซักคนได้ซักพักก็เดินออกไป
“คงเป็นแจจุงล่ะสิท่า”คยูฮยอนพึมพำ
ในเมื่อทุกคนต่างออกไปทำภารกิจของตัวเองกันหมด คยูฮยอนจึงต้องออกไปบ้าง เพราะ 2 วันที่ผ่านมา เขาได้แต่มอง มองอย่างเดียว ไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปคิบอมต้องผ่านการคัดเลือกโดยไม่มีเค้าแน่ๆ
คยูฮยอนเดินไปมาหลายรอบหน้าตึกปี 1 ก็ไม่เจอคนที่เค้าอยากจะพบ คยูฮยอนจึงเดินเข้าไปในอาคาร หรือว่าหมอนั่นจะไม่ได้อยู่ปี 1 แล้วอยู่ปีไหนกันล่ะ หน้าก็ออกจะเด็ก
โครมม!!!
ในขณะที่คยูฮยอนกำลังใช้ความคิด ก็มีใครซักคนล่วงลงมาจากบันไดมาอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับเสียงแฟ้มเอกสารที่หล่นกระทบพื้นเสียงดังสะนั่น
“ซองมิน!” ยังไม่ทันที่คยูฮยอนจะได้มองหน้าหรือเข้าไปช่วยคนตรงหน้า ก็มีเสียงดังขึ้น ปรากฏร่างของซินเดอเรลล่าที่วิ่งลงมาจากบันได เข้ามาพยุงคนตรงหน้าคยูฮยอนให้ลุกขึ้น
“นาย!” คยูฮยอนอุทานออกมาเมื่อได้เห็นคนตรงหน้า เพราะคือคนที่กำลังตามหา
“ผมเจ็บที่ขาครับพี่ เจ็บมากด้วย” ซองมินค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นตามแรงพยุงของฮีชอลแล้วจับที่ข้อเท้าด้วยความเจ็บปวด
“นี่นาย! มัวแต่ยืนดูอยู่นั่นแหละ มาช่วยกันหน่อยสิ”
“คะ...ครับ”คยูฮยอนที่กำลังตกใจรีบลงไปช่วยพยุงตัวซองมิน
“ เป็นไงล่ะ พี่บอกแล้วว่าพี่ถือเองก็ไม่เชื่อ เจ็บตัวเลยเห็นมั้ย”
“ เป็นไงล่ะ พี่บอกแล้วว่าพี่ถือเองก็ไม่เชื่อ เจ็บตัวเลยเห็นมั้ย”
“ผมขอโทษครับ”
“นายช่วยพาซองมินไปส่งที่ห้องพยาบาลทีนะ เดี๋ยวฉันจะตามไป” ฮีชอลสั่งคยูฮยอนเสร็จก้อก้มลงเก็บแฟ้มเอกสาร ก่อนจะเดินหายไป คยูฮยอนก็ได้แต่พยักหน้ารับคำสั่งอย่างงงๆ
“นายไม่ได้ยินที่พี่ฮีชอลพูดหรือไง พาฉันไปส่งที่ห้องพยาบาลสิ”
“แล้วทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งนายด้วยล่ะ” คยูฮยอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะอุ้มซองมินขึ้น
“ทำอะไรของนายน่ะ ปล่อยฉันลงนะ” ซองมินโวยวายพร้อมกับทุบอกคยูฮยอนเบาๆ
“ก็บอกให้ผมพาไปส่งที่ห้องพยาบาลไม่ใช่หรอ ถ้าดิ้นมากตกไปผมไม่รับผิดชอบนะ”
คยูฮยอนแกล้งทำเป็นปล่อยมือออกจากซองมิน ทำให้ซองมินกอดคอคยูฮยอนแน่น หน้าซุกไปที่อกกว้างของคยูฮยอน คนเจ้าเล่ห์ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะอุ้มซองมินไปยังห้องพยาบาล
~ ผู้ชายอะไรน่ารักชะมัด ~ ...คยูฮยอนคิดแล้วทำหน้าหื่น
-- ที่ห้องพยาบาล –
“เห็นมั้ยซองมิน พี่บอกแล้วว่าจะถือเอง เราก็ดื้ออยู่ได้ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง พ่อแม่นายน่ะหวงอย่างกับอะไรดี เลี้ยงนายเหมือนไข่ในหิน นี่ดีนะแค่ขาแพง ไม่งั้นพี่คงซวยแน่ๆ”
หลังจากที่อาจารย์ประจำห้องพยาบาลดูอาการซองมินเสร็จ ฮีชอลก็บ่นซะยืดยาว ส่วนซองมินก็ได้แต่ก้มหน้าทำหน้าจ๋อย คยูฮยอนก็ได้แต่อมยิ้มกับความน่ารักของซองมิน
“ว่าแต่นายเถอะ เป็นใคร เด็กปี 1 ใช่มั้ย มัวแต่ยืนยิ้มอยู่ได้ ขำอะไรมากหรือไง เห็นคนเจ็บยังไม่รู้จักช่วย ต้องให้บอก ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ” รายแรกคือซองมินและรายต่อมาคือคยูฮยอน
“ขอโทษครับ พี่...เอ่อ ฮีชอล”
~ ที่แท้ยัยซินเดอเรลล่าก็ชื่อฮีชอลนี่เอง ส่วนนายนั่นก็ชื่อซองมิน แล้ว 2 คนนี้เป็นอะไรกันน้า ทำไมถึงดูสนิทสนมกันจัง ~ คยูฮยอนมองซองมินแล้วก็อมยิ้มอยู่อย่างนั้น จนฮีชอลเริ่มสงสัย
“นี่นาย! เป็นโรคจิตหรือไง มองน้องฉันแล้วก็ยิ้มอยู่นั้นแหละ...ว่าแต่นายชื่ออะไร”
“คยูฮยอนครับ...โจคยูฮยอน”
“จะไปไหนก็ไปเถอะ”
“ครับ” แล้วคยูฮยอนก็ออกจากห้องไป
“ซองมินพี่ว่าไอ้หมอนั่นท่าทางแปลกๆนะ ระวังตัวไว้หน่อยก็ดี เฮ้อ~ เกิดเป็นนายก็โชคร้ายแบบนี้แหละนะ น่ารักเกินผู้ชาย” ฮีชอลนั่งลงกอดซองมินแล้วลูบผมเบาๆ
“ถ้าผมเลือกได้ก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอกครับพี่ฮีชอล” ซองมินกอดฮีชอลตอบ
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเรียนก่อนแล้วกันนะ ตอนเย็นจะมารับ”
“ครับ”
ฮีชอลหอมหน้าผากซองมินก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้กระต่ายน้อยของเราอยู่เพียงลำพังในห้องพยาบาล
-- วันที่ 5 ของการคัดเลือก –
“แจจุงยิ้มแบบนี้แล้วน่ารักจังเลยครับ” คำหวานที่หลุดออกมาจากปากคนตาตี่ ทำเอาคนฟังเลือดสูบฉีดขึ้นหน้าอย่างไม่รู้ตัว
“จะ...จริงหรอ แล้วคิบอมชอบมั้ยล่ะ” แจจุงก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าจะสบตาคนตรงหน้า
“ชอบสิครับ” ผู้คุมเกมยังคงส่งคำหวานไปเรื่อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่หยาดเยิ้มจนทำให้ไม่เห็นดวงตา รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ รอยยิ้มของผู้ชนะ
-- ด้านคยูฮยอน –
จรวจที่พับด้วยกระดาษลำเล็กๆถูกปล่อยลงมาจากด้านบนอาคารเรียน ลอยลำลงสู่ด้านล่าง ที่เต็มไปด้วยโต๊ะมาหินอ่อน เป็นที่สำหรับผ่อนคลายของนักเรียนในยามพัก
“อ๊ะ!” หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักอุทานขึ้นเมื่อมีบางอย่างล่นลงมา จรวจกระดาษที่ตกอยู่บนโต๊ะถูกหยิบขึ้นมา มือน้อยๆบรรจงคลี่มันออก
‘มองขึ้นมาข้างบนสิ’
หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นไปตามข้อความในกระดาษ ก็พบกับบุคคลต้องสงสัยยืนยิ้มแฉ่งอยู่บนอาคาร
“หมอนี่อีกแล้ว” ซองมินพึมพำเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อไปโดยไม่ได้ให้สนใจกับคนๆนั้นแม้แต่น้อย
คยูฮยอนที่เห็นปฏิกิริยาของซองมินที่ไม่ค่อยจะตอบสนองเขาซักเท่าไหร่ จึงเดินลงมาจากอาคาร
“นั่งด้วยคนนะ” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มอบให้อย่างเป็นมิตรแต่กลับไม่ได้รับความสนใจ
“...” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ คยูฮยอนได้แต่เบ้ปากก่อนจะนั่งลงข้างๆซองมิน
“ใครให้นายนั่ง?” ซองมินมองคนข้างๆด้วยสายตาแปลกๆก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง
“นายทำอะไรอยู่หรอ?” คยูฮยอนไม่ตอบแต่กลับเป็นคนตั้งคำถามเองซะงั้น
“...” ไม่มีเสียงตอบรับ
“ฉันพูดด้วยนายไม่ได้ยินหรือไง”
“...”
“ซองมิน”
“นี่นายอย่ามาเรียกฉันห้วนๆแบบนี่นะ ฉันอยู่ปี 2 เป็นรุ่นพี่นายเข้าใจไว้ด้วย”
“ครับๆรุ่นพี่ แล้วตอนนี่รุ่นพี่ทำอะไรอยู่หรอครับ ให้ผมช่วยมั้ยครับ” คยูฮยอนเขยิบเข้าไปใกล้ ซองมินเรื่อยๆพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าของซองมิน
“นายออกไปห่างๆฉันได้มั้ยอย่ามากวน ฉันจะทำงาน” ซองมินดันตัวคยูฮยอนออกไป
“มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะ”
“ช่วยออกไปห่างๆได้มั้ย”
“...” ไม่มีคำตอบใดออกจากปากของคยูฮยอนมีเพียงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เท่านั้น
“นายไม่ไปใช่มั้ย งั้นฉันไปเองก็ได้” ซองมินเก็บข้าวของแล้วลุกออกไปจากที่ตรงนั้น คยูฮยอนที่ยังไม่ลดความพยายามก็ยังคงเดินตามซองมินต่อไป
“นายจะเดินตามฉันไปถึงเมื่อไหร่” ซองมินหยุดเดินแล้วหันไปถามคนจอมตื้อ
“ก็จนกว่านายยอมคุยกับฉันนั่นแหละ”
“แล้วทำไมฉันต้องคุยกับนายด้วย”
“ก็เพราะ...” จะบอกว่าอะไรดีล่ะ เพราะได้รับคำสั่งให้มาตามจีบผู้ชายงั้นหรอ...จะบอกว่า ฉันชอบนาย คง...ไม่ดีมั้ง เอาไงดีล่ะ บอกยังไงถึงจะไม่โดนโกรธ
“เพราะอะไร”
“เพราะ...เพราะนายน่ารักไง...ฉันเลยอยากรู้จัก”
“งั้นหรอ” เมื่อได้คำตอบ ซองมินก็หันหลังให้คยูฮยอนแล้วก้าวเท้าเดินต่อไป
“อ้าวเฮ้ย! นายจะไปไหน” คยูฮยอนวิ่งตามซองมินไปแล้วฉุดข้อมือซองมินไว้
“อะไรของนายอีก”
“นี่นายยังไม่ให้คำตอบฉันเลยนะ ฉันอยากรู้จักนาย”
“แต่ฉันไม่อยาก”ซองมินสะบัดมืออกแล้วเดินหนี
~ หมอนี่ตื้อชะมัด ต้องระวังมากขึ้นแล้วเรา ~
เมื่อเห็นว่าคยูฮยอนยังคงตามมา ซองมินเลยวิ่งหนี ส่วนคยูฮยอนก็วิ่งตาม กลายเป็นว่า 2 คนนี้เล่นวิ่งไล่จับกันไปเสียแล้ว
“คยูมันแน่มากเลยนะครับเนี่ย ที่คิดจีบลีซองมิน” คุณชายแห่งแก๊งหนุ่มหล่อหันไปพูดกับหมีใหญ่หัวหน้าแก๊ง ทั้ง 2 คนยืนดูเหตุการณ์อยู่นาน ตั้งแต่คยูฮยอนเริ่มเดินตามซองมิน
“จะไปรอดหรอ ถ้ายัยซินรู้ว่ามีคนมาตามจีบกระต่ายน้อยของหมอนั่นแบบนี้มีหวังไอ้คยูมันไม่รอดแน่”
-- วันสุดท้ายของการคัดเลือก ที่ห้อง B1–
“ดูท่านายจะไปได้สวยนะคิบอม แจจุงติดนายแจเลย” คยูฮยอนพูดอย่างหมดหวังเพราะทำยังไงซองมินก็ไม่มีท่าทีว่าเล่นตามเกมไปกับเค้าซักที
“อืม...ก็ดีนะ...แล้วนายล่ะ ฉันไม่เห็นจะจีบใครเลย”
“จีบสิ...จีบ...แต่...เฮ้อ ~” คยูฮยอนถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะฟุบหน้าลงนอนกับโต๊ะเรียน
“เอาน่า ยังเหลือวันนี้อีกตั้งวันหนึ่ง หล่อๆอย่างนายจีบติดอยู่แล้ว...งั้นฉันไปหาแจจุงก่อนนะ” คิบอมตบ หลังคยูฮยอนเบาๆก่อนจะเดินออกไป
~ ดูมีความสุขจังเลยนะคิบอม ส่วนฉันก็ไม่ต่างจากไอ้ฮยอกมันเลย ~
คยูฮยอนหันไปมองฮยอกแจที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะท่าทางเหมือนไก่หงอย ทรงผมที่เคยเซตตั้งๆมาโรงเรียนทุกวันแต่ช่วงนี้กลับกลายเป็นทรงหวีเป๋เรียบแป้ไปเสียแล้ว ฮยอกแจมันยังไม่เลิกคิดเรื่องซินเดอเรลล่าของมันอีกหรอเนี่ย
-- ที่สวนหลังโรงเรียน –
“ขอโทษด้วยนะครับ ผมคงคบกับพี่ไม่ได้จริงๆ ขอโทษจริงๆครับ” คนน่ารักก้มหัวให้คนร่างสูงหุ่นนักกีฬาหลายรอบ หลังจากที่ปฏิเสธความรักที่คนๆนั้นมอบให้
-----------------------------------------------------------
kr...Talk
ไม่มีอารัยจะพูดคุยด้วยมากหรอก
นอกจากคนละเม้นของคนที่มาอ่านก้อพอ
แค่นี้ก้อมีกำลังใจแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น