ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 18 : วันครบรอบสถาปนาแก๊ง
Chapter 18 : วันครบรอบสถาปนาแก๊ง
หลังจากอาหารมื้อเย็นผ่านพ้นไปต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป ซองมินกับคยูฮยอนก็ขึ้นไปดูทีวีบนห้องของซองมิน
“เอ่อ...ซองมิน”
“อะไร” ซองมินถามทั้งที่ตายังจ้องไปที่ทีวี
“กับ...เอ่อ...ฮันคยองน่ะ...เป็นไงบ้างหรอ” คยูฮยอนถามออกไปอย่างลังเล กลัวซองมินจะกลับมาอยู่ในโหมดเศร้าอีก
“...” ไม่มีเสียงใดๆ ตอบออกมา จะคิดว่าไม่ได้ยินคำถามเมื่อกี้ก็แล้วกัน ถามมาได้ แทงใจดำชะมัด
“เอ่อ...คือ...ขอโทษนะที่ถาม...ถ้าหมอนั่นไม่มีเวลาให้นาย เปลี่ยนใจมาหาฉันก็ได้นะ....” คยูฮยอนก้มหน้าก้มตาพูด ทั้งที่คนฟังก็ไม่ได้หันมามอง
“นายว่าไงนะ!” อยู่ๆ ซองมินก็หันขวับมา ทำเอาคยูฮยอนถึงกับสะดุ้ง
“เอ่อ...คือ...” พูดไม่ออก ไม่รู้คำพูดไหนมันไปโดนต่อมความรู้สึกของคนตัวเองหรือป่าว ถึงหันมาทำหน้ายักษ์ใส่แบบนี้
“นายแอบฟังที่ฉันกับพี่ฮันคุยกันใช่มั้ย ถึงรู้ว่าเค้าไม่มีเวลาน่ะ” ซองมินถามพลางขมวดคิ้วจนเป็นปม
“เอ่อ...คือ...ฉันเป็นห่วงนาย ยิ่งเห็นหมอนั่นทำกับนายแบบนี้ ฉันยิ่ง...”
“พอแล้ว อย่าพูดแบบนี้ได้ม่ะ” ซองมินพูดตัดบทคยูฮยอนแล้วก้มหน้าลง เขินเป็นเหมือนกันนะเฟ้ย
“อะไรเล่า คนพูดก็เขินเหมือนกันแหละน่า” คยูฮยอนพูดแล้วก้มหน้างุดๆ
“ฮ่าๆๆๆ คนอย่างนายก็เขินเป็นด้วยหรอเนี่ย” ซองมินหัวเราะออกมากับท่าทางของคยูฮยอนที่ตนไม่เคยเห็น ดูไปดูมาหมอนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกัน หล่อก็หล่อ นิสัยก็ดี...มั้ง เสียอย่างเดียว...หื่นไปหน่อย
“อะไรกัน นายกล้าว่าฉันหรอ” คยูฮยอนแกล้งทำเป็นโกรธ ก่อนจะเข้าไปใกล้ๆซองมิน ทำเอาคนน่ารักถอยหลังกรู
“เฮ้ย! จะทำอะไรออกไปห่างๆเลย” ซองมินหยิบหมอนขึ้นมาทำท่าจะฟาดคยูฮยอนที่กำลังใกล้เข้าเรื่อยๆ
“มานี่เลย” คยูฮยอนดึงซองมินเข้ามากอดไว้ทางด้านหลัง
“อ๊ะ!” ซองมินสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อคยูฮยอนเอาหน้ามาวางบนไหล่ของตัวเอง
“ก็ท่าไม่ให้ห่วงนาย จะให้ไปห่วงใครล่ะ” คยูฮยอนกระชิบที่ข้างหูพร้อมกระชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้น เมื่อเห็นซองมินไม่ได้ขัดขืนอะไร
“ห่วงพ่อแม่นายไง” รู้สึกหน้ามันร้อนๆ เพราะไอ้ลมหายใจอุ่นๆที่เบารดหูอยู่ เขินเว้ย!
“ไปอาบน้ำดีกว่า” คยูฮยอนคลายอ้อมกอดออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ทำเอาซองมินหน้าเหว๋อไปชั่วขณะ
“ชิ! ตาบ้า!” ซองมินทำปากยื่นปากยาว ก่อนจะมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม แล้วปิดทีวี เปลี่ยนอารมณ์เร็วจังนะ ขัดใจชะมัด
ไม่นานคยูฮยอนก็ออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนของคุณลีตัวเดียวกับเมื่อวาน ก็พบว่าซองมินหลับไปแล้ว
“ฝันดีครับ” คยูฮยอนก้มลงหอมหน้าผากซองมินเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกฝั่งนึ่งของเตียงข้างๆ
ซองมิน
“อื้มม...” แสงแดดยามเช้าที่แยงเข้ามาในตาปลุกให้คนที่นอนสบายต้องลืมตาขึ้น คยูฮยอนลืมตาอย่างช้าๆก้อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสง
“หื้ออ…” รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรหนักๆวางทับเอวไว้ เมื่อลองจับดูก็พบว่าเป็นท่อนแขนของคนที่กำลังหลับอยู่ข้างๆคยูฮยอนเลยพลิกตัวหันหน้าไปหาซองมินที่กำลังหลับอยู่
“หลับยังน่ารักขนาดนี้ ถ้าซักวันฉันอดใจไม่ไหวก็ความผิดนายนั่นแหละนะ” คยูฮยอนพูดเบาๆแล้วยิ้ม มือปัดผมที่ปรกหน้าคนน่ารักออกเบาๆ
“อื้มมม...” ซองมินยกมือขึ้นเช็ดปาก ก่อนจะปัดมือไปมาเหมือนเด็กๆ แล้วซุกหน้าลงที่อกกว้างของ คยูฮยอน
“ฮ่าๆๆ นายนอนน้ำลายไหลด้วยหรอเนี่ย” คยูฮยอนหัวเราะเบาๆ ก่อนลูบผมซองมินที่ซุกอยู่ที่อก ไม่อยากปลุกเลยอยากอยู่แบบนี้นานๆ ทั้งวัน ไม่สิ ตลอดไปเลยได้ยิ่งดี แต่คงไม่ได้สินะ ยังไงก็ต้องปลุก ก็ต้องไปโรงเรียนนี่
“ซองมินๆ ตื่นได้แล้วนะ เช้าแล้ว” คยูฮยอนเขย่าตัวซองมินเบาๆ คนตัวเล็กก็ตื่น ดีจังพลัดกันปลุก เมื่อวานนายปลุกฉันวันนี้ฉันปลุกนาย
“นายนอนน้ำลายไหลด้วยแน่ะ” คยูฮยอนลุกขึ้นนั่ง
“ห๊ะ!” ซองมินลุกขึ้นแล้วรีบเอามือเช็ดปาก ก่อนจะวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไป
คยูฮยอนหัวเราะออกมาน้อยๆกับท่าทางของซองมิน พอซองมินออกมาเขาก็เข้าไปอาบบ้าง พอแต่งตัว ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ลงไปทานอาหารเช้าข้างล่าง หลังจากนั้นก็ไปโรงเรียนด้วยรถของตระกูลลี
พอถึงโรงเรียนซองมินก็ลงจากรถแล้ววิ่งหายเข้าไปในโรงเรียนทันที ส่วนคยูฮยอนก็เดินไปตามทางตึกปี 1 ไม่ได้สนใจหรอกว่าซองมินจะไปไหน
“คยู! ทางนี้!” คิบอมส่งเสียงเรียกโบกไม้โบกมืออยู่ที่โต๊ะม้าหินที่มีพี่ๆในแก๊งนั่งอยู่กันครบ สงสัยต้องมีเรื่องอะไรแหงๆ
“มีอะไรกันหรือป่าว ถึงมาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมหน้าซะเช้าขนาดนี้” คยูฮยอนนั่งลงข้างๆคิบอม
“เสาร์นี้เป็นวันครบรอบสถาปนาแก๊งน่ะ ทุกๆปีพวกเราจะไปเที่ยวด้วยกัน ปีนี้ก็จะว่าหลังจากสอบเสร็จสัปดาห์ก็จะไปเที่ยวเลย แต่ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนดีเลยเรียกมาตกลงกัน” คังอินพูดไขความกระจ่าง คยูฮยอนพยักหน้ารับเบาๆ
“ฉันอยากไปบ้านพักตากอากาศของซีวอนอ่ะ ฉันชอบที่นั่น” เยซองเสนอ
“ไม่เอาๆ! เมื่อปีที่แล้วก็ไปมาแล้ว เปลี่ยนที่บ้างสิ” คังอินค้าน
“รีสอร์ทของพ่อนายไงคยู” คิบอมหันมามองคยูฮยอนที่นั่งเงียบ รีสอร์ทของพ่อคยูสวยมากๆบรรยากาศก็ดี
“บ้านนายมีรีสอร์ทด้วยหรอ” เยซองถาม
“อืม...”
“งั้นพวกเราไปได้มั้ย” ซีวอนถาม
“คงได้ล่ะมั้ง แต่ต้องโทไปถามพ่อก่อน เพราะฉันคิดว่าพวกพี่ๆ คงคิดจะพักกันฟรีๆแน่ๆ” คยูฮยอนมองพี่ๆในแก๊งอย่างรู้ทัน ทุกคนต่างยิ้มกริ่ม ของฟรีใครๆก็ชอบ จริงมั้ยล่ะ
“นายนี่รู้ใจพวกเราจริงๆ” คังอินพูด
“แล้วตกลงพวกเราไปได้มั้ย” คิบอมถาม
“งั้นผมจะให้คำตอบวันจันทร์ก็แล้วกัน”
“คิดว่ามันน่าจะเป็นข่าวดีนะ งั้นพวกพี่ไปก่อนแล้วกัน ยังลอกการบ้านไม่เสร็จเลย” พูดจบทั้ง 5 คนก็แยกย้ายกันไป
หลังจากลงรถซองมินก็รีบวิ่งมาที่โต๊ะประจำกลุ่ม สมาชิกทุกคนต่างมาครบกันหมดแล้ว วันนี้พี่ลีทึกเรียกรวมแต่เช้าต้องมีเรื่องสำคัญแน่ๆ
“พวกนายรู้มั้ยว่าวันนี้เป็นวันอะไร” ลีทึกถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่รู้ไปอารมณ์ดีมาจากไหน
“ก็วันศุกร์ไง” ฮีชอลตอบ ทำเอาลีทึกหน้ายู่ในทันที
“รู้แล้วว่าวันศุกร์ นี่นายลืมวันสำคัญของแก๊งหรอฮีชอล”
“อ๋อ...พุ่งนี้เป็นวันครบรอบแก๊ง” ดงเฮไขความกระจ่างให้ฮีชอลที่จำไม่ได้แม้กระทั่งวันก่อตั้งแก๊ง
“จริงด้วย ลืมไปได้ไงเนี่ย สงสัยจะอ่านหนังสือหนักไปหน่อย” ฮีชอลหัวเราะแห้งๆ
“นั่นข้อแก้ตัวหรือป่าว” ลีทึกเลิกคิ้วถาม
“สัปดาห์หน้าเราก็จะสอบกันแล้วนะ ฉันก็ต้องอ่านหนังสือสิ”
“ก็ได้ๆ ไม่เถียง ฉันว่าเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ฉันกะว่าหลังสอบเสร็จเราจะไปเที่ยวกัน เลยอยากถามทุกคนว่าอยากไปไหนบ้าง เริ่มๆตกลงกันไว้ จะได้มีเวลาอ่านหนังสือ พอสอบเสร็จก็ถึงเวลาไปเที่ยว”
“เอ่อ...ไปรีสอร์ทของพ่อผมมั้ย มันอยู่ชานเมืองน่ะ” ซองมินเสนอ
“รีสอร์ทของพ่อซองมิน มันสวยมากเลย ผมเคยไปมาแล้ว” เรียวอุกออกอาการตื่นเต้นสุดๆ เขาเคยไปสัมผัสมันมาแล้ว บรรยากาศก็ดี วิวก็สวย นึกแล้วก็อยากไป
“ก็ดีเหมือนกันนะ” ฮีชอลพูด
“ว่าแต่ ทริปนี้...ถ้าฟรีก็คงจะดีนะ” ดงเฮยิ้มกริ่มสายตาเจ้าเล่ห์มองมาที่ซองมิน ซองมินน่ะรวยที่สุดในแก๊งเลยก็ว่าได้ ยังแปลกใจอยู่เลยว่าคุณหนูแบบซองมินนี่มาคบกับพวกเราได้ยังไง
“จริงด้วยสิ” และแล้วสายตาของทุกคนก็จ้องมองมายังซองมิน กะจะกดดันสุดๆ ยังไงต้องได้ไปพักฟรี
“ก็ได้ครับ ก็ได้ แล้วผมจะขอคุณพ่อให้” ซองมินพูดแล้วยิ้มเนื่อยๆ
“ต้องได้ด้วยนะ” นี่คือคำขาดของลีทึกหัวหน้าแก๊งก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปเรียน
- หลังเลิกเรียน –
“แยกกันตรงนี้แล้วกันนะ”
“อืม เจอกันวันจันทร์” คิบอมโบกมือลาเพื่อนรักก่อนที่ตัวเองจะมุ่งหน้ายังตึกปี 2 เพื่อไปรับดงเฮเหมือนอย่างเช่นทุกวัน
คิบอมเดินวนไปวนมาหลายรอบบริเวณด้านหน้าตึกก็ยังไม่เห็นวี่แววของดงเฮ ปกติถ้าเลิกเรียนแล้วจะลงมารอเลยนี่นา เป็นอะไรหรือป่าวนะ
“เอ่อ...พี่ซีวอนครับ” คิบอมที่เห็นซีวอนเดินออกมาก็รีบเข้าไปทักทันที
“ว่าไง ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”
“พี่เห็นดงเฮบ้างหรือป่าว” คิบอมถามอย่างร้อนรน
“ดงเฮหรอ ไม่รู้สิ ตอนออกมาก็ไม่เห็นอยู่ในห้องแล้วนะ สงสัยกลับไปแล้วมั้งทำไมหรอ”
“ขอบคุณครับ” คิบอมไม่อยู่ตอบคำถามของซีวอน พอได้ฟังจบก็รีบออกไปทันที อีกหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือเครื่องจิ๋วกดโทออกหาคนที่ต้องการจะเจอเวลานี้
“ดงเฮ มือถือนายดังหนวกหูชะมัด รับซักทีสิ” เรียวอุกที่มองดูดงเฮที่เอาแต่นั่งมองมือถือที่สั่นและร้องอย่างบ้าคลั่งในมือแล้วก็อารมณ์ รำคาญเสียงชะมัด
“ใครโทมาน่ะ ทำไมไม่รับซักที” ซองมินแย่งมือถือมาจากมือดงเฮมองเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอ
“ใครหรอ” เรียวอุกเขยิบเข้ามาใกล้ซองมิน
ตอนนี้ทั้ง 3 คนอยู่ด้วยกัน ปกติแล้วดงเฮมักจะไปกับคิบอมเลยหลังจากเลิกเรียนแต่วันนี้มาแปลก มาขออยู่กับซองมินและเรียวอุก ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ
“ดงเฮ สับสนอยู่หรือไง” ซองมินถามเพื่อน ดวงตากลมโตมองไปยังคนที่เอาแต่นั่งก้มหน้า
“แค่แผน” ดงเฮพูดออกมาเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่ซองมินกับเรียวอุกจะได้ยิน
“ไม่ใช่แผนแล้วมั้ง อาการหนักขนาดนี้” เรียวอุกพูด แล้วหันไปพยักหน้าให้กับซองมิน คนฟังพยักหน้ากลับอย่างเห็นด้วย
“เดี๋ยวฉันคุยให้มั้ย” ซองมินเสนอ
“เอ่อ...ไม่ต้องหรอก งั้นฉันไปแล้วนะ” พูดจบก็คว้ามือถือของตัวเองในมือซองมินแล้วเดินจากไป
“ฮัลโหล” กรอกเสียงลงไปเบาๆเพราะดูท่าว่าคนโทจะไม่เลิกโทง่ายๆ
“ด๊อง! อยู่ไหนน่ะ! ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์ซักที รู้มั้ยผมเป็นห่วงแทบแย่!” พอได้ยินเสียงอีกคนรับสาย ก็ยิงคำถามใส่เป็นชุด จนคนปลายสายแอบหัวเราะออกมาน้อยๆ
“ไปรอฉันที่หน้าโรงเรียนแล้วกัน เดี๋ยวเดินไปหา แค่นี้นะ” พูดจบก็วางสายทันที มาเป็นห่วงกันแบบนี้มันรู้สึกดีใจแปลกๆ
พอวางสายจากคนที่ตามหาอยู่ คิบอมก็สาวท้าวยาวๆไปหน้าโรงเรียนทันที ไม่นานคนที่อยากเจอกันเดินมา
“ดงเฮ...”
“ไม่ต้องพูดอะไรเลยนะ ขี้เกียจฟัง” ดงเฮพูดขัดขึ้นทันทีเมื่อคิบอมอ้าปาก
“ดงเฮ...อ่า...” คิบอมทำท่างอนๆใส่ดงเฮ แก้มป่องถูกพองลม ดงเฮแปลกไปจริงๆปกติไม่เคยพูดแบบนี้ กับเรานี่นา
"กลับบ้านกัน" ดงเฮเดินนำหน้าคิบอมไป ถ้าเป็นปกติคงเดินจับมือกันไป ยิ่งเห็นท่าทางน่ารักๆของคิบอมแล้ว ให้ตายสิ ไม่อยากเห็นคนๆนี้ตอนนี้เลยมันร้อนวูบแปลกๆ
"ด๊องเป็นอะไรหรือป่าว ไม่สบายตรงไหนหรอ หน้าแดงๆ" คิบอมวิ่งมาดักหน้าดงเฮ ยื่นมือไปเตะหน้าผากคนน่ารักที่ตอนนี้หน้าแดงๆ ไม่รู้ไม่สบายหรือป่าว
"อ๊ะ! ป่าวนี่ไม่ได้เป็นอะไร" ดงเฮถอยหนีออก ก่อนจะก้มหน้าก้มตาพูด ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ลีดงเฮ หวั่นไหวงั้นหรอ มันเป็นตั้งแต่ตอนไหนกัน ตอนที่คนๆนี้เข้ามาในชีวิตใช่มั้ย
"ด๊องแปลกไป" คิบอมขมวดคิ้วจนเป็นปม จ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาจริงจัง
"บอม~" ดงเฮรีบเงยหน้าขึ้นสบตากับคิบอมที่จ้องมองเขาอยู่
"แปลกไป รู้ตัวบ้างมั้ย ไม่รักกันแล้วหรอ" คิบอมพูดเสียงเศร้าๆ
"เอ่อ..." รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก ทำไมถึงพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้นะ แล้วทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย
ก็ไม่ได้รักตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือไง...ลีดงเฮ
"คิบอม!" เสียงใสที่ดังเจื้อยแจ้วทำให้เจ้าของชื่อต้องรีบหันไปมอง
"อ้าว! แจจุง" คิบอมเดินไปหาแจจุงอย่างอารมณ์ดี ทำเอาอีกคนที่คุยกันอยู่เมื่อกี้หน้าบูดลงทันที
"ไม่เคยได้คุยกันเลย คิดถึงจัง" แจจุงโผเข้ากอดคิบอมทันทีที่คิบอมเดินเข้ามาหา ส่วนคิบอมก็กอดตอบเช่นกัน
"คิบอม!!!" ดงเฮที่ยืนมองอยู่แผดเสียงออกมาดังลั่น หน้าแดงจัด มือกำหมัดแน่น ทำอะไรไม่เห็นหัวกันบ้างเลยหรือไงนะ
"หื้อออ" คิบอมหันมามองดงเฮอย่างงงๆ แต่ยังคงกอดแจจุงไว้อยู่ ทำเอาอีกคนอารมณ์โกรธพุ่งปรี๊ด
"นายเป็นแฟนฉันนะ! ทำแบบนี้ต่อหน้ากันได้ยังไง!" ดงเฮเดินไปกระชากคิบอมออกจากแจจุง ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน ออกแรงผลักแจจุงจนล้มไม่นั่งพับเพียบอยู่ที่พื้น
นักเรียนหลายคนที่ออกมาจากโรงเรียนเริ่มเข้ามามุงดูรวมไปถึงยุนโฮประธานนักเรียนสุดหล่อที่วิ่งเข้ามาพยุงแจจุงให้ลุกขึ้น
"ด๊องทำอะไรน่ะ รุนแรงไปแล้ว" คิบอมรีบล็อกตัวดงเฮที่จะเข้าไปซ้ำแจจุงอีกรอบ แค่กอดกันแค่นี้ ถึงกับลงไม่ลงมือกันเชียวหรอ โมโหร้ายจริงๆ
"มันเป็นอะไรกับบอม บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" ดงเฮพยายามสะบัดตัวออกจากคิบอมแต่ก็ไม่เป็นผล มองดูยุนโฮที่พยุงแจจุงให้ขึ้นยืน ทำไมถึงโกรธได้ขนาดนี้นะเรา เห็นคิบอมดีกับคนอื่นแล้วขัดใจชะมัด
"แจจุงไม่ได้เป็นอะไรกับคิบอมทั้งนั้นแหละ ตอนนี้เค้าคบอยู่กับพี่ นายนี่โมโหร้ายชะมัดเลยนะดงเฮ...ส่วนนายคงรู้แล้วนะคิบอม" ยุนโฮพูดจบก็พยุงแจจุงออกไป ดงเฮหับขวับไปมองคิบอมที่ปล่อยตัวเค้าออกแล้ว
"รู้อะไร บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" ดงเฮคาดคั้นคนแก้มป่องที่ยิ้มจนตาหาย เมื่อกี้ทำอะไรลงไป...ให้ตายสิดงเฮ นายหึงเค้าขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
"ก็รู้ว่าด๊องยังเป็นของคิบอมคนนี้อยู่ไง" คิบอมก้มลงกระชิบที่ข้างหูดงเฮ ทำเอาคนฟังหน้าแดงขึ้นทันที
"เมื่อกี้หลอกกันใช่มั้ย" ดงเฮพองลมที่แก้มก่อนที่จะโดนคิบอมรวบตัวเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มป่องๆนั้นซะฟอดใหญ่ ท่ามกลางสายตาของนักเรียนที่ยืนมองอยู่
"คิบอม!" ดงเฮทุบอกแกร่งเบาๆ ก่อนจะซบหน้าลงกับอกนั้น หน้าแดงจนไปถึงหูแล้วตอนนี้ เขินเว้ย!
"คิบอมรักดงเฮนะ" คิบอมพูดเสียงดังพอที่จะทำให้คนรอบข้างได้ยินอย่างชัดเจน นักเรียนหลายคนต่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับความน่ารักของทั้งคู่
"รัก...คิบอมเหมือนกันนั่นแหละ" ดงเฮพูดเสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดของคิบอม คราวนี้พูดมาจากใจจริงๆ ไม่ได้เสแสร้ง รู้แล้ว รู้ใจตัวเองแล้ว ต่อไปนี้จะทำตามใจตัวเองแล้ว
จะไม่ปล่อยให้นายหนีไปไหนเด็ดขาด...คิมคิบอม
---------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น