ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 16 : จุดอ่อนของทึก อยู่ตรงที่...
Chapter 16 : จุดอ่อนของทึก อยู่ตรงที่...
“ก็ได้ๆ งั้นฉันขอกินข้าวก่อนแล้วกัน” ลีทึกทนสายตาของเพื่อนร่วมแก๊งไม่ไหวเลยตอบตกลงไป ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเองที่ยังไม่ได้แตะเลยซักนิด เพราะมัวแต่เอาเวลาไปมองคังอินอยู่ ไหนๆก็ไหนๆแล้วเคลียไปเลยให้มันจบๆไปเลย จะไม่ยอมเลิกกับคังอินเด็ดขาด
ทางแก๊งหนุ่มหล่อก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติของคังอินเหมือนกัน ไม่ใช่ผอมลงหรือหน้าตาดีขึ้น แต่เพราะอาการเหม่อของคังอินตั้งแต่ช่วงเช้ากับสายตาที่มองลีทึกตลอดตั้งแต่กินข้าว แต่ก็ไม่มีใครคิดที่จะสนใจมัน เพราะแก๊งนี้มันผิดปกติกันทั้งแก๊งอยู่แล้ว ก็ตั้งแต่เล่นสารภาพรักกันไปเกือบหมดแก๊งนั่นแหละ
-- ที่ประชุมแก๊งหน้าหวาน --
หลังจากรอลีทึกกินข้าวเสร็จ แก๊งหน้าหวานก็เคลื่อนย้ายมาที่ประชุมแก๊งทันที เพื่อเค้นลีทึกให้พูดความจริงออกมา
“นายกับไอ้หมีนั่นมีความลับอะไรปิดบังไว้พูดออกมาให้หมด” ฮีชอลเริ่มเปิดการสนทนา ลีทึกที่นั่งอยู่กลางวงที่ล้อมด้วยสมาชิกแก๊งคนอื่นๆ เหมือนนักโทษไม่มีผิด
“ฉันบอกไปแล้วไงว่าไม่มีอะไร”
“ฉันไม่เชื่อนายหรอก”
“มันไม่มีจริงๆ” ลีทึกยังคงทำหน้าตาใสซื่อ ปฏิเสธไปเรื่อยๆ
“ไม่ยอมบอกใช่มั้ย...ได้” ฮีชอลหันไปพยักหน้าให้คนอื่นๆแล้วทุกคนก็พยักหน้ารับ แล้วนิ้วเรียวๆหลายสิบนิ้วก็รุมจี้ที่เอวลีทึก
“ทำอะไรเนี่ย!...มันจั๊กจี๋นะ...ฮ่าๆๆๆๆ....พอแล้วๆ” ลีทึกลงไปนอนชักดิ้นชักงอหัวเราะอยู่ที่พื้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าบ้าจี้ขนาดไหน
“จะบอกหรือไม่บอกล่ะ” ฮีชอลจับมือลีทึกที่พยายามปัดมือพวกเขาทิ้งไว้ แล้วให้น้องจัดการจั๊กจี๋ต่อไป จนกว่าผู้ร้ายปากแข็งจะยอมพูด
“กะ...ก็มัน...ฮ่าๆๆๆ...ไม่มีอะไร...แล้วจะให้พูดอะไรล่ะ... ฮ่าๆๆๆ” ลีทึกหัวเราะน้ำหูน้ำตาไหล พยายามบิดตัวหลบมือที่จั๊กจี๋เขามายอมหยุด
“ถ้านายไม่พูดพวกฉันก็ไม่หยุดหรอกนะ” ฮีชอลพูดเสียงเข้ม
“พอแล้วๆ...ฮ่าๆๆๆ...พูดแล้วๆ” ในที่สุดก็ต้องยอมพูด ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
“ว่ามา” ฮีชอลปล่อยมือลีทึกออก ส่วนพวกน้องๆก็หยุดจี้ แล้วนั่งล้อมลีทึกไว้ ลีทึกค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วกวาดสายมองเพื่อนๆก่อนจะถอนใจออกมา
“ถ้าพวกนายรู้แล้วห้ามฉันยังไงฉันก็ไม่ฟังหรอกนะ” พูดเกริ่นเพื่อดูเชิงคนฟังก่อนจะเริ่มเข้าเรื่อง
“ในวันงานประกวดละครเมื่อวานหลังจากที่แสดงเสร็จฉันก็โดนคังอินลากตัวไป คังอินสารภาพว่ารักฉัน รักตั้งแต่ตอนงานเลี้ยงของแก๊งหนุ่มหล่อ” พูดแค่นั้นก็ทำเอาฮีชอลกับซองมินถึงกับสะดุ้งเพราะตัวเองก็โดนสารภาพรักในวันเดียวกันแต่ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“แล้วรู้มั้ยไอ้แผนบ้าๆที่ฉันคิดน่ะ มันกลับทำให้ฉันชอบหมอนั่นเข้าจริงๆ ฉันเลยตกลงคบกับคังอิน” พูดจบก็ยิ้มออกมาน้อยๆ
“แต่พี่เป็นถึงหัวหน้าแก๊งนะ! ไม่คิดถึงแก๊งบ้างหรือไง!” เรียวอุกลุกขึ้นยืนตะคอกใส่ลีทึก ส่วนคนอื่นก็ได้แต่อึ้ง ขนาดฮีชอลยังไม่พูดอะไรเลย คงเพราะเรื่องที่ลีทึกพูดมามันอาจจะตรงกับความรู้สึกของตัวเองล่ะมั้ง
เมื่อเรียวอุกพูดจบทุกคนก็เงียบแล้วเริ่มก้มหน้าก้มตา ก็ในเมื่อทุกคนมนแก๊งโดนสารภาพรักกันหมดแล้ว เว้นแต่นายไงเรียวอุก นายถึงยังไม่ค่อยรู้สึกอะไรมากมาย
“อะไรกันเนี่ย! เป็นอะไรกันไปหมด” เรียวอุกบ่นก่อนจะลงที่ตัวเอง หน้าตาหงิกงอเสมองไปทางอื่น ไม่อยากจะมอง มองแล้วอารมณ์เสีย ทำอะไรไม่นึกถึงแก๊งบ้าง
“นายก็พูดถูกนะเรียว แต่เรื่องแบบนี้ถ้านายไม่เจอกับตัวคงไม่เข้าใจหรอก อย่าฝืนความรู้สึกตัวเองเลยนะ เป็นมิตรกันยังดีกว่าเป็นศัตรู” ลีทึกยิ้มให้เรียวอุกถึงแม้เจ้าจะไม่ได้มองก็ตาม ดูก็รู้ว่านายเองก็ชอบหมอนั่นอยู่ รีบๆรู้ใจตัวเองเข้าล่ะ
เรียวอุกหันมามองลีทึกแล้วก็ก้มหน้าเหมือนคนอื่นๆ ความเงียบเริ่มเข้ามาปกคลุม
“ถ้าพวกนายเห็นว่าฉันมันไม่ดี ฉันก็พร้อมจะลาออกนะ...แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่มั้ย” ลีทึกยิ้มเจือนๆ ไม่อยากจะออกหรอก แต่ถ้าอยู่แล้วมันทำให้คนอื่นลำบากใจ...ตัดสินออกคงจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด
“ไม่นะ!!!” รุ่นน้องทั้ง 3 คนเงยหน้าพูดพร้อมกัน
“นายออกไม่ได้เด็ดขาด นายเป็นหัวหน้าแก๊งนะ” ฮีชอลเงยหย้าขึ้นมามองลีทึก
“ตามใจพวกนายแล้วกัน แต่ยังไงฉันก็ไม่เลิกกับคังอินหรอกนะ หัดทำตามใจตัวเองซะบ้างเถอะ แล้วอะไรมันอาจจะดีขึ้นก็ได้” พูดจบก็ยิ้มให้ทุกคนก่อนจะลุกออกไป
“ไม่ได้บอกให้เลิกซักหน่อย อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะน่า เพราะฉัน....ก็คงทำแบบนายเหมือนกัน” เมื่อ ลีทึกออกไปฮีชอลก็พึมพำกับตัวเองไม่เบานัก แล้วเดินออกไป ทำให้น้องๆหันมาตามกับคำที่คงไม่ได้ตั้งใจจะให้ ได้ยินเมื่อกี้นี้
“ทำตามใจตัวเอง...งั้นหรอ” ดงเฮยิ้มให้กับตัวเองแล้วเดินยิ้มออกไป
ส่วนซองมินกับเรียวอุกก็ยังคงนั่งเงียบไม่มองหน้ากัน จนอีกคนเริ่มบทสนทนาทำลายความเงียบ
“ซองมิน” เรียวอุกเรียกทั้งๆที่ไม่ได้หันหน้าไปมอง
“ห๊ะ” ซองมินเองก็ตอบทั้งๆที่ยังไม่หันหน้าไปมอง
“ทำตามใจตัวเองเถอะนะ” พูดจบก็หันไปมองเพื่อนรักที่หันหน้ามามองเช่นกัน
“อืม” พยักหน้าเบาๆ แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏที่มุมปากทั้ง 2 ข้าง
ในช่วงบ่ายคิบอม คยูฮยอนและฮยอกแจโดนทำโทษให้ออกมายืนหน้าห้องทุกคาบ เนื่องจากแต่งกายไม่เรียบร้อย
คยูฮยอนมองไอ้พวกร่างบึกที่แอบหัวเราะพวกเขาแล้วได้แต่เก็บอารมณ์เอาไว้ ถ้าขืนเข้าไปทำอะไรมันโดนเรียกผู้ปกครองแหงๆ
คิบอมก็ได้แต่ปลง ยังคงคิดถึงแต่เรื่องของดงเฮ รู้สึกว่าจะมีอะไรแปลกๆ ตอนเจอกันต้นคาบ 3 ก็ยิ้มให้แบบเจือนๆ เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะยิ้มให้อย่างนั้นแหละ
ฮยอกแจก็ได้แต่ทำหน้าสำนึกผิด ก้มหน้าก้มตา เพราะถ้าเกิดไปมองหน้าคยูฮยอนเข้า กลัวตัวเองจะมีแผลกลับบ้านเอาซะป่าวๆ ตอนนี้อารมณ์เพื่อนยังไม่คงที่ เห็นมองไอ้พวกนั้นแล้วสบถด่าอยู่คนเดียว
“เอาชุดพวกฉันคืนมา หมดเวลาสนุกของนายแล้ว” พอเสียงออดหมดเวลาเรียนดังขึ้นคยูฮยอนก็รีบเข้าไปในห้องเรียนทันที ยืนมองหน้าไอ้พวกร่างบึกอย่างเอาเรื่อง ถ้าไม่คืนล่ะก็ ต้องได้เละกันไปข้าง
“รู้แล้วล่ะน่า พวกฉันรักษาสัญญาอยู่แล้ว เฮ้ย! เอาชุดคืนเค้าไป” ไอ้ร่างบึกหันไปสั่งเพื่อนก่อนที่ชุดนักเรียน 3 ชุดจะมากองอยู่บนโต๊ะนักเรียนของไอ้ร่างบึก
ฮยอกแจรีบหยิบชุดนักเรียนของตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะกอดไว้แน่น แล้วก้มหน้าก้มตาเป็นไก่หงอย
“ทีหลังก็หัดเงียบปากไว้บ้างก็ดีนะฮยอกแจ เพื่อนนายจะได้ไม่ต้องรับเคราะห์ไปด้วย” ไอ้ร่างบึกพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไปกับพวกของมัน
“ไปเปลี่ยนชุดเถอะ ฉันไม่ค่อยชอบชุดนี้ซักเท่าไหร่” คิบอมก้มมองตัวเอง เหม็นเหงื่อจะตายอยู่แล้ว แข่งบาสมาเหนื่อยๆแทนที่จะได้อาบน้ำเปลี่ยนชุดแต่กลับต้องมาหมกอยู่ในชุดนี่ทั้งวัน อยากจะบ้าตาย
หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จทั้ง 3 คนก็แยกย้ายกันไป และเหมือนอย่างเช่นทุกวัน คิบอมมุ่งหน้าไปยังตึกปี 2 เพื่อไปรับดงเฮกลับบ้านด้วยกัน
“วันนี้ไม่สบายหรือป่าว ทำไมดูเงียบกว่าปกติ” คิบอมใช้หลังมือแนบกับหน้าผากของดงเฮ ขณะที่เดินมาตามทาง
“ไม่หรอก” ดงเฮจับมือคิบอมแล้วยิ้มน้อยๆ
“ด๊องมีอะไรต้องบอกกันนะ รู้มั้ยว่ามีคนเป็นห่วง” คิบอมกุมมือดงเฮไว้ขณะที่ขาก็ก้าวเดินอย่างช้าๆ
“อืม” ดงเฮพยักหน้ารับเบาๆ
คิบอมมองคนตัวเล็กข้างๆแล้วก็นึกเป็นห่วง คิดอะไรอยู่นะ อยากรู้จัง
“คืนนี้ด๊องพักผ่อนมากๆนะผมกลับก่อนล่ะ” คิบอมก้มลงจะหอมแก้มดงเฮเหมือนปกติ แต่คนตัวเล็กกลับเบี่ยงหน้าหนี ทำเอาคิบอมเริ่มใจไม่ดี เป็นอะไรของเค้ากันนะ
“อ๊ะ! ขอโทษนะบอม คือเรา...ตกใจน่ะ” ดงเฮก้มหน้าลงตอบตะกุกตุกัก หวั่นไหวกับคนๆนี้จริงๆ ตกลงเราคิดยังไงกันแน่นะ
“เอ่อ...ผมขอโทษ...งั้นผมไปแล้วนะ บาย” คิบอมพูดเสียงอ่อยๆ ก่อนจะเดินกลับไป แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองอีกครั้ง ก็เป็นห่วงนี่นะ เป็นอะไรมากหรือป่าวก็ไม่รู้
ดงเฮยืนอยู่หน้าบ้านมองจนกว่าร่างสูงจะลับสายตาไป แล้วถอนหายใจเหือกใหญ่ ถึงลีทึกจะบอกให้ทำตามใจตัวเอง แต่ในเมื่อยังไม่รู้เลยว่าใจตัวเองคิดยังไง ตอนนี้เลยทำอำไรไม่ถูก หยุดลังเลซักทีสิดงเฮ ชอบหรือไม่ชอบไม่มีใครรู้ดีเท่ากับตัวเองหรอก
“คิบอม...ฉัน...ชะ...ชอบนายจริงๆ...หรอ?” ดงเฮตั้งคำถามให้กับตัวเอง เผื่อซักวันตัวของตัวเองจะให้คำตอบตัวเองได้
หลังเลิกเรียนคังอินก็ตรงไปยังปี 3 ห้อง A ห้องเรียนของแฟนหนุ่มสุดสวย
“ทึกกี้!” คังอินตะโกนเรียกลิทึกอยู่หน้าห้อง พอแฟนหนุ่มหันมาเห็นก็วิ่งร่าเข้าไปสวมกอดทันที
“มารับกลับบ้านหรอ”
“คับผม”
“งั้นแป๊บนะ ไปเอากระเป๋าก่อน” ลีทึกยิ้มให้คังอินแล้ววิ่งมาเอากระเป๋าที่โต๊ะ
“กลับแล้วหรอ” ฮีชอลทักเมื่อเห็นลีทึกเดินมาเอากระเป๋า
“อืม...บายนะ” ลีทึกโบกไม้โบกมือแล้วยิ้มให้ ฮีชอลเองก็ยิ้มกลับ ดูนายมีความสุขดีนะทึก
“บาย”
หลังจากลีทึกออกไปกับคังอิน ฮีชอลเองก็รีบเก็บของแล้วลงไปเช่นกัน เพราะตอนนี้เรียวอุกรอเข้าอยู่ข้างล่าง เพื่อกลับบ้านพร้อมกัน
“รอนานมั้ย” เมื่อลงมาก็เห็นเรียวอุกยืนรออยู่
“ไม่คับ ผมก็เพิ่งมา”
“งั้นไปกัน”
ฮีชอลกับเรียวอุกเดินคู่กันไป ถ้าเป็นปกติพวกเขา 5 คนคงจะเดินด้วยกัน แต่ตั้งแต่แก๊งหนุ่มหล่อได้สมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นมาพวกเค้ายังไม่เคยได้กลับบ้านพร้อมกันซักครั้ง
“เฮ้อ~” อยู่ๆทั้ง 2 คนก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน มันน่าจะดีกว่านี้ถ้าไม่ซีวอนกับเยซองยืนอยู่ข้างหน้า
“อ้าว! อุกกี้จะกลับบ้านแล้วหรอ” ทันทีที่เยซองหันมาเห็นก็เดินปรี่เข้ามาหาเรียวอุกทันทีพร้อมๆกับซีวอนที่หันมายิ้มให้ฮีชอล
“อ่ะ...อืม” เรียวอุกพยักหน้าเบาๆ
“กลับด้วยกันมั้ย”
“ฉัน...กลับกับพี่ฮีชอล”
“เรียวพี่ไปก่อนนะ” พูดไม่ทันขาดคำฮีชอลก็เดินออกไป ทำเอาเยซองยิ้มร่า ไม่ใช่อยากให้น้องอยู่กับเยซองหรอกนะ แต่จะหนีใครบางคนที่กำลังเดินมาหามากกว่า
“อ้าว! พี่!” เรียวอุกทำหน้าหว๋อ อยู่ๆก็ทิ้งกันเฉยเลย
“งั้นกลับด้วยกันก็ได้ พี่ฮีชอลของนายก็ไปแล้วนี่” เยซองถือโอกาสจับมือเรียวอุกแล้วพาเดินออกไปนายน่ารักเกินไปแล้วอุกกี้ น่ารักจนอดใจไม่ไหว ไม่ชอบคงไม่ได้แล้ว
“ฮีชอลรอด้วยสิ” ซีวอนเดินตามฮีชอลมาเรื่อยๆเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนที่เดินนำลิ่วๆอยู่จะหยุดเดิน
“...” ฮีชอลไม่ตอบอะไร แต่ทำท่าจะออกวิ่ง ซีวอนเลยวิ่งเข้าไปจับไว้ก่อนที่จะหนีไปได้ซะก่อน
-------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น