ตอนที่ 3 : 3. การแข่งขัน --- Rewrite
3. การแข่งขัน
อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าเวลามันช่างหมุนเร็วยิ่งกว่าเวลาวงล้อล็อตเตอรี่เสียอีก กระพริบตาเพียงไม่กี่ที ฉันนี่ต้องทำใจยอมรับให้ได้ว่านรกนั้นมีอยู่จริง ก็เมื่อวันศุกร์ดันมาถึงอย่างกระชั้นชิดแบบนี้ และหลังจากตบปากรับคำกับเพื่อนๆ เรื่องรายงานที่อาจารย์สั่งมาเรียบร้อยแล้วฉันก็กำลังจะลงไปที่ศาลาอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเพื่อไปร่วมโครงการตักจอกแหนชิงของรางวัลที่ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร
เมื่อมาถึงฉันก็รู้ว่าตัวเองอยากถอนชื่อออกจากรายการนั้นมากแค่ไหน เพราะผู้คนมากมายหรือเกือบจะทั้งโรงเรียนมายืนมองอยู่รอบนอกลำคลองแสนแสบน้อยๆ ประจำโรงเรียนเราอยู่เต็มไปหมด ฉันมองซ้ายมองขวาหาคู่ขาแล้วก็เจอเจ้าหล่อนกำลังหลบๆ ซ่อนๆ อยู่หลังพุ่มกระดังงาข้างโต๊ะม้าหินออนที่อยู่ติดกับศาลา
“เอสเซ มานี่” ยัยเพ้นท์โผล่หน้าออกมาจากพุ่มกระดังงา
ฉันน่าจะเอาไม้ขีดไฟมาด้วยนะเนี่ย จะได้จุดเผายัยเพ้นท์ควบคู่ไปกับกระดังงาเสียเลย ไม่รู้ว่าจะเข้าไปทำบ้าอะไรอยู่ข้างหลังนั้น
“เธอไปทำอะไรอยู่ในนั้น (-_-^)” ฉันกัดฟันถาม
“มานี่” ยัยเพ้นท์กวักมือเรียกพร้อมทำคิ้วย่น “อย่าเสียงดัง >O<!!”
เมื่อฉันเข้าไปใกล้ก็โดนลากเข้าไปอยู่หลังพุ่งไม้นั่นด้วยอีกคน
“เธอลากฉันมาในนี้ทำไม อยากโดนงูเขียวกัดตายรึไง”
“มันไม่กัดเธอหรอกเอสเซ ^~^ เธอน่ะน่ากลัวจะตายไป”
“ยัยเพ้นท์^=[]=” ฉันแผดเสียงใส่ “เธอลากฉันมาทำอะไรที่นี่”
“ฉันกำลังจะพาเธอหนีโครงการ T_T” เพ้นท์บอกฉันเสียงสั่น
“เธอจะบ้ารึยังไง -[]-* เดี๋ยวก็โดนจารย์สมชายตามงับหูขาดหรอก”
“โอ้ยยย เอสเซ เธอจะให้ฉันทำแบบนั้นได้ยังไง เธอดูสิ...ยัยปิงปองยังไม่ยอมมาเชียร์เราสองคนเลยด้วยซ้ำ แล้วเธอคิดดูนะ ว่าเธอต้องทำกิจกรรมน่าขายขี้หน้าต่อผู้คนตั้งมากมาย นั่นยังไม่เท่าไหร่ แต่เธอมองไปทางโน้นสิ”
เพ้นท์ชี้ไปยังศาลพระภูมิประจำโรงเรียนที่อยู่ใกล้ปากคลองตรงสะพานข้ามฝั่งมายังศาลา ฉันเห็นเงาตะคุ่มๆ สูงโย่งโด่เด่
“อะไรกัน นี่มันกลางวันแสกๆ นะ ~_~ ยังมาหลอกกันได้ลงคอ” ฉันพึมพำกับตัวเอง
“เธอหมายถึงอะไรเอสเซ ^=_=“
“ก็เมื่อกี้เธอชี้ให้ฉันดูเปรตไม่ใช่เหรอ -___-?“
“เธอจะบ้ารึยังไง TT[]TT นั่นมันพี่ชายแดนกับเพื่อนเขาโว้ย”
“พี่ชายแดน O[]o” ฉันรีบหันกลับไปมองใหม่อีกที
พี่ชายแดนกำลังยืนสนทนาหัวเราะคิกคักกับเพื่อนรักหน้าตาพอไปวัดไปวาอีกสองคนอย่างสนุกสนาน ต้องขอบอกตามตรงเลยว่าพี่แกนี่เข้าใจเลือกคบเพื่อนจริงๆ เพราะสองคนนั้นไม่สามารถบดบังรัศมีความหล่อของพี่แกได้มิดเลย
“ใช่น่ะสิ เธออยากออกไปตักจอกแหนให้ขายขี้หน้าพี่เขารึยังไง ฉันไม่ไปหรอกนะ ฉันไปทำอะไรพันธุ์นั้นต่อหน้าพี่ฟินแลนด์ไม่ได้หรอก TOT”
แล้วยัยเพื่อนตัวดีก็เริ่มร้องไห้กระจองอแง ขณะที่ฉันกำลังมองหาปิงปองไปรอบทิศ
มันก็จริงอย่างที่จิตใจอันแสนจะคับแคบของยัยเพ้นท์คิด แต่เรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องใหญ่ของเธอจริงๆ ไม่รู้ว่าเพื่อนคนอื่นๆ จะหัวเราะเยาะเรารึเปล่า
“น้องแฟรี่” เสียงฮือฮาเหมือนผึ้งแตกรังดังขึ้น
ฉันหันไปมองดูตรงศาลพระภูมิหาพี่ชายแดนสุดหล่อก่อนจะมองหาต้นเหตุที่ทำให้พวกผู้ชายโรคหื่นกามกำเริบ เห็นเปรตตัวเล็กๆ กำลังเดินนวยนาดข้ามสะพานตรงมาที่ศาลาคู่กับพี่เธซิส หน้าตาหล่อนยิ้มแย้มแจ่มใสดี ผิดกับไอ้ผู้ชายลำเอียงปากละเมาะนั่นที่ทำหน้าบึ้งตึงเหมือนเพิ่งถูกบังคับให้ไปกินขี้มาก็ไม่ปาน
“แฟรี่นี่ -O- หน้าตาเขาน่ารักดีนะ”
“น่ารักเหมือนปีศาจน่ะสิ =^=” ฉันเชิดหน้าขึ้นสูง รู้สึกหมั่นไส้ยัยนางฟ้าตกสวรรค์นั่นจับขั้วหัวใจ
“พี่ชายแดนจ้องแฟรี่ตาไม่กระพริบเลย O[]O” ยัยเพ้นท์ทำท่าตื่นเต้น
แล้วมันก็จริงอย่างที่เธอพูด พี่ชายแดนกำลังจ้องมองยัยแฟรี่ด้วยรอยยิ้มนุ่มนวลอ่อนโยน ฉันหันกลับไปมองยัยนั่นก็เห็นว่าหล่อนกำลังส่งยิ้มให้พี่แกเช่นกัน ฉันเริ่มรู้สึกถึงความร้อนระอุภายในอก เหมือนมีใครเอาอะไรมาพัดถ่านร้อนๆ ให้ครุลุกเป็นไฟมรสุมกองใหญ่
“ยัยปีศาจนั่น T^T” ฉันขึงขังกระโดดออกจากพุ่มกระดังงามายืนจังก้า หายใจกระหืดกระหอบไม่พอใจยัยตัวร้าย อยากจะถีบเธอให้ตกคลองต่อหน้าประชาชนเสียเดี๋ยวนี้เลย “แล้วยัยปิงปองหายไปไหนเนี่ย T[]T”
อารมณ์จอมมารเริ่มเข้าสิงร่างฉัน
“ใจเย็นๆ เอสเซ กลับเข้ามาก่อน >~<”
“ไม่หรอกเพ้นท์ แล้วเธอก็ต้องออกมาจากพุ่มกระดังงานั่นด้วย เราต้องช่วยกันเอาชนะยัยปีศาจนั่นให้ได้ (=/\=) เรื่องแค่นี้ฉันไม่ยอมแพ้หรอก”
“งั้นเธอทำไปคนเดียวเถอะนะ ฉันไม่ทำหรอก T^T” ยัยเพ้นท์เริ่มต่อต้าน
“นี่เธอทำแบบนี้ได้ไง ฉันอุตส่าห์ทำการบ้านให้เธอนะ อยู่ช่วยกันไม่ได้รึไง =O=”
“ฉันอยู่ช่วยเธอได้ทุกเรื่องนะเอสเซ แต่เรื่องเอาชนะการตักจอกแหนฉันไม่เอาด้วยหรอก และอีกอย่าง ฉันจ่ายเงินค่าทำการบ้านให้เธอทุกครั้งเลยนะ >_<”
มันก็จริง! แต่ แต่...ยังไงก็ตามที จะมาทิ้งฉันไว้แบบนี้ได้ยังไง ฉันไม่ยอมให้พี่ชายแดนชอบยัยนั่นอยู่คนเดียวหรอก ถ้าฉันอยู่ตรงนี้ พี่ชายแดนอาจจะชอบฉันก็ได้ ฉันน่ะออกจะสวยน่ารัก ยัยนางฟ้าสู้ฉันไม่ได้สักนิด แล้วเรื่องอะไรฉันจะต้องยอมแพ้
“ฉันรู้นะว่าเธอชอบพี่ชายแดน แต่ครั้งนี้เราปล่อยให้ยัยปีศาจนั่น อุ้ย แฟรี่เขาตักไปเถอะ น่าขายขี้หน้าจะตาย T-T”
“ไม่ได้ TT^TT ฉันจะเอาชนะพวกนั้นให้ได้”
“นักเรียนผู้เข้าร่วมโครงการออกมารวมตัวกันตรงนี้ด่วนๆ เลย” เสียงแหลมสูงเหมือนนกแก้วของอาจารย์สมชายออกคำสั่ง เพ้นท์มุดหัวเข้าไปอยู่หลังพุ่มไม้ทันที
“ยังขาดอีกสองกลุ่ม นี่พวกเธอ ช่วยฉันเช็คหน่อยสิว่าใครขาด” อาจารย์สมชายถาม
ฉันหันไปมองแล้วก็เห็นว่าพี่ฟินแลนด์กับพี่ซิดนี่ย์ไม่ได้มาร่วมด้วย เอ้...เขาออกจะนิสัยเทพขนาดนั้น จะหนีการแข่งขันนี่เลยเหรอ
“อ้าวฟินแลนด์ ซิดนี่ย์ พวกเธอไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมาฮะ นี่ก็ใกล้ถึงเวลาแข่งขันแล้วนะ”
“พวกเราไปขัดส้วมมาครับอาจารย์ เลยล่าช้านิดหน่อย ^_^” พี่ฟินด์แลนด์ตอบอย่างจริงใจ
“ขัดส้วม =_=?” อาจารย์สมชายทำหน้ารับไม่ได้ ใช้มือเท้าสะเอว ยืนบิดก้น
“ก็พ่อสองคนนี้เอาประทัดไฟมาจุดอยู่หลังโรงเรียน จนพลาดไปโดนเด็กนักเรียนคนนึงจนบาดเจ็บ ฉันก็เลยทำโทษโดยการส่งไปขัดส้วม” อาจารย์วรดีอธิบายให้อาจารย์สมชายฟังน้ำเสียงเนิบๆ ส่งยิ้มอ่อนหวานไปให้สองหนุ่มน้อยไฟแรงคู่กรณี
“ยัยเพ้นท์ พี่ฟินแลนด์ของเธอมาแล้ว ^_^” ฉันรีบล้วงมือผ่านพุ่มไม้ไปกำแขนเพ้นท์เอาไว้อย่างดีใจ
เปล่าหรอก อย่าเข้าใจผิดว่าฉันดีใจแทนเพ้นท์ที่พี่ฟินแลนด์อยู่นี่ แต่ฉันดีใจแทนตัวเองต่างหากเพราะมันคือหนทางเดียวที่จะล่อเพ้นท์ออกมาจากพุ่มไม้
“จริงเหรอ >O<” เพ้นท์โผล่หัวออกมาแล้วหลับตาปี๋
แรดจริงๆ เพื่อนฉัน =_=!!! รับไม่ได้อย่างแรง
“อาจารย์ครับ” เสียงตาผู้ชายลำเอียงทำให้หางฉันกระดิก เอ้ย! ฉันหมายถึงหูต่างหาก -_-^^
“มีคนพยายามจะหลบหนีการแข่งขันครับ” เสียงนั้นกล่าวอย่างสบายอารมณ์
“ใครพยายามจะหลบหนีการแข่งขัน” อาจารย์สมชายถามน้ำเสียงขึ้นจมูก
นั่นสิ! ใครกำลังจะหลบหนีการแข่งขัน ถ้าหากพี่ซิดนี่ย์กับพี่ฟินแลนด์มาถึงแล้ว ก็น่าจะเกือบคบ ขาดแต่คู่ฉันกับเพ้นท์ ถ้าหากพวกเราสองคนเดินไปสมทบ ก็น่าจะครบพอดีไม่ใช่เหรอ หรือว่า...
“ยัยเปี๊ยกนั้นไงครับ”
เปี๊ยกไหนกัน =..=? แล้วนายนั่นชี้มาทางฉันทำไม คงไม่ได้หมายความว่าหมอนั่นเห็นฉันเป็นยัยเปี๊ยกหรอกนะ นี่ฉันสูงตั้ง 170 เซนติเมตร ยังไม่พออีกรึยังไง
“อ๋อ ยัยเปี๊ยกนี่” อาจารย์สมชายเดินตรงเข้ามาหาฉัน
ทั้งที่อาจารย์ก็ไม่ได้สูงเกินกันสักเท่าไหร่ ยังเรียกฉันว่ายัยเปี๊ยกอีก
“ถึงว่าแหละ มันขาดๆ เธอใช่เด็กนักเรียนที่มาสายใช่ไหม แล้วก็ต้องมาร่วมแข่งขันตักจอกแหนนี้ด้วย โอ้ะ แล้วนี่หล่อนกำลังจะหนีหรือยะ”
หมับ!
มือหนักร่อนลงมาบนหู นิ้วยาวใหญ่น่าเกลียดน่ากลัวบีบใบหูฉันแน่น ก่อนอาจารย์จะนึกคึกอยากเล่นตุ๊กตาไขลานกลางครัน พลันหมุนหูฉันไปหนึ่งรอบ
“โอ้ยยยยย TOT”
“ไม่ต้องมาร้อง ทำผิดแล้วยังคิดจะหนีอีก”
“หนูไม่ได้คิดจะหนีนะคะอาจารย์ T[]T”
“ยังมาเถียงอีก ก็ฉันเห็นอยู่ตำตา ยังจะมาปากดีใส่ฉันอีกเหรอ ยัยเอสเซ”
“อาจารย์อย่าประกาศชื่อหนูเสียงดังได้ไหมคะ หนูอายคน TOT”
“อายเป็นด้วยเหรอเธอน่ะ ที่ตอนพยายามหนีไม่เห็นอาย ไหนจะมาสายอีก” อาจารย์สมชายแฝดเสียงใส่ แล้วจงใจบิดหูฉันอีกรอบ ฉันเบ้ปากแสดงอาการเจ็บปวดแสนสาหัส แต่กลับได้ยินเพียงเสียงหัวเราะเยาะรอบด้าน
ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ผู้ชายบ้า ฉันรอดพ้นมือมารออกไปเมื่อไหร่ฉันจะตามแกล้งนายให้ตายกันไปข้างเลย TT^TT
“โอเคค่ะอาจารย์ หนูคิดจะหนี แต่แค่ในตอนแรกเท่านั้น แต่ว่าหนูกำลังจะลงแข่งต่อนะคะ เพียงแต่...”
“เพียงแต่อะไร” อาจารย์สมชายตีหน้ายักษ์ใส่
เพียงแต่ยัยเพื่อนรักไม่ยอมออกมาจากซุ้มกระดังงานี่เสียทีนะสิ ^=O=
“ยัยเพ้นท์ ออกมาเดี๋ยวนี้ (-x-*)” ฉันหันหน้าหลบอาจารย์ กระซิบเรียกยัยตัวดี
“พี่ฟินแลนด์มองอยู่รึเปล่า” ยัยเพ้นท์กระซิบตอบกลับมา
“มอง...มองไปทางอื่น =X=” ถ้าฉันไม่พูดแบบนี้ยัยเพ้นท์ต้องไม่ออกมาแน่ๆ
ทำไมล่ะ! จะให้ฉันบอกว่าพี่ฟินแลนด์มองอยู่เหรอ ฉันทำไม่ได้หรอก ถ้ายัยเพ้นท์ไม่ออกมา ฉันก็จะโชคร้าย ทางที่ดี ฉันควรจะโกหก
“อ้า นั่นคงเป็นคู่เธอสินะ ดีล่ะ บอกเขาสิว่าให้ออกมา” อาจารย์ว่า
“เพ้นท์ ออกมา T^T” ฉันบอกน้ำตาจะร่วง ไม่ใช่กลัว ไม่ใช่ซาบซึ้ง แต่เพราะโดนดึงหูอยู่
โฮ๊กกกก อาจารย์ลำเอียง ไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ลำเอียง ทั้งยังใจร้ายขี้ฟ้องอีกต่างหาก
“ไม่ไป พี่ฟินแลนด์กำลังมองมาทางนี้ T_T” หัวหล่อนโผล่ออกมาตั้งครึ่งหนึ่งแล้ว
“ยัยเพ้นท์ ยัยเพื่อนป่วง เธอเลิกอายได้แล้ว =[]= คนอื่นเขาเห็นเธอหมดแล้ว ฉันเจ็บหูเว้ย T^T”
เมื่อฉันพูดออกมาแบบนั้นทั้งน้ำตา คนอื่นๆ ต่างพากันหัวเราะลั่น ส่วนอาจารย์สมชายก็ใจร้ายดึงหูฉัน จนฉันอดรนทนไม่ไหวถึงขั้นต้องดึงแขนยัยเพ้นท์ ลากเธอออกมาจากพุ่มกระดังงานั่น
ร่างอันบอบบางของยัยเพ้นท์เซถลาพุ่งเข้าใส่ ใช้ฉันเป็นที่เบรก ตาครูโหดเลยปล่อยหูฉันเป็นอิสระ
“อุ้ยตาย มือเหนียวดีนี่ ฉันละคิดว่าจะต้องดึงหูเธอขาดเสียก่อนถึงจะได้ตัวเพื่อนเธอติดมาด้วย” อาจารย์สมชายยืนกอดอก
“พี่ฟินแลนด์O//o” ยัยเพ้นท์ใช้ฉันเบรกยังไม่พอ ตอนนี้หล่อนยังใช้ฉันเป็นกำแพงอีกด้วย
“พี่ฟินแลนด์”
แปะ!
“โอ้ย TOT” ยัยเพ้นท์ยกมือขึ้นกุมหูเพราะถูกดีด
“ไปเตรียมตัวได้แล้ว พวกเธอสองคน”
ฉันกับเพ้นท์โดนลากไปยืนอยู่ข้างสระ ฝั่งเพ้นท์มีพี่ฟินแลนด์ยืนหันมามองเธอยิ้มๆ โชคร้ายฝั่งฉันมียัยนางฟ้า ฉันล่ะเกือบจะถีบหล่อนตกน้ำไปแล้ว แต่ว่าพี่ชายแดนมองมาทางเรา จะว่าอะไรทางเรา พี่แกมองข้ามฉันแล้วไปพักสายตาอยู่ที่ยัยปีศาจร้ายข้างกายฉันนี่แหละ เลวร้ายมากเลยใช่ไหมล่ะ
“ทุกคู่จะได้ถุงดำคู่ละถุง ถ้าคู่ไหนตักจอกแหนจนเต็มแล้วสามารถเดินไปเอาอีกถุงที่อยู่ในตะกร้าได้ หลังจากนั้นให้เขียนชื่อตัวเองลงบนถุงดำที่เป็นของพวกเธอ หรือหมายเลขกลุ่มก็ได้ เมื่อเสร็จแล้วเราจะนำจอกแหนมาชั่ง ใครที่ตักได้เยอะกว่าถือเป็นผู้ชนะ แล้วจะประกาศผลหน้าเสาธงในวันต่อไป”
“เขาบอกว่าเราต้องตักให้ได้เยอะๆ” ฉันเลิกสนใจยัยนางฟ้าแล้วหันกลับไปคุยกับเพ้นท์
“อืม >3<”
“เพ้นท์ ^-__- ทำไมเธอต้องทำปากยื่นแบบนั้น”
“ฉันกำลังฝัน ฉันกำลังจะโดนพี่ฟินแลนด์...จู (=3=)” เพ้นท์เริ่มมีอาการเพ้อเจ้อขนาดหนัก
“เพ้นท์ เธอเอาถุงดำนี่ไป =_=”
ฉันรีบยัดถึงใส่มือเพ้นท์ เขย่าเธอสองสามที ในที่สุดเธอก็ตื่นจากฝันเสียที
“อ้า...ขอโทษนะ >_<”
“ฉันต้องการสเทรนเนอร์ O_O”
“จะเอาไปกรองกระทิหรือปลาร้าล่ะยัยเปี๊ยก” เสียงอันแสนคุ้นเคยเอ่ยขึ้น นี่ขนาดมียัยแฟรี่ขวางอยู่เขายังยื่นปากข้ามฟากมาได้
“เอาไว้กรองน้ำมะพร้าวล้างปากนายน่ะสิ ^=_=”
แทนที่เขาจะโกรธ แต่เขากลับยื่นหน้ามาให้ฉันเห็นชัดเจนก่อนจะทำปากขมุบขมิบที่ฉันจับใจความได้อย่างยากลำบากว่า ‚เขาเรียกว่ากระชอนตักจอกแหนต่างหากล่ะยัยบื้อ’
“เอาไป สเทรนเนอร์ของหล่อน กลองกระทิเสร็จเมื่อไหร่บอกฉันด้วยนะยะ”
อาจารย์สมชายทำให้ฉันขายหน้าอีกรอบ เหมือนพยายามจะตอกย้ำว่าฉันฉลาดน้อยเกินไปที่จะแยกแยะออกระหว่างสเทรนเนอร์ที่มีความหมายว่าที่กรองอันเล็กๆ สำหรับใช้กรองอาหารและอื่นๆ กับกระชอนอันใหญ่ๆ สำหรับใช้ทำอะไรประเภทนี้ (ฉันหมายถึงตักจอกแหน ลอกคลอง ทำสวน ตักปลาในบ่อ อย่างที่พ่อแม่หน้าตาลูกครึ่งหลุดโลกของฉันลุ่มหลงงมทำกันอยู่ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ ขณะที่ฉันผู้เป็นลูกเองแท้ๆ ไม่เคยได้เข้าใกล้มันเลยแม้แต่นิด จนต้องกลายเป็นคนโง่ในสายตาเพื่อนๆ และรุ่นพี่หล่อๆ ไป T^T น่าช้ำใจไหมล่ะ)
เมื่อใครสักคนลงมือเป่านกหวีดเสียดังลั่นแสบแก้วหู ฉันรีบใช้กระชอนทิ่มลงไปในน้ำจนเกิดเสียงดังโครม ^O^ แกว่งไปทางซ้าย ตวักไปทางขวา ตักจอกแหนขึ้นมาเทใส่ถุงที่ยัยเพ้นท์ถืออยู่ แล้วก็รีบลงมือตักต่อด้วยความเร่งรีบ โอ๊ะ โอ OxO คราวนี้ฉันว่าฉันมีปัญหาแล้วแหละ
“นี่ยัยเด็กบื้อ เธอไม่มีที่อื่นจะไปแล้วรึไงห๊ะ ถึงได้เอากระชอนมาขวางทางฉันน่ะ”
เจ้าของกระชอนโผล่หน้ามาด่าฉัน จะเป็นใครไปได้นอกจากตาผู้ชายจิตใจลำเอียงนั่น =_=^ และเนื่องด้วยว่าเขาหาว่าฉันบื้อ และฉันก็ไม่อยากยอมรับว่าเป็นแบบนั้น จึงได้แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น รีบต้อนจอกแหนทางฝั่งซ้ายและฝั่งขวา รวมถึงฝั่งตรงข้ามมากองไว้ในเขตของตน
ผู้คนรอบด้านต่างมองหน้าฉันเหมือนด่าในใจว่า ‚นังเด็กละโมบ’ แต่ฉันกลับทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป เพ้นท์นั้นให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี สงสัยว่าตอนที่ตาบ้าโรคจิตนั่นกำลังด่าฉันเพ้นท์จะเดินไปเอาถุงดำมาเพิ่ม แล้วเรื่องอะไรฉันจะรีรอคอยท่าล่ะ เสียเวลาเปล่าๆ =_= ฉันก็ตักเอาพืชลอยน้ำชนิดไม่ยอมเสียเวลาเพื่อหายใจหายคอเลยนะสิ
“ยัยคนนั้นคงเป็นเด็กขาดความรักแน่ๆ ไม่รู้กดดันมาแต่ไหน ถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาแยงจอกแหนชนิดไม่อายชาวบ้านเขาแบบนั้น”
ปากหอยปากปูของชะนีตัวไหนไม่รู้พยายามจะตำหนิฉัน แต่ฉันไม่มีเวลาจะมาสูญเสียกับคำพูดไร้ค่านี้และมองหาโอกาสดีๆ เพื่อที่จะแยกจอกแหนจำนวนหนึ่งมาจากฝั่งพี่เธซิสและยัยปีศาจ
“เอสเซ กระชอนเธอมันเกี่ยวของเขาอีกแล้ว ^~^”
“นี่เธอชอบหาเรื่องนะ ทางอื่นไม่มีตักรึไง ^=[]=“
นี่นายเป็นผู้ชายแท้รึเปล่า ชอบพูดจาทำให้ฉันอยากอุปโลกให้เสียเหลือเกินว่าเป็นประเภทที่สาม ปากคอเราะร้ายจริงๆ เลย (-__-)!!
“ก็คลองมันเล็ก พี่ก็ใจกว้างๆ หน่อยแล้วกัน เดี๋ยวเขาจะว่าได้ว่าลูกศิตษ์แห่งรั้วม่วงเหลืองมีจิตใจแคบเหมือนคลองประจำโรงเรียน ^-_-“
ฉันพยายามจะดึงกระชอนตัวเองกลับมา ขณะที่ตาบ้านั่นเขม่งตาใส่แล้วดึงกระชอนกลับไปทางตัวเอง จนฉันเซถลาไปข้างหน้าเพราะแรงดึง
“ว๊าย!” ฉันเลยมาเล่นกายกรรมอยู่ขอบสระ
“เอสเซ ระวังนะ TOT” เพ้นท์ร้อง
อย่าเพิ่งตกใจ อย่าเพิ่งตกใจ เท้าตุ๊กแกอย่างเอสเซเนี่ย ไม่มีทางโดนใครดึงตกคลองได้หรอก ^[]^ และตอนนี้ ฉันกำลังจะแก้แค้นแล้วนะ
“นั่นเธอกำลังจะทำอะไรน่ะ” เพ้นท์เมื่อเห็นฉันพยายามอย่างทุลักทุเลเพื่อที่จะดึงกระชอนกลับ
เธซิสกำลังหัวเราะเยอะในความความพยายามของฉัน มันทำให้ฉันโกรธมาก จนกระทั่งอดทนเล่นชักคะเย่อต่อไปไม่ไหว คราวนี้ฉันถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อตั้งตัวก่อนตัดสินใจกระชากสุดแรง
“อึ๊บ! เอสเซสู้ตาย”
ตูม ซ่า!
“พี่เธซิส”
เสียงชะนีน้อยใหญ่ร้องร่ำไห้เมื่อน้ำแตกกระจาย โอ้ยตายล่ะ ^~^ คลองแสนแสบของโรงเรียนเราทำไมถึงได้นึกคึกขึ้นมาแล้วนี่ เล่นกลืนกินตาจิตใจคับแคบจนมิด
“เขาหมดสติ” ยัยนางฟ้าหันมามองหน้าฉัน “ขอความช่วยเหลือเร็ว พี่เธซิสหมดสติ เขาไม่ยอมช่วยเหลือตัวเองเลย”
“อะไรกัน น้ำตื้นๆ เอง หมอนั่นคงใจเสาะ สำออยไปอย่างนั้นเองละมั้ง =_=”
ชะนียังกรี๊ดลั่นสนั่นหวั่นไหวกันต่อไป พวกผู้ชายหลายคนทำท่าเหมือนจะลงไปในน้ำนั่น แต่โดนเพื่อนขวางไว้เพราะแต่ละคนต่างมั่นใจว่าคนเก่งอย่างเธซิสต้องขึ้นมาได้แน่ๆ (เขาลือกันว่างั้น) แต่แม่นางฟ้ายังยึดมั่นถือมั่นว่าเธอนั่นเข้าใจถูกต้องกว่าคนอื่นใดบนโลก
“แต่ข้างล่างนั่น มีเศษม้านั่งอยู่ในนั้น หัวเขาอาจจะโขกกับม้านั่งนั่นก็ได้” เสียงนางฟ้าช่างไพเราะ จิตใจหล่อนช่างงดงาม หน้าตาเธอก็แสนสวย แต่...
“ซวยแล้ว หมอนั่นหมดสติจริงๆ ด้วย \\(O[]O)//” ฉันเพิ่งนึกได้
กรี๊ดดดดดด แม่จ๋า พ่อจ๋า หนูฆ่าคนหล่อตายไปแล้วหนึ่งตัว
ตูม ซ่า!!!
Rewrite : 23. August 2008
Talks :
อ่านแล้วอย่าลืมโหวต แสดงความเห็นด้วยนะคะ
อย่าเข้ามาอ่านเฉยๆ แล้วก็จากไป อย่างน้อยๆ ก็
ถือว่าเป็นกำลังใจให้นักเขียนเถอะค่ะ อย่าทำแบบนั้นเลย
จากไปโดยไม่บอกกล่าวหรือ บอกลา
นักเขียนต้องการกำลังใจนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
