คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทสอง-1
นัยน์าสีไพรินทร์เบิว้าท่ามลาวามมื แรอลรีนทำไ้เพียยยิ้มบา ะนิ้วมือเรียวยาวิลบนแผ่นหลัอันเปียื้น้วยหยาเหื่ออเา เาร่าสูอเายับเลื่อนไหวอยู่้านบน
ริมฝีปาอเธอพยายามบเ้าหาันแน่น ไม่ยอมแม้แ่ะเผยออมา แม้เพียนิเียว เสียหอบหายใอเธอัึ้นในวามมืแ่ับเสียระทบันอผิวเนื้อ
เสียราอเธอัลอออมาอย่าลืมัว ยามปลายนิ้วอเาสัมผัสลบน้าแ้มไล้ไปามโหนแ้มทั้สอ สันมูโ่อเธอและริมฝีปาอวบอิ่ม
“แรอลรีน....” เาราื่อเธอเสียแหบพร่า แรอลรีนพยายามัปาแ่นั้นไม่เป็นผลอี่อไป ริมฝีปาอเาทาบลมา ่อนะบยี้ริมฝีปาแเรื่ออเธอ
เรียวาอเธอเร็แน่นิลบนเียนอน เ่นเียวับเล็บมือที่ิลและลายาวบนแผ่นหลัว้าว่าอเา
ผู้ายบนร่าายือสวามีอเธอ ายผู้เป็นเ้าอัวเธอ และยัเป็นนที่เธอเลือ้วยัวเอ
ไม่มีอะไร้อเสียใ แ่ถึอย่านั้นเธอยัไม่มีวามสามารถในารหัห้ามน้ำาไม่ให้ไหลลมา
อเหลวสีใสไหลลมาผ่านโหนแ้มทั้สอ รับรู้ถึรสเ็มอมัน
ั่วะนั้นริมฝีปาอเาเลื่อนึ้นับน้ำาให้เธอ้วยวามอ่อนโยนั่เ่นทุรั้ นัยน์าอเธอสั่นไหว ทว่าริมฝีปาอเาลับยยิ้มึ้น ปลายนิ้วเลี่ยน้ำาอเธอออ
“ไม่้อเสียใ...”
นั่นือสิ่ที่เาบอ ่อนเรียวแนอันแ็แร่ะรวบร่าายอเธอเ้าไปในอ้อมออันแสนอบอุ่นนั้น แรอลรีนไม่ใ่นอ่อนแอ เธอเื่ออย่านั้น ันั้นน้ำาอเธอึไม่ไหลลมาอี
ทุอย่าที่ำลัำเนินอยู่ือวามถู้อ ไม่มีอะไรให้้อเสียใทั้นั้น
เาือสวามี เป็นผู้ายที่เพียบพร้อมและเหมาะสม
เรือนผมสีทออเธอสยายไปทั่วทั้หมอนใบให่ แรอลรีนเผยปาออส่เสียร้อรา หยาเหื่อไหลึมออมาามไรผมอเธอ แรอลรีนแหนหน้าึ้นมอเา
วาอันยาหยั่ถึอเาสบเ้ามาับวาอเธอ ในนั้นือวามอ่อนโยนและบาสิ่ที่เธอไม่เ้าใ
“ุือผู้หิที่โี.....”
“...”
“ัเสแรอลรีนอผม”
เธอัปาอีรั้และในรั้นี้เลออลหัวเราะร่วนออมา เาุใบหน้าลับออาวเนียนอเธอ ่อนะเลื่อนใบหน้าึ้นสูปลายลิ้นื้นแะแะลบนใบหูอเธอ
และฟันาวสะอาอเาบลมาเบาๆ ราวับำลัิะลั่นแล้เธอ ใบหน้าอแรอลรีนแเรื่อ
านั้นเสียหัวเราะอเลออล็ัึ้นอีรั้
่าน่าหุหิเหลือเิน.....
แรอลรีนไม่เยวาฝันหรือิถึีวิหลัแ่าน อย่าน้อย็ับนอื่นที่ไม่ใ่ท่านพี่ เธอเอนัวพิับหัวเีย มอเาสะท้อนในระที่เผยให้เห็นว่าัวเออยู่ในสภาพที่แย่นาไหน เรือนผมยุ่เหยิ ามลำอมีรอยแปราึ้นมาให้เห็นอย่าัเน
ไม่ใ่รั้แรที่เธอมีโอาสไ้เห็นร่อรอยพวนี้ปราึ้นามร่าายอัวเอ นับั้แ่แ่านมาเรื่อิรรมยาม่ำืนอู่สามีภรรยา็นับว่าเป็นเรื่อปิระหว่าเธอับเา
ยุเเปรา์ สวามีอเธอมัะื่น่อนเธอเสมอ น้อยรั้ที่แรอลรีนะเห็นเาอยู่บนเีย้วยัน
แสแยามเ้าที่ลอผ่านเ้ามาไม่ไ้ทำให้เธอรู้สึยันึ้นมามาไปว่าวามี้เียที่ร่ำร้ออยู่ภายใน ร่าบาทิ้ัวลนอนเหยียบนเียอีรั้
เยหน้าึ้นมอเพานโทนอ่อน นับั้แ่แ่านออมานั้นเท่าับว่าเธอไ้้าวาออมาาสถานที่แห่นั้น ลายเป็นัเสแรอลรีนภริยาอยุเเปรา์ และำ้ออาศัยอยู่ร่วมับเาในัวเมือที่ห่าออไปาเมือหลว
ออห่าาสัมเิม ๆ
าเรื่อราวในีวิอท่านพี่และผู้หินนั้น
แรอลรีนปิเปลือาล่อนะลืมึ้นมาอีรั้เพื่อส่เสียเรียนาำนัลนสนิทที่ิามมา้วย
“อาร์เน”
เพียไม่นาน็ไ้ยินเสียอบลับอันุ้นหูัึ้นาหลับานประูไม้ที่ถูแะสลัอย่าาม “เพะ ัเส”
“ามท่านหมอหลวมาพบเรา้วย”
.
.
.
น้อมีอีบุ๊แล้วนะะ
ความคิดเห็น