คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP.05 #ฝังใจ
“…”
บรรยาาศรอบัวัึ้อไป้วยเสียนรีาภายในผับที่ลอยเ้ามาในโถทาเินแสนมืสลัว ผม้อลึเ้าไปในวาหวานมเี่ยวึ่แ่แ้มเรื่อสำอาูแปลาไปาเมื่อ่อนราวับนละน ไม่สิ… มันไม่ใ่แ่ารแ่หน้า แ่ทั้สีหน้า แววา ท่าทาและำพูอผู้หิรหน้า เธอูเปลี่ยนไปาเมื่อ่อนอย่าสิ้นเิ
พราวือแฟนเ่าอผม เป็นผู้หินแรและนเียวที่ผมล้าพูไ้เ็มปาว่าเป็นแฟน เราเยบัน่วมัธยม เธอเยเป็นผู้หิที่น่ารัมา ๆ ทั้อ่อนโยน ใสื่อ และเปราะบา น่าทะนุถนอม
อนนั้นผมเยอบเธอมา… ่อนเธอะหายัวไป!
พราวย้ายโรเรียนไปะทันหันโยไม่บอล่าวผมสัำ เราไม่ไ้ทะเลาะัน ไม่ไ้เลิัน แู่่ ๆ เธอ็หายัวไปแบบนั้น
โอเ… ผมยอมรับว่า่อนที่ะเิเรื่อนั้นึ้น เราสอนมีเรื่อไม่เ้าใันนิหน่อย มัน็แ่เรื่อเ้าใผิไร้สาระ ผมิว่าพราวไม่น่าะเ็บมาใส่ใ แ่สุท้ายเธอ็าผมไปโยไม่บอลาสัำ
อนนั้นผมโรธเธอมา ยอมรับว่าเสียศูนย์เอาเรื่อเลยแหละ เพราะิไม่ถึว่าผมะรู้สึลึึ้ับใรสันไ้มานานั้นนระทั่สูเสียเธอไป
ผมเยามหาเธอ ไปหาที่บ้าน็ไม่เอ เธอย้ายบ้านไปที่อื่นแล้ว
าวามโรธ วามเสียศูนย์ แปรเปลี่ยนเป็นวามฝัใ
ผมเยิว่าลืมเธอไปแล้ว ปล่อยเธอให้เป็นอี่อไป ไม่อยาำ ไม่เอามาใส่ใ ระทั่เมื่อืนนี้… ที่ลับมาพบเธออีรั้
ผมำพราวไ้ในทันที แวบแรที่เห็นเธอนั่อยู่ท่ามลาผู้น ผมไม่อาละสายาไปาเธอไ้ พราวยัสวยเหมือนเิม ไม่สิ เธอสวยและมีเสน่ห์มาว่าเิม้วย้ำ ผมยืนมอเธออยู่นานว่าะรู้ัวอีที็อนที่รเ้าไประาไอ้เวรนั่นออห่าาเธอแล้ว
อนแรผม็แ่อยาะทัทายพราวามประสานที่ไม่ไ้พบเอันมาหลายปี ทว่าท่าทีับสีหน้าอเธอที่ทำเหมือนว่าผมือนแปลหน้านั่น มันทำให้ภายในใผมร้อนรุ่มอย่าบอไม่ถู
พราวเปลี่ยนไปมา เธอเย็นา และแ็ร้าว ราวับเป็นนละน และมันทำให้ผมยิ่รู้สึสนใเธอมาว่าเิม
Rrr…
เสียโทรศัพท์อพราวัึ้นเรียผมออาภวั์วามิ เธอละสายาู่สวยไปาผม หันไปสนใโทรศัพท์ในระเป๋าถืออัวเอแทน ผมยืนมอร่าบารับสายโยไม่พูอะไร เธอปรายามอผมเล็น้อย่อน้าวเท้าเินหนีไป
ิว่าผมะยอมปล่อยเธอไป่าย ๆ เหรอวะ? ไม่มีทา!
“อือ ถึแล้ว ันำลัเินเ้ามา้านหลัน่ะ เี๋ยว้อไปเรียมัว่อน” น้ำเสียหวาน ๆ พูุยับปลายสายแ่าาอนุยับผมเมื่อรู่อย่าสิ้นเิ
เธอำลัุยสายับใรวะ? ไม่ใ่แฟนหรอนะ…
ผมเผลอำหมัโยไม่รู้ัวะเินามหลัร่าบา ระทั่เธอวาสายและหยุเิน หันมาิสายาใส่ผมอย่าไม่สบอารม์
“เป็นหมาหรือไ ะเินามันไปถึเมื่อไหร่?”
“ุยับใร” ผมเมินำ่า้วยารถามลับ พราวัสีหน้า เป็นท่าทีที่ผมไม่เยเห็นาเธอมา่อน รู้สึแปลี…
“เลิามันไ้แล้ว ่าน่าอยู่ ะไปไหน็ไปสิ” เธอไม่อบผม แถมยัออปาไล่ัน้วย ผมมอบานประู้านหลัพราว มันิป้ายว่า ‘STAFF’
“เธอทำานที่นี่เหรอ” พราวหันไปมอป้ายหน้าประู เหมือนเธอเพิ่ะรู้ัว รีบหันลับมา้อาผมเม็
“ไม่เี่ยวับนาย ลับไปไ้แล้ว”
“ันถามว่าเธอทำานที่นี่เหรอ ทำไมไม่อบ?” ผมเป็นนไม่ยอมแพ้อะไร่าย ๆ เธอเอ็น่าะรู้ี พราวถอนหายใท่าทาเหนื่อยใ มุมนี้่อยเหมือนเธอสมัย่อนหน่อย ผมลอบยิ้มโยไม่รู้ัว
“ใ่ ันทำพาร์ทไทม์ที่นี่ พอใยั?”
เธอทำานที่นี่ั้นเหรอ… ปิผมไม่่อยมาที่ผับนี้ เพราะแบบนี้ผมถึไม่เยเอเธอนี่เอ ทั้ที่เธอ็ไม่ไ้ไปไหนไล อยู่ใล้ผมมาลอแท้ ๆ แ่ผมลับไม่เยสัเ…
“ถ้าพอใแล้ว็ลับไปะ อย่ามารบวนเวลาทำานัน” เธอทำท่าะเปิประู แ่ผมเอื้อมมือไปรั้ลูบิเอาไว้ มือเราทาบทับัน
พราวะันิ่ ผมเอ็ะั
และ็เป็นเธอที่ึมือออไป แถมยัถอยัวหนีไปหลาย้าว ราวับรัเียผมะเหลือเิน
“ะเอาอะไรอี ัน็อบไปแล้วไ”
ผมล้วหยิบโทรศัพท์ส่ให้เธอ พราวหลุบามอมันนิ่ ๆ แววาเย็นา เาใยา แ่ลับึูให้ผมสนใในัวเธอมาึ้น
“เอาเบอร์เธอมา”
“…ทำไม”
“ว่าไนะ” ผมทวนำเพราะไ้ยินเสียพึมพำอเธอไม่ั พราวเยหน้าึ้นสบาับผม แววาเย็นาอเธอ้อลึเ้ามาในาผมพร้อมยับริมฝีปาพูออมาทีละำ
“ทำแบบนี้ทำไม?”
ผมะัไป มือที่ยื่นส่โทรศัพท์ยั้าลาอาาศ พราวไม่ไ้รับมันไป ไม่สิ เธอไม่สนใมันเลย้วย้ำ สายาเย็นาอเธอมอรมาที่ผมนิ่
“ันไม่อยารื้อฟื้นอีับนาย อย่าทำเป็นรู้ัันอีไ้ไหม ถ้าเอัน็ทำเป็นเมินไปะ ไม่้อมาสนใันเลยยิ่ี”
เธอทิ้ำพูประโยสุท้ายเอาไว้แล้วเินเปิประูเ้าห้อส๊าฟไป ทิ้ให้ผมยืนนิ่หลุบามอโทรศัพท์ในมือที่ยัถือ้า้วยวามรู้สึที่อธิบายไม่ถู
หัวใมันรุ่มร้อนึ้นมาอย่าไม่มีสาเหุ าอนแรแ่อยาะทัทาย อยาพูุยามประสานเยรู้ััน พอเอท่าทาน่าโมโหอเธอเมื่อี้แล้ว…
มันรู้สึท้าทายอยาเอานะึ้นมาเลยแฮะ
ความคิดเห็น