เมียไม่ได้รัก

ตอนที่ 2 : ผู้ชายร้ายกาจ 2

บทที่ 1

ผู้ชายร้ายกาจ

 “โอว์..อาห์.....”

เสียงครางแผ่วแว่วมา สลับกับเสียงหายใจถี่แรงเหมือนคนกำลังบาดเจ็บ มีผลทำให้เท้าเล็กที่ก้าวล่วงล้ำเข้าไปในเขตเรือนริมน้ำชะงักลงกลางคัน

เนตรปรีญาหยุดนิ่ง เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้กำลังหูฝาดหรือหูแว่วไปเอง

“โอ๊ะ...โอว์....อาห์....”

“คุณติ”  กลีบปากอิ่มตึงพึมพำชื่อเขาอย่างตระหนก นึกเป็นห่วงเป็นใยว่าอติวัฒน์เป็นอะไร

เธอรีบสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปใกล้ที่มาของเสียงร้องราวกับคนได้รับความเจ็บปวด ด้วยความเป็นห่วงร้อนรน

แล้วสองเท้าก็ชะงักค้างอีกครั้ง สองตาเขม้นมองไปในจุดที่เห็นว่ามีคนนั่งอยู่

อติวัฒน์ไม่ได้อยู่คนเดียวอย่างที่คุณโฉมฉายเข้าใจและบอกกับเธอ แต่มีใครอีกคนหนึ่งอยู่กับเขาตรงนั้นด้วย 

ชายหนุ่มนั่งเอนหลังอยู่ที่เก้าอี้โยกตัวใหญ่ เนื้อกายท่อนบนไม่ได้สวมเสื้อ ส่วนกางเกงที่ใส่ถูกถลกดึงลงมากองที่ข้อเท้า 

ระหว่างสองขาที่กางอ้าออก มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งคุกเข่าก้มหน้าคุดคู้อยู่  ใบหน้าของเจ้าหล่อนชะโงกลงไปทำอะไรที่กลางหว่างขาของเขา ผมเผ้ายาวรุงรังรุ่ยร่ายที่หล่นลงมาปกระข้างแก้มเอาไว้จนมองไม่เห็นหน้าเห็นตา 

ในวัยสิบเจ็ดปี เพิ่งแตกเนื้อสาวยังไม่ประสีประสา เนตรปรีญาก็ไม่ต่างจากเด็กน้อยด้อยประสบการณ์ทั่วไป ที่มีความอยากรู้อยากเห็นอยู่เป็นทุน สองเท้าคืบเข้าไปใกล้ สายตามองใบหน้าแดงก่ำของคนที่กำลังหลับตาแน่น หน้าตาบิดเบ้เหยเกทรมานราวกับเจ็บปวดเหมือนถูกทำร้าย 

แล้วสลับสายตาเลื่อนลงมามองฝ่ายหญิง ข้อมือเล็ก และนิ้วเรียวขาวสะอ้านของเจ้าหล่อนกำลังเกาะกุมกอบกำอะไรสักอย่าง ลักษณะเป็นแท่งลำยาวๆ ที่กำลังถูกมือนั่นรูดสาวเป็นระวิง

จังหวะที่มือน้อยขยับรูดขึ้นรูดลง ร่างของอติวัฒน์ก็แอ่นเอนตามไป เหงื่อเม็ดใสๆ ผุดพรายเกาะเต็มใบหน้าแดงก่ำแสนทรมานของเขา พร้อมกับเสียงร้องครวญครางคล้ายกับพอใจสลับกับเจ็บปวด 

ลำคอของเธอแห้งผาก จนต้องกลืนน้ำลายลงไปช่วยชโลมหล่อเลี้ยงให้ชุ่มฉ่ำ 

ใบหน้านวลขาวเห่อร้อนขึ้นมา ก้าวขาไม่ออก ไม่ว่าจะไปข้างหน้าหรือถอยหลัง เท้าสองข้างเหมือนถูกตอกตรึงอยู่ตรงนั้นด้วยหมุดเล่มยักษ์ หัวใจเต้นตึ่กตั่กระรัวไม่เป็นส่ำ 

“อาห์...โอว์...ซี้ดดดดด...”  ร่างหนาสั่นเกร็ง พร้อมกับเสียงร้องที่หนักหน่วงขึ้นทุกขณะ ฟังแล้วชวนสยิวหู พาท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด ความรู้สึกร้อนวูบวาบพุ่งพรูลงไปที่ใต้ท้องน้อย ให้รู้สึกแปลบปลาบขึ้นมา หว่างขาชื้นฉ่ำจนเนตรปรีญาต้องหนีบสองขาเข้าหากันแน่น 

หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม มองคนที่หน้าแดงก่ำ ร่างแอ่นเกร็งกระเด้งกระดกตามจังหวะซอยมือของฝ่ายหญิง อย่างไม่เคยเห็น และนึกจินตนาการไม่ออกว่า คน อย่างอติวัฒน์จะมีโมเม้นท์เช่นนี้ด้วย

สติเพียงน้อยนิดเตือนตัวเองว่าให้รีบถอยเท้ากลับออกไปก่อนที่ทั้งสองคนจะรู้ตัวว่า มีคนมารู้ มาเห็นเข้า 

แต่กลับทำเช่นนั้นไม่ได้ เท้าทั้งสองข้างมันหนักอึ้งเสียจนยกไม่ขึ้น ตรงกันข้ามกับมือไม้ที่อ่อนเปลี้ยไร้แรงขึ้นมาเสียเฉยๆ จนทำเอาถาดใส่ขนมและเครื่องดื่มที่ยกมาหลุดร่วงจากมือไปไม่รู้ตัว

แกร้ง...

เสียงถาด จาน และแก้วพลาสติกที่หล่นกระทบลงกับพื้นเฉียดเท้าที่ยืนอยู่ไปเพียงนิดเดียว ปลุกเธอจากภวังค์ตื่นตะลึง และได้ทลายสวรรค์ของพวกเขาลงเช่นเดียวกัน

เปลือกตาที่หลับแน่น เปิดพรึ่บขึ้นมา ดวงตาคมกล้ามองมาที่เธออย่างตื่นตะลึงตกใจไม่น้อย 

เช่นเดียวกับฝ่ายหญิงที่เงยหน้าขวับขึ้นมา ก่อนจะหวีดร้องเสียงหลง

“ว้าย...” 

ตอนนั้นเองที่เนตรปรีญาถึงได้เห็นว่า ผู้หญิงใจกล้าคนนั้น คือวิก้า หรือ วิกานดา แฟนสาวของอติวัฒน์นั่นเอง ไม่ใช่ใครอื่น 

พวกเขามาหากันตั้งแต่ตอนไหนไม่มีใครรู้ และคงไม่มีคนเห็นด้วย เพราะขนาดคุณโฉมฉายก็ยังเข้าใจว่า หลานชายอยู่ที่เรือนริมน้ำกำลังขะมักเขม้นอ่านหนังสืออยู่เพียงลำพัง

เธออ้าปากค้างสบตากับเขาอย่างไม่ตั้งใจ แววขุ่นเคืองชัดฉายในดวงตาคู่นั้น  พร้อมกับกิจกรรมที่ทำอยู่ชะงักงันขาดตอนลง

ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ ยืนนิ่งงันอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้สติก็รีบก้าวถอยหลัง บอกตัวเองว่า ต้องไปให้พ้นจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

หูเธออื้ออึงจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวตามหลังมา รู้ตัวอีกทีก็เมื่อขายาวๆ ก้าวตามมาทันที่ประตู และถูกมือหนากระชากคว้าแขนกลับไปให้เผชิญหน้า

“เธอมาทำอะไรที่นี่?”

เสียงดังตะคอกถามอย่างเกรี้ยวกราดบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มกำลังโกรธจัด

“ปล่ะ...เปล่า...เปล่าค่ะ...คุณติ...” เธอระล่ำระลักบอกไปไม่เป็นประโยค เสียงสั่นอย่างทั้งตกใจ และกลัวความผิด

“ฉันถามว่าเธอมาทำอะไร?” อติวัฒน์ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ เขาเขย่าตัวเธอจนหัวสั่นหัวคลอน

เนตรปรีญาที่หลับตาปี๋หนีหน้าเขาจึงลืมตาขึ้นมา แล้วใจค่อยชื้นขึ้นมาหน่อย ที่เห็นว่าเขานุ่งใส่กางเกงเรียบร้อยแล้ว 

อันที่จริงมันก็ยังไม่ค่อยเรียบร้อยนักหรอก เจ้าอวัยวะส่วนนั้น ดันผ้ากางเกงออกมาตุงเด่อย่างน่าสะพรึง 

“เนตรไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจนะคะ” เธอสั่นหน้าไปมา ในเวลานั้น ใบหน้านวลขาวผ่องคงซีดเซียวแทบไร้สี

“ฉันถามว่าเธอมาทำไม?” เขาเอ็ดอึงประโยคเดิม เมื่อไม่ได้คำตอบที่พอใจ

“คุณท่าน...ท่านใช้...ใช้เนตร...ให้เอา...ของว่าง...มาให้...คุณติ...” ก็ใครจะคิดเล่าว่าจะเขาไม่ได้อยู่คนเดียว แถมยังกำลังทำเรื่องพิเรนอยู่ และไม่ยอมปิดประตูลงกลอนห้องหับให้เรียบร้อยน่ะ

“แล้วเธอเห็นอะไรบ้าง?”

ใบหน้าแดงก่ำชะโงกเข้ามาใกล้ คำรามลอดไรฟันถาม สีหน้าแววตาขุ่นเคืองอย่างคาดคั้นต้องการคำตอบที่เธอเข้ามารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเขา

“ไม่ค่ะ...เนตรไม่เห็น” รีบส่ายหน้าปฏิเสธเสียงหลง

“โกหก” เสียงดังตะคอกเข้าใส่

“เนตรสัญญา...เนตรสาบาน...จะไม่บอกใครค่ะ...”  รีบพูดขึ้นมาเร็วปรื๋อ ตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว

คิ้วเข้มเหนือดวงตาคมกริบ ขมวดย่นเข้าหากัน ดวงตาเรียวยาวหรี่ตาแคบลง

“บอกใครเรื่องอะไร? ในเมื่อเธอไม่เห็นไม่ใช่เหรอ?” สองมือที่จับต้นแขนบีบแน่นเข้าราวกับคีมเหล็ก

“ก็เรื่องที่คุณ...คุณติ...กำลัง...กำลัง...เอ่อ...เนตรไม่เห็น...บรื๋อ...” เธอสั่นหน้าระรัว

“งั้นเหรอ?...ดี...” น้ำเสียงพึงพอใจว่า สองมือที่จับแน่น ราวกับคีมเหล็กคลายลง 

เนตรปรีญารีบหลุบสายตาหลบ ก้มหน้างุด หันกลับหน้าเป็นหลังอย่างรวดเร็ว และกำลังจะก้าวขาออกไปให้พ้นๆ ไกลๆ จากรังสีอันตรายที่แผ่ซ่านมาจนรู้สึกได้

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปทางไหน อติวัฒน์ก็กระชากคว้าตัวเธอกลับไปใหม่ แผ่นหลังร่างเพรียวปะทะเข้ากับเรือนกายสูงใหญ่แน่นแข็งและร้อนผ่าวไปด้วยเลือดเนื้อชีวิตของเขา เธอสะดุ้งโหยงสุดตัว หัวใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม