คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ปฐมบท 1.3 - kiss scene (จบตอน)
เมนต์ๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
ปฐมบท
จอมทัพหักพวงมาลัยรถจอดเข้าข้างทางแทบไม่ทัน ปลายรุ้งเบิกตากว้างเพราะศีรษะเกือบชนกับขอบรถด้านหน้า
“ทำไมจะเรียกไม่ได้!” จอมทัพตวัดถามเสียงขุ่น
“คุณทัพขับรถแบบนี้มันอันตรายนะคะ” เหมือนไม่ได้ฟังคำถามของเขา จอมทัพกัดฟันกรอด
“ถามว่าทำไมถึงเรียกไอ้หมอนั่นว่ามันไม่ได้” คราวนี้น้ำเสียงกดต่ำฟังดูน่ากลัว ปลายรุ้งตอบกลับตามความคิดโดยไร้ซึ่งการไตร่ตรอง
“การเรียกบุคคลที่เราไม่รู้จักว่ามัน เป็นการเสียมารยาททางสังคมอย่างร้ายแรง คุณทัพพบปะผู้คนมาก็มาก น่าจะทราบดีนะคะว่าอะไรควรหรือไม่ควร”
พระเจ้า! นี่หล่อนกล้าด่าเขางั้นหรือ?
จอมทัพแทบบ้าเมื่อปลายรุ้งตีฝีปากกล้ากับเขาเพียงเพราะต้องการปกป้องชายอื่น มือหนากำพวงมาลัยรถจนเส้นเลือดผุดขึ้นตามวงแขนแกร่ง อารมณ์หึงหวงแล่นพล่านดุจคลื่นพายุที่ไม่อาจควบคุมให้อยู่ในระดับที่น่าปลอดภัยได้ และเมื่อความเดือดยับยั้งไม่อยู่ คนที่เดือดร้อนก็ไม่แคล้วเป็นยัยตัวเล็กหน้าหวานที่กล้าเถียงคำไม่ตกฟาก
“ชอบมันหรือไงถึงได้ปกป้องน่าดู” หัวใจหน่วงลึกกับถ้อยคำที่ตะโกนถามออกไป
“รุ้งเปล่านะคะ คุณทัพคิดไปเองทั้งนั้น”
“แล้วทำไมต้องปกป้อง!”
“รุ้งไม่ได้ปกป้องค่ะ รุ้งแค่เตือนสติคุณทัพว่าไม่ควรเรียกจิกหัวใครแบบนั้น” ปลายรุ้งหงุดหงิด เตรียมลงจากรถหมายจะขึ้นแท็กซี่กลับคอนโดฯ เอง ไม่อยากนั่งรถไปกับคนบ้าที่เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่
“จะไปไหน” แต่ก็ช้าไปกว่าจอมทัพที่รีบคว้าแขนเรียวเอาไว้ ความโกรธทวีคูณส่งผลให้มือหนาออกแรงบีบเค้น ใบหน้าหวานเหยเก พยายามสลัดแขนให้หลุดจากพันธนาการร้ายกาจ
“คุณทัพปล่อยรุ้งนะคะ รุ้งเจ็บ”
“อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออกนะปลายรุ้ง”
จอมทัพเข่นเขี้ยว กระชากแขนเล็กจนร่างบางถลาเข้ามาใกล้ กรอบหน้าสวยอยู่ใกล้เพียงแค่ฝ่ามือกั้น เห็นความงดงามอย่างชัดเจน
“เธอชอบมันใช่ไหม”
“เอ๊ะ! คุณทัพ นี่พูดไม่รู้เรื่องใช่ไหมคะ รุ้งบอกตอนไหนว่าชอบพี่แทน”
“สีหน้าเธอมันฟ้องทุกอย่าง!” บ้าเอ๊ย! ยัยตัวเล็กของเขาปันใจให้ชายอื่นจนได้ ถ้ารู้ว่าโตมาแล้วดื้อแบบนี้พ่อจับกินไปตั้งนานแล้ว
“แล้วแต่คุณทัพเลยค่ะ อยากคิดอะไรก็เชิญ”
ว่าแล้วก็พยายามสลัดแขนออกจากมือหนา แต่จอมทัพจับข้อมือเรียวไว้มั่น ออกแรงกระชากบีบทั้งสองข้าง
“เจ็บนะคะ” ปลายรุ้งจ้องหน้าคนเอาแต่ใจ “คุณทัพรุ้งเจ็บ”
สายตาเหี้ยมโหดมองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ บรรยกาศมาคุเสมือนนั่งอยู่ท่ามกลางกองเพลิงที่ลุกโชน
“คุณทัพเป็นบ้าไปแล้วหรือคะ ปล่อยรุ้งเดี๋ยวนี้นะ รุ้งเจ็บ!” เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้เดินหน้าบีบข้อมือเธอไม่หยุดแบบนี้
“คุณทัพปะ อื้อ!”
เสียงหวานถูกกลืนหายเมื่อริมฝีปากหยักบดกระแทกจูบรุนแรง จอมทัพใช้มือตรึงท้ายทอยของปลายรุ้งไม่ให้หันหน้าหนีสัมผัสป่าเถื่อนของเขา ส่วนมืออีกข้างก็รวบข้อมือบางไขว้หลังพร้อมรั้งเอวคอดเข้าหาตัว เป็นเหตุให้อกสาวแนบชิดกับแผงอกกำยำของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ปลายรุ้งครางประท้วงในลำคอและไม่ยอมเปิดปากให้เขาลุกล้ำง่ายๆ แต่มีหรือที่วายร้ายอย่างจอมทัพจะปล่อยให้โอกาสงามหลุดลอย โดยไม่ส่งปลายลิ้นเข้าไปควานหาความหวานล้ำจากภายใน ชายหนุ่มกัดเม้มกลีบปากนุ่มแรงๆ เพื่อกระตุ้นให้สาวน้อยไร้เดียงสายอมเปิดปากละมุนให้เขาสำรวจพื้นที่อันหวงห้าม ปลายรุ้งทนความเจ็บจากไรฟันขาวสะอาดไม่ไหว เผลอร้องออกมาอย่างเจ็บปวด จอมทัพไม่รอช้ารีบส่งลิ้นร้อนชื้นเข้าไปสำรวจโพรงปากของเธออย่างถือสิทธิ์ เขาควานเรียวลิ้นทั่วปากหวานจนปลายรุ้งมึนงงไปกับสัมผัสลึกซึ้งระหว่างเธอกับผู้ปกครองหนุ่ม ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดพ้นแต่จอมทัพหาได้สะทกสะท้านไม่ เขาเดินหน้าบดจูบราวกับตายอดตายอยาก ตะกรุมตะกรามจนสาวเจ้าร้าวระบมไปทั้งปาก ปลายรุ้งหมดแรงต่อต้าน ปล่อยให้จอมฉวยโอกาสหาความสำราญจากริมฝีปากของเธออย่างสาสมใจ
ร่างบางแน่นิ่งไป… จอมทัพได้สติจึงค่อยๆ ถอนจูบดุดันออกช้าๆ แก้มนวลเปียกชื้นทั้งสองข้าง เธอมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง เหมือนเขาคือคนแปลกหน้าสำหรับเธอไปแล้วตอนนี้ จอมทัพปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ ปลายรุ้งรีบผลักอกกว้างออกห่างทันที หญิงสาวใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากออกแรงๆ แสดงให้รู้ว่ารังเกียจสัมผัสของคนใจร้าย
“คุณทัพทำกับรุ้งแบบนี้ได้ยังไง รุ้งเป็นเด็กในปกครองของคุณทัพนะคะ รุ้งไม่ใช่ผู้หญิงข้างทางที่คุณทัพจะล่วงเกินยังไงก็ได้ คุณทัพใจร้าย!”
“ปลายรุ้ง…” พอเจอถ้อยคำตัดพ้อเข้าไป จอมทัพก็ลนลานทำอะไรไม่ถูก มือหนาพยายามรั้งร่างบางมาสวมกอดแต่เธอไม่ยอมท่าเดียว
“อย่ามาแตะต้องตัวรุ้ง!” น้ำเสียงขึงขังตวาดกร้าว จอมทัพอึ้งไปชั่วขณะ อารมณ์ร้ายๆ ของปลายรุ้งเขาไม่เคยได้สัมผัสจนกระทั่งบัดนี้
“รุ้งเกลียดคุณทัพที่สุด เกลียด!!!”
พูดจบก็เปิดประตูลงจากรถทันที จอมทัพเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง หลังถูกผู้หญิงที่ตนเฝ้ารักและทะนุถนอมดุจไข่ในหินตะโกนคำว่าเกลียดใส่หน้า เพราะอารมณ์หึงหวงที่ทำให้เขาพลั้งมือหักหาญน้ำใจเธอ เขาไม่อยากกลายเป็นคนไม่ดีในสายตาของปลายรุ้ง แต่แรงปรารถนาเบื้องลึกมันรุนแรงจนหักห้ามไม่อยู่ เพียงเห็นเธอออกโรงปกป้องชายอื่นสติที่เคยมีก็ขาดผึง ต้องการแสดงให้ร่างบางรู้ว่าเขาเท่านั้นที่เธอควรแคร์
ไม่ใช่ผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น!
ทางด้านคนเสียใจวิ่งเตลิดอย่างไม่รู้ทิศทาง โชคดีที่เจอแท็กซี่คันหนึ่งขับผ่านมาพอดี จึงไม่รีรอที่จะเรียกใช้บริการเพื่อกลับคอนโดฯ ให้เร็วที่สุด ปลายรุ้งปิดหน้าร้องไห้ตลอดเส้นทาง จูบแรกที่เพียรเก็บรักษาไว้อย่างดีกลับถูกปล้นไปอย่างป่าเถื่อน คุณทัพช่างร้ายกาจนัก เขาไม่ใช่เทพบุตรใจดีคนเดิมอีกต่อไปแล้ว
“ฮึก… คุณทัพใจร้าย”
E-Book เทพบุตรร้ายคลั่งรัก มาแล้วค่า
ฝากติดตามความรักแซ่บๆ หวานๆ
ของ คุณทัพ ♥ น้องรุ้ง ด้วยนะคะ
ฝากแฟนเพจนิยายด้วยนะคะ
ความคิดเห็น