คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 3.2 - ภาพบาดตา (คุณทัพคลั่งรัก)
เมนต์ๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
๓
ภาพบาดตา
“ตกลงได้ขอรุ้งเป็นแฟนไหม?”
แววตาตื่นเต้นเปล่งประกาย แทนคุณยกยิ้มมุมปากแล้วไหวไหล่ขึ้นนิดๆ เพียงเท่านั้นแม่น้องสาวช่างมโนก็ตีความไปไกล
“รุ้งตกลงยอมเป็นแฟนกับพี่แล้วใช่ไหม กรี๊ด! ไม่เสียแรงที่จัดทริปนี้ขึ้นมา น้องหายโกรธละ พาไปกินติมหน่อย”
“เอ้า! แบบนี้ก็ได้เหรอ” แทนคุณหัวเราะร่วน
“ได้หมดแหละถ้าสดชื่น อิอิ” ณิชาป้องปากหัวเราะชอบใจ วาดภาพปลายรุ้งในชุดเจ้าสาวแสนสวยเดินเคียงคู่มากับพี่ชายร่วมสายเลือดแล้วยิ่งอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ วันที่จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันกับเพื่อนรัก เธอกันตำแหน่งว่าที่พี่สะใภ้ไว้ให้ปลายรุ้งคนเดียวเท่านั้น หญิงอื่นหมดสิทธิ์!
“ไปก็ไป” แทนคุณส่ายหน้าเอ็นดูก่อนขับรถพาน้องสาวสุดที่รักไปทานไอศกรีมร้านโปรด
มือเรียววางคีย์การ์ดแตะบนหน้าจอก่อนผลักประตูเข้าไปอย่างเหนื่อยล้า นั่งรถนานๆ ก็พานให้ร่างกายเมื่อยขบ เห็นทีต้องอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวก่อนลงมือทำอาหารเย็นทาน
ปลายรุ้งลากกระเป๋าเดินทางใบโตวางหลบมุมแล้วรื้อเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใส่ออกมาเตรียมแขวนดังเดิม แสงวาววับจากข้อมือข้างซ้ายดึงดูดความสนใจจนต้องหยุดชะงักจากสิ่งที่ทำ ดวงตากลมโตมองสร้อยข้อมือคริสตัลพลางอมยิ้ม ลูบไล้ความงามอย่างหลงใหล หารู้ไม่ว่าทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาของใครบางคนตลอดเวลา
จอมทัพที่แอบอยู่หลังครัววางขวดบรั่นดีกระแทกกับเคาน์เตอร์บาร์เสียงดัง ส่งผลให้ร่างบางสะดุ้งโหยง
“คุณทัพ” ปลายรุ้งหน้าซีดเผือดหลังเห็นจอมทัพปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้า “คะ คุณทัพกลับมาตั้งแต่เมื่อไรคะ?” กำหนดกลับของเขาคืออาทิตย์หน้าไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดจึงมาอยู่ในห้องของเธอ
แต่ช่างเถอะ… ประเด็นนั้นไม่สำคัญเท่ากับร่างสูงใหญ่ที่กำลังเมามายแล้วเดินโซซัดโซเซเข้าหาเธอด้วยท่าทีคุกคาม มุมปากได้รูปแสยะยิ้มร้าย ดันลิ้นดุนกระพุ้งแก้มไปมา
“ขนของไปเยอะเหมือนกันนะ” น้ำเสียงอ้อแอ้แต่หนักแน่นทุกถ้อยคำ สายตาร้อนแรงจ้องมองเธออย่างจาบจ้วง เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมออกจนหมด เผยแผงอกกำยำที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามสมกับเป็นผู้ชายเจ้าเสน่ห์ที่ครองใจสตรีทั่วประเทศ จอมทัพถูกโหวตให้ขึ้นแท่นเป็นหนุ่มหล่อนักธุรกิจที่สาวๆ ต่างคลั่งไคล้มากที่สุดเป็นอันดับต้นๆ เสมอ
“ไปเที่ยวมาสนุกไหม” เลิ่กคิ้วถามพลางสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกง กลิ่นน้ำหอมจากเรือนกายผุดผ่องไม่ได้ช่วยดับกลิ่นสุราที่ลอยคลุ้งมากับลมหายใจของเขา ปลายรุ้งเบือนหน้าหนีเมื่อเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ จอมทัพคิดว่าหล่อนรังเกียจจึงจงใจเป่าลมเหม็นเหล้าใส่ปลายจมูกโด่งรั้น
“คุณทัพ”
ดวงตากลมโตชักขุ่นมัว เริ่มโกรธที่เขาเสียมารยาทกับตน
“ทำไม ไม่ชอบเหรอ?” เขาถามยิ้มๆ แต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่สุดแสนกวนประสาท ปลายรุ้งไม่ชอบให้เขาทำท่าทางแบบนี้เลย
เธอยอมรับว่า… กลัว
“ว้าว! มีชุดบิกินี่ซะด้วย พระเจ้า! เซ็กซี่ไม่เบาเลยแฮะ” คนเมาเริ่มวุ่นวายกับข้าวของส่วนตัว ปลายรุ้งดึงบิกินี่ตัวจิ๋วออกจากมือหนา
“คุณทัพออกไปจากห้องของรุ้งเดี๋ยวนี้!” เธอชี้นิ้วไล่ไม่ไว้หน้า
“ทำไมต้องไล่ด้วยอะ เธอรังเกียจฉันขนาดนั้นเลย?” แสร้งเอียงคอถามอย่างสงสัย
“รุ้งไม่ได้รังเกียจแต่ตอนนี้คุณทัพกำลังเมา”
“เมาแล้วไง?”
จอมทัพไหวไหล่ไม่ยี่หระ เขาทิ้งตัวนั่งไขว่ห้างบนโซฟาพลางวาดแขนพาดไปตามความยาวของพนักโซฟา เขาหัวเราะในลำคอ ริมฝีปากทรงเสน่ห์ร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี ทำเหมือนคำสั่งของเธอเป็นเพียงสายลมพัดผ่าน ไม่สน ไม่แคร์ ไม่แยแสต่ออาการโกรธเกรี้ยวของอีกฝ่าย ปลายรุ้งมองเขาอยู่พักหนึ่งก่อนตัดสินใจคว้ากระเป๋าสะพายไหล่เตรียมเดินออกจากห้อง
เธออยู่ไม่ได้แล้ว จอมทัพกำลังบ้า เขาคุกคามความเป็นส่วนตัวของเธอมากเกินไป แถมยังเมาไม่ได้สติอีก แบบนี้ใครจะอยากเข้าใกล้ ต้องไปให้ไกลจากตรงนี้ ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีเขา
จอมทัพตามไปกระชากแขนเรียวจนปลายรุ้งเซถลาชนอกกว้าง เขาดันร่างบอบบางชิดกำแพงแล้วกักเธอไว้ด้วยเรือนกายแข็งแกร่ง นิ้วเรียวยาวบีบกรอบหน้าหวานจนแก้มนุ่มบู้บี้ แววตาที่จ้องมองเธอเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด เขาไม่เคยใช้สายตาแบบนี้มองเธอเลยสักครั้ง ซึ่งก็ทำให้ปลายรุ้งถึงกับหวาดผวา เนื้อตัวสั่นเทิ้มยามเขาออกแรงบีบพวงแก้มของเธอจนเจ็บร้าวไปถึงข้างใน
“ฉันสั่งเธอว่ายังไง” น้ำเสียงห้าวดุติดชิดกลีบปากนุ่ม
“ไม่อนุญาตให้ไปใช่ไหม” ใบหน้าหล่อร้ายแข็งกร้าวน่ากลัว
“ระ รุ้ง”
เขาโกรธเรื่องที่เธอแอบหนีเที่ยว เธอจะทำยังไงดี?
“แต่ก็ยังไป!” จอมทัพดันคางมนขึ้นจนลำคอระหงแหงนหงาย มืออีกข้างก็รั้งเอวคอดแนบกายไม่ห่าง จงใจให้จุดอ่อนไหวของสตรีเสียดสีเข้าหาความยิ่งใหญ่แห่งบุรุษเพศ ปลายรุ้งพยายามขืนตัวเอาไว้แต่ไม่เป็นผล พละกำลังของเธอมีไม่มากพอที่จะใช้ต่อกรกับเขา จอมทัพในเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับปีศาจร้าย สายตาคมกริบของเขาสามารถสยบศัตรูได้อย่างง่ายดาย
“คำสั่งของฉันมันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม!” กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งชวนเวียนหัว ปลายรุ้งแทบจะเมามายไปกับเขาแม้ไม่ได้ดื่มด้วย
“คุณทัพปล่อยรุ้งก่อนค่ะ รุ้งอธิบายได้” เธอพยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้ สองมือยันอกแกร่งเพื่อยื้อไม่ให้เขาสัมผัสความอ่อนนุ่ม เธอต้องตั้งสติและใช้น้ำเย็นเข้าลูบไฟที่กำลังร้อน
“รุ้งขอโทษที่แอบไปโดยไม่ได้แจ้งให้คุณทัพทราบ งานนี้รุ้งผิดเต็มๆ รุ้งไม่ขอแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น” เธอยอมรับผิดแต่โดยดี หวังว่าความกล้าตรงส่วนนี้จะทำให้จอมทัพคลายความโกรธลงได้บ้าง
แต่เปล่าเลย… ในสายตาของคนขี้หวง กลับคิดว่าเธอพร้อมยืดอกรับทุกข้อกล่าวหาเพื่อต้องการพบเจอแทนคุณ
“เธอก็รู้ว่าฉันเกลียดที่สุดคือคนที่กล้าขัดคำสั่งของฉัน”
“…”
“แต่เธอก็ยังทำ!”
รอยยิ้มเหยียดผุดปรายเหนือมุมปากหยัก
“รุ้งขอโทษค่ะ” เสียงหวานสั่นพร่า เธอกลัวเขาจนน้ำตาร่วง
“ขอโทษแล้วมันหายไหม!!!”
จอมทัพตวาดกร้าวอย่างบ้าคลั่ง ความอดทนอดกลั้นที่เพียรพยายามรักษามาหลายปีได้ถูกทำลายขาดสะบั้น
E-Book เทพบุตรร้ายคลั่งรัก มาแล้วค่า
ฝากติดตามความรักแซ่บๆ หวานๆ
ของ คุณทัพ ♥ น้องรุ้ง ด้วยนะคะ
ฝากแฟนเพจนิยายด้วยนะคะ
ความคิดเห็น