คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 4 | รักษาสิทธิ์ [3]
มาสุ่มแหนัสือแล้ว่าาาา รอบนี้แนนแ่อน 6 ราวัลนะะ
รายื่อผู้โีที่สุ่มมา่า สามารถเลือหนัสือราวัลไ้ว่าะรับเป็น ปรารถนารัอมอิทธิพล หรือ ลรัอมบาร หรือ เสน่ห์รัสุภาพบุรุษอันราย ่ะ (ใรพลาไม่้อเสียใน้าาา ยัมีแอี่า)
ผู้โีทั้ 6 ท่านสามารถแ้ื่อและที่อยู่พร้อมหนัสือที่้อารไ้ที่เพ ันทร์นรา - ันทร์รี ไ้เลยนะะ แนนแปะลิ์ให้้านล่า่าาา
ไม่มีวามำเป็นที่ะ้อรอ้า
หม่อมราวศ์ภัทรทาบทับริมฝีปาลบนเรียวปาอิ่มเย้ายวนใอนลินทันที
เาบเม้มลีบปาอหล่อน ูึเบาๆ แ่พอให้นลินเผยอปาอบรับเา
วามไร้เียสาในเรื่อแบบนี้ทำให้นลินถูล่อลวไ้ไม่ยา
พอหล่อนเปิปา หม่อมราวศ์ภัทร็สอเรียวลิ้นเ้ามาในโพรปาอหล่อน
ลิ้มรสและลืนินรสาิที่เาพบว่ามันแสนอร่อย หวานุน้ำผึ้ป่า
พอไ้ิมไปแล้ว็แทบหยุัวเอไม่ไ้
นลินระหวัเรียวลิ้นอบสนอเาามสัาา
หล่อนเอะะ ทว่าลับไม่สร้าวามรำาใหุ้ายภัทรเลยแม้แ่น้อย
เายัูบหล่อนไม่เลิไม่รา แทบะสูบเอาลมหายใอนลินไปทั้หมทั้มวล
หล่อนแทบาใเสียให้ไ้ อนที่ริมฝีปาอหล่อนไ้รับอิสระ นลินถึับ้อรีบอบโยเอาอาาศเ้าปอเฮือให่
“ยแน...” เาออำสั่
เสียทุ้มพร่าลเล็น้อย้วยแรอารม์
วามหอมหวานอนลินวามปรารถนาอายหนุ่มมาเินไป
หม่อมราวศ์ภัทรึเสื้ออนลินออทาศีรษะ
เสื้อั้นในแบบสวมหัวทีู่ใส่สบายเหมาะับารนอนนั่นทำให้เาัใพอๆ
ับเสื้อนอนแนยาวเทอะทะอหล่อน ายหนุ่มึไม่รอ้าที่ะถอมันามออไปิๆ
ผลึสีน้ำาลเ้มเป็นประายึ้นมาทันทีเมื่อวามอวบอิ่มอนลินปรา่อสายาอเา
ทรวทรอนลินไม่ไ้ให่โเินัว มันพอเหมาะพอีับเรือนร่าบอบบาอหล่อน
เ่ึและูันสมับวัยสาว
หม่อมราวศ์ภัทรประอสอเ้าอหล่อน
บีบลึเบาๆ
ราวับะสัมผัสให้แน่ใว่ามันนุ่มหยุ่นเ้รับสัมผัสอย่าที่เาินนาารเอาไว้
“อ๊ะ...พี่ภีม”
นลินิว่าลมหายใอหล่อนเือบะลับมาอยู่ในัหวะที่ปิแล้วเียว
แ่แล้วหล่อน็พบว่ามันลับยิ่ระั้นว่าเิมเมื่อสามีอหล่อนรอบรอทรวอ้าหนึ่้วยริมฝีปาอเา
อี้า็ไม่ไ้ว่าเว้น...มือให่อเาอบุมมันไว้
หม่อมราวศ์ภัทรใ้ปลายนิ้วสะิมัน ทัทาย และหยอเย้านนลินถึับสั่นสะท้าน
เรือนายอหล่อนแอ่นหยันูเหมือนว่าหล่อนำลัป้อนอาหารใหุ้ายถึปา
ร่าายอหล่อนบิเร่าไป้วยวามระสัน่านที่หล่อนเพิ่รู้ั
นลินปล่อยให้หม่อมราวศ์ภัทรมัวเมาับทรวออหล่อนอย่าไร้เรี่ยวแระทัทาน
ไม่มีเสียห้ามเปล่ออาริมฝีปาอหล่อน
มีแ่เสียราอ่อนหวานที่ายหนุ่มยิ่ไ้ยิน...็ยิ่ปวร้าวไป้วยวาม้อาร
ายหนุ่มทิ้รอยแาๆ
ไว้บนทรวอาวผ่ออนลิน ไม่ไ้ั้ใ แ่มันเป็นเรื่อยาเินะวบุม
ผิวายอนลินน่าสนใไม่แพ้หน้าออหล่อน มันนุ่มมือและเรียบรื่นวนให้สัมผัส
หม่อมราวศ์หนุ่มลาไล้มือไปทั่วเรือนร่าอนลินนเอับอบาเนอนอหล่อน
เาไม่รอ้าที่ะรั้มันออไปให้พ้นหูพ้นา
หม่อมราวศ์ภภัทรใ้เวลาแ่เสี้ยวนาทีหลัานั้นผละออาเรือนร่าอนลิน
เาัารับุนอนอัวเออย่ารวเร็ว่อนะทาบทับนัวเล็เอาไว้อีหน
ายหนุ่มเบียายเ้าหา แนบวามเป็นายร้อนผ่าวับหน้าาอหล่อน
แล้วูบหล่อนอีหน
...ราวนี้ยิ่ทวีวามูื่มมาึ้นไปอี
นลินหอบระเส่า
หล่อนเินอายแ่หนีไปไหนไม่ไ้ ารเปิเปลือยทุสัส่วนอหล่อน่อสายาอหม่อมราวศ์ภัทรทำให้หล่อนแทบอยามุินหนี
ทว่าเาัหล่อนไว้ในอ้อมแน ัหล่อนไว้้วยเรือนายอเา
ทำให้หล่อนหลอมละลาย้วยมือและริมฝีปาอเา
หม่อมราวศ์ภัทรับาเรียวอนลินแยว้า
เาบเบียัวเอเ้าใส่หล่อน
โน้วเ้าสู่วามับแน่นที่ทำเอาายหนุ่มถึับ้อำรามอยู่ในลำอ
“อื้อ! พี่ภีม...” นลินิ้นลุลัอยู่ใ้ร่าเา มือเล็ีแผ่นอว้าเบาๆ
เมื่อารรุรานอเาทำเอาหล่อนเ็บราวับร่าายะแร้าว “พอแล้ว...ไ้ไหมะ”
หิสาวไม่แน่ใว่าหล่อนวรร้ออออไปเ่นไร
หล่อนไม่ล้าบอเาว่าหล่อนเ็บ
นลินไม่เสี่ยที่ะทำแบบนั้นเพราะรู้ีว่าวามเ็บปวอหล่อนเป็นสิ่ทีุ่ายภัทรื่นอบ
แ่หล่อน้อารบเรื่อนี้ในอนนี้
อารม์พิศวาสและวามหวามหวามที่เาเพียรสร้าึ้นมา่อนหน้านี้ปลิวหายไปในอาาศั้แ่ที่เ้าฝาฝััวนในร่าอหล่อน
“ไม่”
หม่อมราวศ์ภัทรปิเสธแบบไม่เสียเวลาิ
เาไม่มีทาหยุเรื่อนี้เอาไว้ทั้ที่ยัมาไ้แ่รึ่ๆ ลาๆ
“นุ่มไม่ไหว”
“เี๋ยว็ีเอ”
เาทาบริมฝีปาปิลั้นำทัทานอหิสาว มือให่เลื่อนไปอบุมเ้าอวบ
เล้นลึและุวามปรารถนาอนลินึ้นมาอีหนหลัาที่เาทำมันแระเิหนีไปเมื่อรู่
นลินเปิรับเาอีหน...ายหนุ่มยับเลื่อนไหวสะโพ
เสือายเ้าหาวามนุ่มหยุ่นับแน่นอหล่อน
เาโน้วเาใส่้วยัหวะหนัแน่นทรพลัและถี่ระั้น
เสียหอบหายใระเส่าัสลับับเสียรา
“แน่นมา...รัพี่มา...”
ปิเสธไม่ไ้เลยว่าเาพึพอใับร่าายอนลิน หล่อนสใหม่และหอมหวาน
เป็นเรื่อยาที่เาะผละห่าาหล่อนไ้่ายๆ
หม่อมราวศ์ภัทรเลื่อนไหวอยู่เหนือร่าอนลิน
วามพึพอใแปะอยู่บนใบหน้าเายามที่เาอยู่ลึในัวอหล่อน เสียราเ็ี่อนลินยิ่ทำให้เาฮึเหิม
ระั้นัหวะที่โน้วเ้าหาหล่อน นลินระหวัารอบเอวสอบอเา
รีเสียร้อออมาเมื่อเาผลัหล่อนึ้นสู่วามหฤหรรย์
เห็นแบบนั้นแล้วายหนุ่มยิ่เร่ัหวะ
่อนะปลปล่อยวามปรารถนาทั้หมทั้มวลเ้าสู่เรือนายอหล่อน ใบหน้ามแหนหายพร้อมับที่ร่าายอเาเร็ระุ
ายหนุ่มทิ้ร่าอัวเอทาบทับเรือนร่าบอบบา
แทบะให้นลินมหายลไปับที่นอน
หม่อมราวศ์ภัทรุใบหน้าอเาอยู่ับอออนลิน
มันยัหอมรุ่นแม้ว่าเาะทำให้หล่อนเหื่อออ รู่หนึ่ว่าที่ลมหายใอทัู้่ะลับมาเป็นปิ
“พี่ภีม...”
นลินเรียเ้า้วยน้ำเสียอู้อี้ ผลัไสร่าายให่โอเาให้ยับออห่า
“นุ่มหนั่ะ หายใไม่ออ”
หม่อมราวศ์ภัทรยับัวลาร่าอ้อนแอ้นอนลินโยไม่มีปาเสีย
เาพลิัวนอนหาย ปรายามอน้าๆ เมื่ออีฝ่ายยับออห่าและลุึ้นลนลานหยิบเสื้อผ้าอนมาสวม
“ะไปไหน”
เาถามเมื่อเห็นนลินั้ท่าะลุาเีย
“็...ไปนอนที่โฟาไะ”
เาพูเอว่าที่นอนอหล่อนือบนนั้น
ทว่าวูบหนึ่นลิน็อหวัไม่ไ้ว่าหม่อมราวศ์ภัทระรั้หล่อนเอาไว้บนเียอเา
เมื่อรู่นี้เาูพึพอใับารเสพสุาร่าายอหล่อน
มันทำให้นลินอิไม่ไ้ว่าเาอาะปรารถนาให้หล่อนอยู่ในอ้อมแนอเา
้าัวอเา
แ่เพียเาะ้อารหล่อนให้นานว่านี้สัหน่อย
แม้แ่เพียร่าายหล่อน็ยินี
ทว่าายหนุ่มเย็นาว่าที่นลินาิเอาไว้...
“อืม เ้าใอะไร่ายีนี่” วาอเาับ้ออยู่ับแผ่นหลัเปลือยอนลิน
มอนัวเล็ที่รีบร้อนสวมใส่เสื้อผ้า้วยแววาอ่านยา
อย่าว่าแ่ะให้นอื่นเ้าใ บาทีหม่อมราวศ์ภัทร็ไม่่อยเ้าใัวเอนั
วูบหนึ่เาเือบะยื่นมือไปรั้หล่อนเ้ามาอแนบิ
แ่อีวามิหนึ่็บอให้ปล่อยหล่อนไปอยู่ในที่ทาอหล่อน
“ไปะสิ...”
สุท้ายแล้ววามิออสูรร้าย็นะไป เาเิหล่อนลาเียอย่าที่หล่อน้อาร
หล่อนเป็นนพู่อน้วย้ำว่าะไปนอนที่โฟา
ีเหมือนัน! เาเอ็ะไ้หลับอย่าเป็นสุ
ไม่้อเผื่อแผ่เนื้อที่บนเียให้ับใร ่อให้นลินะ้อนอนหลัหลัแ็ายอยู่บนนั้น
มัน็เป็นเรื่ออหล่อน เาไม่ทุ์ร้อน้วยเสียหน่อย
อิุภี๊มมมมมมมมมมมมม ทำไมใร้ายเบอร์นี้!!!
ปล.เี๋ยวแนนอาะ้อลบเนื้อหาสุ่มเสี่ยออนะะ รีบอ่านันน้า
สำหรับเ็ #สุภาพบุรุษร้าย มี้วยัน 2 เรื่อนะะ
#1 - เสน่ห์รัสุภาพบุรุษอันราย
อ่านแล้วอบอย่าลืม Fav. นะะ ^^
ปอลิ
อมเม้น์ันเ้ามาเยอะๆ นะะ เี๋ยวแนนะมาสุ่มแนิยายาอมเม้น์เหมือนเิม่า
ปล.2 สำหรับพล็อเิม ส่วนัวแนนยัอบและยัะเียนอยู่นะะ เพราะไม่่อยไ้เียนอะไรแบบนี้้วย็เลยอยาลอเียนู แ่ะมีารเปลี่ยนัวละร่ะ ะแัวละรออมาใหม่เป็นระูลอุายอินนี่แหละ ยัไถ้าใรยัิใ แนนรบวนามไปที่ >> รวนพันธนาาร นะะ อย่าเพิ่ทิ้ันน้าาาา ุ๊บๆ
ความคิดเห็น