ตอนที่ 1 : เป็นแฟนคนเถื่อน : Start
เป็นแฟนคนเถื่อน : Start
Rach Part :
“คุณรัชช์”
“…”
“คุณเล็ก”
“…”
“ที่รัก~”
เสียงร้องโวยวายที่ดังลั่นห้องทำให้ผมต้องวางแก้วน้ำลงที่เคาน์เตอร์แล้วเดินออกจากห้องครัวเพื่อเดินกลับเข้าไปยังห้องนอน บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่ผมใช้นอนอยู่ทุกวันมีร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่งนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนนั้น เขาเป็นคนที่ผมรัก และเขาก็เป็นคนที่รักผมมาก ๆ เช่นกัน
ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ
มารุต
คนรักของผมเอง
“เสียงดัง” ผมเอ็ดอีกฝ่ายเบา ๆ ดูเหมือนการตื่นนอนมาแล้วต้องโวยวายเรียกหาผมมันจะกลายเป็นเรื่องปกติของมารุตไปแล้ว วันไหนไม่ตะโกนเรียกหาผมวันนั้นคงเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด
“จะไปวิ่งอีกแล้วเหรอ?” ดวงตากลมหรี่มองเสื้อผ้าบนตัวผมก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะแสดงสีหน้าบึ้งตึงออกมา
มารุตมักมีปัญหากับการออกไปวิ่งของผมอยู่เป็นประจำ
“ใช่ ไปไหม?” ผมยกยิ้มบาง อาการแบบนี้ต้องงอนผมอีกแน่ ๆ
“ไม่” เขาปฏิเสธเสียงแข็ง ซึ่งมันก็ไม่ได้ต่างจากที่ผมคาดการณ์เอาไว้ ถ้าเขาตอบตกลงล่ะก็ฝนคงตกแน่
“ไม่ไป?” ผมเลิกคิ้วถามแกล้งแหย่เขา มารุตจะน่ารักมากที่สุดตอนงอน เขาชอบทำเหมือนตัวเองเป็นเด็กเล็ก ๆ บางครั้งมันก็ดูน่ารัก แต่บางครั้งมันก็ดูน่าตี
“ไม่ให้คุณไป” อีกฝ่ายบอกพร้อมยื่นมือมาดึงแขนผมให้เสียหลักล้มลงไปบนตักของเขา แขนแกร่งตวัดโอบรอบเอวของผมเอาไว้แน่น
“รุต~” ผมย่นคอหนีเมื่อจมูกโด่งซุกไซร้ลงมาที่ลำคอ
ทำแบบนี้อีกแล้ว
“หอม” เขาว่าเสียงแหบพร่าพร้อมทั้งยังสอดมือเข้ามาลูบไล้แผ่นหลังของผมอีกด้วย
มือไวจริง ๆ เลย
นี่แฟนหรือมิจฉาชีพเนี่ย?
“อย่าแกล้งน่า” ผมพยายามจะดันตัวเองให้ลุกออกจากตักหนาแต่กลับถูกอีกฝ่ายดึงให้ล้มตัวลงไปนอน หนำซ้ำท่อนขาแกร่งยังพาดมาทับขาผมไว้อีกด้วย โดนรัดแน่นจนขยับไปไหนไม่ได้เลย
ใครก็ได้ช่วยผมที ผมโดนแฟนตัวเองลวนลาม
“นอนให้ผมกอดนาน ๆ หน่อยสิ” เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ดูท่าแล้วมารุตคงจะไม่ยอมปล่อยให้ผมออกไปวิ่งได้ง่าย ๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมารุตถึงได้มีปัญหาทุกครั้งที่ผมจะออกไปวิ่ง ผมรู้แค่ว่าถ้าวันไหนเขาตื่นมาแล้วไม่เจอผมก็จะร้องโวยวายลั่นห้อง และถ้ารู้ว่าผมจะออกไปวิ่งก็จะป่วนจนทำให้ผมออกไปวิ่งไม่ได้
เป็นเด็กที่นิสัยไม่ดีจริง ๆ
“เราอยากไปวิ่ง” ผมบอกความต้องการของตัวเอง ผมอยากไปวิ่งเพราะช่วงนี้รู้สึกเหมือนน้ำหนักจะขึ้นยังไงก็ไม่รู้ ก็มารุตนั่นแหละเอาแต่ชวนกิน
“เดี๋ยวพาเบิร์นตอนกลางคะ โอ๊ย!”
“ทะลึ่ง” มันน่าหยิกให้เนื้อเขียวจริง ๆ ทีเรื่องทะลึ่งตึงตังนี่พูดออกมาได้หน้าตาเฉย แถมยังหาเรื่องหาเวลาทำเรื่องแบบนั้นได้บ่อย ๆ อีกด้วย แต่พอเวลาผมชวนออกไปวิ่งนี่อิดออดตลอด ท่ามากเรื่องเยอะไม่มีใครเกิน
“เรื่องปกติน่า ยังไม่ชินอีกเหรอ?” เขายกยิ้มกรุ้มกริ่ม หน้าตาดูเจ้าเล่ห์แสนกล
“ใครจะชินกันล่ะ” ผมบ่นอุบ เบือนหน้าหนีไม่ยอมมองสบตากับอีกฝ่าย มารุตมีดวงตาที่กลมโต ตาของเขาสวยมาก และผมมักแพ้เวลาที่ถูกเขาจ้องมองมาด้วยสายตาที่รักใคร่และหวานเชื่อม ยิ่งเวลาที่เราทำเรื่องอย่างนั้นกัน สายตาของมารุตจะฉายชัดถึงความต้องการ แรงปรารถนาที่มีต่อตัวผม ทำเอาผมต้องยอมสยบต่อเขา ยิ่งนานวัน ผมก็ยิ่งหลงรักมารุตมากขึ้นเรื่อย ๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าระหว่างผมกับมารุต ใครมีรักที่รุนแรงมากกว่ากัน
“เขินล่ะสิ” เขาอมยิ้มล้อเลียน จมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่ผิวแก้มไม่ห่าง
“น่าอายต่างหาก” ผมยกมือขึ้นปิดปากอีกฝ่ายเมื่อเขาทำท่าจะกดจูบลงมาที่ลำคอของผม ถ้าปล่อยให้เขาได้ทำตามใจตัวเองล่ะก็คนที่จะลำบากก็คือผมนี่แหละ
มารุตน่ะ แรงเยอะจะตาย
“คุณเขินผมรู้” เขาดึงมือของผมออกแล้วจับมันไปกดจูบซ้ำ ๆ ย้ำ ๆ อยู่หลายรอบ
“จะล้อกันเหรอ?” ผมขมวดคิ้วแสร้งทำหน้าบึ้ง ไม่ได้คิดโกรธหรืองอนอะไรอีกฝ่าย แค่อยากให้เขาเลิกพูดเรื่องนี้เสียที ถ้าเขาไม่หยุดพูด ผมก็จะแพ้เขาอยู่อย่างนั้นซ้ำ ๆ
“ไม่ไปวิ่งแล้วนะ” เขากอดผมไว้แน่น ริมฝีปากเรียวได้ลูบกดจูบลงที่ลำคออ้อน ๆ
“รุต~” มารุตรู้ดีว่าทำแบบไหนแล้วผมจะยอมจำนนต่อเขา ร้ายกาจมาก ๆ เลย แต่ก็เหมือนกับที่ผมเองก็รู้ดีว่าจะทำแบบไหนเพื่อให้มารุตไปไหนจากผมไม่ได้
“วันหยุดทั้งทีขอนอนกอดคุณยาว ๆ หน่อยไม่ได้เหรอ?” เขาว่าเสียงอ้อน
“ก็รุตชอบตื่นสาย” ผมพยายามเบี่ยงตัวหลบเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายยุ่มย่ามกับลำคอของผมอีก เข้าข่ายสถานการณ์สุ่มเสี่ยงมาก ๆ เลยนะ
“ก็อยากนอนกอดคุณนาน ๆ ไง” เห็นไหม? ผมบอกแล้วว่าผู้ชายคนนี้น่ะร้าย
“ขี้โม้”
“ผมพูดจะ อืม~” ริมฝีปากเรียวที่กำลังขยับเอื้อนเอ่ยถ้อยคำอยู่นั้นกลับต้องเงียบสนิทลงเมื่อถูกผมใช้ปากของตัวเองปิดทับกับปากของอีกฝ่าย
“พูดมาก” ผมผละออกมาแล้วเอ่ยต่อว่าเขายิ้ม ๆ
“จูบอีกสิ” มารุตอมยิ้มชอบอกชอบใจที่ถูกผมจูบ
“พอแล้ว” ผมส่ายหน้าเบา ๆ ถ้ายอมจูบอีกคนที่จะเสียเปรียบก็คือผม มันคงไม่จบแค่จูบแน่ ๆ
“ไม่ไปวิ่งแล้วนะ นะ” เขาซบหน้าลงกับต้นแขนของผมแล้วช้อนสายตามองขึ้นมาอย่างออดอ้อน
“ก็ได้” ผมแพ้ แพ้แบบหมดรูปเลย เวลามารุตอ้อนเขาเหมือนลูกหมาตัวโตที่ชอบมาคลอเคลียเจ้าของ ในสายตาของผมมารุตเหมือนลูกหมาโกลเด้นรีทีฟเวอร์ที่แสนซนและขี้อ้อน
จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ!
“พอแล้ว” พูดยังไม่ทันขาดคำเขาก็พรมจูบไปทั่วใบหน้าของผมเหมือนจงใจแกล้งกัน
จุ๊บ!
“มันเขี้ยวว่ะ” เขาว่าพร้อมทำท่าจะกัดที่ต้นแขนของผม
“ตีนะ” ผมรีบยกมือขึ้นขู่ทันที มารุตน่ะชอบเล่นแรง บางทีเขาก็ทำผมเจ็บตัวโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ก็บอกแล้วไงว่าเขาน่ะเหมือนลูกหมาตัวโตที่บางครั้งก็ชอบเล่นแรง ๆ กับเจ้าของ
แต่ว่า ถ้ามารุตเป็นลูกหมา ผมก็คงเป็นทาสหมานั่นแหละ
“ระ อื้อ!” ผมตั้งท่าจะตีเขาแต่กลับถูกอีกฝ่ายพลิกตัวกลับมานอนทับจนขยับไปไหนไม่ได้ แถมยังโดนจูบปิดปากจนพูดอะไรไม่ได้อีกด้วย
“ลุกออกไปเลย” ผมเบี่ยงหน้าหนีแล้วพยายามดันร่างหนาให้ลุกออกจากตัว แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีว่าจะสะทกสะท้านแต่อย่างใด
“ไม่อยากลุก” เขาว่าออกมาหน้าตาย
“มารุต” ผมเอ่ยเรียกเขาเสียงนิ่ง พยายามทำให้รู้ว่าผมเริ่มจะไม่พอใจแล้ว
“ครับ คุณเล็ก” แต่อีกฝ่ายเหมือนรู้ทันว่าผมไม่ได้โกรธเขาจริง มารุตรับคำเสียงหวาน แทบยังมีหน้ามายกยิ้มให้อีก
“อย่าแกล้ง” ผมตีหน้านิ่ง
“นี่เอาจริง” น่ากลัว
“โกรธนะ” ผมยกมือขึ้นมากั้นระหว่างริมฝีปากของเราเพื่อไม่ให้เขาฉวยโอกาสกับผมได้อีก
“เดี๋ยวค่อยง้อ” เขาว่าออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“รุต อ๊ะ!” ผมที่กำลังจะร้องห้ามก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวสะกิดเข้าที่ยอดอกของผมภายใต้ยืดตัวบาง
มารุต!
“เสียงโคตรหวานเลย” เขายกยิ้มกริ่มอย่างชอบอกชอบใจ
“ไม่เอาแบบนี้นะรุต” ผมเบ้หน้ามองเขาอย่างขอความเห็นใจ เราจะทำเรื่องแบบนั้นกันแต่เช้าเลยเหรอ? มันไม่ดูหมกมุ่นไปหรือไงกัน?
“แล้วจะเอาแบบไหน?” เขาเลิกคิ้วถาม
“ลุก” ผมย้ำอีกครั้ง
“ไม่” เขาว่าเสียงนิ่ง
“อ๊ะ! รุต!” เป็นอีกครั้งที่ผมเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล้ไปมาที่หน้าท้องของผมแล้วทำท่าจะสอดมือลงไปในกางเกงกีฬาของผม มือไวจริง ๆ เลย!
“ผมขอนะ” เขากรีดยิ้มที่มุมปากราวกับผู้ชนะก่อนจะก้มหน้าลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอของผม
Rrrrr~
พลั้ก!
“เล็ก!” เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง ด้วยความตกใจผมเลยเผลอถีบร่างหนาอย่างแรงจนอีกฝ่ายกลิ้งลงไปนอนโอดครวญอยู่ที่พื้น มารุตร้องเรียกชื่อผมเสียงดังจนผมรู้สึกผิด
“Sorry” ผมได้แต่ยิ้มแหย ๆ ขอโทษคุณแฟนแล้วกลิ้งตัวไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาถือไว้อย่างรวดเร็วก่อนที่มารุตจะขยับลุกขึ้นมายืน
“เดี๋ยวเถอะ!” เขาว่าเสียงเข้ม หน้าตาดูดุดันจนเหมือนเขาอยากจะเข้ามาขย้ำคอผม
“เชนโทรมา ไปรับก่อนนะ” ผมชูโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้อีกฝ่ายดูแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง ก้าวเดินไว ๆ ออกไปจากห้องนอน ขืนอยู่ต่อมีหวังโดนทำโทษแน่ ก็เล่นถีบอีกฝ่ายแรงขนาดนั้น ถ้าไม่โดนฟาดก้นก็ต้องโดนกดจมเตียง แต่ไม่ว่าแบบไหนมันก็ไม่ดีกับผมทั้งนั้นแหละ
ก็บอกแล้วไงว่ามารุตน่ะแรงเยอะ!
------------------------------
ผัวเมียคู่นี้ท็อปฟอร์มตลอดเลยอะ
จริง ๆ คู่นี้ต้องมาหลังคู่นิลกาฬ
แต่เราอยากเขียน เอามาลงไว้ก่อน
จะต่อตอนไหนก็ว่ากันอีกทีเนอะ
ฝากติดแท็ก #เป็นแฟนคนเถื่อน ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบอ่า~~ เป็นกำลังใจให้ทำตอนต่อไปออกมาเร็วๆนะครับ
น่ารักมาก