คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : องก์ที่ 2 : มิซึกิที่แปลว่าดวงจันทร์
“เราเเค่อยากตายไม่ได้อยากมาเล่นสนุก”
คิ้วเรียวสวยของมิซึกิขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ
“ฉันเองก็อยากกลับบ้านเเล้วค่ะ” ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก่อนจะกระชับดาบคาตานะในมือเเน่น
นาทีนี้ฉันเริ่มกลัวพวกเขาเเล้วค่ะ T^T (ร้องไห้แปป)
ปัง!
เสียงประตูเเละหน้าต่างซึ่งถูกพลังงานลึกลับบางอย่างผลักให้ปิดอย่างเเรงทำให้ฉันรีบวิ่งไปกระชากมันทันทีเพื่อให้มันเปิดออกอีกครั้ง
เเต่ไม่ว่าจะพยายามเเค่ไหนประตูก็ยังคงปิดอยู่เช่นเดิม
ชิบหายล้ะ!
“ท่านทั้งสองอย่าตกใจเลย เราเเค่ต้องการจะสลับบทบาทของพวกท่านเท่านั้นค่ะ” คุณชิโระพูดพร้อมกับทำสัญญาณมือเป็นเชิงให้พวกเราใจเย็น
“หมายถึงสลับร่างฉันกับท่านหญิงคนนี้เหรอ?”
คุณชิโระกับคุณคุโระพยักหน้าเเทนคำตอบ ทำเอาฉันเบิกตากว้างทันที
“ห้ามทำนะไม่งั้นฉันจะฟ้องพ่อ!!!” ฉันขู่สองคนนั้นเสียงดังเเต่ก็ได้รับเพียงเสียงหัวเราะคิกคักหลับมา
“ใช่! อย่าเอานางไปเลย ที่ที่เราอยู่นั้นน่ากลัวนัก ผู้คนรอบกายก็ใจร้าย พวกท่านทั้งสองปล่อยให้เราตายอย่างสงบเถอะเจ้าค่ะ”
“มันเป็นชะตาของพวกท่านทั้งสอง ท่านหญิงดูเอาเถิดขอรับ” คุณคุโระว่าพร้อมกับยื่นหนังสือเล่มหนึ่งมาตรงหน้าฉัน
ส่วนฉันก็รับหนังสือสีดำเล่มหนานั้นไปไว้ก่อนจะอ่านในใจ
บนปกของมันถูกเขียนด้วยตัวหนังสือสีทองว่ารายชื่อผู้ถูกเลือก(????)
20/02/xx
คุณหนูซาโซริ เเพนเจีย
ประสบอุบัติเหตุรถไฟฟ้าสายxxx ตกรางทำให้ย้อนอดีตไปอยู่ในร่างของนางร้าย
ห้ะ! อะไรคือร่างนางร้ายวะ!?!?!? หมายถึงท่านมิซึกิเหรอ? แต่เธอดูไม่เหมือนนางร้ายเลยสักนิดเดียว
“แฮ่ม! พระเจ้าไม่อยากสูญเสียชีวิตคนจำนวนมากเพราะดวงซวยๆของคุณหนู
ท่านจึงส่งพวกเรามาจัดการก่อนล่วงหน้าขอรับ” คุณคุโระอธิบายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เขาหยิบหนังสือจากมือฉันไปก่อนจะเปิดหน้าเก้าสิบเก้าเเล้วยื่นให้ท่านหญิงมิซึกิ
“เรา....เราอ่านไม่ออก”
แป่ว!
“เดี๋ยวดิฉันอ่านให้ค่ะ” คุณชิโระรับหนังสือไปก่อนจะกระเเอมไอเบาๆเเล้วเริ่มอ่านให้เราทุกคนฟัง
20/02/xx
หลังจากสูญเสียท่านพ่อและท่านเเม่เจ้าหญิงมาเอดะ
มิซึกิฮิเมะ ถูกบังคับให้เเต่งงานกับบุตรชายของเจ้าผู้ครองเเคว้นเอชิเพื่อรวมเเค้วนทั้งสองให้เป็นหนึ่งเดียวกัน
แต่เพราะถูกชายคนนั้นนอกใจนางจึงกระโดดน้ำเพื่อฆ่าตัวตาย เเต่แทนที่จะได้มรณาสมใจพระเจ้ากลับส่งนางมาที่โลกอนาคต
อา...นี่มันบทละครเรื่องอะไรเนี่ย? ฉันเบื่อจะฟังเต็มทนเเล้วนะ
เเละดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไร
คุณชิโระกับคุณคุโระมองหน้ากันเป็นเชิงส่งสัญญาณก่อนที่คุณชิโระจะวาดมือเป็นวงกลมคล้ายกับกำลังร่ายมนต์อะไรบางอย่าง
อืดๆ เปรี๊ยะ! ตึง!
ของในห้องตกกระจัดการจายไปทั่วราวกับกำลังเกิดเเผ่นดินไหน กระจกทุกบานเริ่มเกิดรอยร้าวก่อนจะเเตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“กรี๊ดดดดด!!!”
ท่านหญิงมิซึกิกรีดร้องออดมาเสียงดังด้วยความตกใจก่อนจะจับศีรษะของตนแล้วนั่งลงบนพื้น
ส่วนฉันก็รีบวิ่งไปที่โต๊ะเพื่อหวังจะคลานเข้าไปหลบข้างล่าง
เเต่ก่อนที่จะได้ย่อตัวลงร่างของฉันก็ถูกไอสีดำพุ่งกระเเทกอย่างเเรงจนลอยไปกระทบกำเเพงห้องชมรมซะก่อน
ตุบ!
ร่างของฉันหล่นลงกระเเทกพื้นก่อนที่คุณคุโระจะเดินมาดูเเล้วอุ้มร่างของฉันไปที่สระว่ายน้ำเล็กๆกลางห้องเเห่งนี้
ตู้ม!!!
เสียงผื่นน้ำอันนิ่งสงบเเตกกระเซ็นเพราะมีวัตุถุหนักๆถูกโยนลงไป
ฉันพยายามเก็บอากาศไว้เเล้วตะเกียกตะกายขึ้นมา เเต่ดูเหมือนว่าสระน้ำเเห่งนี้มันดึงตัวฉันให้จมลงเรื่อยๆ
จมลงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนกระทั้งอากาศของฉันออกจากปอดจนหมด
ย้อนไปในช่วงที่ยังเด็ก
ณ ห้องทานอาหารภายในคฤหาสน์หลังโตของตระกูลซาโซริ
‘มะ...เเม่ใหญ่ เเพนร้อน ฮือ อย่าทำเเพนเลยค่ะ’
เด็กหญิงอายุ 13 ปี พูดขอร้องทั้งน้ำตาขณะที่ถูกหญิงวัยกลางคนใช้มือกดหัวเล็กๆใส่ชามข้าวต้ม
เหล่าคนรับใช้ต่างยืนมองด้วยความเวทนา ไม่กล้าเเม้เเต่จะเข้ามาช่วยคุณหนูตัวน้อยเพราะเกรงว่าจะถูกคุณหญิงไล่กลับบ้านนอก
‘จำไว้ด้วยว่าถ้าพ่อเเกไม่อยู่ เเกไม่มีสิทธิ์มานั่งกินข้าวตรงนี้!!!’
คุณหญิงแผดเสียงลั่นบ้านก่อนจะจิกผมสีดำขลับของคนที่อยู่ใต้การควบคุมเเล้วดึงให้ลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเหวี่ยงร่างเล็กลงกับพื้น
‘ฮือออออ แม่จ๋าช่วยเเพนด้วย อึก’
‘อยากไปอยู่ในนรกกับเเม่เเกนักใช่มั้ย!’
ฝ่ามือใหญ่เต็มไปด้วยเเหวนเพชรเม็ดโตง้างขึ้นกลางอากาศก่อนจะตบตีเด็กด้วยน้อยความโมโห
ความทรงจำอันเลวร้ายของฉันถูกส่งมาอย่างต่อเนื่อง
เเต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดสำหรับฉันก็คือ....
‘เเพนจะเอาอันไหนเลือกเอาเลยนะจ้ะ
เเม่จะยืนดูเค้กตรงนี้สักเดี๋ยว’
‘โอเคค่ะเเม่ ^_^’
เด็กหญิงทำนิ้วโอเคส่งให้มารดาก่อนจะเดินตามพนักงงานสาวไปดูเค้กช็อกโกเเลตที่ตนชอบ
ด้วยหน้าตาที่น่ารักบวกกับกิริยาท่าทางที่น่าทนุถนอมต่างทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมาเหลียวมองสองคนเเม่ลูกด้วยรอยยิ้ม
วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบ 10 ปีของเเพนเจียเธอกับเเม่จึงออกมาเลือกเค้กวันเกิดอยู่ที่ร้านเล็กๆเเถวบ้าน
คืนนี้พ่อของเธอสัญญาว่าจะมาร่วมฉลองวันเกิดในบ้านเล็กๆที่เป็นของเธอกับเเม่ เด็กหญิงจึงมีความสุขมากเป็นพิเศษ
‘เเม่คะๆ เจอเเล้วค่ะ เค้กสวยๆของเเพน’
เด็กหญิงตะโกนเรียกมารดาก่อนจะชี้นิ้วเล็กๆมาที่เค้กช็อกโกเเลตสตรอเบอรี่ซึ่งมีสองชั้นวางซ้อนกัน
‘โอเคจ๊ะ’ พูดจบร่าวเพรียวบางของหญิงสาวก็ละออกจากขนมชนิดอื่นที่อยู่ในตู้โชว์ข้างนอกร้อนเพื่อเดินมาหาลูกสาวที่อยู่ข้างใน
ตึง!!!!
ระหว่างที่เธอเปิดประตูเป็นจังหวะเดียวกับที่รถสปอร์ตสีดำของใครบางคนพุ่งตรงมาใส่เธออย่างเเรงจะร่างบางนั้นกระเเทกเข้ากับผนังร้าน
‘กรี๊ดดดด!!!! เเม่จ๋า เเม่!’
เด็กหญิงทรุดลงกับพื้นด้วยอาการช็อก เธอมองดูร่างโชคเลือดของมารดาพร้อมกับกรีดร้องออกมาเหมือนคนเสียสติ
ไม่นานนักรถพยาบาลก็เดินทางมาถึง เเต่.....มันคงสายเกินไปแล้ว
นับจากนั้นชีวิตของเด็กหญิงก็เปลี่ยนไปตลอดการ หัวใจดวงน้อยของเธอเเตกสลายเหมือนมหาทวีปแพนเจียที่เเยกออกเป็นแผ่นทวีปกอนด์วานาเเละลอเรเชีย
เเละมันจะเเตกออกเรื่อยๆจนเธอกลายเป็นเด็กหญิงผู้เฉยชา
...........................................................
“คุณหนูคะ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิด ฉันพยายามลืมตาขึ้นมองแต่มันช่างยากลำบากซะเหลือเกิน
“คุณหนูแพนเจีย”
ค....ใครเรียกฉัน น้ำเสียงนี่ดูเหมือนจะคุ้นเคยอยู่บ้าง
แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงของใครกันแน่ ราวกับว่าโดนใครบางคนกักความทรงจำส่วนนั้นไว้ในที่ที่ลึกที่สุด
“คุณหนูต้องไปแล้วนะคะ ส่วนดิฉันก็ได้แต่หวังว่าคุณหนูจะรอดแล้วหาทางกลับมาที่นี่จนได้”
ในหัวของฉันว่างเปล่าในขณะที่น้ำเสียงนุ่มละมุนเริ่มเอ่ยต่อ
“พระเจ้าท่านไม่ได้ใจร้ายหรอกนะคะ
ท่านให้พรคุณหนูตั้งหนึ่งข้อแหนะ” เธอพูดพร้อมกับลูบหัวฉันแผ่วเบาราวกับเป็นการให้กำลังใจ
พร...งั้น....เหรอ?
“เมื่อถึงที่นั้นคุณหนูก็จะรู้เองนั้นแหละค่ะ
ระวังตัวด้วยนะคะ”
จบคำพูดของหญิงสาวปริศนา ราวกับว่ามีแรงอะไรบางอย่างดึงร่างของฉันให้ดิ่งลงข้างล่าง ความรู้สึกเหมือนกำลังตกเหวไม่มีผิด ฉันไม่สามารถร้องตะโกนหรือขยับไปไหนได้
สิ่งเดียวที่รับรู้คือความรู้สึกของการดิ่งลงพื้นด้วยความเร็วสูง
ขนลุกซู่ไปหมด ทั้งเย็นวาบและใจหาย
ฉันกำลังดิ่งลงสู่ความตาย!!!
ความคิดเห็น