คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ☁️ When I die. | 00
deep blue eyes ☁️
PROLOGUE | 00
@Seoul,South Korea 11.15 p.m.
“ชานฮี ว่างไหม นอนหรือยัง?”
(ยัง มีอะไรหรือเปล่า?)
“ฮยอนแจยังไม่กลับห้อง” ปลายสายถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับเหนื่อยหน่ายใจเต็มทน เพราะพฤติกรรมเดิมๆของแฟนเพื่อนตัวเองที่ต่อให้เดามั่วก็ยังเดาถูกเลยว่าแม่งจะไปอยู่ที่ไหนได้ ถ้าไม่ใช่
(มันไปหากิ๊กคนไหนอีกล่ะ?)
“อือ เอาอีกแล้ว”
(ถามจริงๆนะยองฮุน) ชานฮีกดเสียงต่ำ ไม่สบอารมณ์อย่างแรงกับการกระทำเลวๆที่ฮยอนแจทำใส่ยองฮุนซ้ำๆซากๆแบบนี้ แต่จะโทษฝ่ายนั้นฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะเพื่อนเขาเลือกที่จะทนอยู่เอง (ทนทำไมวะ?)
“ชานฮี”
(เหนื่อยบ้างไหมกูถามจริงๆ มันทำแบบนี้กี่ครั้งแล้วยองฮุน? ใจคอจะให้อภัยมันอีกกี่ครั้งหรอ จนตายเลยไหม?)
“กูพยายามแล้วชานฮี กูอยากเลิกกับมันใจจะขาด แต่กูทำไม่ได้”
(...)
“กูรักฮยอนแจ กูขาดมันไม่ได้”
(รู้เว้ยว่ามึงรักมัน แต่รักตัวเองบ้างได้ไหม?)
“…”
(ตลอดสี่ปีที่คบกับมันมา มีวันไหนไหมที่มึงไม่ต้องวิ่งตามมัน ที่มึงจะไม่ไปเจอมันอยู่กับคนอื่น มีวันไหนไหมยองฮุนที่มันจะไม่นอกใจมึง!)
“…”
(จะว่ากูยุ่งเรื่องของมึงก็ได้นะ แต่กูไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้แล้วอะ)
“…”
(กูอยากให้เพื่อนกูคนเดิมกลับมา คนที่ยิ้มเยอะกว่านี้ คนที่มีความสุขกับทุกๆวันมากกว่านี้ ไม่ใช่คนที่เอาแต่ร้องไห้ วิ่งตามหาแฟนทุกวันเพราะไม่รู้ว่าแม่งไปนอกใจมึงที่ไหนอีก)
“…”
(พอไหมยองฮุน พอได้หรือยัง?)
“กูก็อยากพอ แต่ฮยอนแจขอไว้”
(ขออะไร?)
“ขอโอกาส”
(แล้วมึงก็ให้มัน?)
“ฮยอนแจบอกว่าจะปรับปรุงตัว จะไม่มีใครแล้ว จะหยุดที่กู จะรักกูคนเดียว”
(แล้วมึงก็เชื่อ?)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
@Seoul,South Korea 11.46 p.m.
“แน่ใจนะว่าอยู่ที่นี่?” ชานฮีถามคนข้างๆที่เพิ่งขับรถมาจอดอยู่หน้าหอพักในมหาวิทยาลัยที่ทั้งคู่เรียนอยู่
“อือ เพื่อนกูบอกว่าเห็นมันมาส่งใครก็ไม่รู้ที่นี่แหละ”
“นั่นรถมันปะ?” ชานฮีชี้นิ้วไปที่รถคันหรูที่คุ้นตาคันหนึ่งก่อนจะเห็นเจ้าของรถเปิดประตูลงมาจากรถในเวลาต่อมา ฮยอนแจเดินอ้อมไปที่ประตูอีกฝั่งแล้วเปิดประตูให้อีกคน
“ไม่จริงใช่ไหมชานฮี บอกกูทีว่าไม่จริง”
“ยองฮุน” เจ้าของชื่อกำพวงมาลัยแน่น เสียงสั่นเครือก่อนที่น้ำใสๆจะไหลลงอาบแก้มทันทีที่แฟนตัวเองยกมือขึ้นลูบหัวคนตัวเล็กกว่า
“ไหนว่ารักกูคนเดียวไง”
‘เธอ’
‘หืม?’
‘คบกับเราเหนื่อยไหม?’
‘เหนื่อย เหนื่อยมาก’
‘เหนื่อยแล้วทำไมยังคบกับเราอยู่อีก?’
‘เพราะรักไง เราไปไหนไม่รอดหรอกฮยอนแจ จะว่าเราโง่ก็ได้นะ แต่เราแม่ง...ไม่มีเธอไม่ได้ว่ะ’
‘ขอโทษนะยองฮุน แต่เราสัญญานะ ว่าเราจะปรับปรุงตัว จะเปลี่ยนตัวเอง จะเป็นแฟนที่ดีกว่านี้ จะหยุดที่เธอให้ได้’
‘ฮยอนแจ ทำไมถึง...’
‘เพราะเราก็เพิ่งรู้ ว่าเราก็ไม่มีเธอไม่ได้เหมือนกัน’
‘…’
‘เรารักเธอนะยองฮุน รักเธอคนเดียว’
ร่างสูงก้าวลงมาจากรถแล้วสาวเท้ายาวๆตรงไปหาสองคนตรงหน้าที่กำลังยืนพลอดรักกันไม่สนสายตาใคร คิมยองฮุน กระชากแขนของคนตัวเล็กให้ออกมาจากอ้อมแขนของแฟนตัวเองโดยมีชานฮีเข้ามาช่วยห้าม
“ฮยอนแจ!”
“ยองฮุน!”
“มันเป็นใคร!” ยองฮุนผลักอกคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนตัวเองจนคนโดนผลักเซไปข้างหลัง “บอกเรามาว่าเด็กคนนี้เป็นใคร!?”
“เราขอโทษ”
เพี๊ยะ!
มือเรียวสวยฟาดลงอย่างแรง จนใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบ ฮยอนแจนิ่งไปราวกับยินยอมให้ยองฮุนทำตามใจตัวเองทุกอย่าง
“เราเกลียดคำขอโทษของเธอที่สุด”
“…”
“ทำผิดกี่ครั้งเธอมันก็ดีแต่ขอโทษ แล้วเราก็โง่ โง่ที่ให้อภัยเธอทุกครั้งเลย”
“…”
“แต่ครั้งนี้เราพอแล้ว”
“ไม่ยองฮุน ไม่เอาแบบนี้” ฮยอนแจขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆหวังจะยื้ออีกคนไว้ แต่เปล่าประโยชน์เมื่อยองฮุนตัดสินใจไปแล้ว
“เราเลิกกันเถอะ”
“ไม่ เราไม่เลิก”
“เราเหนื่อยแล้วฮยอนแจ เราไม่อยากมารับรู้อะไรแบบนี้อีกแล้ว” ยองฮุนแกะมือของอีกคนออก แล้วหันหลังวิ่งขึ้นรถขับออกไปโดยมีชานฮีวิ่งตามไปติดๆ “ปล่อยเราไปเถอะนะ”
“ยองฮุน!”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
@Seoul,South Korea 0.21 p.m.
“มึงโอเคไหมเนี่ย? ให้กูขับให้ไหม?” ยองฮุนไม่ตอบอะไร ไม่แม้แต่จะพูดไหวด้วยซ้ำในตอนนี้ ชานฮีรู้ดีว่าเพื่อนตัวเองรักฮยอนแจแค่ไหน รักจนแทบจะไม่เหลือใจตรงไหนไว้รักตัวเองแล้ว เขาถึงอยากให้ยองฮุนพอได้แล้ว เลิกทำร้ายตัวเองสักที
“...”
“ยองฮุน”
“กูเลิกรักฮยอนแจไม่ได้ กูทำไม่ได้” ยองฮุนสะอื้นจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ ชานฮีเลยทำได้แค่ลูบไหล่ปลอบเพื่อนไปพลางๆ
“กูรู้ แต่ของแบบนี้ต้องใช้เวลา สักวันเดี๋ยวมึงก็ลืมมันได้เอง”
“ชานฮี”
“ไม่ไหวก็บอกกู ร้องไห้กับกู กูจะอยู่กับมึงเอง แต่กูขออย่างเดียว อย่ากลับไปหามันอีกก็พอ ทำได้ไหม?”
“…” ยองฮุนไม่ได้ตอบอะไรนอกจากจะปล่อยให้น้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ยองฮุนใจเย็นๆ ร้องไปขับรถไปมันอันตรายนะ จอดก่อน เดี๋ยวกูขับให้” ยองฮุนยกมือเรียวสวยขึ้นมาปาดน้ำตาพลางพยักหน้ารัวๆก่อนจะเปิดไฟเลี้ยวเตรียมจอดข้างทาง แต่เหมือนช้าไป
“ยองฮุน!!!”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
ไฟจากรถคันหลังสาดเทเข้ามาในรถของทั้งคู่จนทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นสีขาวโพลน ก่อนที่แรงกระแทกมหาศาลจะเข้าประทะจนรถทั้งคันพลิกคว่ำหมุนสี่ตลบก่อนที่ทุกอย่างจะพังยับเยิน เหลือไว้ก็เพียงแต่ฝุ่นควันและประกายไฟรอบคันรถกับสติของร่างบางทั้งสองคนในรถที่กำลังจะดับวูบลง
‘เรารักเธอนะยองฮุน รักเธอคนเดียว’
“เรารักเธอมากกว่าอีก ฮยอนแจ”
ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มบางๆเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนรัก หยาดน้ำตาไหลลงสู่พื้นถนน ลงไปรวมกับหยดเลือดสีสดพร้อมๆกับเสียงหัวใจของคิมยองฮุนที่กำลังเต้นแผ่วลงเรื่อยๆ
ก่อนที่ร่างบางจะแน่นิ่งไปพร้อมกับหัวใจที่หยุดเต้น...
‘เควิน มูน
รหัสยมทูต 1623’
‘มารับวิญญาณ คิม ยองฮุน’
เวลาเสียชีวิต เที่ยงคืนสามสิบนาที'
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น