คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 8.3 - อย่าดีเกินไป ( จบตอน )
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
บทที่ 8
อย่าดีเกินไป
“เชิญนั่งก่อนค่ะ”
พุดซ้อนเชื้อเชิญด้วยรอยยิ้ม
ทั้งสามทำท่าหยิ่งยโสราวกับตนนั้นยิ่งใหญ่มาจากไหน
“รับอะไรดีคะ
ชาหรือกาแฟ?” พุดซ้อนเอ่ยถาม
แม้ในใจจะไม่ชอบกิริยาของพวกเธอเท่าใดนัก
“ขอน้ำที่มันเย็นๆ
สดชื่นๆ ได้ไหม อ่อ… แล้วไม่ต้องเอาน้ำเปล่านะ
น้ำอะไรก็ได้แต่ต้องไม่ใช่น้ำเปล่า”
สาวิกาพูดพลางมองเหยียดด้วยหางตา
เครื่องแบบแม่บ้านยิ่งทำให้เธอดูถูกปิดไม่มิด
“ค่ะ”
พุดซ้อนไม่ถือสา
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกมองเยี่ยงนี้ บางครั้งแขกของลูเซียโน่ที่เขาพามาก็ไม่ต่างกัน
เห็นเป็นคนใช้ต้ำต้อยเข้าหน่อยก็จิกหัวราวกับเป็นจ้าวชีวิต
โชคดีที่ชายหนุ่มไม่ใช่คนถือยศถืออย่าง
ถ้าเขาเห็นใครแสดงท่าทีไม่เคารพพุดซ้อนที่มีวัยเป็นผู้ใหญ่
เขาจะตักเตือนหรือไม่ก็ไล่ส่งคนๆ นั้นออกไปจากบ้านทันที
ความดีข้อนี้ของลูเซียโน่ทำให้พุดซ้อนและคนงานคนอื่นๆ
ต่างประทับใจมิรู้ลืม
“นี่ๆ เธอ ไปเรียกใบข้าวมาหาฉันหน่อยสิ”
มารตีควักมือเรียกสาวใช้คนหนึ่งที่กำลังปัดกวาดเช็ดถูอยู่ไม่ไกล
“ใบข้าว?” ทำหน้างุนงง
“ใบข้าวไง
ผู้หญิงที่เจ้านายแกพามาอยู่ด้วยน่ะ” มารตีโมโห คนยิ่งเครียดๆ อยู่นะ
“อ้อ! คุณพิมพ์ชนก” สาวใช้คนดังกล่าวยิ้ม “รอสักครู่นะคะ
เดี๋ยวดิฉันจะขึ้นไปเรียนให้ทราบ ว่าแต่คุณจะให้ฉันบอกว่าใครมาขอพบดีคะ?”
คำพูดเป็นทางการพลอยทำให้สามแม่ลูกชะงักงัน
นี่พิมพ์ชนกได้รับการเชิดชูจากอีกฝ่ายจนพวกคนใช้ต่างให้ความเคารพถึงเพียงนี้เชียวหรือ
“บอกเขาว่าพี่สาวกับป้ามาเยี่ยม”
มารตีตอบ
“ค่ะ รอสักครูนะคะ”
ว่าจบก็เดินหายขึ้นไปยังด้านบน
พุดซ้อนเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยเครื่องดื่มและของว่าง
“ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมบอกดิฉันได้นะคะ”
สามแม่ลูกพยักหน้าพลางโบกมือไล่ให้อีกฝ่ายไปไกลๆ
พุดซ้อนโค้งศีรษะให้ตามมารยาทก่อนหายเข้าในครัวอีกครั้ง
นั่งรอไม่นานร่างบางที่ไม่ได้พบหน้าถึงสองอาทิตย์กว่าๆ
ก็ปรากฏตัวให้ทั้งสามได้เห็น สองพี่น้องตกตะลึงในความสวยผ่องของพิมพ์ชนก
เสื้อผ้าหน้าผมรวมถึงเครื่องประดับมีราคาที่อยู่บนเรือนร่างบ่งบอกว่าหล่อนนั้นได้รับการดูแลประดุจเจ้าหญิงองค์น้อยๆ
ภายใต้คฤหาสน์แสนหรู
“สวัสดีค่ะคุณป้า
สวัสดีค่ะพี่”
เสียงหวานกล่าวทักทายพร้อมยกมือไหว้
สามแม่ลูกพยักหน้าเท่านั้น ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร
“สบายดีไหม?” นงลักษณ์เปิดฉากถามไถ่ก่อนใคร
“เรื่อยๆ ค่ะ”
หล่อนตอบเสียงเรียบ
รู้สึกไม่ค่อยไว้ใจที่เห็นสามคนนี้มาหา ลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่าเธอกำลังจะเจอเรื่องเดือดร้อนในอีกไม่ช้า
“แต่งเนื้อแต่งตัวดูดีเชียวนะ
ไงจ้ะ คงบำเรอดีสิท่าเขาถึงได้ประเคนของแพงๆ ให้แบบนี้” สาวิกาอดแขวะไม่ได้
มารตีกับนงลักษณ์พร้อมใจหยิกเอวของคนปากมาก
“โอ๊ย! จะมาหยิกฉันทำไมเนี่ย” สาวิกาไม่พอใจ
“หุบปาก”
มารตีกัดฟันกระซิบบอก
ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองมารดาพลางส่งสัญญาณมีเลศนัย
“ที่มาวันนี้ก็ไม่ใช่อะไรหรอก
ฉะ เอ่อ ป้าก็แค่เป็นห่วงข้าว กลัวว่าอยู่ที่นี่แล้วจะอึดอัดใจ”
นงลักษณ์สวมบทบาทเป็นคนดี แสร้งยิ้มต่อหน้าร่างบาง
พิมพ์ชนกเค่นยิ้ม
คนที่ขายเธอให้ผู้ชายอย่างลูเซียโน่น่ะหรือจะห่วงใย
“พี่ก็ห่วงนะข้าว
เนี่ยดูสิ ปกติเราอยู่ด้วยกันตลอดไง พอข้าวจากมาพวกพี่เองก็นอนไม่ใคร่จะหลับ
ข้าวปลาก็พาลกินไม่ลง รู้สึกผิดที่ให้ข้าวมาอยู่กับคนแปลกหน้าเพียงลำพัง”
มารตีช่วยมารดาอีกแรง
หล่อนส่งสายตาให้สาวิกา อีกฝ่ายไม่อยากทำตามหากก็ต้องจำยอม
“ใช่ข้าว พะ พะ
พี่เองก็ห่วงข้าวนะจ้ะ” สาวิกาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการจะเอ่ยคำว่า พี่
ออกมา
ตลอดชีวิตเคยพูดคำเลี่ยนๆ
แบบนี้กับคนที่เกลียดเสียเมื่อไหร่
“ไม่ต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลาหรอกค่ะ
จะพูดอะไรก็พูดมาเถอะ ข้าวรอฟังอยู่” พิมพ์ชนกกล่าว แววตาเย็นชาจนน่าขนลุก
ทั้งสามมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ
ปกติหญิงสาวจะอ่อนน้อมมากกว่านี้
“คือว่างี้นะลูก
ป้ากับพี่น่ะกำลังเดือดร้อน พวกเราต้องการเงินไปใช้หนี้
ถ้าไม่มีให้เขาบ้านที่อยู่ก็จะถูกยึด ป้าน่ะ…”
นงลักษณ์ยังเอ่ยไม่ทัน พิมพ์ชนกก็แทรกขึ้นซะก่อน
“คุณป้าต้องการเงินเท่าไหร่คะ?”
มารตีและสาวิกามองหน้ากันแล้วยิ้มกว้าง
คิดไว้ไม่มีผิด ทุกอย่างง่ายดายราวกับปอกกล้วยเข้าปาก
“สัก เอ่อ ยะ
ยี่สิบล้านได้ไหม?” นงลักษณ์เอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ
เพราะรู้ดีว่าจำนวนเงินมันมหาศาลเพียงใด
“ยี่สิบล้าน!” พิมพ์ชนกส่ายหัว “หนูไม่มีเงินให้มากมายขนาดนั้นหรอกค่ะ”
ลำพังที่ลูเซียโน่ให้มากสุดก็แค่ห้าล้านเท่านั้น
เป็นเงินสดที่เขาพยายามยัดเยียดให้กับมือ บังคับให้เธอใช้ซื้อของที่อยากได้
แต่จะให้เธอเอาไปซื้ออะไรล่ะในเมื่อเขาไม่อนุญาตให้ออกจากบ้านนอกจากต้องมีเขาไปด้วยเท่านั้น
“ขอเขาสิยัยข้าว
ผู้ชายรวยจะตายไป แค่ยี่สิบล้านขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอก” นงลักษณ์ชี้ทาง
ทว่าสาวเจ้าสั่นหน้าปฏิเสธ
“ไม่ค่ะ
หนูจะไม่ขอเงินใครทั้งนั้น!”
เมื่อไหร่พวกเขาจะเลิกยัดเยียดความน่าสมเพชให้เธอสักที
ทุกวันนี้ยังกลั่นแกล้งกันไม่พอใช่ไหม
“ลองอ้อนวอนเขาสิข้าว
ใช้มารยาหญิงออดอ้อนดู สวยๆ แบบข้าวพี่เชื่อว่าเขาต้องใจอ่อน”
มารตีพยายามช่วยพูดอีกแรง
“ไม่ค่ะ
ข้าวไม่อยากทำตัวแบบนั้น!” หล่อนเสียงแข็ง
ให้ออดอ้อนเพื่อขอเงินจากผู้ชายน่ะหรือ ฝันไปเถอะ
“อีข้าว! ฉันหมดความอดทนกับแกแล้วนะ ไอ้นั่นก็ไม่เอาไอ้นี่ก็ไม่ได้ ไงอีข้าว… หรือพอมีผัวรวยเข้าหน่อยก็คิดจะเฉดหัวพวกฉันทิ้ง
อย่าลืมสิว่าที่แกมีชีวิตอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้เป็นเพราะข้าวแดงแกงร้อนที่บ้านฉันราดรดหัวแกทุกวัน
หัดสำนึกบุญคุณกันบ้างเซ่!!!”
แล้วก็เป็นสาวิกาที่ทนไม่ได้
หล่อนไม่ใช่คนมีความอดทนสูงจึงโมโหง่าย ยิ่งพิมพ์ชนกพยายามต่อต้านก็ยิ่งโกรธหนัก
“แล้วที่ผ่านมาข้าวไม่ได้ชดใช้บุญคุณหรือคะ?”
พิมพ์ชนกเชิดหน้าสู้
ยืนขึ้นสบตากับสาวิกา
“ป้ากับพี่เลี้ยงดูข้าวราวกับเป็นคนใช้ที่คอยรองมือรองเท้า
สั่งให้ทำนั่นทำนี่ตามใจตัวเอง ข้าวสู้ทนเพราะคำว่าบุญคุณมันค้ำคอ
ข้าวยอมเพราะสำนึกถึงข้าวแดงแกงร้อนที่ได้รับ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าได้เพียงแค่เศษเสี้ยวจากพี่ๆ
เท่านั้น”
“อีข้าว!” สาวิกาชี้หน้า ดิ้นเร่าเมื่อถูกเถียง
“อย่ามาชี้หน้าข้าวนะ!” พิมพ์ชนกปัดมืออีกฝ่ายทิ้งอย่างแรง
มารตีและนงลักษณ์มองหน้ากันอย่างอึ้งๆ
“คำว่าบุญคุณมันหมดลงตั้งแต่วันที่ป้ากับพี่ขายข้าวอย่างเลือดเย็นแล้ว
ทำไมคะ?
เงินร้อยล้านมันร้อนนักหรือที่ได้ใช้หมดกันตั้งแต่ไก่โห่”
รอยยิ้มสมเพชผุดขึ้นบนเรียวปากอิ่ม
“มากไปแล้วนังข้าว! นี่พวกฉันอุตส่าห์พูดดีๆ กับแกแล้วนะ”
มารตีลุกขึ้นบ้าง
เห็นกิริยาแข็งกระด้างของคนที่เคยตกเป็นลูกไล่มาตลอดก็พลอยหงุดหงิด
“เตรียมกันนานไหมคะคำพูดพวกนี้
คงหวังจะมาเอาเงินจากข้าวเต็มที่เลยสินะ ถึงได้เสียงอ่อนเสียงหวานกันทุกคน”
ราวกับผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่พิมพ์ชนกคนเดิม
ท่าทางของเจ้าหล่อนเปลี่ยนไปมาก มากจนน่าตกใจ
“แปลกดีนะคะ ตอนแรกข้าวเองก็รู้สึกเสียใจที่ถูกขายอย่างอยุติธรรม
แต่พออยู่ไปอยู่มาข้าวกลับชอบซะงั้น อยู่ที่นี่แล้วสบายดี มีอาหารอร่อยๆ ให้ทาน
มีห้องสวยๆ ให้นอน มีของแพงๆ ให้ใช้ แถมคุณลูเซียโน่ยังใจดีให้เงินเป็นว่าเล่น
อยากได้อะไรก็บอก เขาพร้อมที่จะหามาประเคนข้าวทุกอย่าง เฮ้อ… จะว่าไปก็ต้องขอบคุณคุณป้านะคะที่ช่วยเลือกผู้ชายดีๆ มาให้ข้าว
แต่ถ้าว่างๆ คุณป้าก็อย่าลืมเลือกผู้ชายดีๆ ให้พี่ตรีกับพี่สาด้วยนะคะ เผื่อว่าชีวิตเน่าๆ
จะพอลืมตาอ้าปากกับเขาได้บ้าง!”
นงลักษณ์โกรธจัด
ทนไม่ไหววาดฝ่ามือลงบนแก้มนวลของหลานสาวแสนชัง พิมพ์ชนกสะบัดหันไปตามแรง
พุดซ้อนที่ลอบมองเหตุการณ์อยู่นานรีบเข้ามาห้ามปราม
“ทำไมไม่พูดกันดีๆ คะ
ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย”
พลันคิดถึงนายใหญ่
หากลูเซียโน่รู้ว่าสามแม่ลูกมาระรานตบตีพิมพ์ชนกถึงที่คงไม่แคล้วจัดชุดใหญ่ให้หลาบจำ!
“อย่าสาระแนได้ไหมอีแก่
ป้าหลานเขาจะคุยกัน” นงลักษณ์ผลักร่างท้วมของพุดซ้อนกระแทกโซฟาอย่างแรง
“ป้าคะ!” พิมพ์ชนกรีบเข้าไปประคอง “เจ็บตรงไหนไหมคะ”
“ป้าไม่เป็นอะไรค่ะนายหญิง”
สรรพนามที่เรียกร่างบางกระตุกต่อมอยากรู้ของทั้งสาม
“นายหญิงงั้นหรือ?”
มารตีทวนคำก่อนยิ้มร้าย
“แหมนังข้าว
มาอยู่ไม่เท่าไหร่ก็ได้เลื่อนขั้นจากนางบำเรอเป็นนายหญิงแล้วหรือจ้ะ
แกคงเด็ดมากสินะถึงเต้าไต่มาจนถึงตำแหน่งนี้ได้”
วาจาที่กลั่นล้วนแล้วอิจฉาทั้งสิ้น
พิมพ์ชนกยิ้มมุมปาก หันมาจ้องตาอีกฝ่าย
“ค่ะ
คุณลูเซียโน่ทั้งรักทั้งหลงข้าวปานจะกลืนกิน!”
เธอลอยหน้าลอยตาตอบ
หามีความอายเฉกเช่นแต่ก่อน สาวิกาหมายจะเข้าไปทำร้ายคนที่เกลียด
ทว่าข้อมือของเธอกลับถูกใครคนหนึ่งกดบีบอย่างแรง…!
คุยกันหน่อยนะคะ
งานนี้พิมพ์ชนกไม่ยอมแล้วนะเออ เอาซี้ งานอวดว่าสามีหลง
สามีรักก็ต้องมา ฮ่าๆ
อัพให้อ่านเป็นตัวอย่างก่อน E-Book
จะวางจำหน่ายประมาณ 50% ของเนื้อเรื่องนะคะ ฝากติดตามด้วยน้า
อัพนิยายทุก
จ - ส และ หยุดอัพวันอาทิตย์นะคะ
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เก๋าด้วยน้าตะเอง จุ๊บๆ
ฝากนิยาย E-Book ของเพื่อนแพงด้วยนะคะ
รับรองว่า แซ่บ สนุก จ้า
กดเข้ามาที่ลิ้งค์นี้เลยค่ะ
จะเจอนิยายทุกเรื่องของเพื่อนแพง
โปรโมรชั่นนิยายทุกเรื่องลดราคาเหลือเพียง
62
บาท
เท่านั้นจ้า รีบไปโหลดกันเด้อ
ฝากแฟนเพจด้วยนะคะทุกคน
ความคิดเห็น