ตอนที่ 7 : บทที่ 4.2 - โรคเกลียดผู้หญิง
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
บทที่ 4
โรคเกลียดผู้หญิง
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จสิ้น มารีญาก็ออกมาเดินเล่นพลางสูดอากาศแสนบริสุทธิ์ หญิงสาวเงยหน้ามองพระจันทร์บนฟ้า คืนนี้เต็มดวงสว่างไสว อดคิดถึงคนข้างหลังไม่ได้ ปานนี้จะทานข้าวหรือยังนะ มารีญาน้ำตาไหลรินอาบแก้ม คงไม่มีเรื่องไหนที่จะทำให้เธออ่อนแอได้เท่ากับเรื่องของยายและน้องสาวสุดที่รักอีกแล้ว
ห่างกันแค่วันเดียวหัวใจของเธอก็ห่วงหาอาทรเหลือเกิน
“ญาจะอดทนนะยาย ยัยตัวแสบ… พี่จะสู้เพื่อเธอด้วยนะ” เสียงหวานบอกกับตัวเอง หวังให้ความคิดถึงผ่านสายลมส่งตรงไปยังครอบครัว
อีกด้านของใครคนหนึ่ง ชายหนุ่มนั่งมองวิวทัศน์ยามค่ำคืนด้วยแววตาแน่นิ่ง เขาไม่ยอมทานยาเช่นเคย มารดาต้องเข้ามาคะยั้นคะยออยู่นานกว่าจะยอม มันเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง เขาเกลียดทุกสายตาที่มองเขา เกลียดคนที่จ้องแต่จะนินทาหลับหลัง เกลียดพวกหน้าไหว้หลังหลอก คนเหล่านั้นรังแต่จะทำให้ชีวิตเขาตกต่ำ
“คริส…”
น้ำเสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง คริส วู หลับตานิ่งอย่างใช้ความคิด สัมผัสบนไหล่หนาไม่ได้ทำให้มีปฏิกิริยาตอบโต้
“แม่รู้ว่าคริสโกรธแม่ แม่ขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริง” คุณสุนีย์กล่าว
ร่างสูงเงียบ ไม่พูดอะไรนอกจากนั่งนิ่งปล่อยให้มารดาเอ่ยความในใจอยู่ฝ่ายเดียว
“พยาบาลคนนี้เธอเก่งมากนะลูก ประสบการณ์สูงแล้วก็นิสัยดีด้วย คุณปุ๊กกี้แนะนำเพราะมั่นใจว่าเธอจะสามารถช่วยดูแลลูกของแม่ได้”
“แต่ผมเกลียดผู้หญิง” เสียงเข้มปวดร้าว “คุณแม่ก็ทราบดี” ประโยคหลังเจ้าตัวกัดฟันกรอด
“แม่รู้คริส แม่รู้ทุกอย่าง”
คุณสุนีย์เดินอ้อมไปยืนตรงหน้าลูกรัก คริส วู เตรียมจะเบนหนีไปอีกทาง แต่ถูกมือแสนอบอุ่นของมารดารั้งปลายคางเอาไว้
“คริสมองแม่… สิ่งที่แม่ทำลงไปแม่หวังดีกับลูกเสมอ แม่อยากให้ลูกหายเป็นปกติ แล้วกลับมาใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่าอีกครั้ง แม่เคยสอนคริสว่ายังไง คนเราจะน่านับถือมันไม่ได้อยู่ที่เงินทองหรือว่าอำนาจ หากมันอยู่ที่การกระทำของเราต่างหาก คริสเมื่อก่อนเป็นคนเก่ง ไปไหนมาไหนใครๆ ก็ต่างชื่นชม อย่าให้ผู้หญิงแย่ๆ เพียงคนเดียวมาทำลายศักดิ์ศรีของลูกได้ไหม?”
คนฟังเหมือนจะได้สติขึ้นมาเล็กน้อย ย้ำว่าเล็กน้อยเท่านั้น เพราะยังไงซะบาดแผลที่ฝังรากลึกอยู่ในจิตใจ ก็ยากเกินกว่าจะลบเลือน เขาจมดิ่งเกินกว่าจะก้าวขึ้นจากหลุมพรางที่ตัวเองขุดเอาไว้
“ให้โอกาสเธอคนนั้นได้ดูแลลูกเถอะนะ” คุณสุนีย์หว่านล้อมทุกวิธี เธอลองอ่านประวัติของมารีญาแล้วช่างน่าสนใจไม่น้อย
ด้านการทำงานนี่ไม่มีใครเทียมหล่อนได้จริงๆ
“แล้วถ้าผมให้โอกาส แต่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไม่ได้เองคุณแม่จะว่าอะไรไหมครับ?” เสียงเข้มกล่าว มารดาสบตาคมคาย
“แม่รู้นะว่าลูกคิดอะไรอยู่”
“ไม่ครับ ผมไม่คิดอะไรเลย จะต้องคิดให้ปวดหัวทำไมกันในเมื่อผมเป็นของผมแบบนี้ อยู่ที่คนของคุณแม่แล้วล่ะว่าจะรับมือกับผมได้หรือเปล่า” แววตาของเขามีความร้ายกาจอยู่เต็มเปี่ยม
“คริส ลูกสามารถทำให้มันดีได้แค่เพียงเปลี่ยนตัวเองเพื่อ…”
“ผมไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร” เสียงเข้มแทรกขึ้นก่อนที่คนเป็นแม่จะเอ่ยจบ คุณสุนีย์เงียบทันที
“ในเมื่อเราจ้างเขามาทำงาน เขาก็ต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด ได้ข่าวว่าคุณแม่จ่ายไปแพงใช่เล่น” ดวงตาคมคายหรี่มองมารดา
“แม่อยากให้ลูกได้รับแต่สิ่งดีๆ”
แม้เงินที่จ่ายให้กับอีกฝ่ายนั้นอาจไม่เยอะสำหรับครอบครัวมหาเศรษฐีเยี่ยงเธอ แต่ค่าของมันก็มหาศาลพอที่จะสร้างความตกตะลึงแก่ผู้อื่น
“เพราะฉะนั้นเขายิ่งต้องทำงานให้หนัก” สายตาของคริส วู ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง คุณสุนีย์ไม่ไว้ใจบุตรชาย
“แม่ขอเถอะคริส ถ้าคิดจะกลั่นแกล้งอะไรเธอก็ขอให้หยุดนะ ยังไงซะเขาก็เป็นผู้หญิง แม่ว่า…”
“เพราะเป็นผู้หญิงไงถึงสมควรโดน!” ชายหนุ่มสวนกลับทันควัน
“ลูกจะเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะคริส” ผู้มีพระคุณส่ายหน้า ยากเหลือเกินที่จะหยุดความเจ้าคิดเจ้าแค้นของเขาได้
“ผมอยากพักแล้ว”
คริส วู บอกเพียงสั้นๆ ร่างสูงหมุนรถเข็นหนีมารดา บ่งบอกให้รู้ว่าเขาต้องการอยู่คนเดียวโดยปราศจากบุคคลอื่น คุณสุนีย์ยอมออกจากห้องโดยดี
“อยากรู้นักว่าจะทนได้สักกี่น้ำ หึ!”
เสียงเข้มหมายมั่นเพียงลำพัง เรียวปากหยักแสยะยิ้ม
ฝากนิยาย E-Book ของเพื่อนแพงด้วยนะคะ
รับรองว่า แซ่บ สนุก จ้า
กดเข้ามาที่ลิ้งค์นี้เลยค่ะ จะเจอนิยายทุกเรื่องของเพื่อนแพง
ช่วงนี้แต่ละเรื่องกำลังโปรฯ ลดราคาค่า
ฝากแฟนเพจด้วยนะคะทุกคน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
