ตอนที่ 10 : บทที่ 5.2 - ต่อปากต่อคำ
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
บทที่ 5
ต่อปากต่อคำ!
“ตายแล้วคุณพยาบาล!”
ส้มยกมือป้องปากยามเห็นสภาพของหญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องเรือนกระจก มารีญากัดปากแน่น ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกของเจ้านายล่ะก็ หล่อนจะสั่งสอนให้หายบ้าเลย
“ทำไมถึง…” ส้มถึงกับพูดไม่ออก ว่าพวกหล่อนเจอหนักแล้วแต่สาวเจ้ากลับรุนแรงกว่าเป็นร้อยเท่า
“โดนเข้าให้แล้วไง”
“หุบปากนังมะนาว เอ็งนี่มัน” ส้มหันไปต่อว่าน้องสาว “คุณพยาบาลไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนเถอะค่ะ”
“แต่เขายังไม่ยอมทานข้าวเลยนะคะ คุณนีย์สั่งให้ฉันทำยังไงก็ได้ให้เขายอมทาน”
“โอ๊ย! คุณขา… ไม่มีใครไปบังคับคุณคริสได้หรอกค่ะ ดูอย่างพวกหนูสิ เข้าไปมีแต่จะถูกไล่ถูกด่ากันออกมา” มะนาวพูดขึ้น ส้มถลึงตาใส่
“ก็ฉันพูดเรื่องจริงนี่พี่” น้องสาวตัวดียังไม่วาย
มารีญาพ่นลมหายใจ วันแรกของการเริ่มงานก็เจอปัญหาหนักซะแล้ว ทำไมอะไรๆ ต้องยากเย็นด้วยนะ
“เอาเวลาพูดเรื่องจริงของแกไปเตรียมอาหารชุดใหม่ดีกว่าไหม แล้วเอาไปให้คุณคริสที่ห้องด้วย” ส้มสั่ง
“จะบ้าหรือพี่ ขืนเข้าไปตอนนี้มีหวังโดนเขวี้ยงจานใส่อีกแน่ ดูอย่างคุณพยาบาลสิ เห็นหรือยังว่าคุณคริสไม่ละเว้นใครเลย ฉันไม่ไปหรอก กลัวตาย!”
“นังมะนาว เอ็งกล้าขัดคำสั่งข้าหรือไง!”
“กล้า”
“อีมะนาว!” ส้มตวาด
“พอๆ ไม่ต้องเถียงกันแล้วจ้ะ” มารีญารีบห้ามสงครามน้ำลาย “ที่ห้องคุณคริสสกปรกมาก วานไปทำความสะอาดทีนะคะ เดี๋ยวเรื่องอาหารเนี่ยฉันจะยกไปให้เขาเอง”
“ใจกล้ามาก ปรบมือ” มะนาวชูฮกในความไม่กลัวอะไรของร่างบาง
มารีญาส่ายหน้า หล่อนไม่ได้ใจกล้าอะไรหรอกเพียงแต่มันเป็นหน้าที่ ทำงานกินเงินเดือนเขามันก็ต้องอดทนและหน้าด้านเข้าไว้
“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะจ้ะ” เสียงหวานบอกกับสาวใช้ทั้งสอง
“ค่ะๆ เดี๋ยวเรื่องทำความสะอาดดิฉันจะให้เด็กๆ ไปจัดการให้นะคะ” ส้มบอกด้วยรอยยิ้ม มารีญาพยักหน้าเข้าใจก่อนเดินไปยังห้องพักของตน พอร่างบางลับสายตา มะนาวก็ถูกต่อว่าทันที
“โอ๊ย! พี่มาหยิกแขนฉันทำไมเนี่ย?”
“ก็หยิกให้ความจองหองของแกมันลดลงไง คุณพยาบาลเขามีศักดิ์เสมือนแขกของบ้านหลังนี้ จะพูดจะจากับเธอก็ให้มันมีหางเสียงดีๆ หน่อย เขาไม่ใช่เพื่อนเล่นแกนะ”
“จะต่างอะไร ก็ลูกจ้างกินเงินเดือนคุณนายเหมือนกับฉันนั่นแหละ” มะนาวยักไหล่
“ต่างสิ เราๆ เนี่ยเงินเดือนเท่าหางอึ้งแถมการศึกษาก็ด้อยกว่า คุณเขาเป็นนางพยาบาลมีอาชีพ หนำซ้ำเงินเดือนยังสูงลิบลิ่วชนิดที่แกกับฉันทำงานเป็นปีก็ยังไม่ถึง”
“ได้สักเท่าไหร่กันเชียว”
“เดือนละเจ็ดหมื่น” ส้มไขความกระจ่างให้ คนฟังตาแทบถลนออกจากเบ้าทันที
“จะ เจ็ดหมื่นเชียวหรือพี่!?”
“เออสิวะ”
“ทำไมได้เยอะขนาดนั้นอ่ะ”
“นี่งานอะไร” ส้มย้อนถาม
“งานดูแลคุณคริส” มะนาวตอบอย่างซื่อๆ
“ใช่ไง เพราะเป็นงานดูแลคนเจ้าอารมณ์อย่างคุณคริสไงถึงต้องได้ค่าจ้างเยอะเป็นพิเศษ”
“อ๋อ” มะนาวเข้าใจในทันที ก่อนจะเอ่ยต่อ “จะว่าไปคุณพยาบาลของพี่เนี่ยดวงซวยเนอะ เริ่มทำงานวันแรกก็เจอปากับข้าวใส่เต็มหน้าเลย พวกเรายังแค่เฉียดๆ เนอะ”
“ก็ถ้าลองยืนนิ่งๆ คุณคริสก็คงเขวี้ยงข้าวใส่หน้าแกกับฉันเหมือนกันนั่นแหละ” ส้มว่า
“พอๆ เลิกพูดมากแล้วไปตามพรรคพวกของแกมาหาฉันด่วนเลย เดี๋ยวจะให้ไปทำความสะอาดห้องเรือนกระจก”
ส้มตัดบทอย่างรำคาน…
“บ้าจริงๆ ทำไมฉันต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย ใช่! เพื่อเงินไง เดือนละเจ็ดหมื่นมันค้ำคอฉันอยู่เลยต้องยอมให้ แต่แล้วไงล่ะ ถึงฉันจะเป็นลูกจ้างแล้วเขามีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้หรือไง คนๆ หนึ่งจะเขวี้ยงจานข้าวใส่หน้ากันแบบนี้ก็ได้เหรอ หะ! ได้เหรออีตาโรคจิต?!”
เสียงหวานพูดกับตัวเองผ่านกระจกบานใส มารีญาอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จสิ้นเรียบร้อย หญิงสาวไม่อยากออกจากห้องไปดูแลคนอารมณ์ร้ายกาจ ถ้าทำได้หล่อนอยากจะเก็บของกลับบ้านเลยด้วยซ้ำ
“โอ๊ย! ฉันจะจัดการกับอีตานั่นยังไงดีเนี่ย” หญิงสาวคิดไม่ตก ทั้งท่าทางและสายตาของเขามันน่ากลัวกว่าที่คิด
“ด่าเขาไปตั้งเยอะ ถ้ากลับเข้าไปอีกจะโดนอะไรไหมเนี่ย?”
มารีญากังวล เดินครุ่นคิดไปมา สุดท้ายเธอก็ต้องยอมพ่ายแพ้ให้กับหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ร่างบางเดินตรงไปที่ครัวเพื่อไปหยิบถาดอาหารอันบรรจุสำรับชุดใหม่เตรียมพร้อมเสิรฟ์
“เอาล่ะ ใจเย็นๆ นะมารีญา ทำเพื่อเงิน ทำเพื่อเงินนะจ้ะ” เสียงหวานพยายามไล่ความกลัวออกไปจากใจ
ประตูห้องเรือนกระจกถูกเปิดออกแง้มๆ สงสัยตอนที่สาวใช้เข้ามาทำความสะอาดคงรีบไปจนลืมปิดให้สนิท ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศด้านในส่งตรงถึงเธอ สองเท้าเล็กค่อยๆ รวบรวมความกล้าก้าวไปยังเบื้องหน้าอย่างช้าๆ หัวใจดวงน้อยเต้นระทึก
ชายหนุ่มยังคงนั่งหันหลังมองภาพวิวทัศน์เหมือนเช่นเคย การมาของเธอเงียบสนิทจนเจ้าของห้องไม่รับรู้ว่าตอนนี้มีผู้มาเยือนกำลังใกล้ตัวเข้าไปทุกที
ปัก!
ฝากนิยาย E-Book ของเพื่อนแพงด้วยนะคะ
รับรองว่า แซ่บ สนุก จ้า
กดเข้ามาที่ลิ้งค์นี้เลยค่ะ จะเจอนิยายทุกเรื่องของเพื่อนแพง
ช่วงนี้แต่ละเรื่องกำลังโปรฯ ลดราคาค่า
ฝากแฟนเพจด้วยนะคะทุกคน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
