คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 3 ร่างกายต้องการความหวาน | 3
ารินบิัวหนีเา้วยวามสับสนปนาบ่านลไปถึ้าใน่อท้ออย่าประหลา
เธอเผลอรวเสียหวาน่อนะยมือึ้นปิปาพยายามไม่ส่เสียน่าอายออมา ทว่า
เาลับึมือเธอออแล้ว้มลบูบเย้ายวนนสาวน้อยหลใหลมัวเมา ยมืออรอบอเา
ยับปาามอย่าไม่ประสา
ายหนุ่มหอบหายใแร สอมือยำวามอวบอิ่มแห่วัยสาวเ็มไม้เ็มมือ
่อนเลื่อนเสื้อึ้นนเอวอเปลือยเปล่าระทบสายลมแห่รารี และราวนี้เานึอบุที่ถอสร้อยระเทียมบ้าๆ
ออาอเธอไป่อนแล้ว
“ริน...” เสียห้าวระิบ้าแ้มใส “อนะรับ
นะ...”
ไม่ทันอบอะไรลับไป
เสื้อัวน้อย็ถูถอออาร่านุ่มนวล สาวน้อยเบิาโัวแ็เมื่อเพิ่รู้ัวว่าเปิเปลือยทรวอสล้า่อหน้าเา
เธอยมือึ้นปปิร่าายแสนรัแสนหว้วยพวแ้มแ่าน
นั่นทำให้ายหนุ่มอยิ้มอย่าเอ็นูไม่ไ้
“ไม่เอาน่า พี่อูหน่อยนะ”
แม้ะพยายามืนมือาาร่มเหอเา
แ่ายหนุ่ม็รั้้อมือบอบบาลับฟูนอนนุ่มนิ่มนไ้ในนาทีหนึ่ ท่ามลาวามสลัวอแสเทียนไวูบวาบ
วามามแล้มปราแ่สายานเาแทบไม่อยาะพริบาให้เสียเวลามี่าไป เธออวบอิ่ม
าม ่อนรูปอย่าร้ายา แล้ว็มีร่าายที่วนให้รู้สึสะท้านอยาะลุเล้าละเอียิม
“สวยั”
เาเี่ยปลายมูับปลายมูสาวน้อยที่แ้มแแล้วแ้มแอี เธอพูอะไรไม่ออ
ไ้แ่มอเา้วยวาื่นๆ ราวับลูวาลัวถู ‘ิน’
“ไม่้ออายนะ เ็ี”
ารเลื่อนไหวละมุนละม่อมทำให้ารินทำอะไรไม่ถูนอาหลับาล เธอราสะอื้น บิายไปมาเมื่อเาใ้เวลารู่ให่สาละวนอยู่ับบัวามแสนหวาน ่อนรับรู้ไ้ว่ามือและปาอเาเลื่อนลไปถึเอวอิ่ว และำลัึาเเธอล!
“มะ ไม่ไ้นะ!” ร่าบอบบาระทระทวยแ็ืนทันวัน สาวน้อยเลื่อนมือลับอบาเไว้ “มะ
มาเินไปแล้วนะพี่แอล อย่าทำแบบนี้”
“ทำไมล่ะ” อีฝ่ายถามอย่าุน
่อนเลื่อนใบหน้าึ้นมาแนบหน้าแๆ อสาวน้อยที่มอเาอย่าื่นระหน
และโยไม่าฝัน
มือแ็แร่ร้าว็สอเ้าไปในาเอเธอ!
ารินหลับารวรา้วยวามปรารถนา สมออหิสาวหมุนิ้ว ร่าายร้อนผ่าวไปทุอู เายับอย่าเนั บเบียายแร่ับายนุ่มแสนาม ส่เธอึ้นสวรร์อย่า่ำอนารินแทบะสำลัวามสุาย
และแล้วพายุ็สบ...
สาวน้อยหอบหายใระเส่า
ในะที่เาึมือออาาเัวเล็ ายหนุ่มัอบาเให้อย่าแสนเสียาย
แ่อาารเี๋ยวืนเี๋ยวล้อยามอเธอ็ทำให้เารู้ว่ายั ‘ิน’ ไม่ไ้
อา้อบ่มให้สุว่านี้่อน
แบบที่นไทยอบพูว่า ‘อเปรี้ยวไว้ินหวาน’ ไ
“นอนับพี่สัพันะ” เารั้ร่านุ่มทีู่ทำอะไรไม่ถูและน้ำารื้น้วยวามอายมาแนบายแร่
่อนอเธอไว้ับอ “แล้วเี๋ยวใล้เ้าพี่ะปลุ...สัาว่าะไม่ทำอะไรแล้ว”
“ไม่เื่อหรอ” เธอบออุบอิบ้าอเา “รินะลับบ้าน”
ารินผลัอายหนุ่มออ ่อนลุึ้นหยิบบราเียและเสื้อัวน้อยึ้นมาสวมพลาลุาฟูนอนโยที่เายัเอเนมอารเลื่อนไหวอเธออยู่รู่ให่
่อนร่าสูะลุึ้นมาอเอวบาาทา้านหลั
“โรธเหรอ”
“่ะ” เธอเ็บออัวเอมาอไว้ “โรธัวเอที่ยอมพี่
ทั้ที่เราเพิ่ลับมาเอันเอ รินมันผู้หิใ่าย”
“ไม่ใ่อย่านั้นที่รั”
เาหันัวเธอลับมามอสบา “เพราะพี่ทำให้ริน ‘รู้สึ’
่าหา พี่ผิเอ ให้อภัยพี่นะ”
ารินมอเาอยู่รู่หนึ่้วยวาที่อ่านไม่ออ
่อนที่หิสาวะแบมือมา้านหน้า
“เอาเรื่ออร์อรินืนมานะ”
เานิ่ินิหนึ่ว่าะยอมืนมาให้ ายหนุ่มยืนะพริบาปริบๆ
เมื่อสาวน้อยฮึฮัๆ เินไปทาประูห้อเป็นสัาว่าะลับไปบ้านัวเอแล้ว เธอหมุนลูบิประูเปิออ
่อนะันิๆ และเอ่ยบอเาโยไม่หันมามอ
“รินไม่บอใรหรอ เรื่อพี่...พี่เอ็อย่าออไปไหนให้ใรเห็นล่ะ
เี๋ยวรินัารเรื่ออาหารารินให้เอ พรุ่นี้รินะมาอี รินะไ้เอพี่ใ่ไหมะ”
หาเสียนั้นอ่อนลนนฟัใหายอย่าบอไม่ถู...
“ถ้าพี่ะไป พี่ะบอริน่อน พี่สัา”
ารินยิ้มรับำสัานั้นเพียลำพัโยไม่หันไปมอเา
เธอ้าวเินออมาาห้อ ่อนปิประูและยืนพิประูห้ออยู่อย่านั้นพัให่
นานแ่ไหนแล้วนะที่ไม่ไ้ยิ้มทั้น้ำาแบบนี้...
เ้าปี...แล้วละมั้
ริๆ นามปาามารีอา็เป็นเลิฟีนละมุนอยู่แล้ว แ่เาใที่นี่ไม่ถูเลยพยายามัๆๆ เพื่อให้ลในนี้ไ้โยไม่ผิอเวป ถ้าอยาอ่านแบบเวอร์ั่นเ็มๆ ้อนัพบันที่เวปอื่นๆ นะะ ุ๊บๆ
ิ่อนัเียน
ความคิดเห็น