The Unique : ปฏิบัติการลับ นักเรียนพลังยูนิค

ลำดับตอนที่ #1 : Chapters 0 : Prologue (เปิดเรื่องราวก่อนการค้นพบความพิเศษ)

S
N
A
P

THE UNIQUE
Chapters 0 : Prologue
------------------------------------------------------

“หมายเลข 251 คุณวริศา สุขสันติภาพ” เสียงพยาบาลในชุดสีครีมเอ่ยชื่อที่อยู่ในมือพร้อมกับสายตาที่สอดส่องมองหาเจ้าของชื่อนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“คุณวริศา สุขสันติภาพ ขอเชิญหน้าห้องตรวจค่ะ!” เมื่อเห็นว่าเจ้าของชื่อดังกล่าวยังคงนิ่งเฉย ทำให้พยาบาลสาวจำเป็นต้องตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ดังอีกครั้ง เธอเบื่อเหลือเกินที่ต้องมาอยู่เวรตั้งแต่เช้าตรู่จนตอนนี้ปาเข้าไปเป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว

เวลาที่มีค่าจะต้องมาหมดไปเพราะการตรวจหาความพิเศษบ้าบอนี้แท้ ๆ

“ค่ะ” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับถอดหูฟังออก ถ้าสังเกตดูดี ๆ จะเห็นเหงื่อที่ไหลออกมาเป็นเม็ดใหญ่ แน่นอนว่าเธอกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เนื่องจากการตรวจหาความพิเศษประจำปี

ในปี 2661 ‘การตรวจหาความพิเศษ’ ที่รัฐบาลได้ร่างขึ้นเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว ทางรัฐบาลและหน่วยวิทยาศาสตร์ของประเทศไทยได้ค้นพบความพิเศษบางอย่างจากตัวของเด็กคนหนึ่ง นั่นคือจุดเริ่มต้นของการตรวจหาความพิเศษนี้ ด้วยตัวเลขของเด็กที่มีความพิเศษนั้นมีถึงครึ่งหนึ่งของเด็กไทยทั้งหมดที่ทำการตรวจ และเด็กที่ตรวจเจอความพิเศษจะถูกขนานนามด้วยชื่อที่รัฐบาลตั้งให้ ‘เด็กยูนิค’

การตรวจนั้นจะจำกัดที่เด็กชายหญิงที่มีอายุ 18 ปีบริบูรณ์ เด็กที่มีความพิเศษหรือเด็กยูนิคนั้นจะต้องถูกรัฐบาลส่งตัวไปอีกที่หนึ่งเพื่อทำการคัดแยกระหว่างเด็กธรรมดาและเด็กยูนิคออกจากกัน แน่นอนว่าชีวิตของพวกเขาจะต้องเปลี่ยนไป ทั้งโรงเรียน สังคม ครอบครัว เด็กเหล่านั้นจะถูกแยกออกจากครอบครัวของตัวเองไปยังสถานศึกษาที่มีไว้สำหรับการฝึกฝนยูนิคในตัวของพวกเขาให้แข็งแรงขึ้นเพื่อให้เกิดประโยชน์ต่อตัวเองและประโยชน์ต่อคนอื่น

การออกจากบ้าน ออกมาจากครอบครัวของตัวเองคือสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดในตอนนี้ จากที่เธอสังเกตเด็กที่เข้ารับการตรวจแล้ว เด็กทุกคนจะต้องถูกแยกห้องออกเป็นสองห้อง ห้องสำหรับเด็กธรรมดาที่รอผู้ปกครองมารับกลับบ้าน และห้องสำหรับเด็กยูนิคที่มีผู้ปกครองมาหาเช่นกัน แต่ไม่ใช่มาหาเพื่อรับกลับบ้าน แต่มาหาเพื่อบอกลาและเตรียมตัวเข้าย้ายไปที่นั่น ที่ที่เหมือนกับบ้านหลังใหม่ของเด็กยูนิคที่ไม่ได้มีทางเลือกอะไรมากนัก

ภายในห้องเป็นสีขาวโพลนจนเธอถึงกับหรี่ตาลง พยาบาลภายในห้องพาเด็กสาวนั่งลงที่เก้าอี้ซึ่งตรงหน้านั้นมีแพทย์วัยกลางคนที่เตรียมพร้อมสำหรับการตรวจหาความพิเศษนี้

“หมอจะเจาะเลือดของหนูและนำเข้าเครื่องตรวจหาความพิเศษนี้ มันจะเจ็บเหมือนมดกัดนิดเดียวเท่านั้น” เสียงของแพทย์นั้นดูสุขุมและมีความนุ่มนวลจนเธอคลายความกังวลได้บ้าง

เข็มปลายแหลมขนาดเท่านิ้วชี้ถูกทำความสะอาดอย่างดี เธอถูกสั่งให้ยืดแขนออกมาและกำมือเอาไว้ เด็กสาวเบนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นเลือดของตัวเองที่ไหลขึ้นมายังหลอดยาขนาดเล็กนั้น ความรู้สึกแรกนั้นคือความเจ็บแปลบตรงแขนและความรู้สึกที่สองที่ตามมาคือของเหลวในร่างกายที่ถูกดูดออกไปช้า ๆ และเบามือ ซึ่งไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอคิดเอาไว้ตั้งแต่แรก

“กลัวหรือเปล่า?” เขาชวนคุยหลังจากที่ค่อย ๆ ดึงเข็มปลายแหลมออก

“กลัวผลที่จะออกมามากกว่าค่ะ” เธอนั่งนิ่ง พยายามเก็บซ่อนความกลัวนั้นเอาไว้

“ผลการตรวจมีแค่สองทางเท่านั้น ถ้าเลือดปกติ หนูก็เป็นเด็กธรรมดาที่สามารถกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม แต่ถ้าไม่ใช่ หนูคือความพิเศษที่หลาย ๆ คนอยากมี ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นแบบไหน หมออยากให้หนูมีสติและใช้ชีวิตตามแบบของมันให้ดีที่สุด บางทีมันอาจจะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่คนบนฟ้ามอบให้หนูก็ได้”

“ของขวัญหรอคะหมอ? หนูไม่เคยคิดว่ามันเป็นสิ่งดี ๆ มาตั้งแต่แรกแล้ว”

“ความพิเศษไม่ใช่ว่ามันจะมีกันทุกคน เพราะฉะนั้น ใช้ชีวิตตามแบบของตัวเอง และอย่าทิ้งความเป็นตัวเอง เพื่อตัวเองและคนรอบข้างของหนูนะ” ปากก็พูดในขณะที่มือก็ง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์ที่เริ่มสแกนผลเลือดเมื่อครู่

ความเงียบเกิดขึ้นภายในห้องอยู่ชั่วครู่จนเธอรู้สึกอึดอัด

“เรียกคนต่อไปเข้าไปได้เลยครับคุณพยาบาล” เสียงสุขุมของเขาทำให้เด็กสาวถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย พยาบาลผงกหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาเพื่อเรียกชื่อคนต่อไป

“หมออยากให้หนูเดินออกไปทางประตูด้านหลัง เดินตรงไปตามทางและเลี้ยวขวา จะเจอห้องสีเขียว ที่นั่นหมอได้กดคอมพิวเตอร์ติดต่อกับพยาบาลหน้าห้องเพื่อเรียกผู้ปกครองของหนูให้มารออยู่แล้ว” เด็กสาวพยักหน้าก่อนจะขอบคุณพร้อมกับเดินออกทางประตูอีกด้าน ทางเดินยังคงเป็นสีขาวตามแบบฉบับของโรงพยาบาล

ใจของเธอยังคงเต้นไม่เป็นส่ำตลอดทางที่สาวเท้าเดินออกมาจากห้องนั้น มีทางเลี้ยวซ้ายและทางเลี้ยวขวา ซึ่งแน่นอนว่าทางด้านขวามีห้องสีเขียวที่มีคำว่า ‘เลื่อน’ แปะอยู่ที่ประตูกระจก และห้องสีขาวทางด้านซ้ายก็มีข้อความเดียวกัน ไม่รู้ว่าประตูสีเขียวนั้นจะนำพาเธอไปเจอคำตอบแบบไหน สิ่งที่หมอพูดกับเธอก็ยังคงดังอยู่ในหัว

‘ใช้ชีวิตตามแบบของตัวเอง และอย่าทิ้งความเป็นตัวเอง’

มือเรียวนั้นเลื่อนประตูออกอย่างช้า ๆ ภายในห้องมีผู้ปกครองและเด็กหลายคนที่รวมกันอยู่ในห้อง เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินสวนเธอไปทางขวา สายตานั้นจ้องมองผู้มาใหม่อย่างเธอก่อนจะเปรยเบา ๆ จนเธอรู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งตัวอย่างไม่ทราบสาเหตุว่าเกิดจากเสียงที่ดูน่ากลัวนั้น หรือว่าเกิดจากสิ่งที่เธอได้ยิน

“ขอต้อนรับสู่ความเป็นเด็กยูนิคนะคนสวย....” รอยยิ้มของเด็กหนุ่มกระตุกหนึ่งครั้ง แต่นั่นเป็นเหมือนกับทุกอย่างที่ถูกหยุดเวลาลง ตรงหน้าของเธอมีพ่อและแม่ที่เดินเข้ามากอดพร้อมกับน้ำตาของผู้เป็นแม่ที่ไหลอาบแก้ม

นี่เหรอ? ความพิเศษที่ใครต่อใครอยากได้มันจริง ๆ .....

นี่เหรอ? ความเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเธอ

นี่เหรอ? กับคำตอบที่เธอได้รับในการตรวจหาความพิเศษ

นี่น่ะเหรอ? มันเป็นแบบนี้จริง ๆ เหรอ?

-----------------------------------------------------------------
END OF PROLOGUE...