ตอนที่ 7 : 6 : Sunset
6
Sunset
น้องเชอร์รี่ป่า @YxurChxrryBxmb • 1d
ท่ามกลางกระแสคลื่นของข้อความและรูปภาพที่ไหลผ่านหน้าจอ คลิปวิดีโอความยาวสองนาทีเศษนั้นแทบถูกกลืนหาย เพียงคลิปทัศนียภาพริมแม่น้ำยาวสุดเส้นขอบฟ้า
ยกเว้นว่าคุณจะเป็นผู้ติดตามเขา จึงจะสังเกตเห็นความผิดปกติของเนื้อหา
บางคนถึงกับย้อนอ่านชื่อแอคเคาท์อยู่หลายครั้งให้แน่ใจ บางคนไถ่ถามด้วยความประหลาดใจ ‘ทำไมกระต่ายน้อยถึงออกมาซุกซนนอกกรงได้’ บางคนกระหือรือด้วยความตื่นเต้นถึงขั้นรุกล้ำ ‘ที่ไหนครับจะไปหา’
“เคยเห็นเจ้าของร้านที่ไหน บอกลูกค้าประจำให้หยุดไปที่ร้านบ้างไหมครับ” แน่นอนว่าคลิปวิดีโอนั้นถูกอัพย้อนหลังทิ้งระยะจากวันที่ถ่ายนับสัปดาห์ และเขาไม่คิดตอบคำถามว่าที่ไหน
“อาทิตย์หน้าไม่ต้องมาแล้ว” เสียงเจื้อยแจ้วแกล้งทำขรึม ก่อนหัวเราะ ผายมือไปยังทิวทัศน์ด้านหลัง “เพราะงั้นวันนี้เลยไม่มีอะไรมารีวิว ผมเลยออกมาข้างนอกแทนครับ แต่ไม่มีน้องมาด้วยนะ หยุด! คิด! ลึก!”
ผืนน้ำสะท้อนดวงอาทิตย์เปล่งประกายระยิบระยับ ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้ม บ้านเรือนริมน้ำค่อยๆ ถูกกลืนด้วยห้วงเวลาพลบค่ำ
“ผมน่าจะบอกตัวเองมากกว่า” ก่อนเหลือเพียงเสียง มุมกล้องถูกเปลี่ยน โฟกัสเพียงแสงสุดท้ายที่กำลังจะหายไป “รู้ไหม ผมหน้าแตกยับเยินเลยล่ะ”
“คิดว่านัดมาเจอกันซะอีก” อาจเพราะไม่เห็นใบหน้าน้ำเสียงที่เปล่งจึงฟังผิดหวังไม่ปิดบัง แม้เสียงหัวเราะยังเจือหงอยเหงา “แต่ไม่เสียเที่ยวเลยครับ ดูสิ...พระอาทิตย์ตกสวยมาก อากาศก็ดี”
ก่อนใบหน้าใต้ฮู้ดสีแดงจะกลับเข้ามาอยู่ในกล้องอีกครั้ง รอยยิ้มยิงฟันขาว ดวงตาปิดหยีอย่างน่าเอ็นดู
“ขอบคุณนะครับ ผมไม่ได้ออกมาข้างนอกนานมากๆ แล้วจริงๆ”
ทว่าหากจะมีแสงใดให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวเท่าดวงอาทิตย์โพล้เพล้ที่กำลังลาลับ คงเป็นแสงในรอยยิ้มและดวงตาของเขา
*************************************
วันนี้เป็นวันแรกที่มีลูกค้าผู้หญิงเข้าร้าน
เป็นลูกค้าผู้หญิงคนแรก ไม่สิ กลุ่มแรกต่างหาก ผมไม่แน่ใจว่าพวกเธอหลงมาหรือต้องการมาสำรวจว่ามีอะไรอยู่ในที่แห่งนี้บ้างเท่านั้น หลังจากเดินวนไปมาอยู่ในร้านคับแคบพลางจับนู่นดูนี่ด้วยสีหน้าตื่นตาอยู่สักพัก พวกเธอก็เดินจากไปโดยไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือ
ยอมรับว่าผมประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนเปลี่ยนเป็นยินดีพลางคิดว่าอีกหน่อยร้านคงมีลูกค้าหญิงชายเดินเข้ามาง่ายๆ ไม่ต่างจากสะดวกซื้อกระมัง
การมาเยือนของหญิงสาวทำให้ผมนึกถึงบทสนทนาริมบาทวิถีในคืนนั้น บทสนทนาจริงจังในสถานการณ์แปลกประหลาดท่ามกลางแสงจันทร์ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นความโรแมนติกหรือพิลึกมากกว่ากัน
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ยิ่งยาวนานเมื่อผมนับว่าไม่ได้เจอเขามา 14 วันแล้ว ตัวเลขยิ่งมากยิ่งทำให้ตระหนักว่าผมตื่นเต้นแค่ไหนที่จะได้เจอเขาอีกครั้ง ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะถาม อยากรู้ว่าเขาชอบไหม ทางเลียบแม่น้ำนั้น พระอาทิตย์ตกสวยอย่างที่ผมโอ้อวดหรือเปล่า
คงดีหากมันทำให้เขายิ้มได้บ้าง
กุหลาบหลังร้านเริ่มโรย ผมจึงตัดมันมาปักแจกัน ใจหนึ่งบอกตัวเองว่าเพียงต้องการเปลี่ยนบรรยากาศให้เป็นมิตรขึ้นเท่านั้น ทว่าอีกครึ่งรู้ดีว่าใจจริงคือต้องการต้อนรับการกลับมาของลูกค้าคนโปรด
เจตนาชัดเสียจนลูกค้าคนเดิมเอ่ยทัก
“ช่วงนี้ร้านดูมีชีวิตชีวาดีนะครับ” คำเดิมราวภาพฉายซ้ำ ทว่าคราวนี้เปลี่ยนข้อสันนิษฐาน “มีแฟนเหรอครับ”
“เอ๊ะ...” มะ... ไม่ๆๆ ไม่ใช่แฟนสิ
ผมรู้สึกว่าควรแก้ความเข้าใจผิด แต่เสียงที่เปล่งจากลำคอกลับอึกอัก สมองคิดหาคำแก้ตัวไม่ทัน ประจวบพอดีกับที่มีลูกค้าคนใหม่เดินเข้ามาในร้าน
เสียงกรุ๊งกริ๊งจากกำไลข้อเท้าเบือนความสนใจผมอย่างสิ้นเชิง
ผมยิ้ม ยิ้มกว้าง และมันคงผิดวิสัยที่ผมยิ้มเสียกว้างขนาดนี้จึงได้ยินเสียงลูกค้าคนเดิมหลุดขำ
“เปล่าครับ ไม่ใช่แฟน” ผมยิ่งเก้กัง หันมาปฏิเสธคำถามเก่าสลับกับมองคนมาใหม่ เลิ่กลั่ก
“ขอให้สมหวังนะครับ” ราวกับถูกอ่านใจ อ่านสถานการณ์ขาดว่าผมเพียงตกหลุมรักฝ่ายเดียวเท่านั้น เขาจึงยิ้มให้กำลังใจ ก่อนเดินออกจากร้านไปทางเดียวกับที่คนตัวเล็กเพิ่งสวนมา
ใจผมเต้น ไม่รู้ว่าเพราะถูกจับได้ หรือเพราะลิงโลดที่ได้เห็นหน้าคนน่ารักอีกครั้ง
ในหัวว้าวุ่นกับการเรียบเรียงคำถาม ลำดับคำทักทาย
สวัสดี อาทิตย์ที่ผ่านมาได้ไปที่นั่นไหม พระอาทิตย์ตกสวยใช่หรือเปล่า
ผมอยากถาม ควรถามออกไปเสีย ทว่าพอเห็นสีหน้าของคนที่พุ่งตรงมายังเคาน์เตอร์คิดเงินหลังจากเดินไปหยิบของเล่นชิ้นหนึ่งมาอย่างลวกๆ ไร้พิถีพิถัน ผมก็กลืนลงคอหมดสิ้นทุกถ้อยคำ
เห็นชัดว่าวันนี้เขาเปลี่ยนไป ท่าทีปั้นปึ่ง ดวงตาที่เคยซุกซนมองผมขุ่น เงียบบึ้งจนผมลุกลน
อะไรกัน หรือจะไม่ชอบแม่น้ำ? มันเปลี่ยวไปไหมนะ? หรือว่า.... อะไรกัน
ขณะที่ผมโอดครวญด้วยความไม่เข้าใจ เขาก็ถอนใจ เอ่ยจี้จุดจนผมสะดุ้งวาบ
“ผมคิดว่าพี่จีบผมเสียอีก” ไม่ทันให้ผมได้แก้ต่างหรือยอมรับ เขาก็ขำ “ดีแล้วล่ะ”
“...”
คล้ายคนละเมอ ช่วงเวลาที่ผมรอคอยตลอดสองอาทิตย์ผ่านไปชั่วพริบตา เขารับสินค้า จ่ายเงิน แล้วเสียงกรุ๊งกริ๊งก็ถอยห่างจนหายไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันกับเสียงสบถตะโกนก้องในใจด้วยความสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูกของผม
ช่างโง่งมที่คาดหวังบทสนทนาต่อสายสัมพันธ์
ไม่มีเรื่องเล่าของแม่น้ำ พระอาทิตย์ตก ไม่มีแม้คำเอ่ยทักเรื่องดอกกุหลาบหอมฟุ้งที่ผมตัดมาประดับร้าน
‘ผมคิดว่าพี่จีบผมเสียอีก...ดีแล้วล่ะ’
ผมว่าผมเพิ่งทำพลาด...ตรงไหนไม่รู้เหมือนกัน
*************************************
น้องเชอร์รี่ป่า @YxurChxrryBxmb • 1h
“วันนี้ไม่มีของใหม่นะครับ ผมจะมาเปรียบเทียบน้องๆ ไวเบเตอร์ที่มีอยู่ให้ฟังว่าแต่ละรุ่นมีข้อดีข้อเสียยังไงบ้าง”
“ไม่มีสาธิตนะ”
“ดูคลิปเก่าวนไปก่อนนะครับ :P”
#น้องเชอร์รี่ป่า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
//สู้ๆนะคะไรท์ เป็นกำลังใจให้น้าา